Μια φορα κι εναν καιρο ενα μελος του φορουμ εδω...

[Lady_Celestia]

ειχε γραφτει γιατι αντιμετωπιζε προβλημα...Και πανω στις αναζητησεις της, και με προτροπη ενος μελους εδω, γραφτηκε.διαβασε εμαθε πολλα...περασε καιρος ομως και σημερα μετα απο πανω απο εναν χρονο,μπηκε εδω για να πει μια ιστοριουλα σε εσας ολους...Θα ειναι ισως μεγαλη, ισως και κουραστικη, μα ευελπιστω να ανταποδωσω εστω και λιγο απο το καλο που ειχα απο εδω, εστω και εμμεσα...Τι εννοει αυτη; θα ρωτατε...Υπομονη...για εσας κυριως μπηκα αποψε...

Καπου εκει γυρω στο 2005 ηταν που αρχησα να λυγιζω...χωρισα μετα απο ενα χρονο που περασα κλαιγοντας γιατι ο καλος μου τοτε ηταν φανταρος κ τον ειδα σε 9 μηνες, 25 μερες συνολο...και με το που βγηκε, απλα με παρατησε...4 χρονια σχεσης. και μετα ηρθε το δικο μου αργο τελος.ΤΕΛΟΣ;;; ετσι νομιζα. Ισως κι ετσι να ηταν. Μα αποδειχθηκε το τελος του ως τοτε εαυτου μου...Και ειμαι το 2005 να καλιω ολη μερα κι ολη νυχτα, ακουγοντας ντεθ μεταλ μουσικη, μην κανοντας τπτ αλλ παρα κλαιγοντας. Προσευχομενη, κανοντας οτιδηποτε.Μεχρι κ σε χαρτια εφτασα, να πηγαινω ναμ ου πουν το μελλον κι αν θα γυριζε. ΚΑι παραλληλα αργοσβηνα...Κι ερχεται το 2006 τελη με μενα να κλαιω σταθερα, να μην πηγαινω πουθενα ν ανμην κανω τπτ και βεβαια, τους γονεις μου απλα να με κοιτανε.

Ειναι η στιγμη, η στιγμη αυτη που δνε μπορεις να ανασανεις. Που τρεμεις, νομιζεις θα πεθανεις και οχι μονο Αλλα θα τρελαθεις. ΘΑ συ στριψει,πως το λενε. Και εχουν προηγηθει νυχτες με μενα να ονειρευομαι οτι αυτοκτονω και ολα ηταν μετα τοσο γαληνια...Ειναι η στιγμη που τσακιζεις πια. σπασμενο καραβι,ναι. Και παθαινω κριση. Μεπανε νοσοκομειο, πο γθνεται δυαγνωση απο την ψυχιατρο. νευρωση,διαταραχη πανικου με λιγη απο καταθλιψη. Τι λιγη καλε; τι λιγη;;;

Αρχιζει λοιπον η ηρωιδα της ιστοριας μας να παιρνει ταβορ. δνε πιανουν. παμε πιο δυνατη δοση. και παλι δεν πιαναν. Και μετα το γυρναμε σε αταραξ. Ναι ναι, αυτα τα αταραξ που τα παιρνεις ετσι, χωρις καν συνταγη. και πιασανε. και κοιμωταν η ηρωιδα,εγω σαν τουβλο. ετσι δεν σκεφτοταν,νομιζε, ηλπιζε...

Μερες εμπαιναν εβγαιναν και η ζωη ματαιη για κεινη. χωρις ονειρα. Με ρωτανε σημερα τι με πονεσε, τι μου εμεινε αοπ εκεινη την περιοδο... ΠΟυ δεν ειχα ονειρα. ουτε καν γιατι τι ρουχα να βαλω την αυριανη μερα...ουτε καν. η ζωη μου φαινοταν ατελειωτη κι εγω δεν ηθελα να ναι ετσι,ηθελα τελος σε ολο αυτο το ανουσιο, ματαιο..Καταθλιψη γαρ...

