ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

[PYR]

εγω θα προσθεσω οτι απο το πουθενα ερχομαστε στο πουθενα πηγαινουμε,αρα ειμαστε μια γυαλι:D

[knoulp]

Με ποιόν τρόπο δηλαδή η ζωή αποτελεί όπλο εναντίον του θανάτου.??
Πως μπορεί να έχει κανείς το βλέμμα του στραμμένο στο εδώ όταν το χθες και το αύριο είναι αρκούντως υπαρκτά.
Πως μπορεί κανείς να σβήσει τις θύμισες και την νοσταλγία των ετών που πέρασαν.
Τα καλοκαίρια που δεν θα ξαναέρθουν.
Την χαρά που κάθε ημέρα φεύγει μέσα από τα χέρια μας.
Την ζωή που κυλάει δαιμονισμένα χωρίς κανένα φραγμό.

[keep_walking]

Σαν ροκ συγκροτημα...ναι η αυλαια γιατι μετα φυσικα δεν σε ενδιαφερει περνας στην ανυπαρξια.
Το πριν παντα εχει σημασια...τι θα σκεφτεις εκεινη τη στιγμη,ποια θα ειναι η τελευταια σου σκεψη?
Εζησα καλα?Εζησα ασχημα?Με αγαπανε?Αφησα κατι πισω μου? Τι θα σκεφτεις αραγε?
Γαληνη?
Ποιος ξερει...και η υπερβολικη σημασια που δινουμε στην τελευταια σκεψη μπορει να μη μοιαζει λογικη αλλα ετσι ειναι...οπως ηταν η αρχη που δεν θυμομαστε ετσι ειναι και το τελος της υπαρξης μας....σημαντικο.

[Alobar]

Άρα μάλλον τη ζωή φοβόμαστε...

:)

[Ακροβατης]

Originally posted by Alobar
Κι εγώ πιστεύω ότι τελικά αυτό που φοβόμαστε είναι το ακριβώς \'πριν το θάνατο\'. Το πώς είμαστε εκείνη την ώρα δηλαδή, πώς θα μας βρει. Η πλάκα δηλαδή, είναι ότι στην ουσία αυτό που τρέμουμε είναι ένα χρονικό σημείο κι όχι ο θάνατος αυτός καθαυτός. Ο θάνατος δεν είναι κατάσταση για μένα, γιατί φοβόμαστε ενόσω είμαστε εν ζωή. Είναι η αυλαία της θα έλεγα...


:)

με τρομαζει αφανταστα το πως θα νιωθω εκεινη την ωρα..θα ποναω?θα μαι τρομαγμενη?θα φοβαμαι?η θα νιωθω αγαλιαση?πως ειναι εκεινη η ωρα που ξερεις οτι αφηνεις τα παντα?οτι θα ναι ο τελευταιος χτυπος της καρδιας και μετα το τιποτα?
σκεφτομαι πολλες φορες αυτα τα πραγματα καθε βραδυ...

[weird]

Originally posted by knoulp
Με ποιόν τρόπο δηλαδή η ζωή αποτελεί όπλο εναντίον του θανάτου.??
Πως μπορεί να έχει κανείς το βλέμμα του στραμμένο στο εδώ όταν το χθες και το αύριο είναι αρκούντως υπαρκτά.
Πως μπορεί κανείς να σβήσει τις θύμισες και την νοσταλγία των ετών που πέρασαν.
Τα καλοκαίρια που δεν θα ξαναέρθουν.
Την χαρά που κάθε ημέρα φεύγει μέσα από τα χέρια μας.
Την ζωή που κυλάει δαιμονισμένα χωρίς κανένα φραγμό.

Όσο περισσότερο ζεις κοιτώντας το ρολόι σου και βουλιάζοντας στην ρουτίνα, τόσο λιγότερο χρόνο θα νιώθεις οτι έχεις.

Η αίσθηση οτι ο χρόνος τρέχει είναι η ασθένεια του δυτικού πολιτισμού. Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ πάνω στο θέμα είναι το dealing with time που αναφέρεται μάλιστα και στο κίνημα της βραδύτητας.Στο συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας και ο χρόνος γλιστρά μέσα απο τα χέρια μας σαν νερό.
Αντίθετα, όταν οι ρυθμοί ήταν πιο αργοί, όλη η μέρα έμοιαζε ένα επαρκές σύνολο στιγμών.
Και όντως, έχω νιώσει τον χρόνο να διαστέλλεται απολαυστικά όταν ξεχνώ να τρέχω και να τον μετρώ με αριθμούς και αφήνομαι ανέμελη στον δικό μου εσωτερικό ρυθμό.
Οι στιγμές πλατιάζουν...

