Πριν ένα χρόνο ήμουν η χαρά της ζωής

[John11]

και η πόλη που εργαζόμουν και η πόλη που μετακόμησα είμαι πάνω απο 100χλμ μακρυά απο την Αθήνα. Θεωρείς οτι η μεγαλούπολη μπορεί να όξυνε όλο αυτό το πρόβλημα?

Δεν γνωρίζω γιατί δεν έχω ζήσει σε επαρχία, αλλά δεν το πιστεύω να υπάρχει διαφορά σε Αθήνα και επαρχία. Ίσως διαφορετικές συνθήκες, αλλά επειδή βλέπω πως οι δυσκολίες μας οφείλονται στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, φαντάζομαι παντού θα είναι το ίδιο.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε φόβο, ή τον βλέπουμε ή όχι. Απλά αυτός ο φόβος αν τον απωθούμε συνεχώς ή τον καλύπτουμε κάποια στιγμή \"αναλαμβάνει δράση\". Και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκδηλώνεται. Κατά τη γνώμη μου καλύτερα με πανικό, φοβία ή κάτι αντίστοιχο. Με βία προς τους άλλους είναι μάλλον χειρότερα, σωστά;

[lacrimae]

Καλησπέρα!!

Βρε παιδιά, αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω γενικότερα, είναι πως είναι δυνατόν, όταν μεχρι μια Χ ηλικία όλα είναι μια χαρά και επίσης χωρίς να συμβεί κάτι στη ζωή μας που μπορεί να μας ταράξει, έρχονται τα ψυχολογικά πάνω κάτω. Τι μπορεί αυτό να σημαίνει? Οτι απλά ήτανε για να τύχει απο την απόψη βιοχημικων παραγόντων? Μια κατάθλιψη πχ δεν έχει κάποια βαθύτερη αιτία (συνήθως απτή) ή μια ΙΔΨ μπορεί να εμφανιστέι απο το πουθενά?

[PETRAN]

Originally posted by lacrimae
Καλησπέρα!!

Βρε παιδιά, αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω γενικότερα, είναι πως είναι δυνατόν, όταν μεχρι μια Χ ηλικία όλα είναι μια χαρά και επίσης χωρίς να συμβεί κάτι στη ζωή μας που μπορεί να μας ταράξει, έρχονται τα ψυχολογικά πάνω κάτω. Τι μπορεί αυτό να σημαίνει? Οτι απλά ήτανε για να τύχει απο την απόψη βιοχημικων παραγόντων? Μια κατάθλιψη πχ δεν έχει κάποια βαθύτερη αιτία (συνήθως απτή) ή μια ΙΔΨ μπορεί να εμφανιστέι απο το πουθενά?

