Ανικανοποιητη

[Lou!]

Originally posted by krino

Διαβασε δυο πολυ ενδιαφερον σκεψεις του επικτητου:

\"Δεν είναι τα πράγματα που με κάνουν να πονώ αλλά η άποψη που έχω εγώ για τα πράγματα…\"

καλα αυτο πρεπει να το βαλουμε εξωφυλλο στο forum της καταθλιψης. μπας και το καταλαβει κανεις οτι φταιει η αποψη.

[John11]

Aυτά που θα πω δε σημαίνει ότι τα έχω καταφέρει, απλά θα πω αυτό που σκέφτομαι.

Originally posted by Αφωτεινή
Ποιο μπράβο?Εγω δεν το ξέρω αυτό.Μεγάλωσα βλέποντας την ικανοποιηση στα ματια των γονιών μου,για τα κατορθώματά μου,αλλα χωρίς μπραβο.Το να τα καταφέρω σε κάτι ,ηταν γι αυτούς αδιάφορο,ηταν σαν κάτι δεδομένο.

Απ\' ότι καταλαβαίνω και η συμπεριφορά των γονιών ήταν ίδια με τη δική σου τώρα. Από τη μία ζήταγαν την επιτυχία (μέσα από εσένα) αλλά μετά έμεναν ανικανοποίητοι (γι\' αυτό και τελικά τους ήταν αδιάφορο). Βλέπεις την ομοιότητα; Δεν το λέω για να δεις αυτό το πράγμα μόνο σε εσένα και τους γονείς. Το λέω γιατί όλος ο κόσμος (σε διαφορετικό βαθμό) στην ουσία κάνει το ίδιο. Έτσι, στο μυαλό μου δεν πιστεύω ότι έχει σημασία η επιτυχία σαν επιτυχία.

Originally posted by Αφωτεινή
Το μεγαλύτερο πρόβλημα ηταν οτι δεν ελεγα ποτέ τι καταφερα ,ουτε και σήμερα λέω ,γιατι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το να μειώσουν τις αδερφές μου και εκείνες με τη σειρά τους να μισήσουν εμενα.
Συγκρίσεις που κατεστρεψαν τη σχεση μας,γιατι εγω δεν ηξερα τι να κανω ,να χαρώ η να το αποσιωπήσω?Και διαλεγω το δευτερο.

Αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Βέβαια σχετίζεται. Η σύγκριση είναι η μεγαλύτερη βία που έχει ανακαλύψει ο άνθρωπος. Η σύγκριση δεν μας αφήνει να ζήσουμε ειρηνικά. Η σύγκριση φέρνει την υποτίμηση και την προσβολή που λέει η RainAndWind (αναφέρομαι παρακάτω). Και επίσης η σύγκριση με τις αδελφές σου τις έκανε να αισθάνονται υποτίμηση. Το λάθος τους ήταν ότι αντί να τα βάλουν με αυτόν που τις υποτιμούσε τα έβαζαν με το \"αντικείμενο\" σύγκρισης που είσαι εσύ. Δυστυχώς έχω εισπράξει ανάλογο μίσος. Το μίσος και ο φθόνος στους ανθρώπους ξεκινά από τη \"διαφθορά\" της σύγκρισης. Μερικές λέξεις τις βάζω σε εισαγωγικά: όχι για να υποβαθμίσω τη σημασία τους ούτε για να αλλάξω το νόημά τους, απλά να πω ότι η έννοια αυτή έχει μεγάλη έκταση.
Αν οι αδελφές σου ήταν ειλικρινείς, θα έβλεπαν την υποτίμηση και το τι αισθάνονται. Και θα έβλεπαν από που προέρχεται. Και έτσι δεν θα είχαν μίσος σε εσένα. Όμως, για να μπορέσουν να ξεφύγουν από την υποτίμηση βρήκαν τον \"εύκολο\" δρόμο. Ο τεμπέλης βρίσκει τον εύκολο δρόμο. Η ειλικρίνεια θέλει αρκετή δουλειά, δεν γίνεται μέσα από την τεμπελιά να ξεκινήσει η ειλικρίνεια. Παλιά πίστευα ότι είμουνα τεμπέλης γιατί δεν μπορούσα να κάνω πράγματα λόγω ψυχολογικής φόρτισης. Τώρα, έχω διαπιστώσει ότι τεμπέλης δεν είμουνα. Τυχαίνει τεμπέληδες να ήταν όσοι με ονόμαζαν τεμπέλη, και οι ίδιοι λόγω τεμπελιάς δεν ήθελαν να δουν την αλήθεια (ειλικρίνεια).
Και η ουσιαστική σκέψη που έρχεται σαν συμπέρασμα είναι ότι δεν θέλω ανθρώπους να με επιβραβεύουν, θέλω ανθρώπους να με αποδέχονται γι\' αυτά που είμαι και κάνω, να αποδέχονται την ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη φύση έχει τεράστια αδυναμία. Αν με αποδέχονται δεν χρειάζομαι την επιβράβευση. Δεν χρειάζομαι στόχους. Δεν χρειάζομαι \"τείχη\".

