Μη βιάζεσαι να \"συγχωρέσεις\"

[anwnimi]

Originally posted by weird

Η αίσθηση που έχω απο τα γραπτά σου, είναι εκείνη ενός ανθρώπου που έχει πονέσει πολύ.
Αλλά και εκείνη του ανθρώπου που έχει μεγάλα αποθέματα εσωτερικού πλούτου και δύναμης.

Καλή δύναμη στην ακινησία σου.
Καμιά φορά η ακινησία είναι ο μόνος τρόπος για να περάσουμε στην κίνηση, την δράση.

Να συγχωρέσεις τον εαυτό σου, επειδή ήσουν απλά ένα παιδί.
Ένα παιδί που πόνεσε, χωρίς να φταίει σε τίποτα.
Και μετά πήρε απο το ένα χέρι τον πόνο, απο το άλλο τον κομματιασμένο του εαυτο΄( αφού ποτέ δεν του δόθηκε χώρος να ολοκληρωθεί) και τα ένωσε μέσα σην εξάρτηση: το ποτό.
Την τεχνητή μπατερίτσα.

Ήθρε η ώρα το κουτί να ανοίξει.
Το πέπλο της λήθης μακριά να φυσήξει.
Τα ψεύτικα να δώσουν τη θεση τους στα αληθινά.
Οι μπατερίστες να είναι αχρείαστες πια....

καλή μου αλο, μην πιστέψεις οτι δεν αγάπησες την ζωή αρκετά.
Δεν φταις εσύ.
Αυτό που σου συμβαίνει, δεν είναι η τιμωρία σου.
Είναι η δυσκολία που πασχίζει χρόνια ολόκληρα να σε φέρει κοντά στην αληθινή εσένα.
Σε αυτή που δεν σε άφησαν να είσαι.

Φιλάκια πολλά πολλά

weird μου, μερικά λόγια από καρδιάς είναι τόσο αγγιχτικά και \"θεραπευτικά\" για την ψυχή και μόνο που τα διαβάζεις...

[anwnimi]

Originally posted by RainAndWind
Θεοφανία,ελπίζω αυτό με το λάος να ήταν πλάκα,αλλά ακόμη και ως πλάκα εμένα με ανατριχιάζει.Προτιμώ ας πούμε να κόψω το δεξί μου χέρι,να περνώ τα βράδια σε σκυλάδικο ακούγοντας Άντζελα Δημητρίου ή να τρώω ισοβίως για μεσημεριανό sushi.Tόσο όμως.:P:P:P

)))

[Alobar]

Originally posted by anwnimi

Originally posted by Alobar
Όταν θα αντιδράσω σε όλο αυτό, ναι θα μ\' έχω συγχωρέσει ειλικρινά και τίμια. Και ακόμη δεν είμαι σίγουρη να σου πω αν τελικά ο λόγος που με συγχωρώ είναι επειδή θα έχω κατανοήσει πλήρως ότι δεν ήμουν παρά μόνο ένα παιδάκι ή επειδή δε κατάφερα να αγαπήσω τη ζωή όσο της αναλογεί.


Τις ίδιες σκέψεις κάνω κι εγώ Alobar...



Το κουτί όντως άνοιξε, και ο μόνος που μπορεί ν\' αντέξει σε όσα ξεπηδάνε από μέσα είμαι σίγουρα εγώ. Οι υπόλοιποι ας κάνουν όπως νομίζουν. Μόνο που αυτό που ενδεχομένως θα πράξουν από \'δω και πέρα, δε θα αφορά εμένα... νά \'σαι καλά!


Για να επέλθει η συμφιλίωση με τους άλλους, αν επέλθει, πρέπει να ξεδιπλωθεί πρώτα όλη η ένταση.
Αν και δύσκολη διαδικασία, ψυχοφθόρα, η έκφραση του θυμού, έστω και καθυστερημενα, βγάζει το εσωτερικό φορτίο. Είσαι σε καλό δρόμο Alobar, αφού κάνεις αυτό που νιώθεις τη δεδομένη στιγμή και δεν καταπιέζεσαι.
Είχα μπει κι εγώ σε αυτή τη διαδικασία, μέχρι και όνειρα θυμού έβλεπα πολύ συχνά, αλλά τα πνεύματα ξαφνικά ηρέμησαν. Ίσως, βιάστηκα να τα κατευνάσω. Θα δείξει.

