προς Winston_man...

[PETRAN]

Originally posted by Winston_man


Ναι αν το θεσουμε ετσι δεν ειμαι ακριβως στο 0 εχεις δικιο ειμαι λιγο πιο πανω. Αλλα ξερεις ποιο ειναι το θεμα εδω? Οτι δεν μου φτανει αυτο θελω κι αλλο-πολυ περισσοτερο μαλιστα. Και βλέπω οτι δεν εχω δυναμεις να το πετυχω και αυτο με τρελενει/απελπίζει.

Winston είναι απολύτως φυσιολογικό να θέλεις πολύ περισσότερα. Πιστεύω και εγώ ότι έχεις τις δυνατότητες, αν και δεν σε ξέρω από τον τρόπο που γράφεις και εκφράζεσαι καταλαβαίνω ότι είσαι έξυπνος και μπορείς να κάνεις πράγματα. Όμως δεν φταις εσύ που δεν έχεις κατακτήσει κάποια από αυτά που ήθελες ακόμα, μην ξεχνάς ότι πέρασες/περνάς μια πολύ δύσκολη κατάσταση που άλλους μπορεί και να τους λύγιζε τελείως, σε σημείο που να μην κάνουν τίποτα εκπαιδευτικά και να κλίνονται στο σπίτι για ολόκληρα χρόνια. Ναι υπάρχουν και αυτά τα άτομα, αυτοί δεν ποσταρουν καν εδώ, σε μερικούς έχει προχωρήσει τόσο πολύ η κατάσταση που παθαίνουν πανικούς μόνο με την ιδέα ότι θα μιλήσουν σε κάποιον έστω από το ιντερνετ. Ω ναι υπάρχει και αυτό και ακόμα χειρότερα (άτομα που παθαίνουν πανικούς έτσι απλά). Εσύ, έχεις χρόνια αυτή την κατάσταση και παρ\'όλα αυτά, όχι μόνο δεν έφτασες χαμηλά, (αφού έκανες κάποιες ενέργειες) αλλά κατάφερες να προοδεύσεις σημαντικά με την κατάσταση αφού από εκεί που πάθαινες κάθε μέρα τώρα παθαίνεις σπάνεια (έστω και αν η αιτία είναι άλλα φάρμακα), όπως επίσης και κατάφερες να κάνεις πολύ σημαντικά πράγματα, όπως το να πάρεις ένα πτυχίο.Ακόμα και να αρχίσεις σιγά σιγά να κοινωνικοποιείσαι. Και ακόμα είσαι πολύ νέος. Κάποιοι δεν περνανε κάν τέτοιες καταστάσεις που περνάς εσύ, και παρ\'όλα αυτά ούτε πτυχίο πέρνουν, ούτε κάνουν κάτι για να προχωρήσουν γενικά. Μην συγκρίνεις μόνο με βάση τους γίγαντες να συγκρίνεις και με βάση τους νάνους. Και ακόμα και αυτοί είναι άνθρωποι και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να τους θεωρήσω αποτιχυμένους. Αναλογίσου αυτά που σου είπα και σκέψου,ακόμα και με αυτή την δύσκολη χρόνια κατάταση που έχεις (που πιθανών την αισθάνεσαι σαν να σου έχουν δέσει μπάλα φυλακισμένων στα πόδια και σε αφήνουν να προσπαθείς έτσι,) τείνεις να είσαι πρως το μηδέν, τείνεις να είσαι πρως την μέση, η τείνεις να είσαι πρως τα πάνω?

Originally posted by Winston_Man


Όταν εισαι ετοιμος πόσταρε το λινκ-περιμενω.

Yes, ofcourse sir, when i\'m ready (να έχει και λίγο σασπένς)

Originally posted by Winston_Man

Ναι αν το δουμε ετσι εχω κανει βηματα σε σχεση με οταν ημουν 18-19 χρονων και επαιρνα ασχετα φαρμακα (Το θεωρω κλειδι αυτο καθως προσωπικα περισσοτερο πιστευω στα σωστα φαρμακα παρα στη κουβεντα με εναν ειδικο-προσωπικη αποψη παντα μπορει να κανω και λαθος) Όμως θα σου πω οτι ειπα και πιο πάνω. Αυτο δεν μου φτανει. Δεν μου φτανει να παω και να καθομαι σε μια γωνια. Καλυτερα να μην παω καθολου. Τα θελω ή ολα ή τιποτα. Μπορει να ειμαι λαθος αλλα ετσι το αισθανομαι εγω. Είδα στο πάρτι 2-3 γκομενακια που μου αρεσαν πολυ το ομολογω. Αλλα εγω δεν μπορω (ντρεπομαι) καν να τους μιλησω ποσο μαλλον να χορευα και μαζι τους... Και αυτο αυτοματα μηδενιζει (για μενα) τα οποια βηματα προοδου. Με κανει να αισθανομαι απαισια. Τι να το κανω αν πηγα στο παρτι και καθησα σε μια γωνια? Τι μου προσφερει αυτο σε σχεση με τα πραγματικα θελω μου? Ήταν ενα παιδι που σηκωθηκε και χορεψε ζειμπεκικο μπροστα σε ολους. Θα ταν 22-23 τον εχω σε μια ομαδα μαζι. Πραγματικα τον ζηλεψα ασχετα αν το σκοτωσε εν ψυχρω. Τον ζηλεψα γιατι ειχε τα @@ να βγει και να χορεψει και αυτο ειναι υπεραρκετο για μενα.

Άκου τι λες. Μηδενίζει τα όποια βήματα προόδου. Winston, φίλε...πήγες σε ένα παρτι με κόσμο που διασκεδάζανε...θα το έκανες αυτό τότε που πάθαινες κρίση κάθε μέρα? Εσύ πας στο παρτι και συγκρίνεις με το δήθεν-κλαιν-μαιν αλάνι που χόρευε ζειμπεκιά, ενώ θα έπρεπε να συγκρίνεις με εκείνο το αγόρι (-εσένα) που όπως έλεγε παλιά, κάθονταν μόνος του στο σπίτι τα βράδια και όλο το βράδυ ήταν μια μεγάλη κρίση πανικού και μια κόλαση. Βαλ τα αυτά δίπλα -\"σε πάρτι με άτομα που έστω και αν δεν διασκεδάζω είμαι εδώ μαζί τους!\", \"στο σπίτι μόνος μου να περνάω την κόλαση με ιδρώτα, ταχυκαρδίες και τρόμο\". Πως θα φτάσεις στο σημείο και εσύ να χωρεύεις ζειμπεκιά η οτιδήποτε αν δεν κάνεις τα ενδιάμεσα βήματα? Βήματα σαν αυτά που έχεις ήδη κάνει?

Originally posted by Winston_Man

Δεν ξερω σιγουρα γιατι δεν με επιασε κριση μονο υποθεσεις μπορω να κανω. Υποθετω λοιπόν οτι δεν με επιασε γιατι αισθανθηκα καλα με τη κοπέλα που ειχα βγει τη πρωτη φορα. Δεν ειχε πολυ κοσμο το μαγαζι και καθησαμε καπου στην άκρη. Καλλιστα υπο τις ιδιες συνθηκες θα μπορουσε και να με πιασει ομως απλα δεν με επιασε. Τυχη? Ειλικρινα δεν ξερω να σου απαντησω. Την δευτερη βγηκα με την ιδια παλι κοπέλα και μια ακομα απο το φροντηστηριο. Και με επιασε και πηρα ηρεμιστικο. Γιατι? Ισως επειδη ηταν γεματο το μαγαζι ίσως οτι ημουν με δυο κοπέλες και εγω μονος μου και ντρεπομουνα ισως επειδη ο καιρος ηταν ομιχλωδης ή γιατι φοραγα παπουτσια με κορδονια... (πλακα κανω δεν ειρωνευομαι) Ειλικρινα δεν ξερω. τα συμπερασματα δικα σου.

Ομολογώ ότι είσαι καλός επιστήμονας αφού \"έδιωξες\" τις μεταβλητές όπως \"κορδόνια\", \"κακοκαιρία\" και ίσως \"τύχη\" από πθανούς παράγοντες που οδήγησαν στην κρίση χαχα. Λοιπόν για να κάνουμε μια ανακαιφαλέωση είπες ότι

1)Ίσως να μην έπαθα κρίση επειδή ήμουν καλά με την κοπέλα


2)Ίσως να μην έπαθα κρίση επειδή δεν είχε κόσμο (σφού όταν είχε έπαθα).


Επίσης, θα συμφωνούσες ότι στο φροντιστήριο παθαίνεις ποιο πολύ γιατί εκεί έχει κόσμο αλλα΄επίσης πρέπει να παραμήνεις αναγκαστικά (ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο) την ώρα του μαθήματος? (χωρίς διέξοδο διαφυγής?)


Αν ναι έχουμε...

1)Η παρουσία του κόσμου είναι πολύ σημαντικός παράγωντας στο να πάθω κρίση


2) Ίσως όταν αισθάνομαι καλύτερα (συναισθηματικά) να μειόνονται οι πιθανότητες να πάθω κρίση.


Δεδομένου ότι πλέον δεν παθαίνεις κρίσεις οποιαδήποτε ώρα και στιγμη, αφού από το σύνολο των λεπτών της ώρας που έχει μια ημέρα παθαίνεις κρίση μόνο εν πιθανή παρουσία του κόσμου, θα έλεγες ότι


1) Φταίει ο ίδιος ο κόσμος? Δηλαδή με κάποιο τρόπο η παρουσία του κόσμου σου προκαλεί κρίση?


2) Κάτι άλλο συμβαίνει στο μυαλό σου που σε συνεργασία με την παρουσία του κόσμου οδηγεί σε κρίση. Αν ναι, τι μπορεί να είναι αυτό? Τι μπορεί να περνάει από το μυαλό σου εκείνη την στιγμή?

Originally posted by Winston_Man

Έκανα ενεργειες διοτι πιστευα οτι υπάρχει μαγικο χαπι και θα γιατρευτω με αυτο τελειως. Είχα ακουσει/διαβασει οτι το προβλημα μου με τη σωστη θερπαεια ξεπερνιεται 100%. Στην πορεια διαπιστωσα ιδιοις ομασι οτι δεν ισχυει κατι τετοιο... Οτι ηταν να παρω απο τα φαρμακα το πήρα. Ήταν ξεκαθαρος και ο γιατρος μου τον οποιο εχω σε μεγαλη εκτιμηση. Του ειπα μηπως παιρνω λαθος φαρμακα και αυτος νομιζει οτι μου δινει τα σωστα ενω δεν το κανει. Οπως κανανε οι προηγουμενοι απο αυτον. Μου εξηγησε γιατι δεν ισχυει αυτο και το αποδεχτηκα γιατι μιλησε πολυ λογικα. Δεν ειναι θεμα φαρμακων σωστων λοιπόν και δεν υπάρχουν μαγικα ραβδακια οπως καποτε νομιζα. Αυτο ειναι το συμπερασμα του σημερα που διαφερει απο αυτο του χτες.

Ακριβώς Winston, o doctor σου είπε την αλήθεια και μπράβο του. Αυτά τα φάρμακα \"ανεβάζουν το κρίσιμο σημείο\" που θα οδηγήσει σε κρίση πανικού. Δηλαδή αν παλιά ήθελες την \"χ1\" \"ποσότητα-που-όποια-και-άν-είναι-αυτή-οδηγεί-σε-μια-κρίση-πανικού\" για να φτάσεις σε μια κρίση, τώρα θες την \"χ2\" και η \"χ2\" είναι υψηλότερη από την \"χ1\", οπότε θες ποιο πολύ \"ποσότητα\" \"από-ότι-είναι-αυτό-που-οδηγεί-στην κρίση-πανικού\" για να οδηγήσει σε μια κρίση. Παρ\'όλα αυτά υπάρχει, είναι ποιο ψηλά, αλλά είναι εκεί. Άραγε γίνεται να το εξαλείψεις τελειώς η να το φτάσεις ποιο ψηλά, πιθανών-στο \"χ3\" - με κάποιο τρόπο μόνος σου? Ναι γίνεται και αυτό πλέον εξαρτάται από σένα.

Originally posted by Winston_Man

Πιστευω εχω φτασει στο μαξιμουμ των δυνατοτητων μου. Δεν γινονται θαυματα ουτε υπαρχουν μαγικα ραβδακια που θα με μεταμορφωσουν απο τη μια στιγμη στην αλλη. Οτι ηταν να παρω απο τα φαρμακα το πηρα μου το ειπε και ο γιατρος μου ξεκαθαρα. Χτες στο παρτι εκτος απο τα χαπια που παιρνω καθημερινα (καμια 10ρια) πηρα επιπλεον και 2 ζαναξ. Παρολα αυτα με επιασαν κρισεις. Τι να ελπίζω μετα απο αυτο?

Winston, όντως μάλλον δεν προχωράει μόνο του το πράγμα πλέον η με τα φάρμακα. Πρέπει λοιπόν να αρχίσεις να κάνεις δουλιά. Και όχι αυτή η δουλειά δεν είναι συζήτηση (μόνο, αν και πιστεύω ότι θα βοηθούσε) αλλα΄ήρθε ο καιρός που πρέπει να περάσεις την \"ιθάκη σου\" όπως λες και αυτή είναι-ναι κατάλαβες-να έρθεις αντιμέτωπος με τους φόβους σου. Ξέρεις γιατί δεν έχει βελτιωθεί αυτό το πράγμα πέρα από τα φάρμακα? ΄Γιατί δυναμώνει από τα ίδια τα πράγμα που κάνεις για να το αποφύγεις. Όσο το αποφεύγεις τόσο δυναμώνουν οι μηχανισμοί που το ενισχύουν. Οι βενζοδιαζεπίνες θα σταματήσουν να σε πιάνουν γιατί ο οργανισμός του πιθανών αρχίζει να τις συνιθίζει. Ο μόνος τρόπος είναι να εκτεθείς καθημερινά και συστηματικά σε αυτά που φοβάσαι. Δεν μιλάω για \"κλεφτές\"-ένας καφές εδώ, ένα παρτακι την άλλη εβδομάδα, μιλάω για συχή έκθεση σε αυτά που δεν θες να βιώσεις. Μόνο έτσ θα φτάσεις στο \"χ3\" και πολύ παραπάνω Winston. Δυστυχώς δεν υπάρχει άλη λύση. Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί, υπάρχεις εσύ και το σπαθί σου. Και πρέπει να παλέψεις σκληρά. Αυτό δεν στο λέω σαν \"λαική σοφία\", στο λέω ότι έτσι μόνο ισχύει επιστημονικά (σύμφωνα με τις γνώσεις που ξέρω από το πανεπιστήμιο) αλλά και σύμφωνα με το πως το ξεπέρασα εγώ αλλά και άλλοι. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αλλά μόνο αυτός στο στόμα του λύκου.

