ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 6 123 ... LastLast
Results 1 to 15 of 79
  1. #1
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    222

    ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

    Σε μία συζήτηση που είχα με τον Keep, μου ανέφερε ότι ανέκαθεν είχε υπαρξιακές ανησυχίες.
    Κάπως έτσι λειτουργώ και εγώ.
    Θα ήθελα όποιος ενδιαφέρετε να εκθέσει τις απόψεις του πάνω σε αυτό το θέμα και σε τι ποσοστό τον έχει καταβάλει ή μπορεί να τον έχει επηρεάσει.

  2. #2
    Banned
    Join Date
    May 2004
    Location
    στις στεπες του Καυκασου
    Posts
    10,933
    ;)

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    222
    Πάντα με ενδιέφερε να δω τι είναι αυτό που μπορεί να υπάρχει μετά τον θάνατο.
    Τι μπορεί να σημαίνει άραγε θάνατος.
    Πάντα με γοήτευε το άπειρο. Αλλά είναι τόσο δύσκολο να το χωρέσει ανθρώπινος νους.

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    222
    Σκεφτόμουνα πολλές φορές τι υπάρχει πέρα από το σύμπαν.
    Τι μπορεί να έχει προκαλέσει όλα αυτά που μπορούμε με τις αισθήσεις μας να ανιχνεύσουμε.
    Τι είναι αυτό που μπορεί να κρύβεται πίσω από τις αισθήσεις μας και να μην είναι κατανοητό για εμάς.

  5. #5
    εμενα προσωπικα με φοβιζει το αν δεν υπαρχει τιποτα μετα το θανατο,το αν απλα μας σκεπαζει το χωμα και σαπιζουμε βυθισμενοι στο απολυτο σκοταδι..
    θελω να πιστευω οτι η ψυχη μας καπου συνεχιζει να υπαρχει..
    Οτι βλεπουμε γυρω μας ειναι μονο για αυτη τη φορα.Μην προσπερνας τιποτα,κοιταξε τα χρωματα των λουλουδιων και χαμογελα

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2007
    Posts
    738
    Για μενα ο θανατος ειναι αλλαγη ενεργειας...το σωμα μας γινεται ενα με την γη και σκορπαει παντου...το ζητημα το δικο μου ειναι που παει η ψυχη, τι ειναι, τι θελει...κτλ... :)...αρχιζει το δικο μου υπαρξιακο...

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    222
    Originally posted by olgaki82
    εμενα προσωπικα με φοβιζει το αν δεν υπαρχει τιποτα μετα το θανατο,το αν απλα μας σκεπαζει το χωμα και σαπιζουμε βυθισμενοι στο απολυτο σκοταδι..
    θελω να πιστευω οτι η ψυχη μας καπου συνεχιζει να υπαρχει..

    Κάπως έτσι θα ήθελα και εγώ να είναι τα πράγματα.
    Κάπως έτσι θα ήθελα και εγώ να πιστεύω ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    222
    Originally posted by anoiksi
    Για μενα ο θανατος ειναι αλλαγη ενεργειας...το σωμα μας γινεται ενα με την γη και σκορπαει παντου...το ζητημα το δικο μου ειναι που παει η ψυχη, τι ειναι, τι θελει...κτλ... :)...αρχιζει το δικο μου υπαρξιακο...


    Εσύ τι πιστεύεις ότι γίνεται.

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2007
    Posts
    738
    με την ψυχη η με το σωμα;;;

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    May 2006
    Posts
    13,014
    H λογικη μου δεν με αφηνει να πιστεψω οτι θα υπαρχει συνεχεια για μενα μετα το θανατο.
    Θανατος και τελος...και μου ειναι δυσκολο να το χωνεψω....δεν ξερω ειμαι ακομα νεος αλλα τι θα γινει οταν θα ειμαι στα προθυρα?
    Ματαιοτητα...πολυ σκληρο αληθεια.
    [COLOR=#0000cd][SIGPIC][/SIGPIC]Εκφραζω προσωπικες αποψεις χωρις να ειμαι ειδικος.[/COLOR]

