Kανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις...

[anwnimi]

Όχι, όχι weird δεν ήθελα να δώσω τη διάσταση της υστεροφημίας, αλλά αυτό που λες πιο κάτω, το κανείς δε θα σε θυμάται για τα κρυφά σου λόγια...

Δεν πιστεύω ότι είναι εσωτερική υποκρισία όταν φοβάσαι να πεις κάτι πολύ προσωπικό σου. Τουλάχιστον όχι πάντα. Είναι ένα είδος υποκρισίας μεν, αλλά κυρίως βλάπτει αυτόν που το κάνει και όχι με σκοπό να βλάψει τον άλλο...

[weird]

Originally posted by anwnimi
Όχι, όχι weird δεν ήθελα να δώσω τη διάσταση της υστεροφημίας, αλλά αυτό που λες πιο κάτω, το κανείς δε θα σε θυμάται για τα κρυφά σου λόγια...

Δεν πιστεύω ότι είναι εσωτερική υποκρισία όταν φοβάσαι να πεις κάτι πολύ προσωπικό σου. Τουλάχιστον όχι πάντα. Είναι ένα είδος υποκρισίας μεν, αλλά κυρίως βλάπτει αυτόν που το κάνει και όχι με σκοπό να βλάψει τον άλλο...

καλή μου, αναφέρομαι κυρίως στο πώς εγώ νιώθω αυτήν την φράση \" κανείς δεν θα σε θυμάται για...\" στο άκουσμά της..

Επίσης, αυτό που ήθελα να τονίσω, είναι οτι αν δεν νιώθεις έτοιμος να μοιραστείς κάτι βαρύ προσωπικό, μπορείς να ξεκινήσεις απο πιο απλά καθημερινά πράγματα-σκέψεις- συναισθήματα.

Το εσωτερική υποκρισία, επίσης, δεν το είπα με κανενός είδος μομφής.
Είναι ένα καθεστώς υπο το οποίο βρίσκονται πολλοί άνθρωποι ( δεν αναφέρομαι σε εσένα μα γενικά και κυρίως σε αυτά που έχω περάσει και βιώσει εγώ) που μεγάλωσαν σε διάσταση με τον αληθή ευατό τους...

Αυτά τα λίγα διευκρινιστικά και καλή τυχή σε κάθε σου προσπάθεια εύχομαι !
:)

[anwnimi]

Χρωστώ και σε άλλους πολύ περισσότερο δικούς μου και αγαπημένους ανθρώπους ένα επίσης ειλικρινές μοίρασμα που για μένα έχει πολύ περισσότερη προτεραιότητα από αυτό που ασχολούμαι στο εν λόγω θέμα. Ο λόγος όμως που επιλέγω να μην το κάνω είναι ότι από τη μια το μόνο που θέλω είναι να αγκαλιάσω σφικτά τον άλλο και να μη χρειαστεί να πω τίποτα άλλο και από την άλλη μήπως αυτό έτσι, χωρίς λόγια, τελικά δε λυθεί:(
Ευχαριστώ για τη διευκρίνησή σου, τη χρειαζόμουν αφού η αλήθεια είναι ότι μπερδεύτηκα σε κάποια στιγμή.

[weird]

Originally posted by anwnimi
Χρωστώ και σε άλλους πολύ περισσότερο δικούς μου και αγαπημένους ανθρώπους ένα επίσης ειλικρινές μοίρασμα που για μένα έχει πολύ περισσότερη προτεραιότητα από αυτό που ασχολούμαι στο εν λόγω θέμα. Ο λόγος όμως που επιλέγω να μην το κάνω είναι ότι από τη μια το μόνο που θέλω είναι να αγκαλιάσω σφικτά τον άλλο και να μη χρειαστεί να πω τίποτα άλλο και από την άλλη μήπως αυτό έτσι, χωρίς λόγια, τελικά δε λυθεί:(
Ευχαριστώ για τη διευκρίνησή σου, τη χρειαζόμουν αφού η αλήθεια είναι ότι μπερδεύτηκα σε κάποια στιγμή.

Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να ανοιχτεί...
είναι φυσικό να είναι δύσκολο, αλλά έχε υπόψιν όλη την ανταπόκριση και την στήριξη που βρήκες εδώ μέσα, απο άλλους που σε άκουσαν με ζεστασια και φροντίδα.
Γιατί όχι κι εκεί έξω?

Όσο για το άλλο θέμα που θέτεις,
για το πώς \"λύνεται\" κάτι με λόγια ή με αγκαλια?
Δεν υπάρχει συνταγή...
ούτε και χρωστούμενα.
Αυτά τα πράγματα βγαίνουν όπως τα νιώθει ο καθένας, έτσι το νιώθω...

Μια αγκαλιά μπορεί να είναι χίλια λόγια
και χίλια λόγια μπορεί να είναι μια αγκαλιά.

Το αν θα λυθεί ή όχι σε βάθος χρόνου, δεν έχει να κάνει τόσο με το τι λέει ή τι δείχνει ο ένας στον άλλο,
όσο με το τι λέει και το τι δουλειά κάνει ο καθένας με τον εαυτό του...

:)

[anwnimi]

Ο χρόνος είναι τόσο απαραίτητος μερικές φορές, αλλά μερικές φορές μας απομακρύνει.

Εγώ μπορεί να τον χρειάζομαι, ο άλλος όμως που περιμένει μια άπάντηση μπορεί όχι και να το αντιλαμβάνεται αλλιώς, όπως ίσως κι εγώ στη θέση του, απολύτως δικαιολογημένα.

[weird]

Originally posted by anwnimi
Ο χρόνος είναι τόσο απαραίτητος μερικές φορές, αλλά μερικές φορές μας απομακρύνει.

Εγώ μπορεί να τον χρειάζομαι, ο άλλος όμως που περιμένει μια άπάντηση μπορεί όχι και να το αντιλαμβάνεται αλλιώς, όπως ίσως κι εγώ στη θέση του, απολύτως δικαιολογημένα.

Ναι, σίγουρα, επειδή οι ρυθμοί του καθενός είναι διαφορετική, προσωπικά επικοινωνώ στον άλλο την ανάγκη μου για χρόνο και νομίζω αυτό αρκεί.

[anwnimi]

Συμφωνώ ότι πρέπει κανείς να δουλεύει με τον ευατό του και πιστεύω ότι πρέπει μια σχέση να διατηρείται με από κοινού προσπάθεια χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτό είναι δικαιολογία να αποβάλλει κανείς το δικό του μερίδιο ευθύνης.
Χρειάζεται αγάπη, διεκδίκηση του σεβασμού του συναισθήματός μας αλλά και κατανόηση του συναισθήματος της άλλης πλευράς.

[anwnimi]

Δεν μπορείς να πεις φιλενάδα, καιρό είχαμε να τα πούμε στο φόρουμ :Ρ
Παλιές καλες εποχές:)

[gus1973]

Anwnimi σε καταλαβαίνω απόλυτα...

Πάντα ήμουν άνθρωπος δύσκολος στην εξομολόγηση. Με την εμφάνιση των ψυχολογικών μου έγινα ακόμη πιο δύσκολος, ακόμη πιο κλειστός. \"Έκρυβα\" επιμελώς το πρόβλημα μου θεωρώντας ότι δεν πρέπει να χαλάσω την εικόνα του \"Mr Perfect\", ότι δεν πρέπει να δείξω αδύναμος, τρωτός, εγώ που κάνω τα πάντα τέλεια, που φέρνω εις πέρας οποιαδήποτε αποστολή.

Όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο \"αναγκάστηκα\" να μιλήσω σε ένα καλό φίλο. Με έκπληξη μου πληροφορήθηκα ότι και η σύζυγος του αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα, γεγονός που με έκανε να νιώσω ότι δεν είμαι ο μόνος που βίωνε κάτι παρόμοιο (εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το forum). Μεγάλη \"επένδυση\" η συγκεκριμένη εξομολόγηση, μιας και ο άνθρωπος αυτός με \"σύστησε\" στην ομοιοπαθητική και στην ψυχοθεραπεία.

