γεμισα...........

[yiuli]

αν μου ζητησει καποιος να περιγραψω τον χαρακτηρα μου δε βρισκω λεξεις..δεν τον βλεπω καθαρα...ή μαλλον ναι...κλειστη...μπερδεμενη...� �ερικες φορες ειναι σαν να θελω να δειξω κατι αλλο για μενα...το προφιλ της λογικης,που ξερει τι της γινεται,που ξερει τι θελει..μερικες φορες συμβαινει,ναι..ειμαι ετσι.αρκετες φορες ομως δε ξερω που μου πανε τα 4...χανω την μπαλα με μενα..δε ξερω γιατι αντιδρω με τον τροπο που αντιδρω...

ειμαι 19 στα 20 κ μενω ακομα στο πατρικο μου..τους τελευταιους μηνες ομως πνιγομαι αφορητα εδω μεσα..κλεινομαι στο δωματιο μου οσες ωρες ειμαι σπιτι κ δεν ερχομαι σε επαφη με τους αλλους..δε μπορω να τους βλεπω..κυριως γιατι δεν αντεχω να βλεπω τον πατερα μου..μπορει να ακουστει βαρυ αυτο αλλα τον σιχαθηκα...

ποτε δεν ειχαμε καλη σχεση..απο παιδι με αντιμετωπιζε σαν το παιδι που επρεπε να τα κανει ολα στην εντελεια κ δε χρειαζεται τιποτα αλλο..ουτε επιβεβαιωση ουτε παιχνιδι..τιποτα..μανα κ πατερα μεχρι το γυμνασιο δε θυμαμαι κ ιδιατερα..μεγαλωσα στη γιαγια μου απο τη μερια του πατερα μου..νεοι γονεις οι δικοι μου,ηρθα απροσμενα εγω,επρεπε να δουλευουν..η γιαγια η γνωστη πεθερα...(τι εχει τραβηξει αυτη η μανα μου...)οποτε οταν γεννηθηκα σχεδον δε συζητηθηκε..θα μενα εκει..τους δικους μου τους θυμαμαι καποια απογευματα που ερχοντουσαν για να με διαβασουν(για λιγα χρονια,μετα κοπηκε κ αυτο) κ να με δουν..κ καθε κυριακη που μαζευομασταν για φαγητο..θυμαμαι μου αρεσε που μαζευομασταν ετσι οικογενειακα..που να ξερα οτι ηταν η μονη μερα που με εβλεπαν..πως να καταλαβω τι γινοταν τοτε?ειλικρινα οι μονες σκηνες που θυμαμαι απο τον πατερα μου μικρη ειναι να μου σκιζει εκθεσεις κ να με στελνει να τις ξαναγραψω κ φωνες..μονο φωνες..κ γω το μονο που μπορουσα να κανω ειναι να κλαιω..

μετα στο γυμνασιο εμενα μονιμα με τους γονεις μου..κ εκει το νιωθα πιο καθαρα απ ό,τι υποψιαζομουν..οι δικοι μου δεν τα πηγαιναν καλα..μαλωναν συχνα..σαν παιδι δε μου αρεσε αλλα οσο το σκεφτομουν δεν ηθελα να χωρισουν..το υπεμενα..αλλα αυτο στον αερα παντα υπηρχε..η ενταση..

τριτη γυμνασιου ηταν η πρωτη φορα που ειπα οχι στον πατερα μου..κ τωρα που το γραφω μου κανει εντυπωση πως μου χει αποτυπωθει στο μυαλο..εκεινος ειναι του στυλ διαταζω κ πρατετε χωρις να εξηγει λογο χωρις τιποτα..ΠΟΤΕ, (ακομα κ τωρα) δεν το αντεχα...μου βγαινε ενας τρελος θυμος..

τελος παντων για να τρεξω λιγο,φτανω στο πανεπιστημιο..η μικροτερη αδερφη μου μπαινει στην εφηβεια σιγα σιγα οποτε αρχιζουν τα οργανα..κ επειδη ο πατερας μου ειχε συνηθισει σε μια κορη που με μια κουβεντα κανει μοκο δε μπορει παει με τα νερα του την δευτερη αντιδραστικη κορη...κ καλα η αδερφη μου ειναι αυτη που κανει ανω κατω το σπιτι κ δεν εχουμε ησυχια ειναι τα λογια του..οταν πηγαινει ομως με την μια κ με την αλλη ειναι καλα..οταν ολοι κλεινουν το στομα γι αυτο ολα ειναι καλα...

το χα καταλαβει κ πιο παλια,μου χε κανει κ μια δυο νυξεις η μανα μου....αλλα ο ανθρωπος δε παιζεται...απορω η μανα μου πως μπαινει απο την πορτα με 20 χρονια κερατο..αυτο που με εξοντωσε ειναι οτι τον επιασα εγω..οχι στα πρασα(αν κ θα το θελα)αλλα μεσω υπολογιστη που κααααθεται με τις ωρες..ειλικρινα η σκεψη οτι με εχει βαλει στο τρυπακι να τον παρακολουθω με εχει διαλυσει..δεν ειναι αυτη σχεση πατερα-κορης..να βρισκω την γκομενα του στον υπολογιστη...μανα κ αυτη..να βλεπω το προσωπο της..ειλικρινα μου εγινε εμμονη ιδεα...


