ΟΤΑΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

[knoulp]

Πολλές οι μεγάλες σκέψεις των ανθρώπων. Η μεγαλύτερη όλων ο θάνατος.
Η απολυτότητά του και η δημοκρατικότητα του με κάνουν να τον θαυμάζω.

Ο θάνατος ήταν πάντα πλάι μου.

[RainAndWind]

Απολυτότητα και δημοκρατικότητα δεν είναι και τόσο συμβατές έννοιες.Καταλαβαίνω τι εννοείς,αλλά δεν θέλω να μπω στη λογική του ο θάνατος είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.Γιατί να σκιάζουμε με τέτοιες σκέψεις το παρόν μας;Eίναι γλυκιά η ζωή και αξίζει να παλεύουμε για να ζούμε κάθε της λεπτό.

[knoulp]

Originally posted by RainAndWind
Απολυτότητα και δημοκρατικότητα δεν είναι και τόσο συμβατές έννοιες.Καταλαβαίνω τι εννοείς,αλλά δεν θέλω να μπω στη λογική του ο θάνατος είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.Γιατί να σκιάζουμε με τέτοιες σκέψεις το παρόν μας;Eίναι γλυκιά η ζωή και αξίζει να παλεύουμε για να ζούμε κάθε της λεπτό.

Σεβαστή η άποψή σου.
Είναι εντελώς διαφορετική από την δικιά μου.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως όσο αξίζει κανείς να ζει, άλλο τόσο αξίζει να πεθαίνει.

[RainAndWind]

Εξαρτάται Κnoulp,από τους λόγους που αξίζει κάποιος να πεθάνει ή να ζήσει αντίστοιχα.Έχω καιρό απομυθοποιήσει και τους ιδανικούς αυτόχειρες(πέρασα και από ένα τέτοιο στάδιο θανατολαγνείας,μη νομίζεις):P.Πάλι εξιδανίκευση το βρήκα στην τελική,που πάταγε πάνω στην απόγνωσή μου.Τώρα θαυμάζω όσους έχουν την τόλμη να \"κοροιδεύουν\" το θάνατο,όχι να τον μυθοποιούν.
ps εννοείται συζήτηση να γίνεται,γνώμες είναι αυτές.

[knoulp]

Η μεταφυσική οντότητα του θανάτου είναι αυτή που με συναρπάζει.
Πιο πριν χρησιμοποίησα λέξεις όπως απολυτότητα και δημοκρατικότητα.
Σε πολιτικό επίπεδο είναι έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες.
Σε μεταφυσικό επίπεδο είναι άκρος σαγηνεύτηκες και συναρπαστικές.
Δεν λατρεύω τον θάνατο ούτε τον επιδιώκω.
Μπορεί να ψάχνω να τον κοροϊδέψω κάποιες στιγμές άλλα βαθιά μέσα μου ξέρω ότι αυτός θα είναι ο τελικός νικητής.
Όταν αναφέρθηκα στο γεγονός ότι αξίζει κανείς να ζει αλλά και να πεθαίνει, αναφερόμουνα στο ότι δεν θα πρέπει κανείς να φοβάται τον θάνατο σε καμία του έκφανση.
Φυσικά και δεν θα πρέπει κανείς να τον επιδιώκει. Αλλά ούτε και να τον φοβάται.

[silvia.197]

Εχασα κι εγω το μπαμπα μου πριν δυο μηνες!προηγηθηκε και για μενα ενας μηνας που ηταν στο νοσοκομειο οπου καταλαβαινε μαλον ελαχιστα πραγματα..Οταν εφευγε σχεδον σκεφτηκα οτι ηθελα να τελειωνε και η δικια μου ζωη εδω.Τωρα απλα πιστευω οτι δε θα ξαναχαρω ποτε ολοκληρωτικα και παντα οτι χαρα κι αν μου δινει η ζωη εμενα θα μου λειπει ο πατερας μουκαι δε θα ξανανιωσω οπως παλια.Καθε βραδυ του μιλαω με την ελπιδα οτι μπορει να μ ακουει
και δεν αντεχω τη σκεψη οτι δε θα τον ξαναδω

