Εκταφη

[Remedy]

Originally posted by Θεοφανία

Originally posted by Remedy
δεν ξερω ποσο θα σε βοηθησουν αποψεις τριτων,καθως το θεμα ειναι πολυ προσωπικο..
νομιζω οτι βασικο ρολο παιζει η σχεση με την θρησκεια και οι...υπαρξιακες αποψεις του καθενα.
προσωπικα οταν εγινε αυτο για τον πατερα μου,δεν πηγα.
αλλα δεν πηγα και πριν απο αυτο ουτε μια φορα στα μνηματα,μονη μου. μονο με την αδερφη και την μητερα μου και μονο στις βασικες διαδικασιες,κηδεια.μνημοσυ να,τριημερα 40ημερα,ετησια κλπ....
οσο για την εκταφη,θα πηγαινα μονο αν υπηρχε η πρακτικη αναγκη,αν δεν υπηρχε καποιος που να τα καταφερνει καλυτερα κι απο μενα για να παει η αν ειχα καποια αγωνια οτι δεν 8α γινει αυτο που πρεπει.
αυτα

Ρεμ...δεν είναι θρησκευτικό το θέμα, αλλά προσωπικό.
Παράλληλα, εγω δεν είχα την πολυτέλεια να αναλάβει άλλος όλο αυτό το σκηνικό, (κηδειες, σαράντα, πενήντα εξήντα, και μαζευε το σόι και κάνε τραπέζια, ποτίσματα, κλαδέματα, καντήλια, λουλούδια και ολα τα σχετικά).
Βλέπεις, ο αδελφός μου και ο πατέρας μου ερχόντουσαν με το ζόρι στο νεκροταφείο, μισολιπόθυμοι και μόνο στα απολύτως απαραίτητα, πόσο μάλλον να τους πω για εκταφή, ουτε ναρκωμένοι δεν θα τα καταφέρουν.
Εκεί κάπου λέω: θα είναι μόνη της? Να μην την τιμήσω, έστω με την παρουσία μου? Μήπως ειναι δειλία?
Ναι, καταλαβαίνω πως όλα αυτά είναι μπαρούφες, όπως άλλωστε πως δεν θα είχα κανένα δίλλλημα αν είαμε πάει απ την αρχή στο χωριό, αλλά είναι 600 χλμ και θέλαμε να την έχουμε κοντά.
Τωρα τι γίνεται?
Μακάρι να ήξερα. Το πιθανότερο είναι πως θα πάω και θα το παίξω κορώνα/γράμματα για το πόσο θα με σημαδέψει ή όχι.

χμ..
σκεφτομαι, οτι εχουν μια βασικη διαφορα οι απωλειες μας...
εγω εχασα τον πατερα μου.
εμεινα με αλλες δυο γυναικες, πιο...μαμαδες απο μενα, φυσει και θεσει
εσυ εχασες την μαμα σου.
εμεινες με δυο αντρες....ισως εισαι εσυ πλεον, λιγο η μαμα της οικογενειας....καλο αν σου αρεσει αυτος ο ρολος, πολυ αβολο αν προτιμας τον ρολο του παιδιου οπως εγω....αβολο μεν, σε προχωραει ομως στην ενηλικιωση σου αν εχεις τετοια θεματα....
αποκαλεσες πολυτελεια το να ασχοληθει καποιος αλλος με τα..σχετικα...ταυτιζεται με την πολυτελεια του να σου επιτρεπει καποιος να εισαι ακομα σχετικα προστατευμενος απο ασχημες ευθυνες...το θεμα ειναι βεβαια το ποσο μια τετοια πολυτελεια σε παει μπροστα

επι του θεματος.
καθολου μπαρουφες δε λες, αλλα εγω δεν το βλεπω ετσι..οτι θα ειναι \"μονη\", δεν θα την τιμησεις κλπ...
ειτε πιστευεις ειτε δεν πιστευεις στην τωρινη της υποσταση,αυτη δεν εχει να κανει με τα οστα....εγω το βλεπω πιο πρακτικα απο αποψη εκταφης,βγαζοντας στην ακρη βεβαια το σοβαρο κομματι που ειναι το ψυχολογικο-συναισθηματικο...
μπορει να θεωρω υβρη το να..κακοπεσουν τα οστα,δεν το φορτιζω ομως με αλλες διαδικασιες ομως περι μοναξιας κλπ....
οποτε θα σου προτεινα αν εχεις καποιο ατομο που εμπιστευεσαι πολυ και θελει να σε αντικαταστησει, να κανεις αυτο,διαφορετικα, να το κανεις εχοντας ομως παρεα μια καλη σου φιλη.
μη το αφησεις στην τυχη του αν δεν μπορεσεις να το διευθετησεις καλα, κρινω οτι θα σε βαραινει...

[Θεοφανία]

Originally posted by Remedy

χμ..
σκεφτομαι, οτι εχουν μια βασικη διαφορα οι απωλειες μας...
εγω εχασα τον πατερα μου.
εμεινα με αλλες δυο γυναικες, πιο...μαμαδες απο μενα, φυσει και θεσει

Ναι, αυτό από μόνο του σου έδωσε την πολυτέλεια να μην \"ωριμάσεις\" στο θέμα των υποχρεώσεων του πένθους, που μερικές φορές, αυτές οι ίδιες οι υποχρεώσεις δεν σε αφήνουν ποτέ να ξεχαστείς, όχι να ξεχάσεις.


