Τετραδια αντιΨυχιατρικης

[krino]

Originally posted by Arsi
Αυτό ίσως να ισχύει.Γενικά για όλους τους ανθρώπους και όλες τις καταστάσεις ανεξαρτήτου περιθωρίου ή μη.Γενικώς όπως στρώνουμε κοιμόμαστε και επιπλέον η συνήθεια μεγάλος βραχνάς.Κατευθυνόμενη ζωή υπάρχει και σε ένα καλό περιβάλλον και για να βρει κάποιος το δικό του δρόμο δε γίνεται εύκολα όπου κι αν μεγάλωσε ότι κι αν έκανε.



ισχυει αυτο που γραφεις,
αλλα και παλι εγω ελεγα οτι τιποτα δεν ειναι οριστικα γραμμενο και τελειωμενο επειδη ετσι στο γραψανε.
Αναλογα το χωρο που μεγαλωσε καποιος, αναλογα το μυαλο του ισως,
μπορει να αλλαξει τα παντα στην ζωη του.
Ευκλολο μπορει και να μην ειναι, παντως δεν ειναι και αδυνατο.
Σαφως βαζω σαν προυποθεση οτι το Α - Ω ειναι να θες να κανεις κατι τετοιο.


Εν ολιγεις και εγω σε ενα κυκλο μεγαλωσα, καταπιεση ειχα και εγω οπως ολοι.
Αυτο τι σημαινει?
Οτι ημουν καταδικασμενος να τα αποδεχτω ολα αυτα και να πω ετσι θα ειναι η ζωη μου?
Δεν εκανα τιποτα απο ολα αυτα, ομως ειχα και κοστος και αυτο ειναι σημαντικος παραγοντας.
Δυσαρεστησα προσφιλη μου ατομα, εγινα κακος, αλλα ακολουθησα αυτο που ηθελα στη ζωη μου.





Και επίσης προσωπικά με πάρα πολύ κόσμο που δηθεν δεν τον αφορούν ψυχολογικά θέματα.Να μη σου πω αυτοί είναι πολλοί περισσότεροι γιατί δεν αναγκάστηκαν ποτέ να στραφούν μέσα τους και να δουν τι τους γίνεται και για αυτόν ακριβώς το λόγο για να μην αναγκαστούν να δουν κατεβάζουν ρολά και δεν ακούν ή βλέπουν τίποτα.

Τα παραπάνω που λες αφορούν γενικά κάποιους ανθρώπους και όχι αποκλειστικά αυτούς που έχουν ψυχολογικά προβλήματα...αν και δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος χωρίς κανένα ψυχολογικό θέμα!απλά διαβαθμίσεις υπάρχουν.


καποιος που εχει δυσλειτουργικη ζωη και αγνοει τον εσωτερικο του κοσμο, τοτε ταλαιπωρειται μπορει και εφ ορου ζωης.
Δικο τους το ζορι ομως, δικο τους και το προβλημα.

τα παραπανω που λεω αφορουν οσους ζουν κατω απο πιεσεις και συνεχιζουν να ζουν με αυτες κανοντας τις, ενα με το πετσι τους, χωρις να μπαινουν σε διαδικασια τι ειναι αυτο που γενναει τις πιεσεις.

[/quote]

[Oneiroplasmenos]

Originally posted by krino
Ο ψυχιατρος κατευναζει τους νευρωνες μας με χημικα.
ο ψυχολογος διεισδύει στο ειναι μας με ανασκαφες,
ο παπας μας υποσχεται ενα παραδεισο οποτε και οταν,
ο μπατσος μας μαζευει οταν ξεφευγουμε απο το μεσο ορο,
ο πολιτικος μας υποσχεται καλυτερες μερες και δεν τις πραγματοποιει ποτε,
ο τραπεζιτης μας πουλαει ονειρα για μια σιγουρη ζωη με αντάλλαγμα την ιδια την ζωη,
και παει λεγοντας.....

