"Υγιής επιθετικότητα"

[knoulp]

Originally posted by keep_walking

Και που αναλώνεται η σκέψη σου, εάν μου επιτρέπετε να ρωτήσω???

Δεν κανω κατι που να ξεφευγει απο τα \"συνηθισμενα\"...γραφω στο φορουμ διαφορα πραγματακια..,αυτη τη στιγμη.
Φιλοσοφω μεν αλλα δεν ειμαι ο Νιτσε λολ...απο αυριο μαλλον τρεξιμο...γιατι τελος του μηνα χωρις δουλεια και προσπαθω να βρω ακρες,εχω αφησει πραγματα στη μεση,σκεφτομαι αν θα βγω το βραδυ να πιω ενα ποτο,καλα να μαστε:)

Με χαροποιει που παρολο τα πραγματα ειναι λιγο ζοφερα αυτη τη στιγμη για μενα...δεν κανω αρνητικες σκεψεις και τα βλεπω αισοδοξια...τοσο αισιοδοξα που νομιζω ειναι περα του επιθυμητου:)

Δεν τιθεται προς το παρον θεμα επιβιωσης αν αυτο εννοεις...ειμαστε ενα σκαλι πιο πανω στην πυραμιδα του τι θελει ο ανθρωπος αν σου κανει κλικ κατι...ειχα ποσταρει κατι αντιστοιχο παλια.

Τεσπα ας πουμε αν το προβλημα δεν ειναι το φαι,δεν ειναι το χρημα τοτε ειναι το σεξ.Αν τα εχεις ολα το προβλημα ειναι ο θανατος:P

Εσυ πως τα πας κνουλπ?

Όλα καλά θα σου πάνε μην ανησυχείς. Φυσικά θα πρέπει να τα κυνηγήσεις και εσύ λίγο τα πράγματα αλλά άμα έχεις πίστη στον εαυτό σου όλα καλά θα σου πάνε.

Εγώ από την άλλη έχω αυτά που περιγράφεις άλλα έχω κολλήσει στον θάνατο και στην μαυρίλα μου. καλύτερα όμως να μην πιάσουμε τα δικά μου γιατί θα μαυρίσει ο τόπος.

[keep_walking]

Ωπ τυχαια αναφερα το θανατο...sorry knoulp.

Αν θες ανοιξε κανα ποστ...μαυρες σκεψεις κυριως υπαρξιακης μορφης?

[knoulp]

Originally posted by keep_walking
Ωπ τυχαια αναφερα το θανατο...sorry knoulp.

Αν θες ανοιξε κανα ποστ...μαυρες σκεψεις κυριως υπαρξιακης μορφης?

Μια ζωή αναρωτιέμαι. Για την ακρίβεια επί 42 συναπτά έτη.
Και που δεν έχω ψάξει. Απάντηση ακόμη δεν βρήκα.
Αυτό το υπαρξιακό με έχει τσακίσει.

[keep_walking]

Εμενα κυριως οι μαυρες σκεψεις μου κατευθυνονται προς τον εαυτο μου...κυριως αναξιοτητας...αλλα δεν το χω αυτη την περιοδο.
Δεν εχω διαβασει και το ποστ σου που ειχες κανει...γιατι ημουν λιγο οφ απο φορουμ εκεινη την περιοδο...

[Sofia]

Originally posted by Αφωτεινή
\"Υγιής επιθετικότητα\".Έχετε ακούσει αυτόν τον όρο?
Με απασχολεί σε σχέση με το παιδί μου..
Φέτος ξεκίνησε στα μικρά νήπια και ενώ είναι το μικρότερο στην τάξη του η δασκάλα λεει πως τα καταφέρνει πολύ καλά..
Το θέμα είναι πως τα αγοράκια στο σχολείο παλεύουν και βλέπουν Gormiti ,Βen-ten και τελευταία ανακάλυψα οτι συμμετέχει και το δικό μου..\"Ειμαι σουπερ ηρωας!! \"μουγκριτά ,αγριες φατσούλες και τα συναφή,είναι καθημερινά τωρα πια.
Ειναι τόσο κακομούτσουνα αυτά τα παιχνίδια..Εγώ τα βλέπω και αγριεύομαι,του προτείνω κατι αλλο π.χ μικυ,μικροι αινσταιν και αλλα εκπαιδευτικού περιεχομένου παιδικά ,αλλά το βλεπω να επιμένει..
Θέλω τα φώτα σας..

