ΟΤΑΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

**knoulp** · 29-12-2009, 09:26

Originally posted by RainAndWind
Knoulp...κι εγώ ποτέ δεν το είχα.Γιατί όμως αυτή η έλλειψη να με κρατάει δέσμιά της;Δεν θα το έχω ποτέ αυτό το συγκεκριμένο μητρικό χάδι.Πάει και τέλειωσε.It\'s over and done with.Προχωράμε.Επιλέγουμε να δίνουμε εμείς χάδι τώρα,σε όσους αγαπάμε,για να μη μεγαλώσουμε και τα δικά μας παιδιά με την ίδια έλλειψη.Μαθαίνουμε να κουβαλάμε τα κενά μας δίχως μοιρολατρεία καλέ μου,μπορούμε να τα κουβαλάμε με γενναιότητα.Ξέροντας πως αφού πενθήσουμε γι αυτό το χαμένο χάδι,για τις χαμένες μας ευκαιρίες στην παιδικότητα,μας περιμένει ένας εαυτός αποδεσμευμένος από τη θλίψη.Διεκδίκησε το μερίδιό σου στην ευτυχία.Είσαι ένα ευαίσθητο πλάσμα,ένας άξιος άνθρωπος που πόνεσε άδικα από κάποιους που δεν είχαν τη γνώση να μη σε πονέσουν.Μετέτρεψε την αδυναμία σου σε δύναμη,μην αφήνεσαι στη λύπη σα να ήταν το πεπρωμένο σου αυτή.Σε διαβάζω και συμπάσχω,σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να σου δείξω τον τρόπο να φύγεις από τον πόνο,αλλά είναι ο δικός σου δρόμος εκεί και κανένας γύρω σου δεν μπορεί να τον περπατήσει για σένα...Εσύ τον βαδίζεις κάθε μέρα και εσύ έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις ως πότε και πόσο θα σε αφορά το κάθε σταυροδρόμι,ποια στροφή θα πάρεις και γιατί.
Να περάσεις καλά αυτές τις μέρες σου εύχομαι,να μη νιώθεις μόνος.

Καταλαβαίνω πολύ καλά τι λες.
Μακάρι να μπορούσα να το κάνω πράξη.
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο για εμένα.
Όμως μου είναι τόσο δύσκολο.
Δεν μπορώ να αντέξω αυτήν την μοναξιά. Και από την άλλη την επιζητώ.
Σαν να μου έχει γίνει δεύτερη φύση και να μου λείπει όταν δεν την έχω.
Ζω σε ένα μίγμα παρελθόντος και μέλλοντος, χωρίς καθόλου παρόν.
Είναι σαν να ζω σε μια φανταστική ζωή.
Η μόνη διακοπή από αυτήν την ζωή είναι οι ώρες της δουλειάς που πρέπει να είμαι εκεί και να κάνω αυτό που πρέπει να κάνω για να επιβιώσω.
Όσο για το εάν είναι δύσκολο για να ζήσεις το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι δεν μπορώ άλλο να υποκρίνομαι.
Πέρασα καλά και περνάω γενικός καλά.
Εάν κάποιος κοιτάξει σαν απλός παρατηρητής την ζωή μου θα δει ότι ήταν μέχρι τώρα τουλάχιστον μια γεμάτη και αρκετά ενδιαφέρουσα ζωή.
Όμως μέσα μου πάντα υπήρχε αυτή η κοσμική μοναξιά που έβρισκε πάντα τρόπο να μου υπενθυμίζει την ύπαρξή της.
Μαζί τραβήξαμε τον δρόμο μέχρι τώρα και από ότι φαίνεται μαζί θα καταλήξουμε.

**keep_walking** · 29-12-2009, 09:39

Νοιωθουμε μονοι...ακομα και εαν ειμαστε ολοι μαζι νοιωθουμε μονοι...αυτο δεν αλλαζει και ειναι ισως βασικο συναισθημα.

Αν η ανθρωποτητα εκλειφθει ως ενας συλλογικος νους ακομα και αυτη αισθανεται μονη και ψαχνει πολλες φορες τις απαντησεις στα αστρα και στο Θεο.
(Σαφως επηρεασμενος απο μια σειρα ε.φ που βλεπω αυτο το καιρο μη δινεται πολυ σημασια).