Φιλαράκο η ίδια η ζωή είναι μια πλάνη και δεν είναι σε καμία περίπτωση δίκαια για όλους.
Και ένα λιοντάρι αν το μεγαλώσεις με αγάπη θα εξημερωθεί, το ίδιο και έναν άνθρωπο. Αν όμως το ζώο μεγαλώσει σε άγριες βίαιες συνθήκες θα εξελιχθεί επιθετικό, το ίδιο και ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος μπορεί να οδηγηθεί στην τρέλα από κακομεταχείριση, από ουσίες, από αδικία και να μην καταλάβει καν πως βρέθηκε εκεί. Ασχέτως που για ευνόητους λόγους η κάθε μορφή αντίδρασης (πχ οι εκρήξεις θυμού όπως αυτές που συναντάμε στη ψύχωση) είναι ανεπιθύμητη, βασικά βλάπτει το ίδιο το άτομο και όχι την ατελείωτη κοινωνία ζούγκλα
Λίγο η πολύ, όλοι μας συντηρούμε το σύστημα, είμαστε καταναλωτές, άλλοι κλέβουν, άλλοι είναι η δουλειά τους να γράφουν όμορφα κείμενα όπως γράφεις εσύ ή άλλα παιδιά εδώ μέσα και να πλουτίζουν μάλιστα, πουλώντας παραμύθια, άλλοι πλήττουν και δεν κάνουν τίποτα, άλλοι διψάνε για πολέμους επειδή οι ίδιοι ξέρουν πως δεν θα πολεμήσουν ποτέ τους, άλλοι βγάζουν λεφτά εις βάρος του πλανήτη, πάντως στην συντριπτική πλειοψηφία οι άνθρωποι βγάζουν χρήματα βλέποντας πως είναι το πιο σημαντικό μέσο που θα τους προφυλάξει από αρρώστιες, κοινωνική απομόνωση και δυστυχία.
Έτσι λοιπόν, επειδή τα αντικείμενα που αναφέρεις είναι βασικά εργασιακές κατηγορίες, δεν υπάρχει άλλο υπόβαθρο/ αίτιο απο το οικονομικό. Οι ψυχίατροι στις δυτικές χώρες φαίνονται πως συντηρούν το έργο της ανίατης ψυχολογικής ασθένειας, ότι οι τρελοί θα πρέπει να παίρνουν τα φάρμακα τους για μια ζωή, γιατί δεν υπάρχουν καλύτεροι πελάτες απο αυτούς που πληρώνουν σε μηναία βάση, το ίδιο και για τις τράπεζες, που θα βρουν καλύτερα κορόιδα απο τα θύματα των πλουτοκρατικών κοινωνιών. Πόσο μάλλον που οι άρρωστοι δεν έχουν και πολλές επιλογές. Τα φάρμακα δεν είναι επένδυση, είναι υποχρέωση..
Και βέβαια με ένα βασικό μισθό δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ούτε να αποκτήσεις σπίτι, ούτε να συντηρήσεις οικογένεια, άρα ο περισσότερος κόσμος κοιτάει πως να βγάλει φράγκα..
Έτσι λοιπόν, δεν βλέπω άλλο λόγο πέραν του ότι ο κάθε επαγγελματίας, απο τις κατηγορίες που αναφέρεις, ουσιαστικά ακολουθεί τον δρόμο που θα του αποφέρει περισσότερο οικονομικό όφελος..
Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. η δύστυχης αλήθεια.
Ταπεινά και ειλικρινά.

[keep_walking]

Δεν το δεχομαι αυτο ειναι πολυ...\"μαυρο\".
Το οτι καποιοι θελουν να πλουτισουν δεν σημαινει οτι οσοι θελησαν να γινουν γιατροι ειναι αυτης της φαρας.
Προσωπικα ποτε δεν θελησα να γινω γιατρος γιατι ηξερα οτι θα...αρωσταινα ο ιδιος απο την ευθυνη και ειμαι σιγουρος οτι οι περισσοτεροι ειναι υπευθυνα ατομα.
Σιγουρα βεβαια με τα χρονια γινεσαι και λιγο πιο ανευθυνος για να επιβιωσεις, κατι και η ρουτινα αλλα σε γενικες γραμμες δεν βλεπω εναν κοσμο τοσο \"σκοτεινο\".

