νεο μελος... πολυ απελπισμενο...

[alexandros3]

Δεν το αντιμετωπίζεις. Το αγκαλιάζεις!
Η αλλαγή είναι δύσκολη πολύ. Σύμφωνοι. Αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Μόνο μπροστά.
Αυτό πιστεύω εγώ τουλαχιστον.
Τις περισσότερες φορές θα μπορείς να διορθώσεις λάθη σου. Αν όντως είναι λάθη σου. Αλλά χωρίς να δεις πως θα ξέρεις;
Απλώς αν μπορείς έχε όλους τους τομείς της ζώης σου \"ενεργοποιημένους\". (σχέση, ζωή, φίλους, δουλειά...)
Είναι δύσκολο, δεν αντιλέγω...
Αλλά κοίτα τι εξυπηρετεί εσένα πρωτίστως. (πέρνα μεταξύ των διαφόρων τομέων, δώσε περισσότερο βάρος σε αυτόν που νομίζεις εσύ κάθε φορά)
Και προχώρα μπροστά.
Τα λάθη, αν τα αναγνωρίσεις ως τέτοια, μπορούν να διορθωθούν. Αν όχι, δεν πειράζει και πάλι.
Μην κάθεσαι να τα πολυσκέφτεσαι.
Μην ενοχοποιείς τον εαυτό σου. Δώσ\' του χαρά, όσο μπορείς, στο μέτρο που μπορείς. Μόνο αυτόν έχεις.

[John11]

Originally posted by impossible
αλλα οταν βλεπω τους γονεις μου να αναστεναζουν συνεχεια, τη μητερα μου να κλαιει και να με ρωταει τι εχω παλι και ειμαι ετσι, δεν μπορω να σκεφτω διαφορετικα.

Νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτό. Εξηγώ.
Ότι μας συμβαίνει είναι φυσικό, δηλαδή προέρχεται από τη φύση που είμαστε εμείς. Σωστά;
Ότι και να ακούσω, για κάποιον άνθρωπο, κατανοώ ότι έχει λόγους που συμβαίνει. Αν δεν καταλαβαίνω το γιατί, ή δεν καταλαβαίνω τους λόγους δεν έχει σημασία. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν λόγοι γι\' αυτό.
Τώρα, αν δω κάποιον άνθρωπο να είναι δυστυχισμένος για οποιοδήποτε λόγο το πρώτο που συμβαίνει είναι να λυπηθώ (ανεξάρτητα αν και εγώ είμαι δυστυχισμένος).
Πάμε τώρα στο πιο σημαντικό. Αν είμαι κοντά σε κάποιον άνθρωπο που είναι δυστυχισμένος και δεν μπορώ να κάνω κάτι (γιατί δεν ξέρω ή δεν έχω τις δυνάμεις ή δεν θέλω) απλά στέκομαι λυπημένος. Αν όμως, θυμώνω μέσα μου για το ότι είναι δυστυχισμένος τότε η βία που ασκώ είναι μεγάλη. Δεν έχω δικαίωμα να θυμώνω σ\' αυτή την περίπτωση.
Αυτό το \"πάλι\" που ανέφερες είναι το καθοριστικό για να καταλάβω πώς σκέφτεται η μητέρα σου. Τ \"πάλι\" είναι που με εκνεύριζε παλιά και τώρα (σε αντίστοιχες περιπτώσεις σε εμένα). Το \"πάλι\" δείχνει ότι δεν μπορεί να αποδεχθεί το ότι δεν είσαι καλά, δεν το κατανοεί. Έστω κι αν υπάρχουν πραγματικοί λόγοι γι\' αυτό. Και δεν τους βλέπει, με αποτέλεσμα να παρασύρει και εσένα να μην βλέπεις ότι υπάρχουν πραγματικοί λόγοι.
Και το λές, \"δεν μπορώ να σκεφτώ διαφορετικά\". Δηλαδή η συμπεριφορά σε ενοχοποιεί, και έτσι η λύση των προβλημάτων δυσχεραίνεται.

[alexandros3]

Originally posted by impossible
Παντα οτι και αν κανω, οποια αποφαση και αν παρω μετα απο λιγο καιρο απογοητευομαι,απελπιζομαι και τα παραταω.
Αυτος ισως ειναι και ο λογος που ζω μεσα στο πονο και στη μοναξια...