Originally posted by keep_walking
Ποιος σνομπαρει τη επιβραβευση?
Η επιβραβευση ειναι ωραια...σκοτωνεσαι πχ 4 χρονια παιρνεις ενα πτυχιο, ειναι ωραιο να ακουσεις ενα μπραβο ή να βρεις μια καλη δουλεια που θα σου αρεσει ή να νοιωσεις την αυτοπεποιθηση σου να παιρνει την ανιουσα.
Αν ημασταν μονοι στον πλανητη θα ηταν ασχημα.
Γιατι αν δεν μας ενοιαζε η επιβραβευση δεν θα μας ενοιαζε και η προσβολη, η υποτιμηση κλπ....τα ακρα αντιθετα.

Εγώ σνομπάρω την επιβράβευση (τουλάχιστον στα λόγια, στην πράξη λιγότερο. Προσπαθώ να βλέπω τη ζημιά που κάνει). Και όχι μόνο τη σνομπάρω.
Πας να πεις κάτι ειλικρινές, αλλά το \"χάνεις\" μέσα σε αυτά που έχεις διδαχθεί και όχι αυτά που έχεις μάθει. Γιατί λες: \"αν δεν μας έννοιαζε η επιβράβευση δεν θα μας ένοιαζε και η προσβολή, η υποτίμηση κλπ... τα άκρα αντίθετα\". Για δες το ανάποδα, η υποτίμηση και η προσβολή είναι που μας κάνει να αναζητούμε την επιβράβευση.
Ας υποθέσουμε ότι ζούσες χωρίς σύγκριση, συνεπώς και χωρίς υποτίμηση. Δεν θα χρειαζόσουνα την επιβράβευση, στην ουσία δεν θα την ήξερες καν. Αν κάποιος μου πει είσαι έξυπνος νευριάζω ίδια σαν να μου πει είσαι βλάκας. Και αποφεύγω αυτό τον άνθρωπο, γιατί ζει στη σύγκριση. Thanks Good, μόλις τώρα σκέφτηκα άλλο ένα άτομο που πρέπει να αποφεύγω.

[krino]

Originally posted by claire

Originally posted by krino

Originally posted by claire
νομίζω πως συμφωνώ με rainandwind σε αυτό το θέμα. και τι πειράζει να πεις ένα μπράβο ακόμα κι αν αυτό που κατάφερε ο άλλος είναι κάτι κοινότυπο? είναι κάτι ωραίο να ακούς και σίγουρα δεν θα μεγαλοπιαστείς από αυτό, εκτός αν έχεις κάποιο πρόβλημα!

πειραζει και μαλιστα αρκετα,
πες οτι θες αλλα οχι μπραβο.

έρχεται πχ ένας φίλος μου και μου λέει \"ρεεε, επιασα μια γαμάτη δουλεια με καλά λεφτά\"
απάντηση \"στο μπούτσο μου ρεεεε!\"

βασικά εντελώς αυθόρμητα \"μπράβο\" θα πεις. και φυσικά θα χαρείς με τον φίλο σου, ακόμα κι αν αυτό που κατάφερε δεν είναι κάτι τόσο ριζοσπαστικό για την ανθρωπότητα.

με ρωτας αναμεσα σε δυο λαθος απαντησεις,
ποια ειναι η σωστη απαντηση.....
Διαλεξε οποια σε κανει να νιωθεις καλυτερα.

[krino]

Originally posted by John11
Aυτά που θα πω δε σημαίνει ότι τα έχω καταφέρει, απλά θα πω αυτό που σκέφτομαι.

Originally posted by Αφωτεινή
Ποιο μπράβο?Εγω δεν το ξέρω αυτό.Μεγάλωσα βλέποντας την ικανοποιηση στα ματια των γονιών μου,για τα κατορθώματά μου,αλλα χωρίς μπραβο.Το να τα καταφέρω σε κάτι ,ηταν γι αυτούς αδιάφορο,ηταν σαν κάτι δεδομένο.

Απ\' ότι καταλαβαίνω και η συμπεριφορά των γονιών ήταν ίδια με τη δική σου τώρα. Από τη μία ζήταγαν την επιτυχία (μέσα από εσένα) αλλά μετά έμεναν ανικανοποίητοι (γι\' αυτό και τελικά τους ήταν αδιάφορο). Βλέπεις την ομοιότητα; Δεν το λέω για να δεις αυτό το πράγμα μόνο σε εσένα και τους γονείς. Το λέω γιατί όλος ο κόσμος (σε διαφορετικό βαθμό) στην ουσία κάνει το ίδιο. Έτσι, στο μυαλό μου δεν πιστεύω ότι έχει σημασία η επιτυχία σαν επιτυχία.

Originally posted by Αφωτεινή
Το μεγαλύτερο πρόβλημα ηταν οτι δεν ελεγα ποτέ τι καταφερα ,ουτε και σήμερα λέω ,γιατι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το να μειώσουν τις αδερφές μου και εκείνες με τη σειρά τους να μισήσουν εμενα.
Συγκρίσεις που κατεστρεψαν τη σχεση μας,γιατι εγω δεν ηξερα τι να κανω ,να χαρώ η να το αποσιωπήσω?Και διαλεγω το δευτερο.

Αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Βέβαια σχετίζεται. Η σύγκριση είναι η μεγαλύτερη βία που έχει ανακαλύψει ο άνθρωπος. Η σύγκριση δεν μας αφήνει να ζήσουμε ειρηνικά. Η σύγκριση φέρνει την υποτίμηση και την προσβολή που λέει η RainAndWind (αναφέρομαι παρακάτω). Και επίσης η σύγκριση με τις αδελφές σου τις έκανε να αισθάνονται υποτίμηση. Το λάθος τους ήταν ότι αντί να τα βάλουν με αυτόν που τις υποτιμούσε τα έβαζαν με το \"αντικείμενο\" σύγκρισης που είσαι εσύ. Δυστυχώς έχω εισπράξει ανάλογο μίσος. Το μίσος και ο φθόνος στους ανθρώπους ξεκινά από τη \"διαφθορά\" της σύγκρισης. Μερικές λέξεις τις βάζω σε εισαγωγικά: όχι για να υποβαθμίσω τη σημασία τους ούτε για να αλλάξω το νόημά τους, απλά να πω ότι η έννοια αυτή έχει μεγάλη έκταση.
Αν οι αδελφές σου ήταν ειλικρινείς, θα έβλεπαν την υποτίμηση και το τι αισθάνονται. Και θα έβλεπαν από που προέρχεται. Και έτσι δεν θα είχαν μίσος σε εσένα. Όμως, για να μπορέσουν να ξεφύγουν από την υποτίμηση βρήκαν τον \"εύκολο\" δρόμο. Ο τεμπέλης βρίσκει τον εύκολο δρόμο. Η ειλικρίνεια θέλει αρκετή δουλειά, δεν γίνεται μέσα από την τεμπελιά να ξεκινήσει η ειλικρίνεια. Παλιά πίστευα ότι είμουνα τεμπέλης γιατί δεν μπορούσα να κάνω πράγματα λόγω ψυχολογικής φόρτισης. Τώρα, έχω διαπιστώσει ότι τεμπέλης δεν είμουνα. Τυχαίνει τεμπέληδες να ήταν όσοι με ονόμαζαν τεμπέλη, και οι ίδιοι λόγω τεμπελιάς δεν ήθελαν να δουν την αλήθεια (ειλικρίνεια).
Και η ουσιαστική σκέψη που έρχεται σαν συμπέρασμα είναι ότι δεν θέλω ανθρώπους να με επιβραβεύουν, θέλω ανθρώπους να με αποδέχονται γι\' αυτά που είμαι και κάνω, να αποδέχονται την ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη φύση έχει τεράστια αδυναμία. Αν με αποδέχονται δεν χρειάζομαι την επιβράβευση. Δεν χρειάζομαι στόχους. Δεν χρειάζομαι \"τείχη\".

Originally posted by keep_walking
Ποιος σνομπαρει τη επιβραβευση?
Η επιβραβευση ειναι ωραια...σκοτωνεσαι πχ 4 χρονια παιρνεις ενα πτυχιο, ειναι ωραιο να ακουσεις ενα μπραβο ή να βρεις μια καλη δουλεια που θα σου αρεσει ή να νοιωσεις την αυτοπεποιθηση σου να παιρνει την ανιουσα.
Αν ημασταν μονοι στον πλανητη θα ηταν ασχημα.
Γιατι αν δεν μας ενοιαζε η επιβραβευση δεν θα μας ενοιαζε και η προσβολη, η υποτιμηση κλπ....τα ακρα αντιθετα.

Εγώ σνομπάρω την επιβράβευση (τουλάχιστον στα λόγια, στην πράξη λιγότερο. Προσπαθώ να βλέπω τη ζημιά που κάνει). Και όχι μόνο τη σνομπάρω.
Πας να πεις κάτι ειλικρινές, αλλά το \"χάνεις\" μέσα σε αυτά που έχεις διδαχθεί και όχι αυτά που έχεις μάθει. Γιατί λες: \"αν δεν μας έννοιαζε η επιβράβευση δεν θα μας ένοιαζε και η προσβολή, η υποτίμηση κλπ... τα άκρα αντίθετα\". Για δες το ανάποδα, η υποτίμηση και η προσβολή είναι που μας κάνει να αναζητούμε την επιβράβευση.
Ας υποθέσουμε ότι ζούσες χωρίς σύγκριση, συνεπώς και χωρίς υποτίμηση. Δεν θα χρειαζόσουνα την επιβράβευση, στην ουσία δεν θα την ήξερες καν. Αν κάποιος μου πει είσαι έξυπνος νευριάζω ίδια σαν να μου πει είσαι βλάκας. Και αποφεύγω αυτό τον άνθρωπο, γιατί ζει στη σύγκριση. Thanks Good, μόλις τώρα σκέφτηκα άλλο ένα άτομο που πρέπει να αποφεύγω.

κανω ολοκληρο το κειμενο σου quote,
γιατι ειναι ολοκληρο σωστο!

Εγραψες σκεψεις πολυ σωστα τοποθετημενες, και με διαυγεια περιεγραψες το θεμα σε βαθος.
Ομολογω οτι δεν θα μπορουσα να τα γραψω καλυτερα....

