Γιατί λίγο πριν χάσουμε τις αισθήσεις μας βλέπουμε αστεράκια?

[weird]

Μα δεν μιλάμε τώρα για τον κάθε άνθρωπο, μιλάμε για εσένα.
Ο καθένας αντιδρά διαφορετικά απέναντι στις καταστάσεις που βιώνει.
Δεν έχει το ίδιο βιολογικό ή σωματικό υπόβαθρο ούτε έχει μεγαλώσει στο ίδιο περιβάλλον.

Πιστεύω ότι τα έντονα συναισθήματα είναι κομμάτι και ένδειξη μιας έντονης ευαισθησίας.
Κι εμένα τα συναισθήματα με σαρώνουν. Τα νιώθω πολύ έντονα μέσα μου και προσπαθώ να μην τα σωματοποιώ.

Αυτό λοιπόν που σου λέω στο παραπάνω μνμ μου, είναι ότι το κλειδί, κατά τη γνώμη μου, είναι στο να δουλέψεις με το συναισθηματικό σου κομμάτι και όχι να προσπαθείς να επιβάλλεσαι πάνω στα συναισθήματά σου γιατί κι αυτά τα καημένα, ίσως να ερμηνεύονται μετά σε σωματικά συμπτώματα, όπως οι κρίσεις πανικού που αναφέρεις.

[vince]

Δεν έχω λόγια να πω. Όσοι διαβάζουν ειδήσεις μαθαίνουν τι συμβαίνει στον κόσμο.

Εγώ καλή μου weird είμαι ένα τίποτα σε σχέση με όλη αυτή την ενσάρκωση της κόλασης που ξημερώνει η κάθε μέρα. Και όσο μοναδικός και αν αισθάνομαι άλλο τόσο θα αισθάνομαι ένα απόλυτο μηδέν, όταν αντιλαμβάνομαι πως η κάθε στιγμή, η κάθε μέρα είναι μια μέρα στην οποία οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη είναι δυστυχισμένοι. Θα αισθανθώ άσχημα ακόμα και την κάθε φορά που θα στεναχωρήσω κάποιον άλλο, και ας μην τον ξέρω. Σε τελευταία βάση θα νιώσω άσχημα όταν θα στεναχωρήσω και τον εαυτό μου.

Αυτή είναι η αυτοκριτική μου weird. Είμαι μια μονάδα που συνυπάρχει με άλλες μονάδες και κάποιες στιγμές θα είμαι ένα τίποτα (όταν η μονάδα θα δυναμώνει μόνο από τον εαυτό της), άλλες φορές θα παραμένω μονάδα σε ένα σύνολο χαοτικό.

Ζητώ συγνώμη και εγώ αν στεναχώρησα κάποιους. Είναι τόσο δύσκολη η συνύπαρξη αλλά και τόσο απαραίτητη..

[RainAndWind]

vince,έχεις παρατηρήσει πως κάθε μας σκέψη φαίνεται να αλλάζει υπό το πρίσμα της ψυχολογικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε;
Πώς έφτασες στο συμπέρασμα πως οι περισσότεροι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι στον πλανήτη μας;Kαι γιατί θεωρείς κόλαση την κάθε μέρα;Αν αύριο νιώσεις διαφορετικά,πιστεύεις πως δεν μπορεί να αλλάξει και η θεώρησή σου;Δεν μπορεί να δεις έναν κόσμο γεμάτο ομορφιά αν είσαι ήρεμος κι ευτυχισμένος;
Kαταλαβαίνω πως με όλα αυτά που αισθάνεσαι,φυσικά και σου φαίνονται όλα χαοτικά και αρνητικά,αλλά δεν είναι έτσι,απλά έτσι τα βλέπεις τώρα.
\"Θα περάσει και αφτό\"σύμφωνα με τη διάσημη ατάκα.Και η μπόρα θα περάσει,θα βγει κι ο ήλιος.Και θα ξαναβρέξει.Και θα χιονίσει κάποια στιγμή.Και μετά θα ξανακάνει λιακάδα.Και όλο αυτό λέγεται ζωή.

[weird]

Originally posted by vince
Δεν έχω λόγια να πω. Όσοι διαβάζουν ειδήσεις μαθαίνουν τι συμβαίνει στον κόσμο.