[knoulp]

Για άλλη μία φορά ο θάνατος πέρασε μπροστά από τα μάτια μου.
Έσβησε για λίγο την ζωή και μετά πάλι χάθηκε.
Έχω κουραστεί να προβάλω το τέλος κάθε φορά που μου συμβαίνει.
Έχω την αίσθηση ότι όταν έρθει πραγματικά δεν θα μπορέσω να το βιώσω με τον τρόπο που θα ήθελα και θα περάσει και αυτό όπως και η υπόλοιπη ζωή μου. Μπροστά από τα μάτια μου σαν μια ταινία με άλλον πρωταγωνιστή.

[silvia.197]

γιατι λες οτι ο θανατος περασε μπροστα απο τα ματια σου ,τι σου εχει συμβει?

[knoulp]

Ο θάνατος περνάει από τα μάτια μου κάθε ημέρα.
Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο το οποίο έχω ή κάνω.
Απλά έτσι είμαι. Κατασκευαστικό λάθος.

[persist]

knoulp συμπτωματικα αυτες τις μερες διαβαζω το καταπληκτικο \"κηπο του Επικουρου\" yalom
και δε σου κρυβω οτι και εγω βλεπω οτι περναει ο θανατος καθε μερα απο τα ματια μου με την εννοια της αλλαγης το λεω

[knoulp]

Είναι πολλά που συμβαίνουνε και όλα βγαίνουν από μέσα μου.
Δεν ξέρω τι πραγματικά νιώθω.
Μονό τον μανδύα της θλίψης να με περιβάλει και μια κοσμική μοναξιά να με καλεί.
Νιώθω ότι κρύβομαι στο χώμα και βγαίνω μόνο τα βράδια για να χαρώ τον έναστρο ουρανό.
Σαν με κάποιον τρόπο να μπορώ να κολυμπήσω μέσα στην γη.
Σαν με κάποιον τρόπο να είμαι ένα με αυτήν.
Δεν ξέρω εάν αυτό λέγετε θάνατος.
Σε εμένα μοιάζει σαν μητρικό χάδι.
Πόσο πολύ μου έχει λείψει αυτό το χάδι.

[RainAndWind]

Knoulp...κι εγώ ποτέ δεν το είχα.Γιατί όμως αυτή η έλλειψη να με κρατάει δέσμιά της;Δεν θα το έχω ποτέ αυτό το συγκεκριμένο μητρικό χάδι.Πάει και τέλειωσε.It\'s over and done with.Προχωράμε.Επιλέγουμε να δίνουμε εμείς χάδι τώρα,σε όσους αγαπάμε,για να μη μεγαλώσουμε και τα δικά μας παιδιά με την ίδια έλλειψη.Μαθαίνουμε να κουβαλάμε τα κενά μας δίχως μοιρολατρεία καλέ μου,μπορούμε να τα κουβαλάμε με γενναιότητα.Ξέροντας πως αφού πενθήσουμε γι αυτό το χαμένο χάδι,για τις χαμένες μας ευκαιρίες στην παιδικότητα,μας περιμένει ένας εαυτός αποδεσμευμένος από τη θλίψη.Διεκδίκησε το μερίδιό σου στην ευτυχία.Είσαι ένα ευαίσθητο πλάσμα,ένας άξιος άνθρωπος που πόνεσε άδικα από κάποιους που δεν είχαν τη γνώση να μη σε πονέσουν.Μετέτρεψε την αδυναμία σου σε δύναμη,μην αφήνεσαι στη λύπη σα να ήταν το πεπρωμένο σου αυτή.Σε διαβάζω και συμπάσχω,σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να σου δείξω τον τρόπο να φύγεις από τον πόνο,αλλά είναι ο δικός σου δρόμος εκεί και κανένας γύρω σου δεν μπορεί να τον περπατήσει για σένα...Εσύ τον βαδίζεις κάθε μέρα και εσύ έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις ως πότε και πόσο θα σε αφορά το κάθε σταυροδρόμι,ποια στροφή θα πάρεις και γιατί.
Να περάσεις καλά αυτές τις μέρες σου εύχομαι,να μη νιώθεις μόνος.

