Είναι λογικό να χαρακωθεί κάποιος?

**researcher** · 04-06-2010, 14:07

Originally posted by lightbluepath
Α οκ. Ίσως κάτι άλλο ήθελα να πω αλλά δεν θυμάμαι τώρα.

οκ :)

**krino** · 04-06-2010, 14:13

Originally posted by lightbluepath

Originally posted by krino

παραλογα ειναι για σενα.
Οπως το θετεις εχεις δικαιο, οποτε ναι, να μην συζητας.

Έστω, να τα συζητάμε και να λέμε να μην τα κάνει, αλλά να λέμε και ότι δεν είναι λογικό.

δεν καταλαβαινω...
γιατι δεν λες οτι νομιζεις εσυ και να μεινουμε σε αυτο?

Τι επιβολη ειναι αυτη πια?

**whitecandle** · 04-06-2010, 14:32

Originally posted by krino

δεν καταλαβαινω...
γιατι δεν λες οτι νομιζεις εσυ και να μεινουμε σε αυτο?

Τι επιβολη ειναι αυτη πια?

Γιατί, εσύ το θεωρείς λογικό; Να αρχίσουμε τότε όλοι να κοβόμαστε και να λέμε ότι δεν μας πειράζει. Ε και άμα πεθάνουμε, δεν πειράζει μωρέ, δεν έγινε και τίποτα.

**krino** · 04-06-2010, 14:42

εκεινο που θεωρω λογικο,
ειναι να λες την γνωμη σου, και να αφηνεις τον υπολοιπο κοσμο να λεει την δικια του.

Εαν διαφωνεις φυσικα, να βαζεις τα επιχειρηματα σου.

Αυτο θεωρω λογικο.

**whitecandle** · 04-06-2010, 14:44

A ok.

**streidi** · 04-06-2010, 16:53

Gothly, ο αυτοτραυματισμός δεν είναι κάτι φυσιολογικό ούτε κάτι λογικό αντικειμενικά. Για τον κάθε άνθρωπο όμως που το κάνει, είναι ένας τρόπος αντίδρασης σε μια κατάσταση που τον αρρωσταίνει, έστω κι αν δεν το συνειδητοποιεί, ή δεν βρίσκει πως έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στη ζωή του... Προσπάθησε να ζητήσεις βοήθεια γιατί είναι κάτι ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ και επικίνδυνο. Σου είναι δύσκολο να το παραδεχτείς γιατί η αντιμετώπισή του θα σε φέρει αντιμέτωπη με επώδυνα πράγματα αλλά , πίστεψε με, είναιι απαραίτητη.
Πηγαίνοντας λίγο παραπέρα αυτά που είπαν ήδη ο krino και η curtains:
Πες ότι έρχεται η αδερφή σου ή η καλύτερή σου φίλη και σου εκμυστηρεύεται ότι τον τελευταίο καιρό συνηθίζει να καίει τα δάχτυλά της με έναν αναπτήρα.
Σου δείχνει τα δάχτυλά της που έχουν φουσκάλες και εγκαύματα και σου λέει: \'\'Δεν ξέρω τι είδους ευχαρίστηση μου προκαλεί αλλά θέλω να το κάνω κάθε τόσο. Σου φαίνεται φυσιολογικό; Δεν ξέρω γιατί το κάνω , εσύ τι νομίζεις;\'\'
Πώς θα αισθανόσουν; Τι θα σκεφτόσουν; Τι από αυτά που σκέφτηκες θα της έλεγες και τι όχι; Θα σου φαινόταν λογικό, μια φυσιολογική συμπεριφορά;

**Gothly** · 05-06-2010, 01:56

**krino** · 05-06-2010, 11:23

Originally posted by Gothly

krino Δεν εχω φανταστει που θα εφτανε η κατασταση αν ειχα ξεφυγει παραπανω. Ειναι κατι που δε το σκεφτομαι ποτε, δε σκεφτομαι οτι θα συμβει κατι κακο αν κοπω πιο βαθεια, εκεινη τη στιγμη το βλεπω κ αφου το βλεπω δε παθαινω κατι κακο..
θελω να πω δε μου το κανει καποιος άλλος για να εχω αμφιβολιες αν θα ξεφυγει ή οχι..

