Aναμνήσεις

[maraki28]

Καλησπέρα,
είμαι καινούρια στο φόρουμ αν και το παρακολουθώ αρκετό καιρό.
Θα ήθελα να ρωτήσω όσους γνωρίζουν όσον αφορά τις αναμνήσεις που έχουμε ως παιδιά.
Έχασα τον πατέρα μου σε ηλικία 4,5 χρονών, σε ατύχημα επάνω στη δουλειά του.Το θέμα αυτό είναι ακόμα και σήμερα ταμπού στην οικογένειά μου,κανείς δεν θέλει να μιλάει ιδιαίτερα για τον μπαμπά και εγώ δεν τον θυμάμαι καθόλου. Ούτε καν σαν εικόνες που λέμε.Είναι σαν μην υπήρξε ποτέ αυτός ο άνθρωπος στη ζωή μου αν και με πονάει πολύ όποτε κι αν το σκέφτομαι ακόμα και σήμερα.
Έχω κλάψει πολύ στη ζωή μου για την έλλειψη αυτών των αναμνήσεων, μου φαίνεται αδύνατο να οφείλεται στο νεαρό της ηλικίας μου το ότι δεν έχω αναμνήσεις από εκείνον.
Αυτή μου την άποψη συμμερίστηκε και η μητέρα μου όταν ήμουν στην εφηβεία και ρώτησε έναν ψυχολόγο γιατί μου συμβαίνει αυτό αλλά δεν θέλησε να τον επισκεφτώ εγώ θέλοντας να με προστατεύσει από την λάθος ιδέα που μπορεί να μου δημιουργούσε η επίσκεψη,ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα.
Ο ειδικός είπε πως πιθανότατα(δεν θα μπορούσε να είναι και σίγουρος ο άνθρωπος μιλώντας με τρίτους) έχω αναμνήσεις έστω και σαν εικόνες αλλά έχουν περάσει στο υποσυνείδητο,σαν μορφή αυτοάμυνας του οργανισμού για το δυσάρεστο γεγονός που με σημάδεψε.
Έψαξα λίγο στο ίντερνετ για πληροφορίες και το μοναδικό που βρήκα να συνδέεται με αυτό που ίσως συμβαίνει είναι το Σύνδρομο Απώθησης Αναμνήσεων αλλά αναφερόταν κυρίως σε άτομα που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά.
Θα ήθελα να το ψάξω λίγο περισσότερο η αλήθειά είναι αλλά δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω.
Να αναζητήσω έναν ψυχοθεραπευτή να με καθοδηγήσει?
Πιστεύετε πως είναι δυνατό να οφείλεται στο ότι ήμουν μόλις 4,5?

Σας παρακαλώ,μια συμβουλή θα με βοηθούσε πολύ.
Σας ευχαριστώ.

[PETRAN]

maraki82 ΄δεν κατάλαβα ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα. Από ότι κατάλαβα είναι επειδή στενοχωριέσαι συχνά για τον μπαμπά σου που δεν γνώρισες ποτέ?


Είναι απολύτως φυσιολογικό να μην θυμάσαι τον μπαμπά σου, ιδίως αν αυτός έφυγε όταν εσύ ήσουν 4,5 χρονών. Το παιδί δεν έχει καθόλου αναμνήσεις εώς τα 2 του χρόνια οπότε καταλαβαίνεις ότι μόνο 2,5 χρόνια μετά και ενώ ακόμα ο νους του παιδιού είναι ακόμα σε πρωταρχικά στάδια, οι αναμνήσεις θα είναι πολύ αμυδρές η και εντελώς απούσες όπως λες στην περίπτωσή σου.