Τι ελεγα; α ναι. Αρχιζει η ηρωιδα τον ψυχολογο γιατι τα φοβοταν τα χαπια. Τα μισουσε. Αρχησε και τα ριμαδια τα σιπραλεξ...Αποτελεσμα;
1)γιατρια δεν εβλεπε. η ψυχιατρος της ειπε οτι εκεινη ειχε μακροχρονια ηπια καταθλιψη κ τα χαπια δεν βοηθουν ιδιαιτερα σε αυτη την περιπτωση..Αποτελεσμα βου; ενα χρονο μετα τα εκοψα μαχαιρι. Ναι, μαχαιρι. Λεω, τι στην ευχη; αφου κ με τα χαππια σκατα νιωθω, τουλαχιστον να μην χαπακωνομαι. Αλλωστε, αν φτασω δευτερη φορα στον πατο μου,πλεον εχω τον ψυχολογο μου, θα με βοηθησω. Ενα χρονο ειμαι χωρις αντικαταθλιπτικα. Οχι, δεν αλλαξε κατι απο εξω...απο οσα με οδηγησαν στην καταθλιψη. Απλα, αλλαξα το μεσα...αλλωστε, η πεποιθηση οτι μπορουν να αλλαξουν τα εξω, μπορουν ρε γαμωτο, ηταν αυτη που με εφτασε στη νευρωση.και παμε στο 2
2) νευρωση και διαταραχη πανικου...κι εκει χαπια. και να σου οι ασκησεις με τις αναπνοες η τις αντιστροφες μετρησεις αφαιρωντας τρια απο το 100. Αλλα που...δεν με πιαναν ζαναξ,λεξοτανιλ ουτε για τσιχλα. τα ταβορ καααααατι πηγαινα να κανουν αλλα τελικα την ακρη την βρηκα στα αταραξ. Φιου...γιατι μου προκαλουσε μεγαλυτερο αγχος ο φοβος της εξαρτησης. Κ τελικα τον ξεφορτωθηκα με τ ααταραξ. Κι ετσι, ημουν με μισο αταραξ των 100 καθε βραδυ και η ζωη κυλουσε...

Η καταθλιψη τι κανει κοπελια; ολα καλα;
οχι ολα καλα. οχι οσο καλα θα ηθελα αλλα πολυ καλυτερα απο εκει που ημουν. Για εναν βασικο λογο. Πλεον ξερω.Η γνωση σου δινει δυναμη, ευτυχια ισως οχι, μα δυναμη,ναι. Ναι...Και καθε φορα που τελειωνα τη συνεδρια και επι τρια χρονια πλεον σχεοδν ,με ρωτα ο ψυχολογος: πως φευγεις; πως νιωθεις; και επι τρια σχεδον χρονια του λεω το ιδιο:πονεμενη μεν αλλα πιο συμπαγης. Αυτο ελεγα και λεω. Ημουν σκορπια κομματια.ΠΟυ μετα πονου γνωσεως οπως λεω, εχω μαζεψει δυο τρια και πλεον τα ξερω. Ξερω που καθονται, ξερω ποτε κρυβονται,ποτε γελανε,ποτε κλαινε,ποτε απλα αραζουν. Οχι, δνε ειναι πολλα τα 3-4 ,μα για μενα που πριν δεν ειχα ουτε ενα, ειναι σπουδαια υποθεση.
Και οταν νιωθω τη θλιψη να ερχεται και σα να μου πλακωνει το στηθος, απλα κανω αυτο που καποτε μου ηταν ακατορθωτο. Βαζω απαλη μουσικη, λιγο απο το αγαπημενο μου αρωμα, παω βολτα με τη μηχανη μου. Κανω κατι που με ευχαριστει. Πιανει. Παντα. εστω και λιγο. Και ξερετε τι; ειναι σπουδαιο ο ανθρωπος να εχει μνημη. Πολλες φορες σε σωζει. Κι εγ ωοταν φοβαμαι οτι κυλαω πισω, θυμαμαι.Θυμαμαι οτι τοτε δεν ηξερα τπτ, ενω τωρα κατι , εστω κατι εχει αλλαξει γιατι ξερω. Και θυμαμαι που τοτε μονο εκλαιγα ,με απολυτη αρνηση νακανω κατι περαν του να με βουλιαζω πιο πολυ στη θλιψη.Κατι τοτε σαν αυτοσαμποταρισμα. σαν εντονη παθητικη σταση σε σημειο να κατανταει δραση απο απραξια. ενω τωρα προσπαθω. Αντιλαμβανομαι το συναισθημα σχεδον στην αρχη του. Κ με βοηθαω. Γιατι δεν θελω να γυρισω πισω...