**RainAndWind** · 29-12-2009, 12:01

Knoulp,όλα τα κακοποιημένα παιδιά έχουν βιώσει αυτή την κοσμική μοναξιά.Η πραγματικότητά τους στα παιδικά χρόνια ήταν τόσο επώδυνη,που καθώς τα χρόνια περνούσαν βρήκαν τρόπους να \"φεύγουν\"από τον πόνο.Όταν ο πόνος για πολλά χρόνια ταυτίζεται με τις μέρες σου,τον θεωρείς αναπόσπαστό σου κομμάτι.Με ποιον τρόπο \"έφευγες\"εσύ;Προφανώς με την αποπροσωποποίηση,έβγαινες από το πετσί σου που πονούσε και έκανες μία αποστασιοποίηση,ένα δικό σου προσωπικό ταξίδι αλλού,σ\'ένα τοπίο λιγότερο απειλητικό,σ\'ένα μέρος που μπορούσες να αναπνεύσεις.Γιατί φοβόμασταν τόσο πολύ...Εφευρίσκαμε τρόπους επιβίωσης καλέ μου,με τη φαντασία μας πετάγαμε αλλού,επειδή δεν μας έπαιρνε κανένας άλλος μακριά για να μας προστατέψει.Με θυμάμαι να φαντάζομαι πως δεν ήμουν εγώ,ήταν τόσος ο πόνος,ο θυμός,που για να αντέξω με κουβάλαγα αλλού.Αλλά ποτέ δεν αρκούσε.Ο πόνος την άλλη μέρα επανερχόταν.Και ξανά.Και ξανά.Και ξανά.
Αυτό που έζησες,την σεξουαλική κακοποίηση,τη βαναυσότερη μορφή του πόνου και της προδοσίας,αυτό μάτια μου ισοπεδώνει.Αλλοτριώνει.Σε αλλάζει από μέσα,μπαίνει στο αίμα σου.Το δηλητήριο του θυμού και του φόβου σε μπολιάζει,το κουβαλάς.Τότε δεν μπορούσες να βγάλεις το θυμό σου.Τώρα πρέπει να τον βγάλεις.Και να επανέρθεις στο σώμα σου,που για καιρό το τιμωρούσες για κάτι που δεν έφταιξες.Μπορεί οι άλλοι να βλέπουνε μόνο την επιφάνεια,να σε βλέπουν λειτουργικό και εντάξει,αλλά εσύ πονάς ακόμη.Στα παιδικά μας χρόνια πιστεύαμε πως για να μας τιμωρούν τόσο,ήμασταν κακά παιδιά.Αυτή την πεποίθηση την εκλογικεύσαμε μεγαλώνοντας,αλλά υποσυνείδητα,μας καθοδηγεί στην αυτοτιμωρία μας.Η δική σου αποστασιοποίηση είναι μία αυτοτιμωρία.Όταν φεύγεις σε τιμωρείς και τιμωρείς και όσους σε πόνεσαν.Δεν είμαι εδώ,δεν με έχετε ολόκληρο,φεύγω.Δραπετεύω.Τ� � σκάω από εσάς.Δεν σας εμπιστεύομαι.
Γιατί επειδή κάποιοι δεν ήξεραν αλλιώς,εσύ να χάνεις αυτό που σου αξίζει να ζεις ολόκληρο,γιατί να σου στερούν έστω και το ένα απειροελάχιστο κομματάκι του τώρα σου;

**weird** · 29-12-2009, 12:43

\"Ζω σε ένα μίγμα παρελθόντος και μέλλοντος, χωρίς καθόλου παρόν.
Είναι σαν να ζω σε μια φανταστική ζωή.\"

Είναι αυτός ο ευφυής τρόπος που βρήκες για να δραπετεύεις απο το επώδυνο παρόν σου κάποτε.
Αποστασιοποίηση απο το τώρα, φυγή μέσα σε σενάρια μελλοντικά.

Τότε, έχανες τον εαυτό σου, για να αντέξεις να επιβιώσεις.
Τώρα, χρειάζεται να βρεις τον εαυτό σου, για να αντέχεις να ζεις στο παρόν.

Το παρόν σου τώρα έχει αλλάξει, αλλά μέσα σου, ο χρόνος των συναισθημάτων, κυλά διαφορετικά απο τον χρόνο του ρολογιού.
Ο δικός σου εσωτερικός χρόνος γυρίζει προς τα πίσω.
Έχει μέινει σε ένα σημείο πονετικό.