... στην περίπτωσή μου Ανώνυμη, η συναισθηματική αποφόρτιση την τελευταία φορά κόστισε... ένα τασάκι που όλως τυχαίως - ? - δε προσγειώθηκε σε κεφάλι... θα μπορούσε νά \'χει προσγειωθεί κι έκτοτε δόθηκαν σε μένα κι άλλες αφορμές για παρόμοια αντίδραση... να με χαρακτηρίσω επιθετική;... με τίποτα, αν ήταν άλλος ίσως να είχε παίξει ήδη μποξ... κι όπως είπα και στη Γουίρντ, είναι απίστευτα οδυνηρό να αντιλαμβάνεσαι πόσο γερό έχεις κάνει με 40 σχεδόν χρόνια ζωής το σαθρό που σου πέταξαν στο κεφάλι πείθοντάς σε πως είναι δικό σου, ενώ μόνο αυτό δε συμβαίνει. Για τον πολύ απλό λόγο ότι ξένιζε ή ότι δεν ανταποκρινόταν στα πρότυπα που άλλοι έθεσαν για λογαριασμό μου... εύχομαι να \'δείξει\' το δυνατόν καλύτερο και για σένα όπως και για μένα... να πω κιόλας πως έχοντας αρχίσει ψυχανάλυση εδώ κι ενάμιση μήνα, είμαι προς το παρόν υπερευχαριστημένη απ\' τον εαυτό μου καθώς διαπιστώνω ότι είμαι σε θέση να τη σηκώσω απ\' τη μια, και από την άλλη βλέποντας πως έχω την επιβεβαίωση του θεραπευτή μου όσον αφορά το κατά πόσο προσεγγίζω την ουσία των πραγμάτων... τελείως αιχμηρά και χωρίς κουκουλώματα για την πάρτη μου...

[Alobar]

Originally posted by weird

Originally posted by Alobar

... Γουίρντ καλησπέρα... μάλλον δεν έγινα τόσο σαφής όσο θα ήθελα... φυσικά και η ευθύνη βαραίνει τους γονείς, αλλά εγώ έχω ξαναμιλήσει για τους δικούς μου γονείς. Έκανα το λάθος να πιστέψω ότι έφταιγα εγώ που με απέρριπταν, δε θέλει και πολύ, το ξέρεις... τους αγαπούσα πολύ, πήρα όλο το βάρος πάνω μου και δε βρέθηκε ποτέ κανείς να μου εξηγήσει ότι έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου. Μιλώντας για \'γερά\' σαθρά θεμέλια Γουίρντ, απλά θέλησα να αφήσω μ\' ένα είδος λογοτεχνικής υφής, ένα είδος υπονοούμενου. Έκανα δηλαδή με τη στάση μου απέναντι στον εαυτό μου, τα σάπια θεμέλια να φαντάζουν ως \'σωστά\' και \'αλάθητα\' για την πορεία μου. Φτιάχτηκαν με περίτεχνο μεράκι, με το ίδιο μεράκι οφείλω να τα γκρεμίσω. Εξέλαβα ως γερό και αληθές - την εικόνα μου - κάτι που μου έδωσαν για να πορεύομαι, μόνο που αυτό το \'κάτι\' ήταν αυτό που έβλεπαν αυτοί που με μεγάλωναν και πάτησα πάνω του με όλο μου το βάρος. Δε πάτησα δηλαδή πάνω σε αυτό που πραγματικά είμαι. Τώρα νομίζω με καταλαβαίνεις.
Λέγοντας ότι δε με κατηγορώ πια, εννοώ τη συγκεκριμένη κατάσταση στην οποία έχω περιέλθει τον τελευταίο καιρό. Δε νιώθω ότι είμαι σε αδράνεια επειδή αυτομαστιγώνομαι ξανά, αλλά επειδή πραγματικά έχω ανάγκη να ξεκουραστώ. Σε μένα Γουίρντ, δε πληρώνεται μόνο το κόστος μιας σειράς χαμένων πραγμάτων μιας ολόκληρης ζωής ως τα τώρα, γιατί ταυτόχρονα προσπαθώ να συμβιώσω με έναν εαυτό που έχασε την πατερίτσα του πιώματος. Δε θα κάνω ξανά λοιπόν το λάθος να με φορτώσω παραπέρα ενοχές. Όταν θα αντιδράσω σε όλο αυτό, ναι θα μ\' έχω συγχωρέσει ειλικρινά και τίμια. Και ακόμη δεν είμαι σίγουρη να σου πω αν τελικά ο λόγος που με συγχωρώ είναι επειδή θα έχω κατανοήσει πλήρως ότι δεν ήμουν παρά μόνο ένα παιδάκι ή επειδή δε κατάφερα να αγαπήσω τη ζωή όσο της αναλογεί. Πίστεψέ με, παρόλο που είμαι υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες και προς το παρόν δε \'κουνιέμαι\', καταφέρνω πάραυτα να μένω έξω από την ουσία κι αυτό λέει πάρα πολλά σε μένα τουλάχιστον.