εσυ εχασες την μαμα σου.
εμεινες με δυο αντρες....ισως εισαι εσυ πλεον, λιγο η μαμα της οικογενειας....καλο αν σου αρεσει αυτος ο ρολος, πολυ αβολο αν προτιμας τον ρολο του παιδιου οπως εγω....αβολο μεν, σε προχωραει ομως στην ενηλικιωση σου αν εχεις τετοια θεματα....
αποκαλεσες πολυτελεια το να ασχοληθει καποιος αλλος με τα..σχετικα...ταυτιζεται με την πολυτελεια του να σου επιτρεπει καποιος να εισαι ακομα σχετικα προστατευμενος απο ασχημες ευθυνες...το θεμα ειναι βεβαια το ποσο μια τετοια πολυτελεια σε παει μπροστα



Ναι, αυτή ήταν η πιο άσχημη προσγείωση, τρομερό χαστούκι. Από τη μια μέρα στην άλλη, και όταν πια οι συγγενείς-λογικά- επέστρψαν στην καθημερινότητα τους, έμεινα εγώ με δυο μεγάλα πληγωμένα/αποσβολωμένα παιδιά να κάνω τη δυνατή, να τα τακτοποιώ όλα, να νιώθουν ήρεμοι, ασφαλείς, να μην έχουν εκτός των άλλων να αιωρούνται χωρίς συναισθηματικό αλεξίπτωτο, όπως τους είχε μάθει η μαμά μου σε όλη της τη ζωή. Απίστευτη ψυχρολουσία για μένα που είχα περάσει τα τριάντα και ήμουν ακόμη το παιδί της μαμάς και του μπαμπά που και ζούσε υπό τη σκέπη τους.



επι του θεματος.
καθολου μπαρουφες δε λες, αλλα εγω δεν το βλεπω ετσι..οτι θα ειναι \"μονη\", δεν θα την τιμησεις κλπ...
ειτε πιστευεις ειτε δεν πιστευεις στην τωρινη της υποσταση,αυτη δεν εχει να κανει με τα οστα....εγω το βλεπω πιο πρακτικα απο αποψη εκταφης,βγαζοντας στην ακρη βεβαια το σοβαρο κομματι που ειναι το ψυχολογικο-συναισθηματικο...
μπορει να θεωρω υβρη το να..κακοπεσουν τα οστα,δεν το φορτιζω ομως με αλλες διαδικασιες ομως περι μοναξιας κλπ....
οποτε θα σου προτεινα αν εχεις καποιο ατομο που εμπιστευεσαι πολυ και θελει να σε αντικαταστησει, να κανεις αυτο,διαφορετικα, να το κανεις εχοντας ομως παρεα μια καλη σου φιλη.
μη το αφησεις στην τυχη του αν δεν μπορεσεις να το διευθετησεις καλα, κρινω οτι θα σε βαραινει...


Ναι, αυτο το βάρος φοβάμαι.
Για μένα είναι εντελώς συναισθηματικό-ψυχολογικό και καθόλου θέμα θρησκείας. Θεωρώ πως είμαι κοντά στο Θεό, καθόλου κοντά στην εκκλησία, όλο αυτο το πανηγύρι και αυτό που περνάω τώρα, είναι αποτέλεσμα της μικρής περιουσίας του δήμου που δεν έχει χωρο και σε αναγκάζει σε κάτι τέτοιο.
Σχήμα οξύμωρο, να εξαρτάται η ψυχολογία σου και οι αποφάσεις στη ζωή σου, απο ένα μικρό κομματάκι γης, που δεν έχει καμία σημασία πια, γιατί μέσα μου ξέρω πως εκεί δεν βρίσκεται η μαμά μου, αλλά το σώμα της.
Απ την άλλη είναι συμβολικό μέσα μου, μια τέτοια κίνηση-ίσως?-με αναγκάσει να δω την αλήθεια, να ωριμάσω-που καθόλου δεν το θέλω-αλλά κάποτε πρέπει να γίνει, να δω την πραγματική διάθεση των πραγμάτων και να αρχίσω να κοιτάζω μπροστά και όχι πίσω, (προσφιλής μου συνήθεια τα τελευταία χρόνια).
Δόξα τω Θεό, έχω ανθρώπους/φίλους δίπλα μου που προθυμοποιήθηκαν να είναι μαζί μου, αλλά σκέφτηκα πως για μια φορά στη ζωή μου, πρέπει να σταματήσω να χρησιμοποιώ τους φίλους μου σαν πατερίτσες, δεν μπορώ άλλλωστε να τα μοιράζομαι όλα.
Ίσως είναι κάτι που οφείλω να το κάνω μόνη μου.

[Remedy]

Originally posted by Θεοφανία
......
Απ την άλλη είναι συμβολικό μέσα μου, μια τέτοια κίνηση-ίσως?-με αναγκάσει να δω την αλήθεια, να ωριμάσω-που καθόλου δεν το θέλω-αλλά κάποτε πρέπει να γίνει, να δω την πραγματική διάθεση των πραγμάτων και να αρχίσω να κοιτάζω μπροστά και όχι πίσω, (προσφιλής μου συνήθεια τα τελευταία χρόνια).
Δόξα τω Θεό, έχω ανθρώπους/φίλους δίπλα μου που προθυμοποιήθηκαν να είναι μαζί μου, αλλά σκέφτηκα πως για μια φορά στη ζωή μου, πρέπει να σταματήσω να χρησιμοποιώ τους φίλους μου σαν πατερίτσες, δεν μπορώ άλλλωστε να τα μοιράζομαι όλα.
Ίσως είναι κάτι που οφείλω να το κάνω μόνη μου.

δεν συμφωνω Θεοφανια
νομιζω οτι ηθελες-δεν ηθελες (κανεις μας δεν θελει) , αναγκαστηκες να αντιμετωπισεις την αληθεια και μαλιστα αποτομα και σκληρα...
δεν νομιζω οτι ειναι κριτηριο ενηλικιωσης σου και προχωρηματος σου μια αγριευτικη εμπειρια σε μια φαση που εχεις δοκιμαστει τοσο...
εχεις μπει σε διαδικασιες και συνεχιζεις να μπαινεις,ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ που αφορουν την ενηλικιωση αυτη και δεν χρειαζεσαι καμια επιπλεον επιβαρυνση σαν crush test αντοχης...