Κοίτα, το κυρίαρχο μοντέλο στην ψυχοπαθολογία είναι το \"βιο-ψυχο-κοινωνικό\", ότι δηλαδή και οι τρεις αυτοί παράγωντες αλληλεπιδρούν παράλληλα με πολύπλοκους τρόπους και οδηγούν στην εμφάνιση της κατάστασης. Αυτά περι \"βιοχημικών\" ανισορροπιών είναι μπαρούφες που γράφουν οι φαρμακευτικές στις διαφημίσεις για να τα εμπορεύονται τα προιόντα τους (δυστυχώς τα φάρμακα είναι \"ακριβά\" προιόντα...τι να πεις...), τόσο απλά. Όταν κάποιοι επιστήμονες είχαν υποβάλλει μύνηση στις φαρμακευτικές με την υπόθεση ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, οι φαρμακευτικές τα βρήκαν με τον WHO (World Health Service) που δικαιολόγησε την κατάσταση λέγοντας ότι \"τέτοιες απλοικές αναγωγιστικές εξηγήσεις χρειάζονται για να καταλάβουν τι παίρνουν άνθρωποι με πολύ χαμηλό εκπαιδευτικό επίπεδο\" αυτή είναι η αλήθεια. Αυτές οι διαταραχές δεν είναι ούτε για πλάκα σαν κάποιες ενδοκρινολογικές καταστάσεις όπως ο υπερ-θυρεοειδισμός (άσχετο αν ενδοκρινή δυσλειτουργία μπορεί να προκαλέσει ψυχοπαθολογικά συμπτώματα) ούτε το μυαλό είναι μια απλή μίξη 5-6 απλών \"σταρ\" νευροδιαβιβαστών που επηρεάζουν αυτά τα φάρμακα αλίμονο, μια τέτοια υπόθεση φέρνει στο νου αρχαίες ιπποκρατικές πεποιθήσεις περι 4 στοιχείων . Ο εγκέφαλος είναι μια υπερ-πολύπλοκη μηχανή και αν και έχουν εμφανιστεί πάρα πολλές υποθέσεις και μοντέλα για το τι κάνουν αυτά τα φάρμακα στον εγκέφαλο, και γιατί παίρνουν μήνα η μήνες να ποιάσουν, δεν υπάρχει ακόμα ικανοποιητική απάντηση. Προφανώς αλλάζοντας τους νευροδιαβιβαστές μακροπρόθεσμα αλλάζει και ο τρόπος που επικοινωνούν οι νευρώνες στον εγκέφαλο, αλλά είναι άγνωστο τι αλλαγές γίνονται και για ποιο λόγο ακριβώς βοηθάνε-όπως βοηθάνε- σε αυτές τις καταστάσεις.



Γενικότερα έχει κυριαρχήσει το βιο-ψυχο-κοινωνικο μοντέλο \"διάθεσης-στρες\". Σε αυτό, το άτομο έρχεται συνήθως (άλλα όχι πάντα) γενετικά με κάποιο ποιο ευαίσθητο εγκεφαλικό-φοβικό σύστημα η κάτι τέτοιο. Στις εμμονές/ιδεο-φυχαναγκασμούς παίζει ρόσο επίσης το συναίσθημα της \"αποστροφής/αηδίας\" ενώ στις ποιο πολλές διαταραχές δείχνει να παίζει ρόλο και ο μετωπιαίος λοβός που είναι ο \"ανθρώπινος λοβός\" που ελέγχει τις γνωστικές και συναισθηματικές λειτουργίες.






Όταν κάποιος έρχεται με μια \"τέτοια γενετική διάθεση\" θα είναι ποιο πιθανό να αντιλαμβάνεται και να ερμηνεύει τα πράγματα με αυτή του την γενετική τάση, π.χ. ένας ποιο στρεσαρισμένος χαρακτήρας είναι ποιο πιθανό από μικρή ηλικία να κάνει συχνότερες καταστροφικές υποθέσεις για ουδέτερα γεγονότα σε σχέση με άλλους. Τώρα, ανάλογα και με τις εμπειρίες που θα τύχει το άτομο και πως θα τις ερμηνέυσει την χ στιγμή, μπορεί μετά από ένα \"κρίσιμο σημείο \" να εμφανιστεί η διαταραχή. Μάλλον δεν εμφανίζεται από το πουθενά, το άτομο μάλλον θα αντιλαμβάνεται και συμπεριφέρεται για χρόνια έτσι χωρίς και ο ίδιος να το είχε καταλλάβει ,γιατί δεν του είχαν δημιουργήσει δυσλειτουργίες τότε (είναι σε μικρό βαθμό). Ο χρόνιος αυτός τρόπος αντίληψης και συμπεριφοράς όμως, δημιουργεί περισσότερες δυσλειτουργικές μνήμες και συνήθειες κάτι που με την σειρά τους αυξάνουν την πιθανότητα το άτομο να αντιλαμβάνεται τα πράγματα έτσι. (Επίσης όλα αυτά δημιουργούν σταδιακά και ανάλογες εγκεφαλικές αλλαγές όπως άλλωστε κάθε μνήμη). Μετά από ένα κρίσιμο σημείο-που είναι άγνωστο ποιο είναι αυτό-που συνήθως έρχεται με ένα πολύ δύσκολο στρεσαριστικό η τραυματικό γεγονός, τα πράγματα \"ξεφεύγουν\" και εμφανίζεται in full effect η διαταραχή.