Τώρα το να σκέφτεσαι σε \"ασπρόμαυρα\" πλαίσια δεν βοηθάει ενώ έχεις να αντιμετωπίσεις έναν λύκο ταυτόχρονα. Δεν λέει να σκέφτεσαι \"πωω τι καλά να ήμουν βασιλιάς\" και ταυτόχρονα να είσαι σε έναν δύσκολο τόπο πολεμώντας με έναν θηριώδη λύκο. Αλλά ούτε και λέει να σκέφτεσι \"αφού δεν είμαι βασιλιάς θα αφήσω τον λύκο να με φάει\". Ο κοναν ο βάρβαρος δηλαδή πολέμησε με κάθε λόγής τέρατα για να γίνει στο τέλος βασιλιάς. Τώρα, ένας Θηριώδης λύκος μπορεί να σου φαίνεται αδύνατος αντίπαλος για να νικηθεί. Κάι ίσως να είναι, αφού ακόμα δεν έχεις το \"skill\" του πολεμιστή που χρειάζεται για να το αντιμετωπίσεις. Οπότε πρέπει να αρχίσεις από ποιο μικρά τέρατα-λυκακια ώστε να ανέβεις \"level\" πριν φτάσεις στην τελική \"μάνα/αρχηγό\"-στον λύκο δηλαδή (για να μιλήσω και με video-game/RPG argo λολ).


Ας πούμε ότι το να νικήσεις τον μεγάλο \"λύκο\" είναι να γίνεις ο μη-φοβιτσιάρης άνετος τύπος που χωρεύει ζειμπεικιές και είναι άνετος με τον κόσμο και τις κοπέλες. Λες ότι τον ζήλευες αυτόν τον κλαιν-μαιν τύπο όπως και ότι σου άρεσαν 2-3 γκομενάκια αλλα΄δεν έκανες τίποτα, οπότε συμπαιρένω ότι το να γίνεις ένας άνετος μη-φοβιτσιάρης τύπος που να μιλάει άνετα σε γκομενάκια και να μην φοβάται είναι ένας \"λύκος\" που πρέπέι να κατακτηθεί και που φαίνεται άτρωτος όμως. Οκ εως εδώ? Θα συμφωνούσες με αυτό? Πως όμως θα νικήσεις αυτή την \"μάνα\" στην στιγμή που σε πιάνει κρίση μόνο στην ιδέα ότι θα μιλήσεις στην τάξη? Μπροστά δηλαδή σε ένα υποθετικό μικρό λυκάκι? Δεν θα έπρεπε πρώτα να νικήσεις το λυκάκι να πάρεις λεβελ και μετά να πας στον μεγάλο αρχηγό? Λοιπόν αυτή θα είναι και η πρωτη σου πιστα. Πες μου πότε θα έχεις συνάντηση. Ποια ημερομηνία.

Originally posted by Winston_Man
Αυτη ειναι και η διαφορα μας οτι για μενα ειναι οντως καταστροφη αν δεν κανω μεταπτυχιακο (Γιατι και αυτο με τη σειρα του αποτελει κλειδι για αλλους στοχους πιο μεγαλους που δεν θελω εδω να αναφερω. Αν δεν σπουδασω και μεινω με το πτυχιο του ΤΕΙ τι θα γινω? Τι θα κανω? Ποιες οι προοπτικες? Να γινω υπαλληλος στα goodys ή μηπως να δουλεψω στο δημο ως σκουπιδιαρης? Ή μηπως να αρχισω να μοιραζω φυλλαδια? (Που το εκανα στο παρελθον) Οχι δεν εχω κατι με αυτα τα επαγγελματα ουτε θεωρω τη δουλεια ντροπή αν ειναι νομιμη βεβαια. Απλα δεν ειναι αυτο που θελω. Δεν ειναι το μελλον που ονειρευομαι. Δεν με γεμιζει αυτο δεν μου φτανει πως το λενε. Αλλους μπορει να τους φτανει εμενα οχι-θελω πολυ περισσοτερα. Θα σου φερω ενα παραδειγμα. Ενας γνωστος μου δουλευει στις ΗΠΑ ως χημικος μηχανικος εχει κανει μεταδιδακτορικο και επισης κανει τωρα ενα μεταπτυχιακο πανω στα οικονομικά. Οταν τελειωσει θα τον προσλαβει πολυεθνικη με τρελα λεφτα μισθο. Η γυναικα του ειναι γιατρος με ειδικοτητα και υποειδικοτητα που εκανε στην Αμερικη και ΗΔΗ κονομαει τρελα λεφτα. Που θα ηταν οι δυο τους αν ειχαν βγαλει μονο π.χ το Λυκειο? Θα ειχαν σουβλαντζιδικο ή μηπως θα ειχαν συνεργειο καθαρισμου δημοσιων τουαλετων? Οχι οτι ειναι ντροπη αλλα εσυ τι θα προτιμουσες απτα δυο? Γιαυτο δεν μπορω να ξεχασω το \"********\" το μεταπτυχιακο οπως μου προτεινεις εσυ. Πολυ θα το ηθελα αλλα δεν μπορω. Γιατι η εναλακτικη ειναι να πεσω απο το μπαλκονι ή να γινω σκουπιδιαρης ή διανομεας φυλλαδιων... Όσο για αυτα που περασες χαιρομαι που υπάρχει καποιος που με καταλαβαινει (Οχι οτι χαιρομαι για αυτα που περασες μην το παρεξηγησεις) Αρα εισαι σε θεση να καταλαβεις απο πρωτο χερι ποσο δισδιαβατο ειναι το μονοπατι που εχω να διασχισω μεχρι την \"Ιθακη\" μου.

Ok δηλαδή το να μην κάνεις μεταπτυχιακό ισούται με 1) να γίνεις σκουπιδιάρης 2) να μοιράζεις φυλλάδια 3) Να γίνεις υπάλληλος στα Goodys (ακούγεται καλή αρχή. Τι λες?) 4) να πέσεις από το μπαλκόνι (πράγμα μαλακία αφού έτσι και αλλιώς φοβάσαι μην παιθάνεις από την κρίση πανικού ασ\'την να έρθει μπας και παιθάνεις από αυτή τουλάχιστον...αλλά ξέρεις ότι δεν θα παιθάνεις...)



Συγνώμη αλλά έχω σηναντήσει άπειρα άτομα που δεν έχουν καν πτυχίο πανεπιστημίου και δεν κάνουν αυτά τα πράγματα. Εσύ που έχεις πτυχίο πανεπιστημίου θά κάνεις αυτά. Δηλαδή το πτυχίο που έχεις πάρει δεν μετράει? Και κάτω από ποιες συνθήκες κιόλλας. Παρ\'ολα αυτά το πείρες αλλοι δεν το πειραν καν και χωρίς κανέναν πρόβλημα. Τι να κάνουμε αυτοί οι γιατροί/πανεπιστήμονες των Αμερικών που λες μάλλον δεν έχουν περάσει από κρίση πανικού, εσύ έχεις και αυτό να αντιμετωπίσεις. Και με βάση αυτό, έχεις κάνει ποιο μεγάλα βήματα. Αν ανεβαίνεις μια δύσβατη σκάλα και σε κάθε σκαλί κοιτάς πως μπορεί να γλιστρίσεις είναι βέβαιο ότι θα γλυστράς. Αν ανεβαίνεις μια σκάλα και κοιτάς πως θα ανεβείς το επόμενο σκαλί έχοντας κατα νου και την πόρτα στο τέλος (όχι μόνο κοιτώντας αυτή) τότε είναι πιθανό να φτάσεις και στην πόρτα στο τελος και αυτό χωρίς να το καταλάβεις πως έγινε. Θα έχει γίνει φυσικά όχι με την ψυχή στο στόμα. Μην σαμποτάρεις άλλο τον εαυτό σου με ασπρόμαυρη σκέψη. Αυτό επίσημα στην ψυχολογία λέγεται \"γνωστικό λάθος\" και είναι ένας από τουςπαράγοντες που οδηγούν στην ψυχοπαθολογία. Οι ίδιοι τρόποι σκέψης σου σε χτυπούνε. Δεν πιστεύεις ότι κάνείς λάθος ενώ σκέφτεσαι έτσι? Ειλικρινά?

Originally posted by Winston_Man

Οκ δεν πειραζει που εκνευρηστηκες - εγω εκνευριστηκα περισσοτερο απο εσενα αλλα ας τα αφησουμε πισω ολα αυτα πλεον. Ναι εχω κανει βηματα προοδου απο το απολυτο 0 που ημουν πριν καποια χρονια αλλα σου εξηγησα πιο πανω γιατι αυτο δεν μου φτανει και γιατι εχω μια ταση να τα μηδενιζω ολα αν δεν μπορω να εκπληρωσω τα πραγματικα θελω μου. Και κλεινω με αυτο και το θεωρω πολυ βασικο: Δεν βλεπω προοπτικες παιρετερω βελτιωσης μου. Δηλαδη πιστευω οτι εχω πετυχει το ανωτερο που μπορουσα. Π.χ απο το 0 να παω στο 1 αντε 1,5. Αλλα εγω ΘΕΛΩ 10 ΜΕ ΤΟΝΟ και με ριχνει που βλεπω οτι δεν μπορω να το φτασω. Θελω να πω οση βοηθεια μπορουσα να παρω απο τα χαπια τη πήρα. Απο την αλλη δεν πολυπιστευω στη κουβεντα με ειδικους οτι ουσιαστικα βοηθαει οπότε ποιες οι προοπτικές? Θα μου πεις αλλοι ειναι στο 0 ή στο 0,5 υπάρχουν και χειροτερα. Ναι εχεις δικιο ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ...

Κατ\'αρχάς άσε σε μένα να ξέρω ποσο εκνευρίστηκα λολ. Επειδή το σκέφτηκες έτσι δεν πάει να πει ότι ισχύει κιόλας, έτσι? Επειδή σκέφτεσαι ότι θα ρεζιλευτείς στους άλλους δεν πάει να πει ότι ισχύει κιόλλας, έτσι? Έχεις πετύχει το ανώτερο που μπορούσες...ναι έχεις κάνει βήματα...αλλά το ανώτερο πως!? Την στιγμή πυ δυσκολεύεσαι στην ιδέα να μιλήσεις στο γκρουπ? Για σκέψου


1) Με βάση όλα αυτά που σου είπα αν όντως είσαι στο 1,5. Χωρίς συναισθήματα, ρεαλιστικά, με βάση αυτά που σου είπα...ενώ υπολογίζεις το πτυχίο σου και ότι πάρα πολοί δεν πέρνουν καν πτυχίο, την κατάσταση σου και ότι παρα πολλοί δεν κάνουν τίποτα χωρις καν να περναν τόσο δύσκολες καταστάσεις, και τις κοινωνικές κατακτήσεις σε σχέση με την δύσκολη αυτή κατάσταση ανεξάρτητα πόσο μικρές η μεγάλες τις θεωρείς.


2) Αν γίνεται να πάει κάποιος από κάποια τιμή κατευθείαν στο 10. Δηλαδή και ο spiderman κολώνει, ο ιστός του δεν φτάνει μέχρι εκεί...δεν γίνεται από το μαύρο να πηδήξεις στο άσπρο, πρέπει να διαβείς και όλες τις αποχρώσεις του γκρι. Τα άτομα που αναφέρεις και θαυμάζεις, ακόμα και χωρίς κάποια δύσκολη κατάσταση, δεν φτάσαν εκεί από την μια μέρα στην άλλη. Θα συμφωνούσες με αυτό?


3) Αν έχεις κάνει βήματα πέρα από τις επιτυχημένες ενέργεις που έχεις κάνει ήδη με το να δεχθείς \"ότι όσο ποιο πολύ εκτίθομαι στις καταστάσεις που με λυγίζουν τόσο κάνω κάποιο βήμα\" και ότι \"αυτό το πράγμα πρέπει να γίνεται καθημερινά και ίσως για μήνες για να αρχίζει να φαίνεται κάτι από αυτά που θέλω στον ορίζοντα\". Μην αναρωτηθείς αν αυτή η υπόθεση είναι αληθής. Απλά δέξου το αν αλήθεια και απάντησέ μου αν έχεις κάνει βήματα με βάση αυτή την υπόθεση (ανεξάρτητα αν ισχύει η όχι).