Η απώθηση αναμνήσεων που λες σχετίζεται με τις διασχιστικές διαταραχές και ποιο συγκεκριμένα με την διασχιστική (ψυχογενή) αμνησία στην οποία αν το άτομο έχει την διασχιστική (γενετική) προδιάθεση και βιώσει έντονο τραυματικό γεγονός (π.χ. βασανιστήρια πολέμου, βιασμό, κακοποίηση σε παιδική ηλικία κλπ.) τότε οι συγκεκριμένες τραυματικές αναμνήσεις (αν και μπορεί και κάποιες άλλες άσχετες αναμνήσεις που δεν σχετίζονται με το γεγονός η και όλες οι αναμνήσεις που υπήρξαν ποτέ πριν από το τραυματικό γεγονός) \"αποκόπτονται\" από την συνείδησή του και δεν έχει πρόσβαση σε αυτές. Μου φαίνεται τρομερά απίθανο να έχεις τέτοιο πράγμα. Εκτός από το ότι αυτές οι καταστάσεις είναι σπάνιες (μιας και ένα μόνο μικρό ποσοστό που υπέστει τραύμα θα τις βιώσει) προυποθέτουν και ένα έντονο τραυματικό γεγονός όπως αυτά που ανέφερα πριν. Βέβαια άτομα που έχουν \"διασχιστικές τάσεις\" μπορεί να το κάνουν και σε μικρότερο βαθμό και με ποιο \"μικρά\" γεγονότα αλλά όλα αυτά γενικά είναι σπάνια.



Αν στενοχωριέσαι γενικά για τον μπαμπά που δεν γνώρισες νομίζω ότι δεν έχει να κάνει επειδή κάποιες αναμνήσεις που δήθεν έγιναν υποσυνείδητες και εσύ δεν τις θυμάσαι, αλλά επειδή μπορεί να είσαι μια ευαίσθητη κοπέλα, που όπως κάθε παιδάκι,θα ήθελε να γνωρίσει τον μπαμπά του και επειδή αυτό δεν έγινε, πιθανών να σε στενοχωρούσε από μικρή ηλικία. Ίσως να είναι και κάτι που να το θυμόσουν συχνά σε δύσκολες στιγμές (π.χ. αν είχα τον μπαμπά μου τώρα τι θα με συμβούλευε...πως θα ήταν τα πράγματα αν ζούσε ακόμα ο μπαμπάς μου...με τον μπαμπά μου ίσως να είχαν γίνει αλλιώς τα πράγματα...κλπ.), οπότε η γενικότερη αυτή σκέψη να έχει πάρει σημαντικό ρόλο στην ψυχική σου ζωή. Φυσικά δεν γνωρίζω την κατάσταση λεπτομερώς, μερικές εικασίες κάνω. Σε κάθε περίπτωση, αν η πικρία είναι γενικότερη και έχει να κάνει με γενικότερες αρνητικές σκέψεις και συχνό κλάμα, τότε ίσως να μιλάμε για κάποια ελαφριά κατάθλιψη, κάτι που δεν έχει άμεση σχέση με το γεγονός που περιγράφεις. Σε κάθε περίπτωση, αν νιώθεις ότι αυτό που περνάς είναι σοβαρό, συμβουλέψου έναν ειδικό (κλινικό ψυχολόγο).

[Empneustns]

μαρακι εισουν μικρουλα,δεν φταις εσυ που δεν θυμασαι,το πολυ πολυ να θυμασαι 2-3 εικονες maximum.εγω τοσες θυμαμαι απο αυτη την ηλικια και αυτες λογω φωτογραφιων.
αν καταλαβαινω καλα νοιωθεις ασχημα επειδη ηταν πατερας σου και δεν τον θυμασαι.δεν φταις εσυ,δεν φταει εκεινος.οι συνθηκες δεν το επετρεψαν.
σταθηκες ατυχουλα σε αυτο...καποια αλλα ατομα αν διαβασεις εδω σταθηκαν περισσοτερο ατυχα απο εσενα.
δεξου το και συνεχισε παραπερα....

[anwnimi]

Originally posted by maraki28
Έχασα τον πατέρα μου σε ηλικία 4,5 χρονών, σε ατύχημα επάνω στη δουλειά του.Το θέμα αυτό είναι ακόμα και σήμερα ταμπού στην οικογένειά μου,κανείς δεν θέλει να μιλάει ιδιαίτερα για τον μπαμπά και εγώ δεν τον θυμάμαι καθόλου. Ούτε καν σαν εικόνες που λέμε.Είναι σαν μην υπήρξε ποτέ αυτός ο άνθρωπος στη ζωή μου αν και με πονάει πολύ όποτε κι αν το σκέφτομαι ακόμα και σήμερα.