να ανταποκριθεις, να τα κανεις ολα σωστα, αλλα να παρεις οτι βοηθεια και στηριξη δεχτεις απο τους φιλους σου. δεν βλεπω κανεναν λογο,κανενα πραγματικα, να δυσκολευεις τον εαυτο σου σε κατι που ειναι αγριευτικο και δυσκολο χωρις να ειναι ουσιαστικο κατ εμενα.
..
εχεις να δωσεις πολλες ακομα ουσιαστικες μαχες, προσωπικες, εσωτερικες, οπου θα εισαι πραγματικα μονη, θες-δε θες....
δεν χρειαζεται τετοιου ειδους ηρωισμος, σε διαβεβαιω...

[Arsi]

Originally posted by Θεοφανία
Το πιθανότερο είναι πως θα πάω και θα το παίξω κορώνα/γράμματα για το πόσο θα με σημαδέψει ή όχι.

Θεοφανία,διαβάζοντας το θέμα σου προσωπικά ένιωσα πως θες να πας πέρα απ\'την ανάγκη που υπάρχει.
Η γνώμη μου είναι ότι αν τελικά παρευρίσκεσαι να μην το παίξεις κορώνα γράμματα.
Συμφωνώ πολύ με το κομμάτι της remedy σχετικά με την καλή διευθέτηση του θέματος.Να έχεις κοντά σου αγαπημένους ανθρώπους ώστε να μοιραστείς αυτή τη δύσκολη κ σημαντική στιγμή για σένα.
Είναι θέμα συμπαράστασης κ όχι πατερίτσας.
Θέμα φιλίας.
Σαφώς κ δε μπορείς να τα μοιραστείς όλα,όπως κ δεν το\'χεις κάνει ως τώρα.Είναι στιγμές που εκ των πραγμάτων είμαστε μόνοι,είτε το θέλουμε,είτε όχι.Όπως π.χ. κ να έρθουν οι φίλοι σου θα σου προσφέρουν σε ένα κομμάτι αλλά σε ένα άλλο θα είσαι μόνη ακόμα κ αν βρίσκονται μαζί σου.

Άσε το κομμάτι που έχει ανάγκη ένα φίλο δίπλα σου καλυμμένο....

Κατά τα άλλα συμφωνώ πως ένας κύκλος θα κλείσει.
Κ μόνο οι συνεχείς παρατάσεις,οι σκέψεις σχετικά με το τι θα γίνει κ.λ.π. υποθέτω θα σε είχαν βαρύνει αρκετά.

Θεοφανία μου,εύχομαι να το περάσεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται κ με τον καλύτερο τρόπο για σένα ότι κι αν αποφασίσεις.

[Alobar]

Εγώ σαφώς δε θα σε βοηθήσω με την κατάθεση της εμπειρίας μου. Αλλά θέλω να την αποθέσω. Το κεφάλαιο \'γονείς\' για μένα, δεν έχει κλείσει ακόμη, αν και πέρασαν τεσσερισήμιση χρόνια απ τον θάνατο του πατέρα μου. Καυγάδισα πολύ άσχημα με τη μητέρα μου προκειμένου να είμαι εγώ παρούσα στην εκταφή του αντί για την ίδια. Η γυναίκα αυτή, στους 3,5 μήνες που ταλαιπωρήθηκε, ερχόταν και τον έβλεπε για 5 λεπτά, με ύφος αηδίας στη μούρη για όλα όσα της είχε κάνει. Τράβηξα όλο το παλούκι μόνη μου, η ίδια έπαιρνε \'εκδίκηση\' αφήνοντάς τον στα χέρια της αλκοολικής της κόρης, που άλλωστε του έμοιαζε τόσο πολύ. Για αλκοολική μια χαρά τα κατάφερα. Παρακολούθησα τη διαδικασία πίνοντας μπύρες ακόμη τότε και χωρίς να χρειαστεί να κάνω τίποτα. Βασικά δε της έδωσα τη χαρά να παραστήσει την πονεμένη χήρα στον ύστατο αποχαιρετισμό. Λυπάμαι γι\' αυτό που θα πω, αλλά αν φύγει πιο νωρίς από μένα, δε θέλω να υπάρξω συμπαραστάτης της ούτε σε κρεββάτι νοσοκομείου ούτε αλλού. Χώρος για υποκρισία ουδείς.

[Sofia]

Originally posted by Θεοφανία
Αν το κάνω δεν θα το ξεχάσω ποτέ, αν δεν το κάνω θα νιώθω ότι την πρόδωσα. Πως το \'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.

Καταλαβαινω πώς λες: Αν το κανεις, θα σαι εκει ως δυνατη κορη που παντα ησουν κ ηθελες να εισαι. Θα εισαι ενταξει με σενα και την μαμα σου. Ησυχη πώς το κανες.Αυτο που επρεπε.Οτι εκπληρωσες το χρεος σου.

Αν δεν πας, δεν ανταποκρινεσαι στην εικονα που θελεις να δωσεις, στον εαυτο σου πρωτα πρωτα.Δεν κλεινεις τον κυκλο, δεν αφηνεις πισω σου την τελευταια πραξη, που μπορει να μη θες να κλεισει για πολλους λογους.

Νιωθεις ανεξαρτητα απο το τί πρεπει κ τί οχι, απο το τί θα πουν οι άλλοι, απο το τί θα ήθελε ο καθενας, οτι θες να εισαι εκει?