[krino]

ταπεινα και ειλικρινα ονειροπλασμενε,
συμφωνω με τα οσα γραφεις.
Νομιζω εχουμε κοινο τοπο σκεψης,
για να μην σου απαντω και γραφω τα ιδια οπως τα εγραψες εσυ.

Βλεπω οτι για τα δικα μου δεδομενα εχεις πιασει το νοημα.
Παρακατω, ομως σκεφτομαι αν θα μπορουσες να εμβαθυνεις περισσοτερο.....

[RainAndWind]

Τι προτείνετε εις αντικατάστασιν των ψυχολόγων και ψυχιάτρων;

[krino]

Originally posted by RainAndWind
Τι προτείνετε εις αντικατάστασιν των ψυχολόγων και ψυχιάτρων;

εισαι σε λαθος thread, αλλα δεν το εχεις καταλαβει.

:P

[keep_walking]

Τι προτείνετε εις αντικατάστασιν των ψυχολόγων και ψυχιάτρων;

Α ρε rain μην κανεις δυσκολες ερωτησεις λολ.

[krino]

Originally posted by keep_walking

Τι προτείνετε εις αντικατάστασιν των ψυχολόγων και ψυχιάτρων;

Α ρε rain μην κανεις δυσκολες ερωτησεις λολ.

δυσκολευτηκες εσυ σωστα?

[keep_walking]

δυσκολευτηκες εσυ σωστα?

Φυσικα μου πηρε πολυ χρονο να εμπεδωσω τις απαντησεις λολ

[krino]

Originally posted by keep_walking

δυσκολευτηκες εσυ σωστα?

Φυσικα μου πηρε πολυ χρονο να εμπεδωσω τις απαντησεις λολ

δεν βαριεσαι,
το αποτελεσμα μετραει.

[Oneiroplasmenos]

Originally posted by krino
ταπεινα και ειλικρινα ονειροπλασμενε,
συμφωνω με τα οσα γραφεις.
Νομιζω εχουμε κοινο τοπο σκεψης,
για να μην σου απαντω και γραφω τα ιδια οπως τα εγραψες εσυ.

Βλεπω οτι για τα δικα μου δεδομενα εχεις πιασει το νοημα.
Παρακατω, ομως σκεφτομαι αν θα μπορουσες να εμβαθυνεις περισσοτερο.....

Κι αν εμβαθύνω.. to b honest δεν έχω διαβάσει το θέμα από την αρχή, ούτε όλα τα κείμενα, απάντησα βασικώς στο κείμενο που παρέθεσα προηγουμένως.
Τι άλλο να πω πέραν των όσων είπα.
Σύστημα που βασίζεται στο κέρδος
Υγεία που χωρίς χρήμα δεν υπάρχει
Ψυχική υγεία, η οποία σε ένα μεγάλο βαθμό βασίζεται στην αυτοπεποίθηση, δεν υπάρχει σαν απουσιάζει το πραγματικό ενδιαφέρον. Φάρμακα και ψυχολόγοι μπαλώνουν στην ουσία ένα πρόβλημα και χρειάζεται αρκετό χρήμα και για το ένα και (ειδικά) για το δεύτερο. Εδώ γυαλιά όρασης να πας να αγοράσεις θα δόσεις μισό μηνιάτικο, άρα στην ουσία δεν μιλάμε μόνο για αρρώστους αλλά καταναλωτές, ενεργούς στην κοινωνία, με σπουδαίο προσόν την συχνή, έως εξωφρενικά υψηλή, συνδρομή σε κάθε δραστηριότητα που θα καλύψει την κάθε αρρώστια.
Κάπου εδώ θα σταματήσω το γράψιμο γιατί δεν συμφέρει (εννοώ οικονομικά) εφόσον τα πολλά λόγια είναι φτώχεια!
only joking.