[keep_walking]

Εγώ σνομπάρω την επιβράβευση (τουλάχιστον στα λόγια, στην πράξη λιγότερο. Προσπαθώ να βλέπω τη ζημιά που κάνει). Και όχι μόνο τη σνομπάρω.
Πας να πεις κάτι ειλικρινές, αλλά το \"χάνεις\" μέσα σε αυτά που έχεις διδαχθεί και όχι αυτά που έχεις μάθει. Γιατί λες: \"αν δεν μας έννοιαζε η επιβράβευση δεν θα μας ένοιαζε και η προσβολή, η υποτίμηση κλπ... τα άκρα αντίθετα\". Για δες το ανάποδα, η υποτίμηση και η προσβολή είναι που μας κάνει να αναζητούμε την επιβράβευση.
Ας υποθέσουμε ότι ζούσες χωρίς σύγκριση, συνεπώς και χωρίς υποτίμηση. Δεν θα χρειαζόσουνα την επιβράβευση, στην ουσία δεν θα την ήξερες καν. Αν κάποιος μου πει είσαι έξυπνος νευριάζω ίδια σαν να μου πει είσαι βλάκας. Και αποφεύγω αυτό τον άνθρωπο, γιατί ζει στη σύγκριση. Thanks Good, μόλις τώρα σκέφτηκα άλλο ένα άτομο που πρέπει να αποφεύγω.

Τι αν?
Δηλαδη?
Αν δεν υπηρχε η υποτιμηση , αν δεν υπηρχε η επιβραβευση , αν δεν υπηρχε εκεινο το αλλο.
Αυτα υπαρχουν απο τα γενοφασκια μας και δεν φταιει φυσικα κανεις.
Αν ζουσες σε ερημονησι μαλλον αλλα και τοτε θα επιβραβευες τον εαυτο σου αν πετυχαινε κατι....οπως εκανε στην ταινια ο \"Ναυαγος\" οταν αναψε φωτια ο ηθοποιος (μου ρθε τωρα στο μυαλο).
Θα δει ενα καλιτεχνης το εργο του και δεν θα νοιωσει τιποτα?
Θα κανεις ενα πετυχημενο ελιγμο με το αυτοκινητο και δεν θα νοιωσεις ικανοποιηση?
Θα δεις εναν οδηγο να ειναι ατζαμης και δεν θα τον υποτιμησεις αυτοματα? (δεν χρειαζεται να του πεις κατι).

Θα ανοιξεις ενα θεμα και θα επιχειρηματολογησεις και δεν θα αισθανεις κατι απο τα λογια του συνομιλητη/ων?
Δηλαδη αν ο συνομιλητης/ων συμφωνησει ή διαφωνησει ειναι το ιδιο και το αυτο?
Ή θα σκεφτεις τα λογια του συνομιλητη?
Ειναι ολοι οι συνομιλητες ιδιοι? Δεν τους συγκρινεις μεταξυ τους, οπως πχ αυτος ειναι αιωνια διαφωνουντας ή αυτος δεν εχει ξερω γω καμμια γνωστη στην αστροφυσικη κλπ?

Νοητικα δεν επιβραβευεις,υποτιμας,συγκ ρινεις συνεχεια?
Αυτη η κοπελλα ειναι ομορφη...ή αυτη ειναι demi ή αυτη ειναι ασχημη?
Οταν κοιταξεις την ομορφη και σε δει δεν θα αισθανθει αυτη κατι?

Τι ακριβως περιγραφεις μια μηχανη \'ή ενα κοσμο μηχανων?

[keep_walking]

Αν κάποιος μου πει είσαι έξυπνος νευριάζω ίδια σαν να μου πει είσαι βλάκας. Και αποφεύγω αυτό τον άνθρωπο, γιατί ζει στη σύγκριση. Thanks Good, μόλις τώρα σκέφτηκα άλλο ένα άτομο που πρέπει να αποφεύγω.

Μηπως ο ιδιος αυτοαναιρεισαι με αυτο που γραφεις εδω?

[krino]

Originally posted by keep_walking
Τι αν?
Δηλαδη?
Αν δεν υπηρχε η υποτιμηση , αν δεν υπηρχε η επιβραβευση , αν δεν υπηρχε εκεινο το αλλο.
Αυτα υπαρχουν απο τα γενοφασκια μας και δεν φταιει φυσικα κανεις.

το οτι υπαρχουν δεν σημαινει οτι εισαι υποχρεωμενος να τα υοθετησεις,
αυτο καταλαβα απο το κειμενο του φιλου μας.
Και το βαζει πολυ ορθα, γιατι γυρω μας υπαρχουν χιλιες δυο καταστασεις που συνηθως το αποτελεσμα τους ειναι να μας φορτιζει αρνητικα και αυτο λεει ο φιλος μας να αποφυγουμε.


Ετσι το συμπερασμα ειναι,
οτι οποιος θελει να μην φορτιζεται αρνητικα αποφευγει τετοιες καταστασεις οπως συγκρισεις κλπ.
Οποιος δεν μπορει εχει προβληματα.


Το να πεις κανεις,
οτι ολα αυτα ειναι απο τα γενοφασκια μας (αλλη γενικευση αυτη αλλα οκ) αρα επικτητα, ειναι οτι πρεπει για να μην λυσει ποτε του κανενα προβλημα.





Απο κει και περα ο καθενας οπως βολευεται καλυτερα.

[krino]

Originally posted by keep_walking

Αν κάποιος μου πει είσαι έξυπνος νευριάζω ίδια σαν να μου πει είσαι βλάκας. Και αποφεύγω αυτό τον άνθρωπο, γιατί ζει στη σύγκριση. Thanks Good, μόλις τώρα σκέφτηκα άλλο ένα άτομο που πρέπει να αποφεύγω.

Μηπως ο ιδιος αυτοαναιρεισαι με αυτο που γραφεις εδω?