Να σχολιάσω εδώ ότι αυτό είναι γνωρισμα της κατάθλιψης. Και μάλιστα όταν πάρεις μια απόφαση (αρχικά) να πέφτεις και με τα μούτρα. Και μετά βέβαια να απογοητεύεσαι, ίσως γιατί δεν έχει φροντίσει να κρατήσεις ισσοροπίες.
Και μετά να θέλεις κάτι άλλο. Είναι δύσκολο.
Από αυτή την κεκτημένη ταχύτητα έχω χάσει κι εγώ πράγματα, αλλά λέω κάπου με πήγαινε αυτό το πράγμα, κάποια πράγματα έμαθα. Δεν μπορώ να το δω αλλιώς γιατί αν κάτσω σοβαρά και σκεφτώ θα λυπηθώ πολύ.

[alexandros3]

κι αυτό που με πειράζει είναι ότι πάντα η κατάληξη είναι λίγο πολύ ίδια. Και βάζουμε τους εαυτούς μας σε τόσο δύσκολες θέσεις ξανά και ξανά. Τι να πω... Να ρίξουμε λίγο τις ταχύτητες? Να προσπαθήσουμε να είμαστε ικανοποιημένοι μ αυτό που έχουμε και να ομορφύνουμε τα άλλα όσο μπορούμε;
Είναι δύσκολο.

[alexandros3]

και κατι ακομα, αν και δεν ξερω πως ακριως να το εκφρασω.
τουλαχιστον εγω ελεγα, θα γινει το αλφα, θα γινει το βητα και τοτε θα γινει και το γαμμα και το δελτα.
ειχα βαλει ας πουμε στοχους, ορια, και με τον ενα η τον αλλο τροπο τα καταφερα και οταν διαπιστωσα οτι τα εχω καταφερει ολα αυτα που ηθελα, ειδα οτι τελικα αυτο που με κραταει πισω δεν ειναι η μια συνθηκη, η αλλη συνθηκη (που εφυγαν) αλλα τελικα ο ιδιος μου ο εαυτος. αυτο ηταν τρομερα επωδυνο σαν συνειδητοποιηση. και μαλλον εχει να κανει με το \"ζησε το τωρα\" που λενε συχνα πυκνα.
αλλα και παλι δεν εχω αλλαξει. παλι εχω βαλει νεους στοχους να τους κηνυγησω να δω τι παιζει να τρεξω να τρεξω να τρεξω.
τι να πω.
οπως εχω ξαναγραψει ισως τελικα δεν γνωριζουμε πραγματικα τους εαυτους μας αλλα τις συνθηκες υπο τις οποιες δρουμε και λειτουργουμε και αισθανομαστε καλυτερα. οποτε οταν τις αναγνωρισουμε (αλλα για να τις αναγνωρισουμε θα πρεπει να εχουμε ταξιδεψει σε ολο το φασμα των δυνατων εκβασεων) τοτε προσπαθουμε να τις αναπαραγουμε.
τελος παντων μπορει να τα γραφω και μπερδεμενα
δηλαδη δες αυτες τις αλεπαλληλες αλλαγες σαν ενα test drive της ζωης που για καποιο λογο ο εαυτος σου σου λεει οτι πρεπει να το κανεις. αυτες οι αλλαγες σου αφηνουν πισω εμπειριες, γνωσεις, βιωματικες. ξερεις τι ειναι για σενα. κι αυτο ειναι πολυ σημαντικο νομιζω.
οταν και εαν θα ηρεμησεις/ουμε καπου θελω να πιστευω οτι αυτο θα ειναι μια συνειδητοποιημενη πραξη και οχι κατι που απλα \"ετυχε\". δεν ειναι σπουδαιο αυτό;
υπαρχουν βεβαια και αανθρωποι που ειναι \"οτι τους τυχει\" δεν το πολυψαχνουν, δεν το πολυσκεφτονται. ισως να ειναι πιο χαρουμενοι απο μας. αλλα επειδη για μας μιλαμε, ετσι οπως το βλεπω εγω τουλαχιστον ειναι μια δινη στην οποια συλλεγεις εμπειριες ωστε καποια στιγμη να πεις, εδω ειμαι, αραζω, ξερω τα ορια μου, τα θελω μου, τη ζωη μου... εχοντας δοκιμασει διαφορες καταστασεις για να δεις αν σου πανε.
αυτο παει παντου, στις δουλειες, στις σχεσεις... δυστυχως η ευτυχως για καποιο λογο ο εαυτος μας μας λεει οτι αυτο πρεπει να γινει. τον σεβομαι και σεβομαι τα θελω του. καμια φορα μου ερχεται να του ριξω καμια σφαλιαρα γιατι διελυσε κατι που μπορει να ηταν πολυ καλο αλλα κατι εμαθα παρ ολα αυτα.