Μα ερχεται εκεινο το βραδυ πριν ενα μηνα που ξανα το αισθημα δυσπνοιας, ταχυπαλμια, τρεμουλο μουδιασμα. Καταλαβαινω τοι παω για κριση πανικου. ηρεμω κανω διαφορα. Τη γλυτωσα λεω.Μα το επομενο πρωι παλι τα ιδια. Μα δεν περιμενα να με παν οι γονεις μου(χαιρετα μου κ εφεξε κοινως).πηγα μονη μου στο αττικον. η ψυχιατρος μου ειπε αυτα που της ειπα. Διαταραχη πανικου. Θυμωσα. ΠΟυ ξαναγυρισε αυτη η σκροφα η κριση πανικου με τη ταμπελα "ηρθα για να μεινω" σαν διαταραχη. Μου λεει η ψυχιατρος ζαναξ και αν πας πανω απο 15 μερες και αντικαταθλιπτικα. "ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ:" της φωναξα. Με τα σιπραλεξ, εσκαβα τους τοιχους να βρω σοκολατα. πηρα σε ενα χρονο κοντα 20 κιλα. και μετα ειχα καταθλιψη που ειχα γινει βουβαλιτσα. Κ εκανα τοσο κοπο να χασω τα μισα! αποκλειεται! της ειπα. ΜΟυ λεει: λυπαμαι αλλα ετσι πρπει να γινει.
Παιρνει η ηρωιδα μας, εγω ντε, τα ζαναξ παραμασχαλα κ φευγει. με ματια να γυαλιζουν απο τσαντιλα. Αη σιχτιρ που θα ξαναπμω εγω σε αυτη τη φαση που ημουν πριν δυο χρονια...

Σημερα, αποψε σας γραφω ΟΧΙ για να μου πειτε καλως ηρθες η μπραβο.Εχω καταφερει να με αγαπησω λιγο, με τη συμπαρασταση τη βοηθεια κ τις γνωσεις του ψυχολογου μου,και δοξα τω Θεω, λεω μονη μου το μπραβο στον εαυτο μου. Μπραβο κοριτσι μου λεω. Σας λεω αυτη την ιστορι ααποψε για να ξερετε οτι υπαρχει φως. σαφως και δεν υπαρχιε μονο φως. Ουουου...υπαροχυν και κατι νυχτες...κατι σκοταδια,κατι συννεφιες ,νααααααααααααααα!Ομως υπαρχει κ το φως. Και πλεον το βλεπω. η οταν μου το κρυβω, ενα μερος του εμενα με χαστουκιζει με τριανταφυλλα και μου θυμιζει, ε! ξυπνα! παει το κακο!περασε!

Τα ζαναξ τα σταματησα στο μισο κουτι. παιρνω κατι φυτικα τωρα. Ναι, υπαρχουν φορες που εχω τρελη δυσπνοια και πανικο λες και ερχεται το τελος του κοσμου(μου).Το παλευω παιδια...