Ναι έχω δίκιο και ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

[Winston_man]

Originally posted by PETRAN
Winston είναι απολύτως φυσιολογικό να θέλεις πολύ περισσότερα. Πιστεύω και εγώ ότι έχεις τις δυνατότητες, αν και δεν σε ξέρω από τον τρόπο που γράφεις και εκφράζεσαι καταλαβαίνω ότι είσαι έξυπνος και μπορείς να κάνεις πράγματα. Όμως δεν φταις εσύ που δεν έχεις κατακτήσει κάποια από αυτά που ήθελες ακόμα, μην ξεχνάς ότι πέρασες/περνάς μια πολύ δύσκολη κατάσταση που άλλους μπορεί και να τους λύγιζε τελείως, σε σημείο που να μην κάνουν τίποτα εκπαιδευτικά και να κλίνονται στο σπίτι για ολόκληρα χρόνια. Ναι υπάρχουν και αυτά τα άτομα, αυτοί δεν ποσταρουν καν εδώ, σε μερικούς έχει προχωρήσει τόσο πολύ η κατάσταση που παθαίνουν πανικούς μόνο με την ιδέα ότι θα μιλήσουν σε κάποιον έστω από το ιντερνετ. Ω ναι υπάρχει και αυτό και ακόμα χειρότερα (άτομα που παθαίνουν πανικούς έτσι απλά). Εσύ, έχεις χρόνια αυτή την κατάσταση και παρ\'όλα αυτά, όχι μόνο δεν έφτασες χαμηλά, (αφού έκανες κάποιες ενέργειες) αλλά κατάφερες να προοδεύσεις σημαντικά με την κατάσταση αφού από εκεί που πάθαινες κάθε μέρα τώρα παθαίνεις σπάνεια (έστω και αν η αιτία είναι άλλα φάρμακα), όπως επίσης και κατάφερες να κάνεις πολύ σημαντικά πράγματα, όπως το να πάρεις ένα πτυχίο.Ακόμα και να αρχίσεις σιγά σιγά να κοινωνικοποιείσαι. Και ακόμα είσαι πολύ νέος. Κάποιοι δεν περνανε κάν τέτοιες καταστάσεις που περνάς εσύ, και παρ\'όλα αυτά ούτε πτυχίο πέρνουν, ούτε κάνουν κάτι για να προχωρήσουν γενικά. Μην συγκρίνεις μόνο με βάση τους γίγαντες να συγκρίνεις και με βάση τους νάνους. Και ακόμα και αυτοί είναι άνθρωποι και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να τους θεωρήσω αποτιχυμένους. Αναλογίσου αυτά που σου είπα και σκέψου,ακόμα και με αυτή την δύσκολη χρόνια κατάταση που έχεις (που πιθανών την αισθάνεσαι σαν να σου έχουν δέσει μπάλα φυλακισμένων στα πόδια και σε αφήνουν να προσπαθείς έτσι,) τείνεις να είσαι πρως το μηδέν, τείνεις να είσαι πρως την μέση, η τείνεις να είσαι πρως τα πάνω?

Ας ακουστει σκληρο δεν με ενδιαφερει αλλα θα πω αυτο οπως το αισθανομαι: Δεν με νοιαζει για τους αλλους που λες. Τους \"Νανους\" οπως τους αποκαλεις. Για μενα ειναι ατομα που δεν με ενδιαφερει η κατασταση που βρισκονται και αν θελει καποιος να παει εμπρος πρεπει παντα να συγκρινει εαυτον με τους καλυτερους και ποια η θεση του σε σχεση με αυτους. (Δεν ειναι δικα μου λογια αλλα δεν θυμαμαι ποιος το εχει πει)

Originally posted by PETRAN
Yes, ofcourse sir, when i\'m ready (να έχει και λίγο σασπένς)

οκ

Originally posted by PETRAN
Άκου τι λες. Μηδενίζει τα όποια βήματα προόδου. Winston, φίλε...πήγες σε ένα παρτι με κόσμο που διασκεδάζανε...θα το έκανες αυτό τότε που πάθαινες κρίση κάθε μέρα? Εσύ πας στο παρτι και συγκρίνεις με το δήθεν-κλαιν-μαιν αλάνι που χόρευε ζειμπεκιά, ενώ θα έπρεπε να συγκρίνεις με εκείνο το αγόρι (-εσένα) που όπως έλεγε παλιά, κάθονταν μόνος του στο σπίτι τα βράδια και όλο το βράδυ ήταν μια μεγάλη κρίση πανικού και μια κόλαση. Βαλ τα αυτά δίπλα -\"σε πάρτι με άτομα που έστω και αν δεν διασκεδάζω είμαι εδώ μαζί τους!\", \"στο σπίτι μόνος μου να περνάω την κόλαση με ιδρώτα, ταχυκαρδίες και τρόμο\". Πως θα φτάσεις στο σημείο και εσύ να χωρεύεις ζειμπεκιά η οτιδήποτε αν δεν κάνεις τα ενδιάμεσα βήματα? Βήματα σαν αυτά που έχεις ήδη κάνει?

Ναι το ξερω το ρητο που ταιριαζει στα λογια σου: Δεν υπάρχει Βασιλικος τροπος για να μαθεις γραμματα. Αν δεν στρωσεις κωλο δεν μαθαινεις τιποτα. Το προβλημα ομως ειναι οτι ειναι πολυ επιπονα αυτα τα ενδιαμεσα βηματα... Θα προτιμουσα ενα μαγικο χαπακι που να εξαφανιζει ολες τις φοβιες διαμιας.

Επίσης δεν μπορω μου βγαινει αυθορμητα εντελως. Οταν βλεπω τον αλλο να χορευει ζειμπεκιες πεφτω ψυχολογικα πολυ. Γιατι μπορει και κανει κατι που εγω δεν μπορω. Εκεινη τη στιγμη οι οποιες σκεψεις για οποια προοδο εχω κανει μηδενιζονται αυτοματα. Ετσι μου βγαινει δεν το κανω επιτηδες.

Originally posted by PETRAN
Ομολογώ ότι είσαι καλός επιστήμονας αφού \"έδιωξες\" τις μεταβλητές όπως \"κορδόνια\", \"κακοκαιρία\" και ίσως \"τύχη\" από πθανούς παράγοντες που οδήγησαν στην κρίση χαχα. Λοιπόν για να κάνουμε μια ανακαιφαλέωση είπες ότι

1)Ίσως να μην έπαθα κρίση επειδή ήμουν καλά με την κοπέλα


2)Ίσως να μην έπαθα κρίση επειδή δεν είχε κόσμο (σφού όταν είχε έπαθα).


Επίσης, θα συμφωνούσες ότι στο φροντιστήριο παθαίνεις ποιο πολύ γιατί εκεί έχει κόσμο αλλα΄επίσης πρέπει να παραμήνεις αναγκαστικά (ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο) την ώρα του μαθήματος? (χωρίς διέξοδο διαφυγής?)


Αν ναι έχουμε...

1)Η παρουσία του κόσμου είναι πολύ σημαντικός παράγωντας στο να πάθω κρίση


2) Ίσως όταν αισθάνομαι καλύτερα (συναισθηματικά) να μειόνονται οι πιθανότητες να πάθω κρίση.


Δεδομένου ότι πλέον δεν παθαίνεις κρίσεις οποιαδήποτε ώρα και στιγμη, αφού από το σύνολο των λεπτών της ώρας που έχει μια ημέρα παθαίνεις κρίση μόνο εν πιθανή παρουσία του κόσμου, θα έλεγες ότι


1) Φταίει ο ίδιος ο κόσμος? Δηλαδή με κάποιο τρόπο η παρουσία του κόσμου σου προκαλεί κρίση?


2) Κάτι άλλο συμβαίνει στο μυαλό σου που σε συνεργασία με την παρουσία του κόσμου οδηγεί σε κρίση. Αν ναι, τι μπορεί να είναι αυτό? Τι μπορεί να περνάει από το μυαλό σου εκείνη την στιγμή?

Σκεφτομουνα αρχικά να μην απαντησω καν στο μυνημα σου διοτι αν το εκανα θα πρεπει να ανοιχτω πολυ... Αλλα τελικα αποφασισα να το κανω. Λοιπόν:

Δεν ειναι τοσο ο κοσμος που με κανει να παθαινω κρισεις... Οσο οι κοπελες. Επαθα τις κρισεις πανικου οταν ημουν μονος με κοπελες (στο φροντιστηριο και για καφε) Ξερεις τη παροιμια που λεει \"Το μουνι και το πριονι οποιος δεν τα ξερει ιδρωνει\"? Ταιριαζει γαντι εδω...

Δεν ξερω γιατι αλλα οι κοπελες μου προκαλουν αγχος. Ειδικα αν ειναι και ομορφες... Απλα το παθαινω χωρις να σκεφτομαι κατι συγκεκριμενο. Μου βγαινει απλα. Απο μικρος ημουν πολυ ντροπαλος με τις κοπελες αποταν θυμαμαι τον εαυτο μου.

Φυσικα και μπορω να παθω κριση και με μια π.χ παρεα με αγορια αλλα πιο σπανια θα ελεγα.

Originally posted by PETRAN
Ακριβώς Winston, o doctor σου είπε την αλήθεια και μπράβο του. Αυτά τα φάρμακα \"ανεβάζουν το κρίσιμο σημείο\" που θα οδηγήσει σε κρίση πανικού. Δηλαδή αν παλιά ήθελες την \"χ1\" \"ποσότητα-που-όποια-και-άν-είναι-αυτή-οδηγεί-σε-μια-κρίση-πανικού\" για να φτάσεις σε μια κρίση, τώρα θες την \"χ2\" και η \"χ2\" είναι υψηλότερη από την \"χ1\", οπότε θες ποιο πολύ \"ποσότητα\" \"από-ότι-είναι-αυτό-που-οδηγεί-στην κρίση-πανικού\" για να οδηγήσει σε μια κρίση. Παρ\'όλα αυτά υπάρχει, είναι ποιο ψηλά, αλλά είναι εκεί. Άραγε γίνεται να το εξαλείψεις τελειώς η να το φτάσεις ποιο ψηλά, πιθανών-στο \"χ3\" - με κάποιο τρόπο μόνος σου? Ναι γίνεται και αυτό πλέον εξαρτάται από σένα.

Δεν μαρεσουν ομως τα σκαλοπατια... Προτιμω τα ασανσερ.

Originally posted by PETRAN
Winston, όντως μάλλον δεν προχωράει μόνο του το πράγμα πλέον η με τα φάρμακα. Πρέπει λοιπόν να αρχίσεις να κάνεις δουλιά. Και όχι αυτή η δουλειά δεν είναι συζήτηση (μόνο, αν και πιστεύω ότι θα βοηθούσε) αλλα΄ήρθε ο καιρός που πρέπει να περάσεις την \"ιθάκη σου\" όπως λες και αυτή είναι-ναι κατάλαβες-να έρθεις αντιμέτωπος με τους φόβους σου. Ξέρεις γιατί δεν έχει βελτιωθεί αυτό το πράγμα πέρα από τα φάρμακα? ΄Γιατί δυναμώνει από τα ίδια τα πράγμα που κάνεις για να το αποφύγεις. Όσο το αποφεύγεις τόσο δυναμώνουν οι μηχανισμοί που το ενισχύουν. Οι βενζοδιαζεπίνες θα σταματήσουν να σε πιάνουν γιατί ο οργανισμός του πιθανών αρχίζει να τις συνιθίζει. Ο μόνος τρόπος είναι να εκτεθείς καθημερινά και συστηματικά σε αυτά που φοβάσαι. Δεν μιλάω για \"κλεφτές\"-ένας καφές εδώ, ένα παρτακι την άλλη εβδομάδα, μιλάω για συχή έκθεση σε αυτά που δεν θες να βιώσεις. Μόνο έτσ θα φτάσεις στο \"χ3\" και πολύ παραπάνω Winston. Δυστυχώς δεν υπάρχει άλη λύση. Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί, υπάρχεις εσύ και το σπαθί σου. Και πρέπει να παλέψεις σκληρά. Αυτό δεν στο λέω σαν \"λαική σοφία\", στο λέω ότι έτσι μόνο ισχύει επιστημονικά (σύμφωνα με τις γνώσεις που ξέρω από το πανεπιστήμιο) αλλά και σύμφωνα με το πως το ξεπέρασα εγώ αλλά και άλλοι. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αλλά μόνο αυτός στο στόμα του λύκου.

Τώρα το να σκέφτεσαι σε \"ασπρόμαυρα\" πλαίσια δεν βοηθάει ενώ έχεις να αντιμετωπίσεις έναν λύκο ταυτόχρονα. Δεν λέει να σκέφτεσαι \"πωω τι καλά να ήμουν βασιλιάς\" και ταυτόχρονα να είσαι σε έναν δύσκολο τόπο πολεμώντας με έναν θηριώδη λύκο. Αλλά ούτε και λέει να σκέφτεσι \"αφού δεν είμαι βασιλιάς θα αφήσω τον λύκο να με φάει\". Ο κοναν ο βάρβαρος δηλαδή πολέμησε με κάθε λόγής τέρατα για να γίνει στο τέλος βασιλιάς. Τώρα, ένας Θηριώδης λύκος μπορεί να σου φαίνεται αδύνατος αντίπαλος για να νικηθεί. Κάι ίσως να είναι, αφού ακόμα δεν έχεις το \"skill\" του πολεμιστή που χρειάζεται για να το αντιμετωπίσεις. Οπότε πρέπει να αρχίσεις από ποιο μικρά τέρατα-λυκακια ώστε να ανέβεις \"level\" πριν φτάσεις στην τελική \"μάνα/αρχηγό\"-στον λύκο δηλαδή (για να μιλήσω και με video-game/RPG argo λολ).


Ας πούμε ότι το να νικήσεις τον μεγάλο \"λύκο\" είναι να γίνεις ο μη-φοβιτσιάρης άνετος τύπος που χωρεύει ζειμπεικιές και είναι άνετος με τον κόσμο και τις κοπέλες. Λες ότι τον ζήλευες αυτόν τον κλαιν-μαιν τύπο όπως και ότι σου άρεσαν 2-3 γκομενάκια αλλα΄δεν έκανες τίποτα, οπότε συμπαιρένω ότι το να γίνεις ένας άνετος μη-φοβιτσιάρης τύπος που να μιλάει άνετα σε γκομενάκια και να μην φοβάται είναι ένας \"λύκος\" που πρέπέι να κατακτηθεί και που φαίνεται άτρωτος όμως. Οκ εως εδώ? Θα συμφωνούσες με αυτό? Πως όμως θα νικήσεις αυτή την \"μάνα\" στην στιγμή που σε πιάνει κρίση μόνο στην ιδέα ότι θα μιλήσεις στην τάξη? Μπροστά δηλαδή σε ένα υποθετικό μικρό λυκάκι? Δεν θα έπρεπε πρώτα να νικήσεις το λυκάκι να πάρεις λεβελ και μετά να πας στον μεγάλο αρχηγό? Λοιπόν αυτή θα είναι και η πρωτη σου πιστα. Πες μου πότε θα έχεις συνάντηση. Ποια ημερομηνία.