[anwnimi]

Originally posted by Θεοφανία
Πέρασαν τέσσερα χρονια.
Τον τελευταίο, έπαιρνα συνέχεια παράτασεις.
Το τράβηξα όσο μπορούσα, αλλα δεν γίνεται αλλο.
Δεν μπορούν.
Μια σκέψη, ένα δίλημμα έχει στοιχειώσει το κεφάλι μου και δεν ξέρω τι να κάνω.
Να ειμαι εκεί όταν θα γίνει?
Ηλίθιες ενοχές με καταδικάζουν στο βασανιστήριο της εικόνας
Ολοι μου λένε να μην παω.
Αν το κάνω δεν θα το ξεχάσω ποτέ, αν δεν το κάνω θα νιώθω ότι την πρόδωσα. Πως το \'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.
Δεν ξέρω αν είχε κάποιος παρόμοια εμπειρία, αλλά θα με βοηθούσε πολύ να διαβάσω κάποιες απόψεις πάνω στο θέμα.
Ευχαριστω.

Θεοφανία μου,
πρώτα πρώτα να σου πω ότι μου αρέσει όταν διαβάζω αυτή την ευαίσθητη πλευρά σου...
Πραγματικά συναισθάνομαι το δίλλημά σου, δεν ξέρω κι εγώ στη θέση σου τι θα έκανα.
Βλέπω την ενοχή, που την αισθάνεσαι σε περίπτωση που δεν εισαι παρούσα όπως λες \"στο τελευταίο πράγμα που θα την αφορά\". Να σου πω εγώ πως το βλέπω.
Όσο κι αν μεγαλώσουμε, όσο κι αν μεγαλώσουν οι γονεις μας, ακόμα κι αν ΄φύγουν απο τη ζωή, θα είμαστε για πάντα τα παιδιά τους κι εκείνοι οι γονείς μας. Μπορεί με το πέρασμα του χρόνου να ενηλικιωνόμαστε, εκείνοι να γερνούν και η σχέση γονιού-παιδιού να αλλάζει και να μην μένει σε εκείνη την πρωταρχική φάση (και δε θα πρέπει άλλωστε να μείνει) αλλά πάντα, μα πάντα, θα παραμείνει σχέση γονιού-παιδιού.
Οπότε καλή μου, αν αισθάνεσαι ότι ως παιδι της μαμάς σου, δε θα αντέξεις να ξαναδείς τη μαμά σου έτσι, γιατί πολύ απλά, όσο και να είναι η Θεοφανία, είναι και θα είναι για πάντα η κόρη της, δε θέλει να αντικρύσει τη μαμά της αλλιώς, θέλει να τη θυμάται όπως ήταν. Και δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σε αυτό. Δεν έχει σχέση με το αν η κόρη ενηλικιώθηκε ή είναι δυνατή. Η δύναμη και η ενηλικίωση δεν πιστεύω Θεοφανία μου ότι την αποδεικνύουμε έτσι. Και δεν είναι κακό, πιστεύω, σε κάποιες στιγμές της ζωής μας, να μην καταπιέσουμε εκείνο το ευαίσθητο κομμάτι μέσα μας, το κομμάτι του παιδιού μέσα μας, να το σεβαστούμε, να το αγκαλιάσουμε. Και για πολλούς ανθρώπους, η στιγμή της εκταφής του γονιού, είναι μια τέτοια στιγμή που πληγώνει βαθιά αυτό το παιδί μέσα μας, που το κάνει να θέλει να τσιρίξει από πόνο.

Από την άλλη, νομίζω πως καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί θέλεις να είσαι εκεί. Γιατί πιστεύεις ότι θα είναι \"το τελευταίο πράγμα που την αφορά\" και θέλεις να είσαι εκεί, μαζί της.
Όμως Θεοφανία δεν είναι το τελευταίο που την αφορά...Γιατί αυτά που πλεόν αφορούν τη μαμά σου είναι ότι υπάρχει μέσα σου, σαν συναισθηματα, σαν αναμνήσεις και σκέψεις. Αυτά είναι που την αφορούν, εκείνη κι εσένα. Όχι μια τελετή ή διαδικασία που πρέπει να γίνει, είτε πρόκειται για μνημόσυνο είτε για εκταφή. Αυτά είναι τα τυπικά και όχι τα ουσιαστικά. Και από την άλλη, τι πιστεύεις ότι θα ήθελε η μαμά σου από εσένα ως μαμά σου; Εσύ τι θα ήθελες από την κόρη σου, αν είχες; Θα ήθελες να κάνει κάτι για να \"αποδείξει\" πόσο \"δυνατή\" είναι;

Σε κάθε περίπτωση, εσύ αποφασίζεις. Γιατί η δική σου καρδιά και μόνο αυτή ξέρει ποιο θέλει να κάνει. Και γω που σου τα γράφω αυτά ειλικρινα δεν ξέρω τι θα έκανα...

Και μια τελευταία ερώτηση: Λες ότι έκανες τη σκέψη \"η μαμά δεν θα γυρίσει τελικά\". Πιστεύεις ότι αν τελικά δεν πας στην εκταφή, ότι δε θα έχεις αποδεχτεί το μη γυρισμό της;
Αν ναι, τότε ίσως το να παρευρίσκεσαι, θα σου κάνει καλό...