Τα φάρμακα τότε λειτουργούν μάλλον με κάποιο σταδιακό τρόπο αλλάζωντας τον τρόπο που λειτουργούν κάποιες περιοχές του εγκεφάλου (π.χ. αυτές που κωδικεύουν το στρες η την διάθεση-π.χ. το σεροτονεργικό σύστημα αν και είναι ακόμα άγνωστο τι κάνει το σεροτονεργικό σύστημα ακριβώς). Κάποιες ψυχο-θεραπείες πάλι όπως η Γνωστική-Συμπεριφορική Θεραπεία λειτουργούν βάζοντας το άτομο να σκεφτεί με ποιο \"θετικούς\" τρόπους (π.χ. στην κατάθλιψη) η το εκθέτει σε αυτό που φοβάται/αποστρέφεται ώστε ο εγκέφαλος του να \"ξε-μάθει\" τις δυσλειτουργικές συνήθειες (π.χ. στο άγχος/πανικό/εμμονές).


Γενικά τα πράγματα είναι ακόμα αρκετά \"trial & error\" στην ψυχιατρική και κλινική ψυχολογία και αν και υπάρχουν πολλές επιστημονικές υποθέσεις και μοντέλα που ρίχνουν κάποιο φως, φαίνεται να είμαστε ακόμα αρκετά μακριά από ολοκληρωμένες θεωρίες του διαταραγμένου ανθρωπίνου μυαλού. Βέβαια αυτοί οι τομείς εξελίσσονται ραγδαία οπότε κάτι είναι και αυτό.

[lacrimae]

Petra, ευχαριστώ για την πληρως κατατοπιστικη απαντηση σου!!! Αν υποθέσουμε οτι κάποιος όμως μπαίνει ξαφνικά σε μία κατάσταση κατάθλιψης και φοβιών ας πούμε, έτσι όπως το μυαλό του γύρισε σε αυτό τον τρόπο σκέψης μπορεί πάλι να γυρίσει στο ¨Φυσιολογικό¨ή αυτές οι φοβικές μνήμες (δυσλειτουργικες όπως αναφέρεις) δεν ξεχνιούνται άραγε ποτέ?

Αλήθεια μια παραμελλημένη τέτοια κατάσταση( κατάθλιψη, φοβίες, ΙΔΨ) μπορεί ακόμη και αν δεν είναι θέμα βιολογικό να οδηγήσει σιγά σιγά σε καταστάσεις όπως η σχιζοφρένεια ή η διπολική διαταραχή? Δηλαδή το μυαλό πχ λόγο φόβου να οδηγησει σε κα΄τι τετοιο ή εκει μιλάμε για γονιδιακές ασθένειεσ μόνο?

[PETRAN]

Originally posted by lacrimae
Petra, ευχαριστώ για την πληρως κατατοπιστικη απαντηση σου!!! Αν υποθέσουμε οτι κάποιος όμως μπαίνει ξαφνικά σε μία κατάσταση κατάθλιψης και φοβιών ας πούμε, έτσι όπως το μυαλό του γύρισε σε αυτό τον τρόπο σκέψης μπορεί πάλι να γυρίσει στο ¨Φυσιολογικό¨ή αυτές οι φοβικές μνήμες (δυσλειτουργικες όπως αναφέρεις) δεν ξεχνιούνται άραγε ποτέ?

