ψυχικες διαταραχες

**Alobar** · 24-01-2010, 23:34

... Βινς καλώς ήρθες ξανά κι από μένα...

:)

**VinceX** · 24-01-2010, 23:37

Thanks, το εκτιμώ.

**Alobar** · 25-01-2010, 00:00

... αυτό το κείμενο το έχω ποστάρει παλιότερα. Πιστεύω στην ουσία του κι επειδή ξέρω ότι τη διαταραχή μου θα την κουβαλάω σα καβούκι, πραγματικά νομίζω ότι μια ζωή μακριά όσο γίνεται απ\' αυτό που λέγεται εν γένει \'υλισμός\', θα είναι το καλύτερο φάρμακο για ανθρώπους σαν εμένα...

\'... \'Η έλλειψη πνευματικού προσανατολισμού, δηλαδή εσωτερικού προσανατολισμού προς το Θείον ή τον Εαυτό ή τη Πηγή, είναι εκείνη που προκαλεί σύγχυση στη ψυχή του ανθρώπου και τον οδηγεί να προσπαθεί να ‘πιαστεί’ από υλιστικές αξίες, από αποκτήματα, απολαύσεις, από το φαγητό, τις σχέσεις, το σεξ, τα χρήματα κλπ, δηλαδή από τις λεγόμενες προσκολλήσεις.

Αυτό άλλωστε είναι και ο υλισμός, η ταύτιση με τα εξωτερικά φαινόμενα και η εντύπωση ότι αυτά είναι η ‘πραγματικότητα’.

Έτσι αν επιχειρήσει κάποιος να μας πάρει ένα αντικείμενο, μια εξάρτησή μας, μια κατάσταση ή έναν άνθρωπο στον οποίο είμαστε προσκολλημένοι, βιώνουμε ένα χάος, καθώς νιώθουμε ότι δεν έχουμε από πού να ‘πιαστούμε’. Αν η προσωπικότητα του ατόμου είναι πιο συγκροτημένη και θέσει νέους στόχους και έχει ιδανικά, θα ξεπεράσει πιο γρήγορα και εύκολα το τραύμα της διάλυσης της προσκόλλησης. Αν όμως για κάποιους λόγους η προσωπικότητα δεν είναι συγκροτημένη, διατρέχει το κίνδυνο να εισέλθει στη χαοτική κατάσταση της ψυχασθένειας.

Αργά ή γρήγορα ΟΛΕΣ μας οι προσκολλήσεις θα πρέπει να διαλυθούν, γιατί η εξέλιξη και η ανανέωση της ζωής είναι νόμος της δημιουργίας.

Οι προσκολλήσεις μας αντιτίθονται στο νόμο αυτό, καθώς είναι παγιωμένες ενέργειες ή θέσεις ή αντιλήψεις ή συναισθήματα που προσπαθούν κατά κάποιο τρόπο να σταματήσουν τη ροή της ενέργειας και να την παγιώσουν. Προσπαθούμε δηλαδή μέσα από την εξάρτησή μας σε ανθρώπους, καταστάσεις, σχέσεις, αποκτήματα, δουλειές, ιδεολογίες, εξαρτήσεις κλπ, να εξασφαλίσουμε μια επίπλαστη αίσθηση σταθερότητας, που όμως δεν μπορεί να υπάρξει.

Αργά ή γρήγορα κάποιες σχέσεις θα τελειώσουν, κάποια αγαπημένα μας πρόσωπα θα πεθάνουν, το πολύ ή το λάθος φαγητό θα μας φέρει ασθένεια και θα πρέπει να αλλάξουμε, και θα ανακαλύψουμε ότι σε τίποτα δεν μπορούμε να ‘πιαστούμε’ – τότε είναι που έρχεται το αίσθημα ματαιότητας σε όσους δεν έχουν σαφές πνευματικό όραμα και προσανατολισμό.

Αλλά αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να γίνει και η απαρχή μιας επιτυχημένης πνευματικής πορείας. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι τελικά είναι τυχεροί όσοι βιώνουν απώλειες στη ζωή τους, σε αντίθεση με όσους είναι ‘βολεμένοι’ στην υλική πραγματικότητα, γιατί έχουν τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουν το μάταιο του υλισμού πιο γρήγορα και να επαναπροσανατολίσουν τον εαυτό τους προς το Αληθινό.

Ειδικά στις μέρες μας όπου η αναβίβαση της ενέργειας γίνεται με πιο ταχείς ρυθμούς (το λεγόμενο shift) υπάρχει αυξανόμενος κίνδυνος για εμφάνιση ψυχικών ασθενειών, καθώς όλο και πιο πολύς κόσμος νιώθει ότι δεν μπορεί να κρατηθεί από πουθενά, ενώ του λείπει ο πνευματικός προσανατολισμός που θα δώσει διέξοδο από τη σύγχυση. Και στα επόμενα χρόνια οι ψυχικές ασθένειες θα παρουσιάσουν ραγδαία αύξηση, καθώς οι ενέργειες της γης επιταχύνονται ενώ ο προσανατολισμός των κοινωνιών παραμένει υλιστικός.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ψυχασθένεια είναι το σχίσμα μεταξύ του υλιστικού εαυτού (του εγώ) και της υπερβατικής τάσης του ανθρώπινου πνεύματος.

