Κακοποίηση

[oXe]

Πόση ζημιά μπορεί να αποφέρει η ψυχική κακοποίηση σε έναν άνθρωπο και πόσο η σωματική;

[RainAndWind]

Μεγάλη.Αλλά όχι μη αναστρέψιμη.Αυτό στο δηλώνει ένα κακοποιημένο,τόσο ψυχικά όσο και σωματικά άτομο(ξύλο στην οικογένεια ανάμεσα σε γονείς,όσο και από τους γονείς στην ίδια και στα αδέρφια-βιασμός στην εφηβική ηλικία-χειραγώγηση και ενοχές-μη κάλυψη τόσο φυσικών κάποτε όσο και συναισθηματικών αναγκών-υποτίμηση υπό μορφή σχολίων και αδιάκοπης κριτικής-παραμέληση-εμφύτευση ανταγωνιστικών προτύπων ανάμεσα στα αδέρφια,υπό μορφή σύγκρισης ανάμεσά τους διαρκώς-τιμωρίες-άσκηση ελέγχου και απαγόρευση έκφρασης κριτικής απέναντι στον γονέα-υποτίμηση προτερημάτων/ικανοτήτων ενώ δινόταν έμφαση σε φανταστικά ελαττώματα,φτάνουν τόσα;γιατί έχω κι άλλα άμα ενδιαφέρεσαι να ακούσεις).
Παρολαυτά σε μεγάλο κομμάτι έχω ξεπεράσει τις γονεικές συμπεριφορές,έχοντας φυσικά περάσει μέσα από διαδικασίες πένθους για όσα δεν με περιείχαν και δεν τα είχα σαν παιδί και έφηβη.
Φυσικά και μπορούμε να τα ξεπεράσουμε.Θέλει όμως να πατήσουμε μεγάλη δουλειά με τον εαυτό μας,να απομυθοποιήσουμε,να αναλύσουμε και έρχεται με το χρόνο και η αποσύνδεση όλου αυτού του θυμού που φέρουμε και της θλίψης.Είναι κομμάτι της αποθεραπείας η έκφραση του θυμού,όπως και η αντιπαράθεση με τον θύτη/θύτες,ώστε να αποδοθούν ευθύνες εκεί που ανήκουν και να πάψουν αυτοτιμωρητικές συμπεριφορές.

Έχω περάσει από επικές μάχες τόσο με τον εαυτό μου όσο και με μέλη της οικογένειάς μου για να φτάσω εδώ και γι αυτό μπορώ να αποδείξω πως είμαστε ικανοί να ξεπεράσουμε,αρκεί να το θέλουμε βαθιά και να μάθουμε πώς.

Αν ήσουν παιδί κακοποιημένο τα σημάδια και οι ουλές δεν είναι μόνο στο σώμα αλλά και στο συναίσθημα και ενώ οι ουλές του κορμιού παραμένουν μπορεί να είναι λιγότερο βαθιές από τις ουλές στο συναισθηματικό πεδίο.
Τα πλέον δύσκολα χρόνια ήταν τα εφηβικά,εκεί που δεν έφταναν οι αναζητήσεις για ταυτότητα,αλλά είχα και τους μαλάκες στην πλάτη μου να βγάζουν όλα τους τα μείον και τα απωθημένα στην καμπούρα μου.

Θα ήθελες να μιλήσουμε για τις δικές σου πληγές;
Αισθάνεσαι πως έχει φτάσει η ώρα να τις δεις καθαρά;

[RainAndWind]