[krino]

Πάσχα, δεμένη στο Δρομοκαΐτειο
Η απίστευτη ταλαιπωρία μιας νεαρής γυναίκας που βρέθηκε καθηλωμένη στο ψυχιατρείο λόγω έλλειψης προσωπικού!
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΟΥΚΛΑΚΗ | Τετάρτη 7 Απριλίου 2010





«Με έβαλαν στον θάλαμο, με έριξαν σε ένα κρεβάτι και μου έδεσαν το πόδι. Οταν ζήτησα να πάω στην τουαλέτα, αρνήθηκαν να με λύσουν... Δεν με εξέτασε κανένας γιατρός, η οικογένειά μου δεν έμαθε ποτέ τη διάγνωση. Πρωί και βράδυ ερχόταν ένας νοσοκόμος και μου έδινε χάπια, απειλώντας πως αν δεν τα πάρω θα μου κάνει ένεση...».

Πάσχα στο Δρομοκαΐτειο έκανε η 37χρονη Κατερίνα. Μια κρίση πανικού- με αφορμή ένα προσωπικό της πρόβλημα- την οδήγησε στην εφημερία του ψυχιατρικού νοσοκομείου. Εισήχθη τη Μεγάλη Πέμπτη με αυτεπάγγελτη εισαγγελική παραγγελία και συνοδεία αστυνομικού, ο οποίος απλώς βρέθηκε εκεί όταν παρουσίασε την κρίση. Ως το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής όμως ήταν δεμένη στο κρεβάτι της, μαζί με άλλους καθηλωμένους (έτσι ονομάζεται επιστημονικά το δεμένο πόδι...) ασθενείς, με σοβαρότερα ή ελαφρότερα προβλήματα.

Την έλυσαν έπειτα από πολλά παρακάλια των συγγενών της και τελικά πήρε εξιτήριο χθες το μεσημέρι, όταν ο γιατρός που την εξέτασε- για πρώτη φορά μετά τόσες ημέρες νοσηλείας- αποφάνθηκε ότι δεν έχει τίποτε! «Επί τέσσερις ημέρες δεν ήξερα τι μου συμβαίνει και γιατί βρίσκομαι εκεί. Οσες φορές ρώτησα πού είναι ο γιατρός και γιατί δεν έρχεται να με εξετάσει, δεν πήρα απάντηση. Μόνο χάπια μου έδιναν, που μου προκαλούσαν υπνηλία και σχεδόν δεν μπορούσα να μιλήσω. Τελικά ο γιατρός εμφανίστηκε την Τρίτη το πρωί και μόλις με εξέτασε είπε:“Κακώς βρίσκεσαι εδώ μέσα, να πας σπίτι σου”» λέει η Κατερίνα, περιγράφοντας στο «Βήμα» την περιπέτειά της στο δημόσιο ψυχιατρικό κατάστημα.

Στα διπλανά κρεβάτια και στους άλλους θαλάμους είδε επίσης δεμένους ασθενείς κάθε ηλικίας. «Αλλοι ούρλιαζαν και παρακαλούσαν να τους λύσουν, άλλοι απλώς δεν μπορούσαν να ανοίξουν το στόμα τους. Προσπάθησα να ρωτήσω τους νοσοκόμους γιατί μας έχουν δεμένους, και η δικαιολογία που άκουσα ήταν ότι δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό για να μας προσέχει...».