Η δεύτερη περίπτωση μοιάζει με τη δική σου. Στο χώρο εργασίας γνωρίζω συνάδελφο ο οποίος κατά την διάρκεια της πρώτης εβδομάδας της γνωριμίας μας, μου εκμυστηρεύεται ότι έπασχε από κατάθλιψη με αυτοκτονικές τάσεις. Το χιούμορ με το οποίο αντιμετώπιζε όλα αυτά, η αμεσότητα του με εντυπωσίασαν. Φυσικά, εκείνη τη στιγμή, δεν τόλμησα να αναφερθώ στα δικά μου θέματα. Παρόλα αυτά ήμουν σίγουρος ότι ήμουν κοντά και άφησα το χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Άλλη μεγάλη \"επένδυση\"... Γνώρισα ένα καταπληκτικό άνθρωπο με πολλά ενδιαφέροντα, με ανησυχίες. Έναν άνθρωπο που ήταν πρόθυμος να σταθεί δίπλα μου σε κάθε δύσκολη στιγμή.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις η εξομολόγηση ήταν σχεδόν ακαριαία. Θα έλεγα ότι αιφνιδιάστηκα από την ειλικρίνεια των ανθρώπων που είχα απέναντι μου και κάτι με έσπρωξε να καταθέσω και εγώ τα εσώτερα μου.

Anwnimi κάτι μου λέει ότι είσαι κοντά στη δική σου εξομολόγηση :)

Άσε το χρόνο και την διαίσθηση σου να σε καθοδηγήσουν :)

Καλημέρα :)

[anwnimi]

Gus,
σ\'ευχαριστώ πάρα πολύ.

Αυτό ακριβώς νιώθω κι εγώ:
\"Θα έλεγα ότι αιφνιδιάστηκα από την ειλικρίνεια των ανθρώπων που είχα απέναντι μου και κάτι με έσπρωξε να καταθέσω και εγώ τα εσώτερα μου. \"

Τελικά, όλοι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο μακριά μας όσο εμείς είμαστε από εκείνους:)

Και άλλο ένα συμπέρασμα, ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι δίπλα μας, ανάμεσά μας, που τους έχουν βασανίσει ή εξακολουθούν τα τους βασανίζουν παρόμοια προβλήματα και όλοι είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας... Και να ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους για αυτή μας την απομόνωση...
Ποιος ξέρει πόσες φορές ίσως έχουμε περάσει δίπλα ο ένας από τον άλλο; Πόσες φορές ίσως μιλήσαμε σε κάποιους εδώ μέσα και ίσως να τους έχουμε συναντήσει χωρίς να το ξέρουμε;

[gus1973]

και κάτι άλλο...
Για να μπορέσω να συζητήσω προσωπικά θέματα πρέπει να νιώσω ότι και ο συνομιλητής μου είναι διατεθειμένος να προβεί σε αποκαλύψεις. Το παραπάνω υποστηρίζεται και από τον Irvin Yalom στον \"κήπο του επίκουρου\" όπου αναφέρεται ότι η αλληλοεξομολόγηση θεωρείται ψυχοθεραπευτική τεχνική (ο θεραπευτής αναφέρεται σε προσωπικά του θέματα για να καταφέρει να \"λύσει\" τον θεραπευόμενο). Δυστυχώς (για μένα) όταν διαπιστώσω ότι ο συνομιλητής / φίλος δεν είναι διατεθειμένος να ανοιχτεί, έστω και αν δείχνει καλή διάθεση για να με βοηθήσει, πεισμώνω και απομακρύνομαι. Θέλω ισότιμους κανόνες στο παιχνίδι. Ίσως και να μην θέλω να παρουσιάζομαι ως ο αδύναμος της υπόθεσης.