[anwnimi]

Rain,
αυτά που κατέθεσες από μέσα σου... δεν έχω λόγια...


Ο καθένας διαλέγει το δικό του δρόμο. Μέσα από άπειρα μονοπάτια.

[weird]

Originally posted by knoulp
Για άλλη μία φορά ο θάνατος πέρασε μπροστά από τα μάτια μου.
Έσβησε για λίγο την ζωή και μετά πάλι χάθηκε.
Έχω κουραστεί να προβάλω το τέλος κάθε φορά που μου συμβαίνει.
Έχω την αίσθηση ότι όταν έρθει πραγματικά δεν θα μπορέσω να το βιώσω με τον τρόπο που θα ήθελα και θα περάσει και αυτό όπως και η υπόλοιπη ζωή μου. Μπροστά από τα μάτια μου σαν μια ταινία με άλλον πρωταγωνιστή.

Χειρότερος απο τον φόβο του θανάτου, είναι ο φόβος της ζωής.

[weird]

Originally posted by RainAndWind
Knoulp...κι εγώ ποτέ δεν το είχα.Γιατί όμως αυτή η έλλειψη να με κρατάει δέσμιά της;Δεν θα το έχω ποτέ αυτό το συγκεκριμένο μητρικό χάδι.Πάει και τέλειωσε.It\'s over and done with.Προχωράμε.Επιλέγουμε να δίνουμε εμείς χάδι τώρα,σε όσους αγαπάμε,για να μη μεγαλώσουμε και τα δικά μας παιδιά με την ίδια έλλειψη.Μαθαίνουμε να κουβαλάμε τα κενά μας δίχως μοιρολατρεία καλέ μου,μπορούμε να τα κουβαλάμε με γενναιότητα.Ξέροντας πως αφού πενθήσουμε γι αυτό το χαμένο χάδι,για τις χαμένες μας ευκαιρίες στην παιδικότητα,μας περιμένει ένας εαυτός αποδεσμευμένος από τη θλίψη.Διεκδίκησε το μερίδιό σου στην ευτυχία.Είσαι ένα ευαίσθητο πλάσμα,ένας άξιος άνθρωπος που πόνεσε άδικα από κάποιους που δεν είχαν τη γνώση να μη σε πονέσουν.Μετέτρεψε την αδυναμία σου σε δύναμη,μην αφήνεσαι στη λύπη σα να ήταν το πεπρωμένο σου αυτή.Σε διαβάζω και συμπάσχω,σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να σου δείξω τον τρόπο να φύγεις από τον πόνο,αλλά είναι ο δικός σου δρόμος εκεί και κανένας γύρω σου δεν μπορεί να τον περπατήσει για σένα...Εσύ τον βαδίζεις κάθε μέρα και εσύ έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις ως πότε και πόσο θα σε αφορά το κάθε σταυροδρόμι,ποια στροφή θα πάρεις και γιατί.
Να περάσεις καλά αυτές τις μέρες σου εύχομαι,να μη νιώθεις μόνος.

Αχ αυτό το χάδι το μητρικό...
κι αυτή η κλεμμένη παιδικότητα.
Λίγο την άγγιξες, την υποψιάστηκες και μετά... χάθηκε.

Το χάδι, έρχεται η ώρα που μαθαίνουμε να το δίνουμε εμείς στον εαυτό μας...
ναι εμείς, οι ενήλικοι εμείς χαιδεύουμε το παιδί μέσα μας...

Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους να κοιτούν κατάματα τα κενά τους και να αντέχουν να αγαπούν τον εαυτό τους, και να προχωρούν