προς Winston_man...

**Winston_man** · 12-12-2009, 15:41

Originally posted by PETRAN
Οκ, θα έλεγες ότι οι κρίσεις είναι όπως παλιά? Θυμάμαι ότι ήσουν σε κάποια σχολή, θα έλεγες ότι είναι ακριβώς όπως τότε? Έχει αλλάξει κάτι? Η ακριβώς το ίδιο πράγμα?

Δεν ειναι τοσο εντονες και σε τετοια συχνοτητα τοτε ηταν κολαση κυριολεκτικα καθε μερα σχεδον ειχα κριση-εις.

Originally posted by PETRAN
Θα σου έλεγα να συνεχίσεις να πηαγίνεις αγγλικά γιατί έχω βρει κάποια ενδιαφέροντα βιντεο στο youtube (στα αγγλικά) από άτομα που πάσχαν χρόνια από πανικό΄(μέχρι που εμφανίσαν κατάθλιψη )....

I\'ll check it out

Originally posted by PETRAN
Θυμάμαι ότι έλεγες πως πήγες σε ένα group therapy. Τι έγινε τελικά με αυτό?Τι ακριβώς κάνατε/κάνεις εκεί πέρα? Πιστεύεις ότι βγήκε κάτι η όχι?

Εξακολουθω να πηγαινω εκει για πανω απο 1 χρονο τωρα. Στην αρχη πιεστηκα αρκατα αλλα συνηθισα στη πορεια. Ομως ποτε δεν μπορεσα (μεχρι τωρα τουλαχιστον) να ανοιχτω και να μιλησω ευθεως για εμενα και τα προβληματα μου. Σαν να κυριαρχει μια ντροπη που δεν μπορω να αποβαλλω. Χτες ειχαμε παρτι και πηγα. Με πιασανε 2-3 ψιλοκρισεις αν και ειχα παρει 2 ζαναξ. Οι αλλοι χορευαν και διασκεδαζαν εγω ντρεπομαι να χορεψω και καθομουνα κατω με καποιους αλλους και βλεπαμε τους αλλους. Δεν περασα καθολου καλα περιμενα ποτε θα τελειωσει μετανοιωνω που πηγα αλλα με ειχαν πρηξει ελα και ελα. Πηγα για να πω οτι πηγα οχι οτι το ευχαριστηθηκα καθολου.

Originally posted by PETRAN
Στον καφέ που πήγες είπες ότι δεν έπαθες κρίση. Αυτό επειδή είχες πάρει κάποιο ηρεμιστικό, η απλά έτσι έγινε?

Τη πρωτη φορα δεν ειχα παρει ηρεμιστικο τη δευτερη πηρα ενα ζαναξ.

Originally posted by PETRAN
Έχεις κάνει ποτέ winston κάποια ατομική θεραπεία? Δηλαδή να ασχολείται ο θεραπευτής σε συστηματική βάση μόνο με σένα? Αν ναι, ήταν περισσότερες από μια? Σε περίπτωση που έχεις κάνει, ποια η εντύπωσή σου?

Έχω κανει στο παρελθον και κανω και τωρα με ψυχιατρο. Προσωπικα δεν πιστευω οτι βοηθηθηκα απο τη κουβεντα (Οσο τελως παντων εχω βοηθηθει σε σχεση με την αρχη) αλλα με τα σωστα φαρμακα του τελευταιου γιατρου που παω τωρα. Ολοι οι αλλοι μου γραφαν ασχετα και ημουν σαν να μην επαιρνα τιποτα.

Originally posted by PETRAN
Αυτές οι υποθέσεις δεν είναι καθόλου ότι να ναι. Βοηθάει να έχεις ένα στόχο, γιατί προσπαθείς να πας κάπου να αποκτήσεις κάτι, πολεμάς για κάτι, προσπαθείς να μειώσεις την διάφορα μεταξύ του παρόντος και του μέλλοντος. Όταν γίνεται σε φυσιολογικά πλαίσια είναι καλό.Δεν βοηθάει πολύ όταν ο στόχος σου έχει γίνει το πως να αποφύγεις μια κρίση στην καθημερινότητα, και να οδεύεις στα τυφλά, μην ξέροντας ακριβώς τι πρέπει να κάνεις σε αυτή την ζωή. Ίσως να αισθάνεσαι ότι δεν είχες άλλη επιλογή και ότι οι κρίσεις σε \"καταντησαν\" έτσι και σε \"λύγισαν\". Αλλά χεσε τον στόχο για την ώρα. Αν θες απαντάς στα παραπάνω.

Είμαι τοσο πεσμένος διότι αν παρατησω τα Αγγλικα λεω αντιο οριστικα και αμετακλητα στον απωτερο στοχο μου να κανω μεταπτυχιακές σπουδές. (Για να σε δεχτουν πρεπει να χεις τουλαχιστον lower - γιαυτο παω να το παρω ειναι ένα απο τα κριτιρια επιλογής) Και αν χασω τον απωτερο στοχο μου θεωρω αυτο ως καταστροφη. Δηλαδη ειμαι λιγο πριν τη καταστροφη μου γιαυτο ειμαι τοσο πεσμενος.