Αλήθεια μια παραμελλημένη τέτοια κατάσταση( κατάθλιψη, φοβίες, ΙΔΨ) μπορεί ακόμη και αν δεν είναι θέμα βιολογικό να οδηγήσει σιγά σιγά σε καταστάσεις όπως η σχιζοφρένεια ή η διπολική διαταραχή? Δηλαδή το μυαλό πχ λόγο φόβου να οδηγησει σε κα΄τι τετοιο ή εκει μιλάμε για γονιδιακές ασθένειεσ μόνο?

Βιολογική βάση υπάρχει αλλά μάλλον είναι ποιο γενική, δηλαδή κάποιος έρχεται με ένα ποιο ευαίσθητο στρες σύστημα-εκεί παίζει ρόλο η βιόλογια- αλλά ο τρόπος που στην συνέχεια θα αντιλαμβάνεται/σκέφτεται/χειρίζεται τα πράγματα και οι καταστάσεις που θα τύχει μπορούν να οδηγήσουν είτε σε μια αγχώδη διαταραχή, είτε σε κατάθλιψη είτε και στα δύο (είτε φυσικά σε τίποτα!). Είναι φυσικά δύσκολο να ξεχαστούν κάποιες έντονες δυσλειτουργικές εμπειρίες και συνήθειες, αφού απαξ και \"υπερ-μαθευτούν\" (η επανάληψη τους και μόνο τις δυναμώνει) τείνουν να κυριεύουν την προσοχή, αφού είναι σαν να λένε στον εγκέφαλο \"κοίτα κάποιο στρεσαριστικό ερέθισμα σε απειλεί!\" παρ\'όλο που αυτό το ερέθισμα μπορεί να είναι απλά νοερό κατασκεύασμα (σκέψεις και εικόνες) που δεν υπάρχει. όμως κάποιες \"μαθησιακές\"-όπως αλλιώς λέγονται-ψυχοθεραπείες όπως η γνωστική-συμπεριφορική προσπαθεί να κάνει το άτομο να τις ξε-μάθει η έστω να του μάθει καινούργιες λειτουργικές που θα αναστείλουν τιςπαλιότερες ποιο δυσλειτουργικές και εκεί υποτίθεται βρίσκεται η μεγάλη αποτελεσματικότητα της συγκεκριμένης ψυχο-θεραπείας. Κάποιες άλλες ποιο \"βαθειές\" ψυχο-θεραπείες όπως η ψυχο-δυναμική κοιτούν στις προηγούμενες εμπειρίες και τα παιδικά βιώματα,κάτι που είναι αμεφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας σε συγκεκριμένες διαταραχές, αλλά λόγω ότι γενικά μπορούν να \"χαλαρώσουν\" ίσως κάποιους ψυχολογικούς μηχανισμούς που ΚΑΙ αυτοί είχαν συμβάλει στην σταδιακή ανάπτυξη της κατάστασης, το άτομο μπορεί να \"χαλαρώσει\" (ωστόσο μπορεί να αφήσουν ακέραιους τους μηχανισμούς που διατηρούν το πρόβλημα και αυτό μπορεί να αποβεί κακό). Τα φάρμακα δρουν μάλλον αλλάζοντας σταδιακά την λειτουργία των συναισθηματικών περιοχών του εγκεφάλου που δημιουργούν την αρνητική εμπειρία οπότε με αυτό τον τρόπο ανακουφίζουν, ωστόσο είχα διαβάσει και μαι καινούργια θεωρία που έλεγε ότι ίσως αυτά τα φάρμακα, αλλάζωντας σταδιακά την λειτουργία κάποιων περιοχών αλλάζουν και τον τρόπο σκέψης και αντίληψης όπως ακριβώς και η Γ-Σ θεραπεία οπότε και έτσι λειτουργούν αυτό όμως είναι ακόμα πολύ αμφιλεγόμενο.