το φανταζομαι οτι δεν το εχεις φανταστει,
ωστοσο δεν εισαι επαγγελματιας χμμμ κοφτρια....
και δεν ξερω με τι εργαλεια πειραματιζεσαι, θα ελπιζα με κανα νυχοκοπτη αλλα δεν νομιζω....
Σκεψου το ενδεχόμενο οτι καποια στιγμη μπορει να γινεις λιγο απροσεκτη, δεν ειναι παντα ολα τα πειραματα ελέγξιμα.
Γενικα ξερεις ολοι μας εχουμε εμμονες και σε περιπτωσεις οξυνσεις ολοι θελουμε να γινουμε καταστροφικοι για τον εαυτο μας οταν βρισκει μπροστα του αδιεξοδα.

Επισης φανταζομαι, οτι αμα ειχες ενα πολυ κολλητο σου,
δεν θα τον αφηνες να στο κανει....
πιστευω οτι θα σου επαιρνε την \"απολαυση\" ,
σαν να σου παιρνουν την μπουκια απο το στομα...
αδικια ε?

:P:P:P

Λοιπον για να σοβαρευτουμε σχετικως,
και να παμε στο πως θα το λυσεις το θεμα σου.

Καταρχην πρεπει να βρεις τι ειναι εκεινο που σε σπρωχνει να βρισκεις ικανοποιηση στο να τραυματιζεσαι.
Εχει αυτοτιμωρια ισως?
Εχει ενοχικο αραγε που ικανοποιει μια συνθηκη του εαυτου σου, οταν εναντιωνεσαι σε αυτον?
Εχει μια υπερβαση του εαυτου σου σε κατι που δεν εχεις???

Σαφως αλλο το σωμα σου και αλλο το σημειο του εγκεφαλου σου που του δινεις αυτες τις διαταγες.
Το ενα ειναι ασυνδετο με το αλλο, και εδω υπαρχει το θεμα.
Καπως πρεπει να το συνδεσεις και να συντονιστουν μεταξυ τους.

Η συνθηκη αυτη υπαρχει στο να αρχιζεις να οργανωνεσαι και να αποκτησεις μεθοδο στο πως θα λειτουργεις.
Επειδη φαινεται οτι αυτο δεν σου ειναι αυτοματο σαν συνειδηση οπως αλλος κοσμος, πρεπει να μαθεις τουλαχιστον στην αρχη να το κανεις πιο μηχανικα και πιο μανιουαλι να το πω ετσι.

Πρεπει να χαρτογραφησεις την ζωη σου και να την κοψεις κομματακια. (να ενα καλο που θα κανεις με ενα μαχαιρι)
Να μοιρασεις τα προβληματα σου, να τα αναδειξεις και στην συνεχεια να τα συζητησεις.

Εν ολιγεις τα αδιεξοδα σου πρεπει να απαντηθουν απο σενα την ιδια.

Θα μου πεις,
κατι μας ειπες τωρα εξυπνακιδη.....
εχεις δικαιο, αμα υπηρχαν λυσεις, τι νομιζες, δεν θα στις ελεγα?
Θα ειχες λαθος οπτικη ομως.

Τα αδιεξοδα μας δεν φευγουν μπροστα μας μονο οταν βελπουμε φως στην ακρη του τουνελ....
Αυτος ειναι ενας μυθος που πολυ συχνα πεφτει κοσμος που εινια στη ιδια θεση οπως εσυ.
Το λαθος σου ειναι οτι δεν εχεις πιασει οοοοοοοοολο αυτο το χαμο απο την αρχη, απο πολυ πολυ απλα και πρωτόλεια βηματακια.
Βλεπεις τον ογκο μπροστα σου, τρομαζεις και τα παρατας τρεχοντας αναμεσα στον πανικο και την απαγοητευση.