[Θεοφανία]

Originally posted by Remedy

Originally posted by Θεοφανία
......
Απ την άλλη είναι συμβολικό μέσα μου, μια τέτοια κίνηση-ίσως?-με αναγκάσει να δω την αλήθεια, να ωριμάσω-που καθόλου δεν το θέλω-αλλά κάποτε πρέπει να γίνει, να δω την πραγματική διάθεση των πραγμάτων και να αρχίσω να κοιτάζω μπροστά και όχι πίσω, (προσφιλής μου συνήθεια τα τελευταία χρόνια).
Δόξα τω Θεό, έχω ανθρώπους/φίλους δίπλα μου που προθυμοποιήθηκαν να είναι μαζί μου, αλλά σκέφτηκα πως για μια φορά στη ζωή μου, πρέπει να σταματήσω να χρησιμοποιώ τους φίλους μου σαν πατερίτσες, δεν μπορώ άλλλωστε να τα μοιράζομαι όλα.
Ίσως είναι κάτι που οφείλω να το κάνω μόνη μου.

δεν συμφωνω Θεοφανια
νομιζω οτι ηθελες-δεν ηθελες (κανεις μας δεν θελει) , αναγκαστηκες να αντιμετωπισεις την αληθεια και μαλιστα αποτομα και σκληρα...


Ναι, αλλά αναλόγως τις άμυνες του καθένα, την αντιμετωπίζεις στη διάσταση της, ή όχι. Εγω νομίζω πως δεν την έχω αντιμετωπίσει ολοκληρωτικά, δεν έχω δει την αλήθεια του θανάτου ακόμη. Ίσως να μη μπορώ. Πάντως δεν την έχω δει και είναι εντελώς ηλιθιο καθώς έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και κοντεύω να φτάσω τα σαράντα.




δεν νομιζω οτι ειναι κριτηριο ενηλικιωσης σου και προχωρηματος σου μια αγριευτικη εμπειρια σε μια φαση που εχεις δοκιμαστει τοσο...
εχεις μπει σε διαδικασιες και συνεχιζεις να μπαινεις,ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ που αφορουν την ενηλικιωση αυτη και δεν χρειαζεσαι καμια επιπλεον επιβαρυνση σαν crush test αντοχης...


Ναι, αυτό το κρας τεστ είναι που με κάνει να θέλω να ιώσω μια τέτοια κατάσταση. Επιπλέον, ότι έγινε, έγινε ενώ εγώ έλειπα. Δεν το έζησα, ενώ ο αδελφός μου είχε τη μακάβρια πολυτέλεια να το δει απ την αρχή ως το τέλος. Σα να του/της χρωστάω πως πρέπει να μοιραστεί στα παιδιά της η αρχή και το τέλος.



να ανταποκριθεις, να τα κανεις ολα σωστα, αλλα να παρεις οτι βοηθεια και στηριξη δεχτεις απο τους φιλους σου. δεν βλεπω κανεναν λογο,κανενα πραγματικα, να δυσκολευεις τον εαυτο σου σε κατι που ειναι αγριευτικο και δυσκολο χωρις να ειναι ουσιαστικο κατ εμενα.
..


Όντως δεν είναι σουσιαστικό αν το δω απ τη λογική πλευρά και δεν προσφέρει στην ουσία τίποτα σε κανένα. Όμως, ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου, (αυτό που όλοι έχουμε μέσα μας, άλλοι πολύ, άλλοι λίγο), μου δημιουργεί την ανάγκη να το ζήσω και να μοιραστώ. Απ\' την άλλη σκέφτομαι τον καθένα που θα είναι μαζί μου, (τη φιλη της, τον φιλο μου, τους φιλους μου) που οκ, θα είναι διπλα μου, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση ούτε στο ελάχιστο να τους προσφέρει το παραμικρό, παρά μια εικόνα που θα τους βάλει λίγο άγαρμπα σε μια διαδικασία που ενδεχομένως δεν θα ήθελαν να ζήσουν με τους δικούς τους.



εχεις να δωσεις πολλες ακομα ουσιαστικες μαχες, προσωπικες, εσωτερικες, οπου θα εισαι πραγματικα μονη, θες-δε θες....


το ξερω, αλλά καμία δεν θα είναι ίδια, (εύχομαι) και δεν θα μπορώ να εχω επιλογή αν αλλάξω γνώμη.


δεν χρειαζεται τετοιου ειδους ηρωισμος, σε διαβεβαιω...

καλή μου ρεμ....μπορεί να φαίνεται σαν \"πράξη\" ηρωισμού, αλλά σε καμία περίπτωση δεν νιώθω ετσι.

[Θεοφανία]

Originally posted by Arsi

Originally posted by Θεοφανία
Το πιθανότερο είναι πως θα πάω και θα το παίξω κορώνα/γράμματα για το πόσο θα με σημαδέψει ή όχι.

Θεοφανία,διαβάζοντας το θέμα σου προσωπικά ένιωσα πως θες να πας πέρα απ\'την ανάγκη που υπάρχει.
Η γνώμη μου είναι ότι αν τελικά παρευρίσκεσαι να μην το παίξεις κορώνα γράμματα.
Συμφωνώ πολύ με το κομμάτι της remedy σχετικά με την καλή διευθέτηση του θέματος.Να έχεις κοντά σου αγαπημένους ανθρώπους ώστε να μοιραστείς αυτή τη δύσκολη κ σημαντική στιγμή για σένα.
Είναι θέμα συμπαράστασης κ όχι πατερίτσας.
Θέμα φιλίας.
Σαφώς κ δε μπορείς να τα μοιραστείς όλα,όπως κ δεν το\'χεις κάνει ως τώρα.Είναι στιγμές που εκ των πραγμάτων είμαστε μόνοι,είτε το θέλουμε,είτε όχι.Όπως π.χ. κ να έρθουν οι φίλοι σου θα σου προσφέρουν σε ένα κομμάτι αλλά σε ένα άλλο θα είσαι μόνη ακόμα κ αν βρίσκονται μαζί σου.

Άσε το κομμάτι που έχει ανάγκη ένα φίλο δίπλα σου καλυμμένο....