Ειμαι φιλοζωος... Δεν μαρεσει να σκοτωνω ζωακια μικρα ή ακομα και μεγάλα... :P

Περα απο τη πλακα τωρα, στη Θεσσαλονικη πηγαινα στη σχολη μου για καπου 4,5 χρονια και παθαινα καθε σχεδον φορα πανικο. Αν ηταν σωστη η θεωρια σου θα ειχα ηδη θεραπευτει αφου ερχομουν επι καθημερινης βασης αντιμετωπος με λυκακια τα οποια ομως λογω ανικανοτητας δεν μπορουσα να σκοτωσω. (Ποσο μαλλον τη μανα τους) και παθαινα κριση καθε μερα. Ξανα και ξανα και ξανα και .... μια κολαση. Εκανα και θεραπεια σε καποια ψυχιατρο παραλληλα και επαιρνα φαρμακα (Δεν με βοηθησαν καθολου)

Originally posted by PETRAN
Ok δηλαδή το να μην κάνεις μεταπτυχιακό ισούται με 1) να γίνεις σκουπιδιάρης 2) να μοιράζεις φυλλάδια 3) Να γίνεις υπάλληλος στα Goodys (ακούγεται καλή αρχή. Τι λες?) 4) να πέσεις από το μπαλκόνι (πράγμα μαλακία αφού έτσι και αλλιώς φοβάσαι μην παιθάνεις από την κρίση πανικού ασ\'την να έρθει μπας και παιθάνεις από αυτή τουλάχιστον...αλλά ξέρεις ότι δεν θα παιθάνεις...)



Συγνώμη αλλά έχω σηναντήσει άπειρα άτομα που δεν έχουν καν πτυχίο πανεπιστημίου και δεν κάνουν αυτά τα πράγματα. Εσύ που έχεις πτυχίο πανεπιστημίου θά κάνεις αυτά. Δηλαδή το πτυχίο που έχεις πάρει δεν μετράει? Και κάτω από ποιες συνθήκες κιόλλας. Παρ\'ολα αυτά το πείρες αλλοι δεν το πειραν καν και χωρίς κανέναν πρόβλημα. Τι να κάνουμε αυτοί οι γιατροί/πανεπιστήμονες των Αμερικών που λες μάλλον δεν έχουν περάσει από κρίση πανικού, εσύ έχεις και αυτό να αντιμετωπίσεις. Και με βάση αυτό, έχεις κάνει ποιο μεγάλα βήματα. Αν ανεβαίνεις μια δύσβατη σκάλα και σε κάθε σκαλί κοιτάς πως μπορεί να γλιστρίσεις είναι βέβαιο ότι θα γλυστράς. Αν ανεβαίνεις μια σκάλα και κοιτάς πως θα ανεβείς το επόμενο σκαλί έχοντας κατα νου και την πόρτα στο τέλος (όχι μόνο κοιτώντας αυτή) τότε είναι πιθανό να φτάσεις και στην πόρτα στο τελος και αυτό χωρίς να το καταλάβεις πως έγινε. Θα έχει γίνει φυσικά όχι με την ψυχή στο στόμα. Μην σαμποτάρεις άλλο τον εαυτό σου με ασπρόμαυρη σκέψη. Αυτό επίσημα στην ψυχολογία λέγεται \"γνωστικό λάθος\" και είναι ένας από τουςπαράγοντες που οδηγούν στην ψυχοπαθολογία. Οι ίδιοι τρόποι σκέψης σου σε χτυπούνε. Δεν πιστεύεις ότι κάνείς λάθος ενώ σκέφτεσαι έτσι? Ειλικρινά?

Φιλε σου εξηγησα σε προηγουμενο ποστ μου. Τα θελω Η ΟΛΑ Η ΤΙΠΟΤΑ Η ΚΟΡΥΦΗ Η ΠΑΤΟ.

Εδω γιατροι (Με ειδικοτητα μαλιστα) εχουν καταληξει να ειναι πωλητες φαρμακων και γω αποφοιτος \"Βοιδοσχολης\" θα βρω κατι καλυτερο πιστευεις? Χωρια που με κυνηγαει και το φασμα του πατερα μου που ειναι μεγαλος επιστημονας και εχει γραψει βιβλια (Εχει σπουδασει Γαλλια btw) Και πρεπει να συνεχισω το καλο μας ονομα αυτα με βαραινει κι αλλο οπως ειναι φυσικο.

Originally posted by PETRAN
Κατ\'αρχάς άσε σε μένα να ξέρω ποσο εκνευρίστηκα λολ. Επειδή το σκέφτηκες έτσι δεν πάει να πει ότι ισχύει κιόλας, έτσι? Επειδή σκέφτεσαι ότι θα ρεζιλευτείς στους άλλους δεν πάει να πει ότι ισχύει κιόλλας, έτσι? Έχεις πετύχει το ανώτερο που μπορούσες...ναι έχεις κάνει βήματα...αλλά το ανώτερο πως!? Την στιγμή πυ δυσκολεύεσαι στην ιδέα να μιλήσεις στο γκρουπ? Για σκέψου


1) Με βάση όλα αυτά που σου είπα αν όντως είσαι στο 1,5. Χωρίς συναισθήματα, ρεαλιστικά, με βάση αυτά που σου είπα...ενώ υπολογίζεις το πτυχίο σου και ότι πάρα πολοί δεν πέρνουν καν πτυχίο, την κατάσταση σου και ότι παρα πολλοί δεν κάνουν τίποτα χωρις καν να περναν τόσο δύσκολες καταστάσεις, και τις κοινωνικές κατακτήσεις σε σχέση με την δύσκολη αυτή κατάσταση ανεξάρτητα πόσο μικρές η μεγάλες τις θεωρείς.


2) Αν γίνεται να πάει κάποιος από κάποια τιμή κατευθείαν στο 10. Δηλαδή και ο spiderman κολώνει, ο ιστός του δεν φτάνει μέχρι εκεί...δεν γίνεται από το μαύρο να πηδήξεις στο άσπρο, πρέπει να διαβείς και όλες τις αποχρώσεις του γκρι. Τα άτομα που αναφέρεις και θαυμάζεις, ακόμα και χωρίς κάποια δύσκολη κατάσταση, δεν φτάσαν εκεί από την μια μέρα στην άλλη. Θα συμφωνούσες με αυτό?


3) Αν έχεις κάνει βήματα πέρα από τις επιτυχημένες ενέργεις που έχεις κάνει ήδη με το να δεχθείς \"ότι όσο ποιο πολύ εκτίθομαι στις καταστάσεις που με λυγίζουν τόσο κάνω κάποιο βήμα\" και ότι \"αυτό το πράγμα πρέπει να γίνεται καθημερινά και ίσως για μήνες για να αρχίζει να φαίνεται κάτι από αυτά που θέλω στον ορίζοντα\". Μην αναρωτηθείς αν αυτή η υπόθεση είναι αληθής. Απλά δέξου το αν αλήθεια και απάντησέ μου αν έχεις κάνει βήματα με βάση αυτή την υπόθεση (ανεξάρτητα αν ισχύει η όχι).


Ναι έχω δίκιο και ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

Εγω θεωρω οτι αν με πιασει κριση πανικου στον αλλο ειναι δειγμα δειλιας. Ετσι το αισθανομαι. Δεν εχει κανενα νοημα να πιστευω ορθολογικα οτι ειναι λαθος-μου βγαινει αυθορμητα απο μονο του δεν μπορω να το δαμασω.

Οσο για τα χειροτερα. Σου πα και πιο πανω ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.


Αν θυμαμαι ειχες πει μενεις μονιμα στη Γαλλια? Ξερω και γω καποια Γαλλικα: Apres moi le deluge...

[PETRAN]

Originally posted by Winston_man

Ας ακουστει σκληρο δεν με ενδιαφερει αλλα θα πω αυτο οπως το αισθανομαι: Δεν με νοιαζει για τους αλλους που λες. Τους \"Νανους\" οπως τους αποκαλεις. Για μενα ειναι ατομα που δεν με ενδιαφερει η κατασταση που βρισκονται και αν θελει καποιος να παει εμπρος πρεπει παντα να συγκρινει εαυτον με τους καλυτερους και ποια η θεση του σε σχεση με αυτους. (Δεν ειναι δικα μου λογια αλλα δεν θυμαμαι ποιος το εχει πει)

Ναι φυσικά, πάντα έχουμε στο μυαλό μας μεγαλύτερους στόχους, αυτό σου είπα και εγώ στην αρχή. Συμφωνώ απόλυτα, όμως, όταν είναι να διανύσεις μια μεγάλη απόσταση, βοηθάει να ξέρεις πόσο έχεις διανύσει. Αν νομίζεις ότι πάντα βρίσκεσαι κοντά στην αφετηρία, τότε πιθανότατα να παραιτηθείς από τα πρώτα βήματα. Συμφωνείς με αυτό? Δέχεσαι ότι έχεις κάνει σημαντικά βήματα με αυτή την δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζεις? (άσχετα αν σε καμιά περίπτωση δεν έχεις προσεγγίσει αυτό που θες) και ότι θα συνεχίσεις και για τους μεγαλύτερους στόχους σου? Δέχεσαι αυτά που σου λέω?

Originally posted by Winston_Man


Ναι το ξερω το ρητο που ταιριαζει στα λογια σου: Δεν υπάρχει Βασιλικος τροπος για να μαθεις γραμματα. Αν δεν στρωσεις κωλο δεν μαθαινεις τιποτα. Το προβλημα ομως ειναι οτι ειναι πολυ επιπονα αυτα τα ενδιαμεσα βηματα...

O μόνος τρόπος στην ζωή για να πας κάπου. Ξέρεις κάποιον άλλο που να είναι ρεαλιστικός και πιθανός?

Θα προτιμουσα ενα μαγικο χαπακι που να εξαφανιζει ολες τις φοβιες διαμιας.

Όλοι οι άνθρωποι. Welcome to reality. \"The Blue or the Red Pill Neo?\"

Επίσης δεν μπορω μου βγαινει αυθορμητα εντελως. Οταν βλεπω τον αλλο να χορευει ζειμπεκιες πεφτω ψυχολογικα πολυ. Γιατι μπορει και κανει κατι που εγω δεν μπορω. Εκεινη τη στιγμη οι οποιες σκεψεις για οποια προοδο εχω κανει μηδενιζονται αυτοματα. Ετσι μου βγαινει δεν το κανω επιτηδες.

Το σου βγαίνει αυθόρμητα εντελώς δηλαδή? Τι έρχεται εκείνη την στιγμή και σε ρίχνει στα τάρταρα?

Originally posted by Winston_Man

Σκεφτομουνα αρχικά να μην απαντησω καν στο μυνημα σου διοτι αν το εκανα θα πρεπει να ανοιχτω πολυ... Αλλα τελικα αποφασισα να το κανω. Λοιπόν:

Δεν ειναι τοσο ο κοσμος που με κανει να παθαινω κρισεις... Οσο οι κοπελες. Επαθα τις κρισεις πανικου οταν ημουν μονος με κοπελες (στο φροντιστηριο και για καφε) Ξερεις τη παροιμια που λεει \"Το μουνι και το πριονι οποιος δεν τα ξερει ιδρωνει\"? Ταιριαζει γαντι εδω...

Δεν ξερω γιατι αλλα οι κοπελες μου προκαλουν αγχος. Ειδικα αν ειναι και ομορφες... Απλα το παθαινω χωρις να σκεφτομαι κατι συγκεκριμενο. Μου βγαινει απλα. Απο μικρος ημουν πολυ ντροπαλος με τις κοπελες αποταν θυμαμαι τον εαυτο μου.

Φυσικα και μπορω να παθω κριση και με μια π.χ παρεα με αγορια αλλα πιο σπανια θα ελεγα.

Αυτό το έχεις πει σε αυτούς τους ψυχιάτρους και ψυχολόγους που μιλούσες? Στο group therapy τώρα? (φαντάζομαι όχι γιατί στο γκρουπ υπάρχουν κοπέλες ε?)


Στην τάξη που πήγαινες στο ΤΕΙ πιστεύεις ότι λόγω της παρουσίας κοριτσιών πάθαινες αυτό που πάθαινες? Η στα Αγγλικά? Τώρα?

Originally posted by Winston_Man


Δεν μαρεσουν ομως τα σκαλοπατια... Προτιμω τα ασανσερ.

Δεν έχει ασανσερ η ζωή. Για όλους όχι μόνο για σένα. Η μένεις στον όροφο που είσαι η αρχίζεις και ανεβαίνεις με τα σκαλιά πρως τα πάνω (η κατεβαίνεις κάτω και πρως τα πίσω, εκεί που ήσουν πριν). Διάλεξε.