Τ α όσα έζησε η Κατερίνα τις τελευταίες τέσσερις ημέρες βιώνουν δεκάδες ασθενείς που εισάγονται στα τμήματα επειγόντων περιστατικών των ψυχιατρικών νοσοκομείων. Σε αυτούς τους χώρους είναι κοινό μυστικό ότι τους δένουν λόγω έλλειψης προσωπικού! « Είναι αλήθεια ότι οι ασθενείς μένουν δεμένοι περισσότερες ώρες από όσο πρέπει. Το νοσηλευτικό προσωπικό είναι τόσο λίγο που αδυνατεί να φροντίσει τόσο πολλούς ασθενείς» αναφέρει στο «Βήμα» ο κ. Μιχάλης Γιαννάκος, πρόεδρος των εργαζομένων στο Δρομοκαΐτειο. Οπως προσθέτει, «τα τελευταία πέντε χρόνια δεν έχει γίνει ούτε μία πρόσληψη, ενώ έχουν αποχωρήσει περίπου 100 άτομα. Συνολικά, από τις 1.400 θέσεις προσωπικού, οι 800 περίπου μένουν κενές» !

Με αυτά τα δεδομένα, «βαριά περιστατικά νοσηλεύονται στους ίδιους θαλάμους με απλές περιπτώσεις, ακόμη και με καταδίκους που εκτίουν την ποινή τους στο νοσοκομείο. Το προσωπικό δεν επαρκεί για τον διαχωρισμό των περιστατικών, ενώ κυρίως τα βράδια μια νοσηλεύτρια πρέπει να φροντίζει 35 ή 40 αρρώστους» .

Το Δρομοκαΐτειο διαθέτει 160 κλίνες βραχείας νοσηλείας όπου εισάγονται τα επείγοντα περιστατικά και εφημερεύει δύο φορές την εβδομάδα. Τα κρεβάτια δεν μένουν ποτέ άδεια. «Το 2009 έγιναν περίπου 1.500 εισαγωγές. Από αυτές το 65% ήταν εισαγωγές με εισαγγελική παραγγελία. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο φόρτος εργασίας δεν επιτρέπει να υπάρχουν τόσες ελλείψεις προσωπικού» λέει ο κ. Γιαννάκος.

«Ψυχικός θάνατος» για τους τροφίμους
Μεσαιωνική χαρακτηρίζουν οι επιστήμονες την πρακτική της καθήλωσης των ψυχικά ασθενών. Στα μεγάλα ψυχιατρικά νοσοκομεία της χώρας, ωστόσο, το να μένουν οι ασθενείς στα κρεβάτια δεμένοι από το ένα πόδι δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά τον κανόνα της νοσηλείας.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ασθενείς μένουν δεμένοι για ημέρες ολόκληρες. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η εν λόγω πρακτική δεν συνιστάται για παραπάνω από μερικές ώρες... Και όλα αυτά ενώ, εδώ και μερικά χρόνια, υπάρχει ένα πρωτόκολλο βάσει του οποίου θα πρέπει να εφαρμόζεται αυτή η πρακτική, που προβλέπει συνεχή παρακολούθηση του καθηλωμένου ασθενούς.

Σύμφωνα με τους γνώστες του χώρου, η καθήλωση μπορεί και να σκοτώσει τον ασθενή. Αν και δεν βλέπουν συχνά το φως της δημοσιότητας, αρκετοί ασθενείς έχουν πεθάνει από πνευμονική εμβολή ή καίγονται δεμένοι μη μπορώντας να αντιδράσουν... Ωστόσο, όπως εξηγούν οι ειδικοί, πιο συχνός είναι ο «ψυχικός θάνατος» των καθηλωμένων ασθενών, ο ανεπανόρθωτος τραυματισμός της αξιοπρέπειας και της αυτοεκτίμησής τους.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=324181&dt =07/04/2010#ixzz0kPwV22sS



αυτια.

[pelariry]

το σχόλιο σου στο άρθρο ποιο είναι;

[pelariry]

γιατί υπάρχει και αυτή η πλευρά:

Στο Δαφνί το Πάσχα των \"μοναχικών\"

Μοναχική Ανάσταση στους θαλάμους του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής θα κάνουν και φέτος δεκάδες «παρκαρισμένες» ψυχές, μιας και οι δικοί τους άνθρωποι αποφάσισαν να περάσουν τις άγιες ημέρες του Πάσχα μακριά από τα «δύσκολα» μέλη της οικογένειάς τους!