  11. #11
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2005
    Posts
    4,999
    Irvin D. Yalom: Το άγχος του θανάτου
    Γράφει: Γεώργιος Kωμαΐτης*
    24/04/2009
    Θεωρώ υποχρέωσή μου να μεταφέρω σ’ αυτό άρθρο, το νόημα της θαυμάσιας ομιλίας του ψυχιάτρου υπαρξιακά και ψυχαναλυτικά προσανατολισμένου Irvin D. Υalom, καθώς και του βιβλίου του στον «Κήπο του Επίκουρου» ή «Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου».
    «Κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο, ούτε το θάνατο» (Francis delaRoche). Κι αυτό είναι αλήθεια. Οι υπαρξιστές ψυχίατροι και φιλόσοφοι πιστεύουν ότι η ψυχοπαθολογία του ατόμου πηγάζει από το εμφανές ή απωθημένο άγχος του θανάτου. Ο φόβος του θανάτου μπορεί να πάρει τη μορφή μιας διάχυτης ανησυχίας ή να γίνει ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα. Για άλλους πάλι, κατά τον Yalom, ο φόβος του θανάτου ξεσπάει σ’ ένα τρόμο, που αρνείται κάθε ευτυχία και επιτυχία, ανοίγοντας μια θανάσιμη πληγή. Ο συγγραφέας με τον τίτλο του βιβλίου του «Στον κήπο του Επίκουρου», αναγνωρίζει τον αρχαίο φιλόσοφο Επίκουρο ως τον πρώτο υπαρξιακό ψυχοθεραπευτή.
    Ο Επίκουρος στην πραγματικότητα, δεν υποστήριζε την αισθητική απόλαυση αλλά πολύ περισσότερο τον απασχολούσε η κατάκτηση της γαλήνης. Ο φιλόσοφος θεραπεύει την ψυχή. Και στ’ αλήθεια, η φιλοσοφία είναι το βάλσαμο, που μπορεί να μαλακώσει την ανθρώπινη δυστυχία που πηγάζει από την ενατένιση του θανάτου.
    Αυτή η ενατένιση εμπεριέχει φόβο για την ανυπαρξία, αγωνία για τη μοναξιά, τρόμο για τον σκοτεινό δρόμο που θα ακολουθήσει η ψυχή του ανθρώπου, την ενδεχόμενη τιμωρία, το σκοτάδι, τη θρησκευτική αγωνία, την απώλεια της συνειδητότητας.
    Στην αντιρροπιστική δράση του, για να ξεπεράσει ο άνθρωπος το φόβο του θανάτου, περιλαμβάνονται συμπεριφορές που έχουν να κάνουν με την αναζήτηση της αιωνιότητας μέσω της θρησκευτικότητας, της υστεροφημίας, της απόκτησης πλούτου και δύναμης ή κοινωνικής καταξίωσης. Όμως, το άγχος του θανάτου είναι παρόν, καραδοκεί σε κάποια κρυφή ρεματιά του μυαλού μας. Όλα αυτά τα λόγια και οι πεποιθήσεις του μεγάλου ψυχιάτρου, που αναφέρουμε, είναι στηριγμένα σε στοχασμούς των αρχαίων φιλοσόφων και ιδιαίτερα του Επίκουρου.