Κατά τα άλλα συμφωνώ πως ένας κύκλος θα κλείσει.
Κ μόνο οι συνεχείς παρατάσεις,οι σκέψεις σχετικά με το τι θα γίνει κ.λ.π. υποθέτω θα σε είχαν βαρύνει αρκετά.

Θεοφανία μου,εύχομαι να το περάσεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται κ με τον καλύτερο τρόπο για σένα ότι κι αν αποφασίσεις.

Ναι, ο κύκλος θα κλείσει και ίσως αυτό να έχω πιο πολύ ανάγκη απ όλα. Οι παρατάσεις ήταν για μένα και όπως πάντα είχα την ηλίθια ελπίδα πως μπορεί και να μη γίνει ποτέ.
Όντως με άρυναν και κάθε φορά σκεφτόμουν την κατάλληλη εποχή που θα ήταν και πιο \"ανώδυνη\". Σκεφτόμουν το καλοκαίρι, όπου θα τα είχα όλα έτοιμα, (διαδικαστικά), που θα την πάω στο χωριο, στον πατέρα της. Τώρα και μετά απ όλο αυτό θα έχω να σκέφτομαι μέχρι τότε, πως ....πως πρέπει να το κάνω και αυτό.
Ευχαριστώ Άρσι μου, (και όλους σας φυσικά). Ευχομαι να μην το ζήσετε ποτέ.

[Sofia]

Originally posted by Θεοφανία



Όντως δεν είναι σουσιαστικό αν το δω απ τη λογική πλευρά και δεν προσφέρει στην ουσία τίποτα σε κανένα. Όμως, ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου, (αυτό που όλοι έχουμε μέσα μας, άλλοι πολύ, άλλοι λίγο), μου δημιουργεί την ανάγκη να το ζήσω και να μοιραστώ. Απ\' την άλλη σκέφτομαι τον καθένα που θα είναι μαζί μου, (τη φιλη της, τον φιλο μου, τους φιλους μου) που οκ, θα είναι διπλα μου, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση ούτε στο ελάχιστο να τους προσφέρει το παραμικρό, παρά μια εικόνα που θα τους βάλει λίγο άγαρμπα σε μια διαδικασία που ενδεχομένως δεν θα ήθελαν να ζήσουν με τους δικούς τους.

Θεοφανια,

αν μου επιτρεπεις: μπορει να μην ειναι ουσιαστικο σαν διαδικασια ή \"λογικα\", αλλα μπορει να ειναι πολυ χρησιμο για να σε βοηθησει να κλεισεις εναν κυκλο που κρατας ανοιχτο. Κ να πας στον επομενο...

Σε οτι αφορα τους φιλους: αν θελησεις να εχεις καποιον για να στηριγμα δεν ειναι κακο. Το να μην τον καλεις για να τον προστατευσεις απο ασχημες εικονες, ειναι αδικο. Τοσο για σενα, οσο κ για αυτον που θα θελε να ναι μαζι σου, εφοσον θα θελες κ εσυ. Αλλωστε δεν μιλαμε για παιδια, αλλα για ενηλικες,ε?

[Θεοφανία]

Originally posted by Alobar
Εγώ σαφώς δε θα σε βοηθήσω με την κατάθεση της εμπειρίας μου. Αλλά θέλω να την αποθέσω. Το κεφάλαιο \'γονείς\' για μένα, δεν έχει κλείσει ακόμη, αν και πέρασαν τεσσερισήμιση χρόνια απ τον θάνατο του πατέρα μου. Καυγάδισα πολύ άσχημα με τη μητέρα μου προκειμένου να είμαι εγώ παρούσα στην εκταφή του αντί για την ίδια. Η γυναίκα αυτή, στους 3,5 μήνες που ταλαιπωρήθηκε, ερχόταν και τον έβλεπε για 5 λεπτά, με ύφος αηδίας στη μούρη για όλα όσα της είχε κάνει. Τράβηξα όλο το παλούκι μόνη μου, η ίδια έπαιρνε \'εκδίκηση\' αφήνοντάς τον στα χέρια της αλκοολικής της κόρης, που άλλωστε του έμοιαζε τόσο πολύ. Για αλκοολική μια χαρά τα κατάφερα. Παρακολούθησα τη διαδικασία πίνοντας μπύρες ακόμη τότε και χωρίς να χρειαστεί να κάνω τίποτα. Βασικά δε της έδωσα τη χαρά να παραστήσει την πονεμένη χήρα στον ύστατο αποχαιρετισμό. Λυπάμαι γι\' αυτό που θα πω, αλλά αν φύγει πιο νωρίς από μένα, δε θέλω να υπάρξω συμπαραστάτης της ούτε σε κρεββάτι νοσοκομείου ούτε αλλού. Χώρος για υποκρισία ουδείς.

Αλ...οτιδήποτε με βοηθάει αυτή τη στιγμή και το μόνο που έχω να πω είναι πως τα πάντα εξηγούνται, ακόμη και η αδυναμία που σε έσπρωξε στο ποτό.
Εύχομαι κάποτε να μπορέσεις να συγχωρήσεις τη μητέρα σου και να λυτρωθείς και αν κάποια στιγμή θες, θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μου την εκταφή του πατέρα σου και τα συναισθήματα σου.

[Θεοφανία]

Originally posted by Sofia

Originally posted by Θεοφανία
Αν το κάνω δεν θα το ξεχάσω ποτέ, αν δεν το κάνω θα νιώθω ότι την πρόδωσα. Πως το \'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.

Καταλαβαινω πώς λες: Αν το κανεις, θα σαι εκει ως δυνατη κορη που παντα ησουν κ ηθελες να εισαι. Θα εισαι ενταξει με σενα και την μαμα σου. Ησυχη πώς το κανες.Αυτο που επρεπε.Οτι εκπληρωσες το χρεος σου.

