ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

[knoulp]

Originally posted by weird
Knloup,
ίσως αυτή η αίσθηση της κενής απο νόημα ζωής να κρύβει απο πίσω της κάτι βαθύτερο.

Γιατί, εφόσον έχεις χάσει την ελευθερία σου, όπως λες, δεν αγωνίζεσαι για να την επανακτήσεις?
Μπορεί τελικά η ζωή να μην είναι τίποτα περισσότερο απο τον αγώνα μας για ελευθερία με κάθε έννοια.


Ξέρεις, διαβάζοντάς σε, νοιώθω πως πίσω απο το κενό αυτό βρίσκεται ένας θρήνος για κάποιον χαμένο εαυτό σου.

Πολύ πιθανό να είναι έτσι όπως τα λες.
Να πω μόνο πως τις μεγαλύτερες και τις πιο βαθιές αναζητήσεις μου τις έκανα όταν ήμουν στα καλά μου.
Όταν δεν είμαι καλά αυτό που κάνω είναι να εφαρμόζω τις θεωρίες μου περί ματαιότητας.

[knoulp]

Originally posted by weird
Knloup,
ίσως αυτή η αίσθηση της κενής απο νόημα ζωής να κρύβει απο πίσω της κάτι βαθύτερο.

Γιατί, εφόσον έχεις χάσει την ελευθερία σου, όπως λες, δεν αγωνίζεσαι για να την επανακτήσεις?
Μπορεί τελικά η ζωή να μην είναι τίποτα περισσότερο απο τον αγώνα μας για ελευθερία με κάθε έννοια.


Ξέρεις, διαβάζοντάς σε, νοιώθω πως πίσω απο το κενό αυτό βρίσκεται ένας θρήνος για κάποιον χαμένο εαυτό σου.

Πιστεύω ότι είμαστε δέσμιοι του ίδιου μας του εαυτού.
Είμαστε δέσμιοι του ίδιου του θανάτου.
Είμαστε μια ζωντανή κλεψύδρα που αδειάζει κάθε δευτερόλεπτο.

Και πάλι προσπαθώ να δω το φως που περιγράφει την ζωή.
Πηγαίνω στο γραφείο και τρελαίνομαι στην δουλειά.
Ξεχνιέμαι και ξεχνάω και τα υπαρξιακά μου.
Πηγαίνω σπίτι παίζω λίγο με τον μικρό και μετά χαλάρωση και ύπνος.

Ξυπνάω και είμαι ακόμη χαλαρός.
Και χωρίς ακόμη να έχω βγει έξω αρχίζω να αισθάνομαι την πίεση της καθημερινότητας.
Άντε να ξυριστείς να πλύνεις δόντια να ντυθείς να πας τον μικρό στο σχολείο και μετά στο γραφείο για να περάσει άλλη μια μέρα φωτοτυπία της προηγούμενης.

[keep_walking]

Ξυπνάω και είμαι ακόμη χαλαρός.
Και χωρίς ακόμη να έχω βγει έξω αρχίζω να αισθάνομαι την πίεση της καθημερινότητας.
Άντε να ξυριστείς να πλύνεις δόντια να ντυθείς να πας τον μικρό στο σχολείο και μετά στο γραφείο για να περάσει άλλη μια μέρα φωτοτυπία της προηγούμενης.

Knoulp...καθημερινοτητα ναι...παγιδα για ολους.Μαγκανοπηγαδο η ζωη τα ιδια και τα ιδια και τα ιδια....και κυλαει.

Το νοιωθω και εγω,το νοιωθουν ολοι.
Νομιζω η απαντηση ειναι στα μικρα πραγματα.Δηλαδη κατι παραπανω που θα πεις με τους συναδελφους, μικρα απροσμενα γεγονοτα.
Εχεις δει τα παιδια πως ενθουσιαζονται με το παραμικρο?
Οχι δεν ειναι γιατι το συναντουν πρωτη φορα,απλως κατι αλλαζει αργοτερα.
Ναι να ενθουσιαζεσαι ειναι ωραιο με μικρα πραγματα.
Γιατι αυτα δεν τελειωνουν και ποτε...παντα υπαρχουν πολλα τετοια αρκει να μπορεις να τα \"δεις\".Οσα περισσοτερα βλεπεις τοσο καλυτερο.
Πως θα γινει αυτο?
Ξερω γω πες μου και μενα λολ.