Μην φοβάσαι για ποιο βαριές ψυχιατρικές διαταραχές όπως η σχιζοφρένεια και η διπολική γιατί αυτές μάλλον έχουν πολύ ισχυρότερη βιολογική βάση, ειδικά η διπολική που υπάρχει μια πιθανότητα της τάξης του 80% να την αναπτύξουν και οι 2 μονοζυγωτικοί δίδυμοι. Τα ανάλογα ποσοστά στην σχιζοφρένεια είναι κάπου στο 50% που είναι μεν πολύ σημαντικά αλλά δεν δείνουν την γενετική υπεροχή. Βέβαια έχουν πει ότι \"περιβαλλοντικά\" γεγονότα που συμβάλλουν στην ανάπτυξη της σχιζοφρένειας δεν είναι μόνο οι ψυχο-κοινωνικές εμπειρίες αλλά ίσως και βιολογικές όπως ιοί κατά την παιδική ηλικία και την γέννα κλπ. Γενικά αν \"δεν το έχεις\" (ότι και αν είναι αυτό-που σίγουρα είναι κατα ένα σημαντικό μέρος γενετικό) είναι σχεδόν σίγουρο να μην αναπτύξεις αυτές τις διαταραχές (που στην πλειονότητα των περιπτώσεων εμφανίζονται στην ενηλικίωση, αφού ακριβώς ωριμάσει ο εγκέφαλος). Επίσης, έχει ανακαλυφθεί ότι όντως το έντονο στρες συμβάλει στην ανάπτυξη αυτών των διαταραχών αλλά φυσικά δεν τις \"προκαλεί\". Απλά αυξάνει την πιθανότητα να εκδηλωθούν, όπως ακριβώς γίνεται ε και σε πολλές καθαρά ιατρικές διαταραχές. Βέβαια υπάρχει περίπτωση σε πολύ extreme βαριά κατάθλιψη το άτομο αν εμφανίσει \"σαν-ψυχωσικά\" συμπτώματα όπως φωνές να του λένε να αυτοκτονήσει, όμως αυτά δεν έχουν σχέση με το \"χάσιμο επαφής με την πραγματικότητα\' που χαρακτηρίζει την σχιζοφρένεια και αυτές οι παραισθήσεις εξαφανίζονται τελείως μαζί με την μείωση της κατάθλιψης (μέσω φαρμακο- η ψυχο-θεραπείας). Οπότε τέτοιες αγχωτικές και συναισθηματικές (νευρωσικές) διαταραχές δεν οδηγούν σε ποιο σοβαρές ψυχωσικές, αφού οι τελευταίες φαίνεται να μην είναι αποτέλεσμα ποιο ευαίσθητης βιολογίας σε συνδίασμο με λανθασμένη μάθηση και τρόπους σκέψης (όπως στις νευρώσεις δηλαδή στις διαταραχές του άγχους και στην διάθεση), αλλά φαίνεται να υπάρχει και κάτι άλλο που ίσως να υπάρχει στο άτομο από την γέννα η από την παιδική ηλικία και που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα (και που σίγουρα είναι εν μέρη γονιδιακό).

[John11]

Aντιγραφή από βιβλίο/ομιλία που αναφέρεται σε όλους τους ανθρώπους (Krishnamurti, \"H τέχνη της ζωής\" στα ελληνικά):