Στον εσωτερικό μας ορίζοντα, ψηλά πάνω από το κεφάλι μας, υπάρχει ένα Αστέρι. Ας κλείσουμε τα μάτια και ας προσπαθήσουμε να το προσεγγίσουμε. Ας καθοδηγήσουμε το πνεύμα μας προς το Θείον, προς τη Πηγή. Με την εξάσκηση στο διαλογισμό αργά ή γρήγορα θα βρούμε τον τρόπο να κατευθυνόμαστε προς τη Πηγή του Φωτός, που είναι το μόνο πράγμα στο οποίο μπορούμε πραγματικά να ‘πιαστούμε...\'

Πηγή: http://ianisdo-anando.blogspot.com/2009/07/blog-post.html

:)

**PETRAN** · 25-01-2010, 00:07

Originally posted by Alobar
... θα συμφωνήσω μαζί σας, αλλά ως καταθλιπτική νομίζω ότι είναι άδικο να μη συμπεριλάβουμε και ανθρώπους που μόνο \'δεδομένους\' δε θεωρούν εαυτούς. Μεγάλο ρόλο στην εμφάνιση της συγκεκριμένης διαταραχής παίζει μια σοβαρή απώλεια ή ασθένεια. Καθώς και κάτι που προσωπικά εγώ το θεωρώ σημαντικό.
... το να πονάς από πολύ μικρός για πράγματα που στην ουσία δεν ευθύνεσαι... καμιά φορά, το να έχεις διευρυμένη αντίληψη, είναι εις βάρος σου... καλησπέρα!...

:)

Ναι αυτό που λες είναι πολύ σωστό και μάλλον πάει στα ποιο \"τραυματικά\" αίτια που δυστυχώς υπάρχουν και αυτά. Γενικά τα άκρα δεν είναι καλά, ούτε η πολύ \"ασφάλια\", αλλά ούτε και η \"αν-ασφάλια\". Όταν υπάρχει \"τιμωρία\" (στην συμπεριφορική ψυχολογία \"Τιμωρία\" είναι όποιο ερέθισμα έχει αρνητικό αντίκτυπο στον οργανισμό και μειώνει την συμπεριφορά του) που δεν έχει καθαρή αιτιολογία από πίσω και το άτομο περνάει άσχημα όχι λόγω δικών του λανθασμένων συμπεριφορών αλλά λόγω εξωτερικών παραγόντων (π.χ. οικογένεια η άλλων διαπροσωπικών σχέσεων) τότε είναι πολύ πιθανό το άτομο να αισθάνεται \"αβοήθητο\" και να αναπτύξει \"απ-ελπισία\" για την ζωή κάτι που μεταφράζεται μακροπρόθεσμα σε κατάθλιψη. Αυτό είχε αποδειχθεί και στο διάσημο πλεον πείραμα του κλινικού ψυχολόγου Seligman για την \"μαθημένη\" αβοηθησία\" (\"learned helplessness\"). Σε αυτό, ένας σκύλος είχε τον έλεγχο για το πότε θα λάβει ηλεκτροσοκ και πότε όχι. Κάθε φορά όμως που λάμβανε ηλεκτροσοκ, λάμβανε και ένας δεύτερος σκύλος που όμως δεν είχε τον έλεγχο και εξαρτιόταν εξ ολοκλήρου από τον πρώτο για το πότε θα \"τιμωρηθεί\" με αυτόν τον τρόπο. Αν και τα δυο ζώα λάβαν ακριβώς τον ίδιο αριθμό τιμωριών (ηλεκτροσοκ) την ίδια ακριβώς χρονική στιγμή, ο σκύλος που είχε τον έλεγχο ήταν μια χαρά μετά το τέλος της διαδικασίας, ο σκύλος όμως που δεν τον είχε, έδειχνε αβοήθητος, απαθής και ακίνητος, σε μια κατάσταση που θύμιζε έντονα την βαριά κατάθλιψη τους ανθρώπους. Ο λόγος ήταν ότι ο δεύτερος σκύλος δεν είχε τον έλεγχο για το πότε έπαιρνε την τιμωρία, ούτε για τους λόγους που γινόταν όλο αυτό (ο πρώτος έκανε την σύνδεση ότι το πάτημα του κουμπιού σήμαινε ηλεκτροσοκ η παύση του ηλεκτροσοκ οπότε είχε \"καταλάβει\" την σχέση των δυο ερεθισμάτων και μπορούσε να \"προβλέψει\" την κατάσταση).

Γενικά, όταν το άτομο μαθαίνει να ανταπεξέρχεται στις δυσκολίες, να επιβραβεύεται για τις επιτυχίες και να μην \"τιμωρείται\" (με την ευρύτερη έννοια) χωρίς εμφανή λόγο, σίγουρα θα αναπτύξει τις κατάλληλες άμυνες και τους πόρους διαχείρισης για να ανταπεξέλθει καλύτερα σε δύσκολα μελλοντικά γεγονότα.