ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

[Alobar]

http://www.youtube.com/watch?v=s1AcESk7JBA&feature=related

;)

[anwnimi]

Originally posted by olgaki82

Originally posted by Alobar
Κι εγώ πιστεύω ότι τελικά αυτό που φοβόμαστε είναι το ακριβώς \'πριν το θάνατο\'. Το πώς είμαστε εκείνη την ώρα δηλαδή, πώς θα μας βρει. Η πλάκα δηλαδή, είναι ότι στην ουσία αυτό που τρέμουμε είναι ένα χρονικό σημείο κι όχι ο θάνατος αυτός καθαυτός. Ο θάνατος δεν είναι κατάσταση για μένα, γιατί φοβόμαστε ενόσω είμαστε εν ζωή. Είναι η αυλαία της θα έλεγα...


:)

με τρομαζει αφανταστα το πως θα νιωθω εκεινη την ωρα..θα ποναω?θα μαι τρομαγμενη?θα φοβαμαι?η θα νιωθω αγαλιαση?πως ειναι εκεινη η ωρα που ξερεις οτι αφηνεις τα παντα?οτι θα ναι ο τελευταιος χτυπος της καρδιας και μετα το τιποτα?
σκεφτομαι πολλες φορες αυτα τα πραγματα καθε βραδυ...

Κι εγώ αναρρωτιόμουν για αυτό κάποτε πολύ έντονα Όλγα.

Αυτό που έχω να πω, είναι ότι ο μπαμπάς μου λίγο πριν φύγει εντελώς ξαφνικά, έχυσε ένα δάκρυ, ένας άνθρωπος πολύ σκληρός που ήξερε μέσα από τη σκληρότητα και την απολυτότητά του να κρύβει πολύ καλά τις ευαισθησίες του.

[RainAndWind]

Και τι το φοβερό θα συμβεί αν μετά υπάρχει το τίποτα;Kάνει αυτό τη ζωή μας λιγότερο σημαντική;
Τα ερωτήματα είναι μια χαρά αρκεί να χρησιμεύουν σε κάτι.;)
Θεωρώ πολύ πιο χρήσιμο να μάθω πράγματα που να αφορούν τη ζωή,παρά το θάνατο.Του δίνουμε εξαιρετική σημασία,αφήνοντάς του χώρο να σηματοδοτεί στάσεις και να ροκανίζει μέρες μας.Απομυθοποίηση τώρα.:P

[weird]

Πιστεύω ότι ο στοχασμός πάνω στην θνητότητα και το θάνατο, μπορούν να προσφέρουν πολλά πάνω στο πώς θα ζήσουμε ουσιαστικότερα και πληρέστερα τη ζωή μας.
Αντίθετα η αποφυγή του θέματος αυτού ωσαν να μην μας αφορούσε, νομίζω οτι δεν βοηθάει.
Ούτε όμως και η διαρκής ενασχόληση μαζί του σε συνδυασμό με τον φόβο για την ίδια την ζωή.
Φυσικά, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός, τηρείται και ανάλογη στάση πάνω στις υπαρξιακές ανησυχίες :)

[Sofia]

Εχω αναρωτηθει κι εγω πολυ σχετικα με τον θανατο. Πώς να ειναι, τί ειναι, πώς θα ειμαι, με ποιους, μαζι ή μονη.Αναφορικα με μενα, δεν βρισκω τυχαια την στιγμη που ερχεται να με βρει αυτος ο προβληματισμος ή εγω καταλήγω σ αυτον.

Πιστεύω πώς εχει να κανει αμεσα, με τα θέματα της ζωης μας. Τρεχοντα γεγονοτα ή διαθεσεις. Νομιζω πώς αντανακλα θεματα της ζωης μας, φοβους μας, αγωνιες μας, αγχη μας που περισσοτερο αφορουν το παρον μας, παρα το μελλον μας.