Οσο άσχημο και απάνθρωπο κι αν ακούγεται, κάθε χρόνο στις γιορτές του Πάσχα (όπως αντίστοιχα και των Χριστουγέννων) ολοένα και περισσότεροι συνάνθρωποί μας αποφασίζουν να απομακρύνουν τους «αρρώστους» συγγενείς από τα σπίτια τους και να τους αφήσουν για λίγες ημέρες στο Δαφνί και σε άλλα νοσηλευτικά ιδρύματα προκειμένου ξέγνοιαστοι να περάσουν οι ίδιοι καλά.

Οπως ανέφερε στην «Espresso της Κυριακής» ο πρώην πλέον διοικητής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής Θανάσης Κοσμόπουλος: «Είναι μια τραγική πραγματικότητα. Στα εξωτερικά ιατρεία του Ιδρύματος από την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας παρατηρείται μια σημαντική αύξηση προσέλευσης ασθενών που αγγίζει περίπου το 40%. Αρχικά θεωρήσαμε ότι πρόκειται για φυσιολογικό φαινόμενο, για περιστατικά προεόρτιας κατάθλιψης, αλλά, όταν ερευνήσαμε το θέμα, διαπιστώσαμε δυστυχώς ότι αρκετοί φέρνουν τους συγγενείς τους για να απομακρύνουν έστω και για λίγες ημέρες το “πρόβλημα” από το σπίτι τους, για να πάνε εκδρομή». Και πρόσθεσε: «Το μόνο που θέλουν είναι να τους “παρκάρουν” κάπου με ασφάλεια για λίγες ημέρες και χωρίς έξοδα. Είναι πραγματικά λυπηρό. Για τον λόγο αυτό αποφασίσαμε το κάθε “ύποπτο” περιστατικό να εξετάζεται με ιδιαίτερη προσοχή από δύο γιατρούς και ειδικούς επιστήμονες προτού αποφασιστεί η παραμονή στο νοσοκομείο. Το Δαφνί δεν είναι πάρκινγκ ψυχών! Είναι ένα νοσηλευτικό ίδρυμα που προσφέρει φιλοξενία σε ασθενείς με ψυχικά προβλήματα για όσον καιρό χρειαστεί. Βέβαια, το γεγονός αυτό δεν παρατηρείται μόνο στα δικά μας ιατρεία αλλά και σε άλλα νοσηλευτικά ιδρύύματα της χώρας. Για παράδειγμα, ραγδαία αύξηση παρατηρείται στην Κρήτη την περίοδο των ρακοκάζανων, δηλαδή την περίοδο που φτιάχνουν τη ρακή, γιατί δεν θέλουν “εμπόδια” στα πόδια τους».

Σύμφωνα με τον κ. Κοσμόπουλο, «μετά την Κυριακή της Αναστάσεως οι περισσότεροι έρχονται και παίρνουν ξανά τους δικούς τους στο σπίτι. Είναι γενικά μια περίεργη κατάσταση που προκαλεί σε όλους μας ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία λύπη για τους αρρώστους και οργή για τους συγγενείς και από την άλλη λύπη και για τους ίδιους τους συγγενείς, που θέλουν έστω και για λίγες ημέρες να σταματήσουν να ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους. Βέβαια, δεν είναι όλοι για λύπηση, καθώς υπάρχουν και άνθρωποι-τέρατα».