[Sofia]

knoulp, τα συναισθηματα ολα σου ειναι γνωστα? ειναι μια απο τα ιδια? νιωθεις οτι εχεις εξαντληθει σε εναν δρομο ανουσιο, χωρις γευση κ διαφορετικο χρωμα?χωρις διαφορετικα τοπία να δεις?
Νιωθεις πώς δεν υπάρχει τίποτα να ψαξεις, να μαθεις, να διερευνησεις, πρωτα πρωτα στην ιδια σου τη ζωη? Στον εαυτο σου?

Κ μιας κ που αρχισα τις ερωτησεις: μηπως το knoulp ερχεται απο το μυθιστορημα του Έσσε:)?

[knoulp]

Originally posted by Sofia
knoulp, τα συναισθηματα ολα σου ειναι γνωστα? ειναι μια απο τα ιδια? νιωθεις οτι εχεις εξαντληθει σε εναν δρομο ανουσιο, χωρις γευση κ διαφορετικο χρωμα?χωρις διαφορετικα τοπία να δεις?
Νιωθεις πώς δεν υπάρχει τίποτα να ψαξεις, να μαθεις, να διερευνησεις, πρωτα πρωτα στην ιδια σου τη ζωη? Στον εαυτο σου?

Κ μιας κ που αρχισα τις ερωτησεις: μηπως το knoulp ερχεται απο το μυθιστορημα του Έσσε:)?

Το όνομα έρχεται από το μυθιστόρημα όπως πολύ σωστά είπες.
Και θα ήθελα πολύ να μοιάσω στον ήρωα του βιβλίου.

[anwnimi]

Originally posted by keep_walking
παντα υπαρχουν πολλα τετοια αρκει να μπορεις να τα \"δεις\"

Όπως τα παιδιά ακριβώς...
Γι\'αυτά η ζωή δεν είναι δεδομένη, δεν είναι μια αέναη επανάληψη της προηγούμενης ημέρας...
Παρόλο που φαινομενικά έτσι μοιάζει, για όλους μας, μικρούς και μεγάλους.
Αρκεί να ξέρεις να παρατηρείς...και να ξέρεις να εκτιμάς αυτό...το ότι έχεις την ευκαιρία να ζήσεις και σήμερα. Για να δεις, να μάθεις, να γελάσεις, να κλάψεις, να γευτείς, να βαρεθείς, να ενθουσιαστείς, να ερωτευτείς, να πονέσεις, να συμβουλέψεις, να συμβουλευτείς.

[knoulp]

Διαβάζω όλα αυτά που γράφετε και χαίρομαι πολύ για όλους αυτούς που νιώθουν ευτυχία και χαρά στην ζωή τους.
Πολύ χαίρομαι επίσης που υπάρχουν τόσο λαμπερά παραδείγματα γύρω μου και διαβάζω με μεγάλη ικανοποίηση πως υπάρχουν άνθρωποι που είναι ευτυχισμένοι με το είναι τους.

Για εμένα πάντα ήταν διαφορετικά και πάντα πίστευα ότι αποτελούσα το περιθώριο της σελίδας.
Πάντα πίστευα ότι διέφερα από τους υπολοίπους και όχι με την καλή έννοια.

[anwnimi]

Κνουλπ,
πιστεύεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν μονίμως ευτυχία και χαρά ή ευτυχισμένοι με το είναι τους;

Και το να διαφέρεις ή να είσαι στο περιθώριο της σελίδας δεν είναι κακό. Αρκεί εσένα να σε γεμίζει αυτό.

Τώρα, νομίζω αυτή η θλίψη και η ματαιότητα που νιώθεις κάτι θέλει να σου πει. Σου λέει να ψάξεις περισσότερο τι σε γεμίζει ή τι δε σου αρέσει στο τώρα...