πριν καιρο το αγορι μου πανω σε μια κουβεντα μας μου ειπε οτι εχω πολλα κοινα με τον πατερα μου...επεσα να τον φαω..μου βγαινε η αναγκη να πω οτι οχι δεν εχω καμια σχεση με αυτον τον ανθρωπο..κ ομως οσο περναει ο καιρος φοβαμαι οτι του μοιαζω...το λεω και με ποναει..δε συμπεριφερομαι καλα στους γυρω μου..κ αυτο με πληγωσε παρα πολυ στην προσωπικη μου σχεση...ηταν κομματι μου..κ ειναι...παρολο που με χωρισε..δεν αντεξε ο καημενος το καταλαβαινω..ενω απο την μια του εχω ανοιχτει απιστευτα για διαφορα θεματα,ειδικα τον πρωτο καιρο της σχεσης μου εβγαιναν ψεμματα..λες κ τα ειχα κατω απο τη γλωσσα..σαν να μην ηθελα να με μαθει..σαν να ηθελα να κρυφτω..κ εκεινος παντα σωστος απεναντι μου..κυριος..μεχρι που δεν αντεξε..αλλα επειδη ηταν η πρωτη μου σχεση κ κρατησε τοσο ωστε να γινει κομματι μου με εχει πονεσει πραγματικα που σκεφτομαι οτι τον πονεσα..μονο αυτο δεν ηθελα..

γιατι ψεμματα?φοβαμαι οτι μοιαζω στον πατερα μου...κλαιω συνεχεια απο χθες..δεν εχω ξαναδει ετσι τα ματια μου...γεμισα,δε μπορω αλλο...σιχαθηκα ακομα κ μενα..εχασα τον μονο ανθρωπο που ηθελα διπλα μου..κ τον εδιωξα εγω...τι φταιει?νιωθω ωρες ωρες σαν να μη με γνωριζω..σαν να μην με εχω μαθει καν..


τωρα καθομαι στο σαλονι του σπιτιου μου..μονη μου..παραμονη πρωτοχρονιας..ετσι θα με βρει ο νεος χρονος..μονη μου..ετσι που τα καταφερα..ειλικρινα ποναω ομως..ποναω..

υ.γ.
συγνωμη αν κατι απο τα παραπανω σας φαινεται χωρις συνοχη..το μυαλο μου εχει σταματησει..δε λειτουργει..πρωτη φορα μιλαω μεσα απο υπολογιστη..τα chat κ τα παρεμφερη δεν ειναι του στυλ μου..δε μπορω αν δεν βλεπω τον αλλον..απλα μαλλον τωρα δεν εχω αναγκη να δω τον αλλον..αλλα εμενα...:(

[Θεοφανία]

Γιούλη...η τελευταια σου πρόταση είναι η πραγματικότητα.
Μου δίνεις την αίσθηση πως μέσα απ\' την ερευνα και την εμμονή που έχεις με το να ψάχνεις τα του πατέρα σου, ψάχνεις εκείνον, το ενδιαφέρον του, τα παιδικά σου χρόνια, εσένα.
Ξέρεις όμως πως και πουαρω να γίνεις, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: ο άνθρωπος δεν ήταν φτιαγμένος για πατέρας. Δεν τον κατηγορώ, ξέρεις γιατί? Μόνη σου είπες πως γεννήθηκες όταν οι γονείς σου ήταν πολύ νέοι. Στις γυναίκες είναι πιο εύκολο να ενεργοποιηθεί το μητρικό ένστικτο όσο αναίσθητες και αν είναι. Οι άντρες στις περισσότερες περιπτώσεις πρέπει να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένοι πως θέλουν να γίνουν γονείς για να έχουν να δώσουν πράγματα. Ο μπαμπάς σου δεν είχε, δεν έδωσε.
Εσύ τι θα κάνεις? Θα μεταφέρεις την ανωριμότητα του και την έλλειψη του σε σένα και κατ επέκταση στις σχεσεις ή στους φίλους σου?
Μόνη σου λες πως φταις για ότι έγινε με τον φίλο σου. Παρε τον ένα τηλ, μιλα του, ζήτα συγνώμη, κάνε την αυτοκριτική σου και ας μη γίνει τίποτα.
Εσύ θα νιώσεις καλύτερα όμως και αυτό θα είναι μια καλή αρχή.

[yiuli]

και τηλεφωνο πηρα..και συγνωμη ζητησα..τελειωσε...κ ηταν ο,τι καλυτερο ειχα..αλλα πως να με πιστεψει?αυτο ηταν που με εκανε να γεμισω..δε ξερω τι να κανω...νιωθω μουδιασμενη...