Originally posted by Winston_Man


Ειμαι φιλοζωος... Δεν μαρεσει να σκοτωνω ζωακια μικρα ή ακομα και μεγάλα... :P

Περα απο τη πλακα τωρα, στη Θεσσαλονικη πηγαινα στη σχολη μου για καπου 4,5 χρονια και παθαινα καθε σχεδον φορα πανικο. Αν ηταν σωστη η θεωρια σου θα ειχα ηδη θεραπευτει αφου ερχομουν επι καθημερινης βασης αντιμετωπος με λυκακια τα οποια ομως λογω ανικανοτητας δεν μπορουσα να σκοτωσω. (Ποσο μαλλον τη μανα τους) και παθαινα κριση καθε μερα. Ξανα και ξανα και ξανα και .... μια κολαση. Εκανα και θεραπεια σε καποια ψυχιατρο παραλληλα και επαιρνα φαρμακα (Δεν με βοηθησαν καθολου)

Στην τάξη που πήγαινες κάθε μέρα συμμετείχες? Μιλούσες? Φαινόσουν? Ήσουν ενεργός? Η παρέμενες σιωπηλός ενώ βρισκόσουν σε εσωτερικό πόλεμο για να μην πάθεις κρίση? Και εγώ έτσι έκανα σε κάποιες φάσεις και αυτό χειροτέρευε. Το θέμα σου Winston από ότι έχω καταλάβει είναι πολύ κοινωνικό με την έννοια ότι όλο αυτό που παθαίνεις σχετίζεται με το να μην γίνεις \"ρεζίλι\" σε άλλα άτομα και ποιο συγκεκριμένα στο άλλο φύλλο. Το να κάθεσαι σιωπηλός λοιπόν μέσα στην τάξη η σε οποιοδήποτε χώρο με άλλα άτομα (και γυναίκες) δεν ισούται με \"αντιμετωπίζω τους φόβους μου\"-παρεξήγησες τι σου είπα- ισούται με \"προσπαθώ να μεταφέρω την ασφάλειά μου μέσα στην τάξη με το να προσπαθήσω να παραμείνω σιωπηλός και να περάσω απαρατήρητος\". Αυτό το πράγμα όμως δεν έχει σχέση με την \"έκθεση που σου λέω\", ίσα ίσα είναι ακόμη μια συμπεριφορά σου που χειροτερέυει το πρόβλημα και μάλιστα ποιο πολύ γιατί έτσι παθαίνοντας πανικούς σε μια τάξη συνδέεις τους πανικούς με αυτό τον χώρο. Έχει τεράστια διαφορά. Έκθεση\" η ποιο συγκεκριμένα \"Θεραπεία Ελέγχου Πανικών\" σε αυτή την κατάσταση, σημαίνει στην δικιά σου περίπτωση να εκτεθείς σε αυτό που στις προκαλεί, δηλαδή στο να μιλάς με γυναίκες και να είσαι γενικότερα ενεργός με κόσμο ώστε να αποκτήσεις οικειότητα, εμπειρία και εξεικίωση με αυτές τις καταστάσεις, ώστε να \"ξεμάθεις\" αυτή την μηχανική κατάσταση που νομίζεις ότι έχει γίνει \"ένα με σένα τόσα χρόνια\".


Είχα περάσει την ίδια κατάσταση ΑΚΡΙΒΩΣ με σένα. Πάντα ήμουν ένα πολύ ντροπαλό και σιωπηλό παιδί, είναι απίστευτο πως άλλαξα 180 μήρες. Όταν πήγα στην Αγγλία να σπουδάσω και αρχίσαμε να κάνουμε ποιο εξειδικευμένα μαθήματα σε μικρές τάξεις που έπρεπε να συμμετέχουμε όλοι, τότε έπαθα την πλάκα μου. Κάθε φορά περνούσα ένα μαρτύριο, καθόμουν σιωπηλός στη καρέκλα και άλλαζα 15 χρώματα προσπαθώντας να μην με καταλάβουνε. Σιγά σιγά τα παιξα. Δεν πήγα ποτέ σε ψυχίατρο να πάρω φάρμακα και αυτή η κατάσταση είχε χειροτερεύσει πάρα πολύ μετά από ένα χρόνο (είχα ήδη προβλήματα από ένα χρόνο πριν). Τότε παθαίνω μια έκρηξη και λέω \"ως εδώ και μην παρέκει, ας γίνω ρόμπα α πεθάνω από καρδιά μεσα στην τάξη καλύτερα θα είναι από το μαρτύριο που περνάω\". Με αυτή την σκέψη, αν και πάλι τις πρώτες φορές συνεχιζα να περνάω το μαρτύριο,παραμένοντας ταλιμπαν στο νέο δόγμα μου και σιγά σιγά προσπαθόντας να γίνομαι ποιο κοινωνικός, να χρησιμοποιώ το χιουμορ μου όποτε μπορώ (ανεξάρτητα από το αν ήταν επτιχυμηνένες οι προσπάθειες η όχι λολ) και γενικά να γίνομαι ποιο επικοινωνιακός άρχισε σιγά σιγά να μου φεύγει. Θυμάμαι την πρώτη φορά που μίλησα στην τάξη και είπα την γνώμη μου. Στην αρχή νόμιζα ότι θα συκωθώ να τρέξω χάνοντας τις αισθήσεις μου, αλλά συνεχίζοντας να μιλάω άρχισε να αποδυναμώνεται. Επίτηδες διάλεξα και ένα δύσκολο θέμα και όχι εύκολο-σίγουρο (αν και ήδη είχα αρχίσει να πετάω ατάκες μικρές π.χ. μικρές απαντήσεις για να δω πως είναι και φάω την πρώτη φρίκη ποιο σύντομα), για να μπορέσω να αποροφηθώ εντελώς στην ομιλία και να μην ξαναφέρω την προσοχή μου πίσω στο σώμα μου και στις αισθήσεις μου.Επίσης βοήθησε που βρήκα και μια κοπέλα τότε και αν στην αρχή ήταν δύσκολα όλα αυτά μαζί, σιγά σιγά, και με την εξεικίωση μαζί της άρχισε να μου φεύγει. Άρχισα επίσης να \"απομυθοποιώ\" την ομορφιά και να μην με νιάζει τόσο. Θυμάμαι στο λύκειο που είχα πάθει κρισάρα δίπλα στην \"όμορφη της τάξης\" και καλά. Τώρα τα σκέφτομαι και γελάω.Η μαλακία σου εσένα-μαλακία των γιατρών βασικά- είναι ότι από την αρχή επαναπάυτηκες στα φάρμακα θεωρώντας το σαν μια ασθένεια. Πράττοντας αυτό το πράγμα για πολλά χρόνια, εσύ συνέχιζες τις προβληματικές συμπεριφορές \"φυγής\". Με αυτό τον τρόπο χειροτέρευσες άθελά σου πολύ το πράγμα. Αυτά δεν στα λέω κάνοντας εσένα κάποια ψυχανάλυση, αυτά που έχεις περάσει είναι \"από βιβλίο\"-στανταρ περίπτωση από το κεφάλαιο κρίση πανικού-αγοραφοβία. Αυτό που έχεις δεν είναι καθόλου σπάνιο, είναι η ποιο συχνή μορφή με τις ποιο συχνές αιτίες και τους ποιο συχνούς μηχανισμούς που διατηρούν αυτή την κατάσταση και αν κάνεις τις κατάλληλες κινήσεις μειόνονται δραματικά. Εγώ τα κατάφερα και ξέρω πολλά άτομα σαν και εμάς που τα κατάφεραν επίσης. Λες να έχω τα μαγικά \"γονίδια\" η κάποια υπερδύναμη που να μπορώ να τα καταφέρω εγώ και να μην μπορείς εσύ? Απλά εσένα επειδή είναι πολλά χρόνια αυτή η κατάσταση και την έχεις υπερ-συνηθίσει θέλει περισσότερη προσπάθεια και ίσως κάποια καθοδήγηση.


Συμφωνείς με αυτά που σου είπα εώς εδώ? Σου φαίνονται λογικά?

Originally posted by Winston_Man
Φιλε σου εξηγησα σε προηγουμενο ποστ μου. Τα θελω Η ΟΛΑ Η ΤΙΠΟΤΑ Η ΚΟΡΥΦΗ Η ΠΑΤΟ.

Βλέπω ότι αυτός ο τρόπος σκέψης (ίσως λόγω του πατέρα κλπ.) είναι κάτι σαν το \"moto\" σου. Πιστεύεις ότι σε έχει βοηθήσει ουσιαστικά μέχρι τώρα?Πιστεύεις ότι όταν σκέφτεσαι έτσι προχωράς πρως τον πάτο η την κορυφή? Γιατί?

Originally posted by Winston_Man


Εγω θεωρω οτι αν με πιασει κριση πανικου στον αλλο ειναι δειγμα δειλιας. Ετσι το αισθανομαι. Δεν εχει κανενα νοημα να πιστευω ορθολογικα οτι ειναι λαθος-μου βγαινει αυθορμητα απο μονο του δεν μπορω να το δαμασω.

Είσαι μέσα στην τάξη εντελώς κουλ όπως όταν κάθεσαι μπροστά από τον υπολογιστή σου και ενώ διαβάζεις τις λέξεις που λέει ο καθηγητής, την προσοχή σου τραβάει μια συμπαθητική κοπέλα της τάξης, που γενικά δεν μιλάει πολύ και φαίνεται χαμηλών τόνων. Η κοπέλα φαίνεται να αρχίζει να δυσανασχετεί κάπως. Αν και νιώθει τον ιδρώτα να λούζει το κορμί της και το πρόσωπό της, κανείς δεν φαίνεται να την προσέχει ιδιαίτερα και όλοι είναι απορροφημένοι στο vocabulary. Αν και κανείς δεν έχει προσέξει ότι κάτι ίσως της συμβαίνει εκτώς από σένα (αφού ίσως την θεωρείς και λίγο νοστιμούλα), η ίδια λέει \"συγνώμη μπορώ να βγω λίγο έξω γιατί ζαλίστηκα\" και ο καθηγητής της λέει \"φυσικά... βεβαίως μαρία\". Εσύ κάτι έχεις ακούσει από τα κανάλια κα την σάντυ κουτσοσταμάτη για τις κρίσεις πανικού, οπότε ενώ σε κανέναν δεν πήγε το μυαλό εσύ αναρωτιέσαι \"χμμ λες?\". Τι θα σκεφτόσουν για αυτή την συμπαθητική κοπέλα? Γενικά θα αισθανόσουν και θα σκεφτόσουν αρνητικά, ουδέτερα, θετικά γι\'αυτή? Δεν υπάρχει σωστή απάντηση, απλά κάνε συνειρμούς.

Αν θυμαμαι ειχες πει μενεις μονιμα στη Γαλλια? Ξερω και γω καποια Γαλλικα: Apres moi le deluge...

οχιιιι με πέρασες για τον πανο12345 αρργγκκκκκκκ.


λολ


Όχι στον Βόλο μένω τώρα αν και αυτή την περίοδο είμαι στρατό στην Αλεξ-πολη (μόλις έφυγα με άδεια μεταθέσεως από εκεί τώρα είμαι πάλι Βόλο σε άδεια). Ο Βόλος βέβαια είναι κάτι σαν \"ελληνική ριβιέρα\" λολολ.

Η μητέρα μου είναι καθηγήτρια γαλλικών και πάντα με κυνηγούσε να μου μάθει δια της βιας και εγώ έτρεχα μακριά :P

[Winston_man]

Originally posted by PETRAN
Ναι φυσικά, πάντα έχουμε στο μυαλό μας μεγαλύτερους στόχους, αυτό σου είπα και εγώ στην αρχή. Συμφωνώ απόλυτα, όμως, όταν είναι να διανύσεις μια μεγάλη απόσταση, βοηθάει να ξέρεις πόσο έχεις διανύσει. Αν νομίζεις ότι πάντα βρίσκεσαι κοντά στην αφετηρία, τότε πιθανότατα να παραιτηθείς από τα πρώτα βήματα. Συμφωνείς με αυτό? Δέχεσαι ότι έχεις κάνει σημαντικά βήματα με αυτή την δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζεις? (άσχετα αν σε καμιά περίπτωση δεν έχεις προσεγγίσει αυτό που θες) και ότι θα συνεχίσεις και για τους μεγαλύτερους στόχους σου? Δέχεσαι αυτά που σου λέω?

Αν ζησω ως τοτε ισως και να προχωρησω προς μεγαλυτερους στοχους. Κανεις δεν ξερει τι του ξημερωνει.

Ναι τα δεχομαι btw. Αλλα απο την αλλη λεω γιατι σεμενα ρε γμτ? Ειναι γραμενο στο dna μου? Γιατι ειμαι ντροπαλος? Και αν ναι τοτε δεν πιστευω οτι μπορει να αλλαξει κατι που ειναι γραμενο οτι και να κανεις εσυ.

Originally posted by PETRAN
O μόνος τρόπος στην ζωή για να πας κάπου. Ξέρεις κάποιον άλλο που να είναι ρεαλιστικός και πιθανός?

Οχι δεν ξερω δυστυχως. Αλλα οπως ειπα και πριν δεν μαρεσουν τα σκαλοπατια δεν μαρεσουν οι ανηφορες δεν μαρεσει ο ψυχικος πονος. Απο την αλλη δεν εχω το κουραγιο να πηδηξω απο το μπαλκονι του σπιτιου στο κενο. Ετσι ζω σερνοντας. Ίσως αν υπηρχε ενα κουμπι που αν το πατας πεθαινεις κατευθειαν χωρις περιττα ισως και να εβρισκα το κουραγιο να το παταγα. Στις ομαδες εχουμε εναν που εκανε αποπειρα αυτοκτονιας πεφτοντας απο το 3ο και εσπασε χερια ποδια κτλ κτλ ηταν με πατεριτσες ποσο καιρο ετρεχε σε νοσοκομεια. Δεν ειμαι 100% βεβαιος αν χαιρομαι που τη γλιτωσε...

Originally posted by PETRAN
Όλοι οι άνθρωποι. Welcome to reality. \"The Blue or the Red Pill Neo?\"

Μιας και ανεφερα περι \"μαγικου χαπιου\" που εξαφανιζει τις φοβιες κατι διαβασα πριν λιγους μηνες στην εφημεριδα που με γεμισε ελπίδα για το μελλον. (ισως αποδειχτουν φρουδες αλλα τελωσπαντων...)