Λες να μην κοψω τα Αγγλικα. Ξερεις ποσο επιπονο ειναι να πηγαίνω εκει? Ποσο επιπονο ειναι να κάνω \"κοινωνικη ζωη\" περα των μαθηματων? Ποσο επιπονο ειναι η σκεψη της κοινωνικης ζωης που θα πρέπει να κανω αν παω σε μεταπτυχιακο καπου? Εμενα απλα μαρεσει να ειμαι σπίτι μου και να καθομαι μπροστα στο πισι μου. Δεν με τρομαζουν τοσο τα μαθηματα οσο η προοπτικη της αναγκαστικης κοινωνικοποιηση μου.

**amelie74** · 12-12-2009, 15:58

winston μου κουραγιο φιλαρακι.
καταλαβαινω απολυτα τι λουκι περνας.
απλα μην το βαζεις κατω(οπως εχω κανει στο παρελθον εγω απειρες φορες και το εχω πληρωσει ακριβα).
αν αφησεις τα αγγλικα προσωρινα μπορει να ακουφιστεις απο το αγχος που σου προκαλει το μαθημα, αλλα μακροπροθεσμα θα σου κανει κακο στην αυτοπεποιθηση σου και κατ\'επεκασην στην ψυχολογικη σου κατασταση.
οσο για τα ναρκωτικα δεν το σχολιαζω....μακριαααααααα απο αυτα!!!!
σου ευχομαι ολοψυχα τα καλυτερα :)

**anwnimi** · 12-12-2009, 16:15

Πρώτα πρώτα να πω πως μου αρέσει πολύ η τροπή της συζήτησης που καταφέρατε να κάνετε:)

Originally posted by Winston_man
Ομως ποτε δεν μπορεσα (μεχρι τωρα τουλαχιστον) να ανοιχτω και να μιλησω ευθεως για εμενα και τα προβληματα μου. Σαν να κυριαρχει μια ντροπη που δεν μπορω να αποβαλλω.

Winston, να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι...στην ομάδα υπάρχουν και άλλα παιδιά που υποφέρουν από κρίσεις πανικού;
Ακούγοντας τις προσωπικές ιστορίες των υπολοίπων, αισθάνθηκες ποτέ ότι κάποιος μπορεί να ντρεπόταν ιδιαίτερα για κάτι που εξομολογούνταν αλλά οι υπόλοιποι να το βλέπατε πιο \"χαλαρά\" από ότι εκείνος, κι έτσι εν τέλει να το δει κι εκείνος πιο χαλαρά;
Κι αν δεν ανοίχτηκες ποτέ ουσιαστικά στην ομάδα, το έχεις κάνει ποτέ στην ατομική θεραπεία;

**Winston_man** · 12-12-2009, 16:45

Originally posted by anwnimi
Winston, να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι...στην ομάδα υπάρχουν και άλλα παιδιά που υποφέρουν από κρίσεις πανικού;
Ακούγοντας τις προσωπικές ιστορίες των υπολοίπων, αισθάνθηκες ποτέ ότι κάποιος μπορεί να ντρεπόταν ιδιαίτερα για κάτι που εξομολογούνταν αλλά οι υπόλοιποι να το βλέπατε πιο \"χαλαρά\" από ότι εκείνος, κι έτσι εν τέλει να το δει κι εκείνος πιο χαλαρά;
Κι αν δεν ανοίχτηκες ποτέ ουσιαστικά στην ομάδα, το έχεις κάνει ποτέ στην ατομική θεραπεία;

Πάω σε διαφορες ομαδες οχι μονο σε μια. Και ναι υπάρχουν παρομοιες καταστασεις αλλα εγω θεωρω ως τη πιο \"σοβαρη\" τη δικη μου.

Δεν εχω παρατηρησει καποιον αλλο να δυσκολευεται οσο εγω στο να μιλησει για τον εαυτο του. Ισως 1-2 αλλα οχι στο δικο μου βαθμο.

Έχω ανοιχτει στην ατομικη θερπαεια με το ψυχιατρο μου.

**PETRAN** · 12-12-2009, 16:57

Originally posted by Winston_man

Δεν ειναι τοσο εντονες και σε τετοια συχνοτητα τοτε ηταν κολαση κυριολεκτικα καθε μερα σχεδον ειχα κριση-εις.

Οπότε θα έλεγες ότι έφτασες πίσω στο μηδέν τώρα? Δεν είσαι καλύτερα τώρα από παλιά? Πιστεύεις ότι έχεις κάνει κάποια βήματα?

Originally posted by Winston_Man

I\'ll check it out

Θα σου στέίλω το λινκ να δεις ένα άτομο τι πέρασε για χρόνια και πως το ξεπέρασε. Θα είναι και καλή εξάσκηση για τα Αγγλικά σου...it will make you feel better! ;)

Originally posted by Winston_Man
Εξακολουθω να πηγαινω εκει για πανω απο 1 χρονο τωρα. Στην αρχη πιεστηκα αρκατα αλλα συνηθισα στη πορεια. Ομως ποτε δεν μπορεσα (μεχρι τωρα τουλαχιστον) να ανοιχτω και να μιλησω ευθεως για εμενα και τα προβληματα μου. Σαν να κυριαρχει μια ντροπη που δεν μπορω να αποβαλλω. Χτες ειχαμε παρτι και πηγα. Με πιασανε 2-3 ψιλοκρισεις αν και ειχα παρει 2 ζαναξ. Οι αλλοι χορευαν και διασκεδαζαν εγω ντρεπομαι να χορεψω και καθομουνα κατω με καποιους αλλους και βλεπαμε τους αλλους. Δεν περασα καθολου καλα περιμενα ποτε θα τελειωσει μετανοιωνω που πηγα αλλα με ειχαν πρηξει ελα και ελα. Πηγα για να πω οτι πηγα οχι οτι το ευχαριστηθηκα καθολου.