Τωρα για να καταληξω καπου,
μιας και εισαι σε αυτο το φορουμ,
δεν ξερω ποσο μπορει να σε βοηθησει η εδω παρουσια και να το εκμεταλευτεις.
Αν θες ομως παραπανω βοηθεια και κρινεις σκοπιμο να ανοιχτεις, θα σου ελεγα μην ασχολεισαι αλλο με το θεμα των τραυματισμων.
Αυτο ειναι το αποτελεσμα των προβληματων σου, οχι το προβλημα.

Τελος,

Εκτιμω οτι εχεις δεχτει κακοποιηση και βρισκεις ανακουφιση οταν κοβεσαι.
Δεν αμφιβαλω οτι ετσι δινεις διεξοδο στο πονο σου.
Αλλα θα ελεγα να πειραματιστεις (ειτε συζητωντας εδω μεσα ειτε με τον ειδικο που θα απευθυνθεις) να βρουμε τροπους για αλλες εναλλακτικες διεξοδους.
Να δουλευτουν παραλληλα και αναλογα θα δεις αν βρισκεις αλλο τροπο να διοχετευεις τον ψυχικο σου πονο.

Ελπιζω να βοηθησα καπως και να μην σε μπερδεψα περισσοτερο ε?

**krino** · 05-06-2010, 11:28

Επεσα τυχαια σε μια περιπτωση αυτοτραυματισμου,
που πραγματικα ειναι πολυ ακραια.

Θα στο βαλω να το διαβασεις,
για να δεις ποσο ακραιος μπορει να γινει καποιος προκειμενου να βρει διεξοδους.
Πραγματικα ειναι ανατριχιαστικο!!!!!

Η γυναίκα που δεν ήθελε τα πόδια της!

ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ [email protected], www.bavzer.blogspot.com

ΑΠΟ ΠΟΛΥ μικρή, η Αγγλίδα Σούζαν Σμιθ ένιωθε ότι «κάτι δεν πήγαινε καλά» με το σώμα της. Την περασμένη Δευτέρα, διηγήθηκε στην εφημερίδα «Γκάρντιαν», «Σε Πρώτο Πρόσωπο» (όπως ονομάζεται η στήλη), την απίθανη ιστορία της.

«ΗΜΟΥΝ ΜΟΛΙΣ 6 χρόνων όταν ένιωσα για πρώτη φορά την επιθυμία να χάσω και τα δύο μου πόδια. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν κάτι πάνω τους. Εγώ, η μόνη εικόνα που λαχτάρησα ποτέ για τον εαυτό μου ήταν να τον δω χωρίς πόδια. Ο κόσμος πιστεύει πως είμαι άρρωστη και παράξενη. Δεν γνωρίζει, ασφαλώς, ότι είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που πάσχουν από κάτι που ονομάζεται «Διαταραχή Σωματικής Ταυτότητας και Αρτιότητας» (στα αγγλικά, Body Identity Integrity Disorder - BIID), και που σε κάνει να θέλεις να αφαιρέσεις ένα ή και περισσότερα από τα υγιή ή άρτια μέλη του σώματός σου.

Λίγοι μπορούν να με καταλάβουν. Δεν είναι φετίχ, δεν είναι σεξουαλικό, δεν έχει καν να κάνει με την εμφάνισή μου. Απλώς δεν μπορώ να συσχετίσω τον εαυτό μου με κάποιαν που έχει δύο πόδια. Αυτή η «κάποια» δεν είμαι εγώ. Και ξέρω πως εάν θέλω να συνεχίσω να ζω τη ζωή μου, ο μόνος τρόπος είναι να απαλλαγώ από τα πόδια μου. Στα 23 μου γνώρισα τον μελλοντικό μου σύζυγο. Δεν του είπα τίποτα στην αρχή για το πρόβλημά μου. Ημουν ευτυχισμένη μαζί του, αλλά ακόμα δυστυχισμένη που είχα δύο πόδια. Πέρασε καιρός ώσπου να του μιλήσω. Δυσκολεύτηκε πολύ να με καταλάβει. Αργότερα, το αποδέχτηκε, αλλά όχι χωρίς πόνο.