Επειδή το θεωρώ σημαντικό και επειδή γνωρίζω πόσο βοηθητικό είναι να μη νιώθουμε μοναδικοί μέσα στο τοπίο της βίας που εισπράξαμε,θα σου πω μερικά χαρακτηριστικά συμβάντα,για να έχεις εικόνα.
Τακούνι στο κεφάλι.Μαχαίρια που εκτοξεύονταν αντί για λόγια.Καμία αγκαλιά να με παρηγορήσει όταν έκλαιγα.Καμία γλυκιά κουβέντα.Έφτασα είκοσι χρονών για να ακούσω υποκοριστικό του ονόματός μου και αυτό απλά γιατί βρίσκονταν μπροστά άλλοι.Θείος μου στα 13 με κουτούπωσε και η μητέρα μου αρνήθηκε όσα της είπα,γιατί απλά ήταν ο αδερφός της και προείχε να κρατήσει την αδερφική σχέση έναντι του κινδύνου που υπήρχε κάποια στιγμή να το προχωρήσει.Το άτομο αυτό συνέχισε να ζει μαζί μας για δύο χρόνια μετά από το περιστατικό.Επίσης,φιλοξεν ούμενος στο σπίτι στα έξι μου,άγνωστος σε μένα αλλά γνωστός της μητέρας μου,μπήκε το βράδυ στο δωμάτιό μου και μου έβαλε δάχτυλο.Όταν το είπα καμία διαφορά,καμία αγκαλιά καμία βοήθεια.Κρυβόμουν σε ντουλάπες όταν έβλεπα από μακριά να έρχεται η μητέρα μου στο σπίτι.Ο πατέρας είχε ως αγαπημένο μέσο συνετισμού μία δερμάτινη ζώνη.
Για να πάω σχολείο φόραγα ό,τι έβρισκα,ποτέ δεν υπήρχε ρούχο πλυμένο,σιδερωμένο και μυρωδάτο.Δεν ήξερα τι σήμαινε κάποιος με φροντίζει.Μαγείρευα εγώ για τα αδέρφια μου από τα δεκατρία μου,τρώγαμε και χαλασμένα φαγητά,περνάγαμε και δηλητηριάσεις(γαστρεντερί� �ιδες ήταν το ηπιότερο).Εάν τόλμαγα να φέρω βαθμούς κάτω του υψηλότερου,έτρωγα ξύλο.Εάν αργούσα,έτρωγα ξύλο.Εάν έλεγα σε μισώ έτρωγα ξύλο.Εάν το φαί που μαγείρευα ήταν νόστιμο,η μητέρα μου έλεγε πως είμαι άχρηστη στη μαγειρική.Ο πατέρας μου μισούσε τη θηλυκότητά μου,όταν στην εφηβεία άρχισα να αλλάζω μου έλεγε συνεχώς πως οι γυναίκες μετά τα δεκατρία τους γίνονται χαζές,ενώ σαν παιδιά τα κορίτσια είναι εξυπνότερα(άι απόκτησε εσύ μετά αυτοπεποίθηση,άιντε ν\'αγαπήσεις το γεγονός πως μεγαλώνεις).
Ένα βράδυ ο πατέρας μου μου έβγαλε τα μισά μαλλιά,μπροστά στ\'αδέρφια μου,το δέρμα του κεφαλιού μου πόναγε μία βδομάδα.

Και όλα αυτά που σου γράφω φίλε μου είναι απλά μια βιαστική ανασκόπηση,είναι τόσα,μα τόσα άλλα...

[oXe]

Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω.

Η πιο όμορφη πράξη είναι η συγχώρεση. Ξέρεις RainAndWind πόσες φορές έχω αναγκαστεί να συγχωρέσω για να μην πληγώσω.

Όχι το να πληγωθώ πως είναι λίγο, αλλά η κατανόηση και η καταδεκτικότητα στο άκουσμα των όποιων προβλημάτων δεν είναι απλή υπόθεση.

[RainAndWind]

Μεγάλη,πολύ μεγάλη κουβέντα η συγχώρεση oXe...

Κάποια πράγματα δε συγχωρούνται.Προτίμησα να σκεφτώ απλά πως ήταν άνθρωποι τόσο βυθισμένοι σε κενά δικά τους,ίσως οι ίδιοι κακοποιημένοι ως παιδιά(ξέρω πως πχ η μητέρα της μάνας μου ήταν κι αυτή κακοποιημένη,αλλά πολύ λιγότερο από αυτά που έκανε στα δικά της παιδιά,μας εκδικούνταν για πράγματα που δε φταίγαμε).Τι να λέμε τώρα.

Πώς να συγχωρέσω ας πούμε το γεγονός πως έκανε με τη βία ενέσεις ηρεμιστικών στη γιαγιά μου,την ανάπηρη,απλά για να την κοιμίζει και να μην την ενοχλεί;(εννοείται χωρίς συνταγή γιατρού).Έχεις ποτέ δει ένεση να καρφώνεται σε μπούτι ενώ η γιαγιά σου προσπαθεί να ξεφύγει;Έχεις μείνει κοντά στο κρεβάτι της,να της χαιδεύεις τα μαλλιά για 3 μερόνυχτα μέχρι να ξυπνήσει,παρακαλώντας έναν ανύπαρκτο θεό,που απλά πίστευες σαν παιδί σε αυτόν,να τη βοηθήσει και να σηκωθεί ξανά;
\'Eχεις δει καρκινοπαθή παππού να του λένε \"πέθανε να ησυχάσουμε\",έχεις αντικρίσει μέσα στα καλά του μάτια κάτι να πεθαίνει πριν το σώμα σβήσει;Nα λιώνει στον πυρετό σαράντα και,επί μήνες,και να ακούει ψόφα ρε,ψόφα;
Έφυγε,με τη βία να τον κυνηγά σαν το σκυλί στ\'αμπέλι.Ένας καλός άνθρωπος,ένα πλάσμα άρρωστο.Τιμωρήθηκε αρκετά γιατί της χάλαγε την τόσο σημαντική της καθημερινότητα,τι λες εσύ;

Δεν μπορώ να συγχωρέσω.Γιατί μπορεί να ήταν άρρωστοι οι γονείς μου,αλλά τόσο νταχάου,τόσος πόνος δεν οφειλόταν παρά σε σκληρότητα,η ψυχική ασθένεια ήταν το κερασάκι και η δικαιολογία τους.

Κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να γίνονται γονείς.Τελεία και παύλα.

[Θεοφανία]

ρειν έχω ανατριχιάσει με όσα γράφεις.
Σήμερα μετα από τόσο καιρό που είσαι εδώ μέσα είδα μια πλευρά του εαυτού σου/την σημαντικότερη, και για μένα εξηγήθηκαν πολλα.Δεν σου εύχομαι να κλείσουν οι πληγές σου-είναι πάρα πολλές-και η ζωή πολύ μικρή-σου εύχομαι όμως κάποτε να σε πονούν όσο λιγότερο γίνεται.

[keep_walking]

Rain power keep walking girl γιατι αξιζεις...και αξιζεις πολλα.

[anwnimi]

Rain, έχω ανατριχιάσει ΟΛΟΚΛΗΡΗ...

Κορίτσι μου ξέρεις τι θαυμάζω επάνω σου;;;
Ότι μετά από τα όσα τραγικά έχεις περάσει, η παρουσία σου αποπνέει μια αγάπη, μια ζεστασιά, μια τάση στο να βλέπουμε και τη θετική πλευρά κάθε ανθρώπου/κατάστασης, μια τάση στο να πηγαίνουμε πάντα μπροστά.
Χαίρομαι που έχεις αυτά τα χαρακτηριστικά, γιατί κανείς δε σου τα έμαθε.
Χαίρομαι.
Έχεις κάνει τεράστια διαδρομή στη ζωή σου.

[RainAndWind]

Ευχαριστώ.Πολλά αξίζουμε όλοι μας,αξίζουμε την ευτυχία.Την μπορούμε και δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να αφήσουμε άλλους να μας πείσουν για το αντίθετο.
Το σημαντικότερο που κατάφερα ήταν να προσπαθώ κάθε μέρα της ζωής μου,κάθε της ώρα,να μην μεταφέρω τον φόβο σαν δική μου δικαιολογία.Να μην τον αφήσω να με πάρει όμηρο.Και να μπορώ να προχωράω με θάρρος προς αυτό το άτομο που δεν θα μένει σε όσα έχασε,αλλά σε αυτά που κέρδισε μέσα από όσα έχασε.Ναι,υπάρχει ομορφιά.Δε θα μου αφαιρέσει κανένας το δικαίωμα να την βλέπω,γιατί αυτό έκαναν,μου την έκρυβαν συνέχεια.
Αν είχα την ικανότητα να γυρίσω πίσω το χρόνο,θα έπαιρνα τη γιαγιά μου από το σπίτι εκείνο.Το σπίτι-κόλαση.Αν δεν πέθαινε σχετικά νέα,στα 64,(που μπορεί να ήταν και δώρο με όσα βίωνε),θα την ταξίδευα σε όσα μπορώ εγώ να ταξιδέψω.Θα την μετέφερα στην αγάπη.
Μερικές φορές σκέφτομαι πως και μόνο που επέζησα,ήταν ένα θαύμα.Όπως και τ\'αδέρφια μου.Το γελοίο είναι πως οι γονείς μου ζουν και βασιλεύουν,ενώ παππούς και γιαγιά έφυγαν.Κι όμως,δες ένα απίστευτο πράγμα,εάν με χρειαστούν,εάν μου ζητήσουν χάδι,θα το δώσω.Εάν μου ζητήσουν νερό,θα έχουν ένα ποτήρι καθαρό,δροσερό νερό,χωρίς να το σκεφτώ δευτερόλεπτο.Και εάν ένας τους πάθει καρκίνο,δε θα του πω ψόφα.Θα του πω είμαι εδώ,θα του κρατήσω το χέρι.Δε θα γίνω ποτέ μου τιμωρός,αυτό είναι η δική μου αντίσταση.

Είμαστε ακόμη ζωντανοί,στη σκηνή,σα ροκ συγκρότημα,
κι αν μας αντέξει το σκοινί,θα φανεί στο χειροκρότημα.

