Μεγάλη ιστορία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα..

[vanessa6306]

Γεια σας. Πριν 5 χρόνια στα 15 μου, έπαθα ένα λυποθυμικό επεισόδιο σε ένα κατάστημα και από τότε κυριολεκτικά άρχιζε να αλλάζει όλη μου η ζωή. Με έπιασε μια φοβία και ένιωθα πως όπου και αν είμαι θα λιποθυμήσω. Ζαλιζόμουν, με έπιανε άγχος,διαταραχές πανικού με αποτέλεσμα την πλήρη αποφυγή και έκθεση στο οτιδήποτε. Σταμάτησα να βγαίνω από το σπίτι γιατί ένιωθα συνέχεια ότι θα μου ξανασυμβεί. Κατέληξα να έχω κατάθλιψη για αρκετούς μήνες και να εχω χάσει κάθε ενδιαφέρον που είχα για τη ζωή. Πήγα σε πολλούς γιατρούς, στην αρχή σε ομοιοπαθητικούς, σε ψυχολόγο,σε ψυχίατρο.. Άρχισα να κάνω αγωγή με φάρμακα αγχολητικά και αντικαταθλιπτικά. Μετά από κάποιο καιρό ήμουν καλύτερα υπό την έννοια ότι δεν ένιωθα τόσο πολύ τους φόβους μου και δεν σκεφτόμουν τόσο το κάθε μου βήμα. Παρ'ολα τα θετικά στην ουσία ήταν σαν να μην ήμουν ο εαυτός μου.. Πιστέυω πως παραήμουν ελεύθερη για τα δικά μου δεδομένα. Πάντως ήμουν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα καλύτερα και το σημαντικότερο, η ζωή μου κυλούσε πολυ πιο φυσιολογικά με τις ασχολίες της και τα ενδιαφέροντά της. Μετά από΄1,5 χρόνο η γιατρός θεώρησε ότι ήταν καιρός να αρχίσω να κόβω τα φάρμακα. Μετά 2 μηνών από τη διακοπή επανήλθε η ίδια κατάσταση. Άγχος ,φοβία και άρνηση να απομακρυνθώ απο το σπίτι μου νιώθοντας έτσι ότι είμαι πιο ασφαλής. Ξαναπήγα στη γιατρό, ξανάρχισα τα φάρμακα αλλά αυτή τη φορά, χωρίς να ξέρω για ποιο λόγο δεν μπόρεσα να τα δεχτώ. Ένιωθα χάλια και είχα φοβερές παρενέργειες και αποφάσισα να σταματήσω και να προσπαθήσω μόνη μου. Ας φτάσουμε στο τώρα. Είμαι 2 χρόνια χωρίς φάρμακα, έχω ξεπεράσει κατά πολύ τα τόσο έντονα και άσχημα συναισθήματα μου, τις κρίσεις πανικού, την αγοραφοβία, αλλά μου έχει μείνει μια απίστευτη δυσκολία να ζω τα πάντα αυθόρμητα. Για να κάνω το οτιδήποτε το σκέφτομαι πάρα πολύ, μηχανικά βάζω στο μυαλό μου αρνητικές σκέψεις νομίζοντας ότι δεν θα είμαι καλά, ενώ τις περισσότερες φορές τελικά δεν ισχύει. Ένα από τα μεγαλύτερα κατάλοιπα που μου έχει μείνει έιναι ότι ακόμα και τώρα που δεν νιώθω τα τόσο έντονα αρνητικά συναισθήματα, φοβάμαι να ρισκάρω και να απομακρυνθώ από την περιοχή που μένω.. Γενικά έχω και πολλά οικογενειακά προβλήματα και οικονομικά, και το κλίμα δεν με βοηθάει καθόλου, το αντίθετο μάλιστα. Από το καθημερινό μου άγχος μου προκλήθηκε και αυπνία. Δεν μπορώ να ρυθμίσω το ωράριο του ύπνου μου, να κοιμηθώ χωρίς να ξυπνήσω μετά από λίγες ώρες και κυρίως να νιώσω ξεκούραστη μετά από ξύπνημα. Αυτή την περίοδο δεν ασχολούμαι με τίποτα και αυτό με κάνει να αγχώνομαι και να στεναχωριέμαι ακόμα πιο πολύ. Το χειρότερο είναι ότι θέλω να τα αλλάξω όλα και ξέρω ότι είναι στο χέρι μου, αλλά δεν το επιχειρώ αποτελεσματικά.. Ο καιρός περνάει και γω δεν ξέρω τί να κάνω.. Και φυσικά δεν μπορείς να ξεκινήσεις από κάπου από τη στιγμή που δεν έχεις ούτε φυσιολογικό ύπνο τις περισσότερες μέρες.. Όλα μου φαίνονται βουνό, αυτό είναι που με φρενάρει. Έχω ξεχάσει τί με έκανε να περνάω καλά, να διασκεδάζω και έχω να νιώσω έτσι χρόνια. Έχω μια παθητικότητα που μ'έχει πάει πολύ πίσω. Σαν να έχω χάσει τον εαυτό μου. Δεν βρίσκω κάτι να μου αρέσει πραγματικά που να χαίρομαι στην ιδέα ότι θα το κάνω.. Συγγνώμη για τις τόσες λεπτομέρειες, αλλά όταν κάτι είναι τόσο πολύπλοκο και αφορά την ίδια σου τη ζωή, δεν σου είναι εύκολο να μην αναφέρεις περιστατικά που για σένα παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο. Όποιος μπορει να μου προτείνει κάτι, να με συμβουλεύσει ή έχει περάσει μια παρόμοια κατάσταση θα παρακαλούσα να βοηθήσει γιατί πραγματικά είναι ανάγκη.. Ευχαριστώ