Πειραματα με ποντικια εδειξαν οτι αν τους χορηγηθει μια συγκεκριμενη ουσια δεν εχουν το συναισθημα του φοβου σε διαφορα φοβικα (υπο κανονικες συνθηκες) πλαισια. Γινονται ατρομητα. Βεβαια αλλο ποντικια αλλο ανθρωποι και ειναι σε πειραματικο σταδιο αλλα η ελπίδα πεθαινει τελευταια...

Originally posted by PETRAN
Το σου βγαίνει αυθόρμητα εντελώς δηλαδή? Τι έρχεται εκείνη την στιγμή και σε ρίχνει στα τάρταρα?

Μου ερχεται μια απογοητευση. Λεω α κοιτα αυτον που μπορει και εγω οχι. Ισως αν ημουν σκεφτομαι αλλιως εξωτερικα (πιο ψηλος π.χ πιο δυνατος) ισως ειχα ενα επιπλεον κινητρο. Στη τελικη σκεφτομαι δεν γουσταρω οπως ειμαι δεν μαρεσει αυτο που ειμαι ηθελα να μαι κατι αλλο διαφορετικο. Και με τρελενει που δεν μπορω να γινω αυτο που θελω. Ωρες ωρες ριχνω χριστοπαναγιες στους δικους μου που με γεννησαν ετσι. Να πανα γαμηθουνε εμενα με ρωτησαν αν συμφωνω?

Originally posted by PETRAN
Αυτό το έχεις πει σε αυτούς τους ψυχιάτρους και ψυχολόγους που μιλούσες? Στο group therapy τώρα? (φαντάζομαι όχι γιατί στο γκρουπ υπάρχουν κοπέλες ε?)


Στην τάξη που πήγαινες στο ΤΕΙ πιστεύεις ότι λόγω της παρουσίας κοριτσιών πάθαινες αυτό που πάθαινες? Η στα Αγγλικά? Τώρα?

Έχω μιλησει μονο στο ψυχιατρο μου για αυτο το θεμα με τις κοπελες. Δεν εχω μιλησει στο γκρουπ και ουτε προκειται φυσικα.

Πιστευω οτι τις κρισεις στο μεγαλυτερο ποσοστο το παθαινω λογω των κοριτσιων. (Οχι παντα ομως) Κομπλαρω οπως ειμαι ηθελα να ειμαι αλλιως εμφανησιακα αν ημουν οπως με φανταζομαι θα ειχα πιστευω λυσει ολα τα προβληματα μου. Θα ειχα θαρρος αυτοπεποιηθηση κτλ κτλ. Τωρα ετσι οπως ειμαι με σιχαινομαι και ωρες ωρες διερωτωμαι αν αξιζει το κοπο η ολη προσπαθεια... Αν εχουν νοημα τα μικρα βηματακια που εχω κανει. Κυριως κατηγορω τη μητερα μου γιατι της μοιαζω πολυ. Αν και θελω πολυ να τη βρισω δημοσια λεω να κρατηθω...

Originally posted by PETRAN
Δεν έχει ασανσερ η ζωή. Για όλους όχι μόνο για σένα. Η μένεις στον όροφο που είσαι η αρχίζεις και ανεβαίνεις με τα σκαλιά πρως τα πάνω (η κατεβαίνεις κάτω και πρως τα πίσω, εκεί που ήσουν πριν). Διάλεξε.

Το ξερω φιλε μου πλέον οτι δεν εχει μην ανησυχεις... Αυτη τη στιγμη που σου γραφω δεν εχω καμια ορεξη να ανεβω σκαλια παντως...

Originally posted by PETRAN
Στην τάξη που πήγαινες κάθε μέρα συμμετείχες? Μιλούσες? Φαινόσουν? Ήσουν ενεργός? Η παρέμενες σιωπηλός ενώ βρισκόσουν σε εσωτερικό πόλεμο για να μην πάθεις κρίση? Και εγώ έτσι έκανα σε κάποιες φάσεις και αυτό χειροτέρευε. Το θέμα σου Winston από ότι έχω καταλάβει είναι πολύ κοινωνικό με την έννοια ότι όλο αυτό που παθαίνεις σχετίζεται με το να μην γίνεις \"ρεζίλι\" σε άλλα άτομα και ποιο συγκεκριμένα στο άλλο φύλλο. Το να κάθεσαι σιωπηλός λοιπόν μέσα στην τάξη η σε οποιοδήποτε χώρο με άλλα άτομα (και γυναίκες) δεν ισούται με \"αντιμετωπίζω τους φόβους μου\"-παρεξήγησες τι σου είπα- ισούται με \"προσπαθώ να μεταφέρω την ασφάλειά μου μέσα στην τάξη με το να προσπαθήσω να παραμείνω σιωπηλός και να περάσω απαρατήρητος\". Αυτό το πράγμα όμως δεν έχει σχέση με την \"έκθεση που σου λέω\", ίσα ίσα είναι ακόμη μια συμπεριφορά σου που χειροτερέυει το πρόβλημα και μάλιστα ποιο πολύ γιατί έτσι παθαίνοντας πανικούς σε μια τάξη συνδέεις τους πανικούς με αυτό τον χώρο. Έχει τεράστια διαφορά. Έκθεση\" η ποιο συγκεκριμένα \"Θεραπεία Ελέγχου Πανικών\" σε αυτή την κατάσταση, σημαίνει στην δικιά σου περίπτωση να εκτεθείς σε αυτό που στις προκαλεί, δηλαδή στο να μιλάς με γυναίκες και να είσαι γενικότερα ενεργός με κόσμο ώστε να αποκτήσεις οικειότητα, εμπειρία και εξεικίωση με αυτές τις καταστάσεις, ώστε να \"ξεμάθεις\" αυτή την μηχανική κατάσταση που νομίζεις ότι έχει γίνει \"ένα με σένα τόσα χρόνια\".


Είχα περάσει την ίδια κατάσταση ΑΚΡΙΒΩΣ με σένα. Πάντα ήμουν ένα πολύ ντροπαλό και σιωπηλό παιδί, είναι απίστευτο πως άλλαξα 180 μήρες. Όταν πήγα στην Αγγλία να σπουδάσω και αρχίσαμε να κάνουμε ποιο εξειδικευμένα μαθήματα σε μικρές τάξεις που έπρεπε να συμμετέχουμε όλοι, τότε έπαθα την πλάκα μου. Κάθε φορά περνούσα ένα μαρτύριο, καθόμουν σιωπηλός στη καρέκλα και άλλαζα 15 χρώματα προσπαθώντας να μην με καταλάβουνε. Σιγά σιγά τα παιξα. Δεν πήγα ποτέ σε ψυχίατρο να πάρω φάρμακα και αυτή η κατάσταση είχε χειροτερεύσει πάρα πολύ μετά από ένα χρόνο (είχα ήδη προβλήματα από ένα χρόνο πριν). Τότε παθαίνω μια έκρηξη και λέω \"ως εδώ και μην παρέκει, ας γίνω ρόμπα α πεθάνω από καρδιά μεσα στην τάξη καλύτερα θα είναι από το μαρτύριο που περνάω\". Με αυτή την σκέψη, αν και πάλι τις πρώτες φορές συνεχιζα να περνάω το μαρτύριο,παραμένοντας ταλιμπαν στο νέο δόγμα μου και σιγά σιγά προσπαθόντας να γίνομαι ποιο κοινωνικός, να χρησιμοποιώ το χιουμορ μου όποτε μπορώ (ανεξάρτητα από το αν ήταν επτιχυμηνένες οι προσπάθειες η όχι λολ) και γενικά να γίνομαι ποιο επικοινωνιακός άρχισε σιγά σιγά να μου φεύγει. Θυμάμαι την πρώτη φορά που μίλησα στην τάξη και είπα την γνώμη μου. Στην αρχή νόμιζα ότι θα συκωθώ να τρέξω χάνοντας τις αισθήσεις μου, αλλά συνεχίζοντας να μιλάω άρχισε να αποδυναμώνεται. Επίτηδες διάλεξα και ένα δύσκολο θέμα και όχι εύκολο-σίγουρο (αν και ήδη είχα αρχίσει να πετάω ατάκες μικρές π.χ. μικρές απαντήσεις για να δω πως είναι και φάω την πρώτη φρίκη ποιο σύντομα), για να μπορέσω να αποροφηθώ εντελώς στην ομιλία και να μην ξαναφέρω την προσοχή μου πίσω στο σώμα μου και στις αισθήσεις μου.Επίσης βοήθησε που βρήκα και μια κοπέλα τότε και αν στην αρχή ήταν δύσκολα όλα αυτά μαζί, σιγά σιγά, και με την εξεικίωση μαζί της άρχισε να μου φεύγει. Άρχισα επίσης να \"απομυθοποιώ\" την ομορφιά και να μην με νιάζει τόσο. Θυμάμαι στο λύκειο που είχα πάθει κρισάρα δίπλα στην \"όμορφη της τάξης\" και καλά. Τώρα τα σκέφτομαι και γελάω.Η μαλακία σου εσένα-μαλακία των γιατρών βασικά- είναι ότι από την αρχή επαναπάυτηκες στα φάρμακα θεωρώντας το σαν μια ασθένεια. Πράττοντας αυτό το πράγμα για πολλά χρόνια, εσύ συνέχιζες τις προβληματικές συμπεριφορές \"φυγής\". Με αυτό τον τρόπο χειροτέρευσες άθελά σου πολύ το πράγμα. Αυτά δεν στα λέω κάνοντας εσένα κάποια ψυχανάλυση, αυτά που έχεις περάσει είναι \"από βιβλίο\"-στανταρ περίπτωση από το κεφάλαιο κρίση πανικού-αγοραφοβία. Αυτό που έχεις δεν είναι καθόλου σπάνιο, είναι η ποιο συχνή μορφή με τις ποιο συχνές αιτίες και τους ποιο συχνούς μηχανισμούς που διατηρούν αυτή την κατάσταση και αν κάνεις τις κατάλληλες κινήσεις μειόνονται δραματικά. Εγώ τα κατάφερα και ξέρω πολλά άτομα σαν και εμάς που τα κατάφεραν επίσης. Λες να έχω τα μαγικά \"γονίδια\" η κάποια υπερδύναμη που να μπορώ να τα καταφέρω εγώ και να μην μπορείς εσύ? Απλά εσένα επειδή είναι πολλά χρόνια αυτή η κατάσταση και την έχεις υπερ-συνηθίσει θέλει περισσότερη προσπάθεια και ίσως κάποια καθοδήγηση.


Συμφωνείς με αυτά που σου είπα εώς εδώ? Σου φαίνονται λογικά?

Ειναι λογικα ναι αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα μας. Εγω θελω να αλλαξω εξωτερικα για να αρχισω να προσπαθω να αλλαξω εσωτερικα. Πως το λενε δεν γουσταρω αυτο που ειμαι. Ωρες ωρες θελω να φυτεψω μια σφαιρα στο κεφαλι μου αλλα ειμαι τυχερος (ή ατυχος?) που δεν εχω πιστολι. Δε γουσταρω τον εαυτο μου θελω να ειμαι αλλιως εμφανησιακα. Αυτο λεω και στο γιατρο μου τοσο καιρο.

Δεν ειχα ποτε κοπέλα και πολυ αμφιβαλλω αν θα εχω στο μελλον. (Για την ιστορια δεν ειμαι παρθενος παντως αν και αυτο το ελαχιστο που εχω ζησει δεν μετραει καθολου για μενα... Πιστευω ειναι γραμενο στα γονιδια μου το λουσερ και δεν αλλαζει. Και ξερεις κατι δεν θελω ρε αδερφε να αλλαξω θελω να πιασω πατο ωρες ωρες. Γιατι θεωρω οτι αυτο που ειμαι δεν αξιζει τιποτα. Αν το πιστευεις αυτο πως να προχωρησεις?

Originally posted by PETRAN
Βλέπω ότι αυτός ο τρόπος σκέψης (ίσως λόγω του πατέρα κλπ.) είναι κάτι σαν το \"moto\" σου. Πιστεύεις ότι σε έχει βοηθήσει ουσιαστικά μέχρι τώρα?Πιστεύεις ότι όταν σκέφτεσαι έτσι προχωράς πρως τον πάτο η την κορυφή? Γιατί?

Εχω κανει καποια βηματα γιατι οταν ειμαι στις καλες μου με κινητοποιει αυτο το \"ρητο\". Αλλα μετα πεφτω και λεω τι μαλακιες κανω αφου δεν εχω τα φοντα να πετυχω κατι ετσι οπως ειμαι.

Originally posted by PETRAN
Είσαι μέσα στην τάξη εντελώς κουλ όπως όταν κάθεσαι μπροστά από τον υπολογιστή σου και ενώ διαβάζεις τις λέξεις που λέει ο καθηγητής, την προσοχή σου τραβάει μια συμπαθητική κοπέλα της τάξης, που γενικά δεν μιλάει πολύ και φαίνεται χαμηλών τόνων. Η κοπέλα φαίνεται να αρχίζει να δυσανασχετεί κάπως. Αν και νιώθει τον ιδρώτα να λούζει το κορμί της και το πρόσωπό της, κανείς δεν φαίνεται να την προσέχει ιδιαίτερα και όλοι είναι απορροφημένοι στο vocabulary. Αν και κανείς δεν έχει προσέξει ότι κάτι ίσως της συμβαίνει εκτώς από σένα (αφού ίσως την θεωρείς και λίγο νοστιμούλα), η ίδια λέει \"συγνώμη μπορώ να βγω λίγο έξω γιατί ζαλίστηκα\" και ο καθηγητής της λέει \"φυσικά... βεβαίως μαρία\". Εσύ κάτι έχεις ακούσει από τα κανάλια κα την σάντυ κουτσοσταμάτη για τις κρίσεις πανικού, οπότε ενώ σε κανέναν δεν πήγε το μυαλό εσύ αναρωτιέσαι \"χμμ λες?\". Τι θα σκεφτόσουν για αυτή την συμπαθητική κοπέλα? Γενικά θα αισθανόσουν και θα σκεφτόσουν αρνητικά, ουδέτερα, θετικά γι\'αυτή? Δεν υπάρχει σωστή απάντηση, απλά κάνε συνειρμούς

Θα σκεφτομουν οτι ειναι ΧΕΣΤΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ @@ και δεν αξιζει τη προσοχη μου. Να πα να γαμηθει. Ο κοσμος μας δεν χωραει δειλους.