    Η συνάντηση με το θάνατο, λέει ο μεγάλος δάσκαλος, δεν καταλήγει υποχρεωτικά σε απόγνωση που θα στερήσει τη ζωή από κάθε σκοπό. Αντίθετα, είναι μία εμπειρία που θα μας ξυπνήσει και θα μας οδηγήσει σε μια ζωή πιο πλήρη. «Κοιτάξτε το θάνατο κατάματα». Στην ουσία, ο θάνατος είναι μια αυταπάτη. Οι υπαρξιστές φιλόσοφοι λένε «όπου είναι ο θάνατος, δεν είμαι εγώ και όπου είμαι εγώ, δεν υπάρχει ο θάνατος». Φυσικά αυτό προϋποθέτει την αντίληψη ότι και το σώμα και η ψυχή είναι θνητά. Όμως ο συγγραφέας έχει μια θαυμάσια ιδέα για την αθανασία. Είναι η ιδέα των κυματισμών. Η λέξη κυματισμός αναφέρεται στο γεγονός ότι ο καθένας από μας παράγει συχνά, χωρίς συνειδητή πρόθεση, ομόκεντρους κύκλους επιρροής, που επηρεάζουν άλλους ανθρώπους για πολλά χρόνια και για πολλές γενιές. Η επίδραση, δηλαδή που έχουμε στους άλλους ανθρώπους, μεταβιβάζεται στους άλλους σαν να πέφτει ένα πετραδάκι σε μια λιμνούλα και δημιουργεί κυματισμούς. Οι κυματισμοί αφήνουν πάντα πίσω μας κάτι από την εμπειρία της ζωής μας. Έτσι, προκύπτει αθανασία όχι φυσικά για την υλική μας υπόσταση, αλλά για την προσωπική μας εμπειρία. Θα πρόσθετα ότι σε ενεργειακό επίπεδο, η θεωρία των κυματισμών μπορεί να λάβει τη μορφή μιας αέναης μετατροπής και διατήρησης της δικής μας φυσικής δραστηριότητας. Εξασφαλίζει μια μορφή αθανασίας. Ο εγκέφαλός μας παράγει ηλεκτρικά δυναμικά που μεταφέρονται με τον προφορικό λόγο στην ακουστική αντίληψη του άλλου συνομιλητή μας, εγγράφονται μνημονικά στο δικό του εγκέφαλο, ενσωματώνονται στη διάνοιά του και η εμπειρία μας αποκτά έτσι μια μεταφυσική δραστηριότητα και προβολή στο μέλλον εξασφαλίζοντας μία μορφή «αθανασίας» για τη σκέψη και εμπειρία μας.
    O Υalom θεωρεί ότι μπορεί να ξεπεράσουμε τον τρόμο του θανάτου μέσα από τον ανθρώπινο σύνδεσμο. Η μοναξιά αυξάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό την αγωνία του θανάτου. Και ο πολιτισμός μας ορθώνει δυστυχώς, παραπέτασμα σιωπής και απομόνωσης γύρω από τον άνθρωπο που πεθαίνει. Εκτός από την ψυχολογική μοναξιά, τονίζει ο συγγραφέας, υπάρχει και η υπαρξιακή απομόνωση, που πηγάζει από το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στο άτομο και άλλους ανθρώπους. Το χάσμα αυτό πηγάζει από την πεποίθηση ότι ο καθένας είναι πεταμένος έτσι τυχαία μέσα στην «ύπαρξη» και πρέπει να βρει το δρόμο μόνος του. Επίσης, πηγάζει από το ότι ο καθένας από μας ζει χωρίς ουσιαστική συντροφικότητα και αγάπη σ’ ένα κόσμο, που βιώνει ολομόναχος τα καθημερινά και υπαρξιακά προβλήματα της ζωής του.