Θελω να σας πω απλα οτι εδω δεν ειναι η γιατρεια...και πολλες φορες η παρεα εδω μπορει κ να μας βλαψει. Κι εμενα καποτε. Γιατι ειναι ολοι εδω μεσα ανθρωποι. ΚΑι πολλες φορες οσο κιαν κραταμε το καλυτερο τοξο, αν το ενα μας ματι βλελεπι στην ανατολη κ το αλλο στη δυση, κεντρο δεν θα πιασεις. Κι ετσι ,κατ αναλογια, υπαρχουν εδω ατομα που και να θελουν να βοηθησουν δεν μπορουν, απλα αυτο. Γι αυτο ,μην βασιζεστε σε φορουμ. αυτα ειναι ισως συνοδευτικο. Η ΚΥΡΙΑ παλη, η ΒΟΗΘΕΙΑ, η ΖΩΗ ειναι ΕΞΩ... Και προς Θεου, δεν τα λεω σα μορφη μομφης ολα αυτα. Σας τα λεω γιατι κι εγω καποτε ξυπνουσα κια κοιμομουν με την εγνοια του φορου. Κι ενα με χαλαγαν δυο τρια θεματα, εμενα. ΑΥΤΟ ειναι προβληματικο. Και απλα μαι μερα καταλαβα...Με ειχε βοηθησει το φορουμ εδω με τροπο αλλιωτικο ισως...Κ δεν ξαναμπηκα. Γιατι δεν ειχα την ψυχικη υγεια που απαιτειται για να μπορουσα να αντιμετωπισω προσωπικοτητες προβληματικες. Η ιδια προβληματικη ουσα...

Οχι, καλα δεν ειμαι. Ομως ειμαι καλυτερα απο ποτε. Γιατι ξερω. Ξερω οτι το να μπορω να ονειρευομαι τι να φορεσω αυριο τι θα κανω την επομενη εβδομαδα, το να βγω με μια φιλη , τα ειχα χασει καποτε και πλεον αντιλαμβανομαι την αξια τους. Δεν θελω να νομιζετε οτι ειστε τρελοι η προβληματικοι η καταδικασμενοι. Κι εγω ωρες ωρες το σκεφτομαι κ φοβαμαι οτι θα καταληξω με τα χερια πισθαγκωνα με λευκη φορμιτσα να τρωω τα χαπια για πασατεμπο.Μα ευτυχως θυμαμαι...

Ολοι εχουν σημεισα που νοσουν. Υπαρχει κανει ςπου να μην εχει χτυπησει, να μην εχιε μελανιασει; υπαρχιε κανεις απολυτως και τελεια υγειης; τσουκου. ετσι και με την ψυχη...Απλα καποιοι δνε εχου προβλημα στην καθημερινοτητα τους. Αλλοι εχουν αλλα δνε χαμπαριζουν. Αλλοι εχουν, το βλεπουν αλλα κανουν οτι δεν το βλεπουν. Εχουν τους λογους τους και σιγουρα ειναι σοβαροι. Μα υπαρχουν και αλλοι που τα βλεπουν κ το παλευουν. Μαντεψτε ποιοι ειναι αυτοι που εχουν τις πιθανοτητες με το μερος τους να το γιατρεψουν. Κι αν οχι ολικα, εστω να πεσει λιγο ο πυρετουλης...

Σας ευχαριστω. Που με διαβασατε. Ενας απο εσας να καταλαβε οτι υπαρχουν λυσεις απλα δεν ειναι τελειες, αψεγαδιαστες, τοτε θα χαμογελασω γιατι θα εχω καταφερει τρια χρονια ψυχαλαλυσης και προσπαθειας περα απο καθε πιθανη μαντεψια, να τα μεταφερω εστω σε μια ψυχη.

Να μου προσεχετε τον εαυτο σας. Και να τον αγαπησετε. Να τον αγαπησουμε. Κι αλλο, κι αλλο κι αλλο...

[anwnimi]

Originally posted by Lady_Celestia
και μετα ηρθε το δικο μου αργο τελος.ΤΕΛΟΣ;;; ετσι νομιζα. Ισως κι ετσι να ηταν. Μα αποδειχθηκε το τελος του ως τοτε εαυτου μου...

..........