Εγώ καλή μου weird είμαι ένα τίποτα σε σχέση με όλη αυτή την ενσάρκωση της κόλασης που ξημερώνει η κάθε μέρα. Και όσο μοναδικός και αν αισθάνομαι άλλο τόσο θα αισθάνομαι ένα απόλυτο μηδέν, όταν αντιλαμβάνομαι πως η κάθε στιγμή, η κάθε μέρα είναι μια μέρα στην οποία οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη είναι δυστυχισμένοι. Θα αισθανθώ άσχημα ακόμα και την κάθε φορά που θα στεναχωρήσω κάποιον άλλο, και ας μην τον ξέρω. Σε τελευταία βάση θα νιώσω άσχημα όταν θα στεναχωρήσω και τον εαυτό μου.

Αυτή είναι η αυτοκριτική μου weird. Είμαι μια μονάδα που συνυπάρχει με άλλες μονάδες και κάποιες στιγμές θα είμαι ένα τίποτα (όταν η μονάδα θα δυναμώνει μόνο από τον εαυτό της), άλλες φορές θα παραμένω μονάδα σε ένα σύνολο χαοτικό.

Ζητώ συγνώμη και εγώ αν στεναχώρησα κάποιους. Είναι τόσο δύσκολη η συνύπαρξη αλλά και τόσο απαραίτητη..

Ξέρεις, καλέ μου φίλε, όταν σε ακούω να μιλάς για την κόλαση ανατριχιάζω.
Δεν ξέρω αν πιό πολύ αναφέρεσαι στην κόλαση που έχεις μέσα σου, ή σε κάτι που υπάρχει εκεί έξω.
Μα αν εκεί έξω υπάρχει κάτι, υπάρχει και το αντίθετό του, σε διαβεβαιώ.
Αυτός είναι ένας νόμος φυσικός όσο κι η κάθε μας ανάσα.

Είναι τόσο δύσκολη η συνύπαρξη αλλά και τόσο αναγκαία... Νάτη πάλι η διπρόσωπη Αλήθεια!

Είναι σημάδι ευαισθησίας και καλοψυχίας να στεναχωριέσαι όταν στεναχωρείς, μα για σκέψου λίγο ...

Μήπως άρχισε ήδη να ανοίγει το κουβάρι των συναισθημάτων σου?
Δυστυχία, χάος, στεναχώρια, μοναδικός - μηδενικός...

Ακουσέ τα Vince,
είναι δικά σου συναισθήματα.

Βυθίσου μέσα τους, γνώρισε τα κομμάτια του εαυτού σου που εκφράζουν και αγάπησέ τα ΚΑΙ αυτά : )

[polina]

ανωνυμη ναι ο βασικοτερος φοβος μου ειναι αυτος.μια ζωη με απασχολουσε το τι θα πουν οι αλλοι για μενα κ ακομα με απασχολει μεχρι αηδειας κ νομιζω πως πανω σαυτο πρεπει να δουλεψω.δεν φοβαμαι την ωρα τουν πανικου τον θανατο η καπια αρωστια αλλα αυτο το αν θα γινω ξεφτιλα στα ματια των αλλων κ θεωρηθω αδυναμη ενω δεν ειμαι.παλια δεν ημουν ετσι εχει 4 χρονια που το επαθα.ειναι κ μερικοι που δεν ξερουν τι ειναι αυτο κ σε κοιταν παραξενα κ μπορει να λενε οτι εισαι κ τρελλος κ διαφορα αλλα.ακομα κ στους γονεις μου δεν εχω πει ακριβως τι μου συμβαινει για να μην με πουν αδυναμη κ χαλασει περισσοτερο η ψυχολογια μου.ολα μονη μου τα περναω κ κανεις δεν μπορει να καταλαβει τι ειναι να περνας κρισεις πανικου.καλυτερα να μου εσπαγε το ποδι κ να πεθαινα απο τον πονο παρα να εχω αυτη την παθηση

[vince]

RainAndWind & Weird,

Ας υποθέσω ότι η κόλαση υπάρχει μέσα μου. Ας υποθέσω και το γεγονός ότι γεννήθηκα με μια κόλαση μέσα μου. Όμως απο μικρός δεν ενοχλούσα κανέναν, ούτε έριχνα πρώτος την σφαλιάρα, ούτε ψαχνόμουν για τσαμπουκάδες ή για να μειώσω κάποιον, ή για να βρίσω. Αντιθέτως αυτό που βίωνα εγώ είναι να προσπαθώ να είμαι πάντα ο εαυτός μου, γαλήνιος, καλοπροαίρετος και ολίγον στην κοσμάρα μου. Και τι εισέπραξα καλές μου? Την ψύχωση εισέπραξα, να ξεσπάσω εξαιτίας της ανικανότητας της δικής μου (να έιμαι όσο ζώο ήταν και οι υπόλοιποι) και των υπολοίπων να αδυνατούν να σεβαστούν την καλοσύνη μου.

