Η Καβαφική ειρωνεία

[keep_walking]

Για μενα παντα ηταν συναισθημα εναντιον λογικης....η αιωνια μαχη...κατα αναγκη επικρατει η λογικη αλλα δεν σε κανει να νοιωθεις και πολυ καλα γιατι ολα πρεπει να γινονται με τη σωστη δοσολογια...μια συνταγη που μπορει να χαθει εναντι των συνθηκων

[PETRAN]

Originally posted by keep_walking
Για μενα παντα ηταν συναισθημα εναντιον λογικης....η αιωνια μαχη...κατα αναγκη επικρατει η λογικη αλλα δεν σε κανει να νοιωθεις και πολυ καλα γιατι ολα πρεπει να γινονται με τη σωστη δοσολογια...μια συνταγη που μπορει να χαθει εναντι των συνθηκων

Βασικά η άποψη ότι το συναίσθημα και η σκέψη είναι αντίθετα πράγματα που ανταγωνίζονται είναι μύθος που έχει επικρατήσει από τον Πλάτωνα (και που πέρασε μετά σε άλλες φιλοσοφίες, θρησκείες και τελικά στην λαική σοφία). Μάλιστα σε αυτήν την άποψη είχε φέρει σθεναρή αντίρρηση ο Αριστοτέλης, ο οποίος υποστήριζε ότι η εμπειρία του συναισθήματος είναι αποτέλεσμα της αξιολόγησης μιας κατάστασης/ενώς γεγονότος από ένα υποκείμενο. Δηλαδή, σκέφτεσαι για ένα γεγονός/επεισόδιο/πληροφορία και ανάλογα πως το σκέφτεσαι δημιουργούνται και οι ανάλογες υποκειμενικές εμπειρίες των συναισθημάτων.





Ακόμα και σήμερα, οι μοντέρνες θεωρίες της ψυχολογίας και της νευροεπιστήμης αποτελούν παραλαγές αυτής της θεωρίας του Αριστοτέλη. Βέβαια υπάρχει η \"σκληρή\" και η \"μαλακή\" εκδοχή αυτής της θεωρίας. Στην \"σκληρή\" εκδοχή, όλα τα συναισθήματα εξαρτώνται από την σκέψη. Στην \"μαλακή\" εκδοχή, κάποια πολύ βασικά συναισθήματα/αισθήσεις (όπως ο \"φόβος\") μπορούνα να υπάρξουν πολύ γρήγορα με βάση κάποιες πολύ βασικές αξιολογήσεις και αντιλήψεις (π.χ. φρενάρω το αυτοκίνητο όταν ένα αντικείμενο αυξάνεται ραγδαία σε μέγεθος στο οπτικό μου πεδίο και μετά συνήθως συνειδητοποιώ το έγινε...σε αυτές τις περιπτώσεις ο φόβος φαίνεται να έρχεται πρώτος και μετά έρχεται η σκέψη) αλλά η σκέψη από εκεί και πέρα συμβάλει στην τελική διαμόρφωση του συναισθήματος, όπως και στην δημιουργία όλων των ποιο σύνθετων ανθρώπινων συναισθημάτων. Π.χ. η ευτυχία δεν μπορεί να είναι το ίδιο με την απλούστερη αίσθηση της απόλαυσης. Η υποκειμενική διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι η ευτυχία είναι η απόλαυδση που συνοδεύεται από σκέψεις που το περιεχόμενο τους έχουν να κάνουν με την εκπλήρωση μακροπρόθεσμων στόχων.


Άλλωστε αυτό μπορούμε να το δούμε και στα ζώα...τα ποιο κοινωνικά ζώα με μεγαλύτερους εγκεφάλους και πολυπλοκότερους τρόπους σκέψης και επικοινωνίας δείχνουν να έχουν ένα μεγαλύτερο εύρος συναισθημάτων από άλλα κατώτερα.


Αυτό ίσως να φαίνεται και στην διαφορά μεταξύ των ποιο βασικών \"αισθήσεων\" (\"αισθημάτων\"?) και των \"συν-αισθημάτων\". Υπο αυτή την άποψη, τα συν-αισθήματα γεννιούνται από τον σύνδεσμο κάποιων ποιο βασικών αισθήσεων-αισθημάτων και της σκέψης, οπότε και βρίσκονται ψηλά σε επίπεδο πολυπλοκότητας στην ψυχολογική ζωή του ανθρώπου (και όχι χαμηλά).



ραντομ τριβιαλ λολ.

[keep_walking]

Παντα ενδιαφεροντα αυτα που γραφεις Petran. Θα ηθελα αν ξερεις να μας πεις για την υπερλογικευση ως αποροια του ψυχωτικου επεισοδιου

[keep_walking]

Αν υπαρχει κατι τετοιο...γιατι εγω ετσι το βιωσα και το θεωρω σαν \"πνευματικη\" διαιτα.