Aφωτεινη, γεια χαρα:)



Πιστεύω πώς οπως λες και η ιδια τρομαζεις, απογοητευεσαι ή δεν ξερεις πώς να διαχειριστεις το παιδι σου, οταν το βλεπεις αγριο, θυμωμενο ή επιθετικο. Μπορει και να μην ξερεις τί να κανεις με το επιθετικο παιδι σου, αλλα ξερεις τι να κανεις με το γλυκο παιδι σου. Εννοω,οτι μπορει τοτε το παιδι να γινεται πιο αποδεκτο απο σενα, πιο αγαπητο.

Νομιζω πώς εχουμε βαλει σε ασπρο και μαυρο τα συναισθηματα. Σε ΝΑΙ και ΟΧΙ. Ετσι επιτρεπονται καποια, απαγορευονται καποια αλλα.Αρα, μαθαινουμε να υποδεχομαστε καποια και να κουκουλωνουμε καποια αλλα. Εμενα προσωπικα αυτο δεν με βοηθαει, ουτε με εκανε να νιωθω κ πολυ καλα. Μαλλον με γεμιζε και ενοχες. Νομιζω πώς δεν αποτελω εξαιρεση. Ολους λιγο πολυ μας αφηναν να εκφραζουμε καποιες πλευρες του εαυτου μας, αλλες οχι.

Ετσι εχω καταληξει, πώς εχει σημασια να αφηνουμε στα παιδια, στο ασφαλες γονεικο περιβαλλον, να γνωριζουν κ να ανακαλυπτουν τα συναισθηματα τους. Να εχουν τον χωρο και τον χρονο να τα εκφρασουν, να γνωριστουν μ αυτα κ να μπορεσουν ετσι να μεγαλωσουν και να χτισουν πιο γερες βασεις αναγνωριζοντας οτι συνθετει τον εαυτο τους.

[Φωτεινη!]

Σοφία μου,
θες να πεις οτι πρέπει οι γονείς να αποδέχονται όλες τις εκφάνσεις της προσωπικότητας του παιδιού τους?
Συμφωνώ φυσικά.Αυτο που λες το έχω νιώσει κι εγώ.Οπως το ειπες.Ενιωθα ενοχές οταν έκανα πραγματα που δεν ενέκριναν οι γονείς μου.Ακόμα κι οταν εγώ μπορουσα να ξέρω οτι δεν ειχαν τίποτα το μεμπτο.Εγω ειχα ενοχες που έβγαινα και ξεσάλωνα..Που περνουσα καλα δηλ..
Ομως εδώ, προσπαθώ οχι να αποκλείσω τον θυμό του ,θελω μόνο να δω μήπως υπάρχει κατι πίσω απο αυτον και φυσικά να βοηθήσω..

[RainAndWind]

Είσαι σίγουρη πως το ψάξιμο αυτό,δεν οφείλεται στο δικό σου παρελθόν;

[deleted-member141015]

Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει κάτι άλλο πίσω από αυτόν...αλλά απλές ανθρώπινες ανάγκες, δράση, φάση της ανάπτυξης, κοινωνικοποίηση κλπ. Εξάλλου πολλές φορές κρύβονται απίστευτα άγχη και ανασφάλεια, όχι πίσω από το θυμό, αλλά πίσω από μια γλυκιά συμπεριφορά και \'ήρεμες\' προτιμήσεις. Εσύ τι φοβάσαι ότι μπορεί να υπάρχει πίσω από τη συμπεριφορά που περιέγραψες?

[Φωτεινη!]