Ξεδίπλωσε τον πόνο, τον θυμό, ζήσε το τραύμα, τώρα αντέχεις να μείνεις μέσα σου και να το \"δεις\".
Δεν είσαι πια εκείνο το αδύναμο πλασματάκι, ασχέτως με το τι νιώθεις.

Κάνε το ρολόι της καρδιάς σου να ξαναγυρίσει, βρες τα χαμένα σου κομμάτια, εκείνα που τότε, τα εξόρισες απο την \"χώρα\" σου για να τα σώσεις....

Εϊναι δύσκολο το (ψυχοθεραπευτικό) ταξίδι καλέ μου, αλλά μπορείς....
και μετά ίσως η μοναξιά, αυτή η γνώριμη, η οικεία, να απαλύνει και να ξεκολλήσει κάπως απο το κορμί σου η μυρουδιά της.

**RainAndWind** · 29-12-2009, 12:56

weird,εξαιρετικά όσα γράφεις πάντα.

Το πονετικό σημείο...

**Alobar** · 29-12-2009, 13:44

Τη στιγμή αυτή που γράφω είμαι στο πατρικό μου. Έρχομαι αναγκαστικά ως \'αποτυχημένη\' για να φάω ένα πιάτο φαγητό. Με τη μητέρα μου δεν ανταλλάσσω ούτε κουβέντα, την τελευταία φορά \'ποιός είδε το Θεό και δε τον φοβήθηκε\'... φτάνοντας στην είσοδο της οικοδομής είδα το μαύρο καπάκι απ\' έξω και χαρτί με το όνομα του γείτονα... σοκαρίστηκα. Τον είδα χτες την ώρα που έμπαινε στο αυτοκίνητό του. Είναι η ώρα που βγάζω το σκύλο και συναντιόμασταν πάντα. Με αγαπούσε ο κος Β., με είχε \'συνοδοιπόρο\' στη φροντίδα των γατιών της γειτονιάς κι από τότε που έφυγα όλο μου το θύμιζε. Έπαθε ανακοπή με το που γύρισε σπίτι του τα ξημερώματα. Μου έφυγε ένα δάκρυ, έχω δυσκολία στο να κλάψω τον τελευταίο καιρό. Περνώντας μπροστά απ\' την ανοιχτή πόρτα είδα τη μητέρα μου να κρατάει το χέρι της γυναίκας του. Ήταν μαλωμένες. Ο Θάνατος ενώνει τους ανθρώπους όμως και η ζωή με τη βοήθειά του τους δίνει ευκαιρίες. Σκέφτηκα \'δε πειράζει, αρκεί που αγκαλιάζει τη γυναίκα\' και προσπέρασα. Δε μπόρεσα να μπω μέσα κι όσο ακούω τις φωνές τους γυρνάω στα δικά μου. Θυμάμαι το δικό μου θωρακισμένο περίβλημα, παγωμένο, ο Θάνατος δεν έχει μυρωδιά. Δεν επιδέχεται αγγίγματος, είναι ατάραχος σα βράχος, είναι βασιλιάς περισπούδαστος...
... κυρ Β.;... λες χάρη σε σένα να ακουμπήσω το χέρι της μάνας μου τελικά; Λέω να κατέβω να σε δω και να σου πω να μην ανησυχείς για τα ζωάκια σου. Και σ\' ευχαριστώ γι\' αυτό το δάκρυ, ήρθε στην κατάλληλη στιγμή...

**Sofia** · 29-12-2009, 13:46

Originally posted by knoulp
Δεν λατρεύω τον θάνατο ούτε τον επιδιώκω.
Μπορεί να ψάχνω να τον κοροϊδέψω κάποιες στιγμές άλλα βαθιά μέσα μου ξέρω ότι αυτός θα είναι ο τελικός νικητής.
Όταν αναφέρθηκα στο γεγονός ότι αξίζει κανείς να ζει αλλά και να πεθαίνει, αναφερόμουνα στο ότι δεν θα πρέπει κανείς να φοβάται τον θάνατο σε καμία του έκφανση.
Φυσικά και δεν θα πρέπει κανείς να τον επιδιώκει. Αλλά ούτε και να τον φοβάται.