οχι οσο καλα θα ηθελα αλλα πολυ καλυτερα απο εκει που ημουν. Για εναν βασικο λογο. Πλεον ξερω.Η γνωση σου δινει δυναμη, ευτυχια ισως οχι, μα δυναμη,ναι.

..........

πονεμενη μεν αλλα πιο συμπαγης. Αυτο ελεγα και λεω. Ημουν σκορπια κομματια.ΠΟυ μετα πονου γνωσεως οπως λεω, εχω μαζεψει δυο τρια και πλεον τα ξερω. Ξερω που καθονται, ξερω ποτε κρυβονται,ποτε γελανε,ποτε κλαινε,ποτε απλα αραζουν. Οχι, δνε ειναι πολλα τα 3-4 ,μα για μενα που πριν δεν ειχα ουτε ενα, ειναι σπουδαια υποθεση.

..........


Και ξερετε τι; ειναι σπουδαιο ο ανθρωπος να εχει μνημη. Πολλες φορες σε σωζει. Κι εγ ωοταν φοβαμαι οτι κυλαω πισω, θυμαμαι.

.............


Εχω καταφερει να με αγαπησω λιγο, με τη συμπαρασταση τη βοηθεια κ τις γνωσεις του ψυχολογου μου,και δοξα τω Θεω, λεω μονη μου το μπραβο στον εαυτο μου.


.............


Ξερω οτι το να μπορω να ονειρευομαι τι να φορεσω αυριο τι θα κανω την επομενη εβδομαδα, το να βγω με μια φιλη , τα ειχα χασει καποτε και πλεον αντιλαμβανομαι την αξια τους


..............


Να μου προσεχετε τον εαυτο σας. Και να τον αγαπησετε. Να τον αγαπησουμε. Κι αλλο, κι αλλο κι αλλο...

Lady_Celestia, έγραψες πολύ αγγιχτικές και αληθινές φράσεις, που με εκφράζουν κι εμένα. Είχα καιρό να διβάσω στο φόρουμ ένα τόσο αγγιχτικό κείμενο...
Να είσαι καλά κι εύχομαι από εδώ και πέρα ο νέος σου εαυτός, αυτός που αγαπά και αποδέχεται τη Lady_Celestia, να παίρνει περισσότερο χώρο και να μεγαλώνει, να μεγαλώνει και να λάμπει...

[anwnimi]

Originally posted by Lady_Celestia
Θελω να σας πω απλα οτι εδω δεν ειναι η γιατρεια...και πολλες φορες η παρεα εδω μπορει κ να μας βλαψει. Κι εμενα καποτε. Γιατι ειναι ολοι εδω μεσα ανθρωποι. ΚΑι πολλες φορες οσο κιαν κραταμε το καλυτερο τοξο, αν το ενα μας ματι βλελεπι στην ανατολη κ το αλλο στη δυση, κεντρο δεν θα πιασεις. Κι ετσι ,κατ αναλογια, υπαρχουν εδω ατομα που και να θελουν να βοηθησουν δεν μπορουν, απλα αυτο. Γι αυτο ,μην βασιζεστε σε φορουμ. αυτα ειναι ισως συνοδευτικο. Η ΚΥΡΙΑ παλη, η ΒΟΗΘΕΙΑ, η ΖΩΗ ειναι ΕΞΩ... Και προς Θεου, δεν τα λεω σα μορφη μομφης ολα αυτα. Σας τα λεω γιατι κι εγω καποτε ξυπνουσα κια κοιμομουν με την εγνοια του φορου. Κι ενα με χαλαγαν δυο τρια θεματα, εμενα. ΑΥΤΟ ειναι προβληματικο. Και απλα μαι μερα καταλαβα...Με ειχε βοηθησει το φορουμ εδω με τροπο αλλιωτικο ισως...Κ δεν ξαναμπηκα. Γιατι δεν ειχα την ψυχικη υγεια που απαιτειται για να μπορουσα να αντιμετωπισω προσωπικοτητες προβληματικες. Η ιδια προβληματικη ουσα...