Αν δεν πας, δεν ανταποκρινεσαι στην εικονα που θελεις να δωσεις, στον εαυτο σου πρωτα πρωτα.Δεν κλεινεις τον κυκλο, δεν αφηνεις πισω σου την τελευταια πραξη, που μπορει να μη θες να κλεισει για πολλους λογους.

Νιωθεις ανεξαρτητα απο το τί πρεπει κ τί οχι, απο το τί θα πουν οι άλλοι, απο το τί θα ήθελε ο καθενας, οτι θες να εισαι εκει?

Σοφία μου....έτσι και αλλιώς ποτέ δεν υπολογίζω την άποψη των άλλων όταν είναι να πάρω κάποιες αποφάσεις.
Ειδικά σε αυτή την πε΄ριπτωση, δεν πιστεύω πως θα υπήρχε άνθρωπος που θα με κατηγορούσε αν δεν ήμουν εκεί.
Φοβάμαι όμως πως εγώ θα κατηγορήσω τον εαυτό μου για τη δειλία μου.
Ίσως τελικά και διαάζοντας αυτά που γράφω και μου γράφετε, να θέλω να κλείσω αυτόν το κύκλο.
Ίσως αν δεν το δω να παραμυθιάσω πάλι τον εαυτό μου. Να το περάσω έτσι, σα να μην έγινε.
Όπως είπα, είναι η προσφιλής μου αντίδραση όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω τα πράγματα. Φεύγω.

[Θεοφανία]

Originally posted by anwnimi

Originally posted by Θεοφανία
Πέρασαν τέσσερα χρονια.
Τον τελευταίο, έπαιρνα συνέχεια παράτασεις.
Το τράβηξα όσο μπορούσα, αλλα δεν γίνεται αλλο.
Δεν μπορούν.
Μια σκέψη, ένα δίλημμα έχει στοιχειώσει το κεφάλι μου και δεν ξέρω τι να κάνω.
Να ειμαι εκεί όταν θα γίνει?
Ηλίθιες ενοχές με καταδικάζουν στο βασανιστήριο της εικόνας
Ολοι μου λένε να μην παω.
Αν το κάνω δεν θα το ξεχάσω ποτέ, αν δεν το κάνω θα νιώθω ότι την πρόδωσα. Πως το \'βαλα στα πόδια απ το τελευταίο πράγμα που την αφορούσε. Πως δεν στάθηκα δυνατη.
Δεν ξέρω αν είχε κάποιος παρόμοια εμπειρία, αλλά θα με βοηθούσε πολύ να διαβάσω κάποιες απόψεις πάνω στο θέμα.
Ευχαριστω.

Θεοφανία μου,
πρώτα πρώτα να σου πω ότι μου αρέσει όταν διαβάζω αυτή την ευαίσθητη πλευρά σου...


Εμένα καθόλου....... Με μισώ όταν γίνομαι έτσι.


Πραγματικά συναισθάνομαι το δίλλημά σου, δεν ξέρω κι εγώ στη θέση σου τι θα έκανα.
Βλέπω την ενοχή, που την αισθάνεσαι σε περίπτωση που δεν εισαι παρούσα όπως λες \"στο τελευταίο πράγμα που θα την αφορά\". Να σου πω εγώ πως το βλέπω.
Όσο κι αν μεγαλώσουμε, όσο κι αν μεγαλώσουν οι γονεις μας, ακόμα κι αν ΄φύγουν απο τη ζωή, θα είμαστε για πάντα τα παιδιά τους κι εκείνοι οι γονείς μας. Μπορεί με το πέρασμα του χρόνου να ενηλικιωνόμαστε, εκείνοι να γερνούν και η σχέση γονιού-παιδιού να αλλάζει και να μην μένει σε εκείνη την πρωταρχική φάση (και δε θα πρέπει άλλωστε να μείνει) αλλά πάντα, μα πάντα, θα παραμείνει σχέση γονιού-παιδιού.



Είναι μια σκέψη που την κάνω συνέχεια. Αν υπήρχε δεν θα με άφηνε με τίποτα να υποστώ κάτι τέτοιο. Καμιά μητέρα δεν θα υπέβαλλε σε τέτοιο μαρτύριο το παιδί της.
Ίσως και γι αυτό να το θέλω κατά βάθος. Παρόλο που δεν έχω την παραμικρή ενοχή και το παραμικρό \"γιατί\" , καθώς νιώθω πως της είχα δέιξει οτι τη λάτρευα, βαθιά μέσα μου πιστεύω πως θα είναι μια πράξη αγάπης. Σα να της στέλνω κάτι στον ουρανό. Ένα δώρο. Ηλίθια σκέψη, αλλά την κάνω.





Οπότε καλή μου, αν αισθάνεσαι ότι ως παιδι της μαμάς σου, δε θα αντέξεις να ξαναδείς τη μαμά σου έτσι, γιατί πολύ απλά, όσο και να είναι η Θεοφανία, είναι και θα είναι για πάντα η κόρη της, δε θέλει να αντικρύσει τη μαμά της αλλιώς, θέλει να τη θυμάται όπως ήταν. Και δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σε αυτό. Δεν έχει σχέση με το αν η κόρη ενηλικιώθηκε ή είναι δυνατή. Η δύναμη και η ενηλικίωση δεν πιστεύω Θεοφανία μου ότι την αποδεικνύουμε έτσι.


Μέσα απ την άρνηση μου όμως, (που λίγο-λίγο αποδυναμώνεται και βιώνω θέλω δε θέλω την απώλεια), θα φτάσω μια ζωή να κοροιδεύω τον εαυτό μου πως ζει και θα την δω. Είναι άρρωστο, αλλά είναι η αλήθεια που την έχουν ευνοήσει περισσότερο οι καταστάσεις, σύμμαχοι στο φεύγω μου.



Και δεν είναι κακό, πιστεύω, σε κάποιες στιγμές της ζωής μας, να μην καταπιέσουμε εκείνο το ευαίσθητο κομμάτι μέσα μας, το κομμάτι του παιδιού μέσα μας, να το σεβαστούμε, να το αγκαλιάσουμε. Και για πολλούς ανθρώπους, η στιγμή της εκταφής του γονιού, είναι μια τέτοια στιγμή που πληγώνει βαθιά αυτό το παιδί μέσα μας, που το κάνει να θέλει να τσιρίξει από πόνο.



Ναι.....έτσι είναι. Αν και επειδή δεν έχω ζήσει και πολύ σαν ενήλικας, ίσως ήρθε η στιγμή με αυτό να προσγειωθώ λίγο και να αντιμετωπίσω την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.


Από την άλλη, νομίζω πως καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί θέλεις να είσαι εκεί. Γιατί πιστεύεις ότι θα είναι \"το τελευταίο πράγμα που την αφορά\" και θέλεις να είσαι εκεί, μαζί της.
Όμως Θεοφανία δεν είναι το τελευταίο που την αφορά...Γιατί αυτά που πλεόν αφορούν τη μαμά σου είναι ότι υπάρχει μέσα σου, σαν συναισθηματα, σαν αναμνήσεις και σκέψεις. Αυτά είναι που την αφορούν, εκείνη κι εσένα. Όχι μια τελετή ή διαδικασία που πρέπει να γίνει, είτε πρόκειται για μνημόσυνο είτε για εκταφή. Αυτά είναι τα τυπικά και όχι τα ουσιαστικά.


Στο ουσιαστικό κομμάτι δεν αισθάνομαι κανένα παράθυρο να μπάζει. Είναι μέσα μου ατόφια, ολόκληρη και όχι σαν ανάμνηση, αλλά σαν υπόσταση. Στο τυπικό όπως βλέπεις έχω μπερδέψει λίγο τα πράγματα και τείνω να το κάνω ουσιαστικό.



Σε κάθε περίπτωση, εσύ αποφασίζεις. Γιατί η δική σου καρδιά και μόνο αυτή ξέρει ποιο θέλει να κάνει. Και γω που σου τα γράφω αυτά ειλικρινα δεν ξέρω τι θα έκανα...
Και μια τελευταία ερώτηση: Λες ότι έκανες τη σκέψη \"η μαμά δεν θα γυρίσει τελικά\". Πιστεύεις ότι αν τελικά δεν πας στην εκταφή, ότι δε θα έχεις αποδεχτεί το μη γυρισμό της;
Αν ναι, τότε ίσως το να παρευρίσκεσαι, θα σου κάνει καλό...



Ναι, αυτό είναι όλο το ζουμί του διλήμματος μου και νομίζω πως το ανέλυσα παραπάνω.

[anwnimi]

Originally posted by Θεοφανία
Εμένα καθόλου....... Με μισώ όταν γίνομαι έτσι.


Ναι ε;! Χμμμ...
Kι όμως, γιατί σε μισείς οταν βγάζεις το ευαίσθητο κομμάτι από μέσα σου;
Αυτό το κομμάτι είναι και αυτό που έχει επηρεαστεί από την απώλεια.
Το άλλο, το δυναμικό, δεν έχει επηρεαστεί. Κι όμως, όπως λες, δεν την έχεις συνειδητοποιήσει αυτή την απώλεια όσο θα ήθελες.
Άρα, μήπως και αυτό το κομμάτι, θέλει απο εσένα να του δώσεις περισσότερο χώρο;


Ναι.....έτσι είναι. Αν και επειδή δεν έχω ζήσει και πολύ σαν ενήλικας, ίσως ήρθε η στιγμή με αυτό να προσγειωθώ λίγο και να αντιμετωπίσω την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.


Καλή μου, τότε, νομίζω την απάντηση πως την απάντηση στο δίλλημά σου την έχεις δώσει ήδη...
Σου εύχομαι, με όλη μου την καρδιά,
καλή δύναμη.

[giota]

Θεοφανία το ότι άφησες την μητέρα σου περισσότερο είναι θετικό.Εγώ αν και προσπάθησα κατάφερα να πάρω μόνο ένα μήνα παράταση.Μάλιστα η καλύτερή μου φίλη μου είχε πεί ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάμε μαζί.Πήγα μόνη Θεοφανία και αν μπορούσα δεν θα έπαιρνα ούτε την μάνα μου,η οποία απορούσε με την στάση μου ήμουν λέει σκληρή κάτι που δεν περίμενε.Να ξέρεις πως δεν χρειάζεται να κάνεις καμμιά προετοιμασία πας νωρίς πληρώνει και περιμένεις το συνεργείο.Δεν ασχολείσαι με τίποτε γιάυτό μην αγχώνεσαι ότι χρειάζεται υπάρχει εκεί.φτασα σε σημείονα μπω μόνη στο χώρο που πλένονται και ήμουν πάνω απο τα οστά του πατέρα μου και παρατηρουσα την κάθε λεπτομέρεια.Περισσότερο άγχος είχα πριν πάω παρά την συγκεκριμένη στιγμή δεν ξέρω γιατί.Πάντως όντως αισθάνθηκα ότι τον τακτοποίησα και ολοκλήρωσα τον κύκλο.Μετά απο όλο το σκηνικό δεν ξέρω γιατί αλλά ηρέμησα ως προς αυτό και νομίζω ότι θα σε βοηθήσει μετά όσο και αν σου φαίνεται μακάβριο