Πραγματικές ενοχές δεν αισθάνομαι, αλλά έφτασα σε κάποιο σημείο στη ζωή μου που να λέω οκ για όλα εγώ φταίω. Λάθος.. οι ενοχές μου ήταν περισσότερο σενάρια της φαντασίας μου γιατί ούτε κάποιο έγκλημα έχω κάνει, ούτε σταμάτησα ποτέ να πιστεύω πως μέσα σε όλη αυτή τη κόλαση υπάρχουν και μερικές καλές ψυχές που για μένα θα αξίζουν τόσο ωστε να βάζω την κόλαση σε δέυτερη μοίρα..

Επομένως δεν θα μου πείτε εσείς πως η κόλαση είναι μέσα μου. Μπορεί για εσάς η κόλαση να είναι μέσα σας και καλά κάνετε. Εγώ όμως δεν γεννήθηκα και έζησα μονίμως μέσα σε ένα σπίτι. Έχω ζήσει και αρκετά χρόνια μόνος μου, έχω γνωρίσει την έξω ζωή...

Η κόλαση είναι κάτι που μαθαίνει ένα μωρό.. όταν γεννιόμαστε όλοι γαλατάκι πίνουμε, μήπως το ξεχάσατε αυτό?

[RainAndWind]

Προσωπικά δεν είπα ότι η κόλαση είναι μέσα σου.Άσε που δεν πιστεύω γενικά ούτε στην κόλαση,ούτε στον παράδεισο.Και φυσικά γαλατάκι πίναμε όλοι,αλλά και κάποια μωρά έχουν δυσανεξία στο γάλα.
Eσύ ποιες σκέψεις έκανες σήμερα για σένα;Σκεφτόσουν το παρελθόν;

[weird]

Εγώ μίλησα συμβολικά, εννοώντας οτι καμιά φορά όταν τα βλέπουμε όλα μαύρα, σημαίνει οτι τα συναισθήματα μέσα μας, είναι κι αυτά εξίσου μάυρα.

Οχι πάντοτε, καμιά φορα.

[vince]

Originally posted by RainAndWind
Προσωπικά δεν είπα ότι η κόλαση είναι μέσα σου.Άσε που δεν πιστεύω γενικά ούτε στην κόλαση,ούτε στον παράδεισο.Και φυσικά γαλατάκι πίναμε όλοι,αλλά και κάποια μωρά έχουν δυσανεξία στο γάλα.
Eσύ ποιες σκέψεις έκανες σήμερα για σένα;Σκεφτόσουν το παρελθόν;

Όντως έκανα μια στιγμιαία αναδρομή. Ευτυχώς που μπορώ και ξεκολλάω με ένα χαλαρό σπρωξιματάκι

Originally posted by weird
Εγώ μίλησα συμβολικά, εννοώντας οτι καμιά φορά όταν τα βλέπουμε όλα μαύρα, σημαίνει οτι τα συναισθήματα μέσα μας, είναι κι αυτά εξίσου μάυρα.

Οχι πάντοτε, καμιά φορα.

Έτσι όπως το λες, δέχομαι αυτό που λες, άρα συμφωνώ. Παράδεισος και κόλαση είναι σαν να μιλάμε για την θρησκεία, να το βλέπουμε εντελώς δογματικά το όλο θέμα. Είναι δηλαδή θέμα ιδεολογικής εξήγησης... οι πρόγονοι μας άλλωστε έχουν ζήσει και εκείνοι κάτι \"κολάσεις\" που δεν θα αντέχαμε εμείς οι σημερινοί άνθρωποι ζώντας με τις ανέσεις που έχουμε μάθει. Εφόσον σου αρέσει η οπτική της \"καλύτερης δυνατής κοινωνικής επιλογής\" πιθανώς να σε ενδιέφερε να καθίσεις να μελετήσεις το έργο των πρώτων οικονομολόγων (Άνταμ Σμίθ για παράδειγμα). Καμία σχέση δεν έχουν με την μοντέρνα οικονομική επιστήμη που εσφαλμένα στα μάτια του κόσμου ερευνά με βάση την χρηματική μονάδα..