Είμαστε πληγωμένοι από την παιδική ηλικία. Υπάρχει πάντα πίεση, πάντα η αίσθηση του να ανταμειφθούμε ή να τιμωρηθούμε. Μου λέτε κάτι που με κάνει να θυμώσω και που με πληγώνει, εντάξει; Έχουμε συνειδητοποιήσει, λοιπόν, το πολύ απλό γεγονός ότι είμαστε πληγωμένοι από την παιδική ηλικία και ότι για όλη την υπόλοιπη ζωή μας κουβαλάμε αυτή την πληγή, με το φόβο να μην πληγωθούμε περισσότερο ή προσπαθώντας να μην πληγωθούμε, που είναι ένα άλλο είδος αντίστασης. Έχουμε, λοιπόν, επίγνωση αυτών των πληγών καθώς και της δημιουργίας του φόβου; Μπορούμε να εμβαθύνουμε σ\' αυτό το ερώτημα του φόβου; Μπορούμε; Όχι για δική μου ευχαρίστηση, γιατί για σας είναι αυτά που λέω. Μπορούμε να πάμε πολύ-πολύ βαθιά και να δούμε γιατί τ\' ανθρώπινα πλάσματα, που είμαστε όλοι εμείς, ανέχονται το φόβο εδώ και χιλιάδες χρόνια; Βλέπουμε τα αποτελέσματα του φόβου -του φόβου μήπως δεν ανταμειφθούμε, του φόβου μην είμαστε αποτυχημένοι, του φόβου της αδυναμίας σας, του φόβου από ένα δικό σας συναίσθημα ότι πρέπει να φτάσετε κάπου και δεν είσαστε ικανοί γι\' αυτό.
...(συνεχίζεται αλλά είναι μεγάλο για να το αντιγράψω)

Ο φόβος είναι εξαιρετικά πολύπλοκος. Είναι μια τρομακτική αντίδραση. Εάν έχετε γνώση αυτού του πράγματος, είναι ένα σοκ, όχι μόνο βιολογικά, οργανικά αλλά είναι κι ένα σοκ για το μυαλό. Το μυαλό έχει την ικανότητα, όπως ανακαλύπτει κανείς μόνος κι όχι απ\' αυτά που λένε άλλοι, να διατηρήσει την υγεία του παρά το σοκ. Δεν ξέρω τα πάντα γύρω απ\' αυτό, αλλά το ίδιο το σοκ προσκαλεί και την προστασία απ\' αυτό το ίδιο. Αν το ερευνήσετε μόνοι σας, θα δείτε. Ο φόβος λοιπόν, είναι ένα σοκ, στιγμιαίο ή που συνεχίζεται με διαφορετικές μορφές, διαφορετικές εκδηλώσεις, διαφορετικούς τρόπους.

(Προσωπικά \"πιάνω\" λίγα από αυτά τα κείμενα, αλλά ότι καταλαβαίνω είναι αυτά που γράφω εδώ. Όποιος θέλει περισσότερα ας μου πει).

[path]

\'\'\'\'\' Μια κατάθλιψη πχ δεν έχει κάποια βαθύτερη αιτία (συνήθως απτή) ή μια ΙΔΨ μπορεί να εμφανιστέι απο το πουθενά? \'\'\'\'\',,,,,,,Εμφανιζεται απ το πουθενα , με την εννοια οτι δεν ξερεις απο που σουρθε !,,,,,,,,,,Η ΑΙΤΙΑ δεν ειναι συνηθως ΑΠΤΗ, το αντιθετο μαλλον ,,,,,,,,Αφορα συνηθεστερα, οχι πραγματα που καναμε (αρα και θα θυμουμασταν) , αλλα πραγματα που ΔΕΝ καναμε , ((αμελησαμε , αδιαφορησαμε , αγνοησαμε , ολιγορισαμε κοκ,(που προφανως δεν θυμομαστε η δεν μπορουμε να φανταστουμε καν)),,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,\' \'\'\' έτσι όπως το μυαλό του γύρισε σε αυτό τον τρόπο σκέψης μπορεί πάλι να γυρίσει στο ¨Φυσιολογικό¨\'?\'\'\'\'\',,,,,,το μυαλο μαλλον δεν γυριζει σε μια προτερα κατασταση ,- σαν να μην συνεβη τιποτα-,,,, μοιαζει με τρενο που προχωραει μονο μπροστα , στους σταθμους μονο φορτωνει , ξεφορτωνει ,,και συνεχιζει .....ΜΟΝΟ ΕΣΥ και αφου το αποδεχτεις και το αποφασισεις μπορεις να κανεις το \'\'ξεσκαρταρισμα\'\' , με τα νεα δεδομενα παντα . Εχεις εμπλακει πλεον, και αυτο ειναι κρισιμο ΤΟ να το αποδεχτεις.!

