Μη βιάζεσαι να \"συγχωρέσεις\"

[PETRAN]

Originally posted by Sofia

δλδ εννοεις οτι υπάρχουν παραγοντες που οριζουν ποτε καποιος και πολυ συγκεκριμενα το παιδι ειτε ως ενηλικας ειτε οχι, \"πρεπει\" και ποτε οχι, να συγχωρεσει τον γονιο του?και αυτοι εχουν να κανουν με τους παραγοντες που παραθετεις κατω? δλδ το βαρος της πραξης, την επαναληψη κλπ?

Ναι όλα αυτά και άλλοι παράμετροι παίζουν ρόλο κυρίως στους ενήλικες.

Originally posted by PETRAN


Συνηθως τα παιδια κανουν τα παντα ωστε να συγχωρεσουν τους δικους τους, να θαψουν ολο τον θυμο που εχουν γι αυτους διοχετευοντας τον αλλου ή στρεφοντας τον στον ιδιο τον εαυτο τους. Ακομα κ οταν αφεθουν στο να νιωσουν στιγμιαια οτι αυτο που τους συνεβη απο τους γονεις τους ειναι κατι πολυ ασχημο.

Θα ελεγα μαλιστα, πώς οταν τα παιδια υποτιμουν το γεγονος, την βαρυτητα που ειχε ή ακομα κ την επιδραση σ αυτα τα ιδια, τοτε ειναι κ πιο ευκολο να συγχωρεσουν τους γονεις τους.

Η καταννοηση, η γνωση κ η επαρκεια της αναφορικα με ενα ασχημο γεγονος δεν συνεπαγεται κ την αποδοχη του, ή την συγχωρεση του απο το παιδι ή τον ενηλικα.

Ναι δεν μιλάω για τα παιδιά μίλησα κυρίως για τους ενήλικες. Σίγουρα τα παιδιά είναι πολύ ποιο δύσκολο (ακατόρθωτο)να μην συγχωρέσουν τους γονείς, αλλά έρχεσαι ακριβώς στα λόγια μου. Επειδή ακριβώς τα παιδιά δεν μπορούν να το κάνουν αυτό τότε \"υποτιμούν\" το γεγονός ώστε αυτό να βρεθεί μέσα στο εύρος των συναισθηματικών τους πόρων. Φυσικά για να το υποτιμήσουν πρέπει να προσεγγίσουν το βάρος του γεγονότος πρώτα, π.χ. πόσο \"άσχημα\" αισθάνονται/αισθάνθηκαν όταν συμβαίνει/συνέβει. Δεν χρειάζεται πλήρη αναλυτική κατανόηση.

[Sofia]

Originally posted by PETRAN

Ναι δεν μιλάω για τα παιδιά μίλησα κυρίως για τους ενήλικες. Σίγουρα τα παιδιά είναι πολύ ποιο δύσκολο (ακατόρθωτο)να μην συγχωρέσουν τους γονείς, αλλά έρχεσαι ακριβώς στα λόγια μου. Επειδή ακριβώς τα παιδιά δεν μπορούν να το κάνουν αυτό τότε \"υποτιμούν\" το γεγονός ώστε αυτό να βρεθεί μέσα στο εύρος των συναισθηματικών τους πόρων. Φυσικά για να το υποτιμήσουν πρέπει να προσεγγίσουν το βάρος του γεγονότος πρώτα, π.χ. πόσο \"άσχημα\" αισθάνονται/αισθάνθηκαν όταν συμβαίνει/συνέβει. Δεν χρειάζεται πλήρη αναλυτική κατανόηση.

Νομιζω πώς εχεις δει πολλους ενηλικες να υποτιμουν γεγονοτα κακοποιησης κ να μην τα αναγνωριζουν ως καν τετοια. Ειτε ως \"θυτες\", ειτε ως \"θυματα\". Οπως επισης θα χεις δει πολλους ενηλικες να μην εχουν ωριμασει ποτε κ να παραμενουν για παντα, τα παιδια των γονιων τους. Ακομα κ οταν οι τελευταιοι εχουν πεθανει.

[PETRAN]

Originally posted by Sofia

Νομιζω πώς εχεις δει πολλους ενηλικες να υποτιμουν γεγονοτα κακοποιησης κ να μην τα αναγνωριζουν ως καν τετοια. Ειτε ως \"θυτες\", ειτε ως \"θυματα\". Οπως επισης θα χεις δει πολλους ενηλικες να μην εχουν ωριμασει ποτε κ να παραμενουν για παντα, τα παιδια των γονιων τους. Ακομα κ οταν οι τελευταιοι εχουν πεθανει.

Εντάξει ναι θα υπάρχουν. Δεν κατάλαβα βέβαια το κατα πόσο σχετίζεται αυτά που λέμε με τα προηγούμενα αλλά οκ λολ. Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο κάποιος ενήλικας παραμένει για πάντα \"παιδί των γονιών του\" τέτοιες απόψεις είναι αρκετά μονόπλευρες και κάθε χαρακτήρας είναι ένα συνοθύλευμα παραμέτρων. Σίγουρα θα υπάρχουν κάποια άτομα που κάποιες πτυχές τους να έχουν \"παγώσει\" (π.χ. κάποιοι να αποζητάνε συνέχεια την προσοχή επειδή έτσι ήταν η παιδική του ηλικία αν και πάλι κάποιοι μεγαλώοντας θα προσαρμοστούν πιο πολύ σε σχέση με άλλους) αλλά το θεωρώ απίθανο το άτομο να μένει το ίδιο σε όλους τους τομείς, είναι πρακτικά αδύνατο. Εκτός και αν μιλάμε για τον τύπο που μια ζωή έμενε με την μάνα του στο στο ξενοδοχείο στο \"ψυχώ\".

[Sofia]

Originally posted by PETRAN
Εντάξει ναι θα υπάρχουν. Δεν κατάλαβα βέβαια το κατα πόσο σχετίζεται αυτά που λέμε με τα προηγούμενα αλλά οκ λολ. Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο κάποιος ενήλικας παραμένει για πάντα \"παιδί των γονιών του\" τέτοιες απόψεις είναι αρκετά μονόπλευρες και κάθε χαρακτήρας είναι ένα συνοθύλευμα παραμέτρων. Σίγουρα θα υπάρχουν κάποια άτομα που κάποιες πτυχές τους να έχουν \"παγώσει\" (π.χ. κάποιοι να αποζητάνε συνέχεια την προσοχή επειδή έτσι ήταν η παιδική του ηλικία αν και πάλι κάποιοι μεγαλώοντας θα προσαρμοστούν πιο πολύ σε σχέση με άλλους) αλλά το θεωρώ απίθανο το άτομο να μένει το ίδιο σε όλους τους τομείς, είναι πρακτικά αδύνατο. Εκτός και αν μιλάμε για τον τύπο που μια ζωή έμενε με την μάνα του στο στο ξενοδοχείο στο \"ψυχώ\".

εισαι πολυ αισιοδοξος.

[anwnimi]

Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα κι αν ανεξαρτητοποιήθηκαν οικονομικά, αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες, να είναι ακόμα συναισθηματικά εξαρτημένοι από τους γονείς τους, ακόμα κι αν επιφανειακά τίποτε από τη συμπεριφορά τους δεν καταμαρτυρεί κάτι τέτοιο.
Κι ίσως, γιατί βιάστηκαν να συγχωρέσουν, εκείνους τους γονείς, τους τότε θεούς τους, και όχι τον εαυτό τους.
Γιατί πίστευσαν ότι έτσι πρέπει να γίνει, ότι έτσι θα είναι πιο ψυχικά ήρεμοι, ότι έτσι επιτέλους θα προχωρήσουν μπροστά.

[PETRAN]

Originally posted by Sofia


εισαι πολυ αισιοδοξος.

Κοίτα δεν είναι θέμα αισιοδοξίας η όχι απλά γράφω ότι ξέρω. Απλά αυτά τα πράγματα δεν μονόπλευρα και γραμμικά όπως κάποτε πίστευε η εκλιπούσα ψυχοδυναμική σχολή στις αρχές-μέσα του 20ου αιώνα, δηλαδή γονείς χ- παιδί/άτομο έτσι, γονείς ψ-παιδί/άτομο γιουβέτσι. Είναι παρα πολοί παράμετροι που καθορίζουν αυτά τα πράγματα και αυτοί οι παράμετροι βρίσκονται σε δυναμική αλλαγή. Είναι μη-γραμμικό, πιθανοκρατικό και διαδραστικό το όλο θέμα.

