Πονάει πολύ..

[Moi]

Γειά σας και πάλι!
Είχα γράψει το θέμα "Έρωτας?".. Λοιπον υπάρχουν καποια πραγματα που δεν ειπα.. Γνωριστηκαμε απο το ιντερνετ.. Ενα απο τα πρωτα πραγματα που μαθαμε ο ενας για τον αλλον ήταν η αποσταση μεταξυ μας.. 6 ωρες δρομο με το κτελ.. Επιπλεον κ οι δυο εχουμε υποχρεωσεις.. σπουδες.. αυτο που σπουδαζει τον υποχρεωνει για ταξιδια 6μηνα.. Παρ'ολα αυτα το συναισθημα υπερεβει τη λογικη.. Φταιμε και οι δυο.. Παρασυρθηκαμε, αναπτυξαμε μια σχεση που για μενα ηταν πρωτογνωρη - ενιωθα να ζω για πρωτη φορα..ηταν στο μυαλο μου συνεχεια, παντα διπλα μου εστω κ μεσω σμσ.. ειχε γινει κομματι της καθημερινοτητας μου για 3 βδομαδες.. Καθε 1-2 ωρες το πολυ επικοινωνουσαμε.. κοιμομασταν σχεδον μαζι με το τηλεφωνο στο χερι.. Μολις ξυπνουσαμε παιρναμε αμεσως τηλ. ο ενας τον αλλο, χωρις καν να εχουμε σηκωθει απο το κρεβατι.. Ενιωθα απιστευτο δεσιμο..
Τη κυριακη λοιπον, μου λεει οτι δε μπορει να γινει κατι λογω αποστασης, οτι το εχει ξαναζησει και ειναι δυσκολο.. Τον ρωτησα τι ηταν ολο αυτο για εκεινο .. μου λεει "απλο" με εισαγωγικα. Συνεχιζουμε να μιλαμε πολυ περιστασιακα. Αυτο που με ποναει ειναι η απουσια.. Τον ειχα συνηθισει στη ζωη μου, ειχε γινει η ρουτινα μου..και εντελως ξαφνικα ολα χαθηκαν.. Εχει ψυχρανθει απεναντι μου.. Τον ρωτησα πολλες φορες (με ηπιο τροπο) και μου λεει οτι μονο η αποσταση φταιει κ οτι τωρα το συνειδητοποιησε.. Επισης μου λεει γιατι ολο τον ξαναρωταω και οτι "τα ειπαμε, και τιποτα δεν ακυρωνεται απο οσα εχουμε πει και οτι θα μιλαμε.." Με ρωτησε "Μηπως εσυ δεθηκες πολυ με κατι?" Φυσικα δεν ειχαμε μιλησει καθολου για ερωτες, πηγαινε μονο του.. Αυτη η ερωτηση με τρελανε..
Γιατι ξαφνικα εγινε τοσο ψυχρος? Δε μπορουσαμε να συνεχισουμε με αυτη τη γλυκητητα χωρις την απαιτηση σχεσης? Πρεπει να υπαρχει τον ενδεχομενο ερωτικης σχεσης για να ειμαστε καλοι ο ενας με τον αλλο? Για να ειμαστε ο εαυτος μας? Να γελαμε, να κανουμε βλακιουλες?
Τις τελευταιες 3 μερες ειμαι χαλια.. Συνεχεια ταχυκαρδια, νευρικοτητα, αγχος, δε μπορω να κανω τιποτα ουτε καν να φαω.. Παω να φαω κατι και δεν εχω ορεξη να μασησω.. Ποσο μαλλον να φτιαξω κατι να φαω.. Δεν το αντεχω αλλο! Πνιγομαι..
Πειτε μου τι μπορω να κανω? Σκεφτομαι μηπως δεν ειναι φυσιολογικο και πρεπει να παω σε ενα ψυχιατρο να μου γραψει κανενα φαρμακο..