[path]

\'\'\'\'\'\'Αλήθεια μια παραμελλημένη τέτοια κατάσταση( κατάθλιψη, φοβίες, ΙΔΨ) μπορεί ακόμη και αν δεν είναι θέμα βιολογικό να οδηγήσει σιγά σιγά σε καταστάσεις όπως η σχιζοφρένεια ή η διπολική διαταραχή? Δηλαδή το μυαλό πχ λόγο φόβου να οδηγησει σε κα΄τι τετοιο ή εκει μιλάμε για γονιδιακές ασθένειεσ μόνο? \'\'\'\'\'\'\',,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,Δεν υπαρχουν αμιγως γονιδιακες ασθενειες,βιολογικες αιτιες κλπ,,,αρα οτιδηποτε μπορει να συμβει . αλλα αυτο ειναι το χειροτερο σεναριο,και δεν οφελει να το σκεφτεσαι,,,,, Ελπιζω οτι δεν εχεις σκοπο να παραμελλησεις τον εαυτο σου , για να δεις τι αλλο..... θα του συμβει !

[John11]

Originally posted by pathτο μυαλο μαλλον δεν γυριζει σε μια προτερα κατασταση ,- σαν να μην συνεβη τιποτα-,,,, μοιαζει με τρενο που προχωραει μονο μπροστα , στους σταθμους μονο φορτωνει , ξεφορτωνει ,,και συνεχιζει .....ΜΟΝΟ ΕΣΥ και αφου το αποδεχτεις και το αποφασισεις μπορεις να κανεις το \'\'ξεσκαρταρισμα\'\' , με τα νεα δεδομενα παντα . Εχεις εμπλακει πλεον, και αυτο ειναι κρισιμο ΤΟ να το αποδεχτεις.!

Path, κατά τη γνώμη μου τα λες σωστά. Δεν το λέω για \"μπράβο\", απλά να επιβεβαιώσω ότι έτσι σκέφτομαι.

Originally posted by pathAπο οτι φαινεται μαλλον δεν εχεις περιθωρια για ντροπες .,,,ντροπη ειναι να \'υποθάλπτεις\' αυτη τη \'\'δευτερη σκεψη\'\' που κρυβεται στο πισω μερος του μυαλου σου, και σε υποβαλει να σκεφτεσαι την καθε χαζομαρα .........

Πολλές φορές δεν είναι μόνο θέμα ντροπής, είναι και θέμα φόβου. Δηλαδή φοβάμαι να \"χειριστεί\" κάποιος άλλος για λογαριασμό μου ένα θέμα που δυσκολεύομαι να το χειριστώ εγώ. Και σε αυτή την περίπτωση σκέφτομαι \"καλά κάνω και δεν το λέω\".

Originally posted by lacrimae
Αυτό και αν είναι το χειρότερο..και δεν είναι μόνο οι άλλοι που σε πρίζουν γιατί δεν βγαίνεις, γιατί δεν παμε εκέι, γιατί δεν μιλάς κτλ. Ενοοειται ότι δεν μπορουν να καταλάβουν αν δεν το ζήσουν γιατί και εγώ παλιά σε φίλους στα κατω τους έλεγα έλα μωρέ πάμε για ένα ποτό να ξεχαστουμε... Είναι και ο ίδιος σου ο εαυτός.. Ειδικά τώρα που είναι γιορτές και θυμάμαι πέρσυ τέτοιο καιρό τις διακοπές μου εδώ που είμαι τώρα και δεν γύρναγα σπίτι πριν κλέισουν όλα...τραγικό μεν γιατι τώρα καταλαβαίνω πόσο ανούσια ήταν όλα αυτά αλλά εμένα με κανανε χαρουμενη.. Μου φένεται απλά τόσο \"μη ο εαυτός\"..