Σε απάντηση στην ερώτηση σου.. ναι με είχε πιάσει μια προσωρινή μαυρίλα. Οκ τώρα

[DissolvedGirl]

Δεν ξέρω για αστεράκια, εγώ ώρες ώρες βλέπω κάτι που μοιάζει με λαμπερές πυγολαμπίδες, και μου αρέσει να τις κυνηγάω μέσα στο μάτι μου. Με λίγες βαθείες ανάσες όμως έχω ανακαλύψει πως πραγματικά ηρεμώ παρα πολύ, χάνω και τα μικρά μου εντομακια.

Δεν ξέρω να σου πω πολλά για κρίσεις πανικού vince, όμως καταλαβαίνω πολύ καλά τι σημαίνει να μην μπορείς να επιβληθείς στα συναισθήματα σου, να σε κυριεύουν σε τέτοιο βαθμό που να τρέμεις, να πονάει το στήθος σου, να μην μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα και να αισθάνεσαι απόγνωση σε σημείο δακρύων. Είναι ακόμα χειρότερα εάν το μυαλό, andi να αναρωτιέται τι συμβαίνει και να προσπαθεί να βρει μια λύση, συντάσσεται με τα συναισθήματα και βομβαρδίζει με απαισιόδοξες σκέψεις ότι θα καταρρεύσεις, θα πεθάνεις κτλ.

Αυτό που κάνω εγώ είναι να αφήνω τα συναισθήματα μου να κάνουν ο,τι θέλουν στο σώμα μου, αλλα ταυτόχρονα να επιστρατεύω τη λογική μου, όχι για να τους επιβληθώ (να μου λέω δηλαδή \"σταματα, μην κανεις έτσι, όλα έινια καλά\" κτλ) αλλα για να τα καθησυχάσω. Σκέφτομαι -ακόμα και αν δεν είναι ακριβό αλήθεια- πως τώρα νιώθω όπως νιώθω επειδή είμαι κουρασμένη, επειδή το γεγονός που τα προκάλεσε είναι ακόμα φρέσκο, επειδή έξω έχει συννεφιά, προσπαθώ να βρω λόγους που να επέτειναν την \"έκρηξη συναισθημάτων\" μου και να τους \"λογικοποιησω\". Στην αρχή δε βοηθούσε και πολύ, μετά από μερικές εβδομάδες όμως άρχισα να παρατηρώ πως τα συμπτώματα του να αφήνω τα συναισθήματα μου έρμαιο μέσα στο σώμα μου μπορεί να μη μειώθηκαν σε ένταση, αλλα μειώνονταν συνεχώς σε διάρκεια. Πλέον ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, τρέμω σαν το ψάρι και κλαίω, και μετά λέω στον εαυτό μου \"είναι βραδυ, είμαι κουρασμένη για αυτό αντιδρώ έτσι, αύριο που θα λάμψει ο ήλιος, θα είναι μια καινούρια μέρα και θα αντιμετωπίσω το πρόβλημα με καινούρια οπτική\" και μετά από 4-5 λεπτά έχω ηρεμήσει τελείως.

Ελπίζω να βοήθησα, και σου εύχομαι να βρίσκεις τρόπους να ηρεμείς και να μένεις ψύχραιμος ακόμα και όταν τα πάντα γύρω σου καταρρέουν.

[arktos]

Originally posted by vince
Βασανίζομαι αγαπητοί συμφορουμίτες. Εδώ και μερικές μέρες με πιάνουν κάτι πανικοί ίσα με αρκούδες... βλέπω αστεράκια και νομίζω πως θα λιποθυμήσω.. με πιάνουν και ταχυκαρδίες. Τραβάω και τα άγχη της προσωπικής ζωής και η γνώση δεν αρκεί όταν η καρδιά έχει πληγωθεί.

Μιλάω πολύ σοβαρά, με έχει αρρωστήσει το άγχος της ανικανότητας να επιβληθώ επί των συναισθημάτων μου. Άραγε τι φταίει για την σοβαρότητα της υγείας μου. Τι θα μου πει ένας ψυχολόγος αν τον ρωτήσω και τι ένας καρδιολόγος?

Ακόμα

Έχω και μερικά κακιά σπυριά στον ποπό που έχουν γίνει κατακόκκινα από την, πραγματικά, ανόητη επιλογή μου να συνεχίζω να τρώω πικάντικα φαγητά και να πίνω καφέδες.