Ίσως αν αλλάξεις ρυθμούς η ζωή σου να μην τρέχει τόσο δαιμονισμένα. Δύσκολο στην εποχή μας, αλλά γίνεται.

Δεν μπορέι κανείς να έχει το βλέμμα του στραμμένο στο παρόν, αν το χθες και το παρελθόν τον κρατούν δέσμιο.
Είναι ωραίο να νοσταλγείς, αρκεί να μην ξεχνάς να ζεις.
Αν ο χώρος σου είναι γεμάτος με πράγματα παλιά, πού θα βάλεις τα καινούργια?
Σίγουρα η αναπόληση των στιγμών σου έχει μια ιδιαίτερη γοητεία και σου δίνει μια ισχυρή αίσθηση εαυτού.
Μα αν βυθίζεσαι στην αναπόληση, μάλλον κάτι στο παρόν σου σε ταράζει επικίνδυνα.

Όλοι οι άνθρωποι αναπολούμε την ανεμελιά της παιδικής μας ηλικίας και πιο πέρα, των πρώτων εφηβικών χρόνων. Μπορεί ωστόσο να εγκλωβιστεί κανείς στο παρελθόν και η φάκα να είναι ο φόβος του για τα μελλούμενα, την ενηλικίωση, την ευθύνη, την ελευθερία, την φθορά.
βάλε. τοποθέτησε, το παρελθόν εκεί που ανήκει, ώστε να έχεις πρόσβαση, χωρίς όμως να μπλέκεται όλη την ώρα στα πόδια σου.

Και μην περνάς τη ζωή σου θρηνώντας για το εφήμερο της.
όλα χάνονται, όλα σβήνουν, όλα ξεθωριάζουν.
Αυτά είναι τα δεδομένα εντός των οποίων γεννήθηκες και κανείς δεν μπορεί να τα αλλάξει.
Αποδέξου ότι να αλλάξεις δεν μπορείς, είναι ο μόνος σοφός τρόπος να το αξιοποιήσεις.

Μα μέσα σε όλα αυτά, το παρόν σου είναι χειροπιαστό, να το κάνεις ότι θέλεις, να το ζήσεις στο έπακρο.

Κι όσο τρομακτικό κι ακούγεται αυτό, είναι και το αντίδοτο που θα κάνει τον θάνατο να μοιάζει ένας καλοδεχούμενος επισκέπτης, παρά κάποιος που ήρθε να κλέψει κάτι πολύτιμο ( την ύπαρξή σου ήδη εσύ θα την έχεις στραγγίσει).

:)

[Alobar]

Η πλάκα επίσης Ολγάκι, είναι πως ό,τι και να λέμε δε ξέρουμε πώς θα είναι εκείνη η στιγμή για τον καθένα...

... τελικά αυτή είναι η δύναμή του... τον σκεφτόμαστε και μάλλον χάνουμε το παρόν...

;)

[Calin]

To be or no to be?

[keep_walking]

Η ζωη ειναι το μονο που εχουμε...να δωσω μια αισιοδοξη νοτα.Μερικοι σκεφτονται πηγε στραφι η ζωη μου γιατι δεν εκανα εκεινο,δεν εκανα το αλλο κλπ.
Γιατι βλεπουμε καποιους που φαινεται να ζουν το καθε δευτερολεπτο εντονα.
Μπορει εγω να γραφω εδω και καποιος αλλος να τρεχει με 1000, να κανει μπαντζι τζαμπινγκ ή δεν ξερω τι αλλο και να νοιωθει εντονες συγκινησεις.
Ναι ζηλευω αλλα αυτοι την στιγμη σκεφτομαι...και αυτος σκεφτεται,ολοι οι ανθρωποι σκεφτομαστε συνεχεια 24 ωρες το 24ωρο σε οποιαδηποτε κατασταση βρισκομαστε.
Δεν θα επρεπε να ζηλευουμε...για τις εντονες στιγμες που δεν ζησαμε γιατι τις ζησαμε σε αλλη μορφη απλως μες στο μυαλο....κοσμοι μες το μυαλο.
Απλως διαφορετικα.
Δεν θα με χαλαγε βεβαια λιγο παθιασμενο σεξ τωρα:P