[anwnimi]

Rain,
θυμάμαι τις αρχικές συνεδρίες που η ειδικός, ακούγοντας τις διηγήσεις μου, μου είπε επί λέξει κάπως αποσβωλομένη: βλέπω ένα θαύμα μπροστά μου.
Αυτός ο τίτλος δε μου ταιριάζει, διαβάζοντάς σε, τώρα, εδώ. Ταιριάζει σε σένα.
Αλλά δε χρειάζεσαι κανένα τίτλο. Χρειάζεται να είσαι άνθρωπος με τους ανθρώπους, και πάνω απο όλα με τον εαυτό σου. Και αυτό άλλωστε κάνεις καλή μου...

Έχεις την τεράστια δύναμη να προσφέρεις εκεί που δεν σου πρόσφεραν, και να αισθάνεσαι όμορφα απο αυτή σου την προσφορά.
Το κυριότερο, έχεις τη δύναμη να προσφέρεις σε σένα. Αυτό είναι που σε πήγε και θα σε πάει μπροστά. Δεν ξέρω, νομίζω πως ότι γράφω είναι πολύ μικρό στο μεγαλείο ψυχής που αποτυπώνεται γραπτά εδώ...

Να είσαι καλά κορίτσι μου, να είσαι καλά.

[RainAndWind]

Α ρε ανώνυμη,πόσο πρέπει να πόνεσες κι εσύ...Δεν πειράζει,σηκωνόμαστε,τινάζ ουμε σκόνες και πάμε μαζί γι άλλα.

[anwnimi]

Εγώ πόνεσα με το γάντι.
Οι επιρροές πάνω μου ήταν συγκακελυμένες, εκτός απο μερικά τρανταχτά γεγονότα.
Οι γονιδιακές επιρροές που έχω, είναι πάρα πολύ βαριές, δυστυχώς.
Αλλά όπως είπαμε, στα γονίδια δεν μπορούμε να επέμβουμε.

Παμε μπροστά...ναι...

[weird]

Originally posted by RainAndWind
Μεγάλη,πολύ μεγάλη κουβέντα η συγχώρεση oXe...

Κάποια πράγματα δε συγχωρούνται.Προτίμησα να σκεφτώ απλά πως ήταν άνθρωποι τόσο βυθισμένοι σε κενά δικά τους,ίσως οι ίδιοι κακοποιημένοι ως παιδιά(ξέρω πως πχ η μητέρα της μάνας μου ήταν κι αυτή κακοποιημένη,αλλά πολύ λιγότερο από αυτά που έκανε στα δικά της παιδιά,μας εκδικούνταν για πράγματα που δε φταίγαμε).Τι να λέμε τώρα.

Πώς να συγχωρέσω ας πούμε το γεγονός πως έκανε με τη βία ενέσεις ηρεμιστικών στη γιαγιά μου,την ανάπηρη,απλά για να την κοιμίζει και να μην την ενοχλεί;(εννοείται χωρίς συνταγή γιατρού).Έχεις ποτέ δει ένεση να καρφώνεται σε μπούτι ενώ η γιαγιά σου προσπαθεί να ξεφύγει;Έχεις μείνει κοντά στο κρεβάτι της,να της χαιδεύεις τα μαλλιά για 3 μερόνυχτα μέχρι να ξυπνήσει,παρακαλώντας έναν ανύπαρκτο θεό,που απλά πίστευες σαν παιδί σε αυτόν,να τη βοηθήσει και να σηκωθεί ξανά;
\'Eχεις δει καρκινοπαθή παππού να του λένε \"πέθανε να ησυχάσουμε\",έχεις αντικρίσει μέσα στα καλά του μάτια κάτι να πεθαίνει πριν το σώμα σβήσει;Nα λιώνει στον πυρετό σαράντα και,επί μήνες,και να ακούει ψόφα ρε,ψόφα;
Έφυγε,με τη βία να τον κυνηγά σαν το σκυλί στ\'αμπέλι.Ένας καλός άνθρωπος,ένα πλάσμα άρρωστο.Τιμωρήθηκε αρκετά γιατί της χάλαγε την τόσο σημαντική της καθημερινότητα,τι λες εσύ;

Δεν μπορώ να συγχωρέσω.Γιατί μπορεί να ήταν άρρωστοι οι γονείς μου,αλλά τόσο νταχάου,τόσος πόνος δεν οφειλόταν παρά σε σκληρότητα,η ψυχική ασθένεια ήταν το κερασάκι και η δικαιολογία τους.

Κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να γίνονται γονείς.Τελεία και παύλα.