[vince]

Originally posted by keep_walking
Παντα ενδιαφεροντα αυτα που γραφεις Petran. Θα ηθελα αν ξερεις να μας πεις για την υπερλογικευση ως αποροια του ψυχωτικου επεισοδιου

Βασικά keep δεν υπάρχει κάτι πιο υγιές από το να προσπαθεί ένας άνθρωπος να ισορροπήσει. Έτσι είναι εύλογο όταν ο νους περνάει σε ένα άκρο, το άτομο να προσπαθεί να το αντισταθμίσει αυτό.

Καλό βράδυ εύχομαι και ελπίζω με ανθρώπους που είναι πραγματικά κοντά σου.

[keep_walking]

Καλο βραδυ Vince μου αρεσει η απαντηση σου:)

[weird]

Originally posted by keep_walking
Αν υπαρχει κατι τετοιο...γιατι εγω ετσι το βιωσα και το θεωρω σαν \"πνευματικη\" διαιτα.

Πολύ ενδιαφέρον αυτόν που λες Κηπ, θα μπορούσες μήπως να πεις περισσότερο πάνω σε αυτό?
Αναρωτιέμαι, ποιά η σχέση της ψύχωσης με το συναίσθημα...

[arktos]

Originally posted by krino


επι της παρουσης δεν διαβαζει,
αν ομως ριξει καμια ματια, μαλλον για παντοφλιες με κοβω....
:cool:

γιατί για παντοφλιές?

[keep_walking]

Weird θα ηθελα να κανω μια εκτενη αναφορα αλλα εχω χωθει στο κρεββατι και ζοριζομαι να πληκτρολογω στο φορητο...αλλα θα πω λιγα λογια.
Αποκοπτεις ολοκληρα κομματια απο σκεψεις και πετας μαζι με τις \"σκαρτες\" και καλες και εποικοδομητικες σκεψεις.
Σου λεει καποιος κατι και το μεταφραζεις ας πουμε με 10 τροπους...αυτοματα το μυαλο σου πρεπει να επιλεξει ποιος ειναι ο σωστος τροπος να μεταφρασει το τεκταινομενο.Αφαιρεις σκεψεις που θεωρεις απιθανες τρελλες παρανοϊκες ή οπως αλλοιως πεστο...μονο που ενω αυτη την διεργασια την κανουν αυτοματα ολοι οι ανθρωποι πιστευω οτι αυτοι που εχουν περασει ψυχωση...την επεξεργαζονται περισσοτερο και στο ξεσκαρταρισμα πετανε και υγιη κομματια γιατι επιλεγουν μια μεση λογικη λυση ...μπορεις να πεις.
Θα επεκταθω καποια αλλη φορα περισσοτερο.

[PETRAN]

Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον θέμα που γράφεις keep. Φαντάζομαι ότι εννοείς ότι πιστεύεις πως το ψυχωτικό επεισόδιο σε έκανε ποιο λογικό αλλά ταυτόχρονα με κάποιο τρόπο \"Χαμήλωσε\" την υποκειμενική ένταση της εμπειρίας σου των συναισθημάτων?


Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα αλλά και πάρα πολύ πολύπλοκο αφού δεν είναι στανταρ ότι το τέλος (η η διάρκεια) κάθε ψυχωτικού επεισοδίου φέρνει αυτά τα αποτελέσματα σε όλους. Από όσο ξέρω το ίδιο το ψυχωσικό επεισόδιο μπορεί να προκαλέσει μια \"συναισθηματική επιπέδωση\" (\"emotional flattening\") στην οποία το άτομο δείχνει εντελώς ανέκφραστο και ανεπηρέαστο από γεγονότα, ενώ κάποιες φορές εκφράζει και την ανάποδη συναισθηματική αντίδραση από αυτή που πρέπει (\"innapropriate affect\"), π.χ. γελάει σε ένα άσχημο γεγονός και κλαίει σε ένα ευχάριστο. Από όσο ξέρω εσύ όμως έχεις βιώσει κάποιο επεισόδιο με πολύ έντονα συναισθήματα έτσι?



Είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσει κανείς γιατί επήλθε αυτή η κατάσταση. Όμως ισως αυτή η υπερ-λογίκευση που έχεις να μην συδέεται απαραίτητα με την χαμηλή υποκειμενική εμπειρία των συναισθημάτων. Π.χ. συνήθως οι έφηβοι βιώνουν πολύ ποιο έντονα συναισθήματα (με όλες αυτές τις καινούργιες εμπειρίες που αντιλαμβάνουνται και που καλλούνται να ερμηνεύσουνε και με τις ορμόνες που βομβαρδίζουνε το σώμα τους) σε σχέση με την πλειοψηφία των υπερ-ήλικων (που η ρουτίνα, η υπερ-εξεικίωση με επαναλαμβανόμενα βιώματα και η μείωση των αισθήσεων πιθανών μειώνει και την συναισθηματική τους εμπειρία).