[weird]

Originally posted by olgaki82

Originally posted by Alobar
Κι εγώ πιστεύω ότι τελικά αυτό που φοβόμαστε είναι το ακριβώς \'πριν το θάνατο\'. Το πώς είμαστε εκείνη την ώρα δηλαδή, πώς θα μας βρει. Η πλάκα δηλαδή, είναι ότι στην ουσία αυτό που τρέμουμε είναι ένα χρονικό σημείο κι όχι ο θάνατος αυτός καθαυτός. Ο θάνατος δεν είναι κατάσταση για μένα, γιατί φοβόμαστε ενόσω είμαστε εν ζωή. Είναι η αυλαία της θα έλεγα...


:)

με τρομαζει αφανταστα το πως θα νιωθω εκεινη την ωρα..θα ποναω?θα μαι τρομαγμενη?θα φοβαμαι?η θα νιωθω αγαλιαση?πως ειναι εκεινη η ωρα που ξερεις οτι αφηνεις τα παντα?οτι θα ναι ο τελευταιος χτυπος της καρδιας και μετα το τιποτα?
σκεφτομαι πολλες φορες αυτα τα πραγματα καθε βραδυ...

Όλγα, εκείνη τη στιγμή, είναι λογικό κάποιες φορές όλοι να την φανταζόμαστε.
Βέβαια, κανείς δεν ξέρει πώς θα τα φέρει η ζωή.
Πχ μπορεί να πάθει κανείς άνοια, οπότε, θα έχει \"πεθάνει\" ψυχικά πολύ νωρίτερα απο τον βιολογικό του θάνατο.

Κορίτσι μου, όσες φορές όμως και να την φανταστείς, το να την βιώνεις, θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

Σε αυτή την \"παράσταση\", οι πρόβες δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.
Παίζεται μόνο μια φορά και το αποτέλεσμα είναι απρόβλεπτο.
τα βράδια που κλείνεις τα μάτια σου, να σκέφτεσαι τη ζωή που έχεις μπροστά.
Μην φοβάσαι να την ζήσεις, μόνο ζώντας μπορεί κανείς να νικήσει τον θάνατο :)

Να διαβάσεις βιβλία του Γιαλομ, είναι πολύ διαφωτιστικά πάνω στο θέμα.

[weird]

Originally posted by Calin
To be or no to be?

Πολλοί επιλέγουν \"να μην είναι\", κάνοντας την ζωή τους μια αδιέξοδη πρόβα θανάτου....

Είναι η απώλεια ελέγχου που δεν αντέχει ο άνθρωπος.
Τουλάχιστον, όταν χαραμίζει τη ζωή του, έχει τον έλεγχο.

[Alobar]

... κι όπως έχει πει και κάποιος - δε θυμάμαι - \'ο θάνατος αρχίζει με \'θα\' και η ζωή τελειώνει με...\'ήττα\'\'...

;)

[weird]

Originally posted by keep_walking
Η ζωη ειναι το μονο που εχουμε...να δωσω μια αισιοδοξη νοτα.Μερικοι σκεφτονται πηγε στραφι η ζωη μου γιατι δεν εκανα εκεινο,δεν εκανα το αλλο κλπ.
Γιατι βλεπουμε καποιους που φαινεται να ζουν το καθε δευτερολεπτο εντονα.
Μπορει εγω να γραφω εδω και καποιος αλλος να τρεχει με 1000, να κανει μπαντζι τζαμπινγκ ή δεν ξερω τι αλλο και να νοιωθει εντονες συγκινησεις.
Ναι ζηλευω αλλα αυτοι την στιγμη σκεφτομαι...και αυτος σκεφτεται,ολοι οι ανθρωποι σκεφτομαστε συνεχεια 24 ωρες το 24ωρο σε οποιαδηποτε κατασταση βρισκομαστε.
Δεν θα επρεπε να ζηλευουμε...για τις εντονες στιγμες που δεν ζησαμε γιατι τις ζησαμε σε αλλη μορφη απλως μες στο μυαλο....κοσμοι μες το μυαλο.
Απλως διαφορετικα.
Δεν θα με χαλαγε βεβαια λιγο παθιασμενο σεξ τωρα:P

Ακριβώς, η ζωή είναι το μόνο που έχουμε και όταν έρθει ο θάνατος, εκεί πια δεν θα είμαστε εμείς. Θα απουσιάζουμε.
Το κλειδί είναι αυτό που λες.
Το να ΝΟΙΩΘΕΙ κανείς συγκινήσεις.
Το νιώσιμο του παρόντος είναι το παν.