Δεν ξερω κ δεν πιστεύω πώς ειναι \"κακο\" να φοβαται κανεις τον θανατο. Νομιζω πώς ειναι ειλικρινες κ θελει θαρρος κ γενναιοτητα να ανακαλυψει κ να ομολογησει κανεις στον εαυτο του, τους φοβους του. Οποιοι κ αν ειναι αυτοι, οπως κ αν ζουν μεσα του κ εκφραζονται με αρκετους τροπους στη ζωη του, στη συμπεριφορα του, στις επιλογες του.

Συμφωνω μαζι σου, πώς υπάρχουν λογοι που αξιζει να ζει κανεις, οπως υπαρχουν λογοι που αξιζει να πεθαινει καποιος. Πιστευω πώς οι ανθρωποι, ο καθενας μας εχει το δικαιωμα να τα παρατησει, να παραιτηθει, να κουραστει. Οπως εχει το δικαιωμα να πει \"ναι\", εχει κ το δικαιωμα του \"οχι\". Βρισκω δικτατορικο, βρισκω απανθρωπο το να επιβαλει καποιος τις επιθυμιες του, τις αναγκες του κ την δικη του φιλοσοφια ζωης στον αλλο. Κλεινωντας τα αυτια, στην εκφραση, στις αναγκες του συνανθρωπου του.

Ετσι λοιπον, δεν πιστευω οτι \"πρεπει\" ή \"δεν πρεπει\", να φοβομαστε κατι. Αν κατι ισως \"πρεπει\" για την δικη μας καλη επαφη μ αυτο που ειμαστε, ειναι να προσπαθησουμε να δουμε τί ειναι αυτο που αισθανομαστε. Κ ισως ετσι ξετυλιξουμε το κουβαρι που συνδεει μυαλο κ καρδια...κ ετσι μπορει να σταματησουμε τις συγκρουσεις μεσα μας.

**knoulp** · 29-12-2009, 16:39

Originally posted by RainAndWind
Knoulp,όλα τα κακοποιημένα παιδιά έχουν βιώσει αυτή την κοσμική μοναξιά.Η πραγματικότητά τους στα παιδικά χρόνια ήταν τόσο επώδυνη,που καθώς τα χρόνια περνούσαν βρήκαν τρόπους να \"φεύγουν\"από τον πόνο.Όταν ο πόνος για πολλά χρόνια ταυτίζεται με τις μέρες σου,τον θεωρείς αναπόσπαστό σου κομμάτι.Με ποιον τρόπο \"έφευγες\"εσύ;Προφανώς με την αποπροσωποποίηση,έβγαινες από το πετσί σου που πονούσε και έκανες μία αποστασιοποίηση,ένα δικό σου προσωπικό ταξίδι αλλού,σ\'ένα τοπίο λιγότερο απειλητικό,σ\'ένα μέρος που μπορούσες να αναπνεύσεις.Γιατί φοβόμασταν τόσο πολύ...Εφευρίσκαμε τρόπους επιβίωσης καλέ μου,με τη φαντασία μας πετάγαμε αλλού,επειδή δεν μας έπαιρνε κανένας άλλος μακριά για να μας προστατέψει.Με θυμάμαι να φαντάζομαι πως δεν ήμουν εγώ,ήταν τόσος ο πόνος,ο θυμός,που για να αντέξω με κουβάλαγα αλλού.Αλλά ποτέ δεν αρκούσε.Ο πόνος την άλλη μέρα επανερχόταν.Και ξανά.Και ξανά.Και ξανά.
Αυτό που έζησες,την σεξουαλική κακοποίηση,τη βαναυσότερη μορφή του πόνου και της προδοσίας,αυτό μάτια μου ισοπεδώνει.Αλλοτριώνει.Σε αλλάζει από μέσα,μπαίνει στο αίμα σου.Το δηλητήριο του θυμού και του φόβου σε μπολιάζει,το κουβαλάς.Τότε δεν μπορούσες να βγάλεις το θυμό σου.Τώρα πρέπει να τον βγάλεις.Και να επανέρθεις στο σώμα σου,που για καιρό το τιμωρούσες για κάτι που δεν έφταιξες.Μπορεί οι άλλοι να βλέπουνε μόνο την επιφάνεια,να σε βλέπουν λειτουργικό και εντάξει,αλλά εσύ πονάς ακόμη.Στα παιδικά μας χρόνια πιστεύαμε πως για να μας τιμωρούν τόσο,ήμασταν κακά παιδιά.Αυτή την πεποίθηση την εκλογικεύσαμε μεγαλώνοντας,αλλά υποσυνείδητα,μας καθοδηγεί στην αυτοτιμωρία μας.Η δική σου αποστασιοποίηση είναι μία αυτοτιμωρία.Όταν φεύγεις σε τιμωρείς και τιμωρείς και όσους σε πόνεσαν.Δεν είμαι εδώ,δεν με έχετε ολόκληρο,φεύγω.Δραπετεύω.Τ� � σκάω από εσάς.Δεν σας εμπιστεύομαι.
Γιατί επειδή κάποιοι δεν ήξεραν αλλιώς,εσύ να χάνεις αυτό που σου αξίζει να ζεις ολόκληρο,γιατί να σου στερούν έστω και το ένα απειροελάχιστο κομματάκι του τώρα σου;