Ίσως αυτό που νοιώθεις να είναι απλά αποτέλεσμα του γεγονότος που μεγαλώνεις και \"βλέπεις τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο\"-δηλαδή σκέφτεσαι διαφορετικά τα πράγματα- από τον τρόπο που τα σκεφτόσουν/\"έβλεπες\" παλιότερα, ενώ η υπερ-λογίκευση να είναι απλά αποτέλεσμα του πτυχίου και των γνώσεων που αποκτάς και απλά να τυχαίνει να συμβαίνει μαζί με αυτή την κατάσταση, ενώ η ψύχωση να είναι άσχετη με όλο αυτό. Ίσως πάλι ο ποιο \"τετράγωνος\" τρόπος σκέψης που απέκτησες μέσα από την εμπειρία (η/και την εκπαίδευση?) να επηρεάζει τον τρόπο που σκέφτεσαι γενικά οπότε και τα συναισθήματα και την ένταση των συναισθημάτων. Κάι πάλι δεν είναι απαραίτητο η ψύχωση να συνδέεται άμεσα με όλα αυτά, αφού σε πολλούς ανθρώπους αλλάζει η εμπειρία των συναισθημάτων ενώ μεγαλώνουν (είτε πρως το περισσότερο είτε πρως το λιγότερο είτε στα ίδια είτε σε διαφορετικά συναισθήματα, ανάλογα με τις εμπειρίες και το πως τις ερμηνεύει ο καθένας ενώ πορεύεται στην ζωή του).



Μετά θα μπορούσαμε να πούμε ότι ίσως και τα φάρμακα να έχουν συμβάλλει? Πολλά από αυτά τα νέας γεννιάς άτυπα φάρμακα επηρεάζουν διάφορα νευροδιαβιβαστικά συστήματα με σχεδόν άγνωστους τρόπους, συστήματα που έχουν να κάνουν με την αντίληψη και την συναισθηματική εμπειρία. Π.χ. η ντοπαμίνη σχετίζεται με την απόλαυση και την επιβράβευση, οπότε κάποια φάρμακα που την μειώνουν (μειώνοντας με αυτό τον τρόπο και κάποια ψυχωτικά συμπτώματα) ίσως να μειώνουν και την αίσθηση της απόλαυσης. Δεν ξέρω κατα πόσο νοιώθεις κάποιες τέτοιες βασικές αισθήσεις λιγότερο η περισσότερο σε σχέση με παλιά. Το να νοιώθεις λιγότερο τα πράγματα είναι πιθανό να οδηγήσει σε μια ποιο συναισθηματική επιπέδωση/άμβλωση.



Μετά ένα ψυχωτικό επεισόδιο παραμένει το ίδιο ένα μυστήριο γεγονός που αν και έχουν γίνει άπειρες μελέτες ακόμα δεν έχουν αποφανθεί οι επιστήμονες για το τι γίνεται. Επίσης υπάρχουν μεγάλες διαφορές στις εμπειρίες από άτομο σε άτομο και όλα αυτά τα συμπτώματα που οδηγούν στην διάγνωση \"ψυχωσικό επεισόδιο/συνδρομή/σχιζοφρένεια\" ίσως να είναι αποτελέσματα διαφορετικών διαταραχών και καταστάσεων, που λόγω αδυναμίας της τωρινής επιστήμης οι επιστήμονες τα κατατάσουν όλα μαζί. Οπότε ότι και αν σου πω για το πως μια συναισθηματική επιπέδωση και μια υπερ-λογίκευση θα μπορούσαν να σχετιστούν (αν σχετίζονται) με κάποιο ψυχωσικό επεισόδιο θα είναι πολύ άγριες εικασίες και μάλλον-αυτό που λένε- \"ψυχο-φούσκα\" (λολ). Ίσως αν οι ψυχωσικές κρίσεις συνοδεύονται από πολύ έντονα συναισθήματα (π.χ. οργή) που συνοδεύονται από συγκεκριμένες σκέψεις (ψευδαισθήσεις ίσως?), ίσως όταν επανέρχεσαι όλα αυτά να πηγαίνουν με κάποιο τρόπο στο άλλο άκρο. Όμως αυτό είναι απλά μια υπόθεση στο ντούκου και αν γίνεται είναι άγνωστο πως και μόνο πάλι ανάλαφρες εικασίες μπορούμε να κάνουμε.