Λοιπόν κόβω τα πικάντικα, κόβω τους καφέδες μήπως και συνέλθω.

Προτού διαλέξω το αν θα πάω σε καρδιολόγο (και δερματολόγο) ή ψυχολόγο για ότι έπαθα θα ήθελα να μου απαντήσετε στην απείρων υπαρξιακών διαστάσεων ερώτηση μου.. όχι σαν γιατροί ή ασθενείς, αλλά σαν φιλόσοφοι.

Γιατί βλέπουμε αστεράκια και μετά βυθιζόμαστε στο σκοτάδι? Έψαξα εδώ έψαξα εκεί αλλά δεν βρήκα απάντηση..

Υ.Γ. Ο πλανήτης ταξιδεύει πιο γρήγορα από την ανοησία αυτό είναι σίγουρο.

Υ.Γ.2. Το άγχος με έχει ρημάξει τον τελευταίο καιρό? Σημάδια των καιρών ή της καθημερινότητας

Υ.Γ.3 Ευχαριστώ προκαταβολικά σε όσους απαντήσουν δίχως την πιπίλα που καθημερινά όλοι μαζί μοιραζόμαστε.

Merci

vince, από ότι βλέπω γύρισες και έμεινες.δεν κάνεις χωρίς εμάς. από πανικούς δεν γνωρίζω κι ελπίζω να μην γνωρίσω.αστεράκια είχα δει μια φορά που έφαγα ένα χαστούκι από τον πατέρα μου και γύρισα μια φορά γύρω από τον ευατό μου.όσο για τα σπυριά κάνε πήλινγκ.τους καφέδες είναι καιρός να τους κόψεις και να αρχίσεις το κακάο.καφές και φάρμακα δεν ταιριάζουν!όσο για το άγχος πάει σε όλους.καθημερινό τρέξιμο χρειάζεται.πού μένεις είπαμε?

[vince]

arktos, ευχαριστώ για το μήνυμα σου. Δεν ήταν στα σχέδια μου να παραμείνω τόσο πολύ στο φορουμ για να είμαι ειλικρινής. Μπορεί να έχω ακαθισία αλλά σε κάποια πράγματα είμαι πολύ υπομονετικός όπως ίσως να έχεις παρατηρήσει. Τρέξιμο ναι, καλό είναι και αυξάνει την φυσική αντοχή. Που είπαμε ότι μένω? δεν είμαι σίγουρος αν έχει κάποιο ρητορικό η ερώτηση.. να με συμπαθάς μου άρεσε το χιούμορ σου.. στον ίδιο πλανήτη ζούμε πάντως

[mairh]

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΒΙΝΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ Κ ΣΕ ΜΕΝΑ ΑΥΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΧΑ ΠΑΘΕΙ ΗΤΑΝ ΝΟΜΙΖΩ ΠΕΡΣΙ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΒΛΕΠΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ ΟΠΩΣ ΛΕΣ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΕΙΧΑΝ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΕΙ ΟΛΑ Κ ΕΙΧΑ ΦΟΒΕΡΗ ΖΑΛΑΔΑ ΤΡΟΜΑΞΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΤΑΧΥΚΑΡΔΙΑ ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΛΥΠΟΘΗΜΗΣΑ ΕΥΤΥΧΩΣ ΓΙΑΤΙ ΗΜΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΜΩΡΑ ΜΟΝΗ. ΤΩΡΑ ΜΟΝΟ ΝΙΩΘΩ ΜΙΑ ΖΑΛΑΔΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΖΕΙ!!!!

[arktos]

Originally posted by vince
arktos, ευχαριστώ για το μήνυμα σου. Δεν ήταν στα σχέδια μου να παραμείνω τόσο πολύ στο φορουμ για να είμαι ειλικρινής. Μπορεί να έχω ακαθισία αλλά σε κάποια πράγματα είμαι πολύ υπομονετικός όπως ίσως να έχεις παρατηρήσει. Τρέξιμο ναι, καλό είναι και αυξάνει την φυσική αντοχή. Που είπαμε ότι μένω? δεν είμαι σίγουρος αν έχει κάποιο ρητορικό η ερώτηση.. να με συμπαθάς μου άρεσε το χιούμορ σου.. στον ίδιο πλανήτη ζούμε πάντως

καλά στον ίδιο πλανήτη ζούμε ...αλλά έλεγα να σου προτείνω να πάμε μαζί για τρέξιμο...

[vince]

Όποτε θες