Το κουτί όντως άνοιξε, και ο μόνος που μπορεί ν\' αντέξει σε όσα ξεπηδάνε από μέσα είμαι σίγουρα εγώ. Οι υπόλοιποι ας κάνουν όπως νομίζουν. Μόνο που αυτό που ενδεχομένως θα πράξουν από \'δω και πέρα, δε θα αφορά εμένα... νά \'σαι καλά!

Η αίσθηση που έχω απο τα γραπτά σου, είναι εκείνη ενός ανθρώπου που έχει πονέσει πολύ.
Αλλά και εκείνη του ανθρώπου που έχει μεγάλα αποθέματα εσωτερικού πλούτου και δύναμης.

Καλή δύναμη στην ακινησία σου.
Καμιά φορά η ακινησία είναι ο μόνος τρόπος για να περάσουμε στην κίνηση, την δράση.

Να συγχωρέσεις τον εαυτό σου, επειδή ήσουν απλά ένα παιδί.
Ένα παιδί που πόνεσε, χωρίς να φταίει σε τίποτα.
Και μετά πήρε απο το ένα χέρι τον πόνο, απο το άλλο τον κομματιασμένο του εαυτο΄( αφού ποτέ δεν του δόθηκε χώρος να ολοκληρωθεί) και τα ένωσε μέσα σην εξάρτηση: το ποτό.
Την τεχνητή μπατερίτσα.

Ήθρε η ώρα το κουτί να ανοίξει.
Το πέπλο της λήθης μακριά να φυσήξει.
Τα ψεύτικα να δώσουν τη θεση τους στα αληθινά.
Οι μπατερίστες να είναι αχρείαστες πια....

καλή μου αλο, μην πιστέψεις οτι δεν αγάπησες την ζωή αρκετά.
Δεν φταις εσύ.
Αυτό που σου συμβαίνει, δεν είναι η τιμωρία σου.
Είναι η δυσκολία που πασχίζει χρόνια ολόκληρα να σε φέρει κοντά στην αληθινή εσένα.
Σε αυτή που δεν σε άφησαν να είσαι.

Φιλάκια πολλά πολλά

... σ\' ευχαριστώ που καταλαβαίνεις... ο οργανισμός μου δε μου φέρεται και με τον πιο ευγενικό τρόπο, αλλά σίγουρα ξέρει πολύ καλά τί κάνει. Δουναι και λαβείν, έχει τα δίκια του γι\' αυτό και δε διαμαρτύρομαι. Ακόμη και η τεχνητή μου πατερίτσα Γουίρντ, φαντάζει πια ως κάτι πολύ γλυκό και συμφιλιώθηκα μαζί της. Αναγνωρίζω δύναμη και βγάζω το καπέλο σε όσους δε κατέφυγαν σε ουσίες προκειμένου να προφυλαχθούν. Υπάρχουν και τα καλύτερα όχι μόνο τα χειρότερα... έχεις δίκιο, δεν ήμουν παρά ένα παιδί που το μόνο του \'λάθος\' ήταν να αντιλαμβάνεται λίγο παραπάνω απ\' τα υπόλοιπα της ηλικίας του... κι έχεις πάλι δίκιο, γιατί αν δεν αγαπούσα τη ζωή, δε θα ρισκάριζα έως και τη ζωή μου προκειμένου να τραβήξω έναν σκύλο στην άκρη του ανάλγητου δρόμου...