Πάντως, όπως είπα και πριν, όλα αυτά που μου είπες μπορεί να μην συνοδεύονται η να σχετίζονται απαραίτητα με το ψυχωσικό επεισόδιο. Εσύ ίσως αν τα σκεφτείς λογικά (χεχε) να τα καταλάβεις καλύτερα και εσύ ο ίδιος.


p.s. μόλις συνειδητοποίησα ότι η τελευταία μου εικασία ήταν ολόιδια με του vince, ακόμα και στον τρόπο που διατυπώθηκε ;).

[weird]

Originally posted by keep_walking
Weird θα ηθελα να κανω μια εκτενη αναφορα αλλα εχω χωθει στο κρεββατι και ζοριζομαι να πληκτρολογω στο φορητο...αλλα θα πω λιγα λογια.
Αποκοπτεις ολοκληρα κομματια απο σκεψεις και πετας μαζι με τις \"σκαρτες\" και καλες και εποικοδομητικες σκεψεις.
Σου λεει καποιος κατι και το μεταφραζεις ας πουμε με 10 τροπους...αυτοματα το μυαλο σου πρεπει να επιλεξει ποιος ειναι ο σωστος τροπος να μεταφρασει το τεκταινομενο.Αφαιρεις σκεψεις που θεωρεις απιθανες τρελλες παρανοϊκες ή οπως αλλοιως πεστο...μονο που ενω αυτη την διεργασια την κανουν αυτοματα ολοι οι ανθρωποι πιστευω οτι αυτοι που εχουν περασει ψυχωση...την επεξεργαζονται περισσοτερο και στο ξεσκαρταρισμα πετανε και υγιη κομματια γιατι επιλεγουν μια μεση λογικη λυση ...μπορεις να πεις.
Θα επεκταθω καποια αλλη φορα περισσοτερο.

wow ευχαριστώ για την διευκρινιστική σου απάντηση.
είναι σαν να προσπαθείς να υπολογίσεις την μέση λογική λύση και καμιά φορά να αφήνεις στην άκρη και χρήσιμα κομμάτια σου.
Μάλιστα, αντι για τον αυτόματο πιλότο, το κάνεις χειροκίνητα...

Ίσως μάλιστα το συναίσθημα, ως ο αντίποδας της λογικής και ως πιο ανεξέλεγτο που είναι εκ φύσεως, να μην εντάσσεται πάντα στην μέση λογική λύση.

Πάντως με τον καιρό, μου φαίνεται λογικο-πιθανό, χωρίς να έχω κάποια εξειδικευμένη γνώση πάνω στο θέμα, η διαδικασία απο χειροκίνητη να γίνεται και πάλι αυτόματη..

Καλό βράδυ Κηπ :)

[keep_walking]

Τροφη για το μυαλο...ευχαριστω και εσενα πετραν...και θα επανελθω μια μερα με αυτο σαν θεμα σε καποιο ποστ,σιγουρα παντως το τι βιωσα εγω δεν σημαινει οτι ειναι βιωμα και ολων οσων περασαν ψυχωση....αυτο ειναι βασικος αξονας αλλα θα κανω και μια ερευνα πανω σε αυτο.
Free your mind...

[weird]

Το πιο πρωτόγονο μέρος του εγκεφάλου μας είναι το εγκεφαλικό στέλεχος που αποτελεί προέκταση του νωτιαίου μυελού μέσα στο κρανίο και ρυθμίζει βασικές λειτουργίες, όπως η αναπνοή. Το εγκεφαλικό στέλεχος περικλείεται από το τμήμα του εγκεφάλου που ονομάζεται μεταιχμιακό σύστημα και είναι η έδρα των συναισθημάτων. Οταν είμαστε τρελοί από έρωτα ή τρομοκρατημένοι βρισκόμαστε στο έλεος του μεταιχμιακού συστήματος! Το εξωτερικό στρώμα του εγκεφάλου ονομάζεται νεοφλοιός και είναι η έδρα της λογικής σκέψης.


Η αμυγδαλή, ένα όργανο του μεταιχμιακού συστήματος, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η αποθήκη των συναισθηματικών αναμνήσεων, μας ωθεί να ενεργούμε σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, πριν ακόμη ο νεοφλοιός βρει τον χρόνο να καταγράψει τι ακριβώς συμβαίνει. Αντιλαμβανόμαστε μόνο ότι υπάρχει κίνδυνος και πρέπει να αντιδράσουμε στιγμιαία. Ας τη φανταστούμε σαν «εταιρεία συναγερμού», που είναι πάντα έτοιμη να στείλει την αστυνομία ή την πυροσβεστική όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Οταν για παράδειγμα τρομάξουμε από κάτι, η αμυγδαλή στέλνει επείγοντα μηνύματα, ελευθερώνονται ορμόνες που ετοιμάζουν το σώμα για φυγή ή μάχη, ενεργοποιούνται το καρδιαγγειακό σύστημα, οι μύες και ο γαστρεντερικός σωλήνας.