Σημειώνω δύο \"λάθη\" που όπως λες έκανες. Το μυαλό όσο \"φυσιολογικά\" δούλευε, τόσο φυσιολογικά θα δουλεύει. Αν όμως κουράσουμε το μυαλό κάποια στιγμή θα κουραστεί, έτσι δεν είναι; Ε! απλά κουράστηκε! Με το πρώτο (και εγώ) ξέρεις πόσο κακό έκανες στους άλλους; Η απάντηση είναι σχεδόν όσο κακό κάνουν τώρα οι άλλοι σε σένα. Αν είχες καταλάβει τους άλλους τώρα θα καταλάβαινες εσένα, σωστά;
Και τα γράφω αυτά γιατί σκέφτομαι, και γω, τι μαλ...α έκανα; Τώρα τις γιορτές κατάλαβα πόσο είχα κουράσει το μυαλό μου προσπαθώντας να ξεφύγω από τις ντροπές και τους φόβους μου. Και στις γιορτές το \"πλήρωσα\" ακριβά! Και θα συνεχίσω φυσικά να το πληρώνω. Για να \"ξεφύγω\" έκανα αρκετή δουλειά. Εννοώ πολλή σκέψη με το μυαλό, να ασολούμαι με πολλά πράγματα, για να ξεφεύγω. Αλλά διαπιστώνω τώρα, ότι αυτό με έβαλε ακόμα πιο βαθειά στους φόβους μου.
Ζούμε σε μια βίαιη κοινωνία. Και η βία πηγάζει από το ότι δεν αποδεχόμαστε τους φόβους μας, τις αδυναμίες μας, την ανθρώπινη φύση μας γενικότερα. Η βία υπάρχει παντού και μας προτρέπει να κάνουμε και εμείς το ίδιο γιατί είναι \"φυσιολογικό\". Και όταν έρθει η δύσκολη στιγμή, πάλι η ίδια κοινωνία, οι ίδιοι άνθρωποι, μας σπρώχνουν πάλι στη λάθος κατεύθυνση. Έχουμε δύο επιλογές, ή θα ακολουθήσουμε τη βία της κοινωνίας, ή θα βρούμε έναν άλλο δρόμο/τρόπο για μας.

Originally posted by lacrimaeΒρε παιδιά, αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω γενικότερα, είναι πως είναι δυνατόν, όταν μεχρι μια Χ ηλικία όλα είναι μια χαρά και επίσης χωρίς να συμβεί κάτι στη ζωή μας που μπορεί να μας ταράξει, έρχονται τα ψυχολογικά πάνω κάτω. Τι μπορεί αυτό να σημαίνει?
Αν υποθέσουμε οτι κάποιος όμως μπαίνει ξαφνικά σε μία κατάσταση κατάθλιψης και φοβιών ας πούμε, έτσι όπως το μυαλό του γύρισε σε αυτό τον τρόπο σκέψης μπορεί πάλι να γυρίσει στο ¨Φυσιολογικό¨ή αυτές οι φοβικές μνήμες (δυσλειτουργικες όπως αναφέρεις) δεν ξεχνιούνται άραγε ποτέ?

Δε νομίζω ότι γύρισε. Φυσιολογικό είναι και αυτό που σου συμβαίνει τώρα. Φυσιολογικό, το βρίσκω εγώ. Είμαστε σε μια κατάσταση, που μπορεί να μην μας αρέσει, που μπορεί να μην είναι αρεστή ή αποδεκτή από τους περισσότερους γύρω μας, αλλά είναι φυσιολογική, με την έννοια ότι έρχεται από φυσιολογικά αίτια.
Πριν μερικά χρόνια φοβόμουν μήπως τρελαθώ. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τις αιτίες που είχα φόβο, ντροπή, κλπ, κατάλαβα ότι είναι αδύνατο να τρελαθώ. Φοβόμουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό.