Μη βιάζεσαι να \"συγχωρέσεις\"

[mariafound]

Πετραν νομιζω οτι προυποθεση για να εχεις ενοχες ειναι να πιστευεις οτι φταις .Εχεις δικιο οτι συγχωρεση κ αποδοχη ειναι εννοιες εξαρτημενες μεταξυ τους ως ενα βαθμο.Η αναγκη της συγχωρεσης εξαφανιζεται οταν συνηδειτοποιησουμε οτι δεν φταιμε..Η αποδοχη του εαυτου ερχεται πολυ ευκολοτερα μετα.

[PETRAN]

Όχι εντάξει απλά καμια φορά έχω την εντύπωση ότι οι γονείς παρουσιάζονται πάντα ως πιθανή πηγή τραυμάτων και κομπλεξ κάτι που υποστήριζε η μιζερη και κυνική ψυχοδυναμική θεωρία και δεν συμφωνώ με τίποτα με κάτι τέτοιο. Εννοείται πως κάποιοι γονείς δεν είναι καλοί και τότε το άτομο είναι καλό να ζητήσει βοήθεια για παρελθοντικά βιώματα που δεν έχει καταφέρει να \"καταπιεί\". Αλλά όχι ότι αυτά είναι στανταρ και τα ίδια για όλους. Ο καθένας όπως λες χαράζει τον δικό του δρόμο σε θέματα αναζήτησης του εαυτού.

[anwnimi]

Originally posted by mariafound
Πετραν νομιζω οτι προυποθεση για να εχεις ενοχες ειναι να πιστευεις οτι φταις .Εχεις δικιο οτι συγχωρεση κ αποδοχη ειναι εννοιες εξαρτημενες μεταξυ τους ως ενα βαθμο.Η αναγκη της συγχωρεσης εξαφανιζεται οταν συνηδειτοποιησουμε οτι δεν φταιμε..Η αποδοχη του εαυτου ερχεται πολυ ευκολοτερα μετα.

Mαρία το ίδιο λέμε με διαφορετικά λόγια. Όταν συνειδητοποιούμε ότι δε φταίμε, δεν έχουμε ουσιαστικά συγχωρέσει τον εαυτό μας;

[weird]

Originally posted by mariafound
Πετραν νομιζω οτι προυποθεση για να εχεις ενοχες ειναι να πιστευεις οτι φταις .Εχεις δικιο οτι συγχωρεση κ αποδοχη ειναι εννοιες εξαρτημενες μεταξυ τους ως ενα βαθμο.Η αναγκη της συγχωρεσης εξαφανιζεται οταν συνηδειτοποιησουμε οτι δεν φταιμε..Η αποδοχη του εαυτου ερχεται πολυ ευκολοτερα μετα.

Σίγουρα η αποδοχή του εαυτού μπορεί να έρθει και χωρίς την εξωτερικά δοθείσα συγχώρεση .
Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, προκειμένου να συνεχιστεί κάποια σχέση με σένα και τον άλλο, η διαδικασία της συχώρεσης, ώστε εσύ να τον αποδεχθείς τον άλλο, είναι αναγκαία.

[mariafound]

Ισως να λεμε το ιδιο,ισως να το βλεπω εγω διαφορετικα .Δεν εχουμε συγχωρεσει αλλα εχουμε απαλλαξει τον εαυτο μας απο ενοχες.Ενοχες που εχουν φροντισει ολοι απο οικογενεια εως περιβαλλον να μας γεμισουν απο πολυ μικρους.
Αλλα εχεις δικιο ,το αποτελεσμα ειναι το ιδιο

[mariafound]

Weird συμφωνω μαζι σου μονο ομως οταν ο αλλος εχει δει τα λαθη του ,εχει αλλαξει κ εχει ζητησει συγνωμη με καποιο τροπο εμμεσο η αμεσο

[PETRAN]

Originally posted by mariafound
Πετραν νομιζω οτι προυποθεση για να εχεις ενοχες ειναι να πιστευεις οτι φταις .Εχεις δικιο οτι συγχωρεση κ αποδοχη ειναι εννοιες εξαρτημενες μεταξυ τους ως ενα βαθμο.Η αναγκη της συγχωρεσης εξαφανιζεται οταν συνηδειτοποιησουμε οτι δεν φταιμε..Η αποδοχη του εαυτου ερχεται πολυ ευκολοτερα μετα.