Καταλαβαίνω αυτό που λες winston, όμως δες εδώ τι έγινε. Πήγες σε ένα πάρτυ ρε φίλε. Δεν χόρεψες και ντρεπόσουνα...οκ πάρα πολοί άνθρωποι δεν νιώθουν καλά να χορεύουν...το θέμα είναι ότι πήγες εκεί. Βάλε τον εαυτό σου τότε που λες ότι κάθε μέρα πάθαινες κρίση. Θα πήγαινες σε παρτι τότε? Δεν είναι κάποια κατάκτηση και αυτό ρε winston? Έστω και αν κάθησες στην γωνία και δεν έκανες τίποτα. Πήγες όμως εκεί. Το θεωρείς χειρότεορ η καλύτερο σε σχέση με παλιά?

Ξέρεις ποιο είναι το θέμα. Ότι τόσα χρόνια από τις κρίσεις πανικού και την αγοραφοβία που φαντάζομαι έχεις, σου έχει κάνει και μια κοινωνική φοβία. Δηλαδή δεν αισθάνεσαι καλά να εκφράζεσαι με άλλους, γιατί ίσως λόγω αυτής της κατάστασης δεν νιώθεις καθόλου μα καθόλου οικεία να το κάνεις.

Τι θα λεγες τώρα την επόμενη φορά που θα πας να μιλήσεις με το ζόρι? Με το ζόρι στην κυριολεξία, θα μιλάς δηλαδή σπρόχνωντας τις λέξεις και φτύνοντας αίμα αν χρειαστεί. Λες ότι βλέπεις όλη αυτή την διαδικασία της κοινωνικοποίησης που έρχεται και τρελένεσαι. Λογικό είναι, αφού σου φαίνεται βουνό. Στον καθένα φαίνεται βουνό-και σε μένα φαίνεται βουνό-απλά λόγω αυτού που παιρνάς κάποια χρόνια ίσως σου φαίνεται ακόμα μεγαλύτερο βουνό. Φαντάζομαι ότι σκέφτεσαι όλα αυτά που θα πρέπει να κάνεις και δεν ξέρεις από που να πρωτο-αρχίσεις. Ξέχνα την εργασία, την οικογένεια και τις ευθύνες ακόμα και το μεταπτυχιακό που ίσως κάνεις του χρόνου, γιατί αυτά δεν σε ενδιαφέρουν για την ώρα. Ένας είναι ο στόχος σου για την ώρα

Να μιλήσεις στο γκρουπ και να τους τα πεις ΟΛΑ αυτά, όοοσο μα οοσοοοο και να σε παιθάνει στο άγχος κάτι τέτοιο. Δεν θα πας με σκοπό να μιλήσεις. Θα πας, όπως πας κάθε φορά, και ωπ, σε μια φάση θα μιλήσεις! Έτσι απλά, όσο και να αγχωθείς. Θα το κάνεςι αυτό? Τώρα εδώ που μιλάμε πες μου. Για μια φορά μόνο...μια φορά...Τι έχεις να χάσεις? Αν δεν το κάνεις θα λες \"γιατί δεν το κανα\". Αν το κάνεις όμως, πέρα από το άγχος και τον πανικό, θα έχεις μια εμπειρία που μπορεί να αποβεί σημαντική. Θα το κάνεις?

Originally posted by Winston_Man
Τη πρωτη φορα δεν ειχα παρει ηρεμιστικο τη δευτερη πηρα ενα ζαναξ.

Την πρώτη φορά που δεν πήρες ηρεμιστικό, δεν είχες κρίση. Πέρα από τα μόνιμα αντικαταθλιπτικά που πέρνεις και που δεν έχουν νοημοσύνη να κάνουν πράγματα όποτε αυτά γουστάρουν, τι πιστεύεις ότι συνέβει εκείνη την φορά και δεν είχες κρίση? Μπορείς να σκεφτείς κάποιο λόγο πέρα από τα φάρμακα και την τυχαιότητα. Πες μου-ακόμα και αν δεν τους πιστεύεις-1-3 πιθανούς λόγους (η όσους θες εσύ). Μπορεί να άλλαξε κάτι τότε (στο μυαλό σου, στο περιβάλλον, στην κατάσταση, στα συναισθήματα σου κλπ.) σε σχέση με την τάξη που-από ότι κατάλαβα-τα πράγματα εκεί είναι κάπως χειρότερα? Μπορείς να θυμηθείς τις φορές που δεν είχες κρίση έξω (χωρίς ηρεμιστικά)? Είναι πολλές η λίγες η φορές? Τι πιστεύεις ότι συνέβει?

Originally posted by Winston_Man

Έχω κανει στο παρελθον και κανω και τωρα με ψυχιατρο. Προσωπικα δεν πιστευω οτι βοηθηθηκα απο τη κουβεντα (Οσο τελως παντων εχω βοηθηθει σε σχεση με την αρχη) αλλα με τα σωστα φαρμακα του τελευταιου γιατρου που παω τωρα. Ολοι οι αλλοι μου γραφαν ασχετα και ημουν σαν να μην επαιρνα τιποτα.