... τελικά αξίζει να προσπαθήσω να γίνω αυτό που είμαι... υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μπαίνουν στη θέση μου ακόμη κι αν δεν έχουμε περάσει τα ίδια... σας ευχαριστώ για το μοίρασμα...

[anwnimi]

Originally posted by Alobar

... στην περίπτωσή μου Ανώνυμη, η συναισθηματική αποφόρτιση την τελευταία φορά κόστισε... ένα τασάκι που όλως τυχαίως - ? - δε προσγειώθηκε σε κεφάλι... θα μπορούσε νά \'χει προσγειωθεί κι έκτοτε δόθηκαν σε μένα κι άλλες αφορμές για παρόμοια αντίδραση... να με χαρακτηρίσω επιθετική;... με τίποτα, αν ήταν άλλος ίσως να είχε παίξει ήδη μποξ... κι όπως είπα και στη Γουίρντ, είναι απίστευτα οδυνηρό να αντιλαμβάνεσαι πόσο γερό έχεις κάνει με 40 σχεδόν χρόνια ζωής το σαθρό που σου πέταξαν στο κεφάλι πείθοντάς σε πως είναι δικό σου, ενώ μόνο αυτό δε συμβαίνει. Για τον πολύ απλό λόγο ότι ξένιζε ή ότι δεν ανταποκρινόταν στα πρότυπα που άλλοι έθεσαν για λογαριασμό μου... εύχομαι να \'δείξει\' το δυνατόν καλύτερο και για σένα όπως και για μένα... να πω κιόλας πως έχοντας αρχίσει ψυχανάλυση εδώ κι ενάμιση μήνα, είμαι προς το παρόν υπερευχαριστημένη απ\' τον εαυτό μου καθώς διαπιστώνω ότι είμαι σε θέση να τη σηκώσω απ\' τη μια, και από την άλλη βλέποντας πως έχω την επιβεβαίωση του θεραπευτή μου όσον αφορά το κατά πόσο προσεγγίζω την ουσία των πραγμάτων... τελείως αιχμηρά και χωρίς κουκουλώματα για την πάρτη μου...

Αλ, αυτή η αποφόρτιση, μέσω πράξεων, μου θυμίζει κι εμένα πολλές δυσάρεστες αναμνήσεις...
Όταν τα λόγια δεν εισακούγονται, όταν εισπράττεις και από πάνω πολύ σκληρά απορριπτικά λόγια, όταν ο λυγμός σε πνίγει αλλά δε θες και πάλι να κλάψεις γιατί και γι\'αυτό ίσως και πάλι να χλευαστείς, εκεί ξεφεύγεις... Και γίνεται η βίαιη έκκρηξη. Με βάζα κρυστάλλινα να γίνονται χιλιάδες μικρά κομματάκια... Με πιάτα φαγητού να αναποδογυρίζουν στο τραπέζι... Ναι τα έκανα... Έμαθα να εκδηλώνω τον ακράιο (σπάνιο μεν αλλά ακραίο δε) θυμό με πράξεις και όχι τόσο με λόγια... Τα σκέφτομαι τώρα με λίγη ντροπή, δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό σημάδι. Αλλά είχα φτάσει πέρα από τα όριά μου...

\"Για τον πολύ απλό λόγο ότι ξένιζε ή ότι δεν ανταποκρινόταν στα πρότυπα που άλλοι έθεσαν για λογαριασμό μου... \"
Πολύ σωστή.
Όλοι οι γονείς έχουν όνειρα για τα παιδιά τους. Έχει διαφορά η καθοδήγησή τους στο να γίνουν ισορροπημένοι άνθρωποι από τη βίαιη επιβολή των ονείρων τους πάνω στα παιδιά και τη σκληρή απόρριψή τους όταν αυτά δεν επιτυγχάνουν να είναι όπως τους ζητήθηκε...

Καλό δρόμο Αλ... Όσο και να λυπάμαι που διαβάζω εδώ μέσα τόσο δυσκολεμένους ανθρώπους, χαίρομαι που έχω συνοδοιπόρους στο ταξίδι...και μάλιστα ανθρώπους που δεν το βάζουν κάτω.
Είναι μακρύς, δύσκολος δρόμος, αλλά μια μέρα θα αισθανόμαστε πολύ καλύτερα πια με μας, με τους γύρω μας, με τη ζωή... Ήδη νομίζω εχουμε κάνει τόσα βήματα...

[Ofelia]

Ξαναξεθάβω το θέμα για να πω τις σκέψεις μου, εξάλλου το θέμα της συγχώρεσης δε φεύγει από τη μόδα.
Καταρχάς να πω ότι δεν είχα την υπομονή να διαβάσω όλα τα θέματα μέχρι το τέλος, κι ελπίζω να μην επαναλαμβάνω κάτι.

Λοιπόν, εγώ έχω άλλη άποψη για την ερμηνεία της συγχώρεσης. Η συγχώρεση για μένα δεν είναι κάτι που αφορά τους άλλους. Δεν είναι "τους ζυγούς λύσατε", ότι δηλαδή χτίζεις ένα τοίχος για να αμυνθείς και ξαφνικά με τη συγχώρεση το γκρεμίζεις, παθαίνεις αμνησία & ξαφνικά είσαι και πάλι απροστάτευτος.
Για μένα, η συγχώρεση είναι ακριβώς αυτό: "μια πράξη καθαρά εγωιστική" (δεν είναι δική μου η φράση). Δεν συγχωρώ για να λυτρώσω τον άλλο. Συγχωρώ για να λυτρωθώ από την πίκρα που έχω συσσωρεύσει μέσα μου και μου τρώει το συκώτι. Αλλά ξέρετε πότε συγχωρώ; Όταν εγώ έχω πονέσει τόσο κι έχω δουλέψει μέσα μου τόσο ώστε να μη χρειάζομαι αυτά τα τοίχη για άμυνα. Δεν είναι καθόλου εύκολο, θεωρώ ότι είναι το δυσκολότερο πράγμα που έχω προσπαθήσει να κάνω, ούτε λέω ότι τους έχω συγχωρήσει όλους από τη ζωή μου. Όμως, αν σκεφτούμε τα πράγματα, θα δούμε ότι ο καθένας που μας πόνεσε, τόσο ήξερε και τόσο μπορούσε. Τόσο ρε παιδί μου ένιωθε και τόσο του έκοβε εκείνη τη στιγμή. Μπορεί τώρα να είναι καλύτερος άνθρωπος. Μπορεί βέβαια και τα ίδια ή χειρότερος. Μπορεί να βασανίζεται από την άγνοια και την κακία του, καθώς βασανίζει κι άλλους. Δε μου χρειάζεται αυτή η γνώση για να τον συγχωρήσω γιατί η συγχώρεση για μένα δεν έχει να κάνει με τον άλλο, ούτε με την τιμωρία του, ούτε με την ελευθερία του. Έχει να κάνει με την ελευθερία τη δική μου. Αυτός αν θα ελευθερωθεί από τις πίκρες του είναι δικό του θέμα. Αυτός με πείραξε όποτε με πείραξε στο παρελθόν. Το τί μου προξένησε (πχ πίκρα) είναι κάτι που δεν το ξέρει και δεν τον αφορά, όσο σκληρό κι αν ακούγεται. Η απόφαση του αν πρέπει να τον συγχωρήσω και να αφήσω το παρελθόν να φύγει, να φύγει αυτή η πίκρα που κουβαλάω μέσα μου, ή να συνεχίσω να την συντηρώ με το να τον σκέφτομαι και να αρρωσταίνω, είναι καθαρά δικό μου θέμα. Όταν θα κάνω συνειδητή προσπάθεια να αγαπώ και να σέβομαι τον εαυτό μου (αυτό προϋποθέτει το να ζω στο τώρα και να μην παίζω ξανά και ξανά στο μυαλό μου ένα πρόβλημα που δεν συνεχίζει να υφίσταται στην πράξη), όταν θα ξέρω ποιά είμαι και ποιά τα όριά μου, δε θα χρειάζομαι ούτε τοίχη, ούτε πανοπλίες, ούτε να 'τιμωρίσουμε' κανέναν με το να μην τον συγχωρούμε (λες και θα το μάθει ποτέ ή λες και αν μάθει την τιμωρία του θα τον κρατήσει τίποτα έξω από το τοίχος της τιμωρίας μας).
Αν λοιπόν οι ψυχολόγοι λένε ότι η συγχώρεση είναι καλό πράγμα ή κακό δεν έχει νόημα να συμφωνούμε ή όχι, αν δεν ορίσουμε τί σημαίνει η λέξη & σε ποιόν αναφέρεται. Πιστεύω ότι κακώς ο κόσμος νομίζει ότι η συγχώρεση αφορά το 'θύτη', τον άλλο τέλος πάντων. Η συγχώρεση για μένα αφορά τη δική μας ψυχή.