Ναι έτσι είναι, απλά τα παιδιά σε μικρές ηλικίες μάλλον δεν κατανοούν ότι μπορεί να μην φταίνε αυτά και αν μια άσχημη συμπεριφορά επαναλαμβάνεται για χρόνια και λένε στο παιδί \"Φταις\", \"φταις\" τότε είναι πιθανό το παιδί να το πιστέψει και να το κουβαλάει και στην ενήλικη ζωή του (και να του επηρεάζει τον τρόπο σκέψης του και συμπεριφοράς του). Η \"συγχώρεση του εαυτού\" έρχεται μάλλον στο ότι αμα γίνεται για χρόνια και έχει μπει στο \"πετσί\" του μυαλού του ατόμου, τότε ίσως αν το δει ως ενήλικας σαν \"συγχώρεση του εαυτού\" να καλυτερεύσει. Δηλαδή να πει \"εντάξει δεν έφταιγα εγώ για αυτή την κατάσταση οι γονείς μου κάνανε λάθος και αυτοί άνθρωποι είναι κλπ\" ώστε να αποδεχθεί ποιο πολύ τον εαυτό του.

[anwnimi]

Originally posted by PETRAN
Όχι εντάξει απλά καμια φορά έχω την εντύπωση ότι οι γονείς παρουσιάζονται πάντα ως πιθανή πηγή τραυμάτων και κομπλεξ κάτι που υποστήριζε η μιζερη και κυνική ψυχοδυναμική θεωρία και δεν συμφωνώ με τίποτα με κάτι τέτοιο.


Εγώ πάλι το πιστεύω, για την πλειονότητα των περιπτώσεων, μιας και δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε απόλυτοι, αφού παίζει το κοινωνικό και βιολογικό υπόβαθρο, σε άλλους περισσότερο, σε άλλους λιγότερο.
Αλλά ίσως, κάποιοι άνθρωποι που αρνούνται αυτή την πιθανότητα της επίδρασης του γονεϊκού περιβάλλοντος, μέσω της άρνησης, επιλύουν με το δικό τους τρόπο το αντίκτυπο που είχε πάνω τους, ακυρώνοντάς το, ενώ υπάρχει.
Κάποιοι, όχι όλοι.



Εννοείται πως κάποιοι γονείς δεν είναι καλοί και τότε το άτομο είναι καλό να ζητήσει βοήθεια για παρελθοντικά βιώματα που δεν έχει καταφέρει να \"καταπιεί\". Αλλά όχι ότι αυτά είναι στανταρ και τα ίδια για όλους. Ο καθένας όπως λες χαράζει τον δικό του δρόμο σε θέματα αναζήτησης του εαυτού.

Συμφωνώ.

[weird]

Originally posted by Alobar
\'... Να αποδώσεις τις ευθύνες, και αυτές να γίνουν αποδεκτές.
Κι όχι μόνο θεωρητικά ή στα λόγια, αλλά στην πράξη.
Να δεις τον άνθρωπο που σε έχει κακοποιήσει να συνειδητοποιεί πώς ακριβώς το έκανε αυτό και να αλλάζει στάση απέναντί σου.

Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει.
Δεν μπορώ να περιμένω οτι ένας άνθρωπος που με κοκοποιούσε λόγω των αδούλευτων θεμάτων του και επιμένοντας οτι θέλει το καλό μου, θα αλλάξει έυκολα τη φιλοσοφία του και την θεώρησή του των πραγμάτων.
Θα αντιμετωπίσει εύκολα την αλήθεια του και την ευθύνη του...
Και δυστυχώς, αν η συγχώρεση δοθεί πριν ή χωρίς να προηγηθούν όλα αυτά, τότε είναι γράμμα κενό.

Είναι μια συγνώμη βολική, που προσπαθεί να οικοδομήσει ( σε σαθρά θεμέλια) αυτό που θα έπρεπε να είναι η αιτία της...\'


... και μάλιστα να έχεις ήδη αναλάβει το δικό σου μερίδιο ευθυνών προτού προχωρήσεις στη... μοιρασιά. Ένα τόσο βαρύ φορτίο που όταν σε βρίσκει εξαντλημένο όπως στην περίπτωσή μου, είναι για να αναρωτιέσαι αν τελικά μπορείς να το αντέξεις για άλλη μια φορά, για όλες τις προηγούμενες φορές, ποιούς τελικά έχει αποδέκτες και μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Δε πρόκειται ποτέ να δω τον άνθρωπο αυτό να παραδέχεται ο,τιδήποτε συνειδητά. Συνεχίζει ακάθεκτος να με κακοποιεί με βάση τη δική του αντίληψη για τα πράγματα, μια αντίληψη διαστρεβλωμένη για την οποία μόνο \'ευχαριστώ\' στον εαυτό μου μπορώ να πω, που παρόλο που τη βίωσε και τη βιώνει ακόμη δε την έκανε ποτέ κομμάτι του, συνεχίζοντας να την ακυρώνει και να την αποποιείται με όσες δυνάμεις έχουν απομείνει. Ένας άνθρωπος που μου συμπεριφέρεται χειρότερα από τότε που ήμουν εξαρτημένη, γιατί απλά καταλαβαίνει υποσυνείδητα πλέον πως \'τελειώνουν τα ψωμιά του\' και δεν υπάρχει περίπτωση να τα βγάλει πέρα με τον υγιέστατο θυμό μου και την αλήθεια μου. Έδινα συχωροχάρτια με τη σέσουλα, ορμώμενη απ\' το αδιαμφισβήτητο γεγονός της σχέσης αίματος και ταυτόχρονα κατάφερνα να βγαίνω πάνω από τη σχέση αυτή και να \'βλέπω\' την κακοποίηση που με τη σειρά της οδηγούσε στην αυτοκαταστροφή. Είναι εξαιρετικά αντιφατικό να βιώνεις και να παρατηρείς ταυτόχρονα.

Αν υπάρχει κάτι που με χαροποιεί έστω και στο ελάχιστο στο σήμερά μου είναι που δεν έχω να συγχωρέσω κανέναν και για τίποτα, γιατί όσοι μας κάνουν κακό απλά είδαν φως και μπήκαν... για το συγκεκριμένο άνθρωπο δε θέλω να κάνω καμιά \'προσπάθεια\' προκειμένου να κατανοήσει πράγματα, δε πρόκειται να αναλωθώ ούτε στο ελάχιστο γιατί απλούστατα έχω να συγχωρέσω τον εαυτό μου και μόνο. Έχω να κάνω το πιο δύσκολο πράγμα με το οποίο ήρθα ποτέ αντιμέτωπη. Προς το παρόν βιώνω την απόσυρσή μου σα μια κατάσταση που την είχε ανάγκη ο οργανισμός μου. Δε με κατηγορώ, σα να πρόκειται για ακόμη ένα είδος αυτοτιμωρίας. Είμαι φάτσα - κάρτα με όλες μου τις πλευρές, χωρίς πατερίτσες, χωρίς στήριξη γνωρίζοντας ενστικτωδώς πως ο κύκλος θέλει ακόμη για να κλείσει. Η μόνη συγγνώμη που οφείλω είναι σε μένα που με καταπόνησα όσο δε πήγαινε. Τα σαθρά θεμέλια είναι πολύ γερά τελικά. Φτιάχνονται με μεράκι και θέλουν ζήλο και δύναμη για να γκρεμιστούν...