[weird]

Originally posted by knoulp

Originally posted by weird
Knloup,
ίσως αυτή η αίσθηση της κενής απο νόημα ζωής να κρύβει απο πίσω της κάτι βαθύτερο.

Γιατί, εφόσον έχεις χάσει την ελευθερία σου, όπως λες, δεν αγωνίζεσαι για να την επανακτήσεις?
Μπορεί τελικά η ζωή να μην είναι τίποτα περισσότερο απο τον αγώνα μας για ελευθερία με κάθε έννοια.


Ξέρεις, διαβάζοντάς σε, νοιώθω πως πίσω απο το κενό αυτό βρίσκεται ένας θρήνος για κάποιον χαμένο εαυτό σου.

Πολύ πιθανό να είναι έτσι όπως τα λες.
Να πω μόνο πως τις μεγαλύτερες και τις πιο βαθιές αναζητήσεις μου τις έκανα όταν ήμουν στα καλά μου.
Όταν δεν είμαι καλά αυτό που κάνω είναι να εφαρμόζω τις θεωρίες μου περί ματαιότητας.

Αυτό που λες εδώ είναι πολύ σημαντικό.
Όταν δεν είσαι καλά ενεργοποιούνται οι μαύρες σκέψεις οτι όλα είναι μάταια και δεν φαίνεται τίποτα να έχει νόημα.
Μήπως τελικά πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτές τις σκέψεις, σαν ένα είδος συναγερμού για την ίδια την ψυχολογία σου?

Απεναντίας, όταν είσαι στα καλά σου, έχεις πάθος και όρεξη για αναζητήσεις, διερευνήσεις, εμβαθύνσεις....

[weird]

Originally posted by knoulp

Originally posted by weird
Knloup,
ίσως αυτή η αίσθηση της κενής απο νόημα ζωής να κρύβει απο πίσω της κάτι βαθύτερο.

Γιατί, εφόσον έχεις χάσει την ελευθερία σου, όπως λες, δεν αγωνίζεσαι για να την επανακτήσεις?
Μπορεί τελικά η ζωή να μην είναι τίποτα περισσότερο απο τον αγώνα μας για ελευθερία με κάθε έννοια.


Ξέρεις, διαβάζοντάς σε, νοιώθω πως πίσω απο το κενό αυτό βρίσκεται ένας θρήνος για κάποιον χαμένο εαυτό σου.

Πιστεύω ότι είμαστε δέσμιοι του ίδιου μας του εαυτού.
Είμαστε δέσμιοι του ίδιου του θανάτου.
Είμαστε μια ζωντανή κλεψύδρα που αδειάζει κάθε δευτερόλεπτο.

Και πάλι προσπαθώ να δω το φως που περιγράφει την ζωή.
Πηγαίνω στο γραφείο και τρελαίνομαι στην δουλειά.
Ξεχνιέμαι και ξεχνάω και τα υπαρξιακά μου.
Πηγαίνω σπίτι παίζω λίγο με τον μικρό και μετά χαλάρωση και ύπνος.

Ξυπνάω και είμαι ακόμη χαλαρός.
Και χωρίς ακόμη να έχω βγει έξω αρχίζω να αισθάνομαι την πίεση της καθημερινότητας.
Άντε να ξυριστείς να πλύνεις δόντια να ντυθείς να πας τον μικρό στο σχολείο και μετά στο γραφείο για να περάσει άλλη μια μέρα φωτοτυπία της προηγούμενης.

Καλέ μου εσεεικέ ήρωα;)

Τα δικό σου το τραύμα, είναι ένα τραύμα συλλογικό.
Εννοώ ότι η κενότητα νοήματος που νοιώθεις, σαφώς έχει τις ρίζες της σε σενα, αλλά δεν είναι και αδιάφορη με το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζεις.
Και οι δύο αυτοί παράγοντες επηρεάζουν.

Ο σύγχρονος άνθρωπος απορροφιέται σε μια ρουτίνα όπου ο χρόνος μοιάζει να γλυστρά σαν το νερό.
Πνίγεται στην δουλειά και η ψυχολογία του ακροβατεί επικίνδυνα πάνω στις καταστάσεις που τον έχει τοποθετήσει το σύστημα εντός του οποίο εξελίσσεται..