Ο κ. Θανάσης Κοσμόπουλος μας εξιστόρησε ένα από τα εκατοντάδες περιστατικά που έχει αντιμετωπίσει όλα αυτά τα χρόνια, το οποίο θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη του. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν 30χρονο άνδρα, ο οποίος έφερε εδώ τις ημέρες του Πάσχα την 70χρονη μητέρα του. Η ηλικιωμένη ήταν σε τραγική κατάσταση και ούρλιαζε. Μας είπε ότι εδώ και χρόνια τα είχε χαμένα και ότι πλέον αποτρελάθηκε. Οντως, η γυναίκα φώναζε και έλεγε παράλογα πράγματα. Οταν όμως εξετάστηκε από τους γιατρούς, διαπιστώθηκε ότι είχε παραισθήσεις, οι οποίες είχαν προκληθεί από αφυδάτωση και πείνα. Η γιαγιά είχε να φάει και να πιει νερό αρκετές ημέρες, με αποτέλεσμα να είναι σε τραγική κατάσταση. Οταν ενημερώθηκα για το περιστατικό κατέβηκα στα επείγοντα για να δω ιδίοις όμμασι τι ακριβώς συμβαίνει. Και πραγματικά λύγισα. Είδα μια ανήμπορη γυναίκα σε τρισάθλια κατάσταση. Τα είχε τετρακόσια, αλλά η αφυδάτωση την είχε εξαντλήσει. Ηταν ένα βήμα πριν από τον θάνατο. Εγινα έξαλλος, πήγα στον γιο της και ζήτησα εξηγήσεις. Και τότε ο κύριος αυτός μου τόνισε σε έντονο ύφος ότι δεν είναι δουλειά μου να του κάνω παρατηρήσεις και ότι η μάνα του ήταν τρελή. Μάλιστα, μου είπε αν δεν την κρατήσουμε, να την πετάξουμε στον δρόμο, γιατί αυτός δεν τη θέλει άλλο στο σπίτι. Επειτα έφυγε αδιάφορος και αναίσθητος. Τελικά ειδοποίησα ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, το οποίο παρέλαβε και μετέφερε τη γιαγιά σε νοσοκομείο, όπου αφού τις παρασχέθηκε για ημέρες ορός και φαρμακευτική αγωγή συνήλθε πλήρως».

Αρκετοί πάντως είναι ειλικρινείς και ζητούν ευθέως από τους υπευθύνους του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου να κρατήσουν τους συγγενείς τους για λίγες ημέρες, προκειμένου να ξεκουραστούν και να μαζέψουν δυνάμεις, ώστε να σταθούν καλύτερα στο πλευρό τους.


Η «κατάθλιψη» των εορτών...

Εκτός από τους «παρκαρισμένους» ασθενείς σημαντική αύξηση παρουσιάζουν την περίοδο του Πάσχα και τα περιστατικά καταθλιπτικής συνδρομής και αυτοκτονικού ιδεασμού. «Στην πρώτη περίπτωση έχουμε αύξηση της τάξεως του 25% και στη δεύτερη το ποσοστό αγγίζει το 13%» σημειώνει ο κ. Κοσμόπουλος και συμπληρώνει: «Πάντα τις εορτές οι άνθρωποι πρέπει να είναι χαρούμενοι. Κάποιοι που δεν είναι πρέπει να το κρύβουν και να δείχνουν καλά. Αυτό τους επηρεάζει σημαντικά και στο τέλος τους λυγίζει. Γι’ αυτό πρέπει ο καθένας μας να σκύψει στον διπλανό του και να τον βοηθήσει. Να τον στηρίξει σε κάθε δύσκολη στιγμή».
Ερευνες δείχνουν ότι ένας στους τέσσερις Ελληνες πάσχει από κατάθλιψη, ενώ σε ολόκληρη την Ευρώπη, σύμφωνα με μελέτες, τα επόμενα δέκα χρόνια οι θάνατοι από αυτοκτονίες θα ξεπεράσουν τους θανάτους από έμφραγμα και εγκεφαλικά.
Espressonews.gr

http://www.madata.gr/epikairotita/social/57774.html

[keep_walking]

Χμ ειχα ακουσει για μια πρωτοποριακη ιδεα δεν θυμαμε σε ποια χωρα για την απονοσηλοποιηση των ασθενων , καποιος μου την περιεγραφε δεν θυμαμε.

Οτι εχει δουλεψει δοκιμασμενα γιατι δεν το υιοθετουμε και εδω τελος παντων σε αυτη την χωρα?

Ισως βρω κατι και να το ποσταρω αν με βοηθησει η μνημη.