Αλόμπαρ, όταν μιλούμε για την κακοποίηση στην παιδική ηλικία, θαρρώ η ευθύνη βαραίνει τις πλάτες των γονιών, κι όχι του παιδιού, ακόμα κι αν ήταν \"ζόρικο\" ή \"δύσκολο\" ή ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, παιδί.

Δεν θα συμφωνήσω οτι τα σαθρά θεμέλια είναι γερά.
Βλέπω μια αντίφαση στα γραφόμενά σου.
Απο την μια λες \"δεν με κατηγορώ\"
απο την άλλη λες οτι η μόνη συγχώρεση που οφείλεις, είναι σε σένα...
και κατι τελευταίο. Λες οτι δεν πρόκειται να κάνεις καμιά προσπάθεια για να κατανοήσει πράγματα αυτός ο άνθρωπος που σε κακοποίησε.
Προσωπικά δεν κάνω κάποια προσπάθεια για κέινον, αλλά για μένα.
Ανοίγω το κουτί της Πανδώρας για να το βγάλω απο μέσα μου, να είμαι εγώ πιο καλα, κι όποιος αντέξει.
Κι αν αποφασίσει να αναθεωρήσει κιόλας, ακόμα καλύτερα. Είναι δικό του θέμα το αν θα ωφεληθεί.
Αφήνω πάντως ανοιχτό το ενδεχόμενο συγχώρεσης, σε μια τέτοια περίπτωση.

Φυσικά συνταγές δεν υπάρχουν και ο καθένας κρίνει βάσει της δικής του περίπτωσης, απλά ήθελα να σου κανω περισσότερο σαφή την θέση μου.

[weird]

Originally posted by mariafound
Weird συμφωνω μαζι σου μονο ομως οταν ο αλλος εχει δει τα λαθη του ,εχει αλλαξει κ εχει ζητησει συγνωμη με καποιο τροπο εμμεσο η αμεσο

Ναι βεβαίως. Συμφωνώ και επαυξάνω

[anwnimi]

Originally posted by weird
Προσωπικά δεν κάνω κάποια προσπάθεια για κέινον, αλλά για μένα.
Ανοίγω το κουτί της Πανδώρας για να το βγάλω απο μέσα μου, να είμαι εγώ πιο καλα, κι όποιος αντέξει.
Κι αν αποφασίσει να αναθεωρήσει κιόλας, ακόμα καλύτερα. Είναι δικό του θέμα το αν θα ωφεληθεί.
Αφήνω πάντως ανοιχτό το ενδεχόμενο συγχώρεσης, σε μια τέτοια περίπτωση.

Καλύτερα να το βγάζει κανείς, παρά να μην το βγάλει ποτέ, γιατί ίσως κάποτε δε θα έχει πια την ευκαιρία. Κι ας μην έχει αποτέλεσμα. Θα ξέρει τουλάχιστον ότι προσπάθησε.

[PETRAN]

Originally posted by anwnimi



Εγώ πάλι το πιστεύω, για την πλειονότητα των περιπτώσεων, μιας και δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε απόλυτοι, αφού παίζει το κοινωνικό και βιολογικό υπόβαθρο, σε άλλους περισσότερο, σε άλλους λιγότερο.
Αλλά ίσως, κάποιοι άνθρωποι που αρνούνται αυτή την πιθανότητα της επίδρασης του γονεϊκού περιβάλλοντος, μέσω της άρνησης, επιλύουν με το δικό τους τρόπο το αντίκτυπο που είχε πάνω τους, ακυρώνοντάς το, ενώ υπάρχει.
Κάποιοι, όχι όλοι.

Φυσικά και κανείς δεν αρνείται την επίδραση των γονέων, όπως και του σχολείου και των καθηγητών και τέλος πάντων όλων των κοινωνικών συναναστραφών των παιδιών και πως αυτά ανταποκρίνονται σε όλα αυτά (φυσικά οι γονείς έχουν μεγαλύτερη θέση λόγω του ιδιαίτερου δεσμού και του χρόνου μαζί τους) και εγώ θα πω ότι και η εφηβεία είναι πολύ σημαντική (με την ποιότητα των σχέσεων του κάθε έφηβου κλπ.) αλλά οι γονείς δεν είναι μόνο πηγή προβλημάτων αλλά και θετικών χαρακτηριστικών με την αγάπη και την υποστήριξη που μπορεί να δείνουν και στην κυριολεξία να μην δώσουν τίποτα άχημο στο άτομο. Παρ\'όλα αυτά και πάλι κάποιος μπορεί να αναπτύξει προβλήματα γιατί τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.


Αυτό με την \"άρνηση\" είναι η μεγαλύτερη βλακεία που έχει γραφτεί ποτέ, δηλαδή δεν υπάρχει τρόπος να ΜΗΝ βρεις άρνηση, απλά ότι δεν το δέχεσαι η νομίζεις ότι δεν το δέχεσαι είναι άρνηση. Ad hoc μπαρούφες.

[anwnimi]

Originally posted by PETRAN

Φυσικά και κανείς δεν αρνείται την επίδραση των γονέων, όπως και του σχολείου και των καθηγητών και τέλος πάντων όλων των κοινωνικών συναναστραφών των παιδιών και πως αυτά ανταποκρίνονται σε όλα αυτά (φυσικά οι γονείς έχουν μεγαλύτερη θέση λόγω του ιδιαίτερου δεσμού και του χρόνου μαζί τους) και εγώ θα πω ότι και η εφηβεία είναι πολύ σημαντική (με την ποιότητα των σχέσεων του κάθε έφηβου κλπ.) αλλά οι γονείς δεν είναι μόνο πηγή προβλημάτων αλλά και θετικών χαρακτηριστικών με την αγάπη και την υποστήριξη που μπορεί να δείνουν και στην κυριολεξία να μην δώσουν τίποτα άχημο στο άτομο. Παρ\'όλα αυτά και πάλι κάποιος μπορεί να αναπτύξει προβλήματα γιατί τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.


Ωχχ, με αυτό το μήνυμα νιώθω ένα βάρος στους ώμους μου ασήκωτο...για τις ψυχές κάποιων μαθητών...Όχι άλλες ενοχές, δε θα πάρωωωω))))



Αυτό με την \"άρνηση\" είναι η μεγαλύτερη βλακεία που έχει γραφτεί ποτέ, δηλαδή δεν υπάρχει τρόπος να ΜΗΝ βρεις άρνηση, απλά ότι δεν το δέχεσαι η νομίζεις ότι δεν το δέχεσαι είναι άρνηση. Ad hoc μπαρούφες.


Χεχε, το ήξερα ότι έτσι θα καταλήξει...
Κάποια πράγματα είναι διαχρονικά, όπως τα διαμάντια. Τι κρίμα που δεν έχω ένα...:Ρ

[mstrouf]

Originally posted by PETRAN
... κάτι που υποστήριζε η μιζερη και κυνική ψυχοδυναμική θεωρία ..

Πετραν, θα μου λυσεις μια απορια... τι κακο εχει η ψυχοδυναμικη θεωρια;

[anwnimi]

Originally posted by mstrouf

Originally posted by PETRAN
... κάτι που υποστήριζε η μιζερη και κυνική ψυχοδυναμική θεωρία ..

Πετραν, θα μου λυσεις μια απορια... τι κακο εχει η ψυχοδυναμικη θεωρια;

Μα σε παρακαλώ mstrouf...
Πυρ, γυνή, θάλασσα ΚΑΙ ψυχοδυναμική...