[Triella]

Δεν σου χρειαζεται κανενα φαρμακο απο ψυχιατρο...μην μπεις σε αυτη τη διαδικασια γιατι δεν χρειαζεται ουτε ειναι τοσο τραγικα τα πραγματα. ο μονος γιατρος που μπορει να σε απαλυνει ειναι ο χρονος...ο ερωτας που ενιωσες δεν ξεπερνιεται ευκολα...και ποναει σαν διαολος....Με το χρονο ομως θα τα δεις πιο ψυχραιμα και θα χαμογελας με αυτον τον πονο.
αυτο που μπορεις να κανεις ειναι να προσπαθεις να ξεφυγεις απο αυτες τις σκεψεις και να ασχοληθεις με κατι...εχεις καποιο χομπυ?? βγαλε ολο το αχτι σου εκει...εμενα επιασε με τη ζωγραφικη...
μπορει να σε πιασει κουλες ωρες...ακομα και στις 4 τα ξημερωματα ασχολησου με κατι για να αποφευγεις να τον σκεφτεσαι.
Οι σχεσεις απο το ιντερνετ δεν ειναι ευκολες και ειναι αυτες που εχω συμπερανει οτι ξεπερνιουνται πιο δυσκολα.

Επισης δοκιμασε να μιλησεις σε καποια φιλη σου, σε καποιο συγγενη που εμπιστευεσαι...ακομα να φωναξεις και να κλαψεις ειναι καλο...ασε τον εαυτο σου να ξεσπασει μπροστα σε αλλους (βασικη προυποθεση να τους εμπστευεσαι)...
Οπως και να εχει απασχολησε την σκεψη σου μακρια απο εκεινον.

[Ananta]

Originally posted by Moi
Γειά σας και πάλι!
Είχα γράψει το θέμα \"Έρωτας?\".. Λοιπον υπάρχουν καποια πραγματα που δεν ειπα.. Γνωριστηκαμε απο το ιντερνετ.. Ενα απο τα πρωτα πραγματα που μαθαμε ο ενας για τον αλλον ήταν η αποσταση μεταξυ μας.. 6 ωρες δρομο με το κτελ.. Επιπλεον κ οι δυο εχουμε υποχρεωσεις.. σπουδες.. αυτο που σπουδαζει τον υποχρεωνει για ταξιδια 6μηνα.. Παρ\'ολα αυτα το συναισθημα υπερεβει τη λογικη.. Φταιμε και οι δυο.. Παρασυρθηκαμε, αναπτυξαμε μια σχεση που για μενα ηταν πρωτογνωρη - ενιωθα να ζω για πρωτη φορα..ηταν στο μυαλο μου συνεχεια, παντα διπλα μου εστω κ μεσω σμσ.. ειχε γινει κομματι της καθημερινοτητας μου για 3 βδομαδες.. Καθε 1-2 ωρες το πολυ επικοινωνουσαμε.. κοιμομασταν σχεδον μαζι με το τηλεφωνο στο χερι.. Μολις ξυπνουσαμε παιρναμε αμεσως τηλ. ο ενας τον αλλο, χωρις καν να εχουμε σηκωθει απο το κρεβατι.. Ενιωθα απιστευτο δεσιμο..
Τη κυριακη λοιπον, μου λεει οτι δε μπορει να γινει κατι λογω αποστασης, οτι το εχει ξαναζησει και ειναι δυσκολο.. Τον ρωτησα τι ηταν ολο αυτο για εκεινο .. μου λεει \"απλο\" με εισαγωγικα. Συνεχιζουμε να μιλαμε πολυ περιστασιακα. Αυτο που με ποναει ειναι η απουσια.. Τον ειχα συνηθισει στη ζωη μου, ειχε γινει η ρουτινα μου..και εντελως ξαφνικα ολα χαθηκαν.. Εχει ψυχρανθει απεναντι μου.. Τον ρωτησα πολλες φορες (με ηπιο τροπο) και μου λεει οτι μονο η αποσταση φταιει κ οτι τωρα το συνειδητοποιησε.. Επισης μου λεει γιατι ολο τον ξαναρωταω και οτι \"τα ειπαμε, και τιποτα δεν ακυρωνεται απο οσα εχουμε πει και οτι θα μιλαμε..\" Με ρωτησε \"Μηπως εσυ δεθηκες πολυ με κατι?\" Φυσικα δεν ειχαμε μιλησει καθολου για ερωτες, πηγαινε μονο του.. Αυτη η ερωτηση με τρελανε..
Γιατι ξαφνικα εγινε τοσο ψυχρος? Δε μπορουσαμε να συνεχισουμε με αυτη τη γλυκητητα χωρις την απαιτηση σχεσης? Πρεπει να υπαρχει τον ενδεχομενο ερωτικης σχεσης για να ειμαστε καλοι ο ενας με τον αλλο? Για να ειμαστε ο εαυτος μας? Να γελαμε, να κανουμε βλακιουλες?
Τις τελευταιες 3 μερες ειμαι χαλια.. Συνεχεια ταχυκαρδια, νευρικοτητα, αγχος, δε μπορω να κανω τιποτα ουτε καν να φαω.. Παω να φαω κατι και δεν εχω ορεξη να μασησω.. Ποσο μαλλον να φτιαξω κατι να φαω.. Δεν το αντεχω αλλο! Πνιγομαι..
Πειτε μου τι μπορω να κανω? Σκεφτομαι μηπως δεν ειναι φυσιολογικο και πρεπει να παω σε ενα ψυχιατρο να μου γραψει κανενα φαρμακο..