οχι το βαζει πολυ σωστα.
Οταν μπαινεις στη διαδικασια να αναρωτηθεις τι ειμαι?
τι feedback αφηνω γυρω μου?
Οταν αρχιζεις να ψαχνεις (με αγωνια για θετικο προσημο) τι γνωμη εχουν οι γυρω σου για σενα, στην αρνητικη απαντηση θα φας κολλημα.


Ο μονο που μπορει αντικειμενικα να αναρωτηθει αν ειμαστε εξυπνοι η βλακες ειναι ο εαυτος μας και κανεις αλλος.
Γιατι αλλιως πεφτεις στο λουκι να μετρησεις και να συγκριθεις το τι εισαι με τα μετρα και σταθμα του οποιου αλλου και οχι με τα δικα σου.


Εκει ακριβως αρχιζει η αντιστροφη μετρηση της καταρευσης μας....
Εκει μπαινουν οι αμφιβολιες και ριζωνει η αμφιβολια.



Στον οποιοδηποτε εξυπνακια ερχεται να με κρινει,
εχω ετοιμη την απαντηση:
Παρε την κριση σου και βαλτην εκει που ξερεις,
ποιος σου ειπε οτι με ενδιαφερει η σκεψη σου, η συγκριση σου και η οποιαδηποτε εξυπναδα σου?

[Φωτεινη!]

Καλημέρα παιδιά σε όλους σας,
δεν θα κάνω ξεχωριστη αναφορά σε όλους σας γιατι θα πρεπει να γραψω γύρω στα 15 ποστ και θα είναι κουραστικό.Θα προσπαθήσω να τα συνοψίσω..

Εχτες το απόγευμα βρέθηκα σε ενα χώρο φροντίδας για παιδια.Σε περίοπτη θέση ειχαν ενα μεγάλο κολαζ στο οποιο μεταξύ αλλων εγραφε \"Αν σε ενα παιδί δώσεις έπαινο ,θα μάθει να εκτιμά\".
Μιλάμε για την παιδική ηλικία και κατα πόσο κατα τη διάρκειά της διαμορφώνουμε στάσεις.Εστω οτι εγω δεν πήρα αυτό το κομμάτι.Πρέπει να σας πώ οτι δεν είμαι της άποψης οτι για τα αυτονόητα πρέπει ενα παιδι να επαινείται,αλλα οταν πχ ενα 10χρονο παιρνει βραβεία ή ενα 18χρονο περνάει σε μία απο τις πρώτες σχολές της Ελλάδας χωρις να του προσφέρει κανείς ουτε φροντιστήριο,εε ισως σαν γονιός θα επρεπε να πεις κατι παραπάνω απο το \"its ok\".Ακούγεται σαν παράπονο αλλα μεχρι πρόσφατα δεν το είχα και αυτο ειναι η αληθεια μου.Ειχα μάθει πως είναι στο κουτί με τα Αυτονόητα .Οφείλω ομως ,αφου αποφάσισα να προχωρήσω στο δρόμο της Αυτογνωσίας,να περάσω απο αυτο το στάδιο.
Τώρα θα σας γράψω για τα δικά μου ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ.Αυτά που εγω θεωρώ αυτονόητα.
Μετά την παιδική και εφηβική ηλικία και κατα τη διάρκεια της πρώτης ενήλικης ζωής μου αυτή η στάση δεν με ενόχλησε ποτέ ....ως τώρα.Είχε παγιωθεί μεσα μου η αποψη του \"κανε οσα πιο πολλα μπορείς γιατι τίποτα δεν θα ειναι ποτε το τελος\", με αυτο πορευόμουν.Τότε ενιωθα ικανοποιηση με την προσωπική μου πρόοδο.Ο,τι εχω καταφέρει το εχω καταφέρει μονη μου.
Εμαθα να δουλευω τα καλοκαίρια για να εχω το χαρζηλίκι μου,αργότερα οταν εφυγα απο το σπιτι γυρω στα 25 εφτασα να κάνω μια πετυχημένη δουλεια και να μην εχω καν οικονομικό πρόβλημα.Αφού αναξάρτητοποιήθηκα οικονομικά πήγα στον επομενο στόχο που ηταν τα παιδιά και η οικογένεια.Με την επιτευξη και αυτου του στόχου αρχισα να ταλανίζομαι και να με πιάνουν τα υπαρξιακά μου..
Αν το αίσθημα του ανικανοποίητου συνδέεται άμεσα με την προσέγγιση της επιβράβευσης, τότε πρέπει κάποιος να βρεί τους τρόπους εκείνους και να αποσυνδέσει τις ελλείψεις της παιδικής του ηλικίας με την ενήλικη ζωή του.
Εγω σε αυτη την προσπάθεια επικεντρώνομαι.
Αν ολα ειναι θέμα αυτοεκτίμησης ΨΑΧΝΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ να το αντιμετωπίσω.
Το θέμα μου δεν ειναι να πω \"α φταινε οι γονεις μου που δεν έχω αυτοεκτίμηση \".Παρακάτω.Τι να κάνω με αυτο..Για να πω την αληθεια δεν ειμαι και σίγουρη πως δεν εχω αυτοεκτίμηση ή εστω οτι γι αυτο φταινε μόνο εκείνοι.ΨΑΧΝΩΩΩΩ.
Ισως η αποχή απο τη δουλειά ,λογω της ενασχόλησης μετα παιδια (ΟΒΟRO thanks για την παρατήρηση) η απομάκρυνση απο τα πράγματα που αγαπώ,μουσική π.χ και γενικότερα το γεγονός οτι η ζωή αλλαζει πορεία ,να με εχουν κανει να χάσω (για λίγο ελπίζω) το δρόμο μου.
και για τους φιλοσόφους που αγαπώ ειμαι φαν των διαλογικών,με πρώτο και καλυτερο τον Σωκράτη και αμέσως μετά τον Πλάτωνα ,που τον ακολουθησε πιστά και που με εναν παράξενο τροπο ενιωθα πως εκει που πήγα σχολείο(?) ηταν σαν να με συντροφεύει..