[knoulp]

Originally posted by weird
Πιστεύω ότι ο στοχασμός πάνω στην θνητότητα και το θάνατο, μπορούν να προσφέρουν πολλά πάνω στο πώς θα ζήσουμε ουσιαστικότερα και πληρέστερα τη ζωή μας.
Αντίθετα η αποφυγή του θέματος αυτού ωσαν να μην μας αφορούσε, νομίζω οτι δεν βοηθάει.
Ούτε όμως και η διαρκής ενασχόληση μαζί του σε συνδυασμό με τον φόβο για την ίδια την ζωή.
Φυσικά, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός, τηρείται και ανάλογη στάση πάνω στις υπαρξιακές ανησυχίες :)

Οι υπαρξιακές ανησυχίες δεν έχουν να κάνουν μόνο με τον θάνατο.
Έχουν να κάνουν κυρίως με την ίδια την ζωή και το νόημά της.
Η κατανόηση η μη της ανυπαρξίας είναι αυτή που επιφέρει τα διαφόρων ειδών συμπλέγματα.
Αυτό που απασχολεί περισσότερο εμένα είναι το πάσης φύσεως γιατί.
Ξεκινώντας από το απλό γιατί να πεθάνω και φτάνοντας μέχρι και το πιο περίπλοκο γιατί να ζω.

[anwnimi]

Originally posted by knoulp
Τον παππού μου τον θυμάμαι.
Τα παιδιά μου θα τον δουν σε φωτογραφίες.
Τα παιδία τους ούτε αυτές δεν θα δουν.

Τρεις τέσσερις γενιές το πολύ.

Μετά σβήνουμε στην θύμηση των γύρω μας.

Κάποιοι γίνανε εικόνες και αγάλματα, άλλα με τον καιρό και αυτοί θα πάψουν να υπάρχουν.

Μόνο γενετικά μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει η συνέχειά μας στο κόσμο ετούτο.

Τα παιδιά μας που θα γεννήσουνε παιδιά τους και αυτά τα δικά τους και θα κουβαλάνε κάτι από εμάς μέσα τους. Όπως και εμείς από τους προγόνους μας.

Και πάει λέγοντας.

Ναι...κι εσύ κουβαλάς τo dna του παππού σου, μέσα από εσένα υπάρχει. Όχι μόνο λόγω του dna. Αλλά κυρίως λόγω των αναμνήσεών σου. Κι αν τον θυμάσαι με αγάπη, αν σου έδωσε αγάπη, αυτό τον κάνει τυχερο γιατί ζει μέσα σου με θετικό τρόπο...

Κνουλπ, ξέρω πως ίσως διαβάζοντας τα παραπάνω θα σκεφτείς ότι όλα αυτά είναι μια σκέτη παρηγοριά και τίποτα παραπάνω...

Αλλά για τον παππού σου που έχει φύγει πια τι αξίζει;
Δεν αξίζει γιατί δεν έγινε άγαλμα;
Δεν αξίζει γιατί δεν άφησε κάποια κοσμοϊστορική ανακάλυψη ή κάποιο πνευματικό δημιούργημα που θα τον κάνει αθάνατο στην ιστορία, νικώντας έτσι τον σωματικό του θάνατο;
Δεν αξίζει γιατί τελικα΄δεν νίκησε ούτε αυτός το θάνατο;
Άραγε αν τον ρωτούσαμε τι θα μας έλεγε;

Τολμώ να πω πως ίσως θα έλεγε, πως αξίζει η ζωή και ο θάνατος για τα απλά και τα έντονα συναισθήματα που ένιωσε, για τις στιγμές πραγματικής επαφής με τους άλλους ανθρώπους που βίωσε, και τέλος, το να τον θυμούνται με αγάπη και νοσταλγία όσοι τον γνώρισαν...

Αλλά δεν είναι το θέμα τι εικάζω εγώ, αλλά εσύ...
:)

[anwnimi]

Originally posted by knoulp
Ξεκινώντας από το απλό γιατί να πεθάνω και φτάνοντας μέχρι και το πιο περίπλοκο γιατί να ζω.

Αν δεν πέθαινες, δε θα σε ενδιάφερε και να ζήσεις πράγματα. Όλα θα ήταν δεδομένα, κυκλικά, ο χρόνος άπειρος, αέναος, δίχως τέλος, κουρασμένος.

Με άλλα λόγια, πεθαίνεις για να είσαι σε εγρήγορση πως θέλεις να ζήσεις...

Στο άλλο ερώτημα...Γιατί να ζεις...
Αυτό εσύ θα το απαντήσεις κνουλπ.
Ο καθένας μας βρίσκει το δικό του νόημα στη ζωή.
Πάντως όλοι θέλουμε να ζούμε στιγμές ευτυχίες.
Το πως, το βρίσκουμε εμείς.