Φοβάμαι μηπως στο σχολείο συμβαίνει κατι που δεν μου λέει..Ειναι ξαφνική αυτη η στροφή του.Μέχρι τωρα ηταν ευγενικος και επικοινωνιακός.Αγαπαει τη δασκάλα του αλλα εχθες πχ μου ειπε οτι βαριεται το σχολειο.σημερα που ειχα σκοπο να μιλήσω στη δασκάλα ,τον πονουσε ο λαιμος και δεν πήγε.
Στο παρελθόν εγώ ΕΤΥΧΕ και δεν είχα προβλήματα στο σχολείο,απλα με θυμαμαι παντα ,με πρωτη αναμνηση του εαυτου μου στο νηπιαγωγειο,να νιωθω θλιμμένη.

[deleted-member141015]

Ίσως ακριβώς επειδή ήταν ευγενικός και επικοινωνιακός, καταπιέστηκε στο σχολείο...έτσι ένιωσε την ανάγκη να εκφραστεί μέσα από έναν \'σούπερ-ήρωα\'. Μίλα στη δασκάλα καταρχήν. Και μίλα με το παιδάκι σου για όσα τον ενδιαφέρουν, δηλαδή αντί να του προτείνεις διαφορετικά παιχνίδια, παίξε μαζί του με αυτά που προτιμά για να δεις ποιες ανάγκες εκφράζει. Αν για παράδειγμα όλο αυτό ξεκίνησε κάποια στιγμή που ένιωσε \'θύμα\' και θέλει να ακουστεί και η δικιά του φωνή, ενθάρρυνε τον να διεκδικεί και σαν απλό παιδάκι, όχι μόνο σαν \'σούπερ-ήρωας\'... :)

[Φωτεινη!]

[quote]Originally posted by marina38
Ίσως ακριβώς επειδή ήταν ευγενικός και επικοινωνιακός, καταπιέστηκε στο σχολείο...έτσι ένιωσε την ανάγκη να εκφραστεί μέσα από έναν \'σούπερ-ήρωα\'.

Το εχω σκεφτει αυτό..Αλλα δεν ειναι το παιδί που κλείνεται στον εαυτό του.Λέει τι θέλει εκφραζει τις αντιρρησεις του και είναι καλα ανεπτυγμένο..Εχει αυτοπεποίθηση.Πως να καταπιέστηκε

Μίλα στη δασκάλα καταρχήν. Και μίλα με το παιδάκι σου για όσα τον ενδιαφέρουν, δηλαδή αντί να του προτείνεις διαφορετικά παιχνίδια, παίξε μαζί του με αυτά που προτιμά για να δεις ποιες ανάγκες εκφράζει. Αν για παράδειγμα όλο αυτό ξεκίνησε κάποια στιγμή που ένιωσε \'θύμα\' και θέλει να ακουστεί και η δικιά του φωνή, ενθάρρυνε τον να διεκδικεί και σαν απλό παιδάκι, όχι μόνο σαν \'σούπερ-ήρωας\'... :)

Της μίλησα στην αρχή με αφορμή την ηλικια του
(τα εχουν ολα μαζι νηπια και προνηπια) και ηταν απλα επιγραμματικη αφου δεν το ηξερε το παιδακι.
Παιζει με τον μπαμπα του τον σουπερ ηρωα και δινει ξύλο..παλευουν ορμανε ουρλιάζουν κτλ.Εγω περιορίζομαι στους διαλόγους ολα εχουν να κάνουν με την δύναμη και το ποιος θα βγει ΝΙΚΗΤΗΣ.
Του ειπα οτι αρκει και η μαχη δεν χαθηκε ο κοσμος αν δεν ερθει η νίκη και εγινε τουρκος..
Του ειπα οτι υπαρχουν οι φανταστικοι με τις υπερδυναμεις ηρωες αλλα υπαρχουν και οι πραγματικοι ηρωες της ζωης..Ακομα το σκεφτεται

[Calin]

Αφώτεινη,


Υπάρχουν παιδοψυχολόγοι που ασχολούνται με αυτό το θέμα καθώς και μια αμερικάνικη εκπομπή στο alpha \"νταντα πρώτων βοηθειών\" που ασχολείται με τέτοια θέματα.