[Sofia]

Originally posted by John11
Ας υποθέσουμε ότι ζούσες χωρίς σύγκριση, συνεπώς και χωρίς υποτίμηση. Δεν θα χρειαζόσουνα την επιβράβευση, στην ουσία δεν θα την ήξερες καν.

Καλημερα John,

εννοεις δλδ πώς οταν ενας ανθρωπος ειναι αγραφο χαρτι, στην αρχη της ζωης του, δεν χρειαζεται την επιβράβευση?
Και κατι ακομα, αν θες: η επιβράβευση δεν ειναι για σενα τοτε ειδικα μια μορφη υποστηριξης, αποδοχης κ αναγνωρισης?

Ή ολα ειναι συναρτηση της συγκρισης για σενα?

[Sofia]

Originally posted by Boltseed
Η επιβραβευση ναι μεν ειναι σημαντικο οικοδομικο υλικο για να χτισουμε την αυτοπεποιθηση μας , ομως δεν καταλαβαινω γιατι πρεπει να κολαμε στην επιβραβευση απο γονεις σονυ και καλα. Πολλοι ισως πουνε τωρα \"ναι αλλα τα παιδικα βιωματα ειναι πολυ σημαντικα\" , και τοτε καλο θα ηταν να ερθουν αλλοι και να τους απαντησουν \"δε νομιζεις οτι εισαι λιγο μεγαλη πια για να ξαναζεις την παιδικη σου ηλικία?\"

Boltseed,

πιστευω πώς ειναι ενα πολυ χρησιμο υλικο για την αυτοπεποιθηση μας, την αυτοεκτιμηση κλπ. Κγια να αναπτυχθει βοηθα το πρωτο περιβαλλον μας.

Πιστευω επισης πώς ειναι επιτυχια το να ανακαλύψει καποιος τί μεταβιβαζει κανεις απο την παιδικη του ηλικια στο σημερα. Τί αναγκες, συναισθηματα κλπ. Γιατι ετσι μπορει κ να παψει να ζει λιγοτερο υπευθυνα κ απολαυσει κ τις χαρες της ενηλικης ζωης.

Originally posted by Boltseed

Επιβραβευση μπορεις να παρεις και απο αλλα ατομα περα απο γονεις και τον εαυτο σου. Καλο ειναι να επιβραβευεις τον εαυτο σου , αλλα οχι να φτανεις στο αλλο ακρο και να κανεις παρτυ,καρναβαλια,τσιρκο με αρματα που τα οδηγανε μαιμουδες που παιζουν τυμπανα με ρυθμο μουσικης σαμπα καθε φορα που πετυχαινεις κατι, γιατι τοτε υπαρχει ο κινδυνος να μεινεις στο ιδιο σημειο που ησουνα, στα \"παλια καλα μεγαλεια\" που λεμε μονο που θα γινουν \"παντοτινα στασιμα μεγαλεια\".?\"

Αυτο που περιγραφεις, με τσιρκα, φωνες κ τυμπανα εστω σχηματικα, ειναι ο ορισμος της ανασφαλειας προς τον εαυτο μας. Και οχι δειγμα επιβραβευσης. Ενας ανθρωπος με αυτοεκτιμηση, δεν βλεπει τη ζωη ανταγωνιστικα, ουτε χρειαζεται να φωναξει το οποιο επιτευγμα του. Το γνωριζει ο ιδιος κ αυτο αρκει.

Σε οτι αφορα τα \"μπραβο\" στην ενηλικη ζωη απο τριτους, νομιζω οτι εκει παυουν να εχουν την ιδια σημασια με την αντιστοιχη του παρελθοντος. Ως ενηλικες, η πορεια μας προς την αυτοεκτιμηση ειναι εντελως προσωπικη κ κερδιζεται βημα βημα.

[Arsi]

Originally posted by Αφωτεινή
Γιατι ενω πετυχαίνω τους στοχους που βάζω κατα καιρούς παραμένω ανικανοποίητη?

Τι είδους ικανοποίηση περιμένεις ολοκληρόνοντας έναν στόχο?
Φυσικά εξελισσόμαστε κι έτσι τελειώνοντας έναν στόχο διψάμε για να ικανοποιήσουμε κάτι καινούριο,κάτι ακόμα που θα μας πάει ακόμα παραπέρα.Οπότε και η ικανοποίηση με το πέρας ενός στόχου δεν παραμένει αιώνια....άλλωστε η προσφορά του στόχου είναι το ίδιο το εφόδιο που απέκτησες μέσω αυτού.Κ αυτό το κομμάτι είναι το μοναδικό που θα σε ακολουθεί,το λιθαράκι για την οποιαδήποτε εξέλιξή σου και την ικανοποίηση των αναγκών σου.