    *Ο Γεώργιος Kωμαΐτης είναι Ψυχίατρος.

    http://www.emprosnet.gr/Opinions/articles/?EntityID=b25804a6-cb1a-4632-a8e5-00382ee818c7


    http://www.athinorama.gr/book/file/default.aspx?i=1662&c=yalom
    Ο καθενας μας δινει σχημα στην Υπαρξη.

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    222
    Originally posted by anoiksi
    με την ψυχη η με το σωμα;;;


    Νομίζω ότι το σώμα έχει προδιαγεργαμμένη πορεία.
    Μάλλον για την ψυχή θα ήταν καλό να συζητήσουμε.

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2009
    Location
    Ελληνική Ζυθοποϊία
    Posts
    1,023
    Αειζωϊα σημαίνει να ζεις για πάντα, να μην πεθάνεις ποτέ, αλλά να έχεις το προνόμιο να πεθάνεις εάν το θελήσεις! Δεν είναι αναγκαίο ούτε αναπόφευκτο να γερνάει και να πεθαίνει ο άνθρωπος! Ανέκαθεν οι άνθρωποι ερευνούσαν τρόπους, που θα τους χάριζαν την αθανασία ή την αιώνια νεότητα. Ο άνθρωπος από την γέννησή του περιμένει τον θάνατο, γιατί έτσι του έμαθαν. Οι θρησκείες καλλιεργούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την ιδέα του θανάτου! Καθώς κι οι επιστήμες! Επομένως υπάρχει εγγεγραμμένη στο ανθρώπινο DNA η πληροφορία του θανάτου! Ο άνθρωπος ζει περιμένοντας τον θάνατο! Γίνεται όπως χαρακτηριστικά λέει και Αργύρης Τσακαλίας, ο άνθρωπος που έχει δημιουργήσει την πρώτη σχολή αειζωϊας στην Ελλάδα, θανατοκαρτέρης! Περιμένει την απροσδιόριστη ημέρα του θανάτου του, χωρίς αντίσταση!

    Αλήθεια αναρωτηθήκατε ποτέ, γιατί ο άνθρωπος δεν αντιστέκεται στον θάνατο, αλλά τον δέχεται με μοιρολατρική ευλάβεια, σαν κάτι απόλυτα φυσικό; Οι «μεγάλοι» επιστήμονες, οι περισσότεροι στρατευμένοι στο κατεστημένο και τα συμφέροντά του (φαρμακευτικές εταιρείες, γιατροί, παραϊατρικά επαγγέλματα, φαρμακοβιομηχανίες, παπάδες, γραφεία τελετών κ.λ.π.) βρήκαν τρόπους ολοκληρωτικής καταστροφής της ζωής με τα υπερόπλα τους. Δεν μπόρεσαν όμως να νικήσουν την ασθένεια, το γήρας, το θάνατο και βολεύτηκαν στην καραμέλα της θρησκοληψίας, περί της δήθεν θνητής φύσης του ανθρώπου κι ίσως της μετά θάνατον ζωής. Ρωτήστε τους λοιπόν, όλους αυτούς τι συνέβη κύριοι, μήπως σταμάτησε η εξέλιξη των ειδών; Μόλις ο άνθρωπος απέκτησε ανώτερη ευφυΐα, γιατί σταμάτησε η ζωή την ανοδική της πορεία ,για την αρτιώτερη εκδήλωσή της; Ποιό θα έπρεπε να είναι το επόμενο εξελικτικό στάδιο; Μήπως η μακροζωϊα και η αειζωϊα;
    Ο πλανήτης Γη έχει τα πάντα, μας παρέχει τα πάντα. Η ψυχή μας έχει τα πάντα. Η ικανότητά μας μπορεί τα πάντα. Η δυνατότητα του ανθρώπου μπορεί να φθάσει σ’ όλες τις διαστάσεις της γνώσης. Συνεπώς ο άνθρωπος πεθαίνει, από άγνοια και από επίκτητη προσωρινή βλακεία! Γηρατειά και άγνοια; Θάνατος από νοητικές προσκολλήσεις; Αρρώστεια από ενοχές; Ας πάψουμε επιτέλους να υποτιμούμε τον εαυτό μας. Ας διατηρήσουμε πρώτα τη νεότητα στην ψυχή μας. Ας διαλέξουμε την ομορφιά της υγείας! Είμαστε και θα είμαστε καλά. Ας εγκαταλείψουμε την αφύσικη παρόρμησή μας ν’ αρρωσταίνουμε, να γερνάμε και να πεθαίνουμε. Αισθανόμαστε και θα αισθανόμαστε θαυμάσια! Μεταβόλισε το πεπερασμένο σε άπειρο, το εφήμερο σε αιώνιο, το φθαρτό σε άφθαρτο, το χρόνο σε ανέλιξη, το θνητό σε αείζωο, απειροδύναμο, συνειδητό, φωτοβόλο αγαποβόλο! Μην κρατάς τίποτα από τα παλιά. Πέταξε από πάνω σου και από μέσα σου, οτιδήποτε μυρίζει αρρώστεια, γηρατειά, θάνατο, προσκόλληση. Κανένας δεν μπορεί να περάσει στη χώρα των αθανάτων, αν δεν αποτινάξει όλα τα φορτία – προγράμματα που του στοίβαξε στο νου η δήθεν επιστημονική, παλαιοεποχική κουλτούρα.