[giwta2]

Οτι και να λέτε περί αϋπνίας το μάστερ εγώ το έχω.

[Asterix]

Γεια σου,Βανέσσα...Το πρόβλημα το δικό μου έχει πολλά κοινά σημεία με το δικό σου...Δηλαδή και εγώ εδώ και κάποια χρόνια έχω μια παθητικότητα στην ζωή μου,έχω αγοραφοβία,δεν μπορώ να βγω από το σπίτι,ακόμα και στον ύπνο έχω πρόβλημα...Δηλαδή,κοιμάμαι πολύ αργά το βράδυ,σχεδόν ξημερώματα και ξυπνάω μετά μεσημέρι έχοντας χάσει την μισή ημέρα...Και εγώ επίσης θέλω να φύγω από την περιοχή που μένω και γενικότερα σε καταλαβαίνω απόλυτα...Πηγαίνω σε ψυχολόγο 4 μήνες,με έχει βοηθήσει λίγο αλλά έως εκεί...Τίποτα,πρέπει να ξεκινήσεις από το \'\'μηδέν\'\'...Από το θέμα του ύπνου...Προσπάθησε να πέφτεις για ύπνο πιο νωρίς για να σηκώνεσαι και πιο νωρίς και εάν δεν μπορείς να κοιμηθείς,κάνε προσπάθεια τι να σου πω...Όχι,πως εγώ την κάνω,αλλά θα προσπαθήσω...Πρέπει να ξεκινήσουμε από το \'\'τίποτα\'\' και με μόνο με προσωπική θέληση θα τα καταφέρουμε...