Γιατι κάποιος δεν εκτιμά τα αποτελέσματα και ψάχνει περισσότερα?Μοιάζει να είναι μια ανούσια μάχη που δεν θα μου δώσει ποτέ την ηρεμία μου..

Πάντα πιστεύω πως ψάχνουμε για τα \'περισσότερα\',τα καλύτερα,είναι μέσα στην ίδια την εξέλιξή μας.Αυτό μας ευχαριστεί από μόνο του,η ικανοποίηση και η εξέλιξη του εαυτού μας.Εγώ θα ρωτούσα κάτι άλλο.Γιατί είναι τόσο κουραστικό αυτό?Ηρεμία=στασιμότητα?ή κούραση όταν παιδευόμαστε για στόχους που δεν τους θέλουμε πραγματικά?Μήπως να αναθεωρήσεις τους στόχους σου?

Οταν προσπαθώ να το εκλογικευσω σκέφτομαι οτι απο τη μια ειναι κίνητρο για να γίνω καλύτερη αλλα απο την αλλη μου φαίνεται ψυχοφθόρο και μάταιο..

Να γίνεις καλύτερη για να ζήσεις τελικά καλύτερα,άρα καθόλου ψυχοφθόρο και μάταιο.Μάταιοι ίσως είναι οι στόχοι που δε σου προσφέρουν κάτι ουσιαστικό και συγχρόνως είναι πολύ κουραστικοί.

Για μένα τελικά Φωτεινή το θέμα πιστεύω πως είναι η επιλογή των ίδιων των στόχων και όχι η επιβράβευσή τους ή όχι.
Όταν είναι πραγματικά δικοί σου στόχοι από μόνοι τους σε γεμίζουν και αδιαφορείς παντελώς για την οποιαδήποτε ενίσχυση,επιβράβευση ,κατακραυγή κ.λ.π.

[Φωτεινη!]

Originally posted by Arsi

Originally posted by Αφωτεινή
Γιατι ενω πετυχαίνω τους στοχους που βάζω κατα καιρούς παραμένω ανικανοποίητη?

Τι είδους ικανοποίηση περιμένεις ολοκληρόνοντας έναν στόχο?
....άλλωστε η προσφορά του στόχου είναι το ίδιο το εφόδιο που απέκτησες μέσω αυτού.Κ αυτό το κομμάτι είναι το μοναδικό που θα σε ακολουθεί,το λιθαράκι για την οποιαδήποτε εξέλιξή σου και την ικανοποίηση των αναγκών σου.

Πραγματικά μια απάντηση που μου δινει τροφή για σκέψη..thanks καλη μου Αρσι..

Γιατι κάποιος δεν εκτιμά τα αποτελέσματα και ψάχνει περισσότερα?Μοιάζει να είναι μια ανούσια μάχη που δεν θα μου δώσει ποτέ την ηρεμία μου..

Πάντα πιστεύω πως ψάχνουμε για τα \'περισσότερα\',τα καλύτερα,είναι μέσα στην ίδια την εξέλιξή μας.Αυτό μας ευχαριστεί από μόνο του,η ικανοποίηση και η εξέλιξη του εαυτού μας.Εγώ θα ρωτούσα κάτι άλλο.Γιατί είναι τόσο κουραστικό αυτό?Ηρεμία=στασιμότητα?ή κούραση όταν παιδευόμαστε για στόχους που δεν τους θέλουμε πραγματικά?Μήπως να αναθεωρήσεις τους στόχους σου?

Μάλλον το αντίθετο.Νομίζω οτι αν σταματούσα να θέτω στοχους θα ήμουν σε κώμα..οι στόχοι αυτοι δεν ειναι \"ξένοι προς εμένα\".Το πρόβλημα ειναι πως μου αφ΄ηνουν την αίσθηση της διεκπαιρέωσης κι οχι της ευχαρίστησης..


Οταν προσπαθώ να το εκλογικευσω σκέφτομαι οτι απο τη μια ειναι κίνητρο για να γίνω καλύτερη αλλα απο την αλλη μου φαίνεται ψυχοφθόρο και μάταιο..

Να γίνεις καλύτερη για να ζήσεις τελικά καλύτερα,άρα καθόλου ψυχοφθόρο και μάταιο.Μάταιοι ίσως είναι οι στόχοι που δε σου προσφέρουν κάτι ουσιαστικό και συγχρόνως είναι πολύ κουραστικοί.

Για μένα τελικά Φωτεινή το θέμα πιστεύω πως είναι η επιλογή των ίδιων των στόχων και όχι η επιβράβευσή τους ή όχι.
Όταν είναι πραγματικά δικοί σου στόχοι από μόνοι τους σε γεμίζουν και αδιαφορείς παντελώς για την οποιαδήποτε ενίσχυση,επιβράβευση ,κατακραυγή κ.λ.π.

Αρσι μου (εισαι και η πρωτη γλυκεια φωνη που ακουσα εκεινο το βραδυ που πρωτομπήκα στο φορουμ και εχω θετικους συνειρμούς), η επιλογή των στόχων ειναι μέσα απο την επιθυμία μου,ειναι \"βουνά\"που θέλω να ανεβώ,αλλα εχω χάσει το κομμάτι της απόλαυσης.Για τα δικά μου κριτήρια ειναι στοχοι σημαντικοί και αυτο εχει την σημασία του.Οπως πολυ σωστα ειπε η Σοφία, οι στόχοι μας δεν πραγματοποιούνται απο μόνοι τους,κάποιος \"τραβάει κουπι\".
Επίσης για μένα αυτο που παρατήρησες.\"Η προσφορά του στόχου\" ,μιλάμε έφαγα φλας,φαντάστηκα για λίγο πως θα ηταν αν δεν ειχα ή δεν ήθελα κάτι να κάνω..