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 2 χρόνια τού ανακοίνωσα πως ήρθε ο καιρός να αφαιρέσω το πρώτο μου πόδι, το αριστερό. Η πρώτη μου απόπειρα έγινε τον Μάρτιο του 2005. Ηξερα ότι έπρεπε να σκοτώσω το πόδι μου, παγώνοντάς το, και αναγκάζοντας έτσι τους γιατρούς να μου το ακρωτηριάσουν. Πήγα λοιπόν στο Εδιμβούργο και αγόρασα 40 κιλά παγοκρυστάλλους -από αυτούς που έχουν στις δισκοθήκες για να απορροφούν τους καπνούς. Εριξα τα «παγάκια» μπροστά από τα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου, και κάθησα με το πόδι μου βυθισμένο μέσα σ\' αυτά επί 1 ώρα. Ο πόνος ήταν απερίγραπτος. Λιποθύμησα τρεις φορές. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα μήπως δεν κατάφερνα να πετύχω το σχέδιό μου. Οπως και έγινε! Δεν είχα κάνει όση ζημιά έπρεπε στο πόδι, και οι γιατροί το έσωσαν εύκολα.

ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟ Σεπτέμβριο έκανα τη δεύτερη απόπειρα. Αυτή τη φορά άφησα το πόδι μου βουτηγμένο μέσα στον πάγο επί 4 ώρες. Οταν δεν άντεχα άλλο, φώναξα τον άνδρα μου και με έβγαλε. Το πόδι ήταν σκληρό σαν πέτρα. Είχα εγκαύματα τρίτου βαθμού και ο πόνος ήταν ανυπόφορος. Αλλά και πάλι, δεν έφτανε αυτό για να μου το ακρωτηριάσουν. Στο νοσοκομείο, οι γιατροί έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μου το σώσουν. Δεν ήθελα. Εκλαιγα. Επειτα από 8 εγχειρήσεις και νοσηλεία 4 εβδομάδων, πήρα εξιτήριο.

ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ήδη την τρίτη απόπειρα. Να ξαπλώσω στις γραμμές του τρένου. Ομως, με πρόλαβαν άλλα γεγονότα. Η κατάσταση του χειρουργημένου μου ποδιού χειροτέρεψε. Επαθα μόλυνση, και επειδή υπήρχε κίνδυνος η μόλυνση να επεκταθεί στο αίμα μου, αποφασίστηκε, επιτέλους, ο ακρωτηριασμός. Εγινε τον περασμένο Ιούνιο, χωρίς κανένα πρόβλημα. Από την πρώτη στιγμή, αισθάνθηκα υπέροχα. Πιο πλήρης σαν άνθρωπος. Τώρα κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού πιο εύκολα. Ο άνδρας μου είναι συνεχώς στο πλευρό μου. Του υποσχέθηκα ότι θα καθυστερήσω για αρκετά χρόνια τον ακρωτηριασμό του άλλου μου ποδιού. Τόσο, ώστε να μπορούν να με κατανοήσουν και τα παιδιά μας, 10 και 15 ετών, στα οποία είπαμε πως έχασα το πόδι μου λόγω επιπλοκών από τον πρώτο «τραυματισμό» τον περασμένο Μάρτιο. Εκείνο που ξέρω στα σίγουρα, είναι ότι τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, νιώθω πως ζω».

ΥΓ.: Το Σούζαν Σμιθ είναι ψευδώνυμο.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/01/2007

http://archive.enet.gr/online/ss3?q=%E7+%C1%E3%E3%EB%DF%E4%E1+%D3%EF%FD%E6%E1%ED +%D3%EC%E9%E8+%DD%ED%E9%F9%E8%E5+%FC%F4%E9&a=& amp;pb=0&dt1=&dt2=&r=0&p=0&id= 13571900#