Τι κουβέντα έκανες περίπου με τον/την ψυχολόγο Winston? Μπράβο που βρήκες τα σωστά φάρμακα. Αυτό ξέρεις τι σημαίνει? Ότι έκανες τις κατάλληλες ενέργειες, άλλαξες γιατρούς και πείρες την κατάλληλη βοήθεια για αρχή. Αυτό σημαίνει πρόοδος winston. Κάποιοι άνθρωποι δεν κάνουν ΚΑΝ αυτές και μένουν εντελώς καταδικασμένοι. Εσύ όμως έκανες κάποιες ενέργειες και μέσω αυτων βελτιώθηκες. Θα έλεγες λοιπόν ότι έχεις κάνει βήματα σε σχέση με παλιά?

Πιστεύεις ότι μπορείς να πας και ποιο πέρα? Τι λες?

Originally posted by Winston_Man

Είμαι τοσο πεσμένος διότι αν παρατησω τα Αγγλικα λεω αντιο οριστικα και αμετακλητα στον απωτερο στοχο μου να κανω μεταπτυχιακές σπουδές. (Για να σε δεχτουν πρεπει να χεις τουλαχιστον lower - γιαυτο παω να το παρω ειναι ένα απο τα κριτιρια επιλογής) Και αν χασω τον απωτερο στοχο μου θεωρω αυτο ως καταστροφη. Δηλαδη ειμαι λιγο πριν τη καταστροφη μου γιαυτο ειμαι τοσο πεσμενος.

Λες να μην κοψω τα Αγγλικα. Ξερεις ποσο επιπονο ειναι να πηγαίνω εκει? Ποσο επιπονο ειναι να κάνω \"κοινωνικη ζωη\" περα των μαθηματων? Ποσο επιπονο ειναι η σκεψη της κοινωνικης ζωης που θα πρέπει να κανω αν παω σε μεταπτυχιακο καπου? Εμενα απλα μαρεσει να ειμαι σπίτι μου και να καθομαι μπροστα στο πισι μου. Δεν με τρομαζουν τοσο τα μαθηματα οσο η προοπτικη της αναγκαστικης κοινωνικοποιηση μου.

Winston, αν χάσεις το μεταπτυχιακό δεν θα χάσεις τα πάντα. Πιστεύεις ότι όσοι δεν έχουν μεταπτυχιακό είναι κατεστραμμένοι? Η ανεπαρκείς? Εγώ δεν έχω μεταπτυχιακό στην Ελλάδα και δεν νιώθω τον εαυτό μου πάντως έτσι. Υπάρχουν και άνθρωποι που και χωρίς μεταπτυχιακά τα καταφέρνουν μια καλά, βρίσκουν τον δρόμο τους και γίνονται ευτυχισμένοι. Πιστεύεις ότι θα καταστραφείς χωρίς μεταπτυχιακό?

Στα αγγλικά δεν πρέπει να πηγαίνεις με την ψυχή στο στόμα για να ολοκληρώσεις και καλά ένα μακροπρόθεσμο στόχο-που αν δεν τον ολοκληρώσεις πάει, καταστράφηκες για πάντα- όποιος πραγματικά και αν το σκεφτόταν έτσι θα πάθαινε κρίσεις πανικού και γενικευμένο άγχος μόνο από αυτή την σκέψη το λιγότερο. Ο στόχος σου είναι για τώρα να πας στην τάξη, να αποδώσεις καλά στα μαθήματα, και να προσπαθήσεις να μειώσεις το άγχος σε αυτά τα πλαίσια. Ξέχνα το ******** μεταπτυχιακό!

Λες πόσο άσχημα είναι τα πράγματα στην τάξη για σένα. Μπροστά σου. Το άτομο που γράφει. Έχει περάσει ακριβως το ιδιο πράγμα. Για 2 εφιαλτικά χρόνια παρακαλώ (και για 1 χρόνο ακόμα τραβιόμουνα). Με το που έμπενα στην τάξη ένιωθα αστάθεια, ζαλάδα, με το που μαζευόμασταν και καθόμουνα ένιωθα την κόλαση για την 1 (η 2) ώρα/ες που διαρκούσε το μάθημα (κάποια από αυτά ήταν μαθήματα ψυχοπαθολογίας..τι ειρωνία...). ΄Όλη αυτή η διάρκεια ήταν μια πάλη. Το πράγμα άρχισε να χειροτερεύει. Σε μια φάση δεν μπορούσα να βγω καν έξω. Που και που έπαιρνα β-αναστολείς που έριχναν τον καρδιακό ρυθμό, όμως δεν πείρα ποτέ άλλα φάρμακα. Τα τελευταία χρόνια είμαι \"καθαρός\". Κάτι σκατά έκανα σωστά...κατι...

Γι\'αυτό και εκνευρίστηκα όταν άρχισες να λες ότι δεν υπάρχει ελπίδα και ποσταρα αυτά τα καυστικά ποστ...

Πιστεύεις ότι έχεις βελτιωθεί σε σχέση με παλιά? Πιστεύεις ότι μπορείς να βελτιωθείς και άλλο? Αν θες απάντησε μου στα παραπάνω που σου κάνω quote.

**Παστελι** · 12-12-2009, 16:58

τι φαρμακα περνεις?μηπως πρεπει να αλλαξεις?να παρεις τα σωστα?
εγω απο τοτε που περνω μισο σεροξατ το πρωι δεν με ξαναπιασε ποτε κρηση πανικου.