Καλη μου Moi εχω ζήσει κατι παρόμοιο.Σκεψου το εξης.Λες οτι θα θελες να συνεχιζε ετσι αυτη η ιστορία χωρις την απαίτηση σχέσης.Σκέφτηκες ομως οτι μπορει κι εσυ η ίδια να μη το αντεχες αυτό στην πορεία.Ισως το αγορι αυτο το σκεφτηκε και δε μπορει ο ιδιος συναισθηματικά και ψυχολογικά να συνεχίσει μια αδιέξοδη κατάσταση φοβούμενος οτι θα δεθει και θα ειναι χειρότερο να ξεκολλήσει μετα.Θα μου πεις επρεπε να το σκεφτει νωρίτερα.Ναι επρεπε αλλα μαλλον η κατασταση εφτασε σαυτο το σημειο χωρις να το καταλαβετε καλα καλα.Οι σχέσεις απο αποσταση η αληθεια ειναι οτι και για μένα δεν ειναι οτι καλυτερο, δεν πιστευω οτι ευκολα πετυχαίνουν αλλα υπάρχουν και εξαιρέσεις.Το θεμα ομως ειναι οτι εκεινος το δηλωσε ευθαίως οτι μια σχεση τετοια δεν τον ενδιαφερει οποτε δεν ξερω αν μια προσπαθεια να τον πεισεις για το αντιθετο θα ειχε αποτελεσμα.Επισης η ξαφνική ψυχρότητα του ισως σημαίνει οτι κατι αλλο του κεντρισε το ενδιαφερον ερωτικα και συγκρινε τις καταστάσεις και τις αποστασεις και αποφασισε αναλογα...Οσο για την ψυχολογία σου ειναι λογικο να εισαι χαλια.Ελπιζω να νιωσεις καλυτερα συντομα.Συμφωνω με οσα σου ειπε η Triella.

[RainAndWind]

Νομίζω πως δε ζήσατε κάτι ιδανικό,εσύ το έζησες.
Επίσης,τρεις βδομάδες σχέση,είναι αδύνατον να θεωρηθεί σχέση της οποίας η ματαίωση αποτελεί κομμάτι δύσκολο να ξεπεραστεί.Με τι κριτήρια;Eξιδανικευμένα.
Είχες ανάγκη να επενδύσεις συναισθηματικά και επένδυσες.Ίσως τον φόβισε η ξαφνική είσοδος μιας σχέσης που εξελισσόταν σε συναισθηματική δέσμευση.Ένα πεδίο που δεν έχουμε μάθει καλά,ή ένα πεδίο που ξέρουμε αλλά δεν ξαναεπιθυμούμε,φέρνει στο φως καμιά φορά και ανασφάλειες.

Αλλά τουλάχιστον είχε την ειλικρίνεια να μην σε παραμυθιάσει,να μην συνεχίσει μία σχέση ανισορροπίας και αυτό δεν αποτελεί αιτία ψόγου θεωρώ.

Θα ήταν καλό κατά την προσωπική μου άποψη να εξετάσεις τι σε έκανε να δοθείς σε ένα παιχνίδι υπερβολικών προσδοκιών τόσο νωρίς.
Μήπως προσγειώνοντας λίγο τις απαιτήσεις μας κάνουμε ευκολότερο για τον άλλον να ανταπεξέλθει σε αυτές στα αρχικά στάδια μίας σχέσης;

Και ελπίζω να νιώσεις σύντομα πιο ανακουφισμένη.
:)

[Θεοφανία]

Originally posted by RainAndWind
Νομίζω πως δε ζήσατε κάτι ιδανικό,εσύ το έζησες.


Είχες ανάγκη να επενδύσεις συναισθηματικά και επένδυσες.


Θα ήταν καλό κατά την προσωπική μου άποψη να εξετάσεις τι σε έκανε να δοθείς σε ένα παιχνίδι υπερβολικών προσδοκιών τόσο νωρίς.

Παρα πολυ σοφα λογια...:). Συμφωνω απολυτα.