Θέτεις ένα πολύ σημαντικό θέμα που με έχει προβληματίσει και μένα κατά καιρούς και το έχω επισημάνει. Έχεις πολύ δίκιο.
Και κάθε τι στη ζωή μας, έχει και τα θετικά του και τα αρνητικά του. Φτάνει να μπορούμε να θέτουμε όρια, να ξέρουμε τι επιλέγουμε να πάρουμε και τι όχι, τι μας χαλάει και πλέον δεν μας το επιτρέπουμε να το ανεχόμαστε και τι΄όχι. Και ο καθένας μπορεί να θέσει τα δικά του όρια, όποια κι αν είναι αυτα. Αυτο και μόνο είναι ένα σημαντικό βήμα, μια απόδειξη ότι μας φροντίζουμε.

Καλή συνέχεια στον αγώνα σου Lady...

[Paolo_1]

Όλα αυτά για έναν άντρα ρε γαμώτο;Τόσοι και τόσοι χωρίζουνε εσύ γιατί το πήρες τόσο κατάκαρδα;;Έλεος πια,δεν τελειώνει η ζωή σ\'έναν χωρισμό.

[anwnimi]

Originally posted by Paolo_1
Όλα αυτά για έναν άντρα ρε γαμώτο;Τόσοι και τόσοι χωρίζουνε εσύ γιατί το πήρες τόσο κατάκαρδα;;Έλεος πια,δεν τελειώνει η ζωή σ\'έναν χωρισμό.

Δεν τελειώνει αλλά πολλές φορές το συναίσθημα είναι διαφορετικό απο τη λογική. Και πάντα υπάρχει ένας λόγος σημαντικός γιατί συμβαίνει αυτό, για τον άνθρωπο που υποφέρει. Το να απαξιώσουμε το συναίσθημά μας δε μας βοηθά να βγούμε από το σκοτεινό τούνελ της θλίψης όμως. Γιατί, για ότι κι αν αισθανόμαστε, για ότι κι αν πονάμε, υπάρχει μια σοβαρή δικαιολογία. Αποδεχόμαστε το συναίσθημα, για να πάμε κάποια στιγμή παρακάτω...

[elias28]

Η αλήθεια είναι αυτή,πως το συναίσθημα δρα αβίαστα και κανείς μα κανείς δεν μπορεί να πει στον άλλον μην νοιώθεις έτσι, νοιώσε αλλιώς.

Συναίσθημα και λογική πρέπει να βαδίζουν χέρι-χέρι...κι αυτός είναι ένας αγώνας που προσωπικά προσπαθώ να κερδίσω..

[xena]

δεν εισαι ο μονος....το χειροτερο για μενα ειναι να σε παρασερνει το συναισθημα σε σημειο που να μην μπορεις να σκεφτεις η να λειτουργησεις λογικα....κ τοτε τι κανεις??

[elias28]

Δεν ξέρω να σου πω κάποιο \"μυστικό\".Νομίζω πως είναι σαν το ποδήλατο,το μαθαίνεις μόνος σου,πολύ δύσκολο στην αρχή αλλά μετά οι βόλτες είναι υπέροχες,τρως και κάμια τούμπα που και που αλλά πιο πολύ γελάς με αυτήν,βέβαια υπάρχουν και οι βοηθητικές(οι άνθρωποι γύρω μας) .Θα ήθελα να γράψω διάφορα πράγματα που έρχονται στο μυαλό μου αλλά θα αρκεστώ να πω πως όταν κουραστούμε με αυτό το ανεξέλεγκτο συναίσθημα τότε ίσως να περάσουμε στο άλλο άκρο της \"απόλυτης\" λογικής,όταν δούμε ότι κι αυτή δεν λειτουργεί μέσα μας τότε ίσως (πάντα υπάρχει η πιθανότητα να κολλήσουμε σε κάποιο απ\'τα δύο) να φτάσουμε και στο απόλυτο 1,στην ουδετερότητα,στην επίγνωση της κάθε στιγμής,στην επίγνωση της ύπαρξης,της ζωής και της αποδοχής των ανθρώπων και των πάντων.