**8odwris** · 12-12-2009, 20:17

το εδειξα και σε ενα αλλο τοπικ
Απλα καντε κλικ..
και ακουστε το λεξη λεξη.....

http://www.youtube.com/watch?v=RI47d2Aq8og

Με εκτιμηση Θοδωρης

**Arsi** · 12-12-2009, 21:52

Originally posted by Winston_man
Λες να μην κοψω τα Αγγλικα. Ξερεις ποσο επιπονο ειναι να πηγαίνω εκει? Ποσο επιπονο ειναι να κάνω \"κοινωνικη ζωη\" περα των μαθηματων? Ποσο επιπονο ειναι η σκεψη της κοινωνικης ζωης που θα πρέπει να κανω αν παω σε μεταπτυχιακο καπου? Εμενα απλα μαρεσει να ειμαι σπίτι μου και να καθομαι μπροστα στο πισι μου. Δεν με τρομαζουν τοσο τα μαθηματα οσο η προοπτικη της αναγκαστικης κοινωνικοποιηση μου.

winston σε γενικά πλαίσια συμφωνώ πολύ με όσα έγραψε ο petran πάνω σ\'αυτό το κομμάτι(των αγγλικών κ του μεταπτυχιακού).Θα ήθελα απλά να συμπληρώσω κάτι σχετικά με την κοινωνικοποίηση.
\'Αποψή μου είναι πως δεν υπάρχει αναγκαστική κοινωνικοποίηση.Όσο θες εσύ θα κοινωνικοποιηθείς.

Άλλο σπουδές κ άλλο δημόσιες σχέσεις με τους συμφοιτητές.
Αν θες έχεις τυπικές,αν θες πιο προσωπικές με κάποιους κ αν θες απλά ένα \'γεια\'.Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον.

Επίσης κάτι άλλο που θέλω να πω είναι πως καλώς ή κακώς η θεραπεία έρχεται μέσα απ\'τη δράση όπως είπε κ η αμελί σήμερα.
Έτσι,φυσιολογικό είναι στις αρχές να νιώσεις την \'αρώστεια\' πιο έντονη,να δεις την πραγματική της διάσταση αφού στο σπίτι όντος δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν πανικοί π.χ. αλλά μέσα απ\'αυτό το αναγκαστικό στάδιο θα το παλέψεις.

**Winston_man** · 12-12-2009, 23:38

Originally posted by PETRAN[/i]
Οπότε θα έλεγες ότι έφτασες πίσω στο μηδέν τώρα? Δεν είσαι καλύτερα τώρα από παλιά? Πιστεύεις ότι έχεις κάνει κάποια βήματα?

Ναι αν το θεσουμε ετσι δεν ειμαι ακριβως στο 0 εχεις δικιο ειμαι λιγο πιο πανω. Αλλα ξερεις ποιο ειναι το θεμα εδω? Οτι δεν μου φτανει αυτο θελω κι αλλο-πολυ περισσοτερο μαλιστα. Και βλέπω οτι δεν εχω δυναμεις να το πετυχω και αυτο με τρελενει/απελπίζει.

Originally posted by PETRAN[/i]
Θα σου στέίλω το λινκ να δεις ένα άτομο τι πέρασε για χρόνια και πως το ξεπέρασε. Θα είναι και καλή εξάσκηση για τα Αγγλικά σου...it will make you feel better! ;)

Όταν εισαι ετοιμος πόσταρε το λινκ-περιμενω.

Originally posted by PETRAN[/i] Καταλαβαίνω αυτό που λες winston, όμως δες εδώ τι έγινε. Πήγες σε ένα πάρτυ ρε φίλε. Δεν χόρεψες και ντρεπόσουνα...οκ πάρα πολοί άνθρωποι δεν νιώθουν καλά να χορεύουν...το θέμα είναι ότι πήγες εκεί. Βάλε τον εαυτό σου τότε που λες ότι κάθε μέρα πάθαινες κρίση. Θα πήγαινες σε παρτι τότε? Δεν είναι κάποια κατάκτηση και αυτό ρε winston? Έστω και αν κάθησες στην γωνία και δεν έκανες τίποτα. Πήγες όμως εκεί. Το θεωρείς χειρότεορ η καλύτερο σε σχέση με παλιά? Ξέρεις ποιο είναι το θέμα. Ότι τόσα χρόνια από τις κρίσεις πανικού και την αγοραφοβία που φαντάζομαι έχεις, σου έχει κάνει και μια κοινωνική φοβία. Δηλαδή δεν αισθάνεσαι καλά να εκφράζεσαι με άλλους, γιατί ίσως λόγω αυτής της κατάστασης δεν νιώθεις καθόλου μα καθόλου οικεία να το κάνεις.