[John11]

Originally posted by Sofia
εννοεις δλδ πώς οταν ενας ανθρωπος ειναι αγραφο χαρτι, στην αρχη της ζωης του, δεν χρειαζεται την επιβράβευση?

Ναι, φαίνεται ότι σαν άγραφο χαρτί δεν θα χρειαζόμασταν την επιβράβευση.

Και κατι ακομα, αν θες: η επιβράβευση δεν ειναι για σενα τοτε ειδικα μια μορφη υποστηριξης, αποδοχης κ αναγνωρισης?
Ή ολα ειναι συναρτηση της συγκρισης για σενα?

Η αποδοχή είναι πολύ πιο όμορφη από την επιβράβευση. Σωστά; Και φαίνεται να είναι αρκετά δύσκολο να έχουμε αποδοχή, κοιτώντας το και από τις δύο πλευρές. Δηλαδή και να έχουμε αποδοχή από τους άλλους και να αποδεχόμαστε τους άλλους. Υποστήριξη είναι ανάλογη της αποδοχής. Αναγνώριση είναι το ίδιο με την επιβράβευση.
Αν τα σκεφτώ αυτά, τότε η ανάγκη μου \"μετατοπίζεται\". Θέλω να έχω 1, 2, 3 ή 10 ανθρώπους από τους οποίους να έχω αποδοχή, και μετά είναι πολύ ευκολότερο να αντιμετωπίσω 1000 ανθρώπους που θα συμπεριφέρονται με όποιο τρόπο έχουν μάθει.
Σημείωση, όπως το είπα αρχικά, αυτά που γράφω είναι οι σκέψεις μου, αλλά όχι η ζωή μου, δηλαδή δεν είναι κεκτημένα στη ζωή μου (δυστυχώς). Βέβαια κάποια από αυτά είναι και η ζωή μου.

Π.χ. αν ζούσαμε σε μια χώρα με πόλεμο ή σε εμφύλιο ή κάτι παρόμοιο, θα ήταν φυσιολογικό να σκοτώνουμε. Οι άνθρωποι σκοτώνουμε από τα γενοφάσκια μας (χρησιμοποιώ την έκφραση του keep_walking προφανώς επίτηδες για να δείξω ότι αυτό που έχουμε μάθει και συνηθίσει δεν σημαίνει ότι είναι και καλό). Και όσο το να σκοτώνουμε είναι φυσιλολογικό, δεν γίνεται να περιμένουμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι. Γίνεται; Μπορεί να είμαστε από τους τυχερούς και να έχουμε μεγαλύτερη δύναμη, επομένως καλύτερη θέση. Αλλά έχει νόημα ακόμα και αυτή η καλύτερη θέση; Χωρίς πόλεμο θα είχαμε 100 φορές καλύτερη θέση!
Με τον ίδιο τρόπο αποζητάμε ψήγματα επιβεβαίωσης για να αντέξουμε τον \"πόλεμο\" που γίνεται γύρω μας με τη σύγκριση. Ψήγματα επιβεβαίωσης για να βρεθούμε λίιιιιιιγο καλύτερα από τους άλλους...

Originally posted by krino
Εγραψες σκεψεις πολυ σωστα τοποθετημενες, και με διαυγεια περιεγραψες το θεμα σε βαθος.
Ομολογω οτι δεν θα μπορουσα να τα γραψω καλυτερα....

Και πάμε στο κυρίως θέμα. Γίνεται αυτά να τα ζήσουμε έστω σε κάποιο βαθμό; Αυτή είναι η αναζήτησή μου. Αυτό με κάνει να αναζητώ ανθρώπους που να σκέφτονται με παρόμοιο τρόπο. Και είναι ένας από τους λόγους που γράφω σε αυτό το forum.

Μετά απ\' όλα αυτά, μου έρχεται στο μυαλό το έργο του Αριστοφάνη, \"Οι Αχαρνείς\". Σε αυτό, -και ενώ οι Αθηναίοι βρίσκονται στον 30-ετή πόλεμο με τους Σπαρτιάτες-, ο Δικαιόπολης (ένας έξυπνος τύπος από τις Αχαρνές) αποφασίζει να κλείσει μόνος του συμφωνία ειρήνης. Και κλείνει ειρήνη μόνο για το σπίτι του!! Το άκουσα από διασκευή του Σαββόπουλου.
.

[John11]

Originally posted by keep_walking
Νοητικα δεν επιβραβευεις,υποτιμας,συγκ ρινεις συνεχεια?

Σου απαντώ ναι. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι και το καλό. Προσωπικά προσπαθώ να μειωθεί η σύγκριση.

Αυτη η κοπελλα ειναι ομορφη...ή αυτη ειναι demi ή αυτη ειναι ασχημη?
Οταν κοιταξεις την ομορφη και σε δει δεν θα αισθανθει αυτη κατι?

Και ρωτώ: αν δεν αισθανθεί και αυτή κάτι; Τότε δεν ανοίγουν οι πύλες της δυστυχίας σου;