Το περίεργο σε όλη την υπόθεση είναι ότι στο μυαλό μου έχουν σβηστεί εντελώς οι εικόνες που παιδικού μου τραύματος.
Μετά από περίπου ένα χρόνο ψυχοθεραπεία έφτασα στο σημείο να ανασύρω κάποιες λίγες εικόνες και πιο πολύ την συμπεριφορά των δικών μου ανθρώπων σε σχέση με αυτό το γεγονός.
Όμως το ζητούμενο μου δεν είναι εκείνη η πληγή.
Το ζητούμενό μου είναι η μαυρίλα στην ψυχή μου.
Αυτή η κοσμική μοναξιά που με τυλίγει σε τακτά χρονικά διαστήματα και με κάνει να μπαίνω στον κόσμο των ψευδαισθήσεων μου. Στον δικό μου κόσμο.
Δεν ξέρω εάν μπορώ να ζήσω το παρόν. Δεν ξέρω εάν με ενδιαφέρει κιόλας.

**RainAndWind** · 29-12-2009, 23:20

Θα ήθελες να μιλήσουμε για την οικογένειά σου;Nιώθεις πως μπορείς να μιλήσεις για τα παιδικά σου χρόνια εδώ,που έχεις την ανωνυμία και μπορείς να το ξεδιπλώσεις;Ποιο άτομο ήταν αυτό που σε κακοποίησε;Κρατήθηκε μυστικό όλο αυτό,όπως γίνεται συνήθως;Ένα κομμάτι που δε συζητιόταν,δεν το ακουμπάγατε;
To ότι το είχες απωθήσει δε σημαίνει πως το συναισθηματικό υλικό είχε εκδηλωθεί,προφανώς αυτή σου η αίσθηση της μοναξιάς προέρχεται από εκεί.Είναι τεράστια η ψυχολογική απομόνωση και επισκιάζει τα άλλα που έχουν έρθει στη ζωή σου.Υπάρχει ένας όρος που λέγεται μόνωση,έχεις αισθανθεί ποτέ πως όλα όσα νιώθεις είναι σαν τυλιγμένα σε βαμβάκι,σε μία ομίχλη;Kάπως έτσι θα το περιέγραφες;Ή σα να σε βλέπεις και εξετάζεις από μακριά;
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι που το άτομο ασυνείδητα χρησιμοποιεί για να διαφύγει,καταπιέζοντας όσα αναδύονται,καθώς φέρουν επώδυνο υλικό.Αυτό το κακοφορμισμένο όμως κάτι επιμένει.Σου δίνει το μήνυμα μέσω της αποξένωσης από τον κόσμο πως εκεί υπάρχει,σου στέλνει το μήνυμα πως θέλει να το διαχειριστείς.Ίσως και να μην έχει έρθει η ώρα να βγει,ο ψυχολόγος σου σε τι στάδιο λέει πως είσαι;Σε ποιο σημείο βρίσκεστε;

Aν θες μιλάς για όλ\'αυτά,αν όχι,πες μας ό,τι εσύ θεωρείς σημαντικό,μην πιέζεσαι και μη νιώθεις υποχρεωμένος να κάνεις οτιδήποτε,μόνο αν αισθάνεσαι την ανάγκη του.