Ναι αν το δουμε ετσι εχω κανει βηματα σε σχεση με οταν ημουν 18-19 χρονων και επαιρνα ασχετα φαρμακα (Το θεωρω κλειδι αυτο καθως προσωπικα περισσοτερο πιστευω στα σωστα φαρμακα παρα στη κουβεντα με εναν ειδικο-προσωπικη αποψη παντα μπορει να κανω και λαθος) Όμως θα σου πω οτι ειπα και πιο πάνω. Αυτο δεν μου φτανει. Δεν μου φτανει να παω και να καθομαι σε μια γωνια. Καλυτερα να μην παω καθολου. Τα θελω ή ολα ή τιποτα. Μπορει να ειμαι λαθος αλλα ετσι το αισθανομαι εγω. Είδα στο πάρτι 2-3 γκομενακια που μου αρεσαν πολυ το ομολογω. Αλλα εγω δεν μπορω (ντρεπομαι) καν να τους μιλησω ποσο μαλλον να χορευα και μαζι τους... Και αυτο αυτοματα μηδενιζει (για μενα) τα οποια βηματα προοδου. Με κανει να αισθανομαι απαισια. Τι να το κανω αν πηγα στο παρτι και καθησα σε μια γωνια? Τι μου προσφερει αυτο σε σχεση με τα πραγματικα θελω μου? Ήταν ενα παιδι που σηκωθηκε και χορεψε ζειμπεκικο μπροστα σε ολους. Θα ταν 22-23 τον εχω σε μια ομαδα μαζι. Πραγματικα τον ζηλεψα ασχετα αν το σκοτωσε εν ψυχρω. Τον ζηλεψα γιατι ειχε τα @@ να βγει και να χορεψει και αυτο ειναι υπεραρκετο για μενα.

Originally posted by PETRAN Τι θα λεγες τώρα την επόμενη φορά που θα πας να μιλήσεις με το ζόρι? Με το ζόρι στην κυριολεξία, θα μιλάς δηλαδή σπρόχνωντας τις λέξεις και φτύνοντας αίμα αν χρειαστεί. Λες ότι βλέπεις όλη αυτή την διαδικασία της κοινωνικοποίησης που έρχεται και τρελένεσαι. Λογικό είναι, αφού σου φαίνεται βουνό. Στον καθένα φαίνεται βουνό-και σε μένα φαίνεται βουνό-απλά λόγω αυτού που παιρνάς κάποια χρόνια ίσως σου φαίνεται ακόμα μεγαλύτερο βουνό. Φαντάζομαι ότι σκέφτεσαι όλα αυτά που θα πρέπει να κάνεις και δεν ξέρεις από που να πρωτο-αρχίσεις. Ξέχνα την εργασία, την οικογένεια και τις ευθύνες ακόμα και το μεταπτυχιακό που ίσως κάνεις του χρόνου, γιατί αυτά δεν σε ενδιαφέρουν για την ώρα. Ένας είναι ο στόχος σου για την ώρα Να μιλήσεις στο γκρουπ και να τους τα πεις ΟΛΑ αυτά, όοοσο μα οοσοοοο και να σε παιθάνει στο άγχος κάτι τέτοιο. Δεν θα πας με σκοπό να μιλήσεις. Θα πας, όπως πας κάθε φορά, και ωπ, σε μια φάση θα μιλήσεις! Έτσι απλά, όσο και να αγχωθείς. Θα το κάνεςι αυτό? Τώρα εδώ που μιλάμε πες μου. Για μια φορά μόνο...μια φορά...Τι έχεις να χάσεις? Αν δεν το κάνεις θα λες \"γιατί δεν το κανα\". Αν το κάνεις όμως, πέρα από το άγχος και τον πανικό, θα έχεις μια εμπειρία που μπορεί να αποβεί σημαντική. Θα το κάνεις?

Δεν θα το κανω διοτι πολυ απλα γνωριζω απο τωρα τα αποτελεσματα αυτης της δοκιμασίας. Θα με πιασει πανικος - θα γινω μουσκεμα στον ιδρωτα, θα τραυλιζω και στο τελος θα βγω τρεχοντας απο την ομαδα για τις τουαλετες. Ισως μου πεις να το κανω παρολα αυτα. Σε πληροφορω οτι (αν δεν το ξερεις ηδη) κατι τετοιο ειναι πολυ επιπονο και δεν μου αρεσει αυτος ο πονος. Αλλα περισσοτερο δεν μου αρεσει να ξεφτυλιζομαι στα ματια των αλλων.

Originally posted by PETRAN Την πρώτη φορά που δεν πήρες ηρεμιστικό, δεν είχες κρίση. Πέρα από τα μόνιμα αντικαταθλιπτικά που πέρνεις και που δεν έχουν νοημοσύνη να κάνουν πράγματα όποτε αυτά γουστάρουν, τι πιστεύεις ότι συνέβει εκείνη την φορά και δεν είχες κρίση? Μπορείς να σκεφτείς κάποιο λόγο πέρα από τα φάρμακα και την τυχαιότητα. Πες μου-ακόμα και αν δεν τους πιστεύεις-1-3 πιθανούς λόγους (η όσους θες εσύ). Μπορεί να άλλαξε κάτι τότε (στο μυαλό σου, στο περιβάλλον, στην κατάσταση, στα συναισθήματα σου κλπ.) σε σχέση με την τάξη που-από ότι κατάλαβα-τα πράγματα εκεί είναι κάπως χειρότερα? Μπορείς να θυμηθείς τις φορές που δεν είχες κρίση έξω (χωρίς ηρεμιστικά)? Είναι πολλές η λίγες η φορές? Τι πιστεύεις ότι συνέβει?