[deleted-member141015]

Έτσι όπως το περιγράφεις Αφωτεινή δεν ακούγεται ανησυχητικό, αντίθετα... Ξέρεις, έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε ότι τα βίαια παιχνίδια είναι βλαπτικά για την ανάπτυξη του παιδιού ή σημαίνουν πως κάτι ανησυχητικό του συμβαίνει, αλλά δεν είναι απαραίτητα έτσι. Ίσα-ίσα...το βίαιο παιχνίδι είναι αυτό ακριβώς: παιχνίδι και όχι πραγματικότητα. Και σαν παιχνίδι, προσφέρει έναν ασφαλή τρόπο εξοικείωσης με τις ποικίλες ανθρώπινες συναισθηματικές αντιδράσεις, εκτόνωσης και ελέγχου των επιθετικών συναισθημάτων.

Εσύ σαν ενήλικας φρικιάζεις με την πραγματικότητα της άγριας φάτσας και των μουγκρητών όπως λες, αλλά για το παιδί έχει μεγαλύτερη σημασία το συναίσθημα, και η δυνατότητα που του δίνεται να το εξερευνήσει και τελικά να το ελέγξει, μέσα από την ταύτιση με έναν υπερήρωα. Σκέψου ότι τέτοιου είδους τάσεις-συναισθήματα, π.χ. θυμός-επιθετικότητα, δεν είναι εύκολο να τα επεξεργαστεί κάποιο παιδί στην καθημερινότητα, μέσα από το παιχνίδι όμως αυτό είναι εφικτό. Εσύ μπορείς απλά να ενθαρρύνεις το παιδί να διακρίνει τη φαντασία από την πραγματικότητα, να του δείχνεις και να του εξηγείς αυτά που ήδη όπως είπες του εξηγείς.

[persist]

οπως κα ναχει επιθετικοτητα υπαρχει στον ανθρωπο εξαλλου καμμια φορα και η πολυ ευγενικη συμπεριφορα η το να σε στηνουν κατα επαναληψη σε ραντεβου και αυτο μπορει να κρυβει επιθετικοτητα και αυτη ειναι η χειροτερη γιατι καλυπτεται με μασκα

[Sofia]

Originally posted by Αφωτεινή
Σοφία μου,
θες να πεις οτι πρέπει οι γονείς να αποδέχονται όλες τις εκφάνσεις της προσωπικότητας του παιδιού τους?
Συμφωνώ φυσικά.Αυτο που λες το έχω νιώσει κι εγώ.Οπως το ειπες.Ενιωθα ενοχές οταν έκανα πραγματα που δεν ενέκριναν οι γονείς μου.Ακόμα κι οταν εγώ μπορουσα να ξέρω οτι δεν ειχαν τίποτα το μεμπτο.Εγω ειχα ενοχες που έβγαινα και ξεσάλωνα..Που περνουσα καλα δηλ..
Ομως εδώ, προσπαθώ οχι να αποκλείσω τον θυμό του ,θελω μόνο να δω μήπως υπάρχει κατι πίσω απο αυτον και φυσικά να βοηθήσω..

Αφωτεινη,

θελω να πω πώς οι γονεις μπορουν να βοηθησουν το παιδι τους αφηνωντας το να εκφραζει τα συναισθηματα του. Αφηνωντας το, να τα ανακαλυπτει, να τα εκδηλώνει...

Αν εσυ φοβασαι να βλεπεις το παιδι σου θυμωμενο ή επιθετικο, αν πανικοβαλλεσαι ή αν του απαγορευεις να βγαζει προσωπα που δεν σου αρεσουν, του μαθαινεις νομιζω να κανει κατι αναλογο. Αντιθετα, πιστευω θα ηθελες το παιδι σου προχωρωντας στη ζωη του να ειναι ικανο να αναγνωριζει και να διαχειριζεται τα συναισθηματα του. Να ειναι ικανος να μπορει να βασιστει σ αυτα και να μπορει οταν χρειαστει να επιβαλλεται στον εαυτο του.