    http://helectra.wordpress.com/2009/11/25/

    ;)

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2005
    Posts
    4,999
    Originally posted by keep_walking
    H λογικη μου δεν με αφηνει να πιστεψω οτι θα υπαρχει συνεχεια για μενα μετα το θανατο.
    Θανατος και τελος...και μου ειναι δυσκολο να το χωνεψω....δεν ξερω ειμαι ακομα νεος αλλα τι θα γινει οταν θα ειμαι στα προθυρα?
    Ματαιοτητα...πολυ σκληρο αληθεια.
    O θάνατος, μοίάζει όλο και πιο τρομακτίκος, όταν συσσωρεύεται μέσα μας αβίωτη ζωή.
    Μα σαν ένας άνθρωπος έχει ζήσει έντονα την ζωή του( με ότι σημαίνει για τον καθένα έντονα), όσο πιο ολοκληρωμένος προλάβει να νιώσει και γεμάτος, τόσο λιγότερο θα τον τρομάζει η ανυπαρξία.

    Η ανυπαρξία τρομάζει πιότερο τους ζωντανόυς νεκρούς και κατά τα λόγια του Γιάλομ, μερικοί, αρνιούνται το δάνειο της ζωής για να μην έχουν να ξεπληρώσουν μετά το χρεός του θανάτου.

    Κι όμως, η ζωή είναι το ισχυρότερο όλπο που διαθέτουμε κατά του θανάτου.
    Και την κρατάμε στο ζωντανό παρόν μας.

    Όποιος ζει στο παρόν, κι όχι στο παρελθόν ή στο εικαζόμενο μέλλον, φοβάται λιγότερο το θάνατο.

    Το μοίρασμα, η ανθρώπινη επαφή και η επικοινωνία, οι πολύτιμες ανθρώπινες στιγμές, είναι επίσης αντίδοτα κατά του θανάτου. Μου έχει τύχει να νιώσω την αχρονία, μέσα απο την βαθιά επαφή των ψυχών, είναι σαν τα λεπτά να καταργούνται κι ο χρόνος να εξατμίζεται. Εάν η ζωή μου συντίθεται απο τέτοιες έντονα βιωμένες στο παρόν τους στιγμές, νιώθω λιγότερο ανολοκλήρωτη και ανυπεράσπιστη μπροστά στην ανυπαρξία.
    Δεν με πειράζει να πεθάνω, αρκεί να έχω προλάβει πρώτα να ΖΗΣΩ.

    Είμαστε αναπόφευκτα μάζες ενεργειακές και πιστεύω πολύ στο φαινόμενο των κυματισμών.
    Μάλιστα, πιστεύω οτι και η γραφή του καθενός μας στο φόρουμ αυτό, παράγει ένα είδος κυματισμών, αφήνει στο αιώνιο διαδικτυακό γίγνεσθαι ένα αποτύπωμα-προέκταση του εαυτού του, που μπορεί να επιδράσει πάνω σε άλλους.

    υγ. Κηπ πολύ συγκινητικά όσα έγραψες σε άλλο θρεντ για το νόημα που δίνει στη ζωή η αλληλεπίδραση. :)
    Ο καθενας μας δινει σχημα στην Υπαρξη.

  15. #15
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2009
    Location
    Ελληνική Ζυθοποϊία
    Posts
    1,023
    Κι εγώ πιστεύω ότι τελικά αυτό που φοβόμαστε είναι το ακριβώς \'πριν το θάνατο\'. Το πώς είμαστε εκείνη την ώρα δηλαδή, πώς θα μας βρει. Η πλάκα δηλαδή, είναι ότι στην ουσία αυτό που τρέμουμε είναι ένα χρονικό σημείο κι όχι ο θάνατος αυτός καθαυτός. Ο θάνατος δεν είναι κατάσταση για μένα, γιατί φοβόμαστε ενόσω είμαστε εν ζωή. Είναι η αυλαία της θα έλεγα...

    :)

Page 1 of 6 123 ... LastLast

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •