Είναι παράλογο το ξέρω, αλλά... HELP!!!

[RainAndWind]

Καλησπέρα!
Όλα όσα έχεις γράψει συνάδουν με το συμπέρασμα της mariafound.
Αυτό που διακρίνω κι εγώ είναι μία τύποις παραμονή σε πρότερες ηλικίες,όχι σε αυτήν που είσαι τώρα.Το ενήλικο παιδί νιώθει καλύτερα σε σχέσεις με μεγαλύτερούς του,γιατί εκεί πιστεύει πως είναι ασφαλές.Φόβος.Έπειτα το κόλλημά σου με τον έφηβο,μάλλον παίζει σε μία ανάγκη άρνησης της πραγματικότητας,σε μία ανάγκη φυγής από υποχρεώσεις.
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση που δεν ανοίγεσαι στο μέλλοντα σύζυγό σου.Αν δεν ανοίγεσαι τώρα και πλάθεις ονειροφαντασιές,πιστεύεις πως υπάρχει στη σχέση σας μία σωστή βάση για μονιμότητα;

Φοβάσαι πως αν δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό,ο άλλος θα φύγει,αυτό δείχνει και έλλειψη αυτοπεποίθησης,δηλαδή έλλειψη στο κομμάτι της αυταξίας.Όταν όμως βρισκόμαστε μέσα μας,ψυχολογικά σε ηλικίες άλλες από την τωρινή μας,τότε πολλά προβλήματα δημιουργούνται.Για μένα και ο γάμος σου είναι μία προσπάθειά σου να λάβεις ασφάλεια,δεν πατάει σε αλληλοκατανόηση και συμπαράσταση.

[koutsompolitsa]

Tον αγαπάω, δεν θελω να τον χασω... Παντα εκανα λαθος επιλογες...Δεν θελω να χτυπαω το κεφαλι μου για μια ζωη..Τι να του πω? Ούτε στην καλύτερη μου φιλη δεν εχω μιλησει για αυτα που νιωθω για τον μικρό.. Ντρεπομαι φοβερα κι απ\'την άλλη τον σκεφτομαι νυχθημερον. Δεν εχω κουνηθει ολη τη μερα περιμενοντας να γυρισει και να τον δω εστω και για 5 δευτερολεπτα. Τρελο το ξερω.