[Sofia]

ofelia,

πολυ ενδιαφεροντα τα οσα λες κ νομιζω οτι καταλαβαινω την σκοπια σου.

Απο την αλλη ομως,δεν νομιζω εγω προσωπικα πώς για να ξεπερασουμε κατι κ να λυτρωθουμε ειναι απαραιτητο να περασουμε απο τη φαση της συγχωρεσης. Ουτε αυτος που μας εκανε καποιο κακο (ας το πω ετσι) σημαινει οτι "τοσο του κοβει, ετσι επραξε" απαραιτητα.

Επισης δεν πιστευω πώς αν συγχωρεσουμε καποιον ή οχι, εχει να κανει με οποιουδηποτε ειδους τιμωρια.Στον εαυτο μας ή στον αλλο. Πιστευω δλδ πώς δεν ειμαστε υποχρεωμενοι να καταννοουμε τα παντα σ αυτη τη ζωη. Κ πραγματικα νομιζω πώς ετσι κ αλλιως δεν μπορουμε...

[ioannis2]

Όλοι έχουμε βιώσει τραυματικές εμπειρίες στο παρελθόν ένεκα της συμπεριφοράς κάποιων με αποτέλεσμα να στιγματιστεί ο χαρακτήρας μας και η προσωπικότητα μας στο σήμερα. Δεν είναι εύκολο πράγμα η συγχώρεση όσο κι αν αυτό ακούγεται ως απαράδεκτο. Ιδίως όταν πρόκειται για τραυματικά περιστατικά των διαμορφωτικών παιδικών χρόνων. Και δεν νομίζω να γίνεται δεκτό αυτό που καποιοι λένε ελαφρά τη καρδία, πως οτι και να μας κάνει ο άλλος εμείς θα πρέπει απλόχερα να τον συγχωρέσουμε διαφορετικά γινόμαστε εμείς οι κακοί.

Η συγχώρεση απαιτεί κάποια περαιτέρω πράξη από αυτόν που έβλαψε προς την κατεύθυνση της διόρθωσης του κακού που προξενήθηκε, να καταβάλει όσο μεγαλύτερο μέρος των δυνατοτήτων του θα μπορούσε να διορθώσει τα πράγματα μέχρι εκεί που θα μπορούσαν να διορθωθούν. Απλή λεκτική συγνώμη δεν επαρκεί.

Είναι πολύ πιο εύκολο να βλέπεις τα πράγματα από την πλευρά του θύτη παρά από την πλευρά του θύματος. Άμα τα βλεπεις από την πλευρά του θύματος δεν είναι καθόλου απλά. Επειδή υπάρχουν άνθρωποι που ταλαιπωρούνται χρόνια μετά σε διάφορες όψεις της ζωής του όταν ήδη ο θύτης έχει ξεχάσει τη ζημιά που έκανε. Η ζημιά για το θύτη μπορεί να περάσει απαρατήρητη ή λίγο να τον επηρεάσει ή να ξεθωριάσει στη μνήμη του με την πάροδο του χρόνου. Πολλές φορές δε συμβαίνει το ίδιο με το θύμα. Το να δεχτεί τη συγνώμη ίσως προσφέρει μια ανακούφιση και στη σκέψη του να λειτουργεί ως μια αντίδραση καλύτερη από αυτήν που επέδειξε τότε και αυτό να επουλώνει λίγο την πληγή.

Από την αλλη όσο μπορούσε ας μάθουμε να διεκδικούμε αυτά που δικαιούμαστε και να αντιδρούμε όταν πρέπει ώστε να ελαχιστοποιουμε τον κίνδυνο να μπουμε σ΄όλη αυτη τη διαδικασία.