[knoulp]

Originally posted by anwnimi

Originally posted by knoulp
Ξεκινώντας από το απλό γιατί να πεθάνω και φτάνοντας μέχρι και το πιο περίπλοκο γιατί να ζω.

Αν δεν πέθαινες, δε θα σε ενδιάφερε και να ζήσεις πράγματα. Όλα θα ήταν δεδομένα, κυκλικά, ο χρόνος άπειρος, αέναος, δίχως τέλος, κουρασμένος.

Με άλλα λόγια, πεθαίνεις για να είσαι σε εγρήγορση πως θέλεις να ζήσεις...

Στο άλλο ερώτημα...Γιατί να ζεις...
Αυτό εσύ θα το απαντήσεις κνουλπ.
Ο καθένας μας βρίσκει το δικό του νόημα στη ζωή.
Πάντως όλοι θέλουμε να ζούμε στιγμές ευτυχίες.
Το πως, το βρίσκουμε εμείς.

Ψάχνω να βρω κάτι για να με κρατήσει σε όλα αυτά που γράφεις.
Προσπαθώ να απαντήσω στην ερώτηση σου τι λόγο έχω να ζω.
Πέρα από τα παιδιά μου που είναι η δική μου συνέχεια και που σε κάθε τους χάδι και σε κάθε τους φιλί νιώθω να γεμίζω με ενέργεια, δεν έχω κάτι άλλο βρει το οποίο να με κρατάει στην ζωή.
Γενικά αυτό που λέω είναι ότι δεν βρίσκω κάποιο νόημα σε αυτά που ζω και βλέπω να συμβαίνουν και γύρο μου.

Στιγμές ευτυχίας περαστικές.

Και μετά πάλη ματαιότητα.
Ψάχνω να βρω μια λύση μέσα μου και μόνο να με παιδεύω καταφέρνω.
Και όλα αυτά μέσα σε ένα πολύ πιεστικό από κάθε άποψη πλαίσιο.

Παλαιότερα πίστευα πως η ευτυχία είναι μία συνεσταμένη τριών πραγμάτων.

Υγεία, ελευθερία νεότητα.

Και όχι φυσικά με την κυριολεκτική σημασία των λέξεων.

Νιώθω ότι τα έχω χάσει και τα τρία.

[weird]

Knloup,
ίσως αυτή η αίσθηση της κενής απο νόημα ζωής να κρύβει απο πίσω της κάτι βαθύτερο.

Γιατί, εφόσον έχεις χάσει την ελευθερία σου, όπως λες, δεν αγωνίζεσαι για να την επανακτήσεις?
Μπορεί τελικά η ζωή να μην είναι τίποτα περισσότερο απο τον αγώνα μας για ελευθερία με κάθε έννοια.


Ξέρεις, διαβάζοντάς σε, νοιώθω πως πίσω απο το κενό αυτό βρίσκεται ένας θρήνος για κάποιον χαμένο εαυτό σου.

[weird]

Originally posted by knoulp

....Ξεκινώντας από το απλό γιατί να πεθάνω και φτάνοντας μέχρι και το πιο περίπλοκο γιατί να ζω.

Ίσως με τα \"γιατί\" σου να προσπαθείς να καταλάβεις, ότι δεν μπορείς να νοιώσεις...

[keep_walking]

λοιπον μετα απο 5 ποτα κατεληξα η ζωη ειναι γιουπι...γιουπι για για για...

[anwnimi]

χεχε, η ζωή εκτός από πολλά άλλα είναι και γιουπι για για, με ή χωρίς ποτά:)

Ίσως κυρίως να είναι γιουπι για για, ένα συνεχές παιχνίδι, με τις χαρές του και τις λύπες του, κι εμείς να καλούμαστε να τη χαρούμε ως παιδιά που θέλουν να τη μάθουν ως την τελευταία της σταγόνα...γιατί περνά...

[keep_walking]

Παραηπια γαμωτο...ειχα παρα μα παρα πολυ καιρο να το κανω...το μηνυμα το εγραψα απο tablet pc που ειχα μαζι μου ,εχασα και το κινητο μου, τωρα μετα απο 12 ωρες σερυ υπνο και βαλε μαζευω τα αποκαϊδια λολ.

[anwnimi]

Ωχ, το παιχνίδι έχει συχνά και τις αναποδιές του:Ρ :mad:

Ωστόσο...keep-playing... ;)