[impossible]

[/quote]
Το \"πάλι\" δείχνει ότι δεν μπορεί να αποδεχθεί το ότι δεν είσαι καλά, δεν το κατανοεί. Έστω κι αν υπάρχουν πραγματικοί λόγοι γι\' αυτό. Και δεν τους βλέπει, με αποτέλεσμα να παρασύρει και εσένα να μην βλέπεις ότι υπάρχουν πραγματικοί λόγοι.
Και το λές, \"δεν μπορώ να σκεφτώ διαφορετικά\". Δηλαδή η συμπεριφορά σε ενοχοποιεί, και έτσι η λύση των προβλημάτων δυσχεραίνεται. [/quote]
Αυτο ακριβως john... δεν το κατανοουν και ενω υπαρχουν και πραγματικοι λογοι και ναι η συμπεριφορα αυτη μου δημουργει ενοχες ... ειναι ακριβως ετσι οπως τα λες.

[impossible]

Originally posted by alexandros3
κι αυτό που με πειράζει είναι ότι πάντα η κατάληξη είναι λίγο πολύ ίδια. Και βάζουμε τους εαυτούς μας σε τόσο δύσκολες θέσεις ξανά και ξανά. Τι να πω... Να ρίξουμε λίγο τις ταχύτητες? Να προσπαθήσουμε να είμαστε ικανοποιημένοι μ αυτό που έχουμε και να ομορφύνουμε τα άλλα όσο μπορούμε;
Είναι δύσκολο.

Ειναι οντως πολυ δυσκολο ρε γμτ..

[impossible]

Originally posted by alexandros3
οταν και εαν θα ηρεμησεις/ουμε καπου θελω να πιστευω οτι αυτο θα ειναι μια συνειδητοποιημενη πραξη και οχι κατι που απλα \"ετυχε\". δεν ειναι σπουδαιο αυτό;
υπαρχουν βεβαια και αανθρωποι που ειναι \"οτι τους τυχει\" δεν το πολυψαχνουν, δεν το πολυσκεφτονται. ισως να ειναι πιο χαρουμενοι απο μας. αλλα επειδη για μας μιλαμε, ετσι οπως το βλεπω εγω τουλαχιστον ειναι μια δινη στην οποια συλλεγεις εμπειριες ωστε καποια στιγμη να πεις, εδω ειμαι, αραζω, ξερω τα ορια μου, τα θελω μου, τη ζωη μου... εχοντας δοκιμασει διαφορες καταστασεις για να δεις αν σου πανε.
αυτο παει παντου, στις δουλειες, στις σχεσεις... δυστυχως η ευτυχως για καποιο λογο ο εαυτος μας μας λεει οτι αυτο πρεπει να γινει. τον σεβομαι και σεβομαι τα θελω του. καμια φορα μου ερχεται να του ριξω καμια σφαλιαρα γιατι διελυσε κατι που μπορει να ηταν πολυ καλο αλλα κατι εμαθα παρ ολα αυτα.

Μιλας πολυ ωραια alexandros και με εκφραζουν αυτα που γραφεις εστω και αν καποιες φορες ειναι δυσκολο να τα νιωσω.
Πραγματι οταν και αν ηρεμησουμε, το καλυτερο θα ειναι αυτο να εχει γινει συνειδητοποιημενα και οχι γιατι ετσι ετυχε η γιατι λειτουργησαν τα φαρμακα απλα.
Οσο για το αλλο που λες οτι θελεις να ριξεις πολλες φορες σφαλιαρα στον εαυτο σου επειδη διελυσε κατι που μπορει να ηταν πολυ καλο... αυτο μου συμβαινει και μενα πολλες φορες και μου δημιουργει μεγαλη απογοητευση γιατι νιωθω οτι εχασα κατι σημαντικο που δεν θα μπορεσω να ξαναεχω και επισης ειναι αυτο που με φοβιζει να παρω αποφασεις για τη ζωη μου... αλλα ως ποτε θα συνεχιζω ετσι... δεν αντεχεται αυτη η κατασταση.

ΥΓ. ειλικρινα ευχαριστω για οτι γραφεται... ειναι μεγαλη συμπαρασταση για μενα

[Sofia]

Impossible,

πολλοι ανθρωποι αν οχι ολοι, εχουμε περασει απο το σταδιο που περιγραφεις. Κλαιω, δεν θελω να βγω, με πιανει απελπισια, τα βλεπω ολα μαυρα... κλπ.