[Ofelia]

Sofia μου ευχαριστώ για την όμορφη υποδοχή σου

Όταν έλεγα ότι 'τόσο του κόβει' δεν εννοούσα 'είναι χαζός κι όχι κακός', εννοούσα ότι τόσο ώριμος είναι στο συγκεκριμένο τομέα, δηλαδή 'τόσο λίγο συνειδητοποιημένος και τόσο λίγο το έχει ψάξει το εσωτερικό του πρόβλημα που βγάζει σε σένα'. Δε δίνω ελαφρυντικά σε κανένα. Ούτε στους άλλους, όμως ούτε και σε εμάς. Γιατί αν αυτός ήταν κακός, χαζός, ανώριμος κλπ και έβγαλε το πρόβλημά του πάνω μου, εγώ, τί μερίδιο ευθύνης έχω σ' αυτό; Γιατί τον τράβηξα εγώ για να βγάλει το πρόβλημά του επάνω μου; Τί αδυναμία του έδειξα ώστε να διαλέξει εμένα να τρυπώσει και να ξεσπάσει;
Κάπου διάβασα ότι "όταν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα, δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνεις, αλλά κάτι που πρέπει να μάθεις". Γι' αυτό κι εγώ αντιμετωπίζω τη συγχώρεση όχι σαν πράξη, αλλά σαν ευκαιρία για ψάξιμο εσωτερικό (ενδιαφέρον είναι κάτι άλλο, ότι στα κινέζικα -ή ιαπωνέζικα δε θυμάμαι- η λέξη πρόβλημα είναι η ίδια με τη λέξη ευκαιρία! -έτσι για την ιστορία..)

Πες μου τώρα, αν δεν ψάξεις 'από ποιά αδυναμία μου παρακινήθηκε αυτός για να μου κάνει ό,τι μου έκανε'...αν δεν ψάξεις πώς δημιουργήθηκε αυτή η αδυναμία και γιατί τη συντηρείς ακόμα, αν δεν συγχωρήσεις τον άλλον που δεν ήταν αυτός που περίμενες να είναι, κι αν δεν τον συγχωρήσεις αυτόν που δεν έπραξε όπως προσδοκούσες να πράξει, και τον εαυτό σου που δεν ήταν όσο δυνατός προσδοκούσες να σταθεί, πώς θα λυτρωθείς;

Χρειάζονται κατανόηση κάποια πράγματα, αν δε θέλουμε να βράζουμε για πάντα στο ζουμί μας. Επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία θα μου πεις -αλλά το τί είναι πιο επίπονο απ' τα δυο είναι θέμα προσωπικό να το αποφασίσει κανείς.

[Sofia]

Ofelia,

συμφωνω πολυ σε οσα λες. Νομιζω οτι λιγα ποστ εχω διαβασει τοσο ομορφα κ μεστα οσο το παραπανω δικο σου. Αισθανομαι πώς οσα γραφεις τα νιωθεις κ τα πιστευεις. Εγω ειμαι στην προσπαθεια, στην αμφιβολια και στην αμφιταλαντευση και σε οσα αναφερεις και σε αλλα ζητηματα που απτονται του θεματος μας. Διχως λοιπον να διαφωνω σε οσα υποστηριζεις, πιστευω βαθια πώς υπάρχουν φορες που η δικια μας αδυναμια ή η δικια μας ανωριμοτητα (χωρις να μας δινω ελαφρυντικα) δεν αποτελει δικαιολογια για τον αλλο ωστε να εκμεταλλευτει το δικο μας "κενο". Επιπροσθετα,υπάρχουν και φορες που στην προσπαθεια μας για εσωτερικο ψαξιμο μπορει να ανακαλυψουμε, πώς δεν μπορουμε να συγχωρησουμε. Και τοτε ισως να ναι σοφο, να συγχωρησουμε τον εαυτο μας γι αυτο κ να τον αποδεχτουμε και ετσι....

[Ofelia]

Sofia μου συμφωνώ και μόνο να συμπληρώσω μπορώ σ' αυτά που είπες.