Μαρία μου νιώθεις πως είναι σαν οι άλλοι να \"προκαλούν\" το θάνατο του μπαμπά ακόμα μία φορά με τη στάση αυτή;

Ή σαν να μη σε βοηθούν να πενθήσεις ή να θυμάσαι τον άνθρωπο αυτό, το γονιό σου, τον μπαμπά σου όπως έσύ νιώθεις πως έχεις ανάγκη;

[maraki28]

Δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω σωστά για να καταλάβετε.

Νιώθω μισή,μου φαίνεται αδιανόητο να μην θυμάμαι τον ίδιο μου τον πατέρα,νιώθω σχεδόν θυμό για όποιον τον θυμάται.
Είναι κοντά 24 χρόνια τώρα που έχει πεθάνει κι επειδή πέθανε νέος και ξαφνικά δείχνει η οικογένειά μου να μην το έχει ξεπεράσει πλήρως ή τέλοσπάντων συνέλθει σε βαθμό να μιλάνε άνετα γι\'αυτόν.
Λέμε μια κουβέντα,συγκινούνται μετά από λίγο και το κόβουμε.

Όταν κλαίω για τον πατέρα μου κλαίω γιατί δεν τον γνώρισα,δεν τον έζησα,δεν τον θυμάμαι και το βρίσκω άδικο.Και μην με θεωρήσετε αχάριστη γενικά,ξέρω πως υπάρχουν και χειρότερα αλλά εμένα αυτό είναι το πρόβλημά μου.

Μου είναι πχ αδύνατο να βρεθώ στον ίδιο χώρο με μπαμπάδες που κακομαθαίνουν τις κόρες τους ή κάνουν αγκαλίτσες και ζουζουνιές γιατί ο μπαμπάς πάντα έχει αδυναμία στην κορούλα του.
Κλαίω για όλα αυτά που δεν μπόρεσα εγώ να ζήσω με εκείνον,να πω τη λέξη μπαμπά που αλλοί το θεωρούν αυτονόητο.

Και με τρώει τόσα χρόνια και θέλω πραγματικά να το ξεπεράσω,να το αποδεχτώ.

[Orion]

Στο βαθμο που μπορώ σε αισθάνομαι..
Απο οτι καταλαβαίνω αρχικά είναι πως θεωρείς κακό το ότι δεν έχεις αναμνήσεις και σαν να πιστευεις πως έπρεπε να έχεις..
Επίσης καταλαβαινω πως το κενό σε στενοχωρεί περισσότερο.Θα ηθελες να βιώσεις κάποια πράγματα.
Ισως αυτα τα θεματα πρέπει να ερευνήσεις ,αμφιβάλλω εαν μια ταμπέλα -τιτλος για αυτο που βιώνεις σημαίνει κάτι.
Η οικογενεια μηπως γενικότερα δεν εκφράζεται ;

Γιατι θεωρείς κακο το οτι δεν εχεις αναμνήσεις;
Γιατι να πρέπει να εχεις αναμνήσεις;
Τι σημαινε για σενα η απουσία του πατέρα;Βρες τι νιωθεις για αυτο.Και προσπάθησε να αποδεχτεις αυτα τα κενά και να αντικαταστήσεις με αποδοχη κ αγαπη εσωτερικά

[PETRAN]

Maraki είναι φυσιολογικό να μην έχεις αναμνήσεις από αυτή την ηλικία δεν φταις εσύ γι\'αυτό ούτε κανένας άλλος. Απλά έτσι αναπτύσσεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος.


Τώρα το ότι νιώθεις αδικία που δε γνώρισες μπαμπά είναι νορμαλ, φαντάζομαι ως παιδάκι ότι θα ζήλευες και θα ένιωθες αδικημένη που δεν έχεις μπαμπά. Αυτό είναι φυσιολογικό εως ένα σημείο, δεν είναι όμως φυσιολογικό αυτό να \"στοιχειώνει\" συχνά ακόμα την σκέψη σου και ιδιαίτερα αν είσαι κάποιας ηλικίας (είσαι το 82?). Ίσως αυτό το θέμα-και λέω ίσως-να σου έχει γίνει εμμονή επειδή ακριβώς απαγορεύεται/είναι taboo να μιλήσει κάποιος/κάποια ανοιχτά γι\'αυτό στην οικογένεια. Είναι γνωστό ότι όσο ποιο πολύ καταστέλεις/καταπιέζεις κάτι στην σκέψη σου τόσο ποιο πολύ αυτό \"δυναμώνει\" και αποκτάει σημασία χωρίς όμως να χρήζει το απαιτούμενο βάρος. Στην βικτωριανή εποχή της Αγγλίας όπου ο έρωτας έξω από τα πλαίσια του γάμου ήταν μεγάλο ταμπου, μεγάλο ποσοστό ανθρώπων παθαιναν εμμονές με τις σχέσεις τους επειδή ακριβώς απαγορεύονταν δια μαχαίρας. Αν σου πω να \"μην\" σκέφτεσαι κάτι για 2 λεπτά π.χ. μια κίτρινη αρκούδα, εκτώς του ότι θα την σκεφτείς αμέσως, τόσο ποιο πολύ θα την σκέφτεσαι τελικά. Γιατί η προσοχή σου όλο θα τσεκάρει και αυτόματα το τσεκάρισμα θα φέρνει και την εικόνα στο προσκήνιο. Αυτοί οι μηχανισμοί λέγεται μάλιστα ότι αποτελούν εν μέρη και τη βάση για ψυχολογικές διαταραχές όπως την ιδεοψυχαναγκαστική. Σε καμιά περίπτωση φυσικά δεν λέω ότι έχεις κάτι τέτοιο, ούτε το ότι θα αποκτήσεις, το τελευταίο ήταν απλά πληροφοριακό.


Κατ\'αρχάς δεν πρέπει να αισθάνεσαι τύψεις αν δεν νιώθεις άμεσο πόνο για τον μπαμπά σου αφού πραγματικά δεν τον έζησες και στην κυριολεξία είναι ένας άγνωστος για σένα. Ότι έχεις πάθει γι\'αυτό τώρα ευθύνεται εν μέρη πιστεύω η οικογένενειά σου που πιθανών-και άθελά της-με την σιωπή και τις συχνές \"απαγορευτικές\" αναφορές να έχει \"μυθοποιήσει\" το γεγονός. Κατά την γνώμη μου λοιπόν πρέπέι να το απομυθιποιήσεις στο μυαλό σου γιατί πραγματικά δεν φταις εσύ που δεν τον γνώρισες ποτέ.



Μην ξεχνάς ότι δύο γονείς δεν σημαίνει και αυτόματα και ευτυχία. πολλοί πατεράδες η μανάδες τελικά καταντάνε εφιάλτες για τα παιδιά τους. Από την στιγμή που εσύ μεγάλωσες φυσιολογικά με την αγάπη ενώς γονιού δεν πρέπει να ανησυχείς για κάτι. Ούτε φυσικά πρέπει να συνδέεις αυτό το άτυχο παρελθοντικό γεγονός με αρνητικές καταστάσεις (αν υπάρχουν) της παρούσας ζωής σου αφού αυτό το γεγονός στην κυριολεξία είναι άσχετο πλέον με σένα και με την τωρινή σου ζωή.Είμαι της άποψης λοιπόν να κάνεις μια ανοιχτή και λεπτομερειακή συζήτηση για εκείνη την μέρα και τον μπαμπά σου γενικά-όσο πόνο και αν έχει αυτό για την μητέρα σου-, ώστε να εκτονωθεί και το κακαταπιεσμένο αυτό συναίσθημα που άθελα του έχει χτιστεί μέσα σου με την ελεγχόμενη σιωπή. Δηλαδή πρέπει να αφήσεις τον μπαμπά σου να κοιμηθεί οριστικά στο μυαλό σου μαράκι. Κάνε λοιπόν αυτή την δύσκολη συζήτηση, πήγαινε και μετά να αφήσεις και 2 λουλουδάκια και πες ένα τελευταίο αντείο για να συνεχίσεις την ζωή σου.

[maraki28]

Petran είλικρινά με τις τελευταίες σου γραμμές με έχεις κάνει κομμάτια(δεν το λέω για κακό,καλό είναι).Και σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας.

Ίσως το ότι αυτός ο πόνος είναι η μόνη επαφή που γνώρισα ποτέ με την ιδέα του πατέρα μου να με κρατάει και να τρέμω να το αφήσω γιατί μετά δεν θα έχω τίποτα.

