Διαταραχη ναι, αλλα ποιας μορφης;

[silvia.d.]

αχ ευχαριστω που μου απαντατε αμεσα. Νιωθω οτι προσπαθητε κι εσεις μαζι μου, να λυσουμε τον γριφο. Λοιπον, εν πρωτης, εγω ειμαι απο φυση ενα υπεραισιοδοξο ατομο, που μου αρεσει το \"μισογεματο\" ποτηρι. Ο αντρας μου οχι και τοσο. Ειναι του \"μισοαδειου\". Θα μπορουσα να πω οτι ειναι λιγο \"αρνητικος\", αλλα σε καμμια περιπτωση οσο ο γιος μας!!
Σ\'αυτη τη κατασταση ειναι εδω και δυο χρονια περιπου, αλλα με μεγαλα φωτεινα διαλειματα. Ενω τον τελευταιο χρονο περιπου, ολο και μικραινουν τα φωτεινα διαλειματα. Θα ελεγα οτι ειναι σπανια τον τελευταιο καιρο.

[researcher]

Παρακαλουμε Συλβια!

σου ευχομαι να βρεις ο,τι ψαχνεις

επι του προκειμενου


δεν ξερω

εγω ζω σε οικογενεια μπαμπα ψιλοκαταθλιψη γιου καργα καταθλιψη
μαμας (Thanks God) αισιοδοξης

εννοω τον μπαμπα τη μαμα και τον αδελφο μου

εγω την παλευω..μια ετσι μια γιουβετσι


αυτο που βλεπω ειναι τι τα πραγματα δεν προκυπτουν τυχαια αλλα μεσα απο σχεσεις που διαμορφωνονται και διαμορφωνουν (αναλογως)

[deleted-member141015]

Καταρχήν θα συμφωνήσω ότι θα ήταν καλό να πάτε να μιλήσετε από κοντά με έναν ψυχολόγο και ομολογώ ότι μου φαίνεται περίεργο που δεν σας δέχτηκαν. Βέβαια κι εγώ έχω αρνηθεί σε γονείς ενηλίκων να έρθουν και αυτοί για συζήτηση περί χειρισμών, αλλά συνήθως σε περιπτώσεις που είχε προηγηθεί ραντεβού με το ίδιο το παιδί.

Το γενικό θέμα πώς πείθεις έναν άνθρωπο που πιστεύεις ότι θα ωφελούνταν από μερικές συνεδρίες να έρθει, είναι κάτι που δεν έχει γενική συνταγή και δεν βασίζεται σε τεχνάσματα ή \'πειθώ\', ούτε έχει οπωσδήποτε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Γι\' αυτό ωφελούν μερικές διεξοδικές συζητήσεις με ειδικό ώστε να εκφράσεις τις σκέψεις, τις επιθυμίες σου, τον τρόπο επικοινωνίας στην οικογένεια και πολλά άλλα. Θα πρότεινα απλά να κλείσεις ένα ραντεβού με τον ψυχολόγο που θα επιλέξεις, χωρίς να ξεκινήσεις να εξηγείς το θέμα από το τηλέφωνο.

Τώρα σε όσα έγραψες, διακρίνω μια αντίφαση: λες ότι είσαστε δίπλα του παραπάνω απ\' όσο θα έπρεπε και ότι θεωρείστε υπερπροστατευτικοί, από την άλλη όμως λες ότι δεν υφίσταται καταπίεση και είστε κοντά του ακριβώς όσο χρειάζεται. Τι ακριβώς εννοείς με αυτά? Μήπως χαρακτηρίζεις υπερπροστασία την έντονη ανησυχία για την πορεία και τις επιλογές του και τη φροντίδα που παρέχετε αμέσως μόλις τη ζητήσει, ενώ έλλειψη καταπίεσης τη δυνατότητα να ζει μόνος του? Μήπως δεν αντιλαμβάνεσαι τη σχέση υπερπροστασίας-καταπίεσης? Γράψε πως εσύ το σκέφτεσαι. Συχνά οι γονείς δηλώνουν ότι επιθυμούν το παιδί να λειτουργεί αυτόνομα και να είναι ευτυχισμένο, όμως έχουν στο μυαλό τους μια συγκεκριμένη - δική τους - κατεύθυνση.

Επίσης, να πω ότι ναι μεν ο γιος σου είναι ενήλικος, αλλά σπουδάζει, μένει σε σπίτι δικό σας, υποθέτω ότι καλύπτετε εσείς όλα τα έξοδα, υπάρχει λοιπόν ακόμα μια σχέση εξάρτησης, αλλά και ψυχοσυναισθηματικά είναι ακόμα σε ένα μεταβατικό στάδιο. Η ενηλικίωση δεν σημαίνει πως πατάς ένα κουμπάκι τη μέρα που κλείνεις τα 18. Μερικές φορές, ενώ κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας υπήρχε υπερπροστασία (που σημαίνει ότι το παιδί δεν είχε την ευκαιρία να αναπτύξει τις δικές του δυνατότητες και να πιστέψει στον εαυτό του), μετά οι γονείς αναρωτιούνται γιατί το παιδί δεν συμπεριφέρεται σαν ενήλικος και τους έχει ακόμα ανάγκη. Είναι λογικό, οι περισσότερες εσωτερικές αλλαγές γίνονται σταδιακά, υπάρχουν ακόμα και παλινδρομήσεις, φόβοι, ανασφάλεια και ταυτόχρονα επιθυμία αυτονόμησης. Όπως εκφράζεται και από αυτό που λες ναι μεν \'δεν θα μιλήσουμε ούτε στο τηλέφωνο\' (δεν σας έχω ανάγκη), αλλά \'θέλω να βγούμε μαζί\' (σας έχω ανάγκη).

Μη φοβάσαι την \'απόρριψη\', η ματαίωση της ικανοποίησης των αναγκών μας από τους άλλους μας φέρνει συχνά σε κρίση, αλλά τελικά συνήθως πάμε μπροστά μόνοι και στην πορεία αναζητούμε την παρέα που μας εκφράζει. Από την άλλη, ίσως δεν είναι σκόπιμο να αρχίσεις ξαφνικά να αρνείσαι πάντα, στο μεταξύ χρειάζεται και να ξεδιαλύνεις - με τη βοήθεια του ειδικού - κάποιους δικούς σου φόβους, αλλά και αυτό που αναφέρεις για τη σχέση με το σύζυγο (που έχει ως επίκεντρο το \'παιδί\').

[silvia.d.]

Μαρινα, νομιζω οτι εχεις πεσει εντελως μεσα! Υπηρξε πραγματικα-σαν μοναχοπαιδι, και μοναδικο εγγονι- ενα υπερπροστατευμενο παιδι. Με μια γιαγια-τη δικη μου μανα- η οποια τον υπερ-αγαπαει, σε σημειο ακομη και να κατηγορει εμας σε εκεινον καποιες φορες. ναι, εχεις δικιο. Πρεπει να παμε εμεις σε ψυχολογο, γιατι εγω προσωπικα κοντευω να σαλταρω με την συμπεριφορα-δε σου μιλαω-αρα σε τιμωρω -με το μυαλο μου.
Και παλι ευχαριστω.