[anwnimi]

Και για να μιλήσω πιο προσωπικά, το παράδοξο είναι όταν όλο το οικογενειακό περιβάλλον μου ζήτησε, ως ενήλικα, να παίξω για χιλιοστή φορά το ρόλο της μητέρας και όχι της κόρης , σε μια πολύ δύσκολη για μας εποχή, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που τον αρνήθηκα αυτό το ρόλο που δε μου αναλογούσε, μιας και ως παιδί μου τον είχαν φορτώσει πολλές φορές...
Και γι\'αυτό, ήταν η πρώτη φορά ίσως που αντιμετωπίστηκα ως κόρη και όχι ως μάνα.
Και γι\'αυτό, δεν πρόκειται να το μετανιώσω ποτέ.

[anwnimi]

Originally posted by PETRAN

Originally posted by Sofia


εισαι πολυ αισιοδοξος.

Κοίτα δεν είναι θέμα αισιοδοξίας η όχι απλά γράφω ότι ξέρω. Απλά αυτά τα πράγματα δεν μονόπλευρα και γραμμικά όπως κάποτε πίστευε η εκλιπούσα ψυχοδυναμική σχολή στις αρχές-μέσα του 20ου αιώνα, δηλαδή γονείς χ- παιδί/άτομο έτσι, γονείς ψ-παιδί/άτομο γιουβέτσι. Είναι παρα πολοί παράμετροι που καθορίζουν αυτά τα πράγματα και αυτοί οι παράμετροι βρίσκονται σε δυναμική αλλαγή. Είναι μη-γραμμικό, πιθανοκρατικό και διαδραστικό το όλο θέμα.

Κάποια βιώματα μπορεί να επιδράσουν διαφορετικά σε δύο πρόσωπα.
Ένα χοντρικό παράδειγμα, αν ο ένας γονέας αντιπροσωπεύει το άσπρο και ο άλλος το μαύρο, το παιδί μπερδεύεται. Και αυτή η εσωτερική σύγχυση μπορεί σε δύο διαφορετικά παιδιά να επιδράσει διαφορετικά.

Όμως, δεν υπάρχει περίπτωση να μην επιδράσει, και δεν υπάρχει περίπτωση να επιδράσει εξ\'ολοκλήρου ευεργετικά. Το πιθανότερο είναι αρνητικά. Ίσως το μόνο θετικό είναι ότι από άσχημες εμπειρίες, ακόμα και παιδικές, μαθαίνουμε, με σκληρό τρόπο μεν, αλλά μαθαίνουμε.
Ωστόσο, η άσχημη εμπειρία, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, κάνει την παρουσία της στή συμπεριφορά μας.

Η ουσιαστική συγχώρεση του εαυτού μας μπορεί να μας απελευθερώσει από την παρουσία των άσχημων εμπειριών στη μετέπειτα συμπεριφορά μας.

[mariafound]

Ανωνυμη γιατι θεωρεις αναγκαια την συγχωρεση του εαυτου σου?Αυτο σημαινει ενοχες,Που θεωρεεις οτι φταις?

[anwnimi]

Μαρία μου με βάζεις τώρα σε πολύ προσωπικές εξομολογήσεις
Χαχα μάλλον έχω γίνει το σλόγκαν της ημέρας: \"η ανώνυμη πιστεύει ότι φταίει\"-help! Μου αρέσει πάντως που το προσέχετε, δεν μπορώ να πω,

Αυτά τα έχω καταθέσει στη θεραπεία και τα επεξεργάζομαι. Αν νιώσω κάποια στιγμή ότι θα με ωφελήσει να τα καταθέσω και εδώ, ίσως το κάνω.

Το μόνο που θα σου πω είναι ότι όταν σου μαθαίνουν πως φταις, είτε κάνεις αυτό που θέλουν, είτε όχι, καταλήγεις να το πιστεύεις.