Τι έχεις περάσει κι εσύ κοριτσάκι μου, με έκανες να κλάψω.
Λυπάμαι βαθύτατα για τον πόνο που πέρασες.... έχεις δίκιο, μερικοί άνθρωποι δεν είναι να γίνονται γονείς.

Το θετικό της όλης υπόθεσης είναι οτι έχεις τόσο όμορφα στοιχεία μέσα σου, έχεις παλέψει τόσο μα τόσο σκληρά με σένα, θέλεις να βοηθήσεις, είσαι αξια θαυμασμού καλή μου.

Συνέχιζε τον αγώνα σου, δίνεις κουράγιο έτσι και σε άλλους.

Σε ευχαριστώ για όσα μοιράστηκες, είναι τόσο σημαντικό να έχεις το θάρρος να μιλάς για όσα σε τυράννησαν.

[weird]

Originally posted by RainAndWind
Ευχαριστώ.Πολλά αξίζουμε όλοι μας,αξίζουμε την ευτυχία.Την μπορούμε και δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να αφήσουμε άλλους να μας πείσουν για το αντίθετο.
Το σημαντικότερο που κατάφερα ήταν να προσπαθώ κάθε μέρα της ζωής μου,κάθε της ώρα,να μην μεταφέρω τον φόβο σαν δική μου δικαιολογία.Να μην τον αφήσω να με πάρει όμηρο.Και να μπορώ να προχωράω με θάρρος προς αυτό το άτομο που δεν θα μένει σε όσα έχασε,αλλά σε αυτά που κέρδισε μέσα από όσα έχασε.Ναι,υπάρχει ομορφιά.Δε θα μου αφαιρέσει κανένας το δικαίωμα να την βλέπω,γιατί αυτό έκαναν,μου την έκρυβαν συνέχεια.
Αν είχα την ικανότητα να γυρίσω πίσω το χρόνο,θα έπαιρνα τη γιαγιά μου από το σπίτι εκείνο.Το σπίτι-κόλαση.Αν δεν πέθαινε σχετικά νέα,στα 64,(που μπορεί να ήταν και δώρο με όσα βίωνε),θα την ταξίδευα σε όσα μπορώ εγώ να ταξιδέψω.Θα την μετέφερα στην αγάπη.
Μερικές φορές σκέφτομαι πως και μόνο που επέζησα,ήταν ένα θαύμα.Όπως και τ\'αδέρφια μου.Το γελοίο είναι πως οι γονείς μου ζουν και βασιλεύουν,ενώ παππούς και γιαγιά έφυγαν.Κι όμως,δες ένα απίστευτο πράγμα,εάν με χρειαστούν,εάν μου ζητήσουν χάδι,θα το δώσω.Εάν μου ζητήσουν νερό,θα έχουν ένα ποτήρι καθαρό,δροσερό νερό,χωρίς να το σκεφτώ δευτερόλεπτο.Και εάν ένας τους πάθει καρκίνο,δε θα του πω ψόφα.Θα του πω είμαι εδώ,θα του κρατήσω το χέρι.Δε θα γίνω ποτέ μου τιμωρός,αυτό είναι η δική μου αντίσταση.

Είμαστε ακόμη ζωντανοί,στη σκηνή,σα ροκ συγκρότημα,
κι αν μας αντέξει το σκοινί,θα φανεί στο χειροκρότημα.

Το καταλαβαίνω αυτό που λες.
Μην τους αντιγράψεις, μην γίνεις τιμωρός.
Εσύ να στέκεσαι πιο πάνω, χωρίς όμως να ξεχνάς και βιαστικά να συγχωρείς...

Μην στεναχωριέσαι για τη γιαγιάκα σου, είναι δύσκολο αλλά ξέρεις κάτι?
Όταν σε είχε δίπλα της, είμαι σίγουρη οτι θα ήταν η πιο ευτυχισμένη γιαγιά του κόσμου.


Αυτό μόνο καρδούλα μου γλυκιά και όμορφη έχει σημασία.

[weird]

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα.

Με κοιτάς σε κοιτώ
και μετά σιωπή
κάτι θα κοπεί
στην καρδιά στο μυαλό.

Με κοιτάς σε κοιτώ
και μελαγχολείς
ο καιρός πολύς
μ\' αγαπάς σ\' αγαπώ.

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα
κι αν μας αντέξει το σκοινί
θα φανεί στο χειροκρότημα.

Με κρατάς σε κρατώ
και μετά γκρεμός
και μετά το τέρμα
και κανείς κανενός.

Με κρατάς σε κρατώ
και παντού σκιές
και παντού καθρέφτες
για θεούς κι εραστές.


http://www.youtube.com/watch?v=t5DQBkNHLBE&feature=related