Δεν ξερω σιγουρα γιατι δεν με επιασε κριση μονο υποθεσεις μπορω να κανω. Υποθετω λοιπόν οτι δεν με επιασε γιατι αισθανθηκα καλα με τη κοπέλα που ειχα βγει τη πρωτη φορα. Δεν ειχε πολυ κοσμο το μαγαζι και καθησαμε καπου στην άκρη. Καλλιστα υπο τις ιδιες συνθηκες θα μπορουσε και να με πιασει ομως απλα δεν με επιασε. Τυχη? Ειλικρινα δεν ξερω να σου απαντησω. Την δευτερη βγηκα με την ιδια παλι κοπέλα και μια ακομα απο το φροντηστηριο. Και με επιασε και πηρα ηρεμιστικο. Γιατι? Ισως επειδη ηταν γεματο το μαγαζι ίσως οτι ημουν με δυο κοπέλες και εγω μονος μου και ντρεπομουνα ισως επειδη ο καιρος ηταν ομιχλωδης ή γιατι φοραγα παπουτσια με κορδονια... (πλακα κανω δεν ειρωνευομαι) Ειλικρινα δεν ξερω. τα συμπερασματα δικα σου.

Originally posted by PETRAN Τι κουβέντα έκανες περίπου με τον/την ψυχολόγο Winston? Μπράβο που βρήκες τα σωστά φάρμακα. Αυτό ξέρεις τι σημαίνει? Ότι έκανες τις κατάλληλες ενέργειες, άλλαξες γιατρούς και πείρες την κατάλληλη βοήθεια για αρχή. Αυτό σημαίνει πρόοδος winston. Κάποιοι άνθρωποι δεν κάνουν ΚΑΝ αυτές και μένουν εντελώς καταδικασμένοι. Εσύ όμως έκανες κάποιες ενέργειες και μέσω αυτων βελτιώθηκες. Θα έλεγες λοιπόν ότι έχεις κάνει βήματα σε σχέση με παλιά?

Έκανα ενεργειες διοτι πιστευα οτι υπάρχει μαγικο χαπι και θα γιατρευτω με αυτο τελειως. Είχα ακουσει/διαβασει οτι το προβλημα μου με τη σωστη θερπαεια ξεπερνιεται 100%. Στην πορεια διαπιστωσα ιδιοις ομασι οτι δεν ισχυει κατι τετοιο... Οτι ηταν να παρω απο τα φαρμακα το πήρα. Ήταν ξεκαθαρος και ο γιατρος μου τον οποιο εχω σε μεγαλη εκτιμηση. Του ειπα μηπως παιρνω λαθος φαρμακα και αυτος νομιζει οτι μου δινει τα σωστα ενω δεν το κανει. Οπως κανανε οι προηγουμενοι απο αυτον. Μου εξηγησε γιατι δεν ισχυει αυτο και το αποδεχτηκα γιατι μιλησε πολυ λογικα. Δεν ειναι θεμα φαρμακων σωστων λοιπόν και δεν υπάρχουν μαγικα ραβδακια οπως καποτε νομιζα. Αυτο ειναι το συμπερασμα του σημερα που διαφερει απο αυτο του χτες.

Originally posted by PETRAN Πιστεύεις ότι μπορείς να πας και ποιο πέρα? Τι λες?

Πιστευω εχω φτασει στο μαξιμουμ των δυνατοτητων μου. Δεν γινονται θαυματα ουτε υπαρχουν μαγικα ραβδακια που θα με μεταμορφωσουν απο τη μια στιγμη στην αλλη. Οτι ηταν να παρω απο τα φαρμακα το πηρα μου το ειπε και ο γιατρος μου ξεκαθαρα. Χτες στο παρτι εκτος απο τα χαπια που παιρνω καθημερινα (καμια 10ρια) πηρα επιπλεον και 2 ζαναξ. Παρολα αυτα με επιασαν κρισεις. Τι να ελπίζω μετα απο αυτο?

Originally posted by PETRAN Winston, αν χάσεις το μεταπτυχιακό δεν θα χάσεις τα πάντα. Πιστεύεις ότι όσοι δεν έχουν μεταπτυχιακό είναι κατεστραμμένοι? Η ανεπαρκείς? Εγώ δεν έχω μεταπτυχιακό στην Ελλάδα και δεν νιώθω τον εαυτό μου πάντως έτσι. Υπάρχουν και άνθρωποι που και χωρίς μεταπτυχιακά τα καταφέρνουν μια καλά, βρίσκουν τον δρόμο τους και γίνονται ευτυχισμένοι. Πιστεύεις ότι θα καταστραφείς χωρίς μεταπτυχιακό? Στα αγγλικά δεν πρέπει να πηγαίνεις με την ψυχή στο στόμα για να ολοκληρώσεις και καλά ένα μακροπρόθεσμο στόχο-που αν δεν τον ολοκληρώσεις πάει, καταστράφηκες για πάντα- όποιος πραγματικά και αν το σκεφτόταν έτσι θα πάθαινε κρίσεις πανικού και γενικευμένο άγχος μόνο από αυτή την σκέψη το λιγότερο. Ο στόχος σου είναι για τώρα να πας στην τάξη, να αποδώσεις καλά στα μαθήματα, και να προσπαθήσεις να μειώσεις το άγχος σε αυτά τα πλαίσια. Ξέχνα το ******** μεταπτυχιακό! Λες πόσο άσχημα είναι τα πράγματα στην τάξη για σένα. Μπροστά σου. Το άτομο που γράφει. Έχει περάσει ακριβως το ιδιο πράγμα. Για 2 εφιαλτικά χρόνια παρακαλώ (και για 1 χρόνο ακόμα τραβιόμουνα). Με το που έμπενα στην τάξη ένιωθα αστάθεια, ζαλάδα, με το που μαζευόμασταν και καθόμουνα ένιωθα την κόλαση για την 1 (η 2) ώρα/ες που διαρκούσε το μάθημα (κάποια από αυτά ήταν μαθήματα ψυχοπαθολογίας..τι ειρωνία...). ΄Όλη αυτή η διάρκεια ήταν μια πάλη. Το πράγμα άρχισε να χειροτερεύει. Σε μια φάση δεν μπορούσα να βγω καν έξω. Που και που έπαιρνα β-αναστολείς που έριχναν τον καρδιακό ρυθμό, όμως δεν πείρα ποτέ άλλα φάρμακα. Τα τελευταία χρόνια είμαι \"καθαρός\". Κάτι σκατά έκανα σωστά...κατι...