[PETRAN]

Εντάξει αλλά Anwnimi αυτά δεν είναι στανταρ για όλους. \"Συγχωρεσε τον εαυτό σου για να σωθείς\" σαν θρησκευτικό μοτο ακούγεται. Ούτε όλοι οι γονείς είναι τέρατα. Φυσικά και η συμπεριφορά των γονιών επηρεάζει την ψυχολογία μας, αλλά φυσικά και δεν μας καθορίζει ούτε και μας επηρεάζει όλους στον ίδιο βαθμό.

[mariafound]

Δεν χρειαζεται να το πεις εδω αν δεν εισαι ετοιμη.Εμενα μου αρκει οτι ηδη εχεις αρχισει κ αμφιβαλλεις γιαυτη την πεποιθηση που σου δημιουργησαν κ την επεξεργαζεσαι.Αυτο σημαινει οτι ηδη εισαι πολυ κοντα στη λυση της.
Κ ναι καταληγεις να την πιστευεις ,δεν σημαινει ομως οτι δεν μπορεις ν απαλλαγεις απο αυτη.
Κατι αλλο ανωνυμη.Δεν φταις εσυ για τιποτα.Τι νομιζεις οτι θα σου προσφερει μια συγχωρεση?Θα γινεις καλυτερος ανθρωπος?Θα σβησεις το παρελθον?Θα το αλλαξεις?Θα τους αλλαξεις?Εαν οι ιδιοι δεν θελουν να αλλαξουν δεν θα το κανουν ποτε.
Σε περιπτωση που εχουν δει τα λαθη τους τοτε η συγχωρεση ειναι περιττη.Κατανοεις την ανθρωπινη φυση κ προχωρας.

[PETRAN]

Μάλλον εννοεί ότι άμα σε γεμίζουν ενοχές τότε το να συγχωρέσεις τον εαυτό σου (και όχι απαραίτητα τους γονείς η τον οποιοδήποτε) μπορεί να σε απαλλάξει από συναισθηματικό βάρος, ότι δηλαδή δεν έφταιγες εσύ στην τελική γι\'αυτά/ά που σου λέγαν ότι έφταιγες. Μπορεί όντως να βοηθήσει. Το θέμα είναι να μπορέσεις να συμβιβαστείς με την δύσκολη παρελθοντική κατάσταση και η αποδοχή του εαυτού είναι σημαντική.

[anwnimi]

Petran ποιος από εμάς γράφει ότι όλοι οι γονείς ειναι τέρατα;
Επίσης, κάποια άσχημη συμπεριφορά του γονέα τον κάνει αυτόματα τέρας;

Καλά, ούτε κι εμένα μου αρέσουν τα θρησκευτικά μοτό.
Σίγουρα δεν υπάρχουν συνταγές για όλους. Άλλωστε και η ψυχολογία στο συμβουλευτικό της κομμάτι είναι εμπειρική. Και αν η εμπειρία δείχνει αυτό, τότε ίσως αυτό συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων (όχι πάλι σε όλες).

Ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει το δικό του δρόμο, και αν τον βγάλει και κάπου, ακόμα καλύτερα.

[anwnimi]

Originally posted by mariafound
Δεν χρειαζεται να το πεις εδω αν δεν εισαι ετοιμη.Εμενα μου αρκει οτι ηδη εχεις αρχισει κ αμφιβαλλεις γιαυτη την πεποιθηση που σου δημιουργησαν κ την επεξεργαζεσαι.Αυτο σημαινει οτι ηδη εισαι πολυ κοντα στη λυση της.
Κ ναι καταληγεις να την πιστευεις ,δεν σημαινει ομως οτι δεν μπορεις ν απαλλαγεις απο αυτη.
Κατι αλλο ανωνυμη.Δεν φταις εσυ για τιποτα.Τι νομιζεις οτι θα σου προσφερει μια συγχωρεση?Θα γινεις καλυτερος ανθρωπος?Θα σβησεις το παρελθον?Θα το αλλαξεις?Θα τους αλλαξεις?Εαν οι ιδιοι δεν θελουν να αλλαξουν δεν θα το κανουν ποτε.
Σε περιπτωση που εχουν δει τα λαθη τους τοτε η συγχωρεση ειναι περιττη.Κατανοεις την ανθρωπινη φυση κ προχωρας.

Μαρία μου με κάλυψε ο Petran...