Μέσα σε όλα αυτά, πόσο δύσκολο είναι να βρει κανείς, ή καλύτερα να νοιώσει την ψυχή του...

Να νοιώσεις την ψυχή σου φίλε και τότε νοιώθεις και τη ζωντάνια, και το γέμισμα και την όρεξη...
πότε ήταν η τελευταία φορά, θυμάσαι?
Τότε που βίωσες την αίσθηση της ζωτικότητας και της αφοβίας?
Τότε που όλα ήταν ένα τεράστιο παρόν, μια διεσταλμένη στιγμή που την ζούσες στο έπακρο.
Θυμήσου και ξύπνα μέσα σου την αίσθηση Κνουλπ.


Είμαστε δέσμιοι του εαυτού μας, μέχρι να τον ανακαλύψουμε και να επιλέξουμε την ελευθερία...
Απο κάποια βαριά υπαρξιακά δεδομένα δεν μπορείς να αποδράσεις, ούτε απο το βάρος του θανάτου, είναι αλήθεια, μα μπορείς να αναγεννηθείς ή να καταστραφείς.
Τρομάζει η ελευθερία επιλογής μα υπάρχει, είναι εκεί.
Κι εσύ την κάνεις καθημερινά, είτε σου αρέσει είτε όχι να το βλέπεις.
Δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε απο την ελευθερία μας, όπως δεν μπορούμε να δραπευτεύσουμε απο τα δεσμά μας.
Ούτε απο το θάντατο, ούτε... ( ακόμα τρομακτικότερο) απο την ζωή την ίδια...

Σαν να παρασύρθηκα, κάτι στην αληθινότητα των λόγων σου που βγαίνουν απο το μέσα σου με εμπνέει..

Ψάξε λοιπόν φίλε, όλα αυτά που γυρεύεις, είναι μέσα σου, αρκεί να καταφέρεις να σε \"ξυπνήσεις\" απο τον λήθαργο.

:)

[knoulp]

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με καταβάλει.
Το μυαλό μου ταξιδεύει σε σκέψεις που δεν έχουν τελειωμό.
Ατελείωτους βρόχους σκέψης μέσα στους οποίους παιδιόθεν είμαι κλεισμένος.
Μέσα μου ψάχνω συνέχεια για να βρω και εγώ δεν ξέρω τι.
Παλαιότερα έψαχνα για την υπέρτατη αλήθεια. Βασικά ερωτήματα που πηγάζουν, πιστεύω, από το μυαλό του κάθε ανθρώπου.
Από που ερχόμαστε. Ποιος ο σκοπός της ύπαρξής μας. Που πηγαίνουμε. Ποιος ο σκοπός του θανάτου. Ποιος ο δημιουργός και ποιος ο λόγος της δημιουργίας.
Ποιος ακόμη ο σκοπός του δημιουργήματος. Πείραμα η τυχαίο αποτέλεσμα. Όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση. Τελικά πέτυχε ή έτυχε.
Είναι δυνατόν να μοιάζω με τα ταπεινά σκουληκάκια σε ποσοστό 90%. Λες γιαυτό να μου αρέσει η χωματίλα- θάνατος.
Πως μπορεί κάποιος να μην απασχολείται έστω και για μια φορά την ημέρα με τέτοιου είδους θέματα.
Κοιτάζω τον ουρανό που τόσο μου αρέσει και αντί να βλέπω χρώματα και να δημιουργώ αρώματα βλέπω μόρια και άτομα. Τα χωρίζω μετά σε υποατομικά σωματίδια και προσπαθώ να φτιάξω θεωρίες με την κίνηση των μορίων μέσα στην ατμόσφαιρα και τον λόγο με τον οποίο το φως του ήλιου πέφτει πάνω στα μόρια της σκόνης και δημιουργεί χρώματα.
Σκέφτομαι τελικά είμαστε χημεία ή πνεύμα.
Πόσο η χημεία επηρεάζει το πνεύμα και το ανάποδο.
Αντιφατικές συγκρούσεις μέσα στο περιορισμένο νοητό μου σύμπαν.
Δεδομένα τα οποία αλλάζουνε κάθε δευτερόλεπτο.