[xena]

μεχρι τα 18 λειτουργουσα μονο με τη λογικη...ζουσα σα ρομποτ αλλα ζουσα!!απο τοτε που αφησα τα συναισθηματα να βγουν εχω χασει τη μπαλα...ειναι σαν ενας χειμαρρος που σε παρασερνει κ δεν εχεις τη δυναμη να κρατηθεις απο πουθενα...ακομη ψαχω να βρω μια ισορροπια αναμεσα στα 2 αλλα με το δικο μου χαρακτηρα μου φαινεται αδυνατο...!!thanks παντως

[elias28]

δεν ξέρω αν η λογική σε κάνει να ζεις σαν ρομποτ,αν ζούσες έτσι όπως σου(μας) \"επιβάλανε\" να ζεις και να σκέφτεσαι με κάποιον τρόπο δεν νομίζω πως αυτό σημαίνει απαραίτητα λογική,ίσως αυτό να ήταν η λογική των άλλων.ένα πράγμα που με έχει βοηθήσει είναι το διάβασμα

[xena]

δεν μπορω να διαβασω!!παλια λατρευα το διαβασμα αλλα απο τοτε που επεσα σα καταθλιψη παλευω για να συγκεντρωθω 5 λεπτα ποσο μαλλον για να διαβασω...

[xena]

το θεμα ειναι οτι πως περα απο τη λογικη των αλλων δεν εχω τιποτα....με τη δικη μου δεν μπορω να επιβληθω στο συναισθημα!!κ οταν αυτο με κατακλυζει χανομαι......βυθιζομαι στον κοσμο μου κ βλεπω τη ζωη μου σα θεατης......

[elias28]

δεν είναι λάθος να νιώθουμε \"χαμένοι\" όταν βλέπουμε πια με τα δικά μας μάτια την πραγματικότητα,είναι κάτι που ή πρέπει να συνηθίσουμε με τους όρους των άλλων χωρίς να το αποδεχόμαστε όμως ή θα πρέπει να δημιουργήσουμε τους δικούς μας μηχανισμούς αντιμετώπισης και κατανόησης-αποδοχής χωρίς να μας επηρεάζουν,νομίζω πως οι σκεπτόμενοι άνθρωποι βρίσκονται στην αναζήτηση του 2ου χωρίς να είμαι σίγουρος ότι κι αυτό είναι το σωστό,ίσως το να είσαι αφελής να είναι πιο ωφέλιμο,αλλά αυτό κυμαίνεται με το τί ζητάει κανείς για τον εαυτό του,για τον πνευματικό του εαυτό

[xena]

να σου πω κατι??πραγματικα ζηλευω αυτη την αφελεια καποιων....δεν εχω αναπτυξει δικους μου μηχανισμους αντιμετωπισης καταστασεων κ ειναιο δυσκολο....οταν λεω χανομαι το εννοω!!δεν εχω επαφη με το περιβαλλον.....κλεινομαι σ 1 δικο μου κοσμο οπου κανεις δεν μπορει να με πληγωσει.....αλλα αυτο δεν ειναι λειτουργικο!!

[elias28]

Επίσης δεν χρειάζεται να πιάσεις ένα βιβλίο και να το διαβάσεις σε μια μέρα,απ\'το να μην διαβάζεις καθόλου είναι προτιμότερο να διαβάζεις μία σελίδα.και σιγά σιγά θα ανακτάς την συγκέντρωση σου.
Θα σου πρότεινα λοιπόν να διαβάσεις \"το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός\" του Paolo Coelho,δεν έιναι μυθιστόρημα,είναι ένα μικρό βιβλίο,σε κάθε σελίδα έχει και μία διδαχή..είμαι σίγουρος πως θα το απολαύσεις,επίσης πριν απ\'τον Κοελο είχε γράψει και ο Carlos Castaneda τον Τροχό του χρόνου