**knoulp** · 30-12-2009, 09:22

Originally posted by RainAndWind
Θα ήθελες να μιλήσουμε για την οικογένειά σου;Nιώθεις πως μπορείς να μιλήσεις για τα παιδικά σου χρόνια εδώ,που έχεις την ανωνυμία και μπορείς να το ξεδιπλώσεις;Ποιο άτομο ήταν αυτό που σε κακοποίησε;Κρατήθηκε μυστικό όλο αυτό,όπως γίνεται συνήθως;Ένα κομμάτι που δε συζητιόταν,δεν το ακουμπάγατε;
To ότι το είχες απωθήσει δε σημαίνει πως το συναισθηματικό υλικό είχε εκδηλωθεί,προφανώς αυτή σου η αίσθηση της μοναξιάς προέρχεται από εκεί.Είναι τεράστια η ψυχολογική απομόνωση και επισκιάζει τα άλλα που έχουν έρθει στη ζωή σου.Υπάρχει ένας όρος που λέγεται μόνωση,έχεις αισθανθεί ποτέ πως όλα όσα νιώθεις είναι σαν τυλιγμένα σε βαμβάκι,σε μία ομίχλη;Kάπως έτσι θα το περιέγραφες;Ή σα να σε βλέπεις και εξετάζεις από μακριά;
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι που το άτομο ασυνείδητα χρησιμοποιεί για να διαφύγει,καταπιέζοντας όσα αναδύονται,καθώς φέρουν επώδυνο υλικό.Αυτό το κακοφορμισμένο όμως κάτι επιμένει.Σου δίνει το μήνυμα μέσω της αποξένωσης από τον κόσμο πως εκεί υπάρχει,σου στέλνει το μήνυμα πως θέλει να το διαχειριστείς.Ίσως και να μην έχει έρθει η ώρα να βγει,ο ψυχολόγος σου σε τι στάδιο λέει πως είσαι;Σε ποιο σημείο βρίσκεστε;

Aν θες μιλάς για όλ\'αυτά,αν όχι,πες μας ό,τι εσύ θεωρείς σημαντικό,μην πιέζεσαι και μη νιώθεις υποχρεωμένος να κάνεις οτιδήποτε,μόνο αν αισθάνεσαι την ανάγκη του.

Λοιπόν άκου.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να συζητήσω για το θέμα της σεξουαλικής μου κακοποίησης είτε ανώνυμα είτε επώνυμα.
Νομίζω ότι είμαστε off topic αλλά θα πω δύο κουβέντες μόνο και όποιος ενδιαφέρετε μπορεί να μου ζητήσει περισσότερες πληροφορίες.
Πρέπει να ήμουνα περίπου 4 ετών στην μικρή πόλη που ζούσαμε τότε.
Ένας γείτονας είχε ένα μικρό παιδάκι με το οποίο ήμασταν φίλοι και παίζαμε μαζί.
Μια ημέρα ζήτησε από την μητέρα μου να μας πάει μια εκδρομή σε ένα ποτάμι που υπήρχε κοντά στην πόλη μας. Πρέπει να ήταν έμπορος ρούχων γιατί είχε ένα μικρό φορτηγάκι βαν στο οποίο μέσα αμυδρά θυμάμαι συσκευασίες ρούχων.
Θυμάμαι καλά το περιβάλλον και θυμάμαι πως ξεκινήσαμε παίζοντας μπάλα.
Κάπου εκεί σταματάνε οι αναμνήσεις και το μόνο που θυμάμαι μετά είναι ο πόνος που ένιωθα και λίγο αίμα στο εσώρουχο μου.
Από την όλη σκηνή δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα άλλο.
Κανένα συναίσθημα και καμία άλλη εικόνα.
Και αυτές οι εικόνες που περιέγραψα πιο πάνω ήρθαν στο μυαλό μου μετά από αρκετή προσπάθεια και ψυχανάλυση.
Επίσης θυμάμαι ότι από εκεί και μετά δεν ξαναείδα τον συγκεκριμένο άνθρωπο και επίσης θυμάμαι την μητέρα μου να έχει ξεκινήσει τις αγωγές με χάπια και να έχει για πρώτη φορά κλειστεί σε ψυχιατρική κλινική.
Από εκεί και μετά η οικογένεια πήρε την κατηφόρα μέχρι που διαλύθηκε.
Εδώ και αρκετό καιρό δεν ζει κανένας από τους γονείς μου για να ανασύρει εικόνες και παραστάσεις.
Λογικά αυτή ήταν και η πρώτη φορά που συναντήθηκα με τον θάνατο.

Αυτά τα ολίγα και ζητώ συγνώμη εάν καταχράστηκα τον χώρο και το θέμα.