Ο ιππόκαμπος είναι ένα άλλο όργανο του μεταιχμιακού συστήματος που μας βοηθά να θυμόμαστε γεγονότα. Ο ιππόκαμπος ανακαλεί πληροφορίες και η αμυγδαλή καθορίζει κατά πόσον αυτή η πληροφορία έχει οποιαδήποτε συναισθηματική αξία. Ετσι, όταν βλέπουμε τον προϊστάμενό μας και αναγνωρίζουμε το πρόσωπό του, υπεύθυνος είναι ο ιππόκαμπος. Η αμυγδαλή προσθέτει το στοιχείο ότι τον προϊστάμενο δεν τον χωνεύουμε. Οσο πιο έντονη η διέγερση της αμυγδαλής τόσο εντονότερη και η εντύπωση. Αν μας συντάραξε η απαίσια συμπεριφορά του προϊσταμένου, θα γίνει μια ανεξίτηλη ανάμνηση και θα νιώθουμε αποστροφή και γι\' αυτούς που του μοιάζουν. Η αμυγδαλή συγκρίνει αυτό που συμβαίνει τώρα μ\' αυτό που συνέβη στο παρελθόν. Αν είναι παρόμοιο, χωρίς να υπάρξει πλήρης επιβεβαίωση, δίνει εντολή να αντιδράσουμε με τρόπους που μας είχαν εντυπωθεί πολύ καιρό πριν.

Ενώ η αμυγδαλή τροφοδοτεί την παρορμητική συμπεριφορά, ο νεοφλοιός και συγκεκριμένα η περιοχή πίσω από το μέτωπο ελέγχει το συναίσθημα και βοηθά να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και λογικά μια κατάσταση. Είναι σαν να έχουμε δύο είδη νοημοσύνης: τη συναισθηματική και τη λογική. Το σύγχρονο πρότυπο μάς προτρέπει να εναρμονίσουμε νου και καρδιά, να βρούμε μια έξυπνη ισορροπία ανάμεσα στα δύο και όχι να ισχύει αυτό που είπε ο Η. Walpole: «Η ζωή είναι κωμωδία γι\' αυτούς που σκέφτονται και τραγωδία γι\' αυτούς που αισθάνονται».


http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=36772


και επίσης το www.selfsupport.gr/vivliothiki/diagnosi.doc

[PETRAN]

Originally posted by weird
Το πιο πρωτόγονο μέρος του εγκεφάλου μας είναι το εγκεφαλικό στέλεχος που αποτελεί προέκταση του νωτιαίου μυελού μέσα στο κρανίο και ρυθμίζει βασικές λειτουργίες, όπως η αναπνοή. Το εγκεφαλικό στέλεχος περικλείεται από το τμήμα του εγκεφάλου που ονομάζεται μεταιχμιακό σύστημα και είναι η έδρα των συναισθημάτων. Οταν είμαστε τρελοί από έρωτα ή τρομοκρατημένοι βρισκόμαστε στο έλεος του μεταιχμιακού συστήματος! Το εξωτερικό στρώμα του εγκεφάλου ονομάζεται νεοφλοιός και είναι η έδρα της λογικής σκέψης.


Η αμυγδαλή, ένα όργανο του μεταιχμιακού συστήματος, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η αποθήκη των συναισθηματικών αναμνήσεων, μας ωθεί να ενεργούμε σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, πριν ακόμη ο νεοφλοιός βρει τον χρόνο να καταγράψει τι ακριβώς συμβαίνει. Αντιλαμβανόμαστε μόνο ότι υπάρχει κίνδυνος και πρέπει να αντιδράσουμε στιγμιαία. Ας τη φανταστούμε σαν «εταιρεία συναγερμού», που είναι πάντα έτοιμη να στείλει την αστυνομία ή την πυροσβεστική όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Οταν για παράδειγμα τρομάξουμε από κάτι, η αμυγδαλή στέλνει επείγοντα μηνύματα, ελευθερώνονται ορμόνες που ετοιμάζουν το σώμα για φυγή ή μάχη, ενεργοποιούνται το καρδιαγγειακό σύστημα, οι μύες και ο γαστρεντερικός σωλήνας.