Originally posted by PETRAN
οχιι με περασες για τον πανο12345 αργκκκκ

Όχι στον Βόλο μένω τώρα αν και αυτή την περίοδο είμαι στρατό στην Αλεξ-πολη (μόλις έφυγα με άδεια μεταθέσεως από εκεί τώρα είμαι πάλι Βόλο σε άδεια). Ο Βόλος βέβαια είναι κάτι σαν \"ελληνική ριβιέρα\" λολολ.

Η μητέρα μου είναι καθηγήτρια γαλλικών και πάντα με κυνηγούσε να μου μάθει δια της βιας και εγώ έτρεχα μακριά :P

Ups sorry.

Εγω δεν πηγα στρατο πηρα Ι5 ψυχολογικο παντως. (Προτιμησα τον ευκολο δρομο σαν κλασικος φυγοπονος που ειμαι) Αυτο που καταλαβα ειναι οτι αν καποιος θελει σταληθεια να μην υπηρετησει δεν το κανει τη παιρνει την απαλλαγη. Μπραβο που επελεξες να υπηρετησεις-ειλικρινα το λεω δεν κανω πλακα.

Απο περιεργεια ρωτω: Ποσο χρονων εισαι? Αν θες λες.

[PETRAN]

Originally posted by Winston_man

Αν ζησω ως τοτε ισως και να προχωρησω προς μεγαλυτερους στοχους. Κανεις δεν ξερει τι του ξημερωνει.

Ναι τα δεχομαι btw. Αλλα απο την αλλη λεω γιατι σεμενα ρε γμτ? Ειναι γραμενο στο dna μου? Γιατι ειμαι ντροπαλος? Και αν ναι τοτε δεν πιστευω οτι μπορει να αλλαξει κατι που ειναι γραμενο οτι και να κανεις εσυ.

Γιατί να μην ζήσεις?


Δεν νομίζω η εσωστρέφεια/εξωστρέφεια Winston να είναι γραμμένη στο DNA δεν γνωρίζω τουλάχιστον κάποια τέτοια έρευνα. Η ακόμα και να υπάρχει μια γενετική τάση σίγουρα μπορεί να τροποποιηθεί με την εμπειρία, γιατί γνωρίζω άτομα που αλλάξαν τρομερά μετά από σημαντικά γεγονότα. Κατ αρχάς-πρώτους από όλους- ξέρω εμένα. Ήμουν ο πλεον ντροπαλός και εσωστρεφής και μέσα σε κάποια διάστημα άλλαξα τρομερά. Πλεον κοιτάω τον εαυτό μου όπως ήταν παλιά και τον αντιλαμβάνομαι σαν ένα διαφορετικό εντελώς άτομο που πιθανών αν τον έβρισκα σήμερα έξω δεν θα του μιλούσα.


Αν νιώθεις ότι είσαι έρμαιο των περιστάσεων και του εαυτού σου και ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα γι\'αυτό, τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα αλλάξεις, γιατί κατ\'αρχάς δεν προσπαθείς καν.


Εσύ Winston, έχεις κάνει κάποιες σημαντικές προσπάθεις μέχρι τώρα,αλλά χρειάζεσαι να αρχίσεις να κάνεις την ποιο ουσιαστική δουλειά της \"κοινωνικοποίησης σου\" όπως είπες και πριν. Μπορεί να σου φαίνεται βουνό ίσα με τα ιμαλάια αλλά απαξ και περάσεις την αρχή μετά θα σου φαίνεται παιχνίδι. Ένα μεγάλο σπρώξιμο θέλει και μετά θα αρχίσει να κυλάει το θέμα.


Δεν πρέπει να αρχίσεις να κάνεις αυτές τις ενέργειες? Δεν ΘΕΛΕΙΣ να βγεις εκεί έξω? Τουλάχιστον να δεις τι αξίζεις?

Originally posted by Winston_Man

Οχι δεν ξερω δυστυχως. Αλλα οπως ειπα και πριν δεν μαρεσουν τα σκαλοπατια δεν μαρεσουν οι ανηφορες δεν μαρεσει ο ψυχικος πονος. Απο την αλλη δεν εχω το κουραγιο να πηδηξω απο το μπαλκονι του σπιτιου στο κενο. Ετσι ζω σερνοντας. Ίσως αν υπηρχε ενα κουμπι που αν το πατας πεθαινεις κατευθειαν χωρις περιττα ισως και να εβρισκα το κουραγιο να το παταγα. Στις ομαδες εχουμε εναν που εκανε αποπειρα αυτοκτονιας πεφτοντας απο το 3ο και εσπασε χερια ποδια κτλ κτλ ηταν με πατεριτσες ποσο καιρο ετρεχε σε νοσοκομεια. Δεν ειμαι 100% βεβαιος αν χαιρομαι που τη γλιτωσε...

Δεν είναι παράλογο που σκέφτεσαι τον θάνατο την στιγμή που ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου έχει γίνει ένας αγώνας να αποφεύγεις τον ψυχικό πόνο, κάτι που φαντάζομαι στην αρχή προκλήθηκε από τον φόβο μην πεθάνεις? Αλήθεια αν είναι να πεθάνεις τότε απλά σταμάτα τα φάρμακα, άρχισε να βγαίνεις έξω και πάθε τις χειρότερες κρίσεις. Άλλωστε κάτι χειρότερο από τον θάνατο δεν μπορεί να συμβεί. Φοβάσαι μην πεθάνεις η μην γίνεις ρεζίλι και σκέφτεσαι ως διαφυγή τον θάνατο. Ένα παράδοξο σχήμα. Αν έχεις φτάσει στο αμήν γιατί απλά δεν κάνεις αυτά που φοβάσαι ποιο πολύ? Πλεον δεν έχεις τίποτα να χάσεις.


O ψυχικός πόνος-και ο πόνος γενικά- είναι πανταχού παρών στην ζωή των ανθρώπων και των έμβιων όντων γενικότερα. Μάθε να ζεις και να συμβιβαστείς μαζί του, δεν είναι κάτι που μόνο εσύ περνάς για να σε κάνει ξεχωριστό.

Γιατί δεν είσαι 100% χαρούμενος που γλίτωσε κάποιος άλλος τον θάνατο? Πως αυτό σχετίζεται με σένα?

Originally posted by Winston_Man

Μιας και ανεφερα περι \"μαγικου χαπιου\" που εξαφανιζει τις φοβιες κατι διαβασα πριν λιγους μηνες στην εφημεριδα που με γεμισε ελπίδα για το μελλον. (ισως αποδειχτουν φρουδες αλλα τελωσπαντων...)

Πειραματα με ποντικια εδειξαν οτι αν τους χορηγηθει μια συγκεκριμενη ουσια δεν εχουν το συναισθημα του φοβου σε διαφορα φοβικα (υπο κανονικες συνθηκες) πλαισια. Γινονται ατρομητα. Βεβαια αλλο ποντικια αλλο ανθρωποι και ειναι σε πειραματικο σταδιο αλλα η ελπίδα πεθαινει τελευταια...

Ακούγεται ελπιδοφόρο αλλά όπως κατάλαβες και εσύ, \"τα μαγικά χαπάκια\" μας τελείωσαν για την ώρα. Είναι άγνωστο αν υπάρξει αυτό για τους ανθρώπους και δεν λέει να βγει όταν εσύ θα είσαι 60 χρονών...

Originally posted by Winston_Man
Μου ερχεται μια απογοητευση. Λεω α κοιτα αυτον που μπορει και εγω οχι. Ισως αν ημουν σκεφτομαι αλλιως εξωτερικα (πιο ψηλος π.χ πιο δυνατος) ισως ειχα ενα επιπλεον κινητρο. Στη τελικη σκεφτομαι δεν γουσταρω οπως ειμαι δεν μαρεσει αυτο που ειμαι ηθελα να μαι κατι αλλο διαφορετικο. Και με τρελενει που δεν μπορω να γινω αυτο που θελω. Ωρες ωρες ριχνω χριστοπαναγιες στους δικους μου που με γεννησαν ετσι. Να πανα γαμηθουνε εμενα με ρωτησαν αν συμφωνω?

Ναι αλλά κάποτε δεν μπορούσες να φτάσεις καν εώς εκεί. Συμφωνείς με αυτό? Δεν μπορούσες να πας ΚΑΝ σε παρτι. Αφού λοιπόν τελικά μπόρεσες και έφτασες εώς εκεί, δεν υπάρχει και η πιθανότητα να πας και ποιο πέρα?



Εσύ, θα έλεγες ότι έχεις μια πολύ άσχημη ιδέα για τον εαυτό σου? (αυτό παίρνω από αυτά που γράφεις) Αν ναι, γιατί? Έχεις άσχημες εμπειρίες με γυναίκες η κάτι τέτοιο?


Winston δεν έχει νόημα να λέμε \"αα ρε γαμώτο γιατί έγινε\"! Έγινε. Δέξου το και παίξε με αυτό τώρα. Το να λες γιατί έγινε και να βρίζεις δεν θα σε απαλάξει από το πρόβλημα έτσι δεν είναι? Ούτε και θα σε ηρεμήσει από την οργή . Την στιγμή εκείνη το μόνο που καταφέρνεις είναι να οργίζεσαι και άλλο και να χειροτερέυεις γενικά τα πράγματα. Δεν είναι μαλακία να σπαταλάς την ενέργεια σου στην φαινομενικά εύκολη λύση εκτόνωσης (που δεν είναι σε καμία περίπτωση) να βρίσεις η να καυγαδίσεις με κάποιον (π.χ. τους γονείς σου) την στιγμή που θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις αυτή την ενέργεια που έχεις για ποιο ουσιαστικές πράξεις? Όπως να πάρεις την δύναμη να μιλήσεις στο γκρουπ? Η να χορέψεις-έστω για λίγο- με κάποια κοπέλα σε ένα παρτι? Η να διαβάσεις κάτι στο σπίτι που μπορεί να σε βοηθήσει?Η, ακόμα καλύτερα, να πας να πιάσεις χαλαρά καμια δουλίτσα όπως στο goodys που είπες? Υπάρχουν άπειρες-πολύ ποιο δημιουργικές και ουσιαστικές- εμπειρίες να γεμίσεις το κεφάλι σου από φωνές και βρισίδια. Το θέμα δεν είναι να χτυπάς μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού σου εύκολους σάκους του μποξ, το θέμα είναι να χτυπάς τους πραγματικούς σου στόχους και αντιπάλους. Έτσι δεν είναι?

Originally posted by Winston_Man
Έχω μιλησει μονο στο ψυχιατρο μου για αυτο το θεμα με τις κοπελες. Δεν εχω μιλησει στο γκρουπ και ουτε προκειται φυσικα.

Τότε γιατί να συνεχίσεις να πηγαίνεις στο γκρουπ Winston? Είχα την εντύπωση, ότι το γκρουπ αυτό στο είχε προτείνει ο ψυχίατρος για να βελτιωθείς ακόμα περισσότερο. Ποιο το νόημα να πηγαίνεις εκεί αν δεν μιλήσεις και για σένα?


Υποθετικό σενάριο και μην τρομάξεις. Αν έλεγες κάτι, τι θα σου ήταν λιγότερο αγχωτικό να πεις? Έστω για λίγη ώρα? Για αρχή? Δεν σου λέω να το κάνεις, απλά λέω υποθετικά στην φαντασία σου τι θα έλεγες.

Πιστευω οτι τις κρισεις στο μεγαλυτερο ποσοστο το παθαινω λογω των κοριτσιων. (Οχι παντα ομως) Κομπλαρω οπως ειμαι ηθελα να ειμαι αλλιως εμφανησιακα αν ημουν οπως με φανταζομαι θα ειχα πιστευω λυσει ολα τα προβληματα μου. Θα ειχα θαρρος αυτοπεποιηθηση κτλ κτλ. Τωρα ετσι οπως ειμαι με σιχαινομαι και ωρες ωρες διερωτωμαι αν αξιζει το κοπο η ολη προσπαθεια... Αν εχουν νοημα τα μικρα βηματακια που εχω κανει. Κυριως κατηγορω τη μητερα μου γιατι της μοιαζω πολυ. Αν και θελω πολυ να τη βρισω δημοσια λεω να κρατηθω...

Πως είσαι δηλαδή Winston? Έχεις κάποια δυσμορφία? Σου έχουν πει κάποιοι γι\'αυτό? Κοπέλες? Για την μητέρα σου διάβασε αυτά που έγραψα πριν. Προφανώς η γυναίκα δεν είχε υπερ-δυνάμεις να ελέγξει το DNA. Μην αναλώνεσαι σε τέτοιες αδιέξοδες σκέψεις, πραγματικά. Προσπάθησε να κάνεις σκέψεις που μπορεί να έχουν διέξοδο στο βάθος. Θέλεις να προχωρήσεις ποιο πέρα Winston? Εγώ βλέπω ότι έχεις δυνατότητες, έστω από τα λίγα που γράφεις εδώ. Από τα γραφόμενα σου δεν είσαι κάποιος που δεν ξέρει να μιλήσει, να γράψει και να επιχειρηματολογήσει. Είσαι ένας έξυπνος τύπος που δυστυχώς χρησιμοποιεί όλη αυτή την σκέψη για το πως να σαμποτάρει τον εαυτό του, ενώ θα μπορούσε να την χρησιμοποιήσει για να πετάει έξυπνες ατάκες σε κοπέλες. Θέλεις εσύ να προσπαθήσεις να προχωρήσεις ακόμα ποιο πέρα Winston?