Καμιά δική μας αδυναμία δε θα έπρεπε να αποτελεί δικαιολογία, αλλά στην πραγματικότητα κανείς δε νοιάζεται καν για τις δικαιολογίες. Ο κόσμος είναι φτιαγμένος να κατηγορεί τους άλλους για τα δικά του 'πάθη'. Τα οποία πάθη ο ίδιος προκαλεί -και επιζητά πολύ συχνά- με τον τρόπο που σκέφτεται. Είμαι θυμωμένος γιατί πρέπει να με εκμεταλλεύεται ένα αφεντικό και να με κρατάει 12ωρα αλλά εγώ να μη μιλάω. Είμαι θυμωμένος που δεν μιλάω, αλλά επειδή δεν έχω τη δύναμη να παραδεχτώ ότι εγώ μου φταίω, πιστεύω ότι μου φταίει το αφεντικό. Στο τέλος, αυτός που την πληρώνει είναι ο κακομοίρης ξένος στο πεζοδρόμιο που περπατάει αργά και μου κλείνει το δρόμο. Ή τα παιδιά μου που παίζουν κι εγώ είμαι κουρασμένος. Άλλα μας φταίνε, άλλα νομίζουμε ότι μας φταίνε, αλλού ξεσπάμε κι όλα αυτά χωρίς να συνειδητοποιούμε τίποτα απ' αυτά.
Άλλες φορές κάποιος χρησιμοποιεί τις αδυναμίες μας, άλλες φορές ούτε αυτό δεν του χρειάζεται. Πόσες φορές δεν περπατώ και στριμώχνομαι στα πεζοδρόμια για να βοηθήσω να περάσω κι εγώ και ο απέναντι χωρίς να συγκρουστούμε, για να διαπιστώσω ότι ο απέναντι τελικά θα περάσει χωρίς να στριμωχτεί -σα να μην υπάρχω! Και αναρωτιέμαι "Είμαι αόρατη; Ή κάτι έχω στη όψη που δείχνει ότι θα γίνω και χαλί για να περάσουν αυτοί;" Ε λοιπόν δε χρειάζεται να έχω τίποτα. Ο κόσμος απλά παίρνει το θάρρος χωρίς δικαιολογίες.

Ίσως το λάθος μου είναι στον τρόπο που σκέφτομαι. Ίσως το να περιμένω ανάλογη αντιμετώπιση είναι η αιτία που απογοητεύομαι. Ο άλλος είναι άλλος και κάνει ό,τι νομίζει. Είναι ανώφελο να κάνω κάτι ΓΙΑ ΝΑ πράξει ανάλογα και ο άλλος, γιατί δεν έχω κατανοήσει ότι ο άλλος μπορεί να μη δέχεται αυτή τη συναισθηματική δέσμευση. Και γιατί στο τέλος, αυτός που κατά βάθος κατηγορώ (αλλά αποφεύγω να το παραδεχτώ) είναι ότι αισθάνομαι βλάκας, μη δικαιωμένος που κατέβαλλα την όποια προσπάθεια. Και για να μην αισθανθώ βλάκας (κάτι που προκαλείται από μένα και πέφτει σε μένα) μετατοπίζω την κατηγορία στον άλλον και την ονομάζω αδικία. Και κάπως έτσι ξεκινούν πολλοί καυγάδες που δε λένε να τελειώσουν γιατί κανείς δεν ασχολείται με την ουσία τους. Δεν τους νοιάζει. Δεν τους νοιάζει ούτε η δικαιολογία, μόνο το ξέσπασμα των νεύρων τους νοιάζει, να αισθανθούν προσωρινά καλά.

Και τοτε ισως να ναι σοφο, να συγχωρησουμε τον εαυτο μας γι αυτο κ να τον αποδεχτουμε και ετσι....
Σοφό και απαραίτητο. Τον εαυτό μας μόνο να τον αποδεχτούμε μπορούμε. Ε, και να τον αγαπήσουμε Αλλιώς τον πολεμάμε και παραδίδουμε έτσι και τη δύναμή μας στους άλλους.

Thumbs up γι' αυτή σου τη φράση

Ναι, αυτά που είπα τα νιώθω και τα πιστεύω, αυτό που μου μένει είναι να τα ζήσω, να τα κάνω κτήμα μου και τότε δε θα είναι τα πιστεύω μου αλλά η αλήθεια μου. Όμως τώρα πιστεύω ότι είμαι σε καλό δρόμο, πιστεύω ότι θα μου φέρει αυτογνωσία και γαλήνη.

Αν θέλεις να μιλήσεις για τα άλλα ζητήματα θα ήθελα να σ' ακούσω. Μου κίνησες το ενδιαφέρον. Έχω πολλά ζητήματα άλυτα, μπορεί να μοιάζουν με τα δικά σου

[Ofelia]

ΙΙΙΙΙΙΙ τόσα πολλά έγραψα;! Sorry!