**RainAndWind** · 30-12-2009, 09:42

Καλημέρα knoulp.Μη σε νοιάζει αν κάνουμε κατάχρηση του χώρου ή του θέματος,εγώ θα έλεγα πως μάλλον του κάνουμε την πλέον ουσιώδη χρήση.Επικοινωνούμε.Δεν πιστεύω πως το μέλος που ξεκίνησε το thread θα έχει αντίρρηση πως είναι σημαντικό να μιλάμε γι αυτά που μας έχουν σημαδέψει.

Οπότε,η συνέπεια αυτής της κακοποίησης είναι στο μυαλό σου συνδεδεμένη με την ψυχική νόσο της μητέρας σου,την επιδείνωση της κατάστασής της και τον μετέπειτα εγκλεισμό της σε κλινική.Πρώτη πεποίθηση.Αυτό που μου συνέβη,έκανε τη μητέρα μου να αρρωστήσει.Κάτι τέτοιο;Να ρωτήσω κάτι άλλο;Kαθώς κι εγώ μεγάλωσα με μία μητέρα με ψυχική νόσο και τυχαίνει να γνωρίζω από μέσα το ζήτημα και πόσο επηρεάζει όλα τα μέλη του οικογενειακού συστήματος,η μητέρα σου υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έπασχε ήδη από κάτι που δεν είχε εκδηλωθεί,ή είχε αλλά εσύ δεν είχες γνώση του ως τότε.Οι πρώτες εκδηλώσεις της ψυχικής νόσου της μητέρας μου ήρθαν όταν εγώ ήμουν γύρω στα πέντε.Δεν έφταιγες εσύ,άλλη μητέρα ενδέχεται να είχε αντιδράσει εντελώς διαφορετικά,δίχως να καταρρεύσει.Ναι,είναι ένα ισχυρό σοκ και πλήγμα,αλλά δεν αποτελεί λόγο κατάρρευσης για ένα ισορροπημένο άτομο.
Η στάση του πατέρα σου ποια ήταν;Ήταν παρών,στήριζε,μιλάγατε,παί� �ατε,ή κλείστηκε στον εαυτό του και δούλευε συνεχώς;Υπάρχουν ανάλογα με το φύλο και ξέχωρες αντιδράσεις σε γεγονότα τραυματικά.
Αδέρφια έχεις knoulp;

**knoulp** · 30-12-2009, 09:52

Originally posted by RainAndWind
Καλημέρα knoulp.Μη σε νοιάζει αν κάνουμε κατάχρηση του χώρου ή του θέματος,εγώ θα έλεγα πως μάλλον του κάνουμε την πλέον ουσιώδη χρήση.Επικοινωνούμε.Δεν πιστεύω πως το μέλος που ξεκίνησε το thread θα έχει αντίρρηση πως είναι σημαντικό να μιλάμε γι αυτά που μας έχουν σημαδέψει.

Οπότε,η συνέπεια αυτής της κακοποίησης είναι στο μυαλό σου συνδεδεμένη με την ψυχική νόσο της μητέρας σου,την επιδείνωση της κατάστασής της και τον μετέπειτα εγκλεισμό της σε κλινική.Πρώτη πεποίθηση.Αυτό που μου συνέβη,έκανε τη μητέρα μου να αρρωστήσει.Κάτι τέτοιο;Να ρωτήσω κάτι άλλο;Kαθώς κι εγώ μεγάλωσα με μία μητέρα με ψυχική νόσο και τυχαίνει να γνωρίζω από μέσα το ζήτημα και πόσο επηρεάζει όλα τα μέλη του οικογενειακού συστήματος,η μητέρα σου υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έπασχε ήδη από κάτι που δεν είχε εκδηλωθεί,ή είχε αλλά εσύ δεν είχες γνώση του ως τότε.Οι πρώτες εκδηλώσεις της ψυχικής νόσου της μητέρας μου ήρθαν όταν εγώ ήμουν γύρω στα πέντε.Δεν έφταιγες εσύ,άλλη μητέρα ενδέχεται να είχε αντιδράσει εντελώς διαφορετικά,δίχως να καταρρεύσει.Ναι,είναι ένα ισχυρό σοκ και πλήγμα,αλλά δεν αποτελεί λόγο κατάρρευσης για ένα ισορροπημένο άτομο.
Η στάση του πατέρα σου ποια ήταν;Ήταν παρών,στήριζε,μιλάγατε,παί� �ατε,ή κλείστηκε στον εαυτό του και δούλευε συνεχώς;Υπάρχουν ανάλογα με το φύλο και ξέχωρες αντιδράσεις σε γεγονότα τραυματικά.
Αδέρφια έχεις knoulp;