Νομιζω πώς μια τετοια κατασταση μπορει να λειτουργησει με δυο τροπους. Ο ενας ειναι να συνηθισεις αυτη την κατασταση κ να την χρησιμοποιησεις ως εναν γνωριμο δρομο και για την συνεχεια της πορειας σου. Ο άλλος ειναι να λειτουργησει καπως αφυπνιστικα αυτο το \"δεν αντεχω, ολα μαυρα\". Κ να δοκιμασεις αλλους δρομους. Ο δευτερος δρομος εχει ρισκο, δυσκολιες, ειναι αγνωστος. Αλλα εχει κ το πλεονεκτημα, οτι σε οδηγει σε πλευρες του εαυτου σου, που ουτε καν γνωριζεις οτι υπαρχουν. Οπως κ σε αλλες δυνατοτητες ζωης.

[impossible]

Αυτο το δευτερο δρομο που λες Σοφια θελω να ακολουθησω αλλα δεν ξερω αν αντεχω το ρισκο και το αγνωστο που κρυβει...

[Sofia]

Κανεις δεν λεει οτι ειναι απλα τα πραγματα, αλλα μπορουν να γινουν

Κι αν δεν παρεις το ρισκο? Η ασφαλεια της στεναχωριας - οσο γνωριμη κι αν ειναι- ειναι δυσβασταχτη, δεν νομιζεις?

[impossible]

Originally posted by Sofia
Κανεις δεν λεει οτι ειναι απλα τα πραγματα, αλλα μπορουν να γινουν

Κι αν δεν παρεις το ρισκο? Η ασφαλεια της στεναχωριας - οσο γνωριμη κι αν ειναι- ειναι δυσβασταχτη, δεν νομιζεις?

Το μονο σιγουρο ειναι αυτο Σοφια, ειναι δυσβασταχτη πολυ...
Σ\'ευχαριστω για τη βοηθεια

[Sofia]

οσα περισσοτερα βαρη αφηνεις να σ αφησουν, τοσο μεγαλυτερη δυναμη θα βρισκεις για να συνεχιζεις. δωσε την ευκαιρια στον εαυτο σου να ψαχτει.

Να σαι καλα

[John11]

Originally posted by impossible
Αυτο ακριβως john... δεν το κατανοουν και ενω υπαρχουν και πραγματικοι λογοι και ναι η συμπεριφορα αυτη μου δημουργει ενοχες ... ειναι ακριβως ετσι οπως τα λες.

Kαι δεν είναι μόνο θέμα έλλειψης κατανόσης. Απ\' ότι διαπίστωσα για ανάλογα θέματα σε εμένα (αργότερα όμως), είναι θέμα του: \"για να σωθώ κατά 1 μονάδα δεν πειράζει να καταστρέψω τον άλλον δέκα μονάδες\". Συγνώμη που θα το πω, αλλά μου δείχνει συμπεριφορά απατεώνα, εγκληματία. Τώρα μου θύμισες μια εικόνα με τη μάνα μου πριν περίπου δέκα χρόνια: \"προσευχόταν\" δυνατά (τόσο ώστε να ακούω και εγώ), λέγοντας: \"Θεέ μου βοήθησέ τον να γίνει καλά\". Οι απατεώνες έχουν κάνει και το Θεό λάστιχο για να ταιριάξει στις ανάγκες τους... Για γέλια ή για κλάματα;

[amelie74]

impossible hello και απο δω
βασικα διαβασα τα περισσοτερα απο οσα γραφεις και εχω να σου πω οτι μοιαζουμε αρκετα.

και γω βαζω στοχους που συντομα τους παραταω.
για παραδειγμα εχω παρατησει 2 διαφορετικα πανεπιστημια, δουλειες, το δε proficiency κρατιεμαι με νυχια και με δοντια να μην το παρατησω...σε αυτο με βοηθησε πολυ στο chat ο κιπ,οποιος μου ειπε οτι αν το παρατησω θα αρχισω παλι τα γνωστα \"που παω?τι κανω?κλπ κλπ.

επισης ενα αλλο κοινο μας σημειο ειναι οτι ζηλευω και γω δυστυχως τους συνανθρωπους μου για διαφορα πραγματα που δεν εχω.

συμβουλες δεν ξερω αν ειμαι σε θεση να σου δωσω γιατι και εγω και εγω δεν τις εφαρμοζω...

το μονο που εχω να σου πω ειναι οτι σε συμπαθησα γιατι εισαι ενα ευφυες ατομο,εκφραζεσαι πολυ ωραια και εχουμε κοινα σημεια...

keep on my friend