[Arsi]

Originally posted by anwnimi
..... είδα ότι οι φίλοι, οι άνθρωποι, είναι εκεί έξω. Πάντα ήταν. Απλά όλα είναι θέμα οπτικής. Κι αυτό δεν το έβλεπα πάντα. Απλά για τον καθένα έρχεται μια στιγμή, το σωστό timing, που το αντιλαμβάνεται. Εσείς, εγώ, όλοι μας, εκεί έξω είμαστε. Και ναι, θα ήθελα πραγματικά πολύ να σας γνωρίσω μια μέρα, μιας και είστε τα άτομα στα οποία μίλησα για πρώτη φορά, είτε για τα δικά μου, είτε για τα δικά σας. Γιατί παιδιά, σαν την real επαφή, δεν συγκρίνεται τίποτα. (

Originally posted by anwnimi
......
Τελικά, όλοι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο μακριά μας όσο εμείς είμαστε από εκείνους:)

Και άλλο ένα συμπέρασμα, ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι δίπλα μας, ανάμεσά μας, που τους έχουν βασανίσει ή εξακολουθούν τα τους βασανίζουν παρόμοια προβλήματα και όλοι είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας... Και να ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους για αυτή μας την απομόνωση...
Ποιος ξέρει πόσες φορές ίσως έχουμε περάσει δίπλα ο ένας από τον άλλο; Πόσες φορές ίσως μιλήσαμε σε κάποιους εδώ μέσα και ίσως να τους έχουμε συναντήσει χωρίς να το ξέρουμε;

Πόσο συμφωνώ με τα παραπάνω γλυκειά μου ανώνυμη!

Κ κάπου εκεί έρχεται και η απορία μου που σχετίζεται με την υπογραφή μου.
Γιατί χρειαζόμαστε μια \'μάσκα\' για να δείξουμε άφοβα τον εαυτό μας?
Τι είναι αυτό που μας κάνει να μην αγαπάμε τις αδυναμίες μας η τα \'λειψά\' μας σημεία όπως τα \'δυνατά\' μας?
Γιατί αν όντος φορούσαμε μια μάσκα(πιο δυνατή κ απ\'τη μάσκα του φόρουμ γιατί η αλήθεια είναι πως μετά από καιρό αρχίζουμε κ εδώ κ γινόμαστε ας πούμε \'επώνυμοι\')θα μπορούσαμε χωρίς δυσκολία να εκφράσουμε οτιδήποτε για το οποίο ίσως επώνυμα ντρεπόμαστε.

Πάντως χαίρομαι που αποφάσισες να μιλήσεις στη φίλη σου:)Ωραία εμπειρία το μοίρασμα με ανθρώπους που το αξίζουν,τελευταία το τολμώ κι εγώ και είδα πως τα πράγματα δεν είναι κ τόσο τραγικά όσο τα είχα φτιάξει στο μυαλό μου.
Απεναντίας πολύ όμορφη εμπειρία κ κακώς που δεν το έκανα για χρόνια πάνω σε θέματα που με άγγιζαν πολύ.

Είναι απ\'τις ομορφιές της ζωής:))

[anwnimi]

Άρσι μου χαίρομαι που με καταλαβαίνεις:)

Μ\'αρέσει ο Όσκαρ Ουάιλντ, είναι τόσο εύστοχα καυστικός και αληθινός.

Μόλις διάβασα κάτι πολύ ωραίο που έχει σχέση με τις μάσκες που αναφέρεις, αλλά από την αντίθετη σκοπιά, την αρνητική.

\"Εξάλλου μια σειρά μάσκες κρέμονται στον τοίχο
που τις χρησιμοποιήσαμε
άλλοτε για να αρέσουμε ή να ωφεληθούμε κι άλλοτε
μονάχα από συνήθεια ή σαν την αυτόματη κίνηση
που κάνεις
για να σωθείς από \'να κίνδυνο - η μάσκα του ανδρείου
του κυνικού, του αλαζόνα ή του σεμνού...
Όμως οι μάσκες κάποτε θα τελειώσουν, σαν
τα τραγούδια και τις γιορτές
και τότε θα φανεί αυτό το ανύπαρκτο πρόσωπο που
υπήρξαμε\".
Τάσος Λειβαδίτης


Μάσκες, μάσκες, μάσκες. Και γύρω μας αλλά και πάνω μας.

[vince]

Μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο αν του δείξεις ότι είσαι άνθρωπος.

[anwnimi]

Ωραίο vince:)

Με ενέπνευσες και θα συμπληρώσω,
αν του δείξεις πως είσαι ο ευατός σου, χωρίς μάσκες.