Ξέρω ότι πολλοί θα διαβάσουν τα πιο πάνω και θα γελάνε, στην καλύτερη περίπτωση, μαζί μου. όμως έτσι έχω μάθει να υπάρχω.

Χαμένος στην μετάφραση θα έλεγα με μία μόνο φράση.

[knoulp]

Πόσο χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους να έχουν αφεθεί στα χέρια του θεού.
Όπως και εάν λέγεται αυτός ο θεός. Πόσο ηρεμία και γαλήνη πρέπει να νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι που δεν ψάχνουν παραπέρα.
Αρκούνται σε αυτά και βάζοντας μπροστά την φράση έτσι μας δημιούργησε ο θεός ασχολούνται με την καθημερινότητά τους. Προσπαθούν να ζήσουν την ζωή τους στο μέγεθος που τους ορίσθηκε και αφήνονται σε αυτή.
Πιο πολύ από όλους ζηλεύω τους καλλιτέχνες που αφήνονται στην τέχνη τους και όπου τους βγάλει. Δημιουργούν χωρίς αναστολές και όρια.
Πόσο πολύ λυπάμαι όταν επιστρέφω στην δική μου ταπεινή πραγματικότητα που τίποτα δεν έχει να προσφέρει ούτε σε εμένα ούτε και σε κανέναν άλλο.
Πόσο μάταιη μου φαίνεται μια ζωή που δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Μια διαρκής τύψη και ενοχή.
Κάποιες στιγμές απολαμβάνω την επικοινωνία με τα παιδιά μου και αφήνω να ζήσω κάποιες στιγμές χαράς. Όμως ξέρω βαθιά μέσα μου πως τα παιδιά δεν μου ανήκουν.
Είναι ξεχωριστές οντότητες που με την σειρά του θα παράγουν τα δικά τους όνειρα και οράματα. Τις δικές τους ανησυχίες και προβληματισμούς και το μόνο που εύχομαι είναι να ξεφύγουν από το καθιερωμένο της συμβατής ζωής και να ζήσουν μια διαφορετική από την δική μου ζωή.
Δεν ξέρω εάν μπορώ να τους το μεταδώσω αλλά προσπαθώ να είμαι λίγο αποστασιοποιημένος προκειμένου να μην τα επηρεάσω και πολύ.
Όσο είναι μικρά μαθαίνουν κάποιους βασικούς κανόνες και ελπίζω μεγαλώνοντας να γίνουν κάτι που εγώ δεν είμαι.
Ένας χοντρός βολεμένος μεσοαστός που παλεύει με την ύπαρξή του και το μόνο πρότυπο που μπορεί να προβάλει είναι αυτό του συνετού και νομοταγούς ρομπότ που παράγει.
Λίγο έξω από το γραφείο μου υπάρχει ένα πολύ απλό graffiti στο οποίο αναγράφεται αυτή η φράση. «ΉΣΟΥΝ ΚΑΛΟ ΡΟΜΠΟΤ ΣΗΜΕΡΑ».
Πόσο πολύ με εκφράζει όλο αυτό.

[knoulp]

Σε μια παγωμένη ύπαρξη δεν χωράει η χαρά.
Μόνο η θλίψη για την ανυπαρξία που την περιβάλει.
Μια κοσμική μοναξιά που την τυλίγει.
Όρια παντού και δεσμεύσεις.
Μάτια ανέκφραστα και παγερά.
Καρδιά η οποία χτυπά μόνο για να μπορέσει να σπρώξει το αίμα λίγο παραπάνω και να συντηρήσει τις βασικές βιολογικές ανθρώπινες λειτουργίες.
Στηρίζομαι και περιορίζομαι στον κόσμο των αισθήσεων και όχι των παραισθήσεων. Και αυτό είναι πολύ λίγο.