Δεν έχω απόλυτα συνδυάσει το θέμα της δικής μου κακοποίησης με την ψυχική υγεία της μητέρας μου. εκείνη την εποχή έτυχε να πεθάνει και ο παππούς μου, ο πατέρας της μητέρας μου, οπότε όλες αυτές οι συνεσταμένες δημιούργησαν αυτήν την συνιστώσα.
Ο πατέρας μου στον κόσμο του και με πολλά ξεσπάσματα βίας και νεύρων επάνω μου.
Αδέρφια δεν υπήρχανε ούτε και υπάρχουν.

**RainAndWind** · 30-12-2009, 10:02

Ήσουν δηλαδή ένα μοναχικό παιδί με κακοποιητικό πατέρα,μία μητέρα με ψυχική νόσο και τα παιδικά σου χρόνια ορίστηκαν από βία και απώλειες.Σε τι ηλικία πέθαναν οι γονείς σου,πόσων χρόνων ήσουν εσύ;(συγγνώμη για τις απανωτές ερωτήσεις)

**knoulp** · 30-12-2009, 10:07

Originally posted by RainAndWind
Ήσουν δηλαδή ένα μοναχικό παιδί με κακοποιητικό πατέρα,μία μητέρα με ψυχική νόσο και τα παιδικά σου χρόνια ορίστηκαν από βία και απώλειες.Σε τι ηλικία πέθαναν οι γονείς σου,πόσων χρόνων ήσουν εσύ;(συγγνώμη για τις απανωτές ερωτήσεις)

Ο πατέρας μου πέθανε το 2005 και η μητέρα μου πέθανε το 1994.
38 και 27 αντίστοιχα για εμένα.
Όσον αφορά τα παιδικά χρόνια μπορώ να πω ότι ήταν πολύ μοναχικά.
Όχι ότι τώρα είναι και πολύ καλύτερα βέβαια αλλά τότε ήταν πολύ πιο άσχημα.
Η μόνη μου συντροφιά ήταν η ζωγραφική και η συγγραφή.

**RainAndWind** · 30-12-2009, 10:25

Όπως και στα δικά μου παιδικά χρόνια και σε σένα έλειψαν οι ευκαιρίες για επικοινωνία.Η ύπαρξη μη σωστών,υγιών γονεικών προτύπων μας οδήγησε στο να κρύβουμε συναισθήματα,να είμαστε ήσυχα,αποτραβηγμένα στον κόσμο τους παιδιά.Μάθαμε να μην ζητάμε,καθώς ήμασταν σίγουροι πως δεν θα παίρναμε τίποτε από τα σημαντικά για εμάς.Η σωστή συναισθηματική ανατροφή δίνει σωστή αίσθηση του εαυτού,ισχυρή και δομημένη προσωπικότητα,παρέχει ασφάλεια.Δεν ήμασταν παρά παιδιά μασκαρεμένα ως ενήλικες.Η προσοχή και η στοργή είχε αντικατασταθεί από βία και μοναξιά.Τα παιδιά είναι σφουγγάρια Knoulp,ακόμη και αυτά που δε λέγονται τα επηρεάζουν,ρουφάνε τον κόσμο και η οικογένεια είναι το σημαντικότερο κομμάτι ενός κόσμου με τον οποίο έρχονται σε επαφή τότε που δομούνται τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους.Όταν παίρνουν ως μήνυμα πως οι μελανιές είναι ο τρόπος του μεγάλου να επικοινωνεί μαζί τους(εξωτερικές ή εσωτερικές)μαθαίνουν πως έτσι επικοινωνούμε,με βία.Αυτή τη βία ή τη γυρνάνε στον εαυτό τους ή στο περιβάλλον τους.Και στις δύο περιπτώσεις οι γονείς που είναι θεοί για ένα παιδί,πέφτουν από το βάθρο τους.
Είχες ποτέ την ευκαιρία πριν πεθάνουν οι γονείς να τους εκφράσεις το θυμό σου,τη λύπη ή τον φόβο σου,ανοίξατε ποτέ μία συζήτηση πάνω στις ευθύνες τους για τα βιώματά σου;