Originally posted by Winston_Man
Το ξερω φιλε μου πλέον οτι δεν εχει μην ανησυχεις... Αυτη τη στιγμη που σου γραφω δεν εχω καμια ορεξη να ανεβω σκαλια παντως...

Και πότε θα έχεις Winston? Έχεις κάποιο σχέδιο για το μέλλον? (που να μην έχει υποθετικά φάρμακα που να σε κάνουν σουπερμαν!) Αφού το ξέρεις ότι άμα αφεθείς σε αυτή την κατάσταση τόσο θα χειροτερέυει με τα χρόνια. Ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος μέχρι να πεις \"ΤΩΡΑ\". Πες το το ρημάδι. Προτιμάς μια ήρεμη αλλά αδιάφορη μίζερη-ουσιάστικα ημι-ανάπηρη- ζωή κλεισμένος μέσα στον κόσμο σου από μερικές στιγμές έντονου ψυχικού πόνου με την πιθανότητα να επιφέρουν μια πολύ καλύτερη ποιότητα ζωής?


Μιας ζωής που δεν θα σκέφτεσαι πως να βγεις από την τάξη και πως να μην δοκιμάσεις να χορέψεις, και πως να σκέφτεσαι για το πόσο αποτυχημένος είσαι, αλλά μιας ζωής που θα είσαι άνετος σε μια τάξη να λες την γνώμη σου και επιτέλους να βγάζεις έξω την εξυπνάδα σου (που φαντάζομαι ακόμα κανένας δεν γνωρίζει γι\'αυτήν), να μιλάς άνετα και να γελάς σε μια κοπέλα που σ\'αρέσει χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα άλλο, να χορεύεις ανέμελα και επιτέλους να είσαι, να ανήκεις σε ένα κοινωνικό σύνολο? Αφού τα έχεις φανταστεί και εσύ αυτά φαντάζομαι. Ο δρόμος σου είπα ποιος είναι και ναι είναι δύσβατος. Αλλά υπάρχει δεν είναι απατηλά αυτά που σου λεώ. Ούτε στα λέω για να αισθανθείς καλύτερα τώρα και να σε γεμίσω με όνειρα και ελπίδες. Είναι τα ποιο πιθανά γεγονότα αν αποφασίσεις να φτάσεις στο τέλος του τουνελ. Ήδη θα αρχίσεις να βλέπεις αλλαγές ενώ ανεβαίνεις ορόφους. Θα αποφασήσεις να τον διαβείς?

Originally posted by Winston_Man

Ειναι λογικα ναι αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα μας. Εγω θελω να αλλαξω εξωτερικα για να αρχισω να προσπαθω να αλλαξω εσωτερικα. Πως το λενε δεν γουσταρω αυτο που ειμαι. Ωρες ωρες θελω να φυτεψω μια σφαιρα στο κεφαλι μου αλλα ειμαι τυχερος (ή ατυχος?) που δεν εχω πιστολι. Δε γουσταρω τον εαυτο μου θελω να ειμαι αλλιως εμφανησιακα. Αυτο λεω και στο γιατρο μου τοσο καιρο.

Δεν ειχα ποτε κοπέλα και πολυ αμφιβαλλω αν θα εχω στο μελλον. (Για την ιστορια δεν ειμαι παρθενος παντως αν και αυτο το ελαχιστο που εχω ζησει δεν μετραει καθολου για μενα... Πιστευω ειναι γραμενο στα γονιδια μου το λουσερ και δεν αλλαζει. Και ξερεις κατι δεν θελω ρε αδερφε να αλλαξω θελω να πιασω πατο ωρες ωρες. Γιατι θεωρω οτι αυτο που ειμαι δεν αξιζει τιποτα. Αν το πιστευεις αυτο πως να προχωρησεις?

Winston δεν έχεις τα γονίδια λουσερ, σταμάτα το αυτό. Έχεις όμως τις σκέψεις του λουσερ και αυτές είναι που διατηρούν αυτήν σου την μιζέρια. Πως θα γίνεις συμπαθητικός σε άλλους αν συχαίνεσαι τον εαυτό σου? ΄Κάποιοι μπορούν να ενδιαφερθούν για το ποιο \"low-profile\" στιλ που φαντάζομαι να προβάλεις, αλλα΄θέλει να βγάλεις και κάποιο ενδιαφέρον από εκεί και πέρα για να σε πλησιάσουν οι άλλοι, μην περιμένεις να ρθει η γκόμενα να σου πει \"σε θεεελλωω\", ούτε στους ποιο ωραίους δεν συμβαίνει αυτό. Έχεις υιοθετήσει τον τρόπο σκέψης που όχι μόνο τρελαίνει το μυαλό σου αλλά διώχνει και την κοινωνία γύρω σου. Το καταλαβαίνεις ότι πρώτα από όλα έχει πρόβλημα η σκέψη σου και όχι αν είσαι ξανθός η μελαχρινός, με μαλλιά η χωρίς, η αν είσαι 1,80 η 1,60?

Ποτέ κανείς δεν απομακρύνεται από κάποιον με βάση και μόνο την εξωτερική του εμφάνιση (εκτώς και μιλάμε για τον τερατόμωρφο sloth από τα goonys η τον άνθρωπο-ελέφαντα του david lynch), είναι του \"τι προβάλει\" με αυτή. Αν ο άλλος έχει ένα περίεργο μέτριο πρόσωπο και με την συμπεριφορά (οπότε και με τις εκφράσεις του προσώπου κλπ.) του βγάλει μια \"αρνητίλα\", τότε ΄το ποιο πιθανό θα είναι οι άλλοι να προσέξουν αυτά τα στοιχεία του προσώπου που να παραπέμπουν σε κάποιο γλοιώδες, σκοτεινό η κακεντρεχές άτομο. Βάλε το ίδιο πρόσωπο σε ένα άτομο που εκπέμπει θετική ενέργεια, χιουμορ, δυναμισμό, εξυπνάδα, λέγειν και το ποιο πιθανό είναι οι άλλοι να προσέξουν τα θετικά στοιχεία ποιο πολύ ενώ να ερμηνεύσουν κάποια άσχημα η αδιάφορα στοιχεία αυτού του ίδιου προσώπου σαν ποιο \"μοναδικά\" και ότι δείνουν \"σεξ-απιλ\". Μεγαλύτερος ηθοποιός του χολλιγουντ δεν θεωρείται ο μπραντ πιτ αλλά ο robert de niro και ο τελευταίος δεν είναι ούτε ιδιαίτερα ψηλός ούτε και όμορφος. Δηλαδή σκέψου τον ντε νιρο να είναι ταξιτζης στην Ελλάδα (όχι στην ταινία!) και πιθανών να έλεγες \"κλασική λαική αδιάφορη ταξι-φάτσα\".
Με το τρομερό στιλ ηθοποιίας που έχει όμως καταφέρνει να προκαλέσει τρομερή εντύπωση και να βγάλει ένα φοβερό στιλ.

Συμφωνείς με αυτά?

Winston και εγώ εξωτερικά θέλω να αλλάξεις για αρχή, από εκεί θέλω να κάνεις την αρχή. Και όταν λέω εξωτερικά, δεν λέω να πας να κάνεις λιφτινγκ, αλλά να περιποιηθείς λίγο τον εαυτό σου (π.χ. πάρε κάποιο καινούργιο ρούχο?) και να αρχίσεις να κάνεις τα πράγματα που λέγαμε. \"Παίξε με την συμπεριφορά σου και το μυαλό σου\". Fuck arround. Δες το όλο θέμα σαν παιχνίδι όσο επίπονο και αν είναι και πειραματίσου. Άρχισε να μιλάς ποιο πολύ σιγά σιγά. Άρχισε να λες πράγματα. Παρακολούθα αντιδράσεις των ανθρώπων που μιλάς. Μετά έλα να γράφεις τις εντυπωσεις εδώ μέσα. Μην κάνεις άλλα θρεντ παραπόνων. Άρχισε να κάνει θρεντ εμπειριών. Με καταστάσεις που προκάλεσες, όσο μικρές και αν είναι και τις εντυπώσεις σου σε αυτές. Τι λες?



Άλλωστε έχεις στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι είσαι αποκρουστικός εξωτερικά?

Ξέρεις τι είναι μαλακία. Γενικά. Να καταδικάζεται κάποιος χωρίς να έχει καν η δίκη. Πρακτική από τυραννίδες διαφορων εποχών .Αυτό κάνεις εσύ, και λόγω της εξυπνάδας σου, ομολογώ πολύ καλά! Τυραννάς απίστευτα τον εαυτό σου. Τον καταδικάζεις χωρίς καν να έχει γίνει η δίκη. Δεν είναι μαλακία?

Originally posted by Winston_Man
Εχω κανει καποια βηματα γιατι οταν ειμαι στις καλες μου με κινητοποιει αυτο το \"ρητο\". Αλλα μετα πεφτω και λεω τι μαλακιες κανω αφου δεν εχω τα φοντα να πετυχω κατι ετσι οπως ειμαι.

Οι μαλακίες που κάνεις και που σκέφτεσαι γίνονται όταν πέφτεις. Θα έπρεπε να είναι αλλιώς. Όταν ανεβαίνεις να λες \"τι μαλακίες κάθομαι και σκέφτομαι όταν είμαι νταουν\". Στο επιβεβαιώνω 100%. Αν ήξερα ότι δεν αξίζεις δεν θα σου έγραφα τόσα. Στην αρχή ειρωνευόμουν γιατί έβλεπα ότι η σκέψη σου ήταν τόσο αρνητική που δεν είχε αξία να σου μιλάω. Κάτι που θα το σκεφτοταν ο οποιοσδήποτε και έξω και με αυτό τον τρόπο να διώχνεις άθελα σου και τον κόσμο. Όμως επειδή σε παρακολουθω τόσα χρόνια σκέφτηκα ότι είναι κρίμα αφού το άτομο έχει πράγματα να δώσει. Γι\'αυτό στα λέω όλα αυτά.

Originally posted by Winton_Man

Θα σκεφτομουν οτι ειναι ΧΕΣΤΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ @@ και δεν αξιζει τη προσοχη μου. Να πα να γαμηθει. Ο κοσμος μας δεν χωραει δειλους.

Έλα τώρα αφού δεν θα σκεφτόσουν έτσι για μια κοπελίτσα που σου άρεσε κιόλας. Αλλά και την δικιά σου προσοχή να μην άξιζε αν ήθελες να σκεφτείς τόσο ψυχρά και γκεσταμπικά, σίγουρα η κοπέλα θα άξιζε την προσοχή άλλων ατόμων. Και θα την είχε.

Originally posted by Winston_Man

Ups sorry.

Εγω δεν πηγα στρατο πηρα Ι5 ψυχολογικο παντως. (Προτιμησα τον ευκολο δρομο σαν κλασικος φυγοπονος που ειμαι) Αυτο που καταλαβα ειναι οτι αν καποιος θελει σταληθεια να μην υπηρετησει δεν το κανει τη παιρνει την απαλλαγη. Μπραβο που επελεξες να υπηρετησεις-ειλικρινα το λεω δεν κανω πλακα.

Απο περιεργεια ρωτω: Ποσο χρονων εισαι? Αν θες λες.

Ναι αυτό μου φάνηκε περίεργο. Αφού το πρόβλημα σου είναι με τα κορίτσια κυρίως γιατί δεν πήγες? Θα έβγαζες και ενα Ι3-άοπλο και θα έκανες μόνο θαλαμοφύλακας, ούτε σκοπιές ούτε τίποτα. Αλλά τέλος πάντων σιγά την μαλακία τώρα.

Έίμαι παππούς Winston, είμαι 28.

[Winston_man]

Petran δεν σου απαντησα γιατι δεν θελω να ανοιχτω κιαλλο. Το χω κανει στο παρελθον εδω, και δεν βοηθησε πολυ... Σε ευχαριστω για το ενδιαφερον και συγνωμη για τις βρισιες που σου ειπα στα νευρα μου πανω. Δεν τις εννοουσα. Αν ησουν Αθηνα θα θελα να συναντηθουμε αλλα εισαι πολυ μακρια. Ποιος ξερει ισως στο μελλον δοθει η ευκαιρια. Καλη συνεχεια.

[PETRAN]

Originally posted by Winston_man
Petran δεν σου απαντησα γιατι δεν θελω να ανοιχτω κιαλλο. Το χω κανει στο παρελθον εδω, και δεν βοηθησε πολυ... Σε ευχαριστω για το ενδιαφερον και συγνωμη για τις βρισιες που σου ειπα στα νευρα μου πανω. Δεν τις εννοουσα. Αν ησουν Αθηνα θα θελα να συναντηθουμε αλλα εισαι πολυ μακρια. Ποιος ξερει ισως στο μελλον δοθει η ευκαιρια. Καλη συνεχεια.

Έλα ρε Winston. Αναρωτιόμουνα που χάθηκες φίλε. Και εγώ συγνώμη, αλλά εντάξει ποιος τα θυμάται αυτά τα χαζά. Εσύ λες ότι η συζήτηση δεν βοηθάει αλλά εγώ πιστεύω ότι θα μπορούσε να σε βοηθήσει κάτι τέτοιο αν γίνεται συχνά και με το κατάλληλα καταρτισμένο άτομο που να κατανοεί και να καταλαβαίνει τι περνάς, γι\'αυτό σου λέω αν έχεις βρει κάποιον κατάλληλο ειδικό να μιλάς. Όταν επισκεφτώ Αθήνα θα χαρώ να πάμε για καφε να τα πούμε και από κοντά. Ελπίζω να είσαι καλά τώρα στις γιορτές φίλε. Μην αφήνεις ποτέ τον εαυτό σου αν απογοητεύεται γιατί δεν το αξίζεις. Καλές γιορτές.