[vanessa6306]

\'\'Arsus\'\' Πραγματικά είπες μια φράση-κλειδί και για τη δική μου περίπτωση.. Αυτό είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματά μου, το τί θα πουν οι άλλοι αν δεν με δουν καλά και το τι θα σκεφτούν για μένα. Και αυτό με αγχώνει πάρα πολύ και με αποτρέπει στο να είμαι πιο ελεύθερη και παρορμητική. Πραγματικά γνωρίζω ακριβώς πως έχει κατάσταση και ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημά μου μετά από τόσα χρόνια ταλαιπωρίας, ξέρω τα πάντα για το τι μου συμβαίνει, έχω μάθει να αναγνωρίζω το κάθε τι που μπορεί να αισθανθώ, δηλαδή είμαι \'\'αριστούχος\'\' στο θεωρητικό επίπεδο, αλλά στο πρακτικό και στο σημαντικότερο κολλάω.. Ακόμα δεν εχω την αποφασιστικότητα που πρέπει να έχω, Αφήνομαι χωρίς να το θέλω και χωρίς να ξέρω γιατί το κάνω.. Αμελώ ακόμα και σημαντικά πράγματα για την υγεία μου. Π.χ. Έχω βγάλει κάτι σπυράκια σαν αλλεργία εδώ και 2 μήνες και όλο λέω θα πάω στο γιατρό και όλο το αμελώ.. Λες και κατά τη διάρκεια της μέρας με τραβάει ένα κύμμα και με παρασύρει στο να κάνω ανούσια πράγματα, κοινώς να χαζεύω και όταν φτάνει το τέλος της μέρας(ποιας μέρας δηλαδή αφού τότε προσπαθώ να κοιμηθώ) σκέφτομαι τη μέρα που πέρασε και λέω \'\'τί εκανα πάλι σήμερα?? Γιατί άφησα πάλι μια μέρα να πάει χαμένη??\'\' Και την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια.. Δεν ξέρω γιατί τα έχω τόσο πολύ μπλεγμένα στο μυαλό μου, σκέφτομαι τόσο πολύ και τα έχω κάνει όλα κουβάρι πελαγώνοντας. Έχεις δίκιο στο ότι πρέπει να δώσω σημασία στον εαυτό μου, πραγματικά είναι αυτό που πρέπει να κάνω πιο πολύ.. Το έχω ανάγκη για να νιώσω καλά.. Ελπιζω αύριο να μην παρασυρθώ πάλι καταλήγοντας στις ίδιες σκέψεις.. Αλλά όπως είπατε και σεις, προσπάθεια χρειάζεται και αποφασιστικότητα.. Όσο για το ότι φάνηκα δυνατή στο παρελθόν, το συζητούσα και με το αγόρι μου, ήταν επειδή τότε ήταν αρχή και δεν είχα τα κατάλοιπα και την κούραση τόσων χρόνων που υπάρχει αυτή η κατάσταση.. Τώρα έχουν πειραχτεί τα νεύρα μου και νιώθω ότι με το παραμικρό στραβό που μπορεί να συμβεί δεν θα μπορέσω.. Και αυτός είναι ο λόγος που δεν ρισκάρω δυστυχώς. Είναι ανόητο γιατί ξέρω πως μόνο έτσι μπορεί να καταφέρω κάτι και όμως αφήνομαι..
\'\'Asterix\'\' πραγματικά και εγώ τα ίδια έχω και βλεπεις ότι και τώρα που είναι 3 τα ξημερώματα ακόμα δεν έχω πέσει για ύπνο.. Κάπου διάβασα ότι είναι περίεργο το πώς ο άνθρωπος συνηθίζει τόσο εύκολα τα δύσκολα και δεν προσπαθεί να τα αλλάξει αλλά προτιμά να συμβιβάζεται.. Μεγάλη κουβέντα.. Λέτε τελικά να είναι όλα μια συνήθεια??? Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας, με βοηθούν πολύ και ξέρω ότι και εσείς καταλαβαίνετε..

[RainAndWind]

Vanessa,ονομάζεται learned helplessness,δηλαδή έχεις μάθει τον εαυτό σου να νιώθεις αβοήθητη,μη ικανή να ανταπεξέλθεις.Μελέτησε όσα έχει γράψει ο Petran σε μέλη που αντιμετωπίζουν ανάλογα θέματα με φοβίες και σωματοποιημένο άγχος,θα σε βοηθήσει να κατανοήσεις την υφή του προβλήματος.Έχουν γραφεί πράγματα και για τις κατάλληλες θεραπείες επίσης.