Ο ιππόκαμπος είναι ένα άλλο όργανο του μεταιχμιακού συστήματος που μας βοηθά να θυμόμαστε γεγονότα. Ο ιππόκαμπος ανακαλεί πληροφορίες και η αμυγδαλή καθορίζει κατά πόσον αυτή η πληροφορία έχει οποιαδήποτε συναισθηματική αξία. Ετσι, όταν βλέπουμε τον προϊστάμενό μας και αναγνωρίζουμε το πρόσωπό του, υπεύθυνος είναι ο ιππόκαμπος. Η αμυγδαλή προσθέτει το στοιχείο ότι τον προϊστάμενο δεν τον χωνεύουμε. Οσο πιο έντονη η διέγερση της αμυγδαλής τόσο εντονότερη και η εντύπωση. Αν μας συντάραξε η απαίσια συμπεριφορά του προϊσταμένου, θα γίνει μια ανεξίτηλη ανάμνηση και θα νιώθουμε αποστροφή και γι\' αυτούς που του μοιάζουν. Η αμυγδαλή συγκρίνει αυτό που συμβαίνει τώρα μ\' αυτό που συνέβη στο παρελθόν. Αν είναι παρόμοιο, χωρίς να υπάρξει πλήρης επιβεβαίωση, δίνει εντολή να αντιδράσουμε με τρόπους που μας είχαν εντυπωθεί πολύ καιρό πριν.

Ενώ η αμυγδαλή τροφοδοτεί την παρορμητική συμπεριφορά, ο νεοφλοιός και συγκεκριμένα η περιοχή πίσω από το μέτωπο ελέγχει το συναίσθημα και βοηθά να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και λογικά μια κατάσταση. Είναι σαν να έχουμε δύο είδη νοημοσύνης: τη συναισθηματική και τη λογική. Το σύγχρονο πρότυπο μάς προτρέπει να εναρμονίσουμε νου και καρδιά, να βρούμε μια έξυπνη ισορροπία ανάμεσα στα δύο και όχι να ισχύει αυτό που είπε ο Η. Walpole: «Η ζωή είναι κωμωδία γι\' αυτούς που σκέφτονται και τραγωδία γι\' αυτούς που αισθάνονται».


http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=36772

Ακριβώς. Ένας νευροεπιστήμονας, ο LeDoux στο κλασικό βιβλίο \"the emotional brain\", είχε διατυπώσει την θεωρία ότι η αμυγδαλή μπορεί να αντιδράσει πολύ γρήγορα σε ερεθίσματα με βάση πολύ βασικές αντιλήψεις, όπως ένας δυνατός κρότος. Με βάση αυτά τα ερεθίσματα, η αμυγδαλή μπορεί να δημιουργήσει το συναίσθημα του φόβου πριν κάποιος να σκεφτεί τι ακριβώς έγινε. Με \"παυλοφικό\" τρόπο (\"κλασική εξαρτημένη μάθηση\"), η αμυγδαλή μαζί με τον ιπποκαμπο μπορούνα να συνδέσουν διάφορα επίφοβα-συνήθως ερεθίσματα μαζί.



Φυσικά η αμύγδαλη από μόνη της δεν επαρκεί για να βιώσει κάποιος ποιο σύνθετες συναισθηματικές εμπειρίες όπως ο φθόνος, το μίσος κλπ. εκτώς και αν αυτές είναι υπερ-μαθημένες και έχουν αυτοματοποιηθεί. Για να βιώσει κάποιος αυτό το συναίθημα για κάποια κατάσταση χρειάζεται τον νεοφλοιό που είναι η έδρα της σκέψης. Τότε έρχεται στο παιχνίδι ο προμετωπιαίος λοβός που είναι η βάση των ανώτερων \"επιτελικών λειτουργιών\" (έλεγχος της σκέψης και αξιολόγηση των εμπειριών) όπου ανάλογα με το τι υπολογισμούς (σκέψεις)κάνει, σε συνεργασία με το λιμβικό σύστημα (αμυγδαλή-ιπποκαμπο) δημιουργεί και την συναισθηματική εμπειρία.



Π.χ. για να νοιώσει κάποιος φθόνο για κάποιον άλλο, πρέπει να σκεφτεί τον άλλο, ότι αυτός π.χ. έχει λάβει περισσότερη αποδοχή από τον κόσμο, να συγκρίνει τήν συμπεριφορά του άλλου με τις δικές του μνήμες για το πόσο αποδοχή έχει πάρει ο ίδιος και να λάβει μια απόφαση με βάση ότι ο άλλος έχει λάβει περισσότερη αποδοχή, παρ ότι πιστεύει ότι αυτός έχει δώσει περισσότερα από τον άλλο. Όλες αυτές οι σκέψεις θα οδηγήσουν στην συναισθηματική εμπειρία του \"φθόνου\". Η συναισθηματική εμπειρία υπάρχει, για να κάνει τον άλλο να δράσει με κάποιο τρόπο, ώστε να βγει από αυτή την αρνητική συναισθηματική κατάσταση. Γι\'αυτό τα συναισθήματα υπάρχουν εξελικτικά, για να κάνουν τον οργανισμό να έχει κίνητρα. ο ρόλος του προμετωπιαίου λοβού (ιδιαίτερα του \"κογχικού\" μέρους-του μέρος που βρίσκεται πίσω από τα μάτια) στο συναίσθημα έχει εξακριβωθεί από την γνωστή περίπτωση του phineas cage, στην οποία σε ένα εργατικό ατύχημα, μια λάμα διαπέρασε την κογχική περιοχή του προμετωπιαίου λοβού του cage. Μετά από αυτό το ατύχημα, ο cage δεν ερμήνευε συναισθηματικά τις εμπειρίες που είχε με τον ίδιο τρόπο και η προσωπικότητα του άλλαξε σε ένα εντελώς διαφορετικό άτομο από αυτό που ήταν. Η συγκεκριμένη κατάσταση που είναι σήμερα γνωστή ως \"απεκτελεστικό σύνδρομο συναισθηματικής φύσεως\" έχει εξακριβωθεί σε πάρα πολλές παρόμοιες καταστάσεις που συμπεριλαμβάνουν τραυματισμούς του κογχικού μέρους του προμετωπιαίου λοβού.



Για να γυρίσουμε στην περίπτωση του ατόμου που φθονεί το άλλο άτομο,αν τελικά αυτό το άτομο φθονεί συνέχεια το άλλο άτομο και δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι\'\'αυτό, τότε πιθανότατα αυτή η συναισθηματική αντίδραση θα \"αυτο-ματοποιηθεί\" από το λιμβικό σύστημα (ιπποκαμπος-αμυγδαλή) και μόνο. Η θέα και μόνο αυτού του ατόμου που φθονεί, θα μορεί να προκαλέσει τάχιστα αρνητικά συναισθήματα (συνήθως οργή) σε αυτό το άτομο πριν τυχόν σκεφτεί οτιδήποτε λόγω της τάχιστης αντίδρασης της αμυγδαλής που έχει \"υπερ-μάθει\" και \"αυτοματοποιήσει\" μεταξύ τους τις καταστάσεις. Έτσι ίσως να λειτουργούσαν και οι \"α-συνείδητες\" συγκρούσεις του freud. Λόσω \"υπερ-μάθησης\", το άτομο έχει \"αυτοματοποιήσει\" κάποια ερεθίσματα που του δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα. Αν και οι μνήμες των πρώτων σκέψεων και το πως αποκτήθηκαν έχουν διαφραφεί (η δεν είναι πλέον εύκαιρες στην συνείδηση) παρ\'ολα αυτά η συναισθηματική εμπειρία μένει λόγω αυτόματης αντίδρασης της αμυγδαλής που είχε υπερ-μάθει τα ερεθίσματα, και που πιθανών δεν συνάγουν με την τωρινή κατάσταση του ατόμου (π.χ. ένα άτομο κάνει τις σκέψεις ότι οι αλλοδαπόί είναι κακοί και νοιώθει οργή γι\'αυτούς. Η συνεχής αυτή στάση του στο τέλος θα κάνει το αυτόματο σύστημα της αμυγδαλής να αντιδρά με οργή στην θέα και μόνο ενώς αλλοδαπού. Ενα φοβερό α-λα American History-X περιστατικό όμως κάνει το άτομο να κάνει νέες αξιολογήσεις και σκέψεις και να έρθει στο συμπέρασμα ότι οι αλλοδαποί τελικά δεν είναι κακοί. Αν και αυτή η νέα σκέψη θα αλλάξει την συναισθηματική του κατάσταση 180 μοίρες από οργή σε συμπάθεια πρως τους αλλοδαπούς, λόγω του ότι όμως είχε υπερ-μάθει (αμυγδαλή) την σύνδεση αλλοδαπού-κακός-οργή, πιθανών να νοιώσει αυτό που λέμε \"συναισθηματική/εσωτερική σύγκρουση\" (αφού οι νέες σκέψεις και συναισθήματα του που προέρχονται από τον προμετωπιαίο λοβό έρχονται σε απόλυτη αντιπαράθεση με το παλιότερο αυτοματοποιημένο συναίσθημα που είχε υπερ-μάθει η αμυγδαλή).



Έτσι κάποιος μπορεί να μένει δέσμιος κρίσεων πανικού και φοβιών. Τις πρώτες φορές οι καταστροφικές του σκέψεις οδηγούν στις πρώτες κρίσεις πανικού. Στην συνέχεια, οι κρίσεις πανικού και οι φοβίες μπορούν να συνδεθούν με διάφορα ερεθίσματα, π.χ. με την αντίληψη κάποιας σωματικής αλλαγής η ενώς εξωτερικού μέρους. Αν αυτό επαναλαμβάνεται, λόγω αυτής της υπερ-μάθησης (αμυγδαλής) και μόνο, ένα ερέθισμα από μόνο του (π.χ. η αίσθηση μιας σωματικής αλλαγής) μπορεί να πυροδοτήσει την κρίση πανικού η την φοβία χωρίς να υπάρχουν σκέψεις όπως τις πρώτες φορές, κάτι που είναι γνωστό ως \"interoceptive conditioning\". Αν και ο προμετωπιαίος λοβός οδηγεί στην κρίση πανικού, η επανειλημένες κρίσεις μπορούν να αφήσουν την αμυγδαλή από μόνη της να κάνει την δουλειά και μάλιστα πολύ γρήγορα (δυστυχώς για το άτομο). Με πολύ έντονη ψυχο-θεραπεία αυτό που γίνεται (όπως έδειξαν απεικονιστικές μέθοδοι) είναι ότι λόγω της σκέψης, ο προμετωπιαίος λοβός τροποποιεί τις ενεργοποιήσεις της αμυγδαλής.


Να πούμε τέλος ότι η αμυγδαλή σχετίζεται κυρίως μάλλον μόνο με αρνητικά συναισθήματα και κυρίως το βασικό συναίσθημα του φόβου και της οργής (με το \"fight-or-flght response\"). Είναι λογικό να υπάρχουν τάχιστες φοβικές η επιθετικές αντιδράσεις που δεν χρειάζονται σκέψη, αφού σε επικίνδυνες καταστάσεις το άτομο πρέπει να δράσει τάχιστα. Θετικα πολύπλοκα συναισθήματα όπως η ευτυχία θέλουν μάλλον πάντα την ανώτερη λειτουργία και σκέψη του προμετωπιαίου λοβού για να πραγματωθούν (γι\'αυτό και μάλλον κανένα ζώο δεν μπορεί να νοιώσει αυτό το συναίσθημα-όπως και πολλά άλλα- πέραν του ανθρώπου. Στον οποίο ο προμετωπιαίος λοβός είναι τεράστιος και είναι το μέρος του εγκεφάλου που τον κάνει άνθρωπο)

[anwnimi]

Originally posted by PETRAN

Originally posted by anwnimi
Petran, αν δεν κάνω λάθος έγραψα στον vince πως αν δε θέλει δεν το συζητά. Δεν κάνουμε αναλύσεις, συζητάμε, αν γνωρίζεις ο καθείς τι εστί συζήτηση.

Οπότε, αν θες, κάνε μας τη χάρη.-

Δεν νομίζω να βοηθάει πολύ αυτή η συζήτηση την κατάσταση...ίσα ίσα μπορεί και να την χειροτερεύει...αλλά οκ αν ο βινς θέλει να την συνεχίσει...



αλλά εντάξει, επειδή σε είδα θύμωσες και ο σαντα δεν θα σου φέρει δωράκι αν σε δει έτσι θυμωμένη σταματάω εδώ.

Petran, ναι θύμωσα γιατί ο τρόπος που εκφράζεις την άποψή σου είναι απότομος.
Να σου πω, έχεις δίκιο, όντως μπορεί και να χειροτερεύει αυτή η συζήτηση, μόνο ο vince μπορει να το πει αυτο. Και το είχα κατά νου όταν την πρωτοξεκίνησα, δίστασα για λίγο, αλλά λέω για να τα γράψει εδώ μάλλον θέλει να τα συζητήσει. Αλλά και γι\'αυτό έγραψα ότι αν δε θέλει δεν το συζητάει. Βασικά αυτό θα έκανα και με οποιονδήποτε γνωστό μου και φίλο μου, δεν έκανα κάτι διαφορετικό, με καλή διάθεση συζήτησης είπα ότι είπα. Και ότι προσωπικό μπιράστηκα για μένα ήταν για να δείξω στο vince ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που μπορεί να βίωσαν παρόμοια γεγονότα και δε χρειάζεται να μείνουμε σε αυτό, πάρόλο που τότε, ως παιδιά ήταν όντως δύσκολα. Και ότι μπορεί να βγει κάτι ωφέλιμο από ένα γεγονός του παρελθόντος. Δεν το είπα με διάθεση να σκαλίσω το παρελθόν και να φέρω στην επιφάνεια επίπονα συναισθήματα. Αυτό μόνο με ειδικούς γίνεται. Και για να είμαι σαφής, δεν προτείνω να κάνει κάποιος συζήτηση και να εγκαταλείψει κάθε είδους αγωγή.
Αλλά γιατί Petran κάθε μα κάθε συζήτηση μοιράσματος που να εμπεριέχει και μία ανάμνηση από το παρελθόν να θεωρείται ψευδο-ψυχανάλυση και αντέδρασες έτσι;

Τέσπα. Υποσχέθηκα στον σάντα ότι θα είμαι (όχι πάντα) καλό κορίτσι και θα μου φέρει ότι μα ότι του ζητήσω:)))) Του άφησα μάλιστα και πολλά πολλά μπισκότα και γάλα και ποτάκι.