[RainAndWind]

Knoulp,όλο αυτό που περιγράφεις,οι ασταμάτητες σκέψεις,οι σχεδόν καταναγκαστικές,μπορούν να ενταχθούν μέσα στον όρο analysis paralysis.Έμαθες να ζεις μέσα στο μυαλό,αλλά ξέχασες τις αισθήσεις σου.Όλο αυτό το πανηγύρι που στήνουν καθημερινά οι σκέψεις,τα ερωτήματα και οι θεωρίες,δε σε αφήνουν να γυρίσεις στο σώμα σου,μέσω των αισθήσεων.Η υπερδιογκωμένη εγκεφαλική λειτουργία μπλοκάρει τις αισθήσεις,τα ερωτήματα για τον ουρανό δεν είναι η απόλαυση της θέασής του,γιατί η εκλογίκευση καπελώνει την αίσθηση.Το λέω λαικιστί,το μυαλό σου έχει γίνει δυνάστης των αισθήσεων.Καταπιέζει κάτω από την εξουσία του όσα το δέρμα,τα αυτιά,τα χείλη,η μύτη,τα μάτια,η γλώσσα μπορούν να πάρουν από την πολύχρωμη,υπέροχη πραγματικότητα των ηδονών.
Άρχισε να ικανοποιείς τις αισθήσεις σου,πάρε τα μηνύματα που σου δίνονται μέσα από αυτές.Είναι μία αργή διαδικασία να ξαναγυρνάμε στο σώμα,γιατί ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι να απολαμβάνουμε.
Πήγαινε έξω από την πόλη,άγγιξε κορμούς και άνθη,άκου ρυάκια και πουλιά,βάλε τα πόδια σου μέσα σε ρυάκια,άμμο,γλίστρα πάνω σε βρύα και φύκια,οσμίσου αρμύρα και χώμα,μάθε ξανά να ακούς τη σιωπή και τον θόρυβο,μάθε ξανά να περνάς στα μικρά που σου προσφέρουν τα αισθητήρια όργανα και τα παραγνωρίζεις.

Για μένα το πρόβλημα εντοπίζεται εκεί,χάνεσαι μέσα στους διαύλους της σκέψης,είσαι αποκομμένος από τις αισθήσεις σου,οι γεύσεις,οι οσμές,τα ακούσματα μονώνονται,ενώ το μυαλό θεριεύει και ασκεί τη δική του,παράλογη εξουσία εις βάρος των αισθήσεων.
Αλλά ο άνθρωπος που έμαθε να ξεχνάει τις αισθήσεις του μπορεί να τις ξαναθυμηθεί και να διδαχτεί τρόπους να επιστρέφει σε αυτές.Eίσαι φυλακισμένος μέσα στα ερωτήματα,αλλά η σκέψη είναι μόνο ένα μας κομμάτι,τα άλλα γιατί τα παρατάς;

[knoulp]

Η μόνη αίσθηση που μου έχει απομείνει είναι αυτή της γεύσης. Ίσως γιαυτό να είμαι και πολύ καλός στην μαγειρική. Όλες οι άλλες αισθήσεις βρίσκονται και λειτουργούν σε μία λανθάνουσα κατάσταση. Σχεδόν αναγκαστικά.
Προσπάθησα πολλές φορές να κάνω αυτά που λες και δεν το κατάφερα.
Όταν ανακάλυψα ότι δεν μπορώ (δεν έχω την δύναμη και τον τσαμπουκά δηλαδή) να υπηρετήσω αυτό που με μαγεύει (ζωγραφική και συγγραφή) τότε ένοιωσα ότι χάνομαι.
Βυθίζομαι στις σκέψεις και προσπαθώ απλά και με την βοήθεια της χημείας (χάπια), να ξεχαστώ. Να ξεχάσω ότι υπάρχουν και με ορίζουν.
Είναι θλιβερό αυτό που λεω. Έχω δημιουργήσει έναν άλλο εαυτό. Καθόλα αρεστό και αρκούντως επιτυχημένο.
Μέσα μου όμως κλαιω. Συναίσθημα κανένα. Αυθορμητισμός ανύπαρκτος. Όνειρα νεκρά.

Ακούγομαι σαν να κλαίγομαι συνέχεια και ζητώ συγνώμη εάν έτσι βγαίνει προς τα έξω.
Απλά έτσι νοιώθω και αυτό γράφω.