Έχετε δίκιο και δεν το λέω έτσι,καμιά φορά χρειάζεται να το ακούσεις από έναν αντικειμενικό,άσχετο άνθρωπο για δεις αυτό που πρέπει.
Δεν ξέρω αν με την οικογένειά μου θα βγάλω άκρη αλλά δεν το αντέχω αυτό το ζυγό στη ζωή μου τόσα χρόνια,κάτι πρέπει να κάνω.

Ίσως φίλοι του και συνάδελφοι που έχουμε επαφές ακόμα και σήμερα να είναι πρόθυμοι να μου μιλήσουν.Είναι κι αυτό μια αρχή.

Σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ.

[PETRAN]

Originally posted by maraki28
Petran είλικρινά με τις τελευταίες σου γραμμές με έχεις κάνει κομμάτια(δεν το λέω για κακό,καλό είναι).Και σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας.

Ίσως το ότι αυτός ο πόνος είναι η μόνη επαφή που γνώρισα ποτέ με την ιδέα του πατέρα μου να με κρατάει και να τρέμω να το αφήσω γιατί μετά δεν θα έχω τίποτα.

Έχετε δίκιο και δεν το λέω έτσι,καμιά φορά χρειάζεται να το ακούσεις από έναν αντικειμενικό,άσχετο άνθρωπο για δεις αυτό που πρέπει.
Δεν ξέρω αν με την οικογένειά μου θα βγάλω άκρη αλλά δεν το αντέχω αυτό το ζυγό στη ζωή μου τόσα χρόνια,κάτι πρέπει να κάνω.

Ίσως φίλοι του και συνάδελφοι που έχουμε επαφές ακόμα και σήμερα να είναι πρόθυμοι να μου μιλήσουν.Είναι κι αυτό μια αρχή.

Σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ.

Σε τέτοιες καταστάσεις ο μόνος τρόπος να ξεπεράσεις το πρόβλημα είναι να έρθεις αντιμέτωπος με αυτό, όσο τρομερό πόνο και αν σου φέρνει αυτό μαράκι. Όσο το αποφεύγεις τόσο αυτό θα έρχεται. Πρέπει να σφίξεις τα δόντια και να το αντιμετωπίσεις. Δεν είναι ο μπαμπάς σου η η απουσία του που είναι το πρόβλημα γι αυτή την επαναλαμβανόμενη κατάσταση που βιώνεις. Είναι οι σκέψεις σου πίσω από αυτήν. Όπως κατάλαβες το μόνο αληθινό που σου προκαλεί πόνο σε αυτή την κατάσταση είναι οι σκέψεις σου. Αυτές πρέπει να αντιμετωπίσεις και να καθησυχάσεις. Εύχομαι λοιπόν να κάνεις την αρχή και να το αντιμετωπίσεις και στο τέλος να βγεις νικήτρια. Η γνώση του προβλήματος είναι ήδη μισή νίκη. Θα πρότεινα όμως πέρα από την δικιά σου προσπάθεια να έχεις και την υποστήριξη ενώς ειδικού (ψυχολόγου). Μπορεί καμια φορά το πρόβλημα να έχει πάρει μεγάλες εκτάσεις στο μυαλό μας χωρίς οι ίδιοι να το καταλάβουμε και να χρειάζεται και μια υποστήριξη από έξω. Μην το θεωρήσεις ταμπου η κακό αυτό το πράγμα, είναι απλά μια καθοδήγηση που μπορεί να σε κάνει να βρεις τον δρόμο σου ποιο γρήγορα.


Και αν τον χάσεις τι θα μείνει? Μα κυριολεκτικά δεν θα \"χάσεις\" τίποτα, ο μπαμπάς σου έχει χαθεί ήδη εδώ και πολλά χρόνια. Μόνο αυτές τις βασανιστικές σκέψεις και συναισθήματα θα χάσεις μαράκι, μόνο καλό θα σου κάνει. Και τι θα μείνει? Μην φοβάσαι, δεν θα μείνεις κενή αν βρεις η να ανακαλύψεις ξανά τον εαυτό σου. Το μαράκι θα πρέπει να είναι εκεί για σένα. Το μαράκι ζει την ζωή αυτή την στιγμή. Εύχομαι καλή τύχη. :)