Το συναίσθημα συνδέεται με το σώμα.
Την ώρα του σεξ και της ηδονής, ο χρόνος εξατμίζεται.
Χάνεται η αίσθησή του.
Η φθορά μοιάζει μακριά, το εγώ χάνεται μέσα στο εσύ.
Πιστεύω οτι ο έρωτας συνδέεται με το θάνατο αντιστρόφως ανάλογα :)
Ο έρωτας είναι όχι μόνο ένα κίνητρο ζωής, αλλά και ένα αντικίνητρο θανάτου.

Όσον αφορά το cogito ergo sum,η παραλλαγή αισθάνομαι άρα υπάρχω, νομίζω είναι πιο εύστοχη ;)

Και σίγουρα η ζήλια δεν ωφελεί.
Το τέλειο απλά δεν υπάρχει.
η προσωπική κινητοποίηση για το καλύτερο όμως, είναι πάντα προσιτή.

[Alobar]

... νομίζω πως αν είμαι σε θέση να σκεφτώ κάτι πριν πεθάνω, και το εύχομαι για όλους, θα διαλέξω αυτή τη σκέψη... ότι κατάφερα έστω και για μια μέρα στη ζωή μου να νιώσω ευτυχισμένη... θα φέρω στο μυαλό μου την υπέροχη γαλαζοπράσινη λιβελλούλα που την έχω συνδέσει με παιδικές ευχάριστες εικόνες... ζει μόνο για μια μέρα!... :) ...

http://www.youtube.com/watch?v=VvC_KHU4AqE

:)

[weird]

Νομίζω οτι αυτά που μένουν
είναι το έντονα
εκείνα που ένιωσες απρόσμενα
ανεπιτήδευτα
απλά και ωραία
κάτι στιγμές γαλήνης
επαφής
απώλειας ελέγχου
απώλειας του εαυτού του ίδιου
όμορφες στιγμές
αυτό είναι ότι έχουμε
οι στιγμές μας.
Το μοίρασμα
το χάδι
οι μυρουδιές του πρωινου
τα χρώματα έξω απο το παράθυρο
την ώρα που το τρένο διασχίζει
κοιλάδες
η γλυκιά αναμονή
ενός γεγονότος σημαντικού
στο στομάχι σου
η αίσθησή του γεμάτου και
του πλήρους
μετά απο ένα εξαίσιο γεύμα
Το άγγιγμα του απαλού
μάγουλου ενός μωρού
ή του εραστή σου
το τραγούδι που
άκουσες στο ραδιόφωνο
ή που τραγούδησες εσύ
ο μάης που πέρασες στο χέρι
το τρέξιμο πάνω στην άσφαλτο
και το δροσερό νερό όταν
μπήκες να βουτήξεις στην θάλασσα
του καλοκαιριού
το βότσαλο που πέταξες
η αγωνία σου που ένιωσες
ανάκατη με μια αίσθηση περιπετειώδη
στην κρυψώνα του δέντρου
ο τρόπος που σε κοίταξε εκείνος
ένα δυνατό καλωσόρισμα
η έκληξη που ένιωσες
οι πυρσοί που άναψες
στην παραλία
το βράδυ που αναρωτιόσουν
κάτω απο τα άστρα
τα βράχια
που έκαστες πάνω
στην αιχμηρή τους όψη
το λύκνισμά σου
στον ρυθμό ενός χορού
τα κεριά που έκαιγαν
στο δείπνο σας
η αίσθηση της νύχτας
με το γλυκό κρασί στα χείλη

ότι έχουμε
είναι οι στιγμές μας
οι λιγοστές
οι ελάχιστες
οι πολύτιμες
αυτές μένουν
τα άλλα ξεθωριάζουν
αυτό είναι το εφήμερο