Αυτη ειναι και η διαφορα μας οτι για μενα ειναι οντως καταστροφη αν δεν κανω μεταπτυχιακο (Γιατι και αυτο με τη σειρα του αποτελει κλειδι για αλλους στοχους πιο μεγαλους που δεν θελω εδω να αναφερω. Αν δεν σπουδασω και μεινω με το πτυχιο του ΤΕΙ τι θα γινω? Τι θα κανω? Ποιες οι προοπτικες? Να γινω υπαλληλος στα goodys ή μηπως να δουλεψω στο δημο ως σκουπιδιαρης? Ή μηπως να αρχισω να μοιραζω φυλλαδια? (Που το εκανα στο παρελθον) Οχι δεν εχω κατι με αυτα τα επαγγελματα ουτε θεωρω τη δουλεια ντροπή αν ειναι νομιμη βεβαια. Απλα δεν ειναι αυτο που θελω. Δεν ειναι το μελλον που ονειρευομαι. Δεν με γεμιζει αυτο δεν μου φτανει πως το λενε. Αλλους μπορει να τους φτανει εμενα οχι-θελω πολυ περισσοτερα. Θα σου φερω ενα παραδειγμα. Ενας γνωστος μου δουλευει στις ΗΠΑ ως χημικος μηχανικος εχει κανει μεταδιδακτορικο και επισης κανει τωρα ενα μεταπτυχιακο πανω στα οικονομικά. Οταν τελειωσει θα τον προσλαβει πολυεθνικη με τρελα λεφτα μισθο. Η γυναικα του ειναι γιατρος με ειδικοτητα και υποειδικοτητα που εκανε στην Αμερικη και ΗΔΗ κονομαει τρελα λεφτα. Που θα ηταν οι δυο τους αν ειχαν βγαλει μονο π.χ το Λυκειο? Θα ειχαν σουβλαντζιδικο ή μηπως θα ειχαν συνεργειο καθαρισμου δημοσιων τουαλετων? Οχι οτι ειναι ντροπη αλλα εσυ τι θα προτιμουσες απτα δυο? Γιαυτο δεν μπορω να ξεχασω το \"********\" το μεταπτυχιακο οπως μου προτεινεις εσυ. Πολυ θα το ηθελα αλλα δεν μπορω. Γιατι η εναλακτικη ειναι να πεσω απο το μπαλκονι ή να γινω σκουπιδιαρης ή διανομεας φυλλαδιων... Όσο για αυτα που περασες χαιρομαι που υπάρχει καποιος που με καταλαβαινει (Οχι οτι χαιρομαι για αυτα που περασες μην το παρεξηγησεις) Αρα εισαι σε θεση να καταλαβεις απο πρωτο χερι ποσο δισδιαβατο ειναι το μονοπατι που εχω να διασχισω μεχρι την \"Ιθακη\" μου.

Originally posted by PETRAN Γι\'αυτό και εκνευρίστηκα όταν άρχισες να λες ότι δεν υπάρχει ελπίδα και ποσταρα αυτά τα καυστικά ποστ... Πιστεύεις ότι έχεις βελτιωθεί σε σχέση με παλιά? Πιστεύεις ότι μπορείς να βελτιωθείς και άλλο? Αν θες απάντησε μου στα παραπάνω που σου κάνω quote.

Οκ δεν πειραζει που εκνευρηστηκες - εγω εκνευριστηκα περισσοτερο απο εσενα αλλα ας τα αφησουμε πισω ολα αυτα πλεον. Ναι εχω κανει βηματα προοδου απο το απολυτο 0 που ημουν πριν καποια χρονια αλλα σου εξηγησα πιο πανω γιατι αυτο δεν μου φτανει και γιατι εχω μια ταση να τα μηδενιζω ολα αν δεν μπορω να εκπληρωσω τα πραγματικα θελω μου. Και κλεινω με αυτο και το θεωρω πολυ βασικο: Δεν βλεπω προοπτικες παιρετερω βελτιωσης μου. Δηλαδη πιστευω οτι εχω πετυχει το ανωτερο που μπορουσα. Π.χ απο το 0 να παω στο 1 αντε 1,5. Αλλα εγω ΘΕΛΩ 10 ΜΕ ΤΟΝΟ και με ριχνει που βλεπω οτι δεν μπορω να το φτασω. Θελω να πω οση βοηθεια μπορουσα να παρω απο τα χαπια τη πήρα. Απο την αλλη δεν πολυπιστευω στη κουβεντα με ειδικους οτι ουσιαστικα βοηθαει οπότε ποιες οι προοπτικές? Θα μου πεις αλλοι ειναι στο 0 ή στο 0,5 υπάρχουν και χειροτερα. Ναι εχεις δικιο ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ...