Γιατί κάνουμε παιδιά;

[RainAndWind]

Γιατί αλήθεια;
Aποτελεί μία μυστική συνταγή της φύσης η απόκτηση απογόνων,μία προερχόμενη από το παρελθόν μας ως οργανισμών εμφυτευμένη\"διαταγή\",ένα ένστικτο δηλαδή που το ακολουθούμε απαρέγκλιτα,μία φυσική νομοτέλεια;

Ή υπάρχει κι ένα ψυχολογικό υπόβαθρο κάτω από αυτό το ένστικτο,που είναι η επιθυμία μας να νικήσουμε το θάνατο μέσω-και καλά-της μνήμης που κερδίζουμε από τους απογόνους μας,αποτελεί μία υποσυνείδητη τάση μας να αποφύγουμε το θάνατο,να παρατείνουμε χρονικά τη δική μας ζωή,με έμμεσο τρόπο;

Aν δεν το καταλάβατε ακόμη,σας το λέω χύμα.Με αμφισβητώ.Αμφισβητώ τα ίδια μου τα πιστεύω πάνω στα κίνητρα για μητρότητα.Μεγαλώνοντας δύο παιδιά,διαπίστωσα πως η μητρότητα δεν αποτελεί κανενός είδους εύκολο και ανέφελο ταξίδι,ή απόδειξη της ικανότητάς μου και του μητρικού μου ενστίκτου,τις περισσότερες φορές έπαιρνα και παίρνω όμοιες ποσοτικά λύπες,θυμούς,κούραση και τύψεις μαζί με τις χαρές και το γέλιο,τις χαλαρές στιγμές,την επικοινωνία.Υπάρχει φόβος και ανασφάλεια όταν μεγαλώνεις παιδιά,ποτέ δεν ξέρεις,ποτέ δεν είσαι σίγουρος,ίσως κάποιοι να είναι τυχεροί και να έχουν όλες τις απαντήσεις,εγώ δεν τις έχω πάντως.

Υπάρχει πάντα μία ανισορροπία ανάμεσα στο τι έχουμε στο μυαλό μας ως μεγάλωμα των παιδιών και τι είναι στην πραγματικότητα.Στην πραγματικότητα,τα παιδιά σε φέρνουν πολλές φορές στα όριά σου,ξεσκεπάζουν πλευρές σου καλά κρυμμένες,που πονάνε,απαιτούν χρόνο που πρέπει να κλέψεις για να βρεις,πολλές φορές σε βάρος της προσωπικής σου ζωής,των δικών σου,ξεχωριστών ενδιαφερόντων,κλαίνε και γκρινιάζουν,λερώνουν και πονάνε,ξενυχτάς μαζί τους σαν αρρωσταίνουν,καλείσαι να είσαι πάντα εκεί σαν σε χρειάζονται,μία συγχώνευση ζωών που δεν είναι αυτό που λέμε a piece of cake,έτσι;λολ
Σκέφτηκα και σκέφτομαι ακόμη συχνά για ποιο λόγο έκανα παιδιά,αφού το κίνητρο των περισσότερων γονέων είναι να αναβιώσουν τη δική τους παιδικότητα.Μα η δική μου παιδικότητα δεν υπήρχε,μήπως ήταν η μητρότητα ένας τρόπος να την δημιουργήσω και μέσω των παιδιών μου να ζήσω κάτι που δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω(όχι τουλάχιστον με την έννοια που άλλοι δίνουν σε αυτήν την παιδικότητα).
Μήπως είναι τελείως εγωιστικά τα κίνητρά μας τελικά και καμία σχέση δεν έχουν με αγνά και αλτρουστικά ιδεώδη και το κρύβουμε από φόβο από τους εαυτούς μας;
Για πολλούς τα παιδιά γίνονται γιατί φοβούνται τα γηρατειά,θέλουν κάποιον να τους προσέχει,περιποιείται στα γεράματά τους,στην ανημπόρια τους,γιατί τη φοβούνται.Για άλλους αποτελούν έναν καθρέφτη ιδανικό,μία φαντασίωση μεγαλείου,έναν αντικατοπτρισμό δικό τους.

Γιατί άραγε σε κοινωνίες που είναι πιο \"εξελιγμένες\"ο αριθμός των παιδιών μειώνεται ανά οικογένεια,ενώ αυτό έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνικοοικονομική τους ανάπτυξη;Παρατηρείται το φαινόμενο τα πολλά παιδιά να είναι ίδιον,χαρακτηριστικό οικογενειών μη προνομιούχων,σε χώρες που η ζωή είναι δύσκολη και ο αγώνας για επιβίωση μεγάλος.Έχει να κάνει με την ίδια τη φύση πάλι;(κάποια παιδιά θα επιβιώσουν,άρα ένας μεγαλύτερος αριθμός παιδιών εξασφαλίζει την επιβίωση των απογόνων;)
Επίσης οι σεξουαλικά δραστήριοι άνθρωποι στις δυτικές κοινωνίες,παίρνουν προφυλάξεις για ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες,άρα αυτός ο νόμος της διασφάλισης της συνέχισης του dna έχει αρχίσει σε αυτούς να μην είναι και τόσο νομοτελειακός.
Τι λέτε για όλ\'αυτά;
:o:o

[krino]

για να περναει η ωρα, να σπαει η μιζερια και η βαρεμαρα,
και εαν ειμαστε αποτυχημενοι σε ολα τα υπολοιπα,
κανεις ενα παιδι, και λες τουλαχιστον σε αυτο τα πηγα καλα....
(λες και για να κανεις ενα παιδι, θελει γνωσεις απειροστικου λογισμου :P )

[giwta2]

Και εγώ σκέφτηκα πολλές φορές ότι ίσως να είναι εγωϊστικό να κάνεις παιδιά εαν οι συνθήκες δύσκολες ή δεν σου πάνε καλά τα υπόλοιπα στη ζωή.΄Συμφωνώ Rain με αυτό που λες,ότι μέσω των παιδών προσπαθείς να ζήσεις ότι δεν έζησες.Εχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να το κάνει.Βλέπω στο πρόσωπο της κόρης μου εμένα και όσα δεν χάρηκα.Πιάνω τον εαυτό μου να είναι υπερπροστατευτικός και να προσπαθώ να προστατεύσω την ζωή της με κάθε τρόπο.

[Boltseed]

Θυμαμαι πριν απο καποιο καιρο μια κυρια 60χρονων η οποια παραπονιοταν για τον πατερα της, για την ζωη της, γενικα διαφορες γκρινιες.Εστιασε στο κομματι του πατερα της και ελεγε οτι δεν μεγαλωσε αυτη και τα αδερφια της καλα, και οτι τα ειχε παρατημενα σαν παιδια , καθως και -το κομματι που θελω να εστιασω- σε καποια στιγμη λεει

\"τον ρωτησα μια μερα , \"μπαμπα, αφου ειδες πως δεν μπορουσες να συντηρησεις παιδια εκεινη την εποχη, τι εκανες τοσα πολλα?\"

και μας ειπε οτι αυτος της απαντησε \"τι να κανω και εγω...αφου δεν ειχαμε τηλεοραση τα μεσσημερια τοτε...\"

.

:d

.
.

Τωρα οσον αφορα τα του θεματος, ενδιαφερον οι αποψεις μεχρι στιγμης θα μπορουσα να πω. Τα εχω σκεφτει και εγω αυτα τα πραγματα , ειδικα το κομματι του \"τα παιδια μας ειναι καθρεφτης του εαυτου μας\" και οτι στην ουσια ο Γιωργος θα μεγαλωσει εναν γιωργακη , ειτε οπως θα ηθελε να ειναι τα παιδικα του χρονια, ειτε οπως...ηταν.

.

Παρολα αυτα θα ερθω να προσθεσω και την εκδοχη του να κανουμε παιδια για...να αφησουμε μια αποδειξη οτι υπηρξαμε σε αυτον τον κοσμο. Σκεφτητε το λιγο, σχεδον ολη μερα αφηνουμε αποδειξεις-σημεια οτι υπαρχουμε , φοραμε τα ρουχα που εκφραζουν την προσωπικοτητα μας, οδηγαμε το αυτοκινητο που μας \"ταιριαζει\" , διακοσμουμε το σπιτι αναλογα με το γουστο μας,

και μετα παει και σε αλλες πιο μικρες λεπτομερειες

οταν ειμαστε σε Love mood χαραζουμε σε δεντρα το \"X+Ψ = LFE\" , οταν παμε σε ενα μουσειο/εκθεση και εχει guestbook βαζουμε αναμεσα στις χιλιαδες αφιερωσεις και το ονομα μας , εστω και αν δεν το δει ποτε κανεις, ενα \"ο Ανέστης ήταν εδω 3/3/08\" αρκει , βγαζουμε φωτογραφιες σε μερη/στιγμες και τις αποθηκευουμε σε αλμπουμ τα οποια αλμπουμ.... κτλ κτλ κτλ

Για εμενα τουλαχιστον ολα τα παραπανω κατι δειχνουν.
Γιατι να μην συμβαινει και το ιδιο με τα παιδια?

Εννοω αν το σκεφτητε καλα ολοι μας ειμαστε η μια και μοναδικη και ξεχωριστη προσωπικοτητα αναμεσα σε αλλες δισσεκατομυρια μοναδικες και ξεχωριστες επισης προσωπικοτητες σε αυτον τον πλανητη, ειμαστε ξεχωριστοι και η μοναδικη ζωντανη αποδειξη οτι υπαρχουμε σε αυτον τον κοσμο.Ειμαστε το πρωτοτυπο, πως το λενε, οσο και αν τα μμε και οι λοιπες εξουσιες θελουν να μας κανουν ολους ιδιους.

[alexandros3]

Θα έλεγα ότι θα έκανα παιδιά για να χαρούν αυτή την απίστευτη γιορτή που είναι η ζωή. Για να αισθανθούν υπέροχα, θεοί/ες, όπως έχω αισθανθεί εγώ, για τα δύσκολα για τα εύκολα.
Για τις δυσκολίες που έχει η ανατροφή τους, δεν με πειράζει, είμαι σίγουρος ότι θα έχουν απεριόριστη αγάπη από μένα.

Και δεν με πειράζει αν θα το \"ανταποδόσουν\" ή όχι.

[oboro]

Dear Rain, μια πλευρα μου ειναι κυνικη και ρεαλιστικη. Αποδεχομαι την οπτικη της εξελικτικης βιολογιας που λεει οτι ειμαστε μηχανες διαδοσης γονιδιων - ζωωδεις, φυσικες μηχανες που αναζητουν τη βελτιστη διαδρομη μεσα απο την εξελιξη του ειδους μας, τη δικη μας και του συντροφου μας. Παραλληλα ομως ειμαστε οντα συγκινησιακα, συναισθηματικα, δημιουργικα, αντε και λογικα :P και σε αυτα τα επιπεδα εμπλεκομαστε με καθε τι το φυσικο και ζωωδες, εμπλουτιζοντας το (η και αλλαζοντας του τα φωτα, οπως κανουν πολλοι γονεις στα παιδια τους :P). Πιστευω ειμαστε σιγουρα οι χειροτεροι γονεις στο ζωικο βασιλειο, αφου εμπλεκομαστε συναισθηματικα στο μεγαλωμα των παιδιων μας, και βραχυκυκλωνουμε την αναπτυξη τους. Αν μπορουσαμε κατα τη διαδικασια να κρατησουμε αποστασεις απο αυτο η να εστιασουμε το θετικο μας συναισθημα η να αφησουμε τα προσωπικα θεματα μας απ\' εξω, καπως θα σωζoταν η κατασταση αλλα μαλλον δε θα ημασταν ανθρωποι τοτε... Φταιει επισης που σαν οργανισμοι χρειαζομαστε και τοσα πολλα χρονια μεχρι την ενηλικιωση, μαλλον εξαιτιας των υπερ-εγκεφαλων μας που εχουν τρελες απαιτησεις και χρονοδιαγραμματα - καθυστερειται η ανεξαρτητοποιηση μας ετσι. Αν και στις μικρες ηλικιες ειναι που γινεται η ζημια απο το περιβαλλον, ψυχοδυναμικα μιλωντας παντα :P

[claire]

πιστεύω ότι ως ένα βαθμό είναι ένστικτο (αν και νομίζω πως δεν το έχουν όλοι οι άνθρωποι στον ίδιο βαθμό).
από κει και πέρα, τα παιδιά ίσως μας βάζουν σε ένα νέο κεφάλαιο της ζωής μας, που είναι απαραίτητο για να μην νιώθουμε ματαιότητα. δηλαδή από κάποιο σημείο και έπειτα παύεις να νοιάζεσαι μόνο για τον εαυτό σου και για πιο εφήμερες χαρές και θες να προσφέρεις κάτι.
βέβαια, πολλοί κάνουν παιδιά, επειδή πρέπει, ή για εντελώς λάθος λόγους! αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία....

[Lou!]

καποιοι κανουν παιδια για να τους γηροκομησουν. υπαρχει και αυτο, πλην των αλλων που αναφερθηκαν.

edit: rain, όταν έγραψα το αποπάνω δεν είχα διαβάσει όλο το post σου. βλέπω το έχεις περιλάβει και αυτό το επιχείρημα.

[Θεοφανία]

Θεωρώ πως είναι πολύ μικρό το ποσοστό των ανθρώπων που γίνονται γονείς συνειδητά.
Μερικοί γίνονται κατά λάθος, άλλοι γιατί έτσι τους επιβάλλει το σύστημα, άλλοι για να μη τους λένε άκληρους, άλλοι για να ικανοποιήσουν εγωιστικά ανεγκέφαλα ένστικτα τύπου, \"η συνέχεια μου\".

Το σημαντικό είναι πως αν κάνουμε ένα γκάλοπ εδώ μέσα θα δούμε πως οι περισσότερες περιπτώσεις προέρχονται από προβληματικές οικογένειες και τέτοιου είδους γονείς.
Δεν μιλώ φυσικά για τις παθολογικές περιπτώσεις.

Μου έλεγαν προχτές για μια κοπέλα που ζητιανεύει σε ένα φανάρι έγκυος και πως βάραγε ενέσεις στην κοιλιά.

[Mariah]

Εγω ειχα ευτυχισμενα παιδικα χρονια, οποτε αν εκανα παιδια θα ηθελα να περασω σε αυτα την ευτυχια πως περασα εγω μικρη και να μεταδωσω λιγη απο την αγαπη σε αυτα (τα παιδια).

[fevgatos67]

Ισως ακουστεί σαν παραμύθι αλλά αυτό που πιστεύω (και στην καλύτερη περίπτωση εύχομαι να πετύχω) είναι για να ζήσουμε με την σύζυγό μου καλά και τα παιδιά μας καλύτερα Και το καλύτερο για εμένα σημαίνει να έρθουν κάποια μέρα και μου πουν πως βρήκαν κάτι η κάποια σημαντικά (για τα ίδια τα παιδιά πάντα) που αξίζει να ζει κανείς και που και εκείνα με την σειρά τους θα προσπαθήσουν να πετύχουν
Πέρα και πάνω από το οτιδήποτε και τον οποιοδήποτε το καλύτερο θαύμα που συμβαίνει την στιγμή της σύλληψης παντού στον κόσμο και ανεξάρτητα απο το τι πιστεύει ο καθένας την απάντηση θα στην δώσουν τα ίδια τα παιδιά

[Lef]

μια χαρα ειναι το παραμυθι σου fevgate67 και γω μαζι σου !

[giwta2]

Originally posted by fevgatos67
Ισως ακουστεί σαν παραμύθι αλλά αυτό που πιστεύω (και στην καλύτερη περίπτωση εύχομαι να πετύχω) είναι για να ζήσουμε με την σύζυγό μου καλά και τα παιδιά μας καλύτερα Και το καλύτερο για εμένα σημαίνει να έρθουν κάποια μέρα και μου πουν πως βρήκαν κάτι η κάποια σημαντικά (για τα ίδια τα παιδιά πάντα) που αξίζει να ζει κανείς και που και εκείνα με την σειρά τους θα προσπαθήσουν να πετύχουν
Πέρα και πάνω από το οτιδήποτε και τον οποιοδήποτε το καλύτερο θαύμα που συμβαίνει την στιγμή της σύλληψης παντού στον κόσμο και ανεξάρτητα απο το τι πιστεύει ο καθένας την απάντηση θα στην δώσουν τα ίδια τα παιδιά

Πόσοι γονείς μπορούν να ονειρεύονται αυτό το παραμύθι;μόνο αυτοί που πασχίζουν να το κάνουν πραγματικότητα και πιστεύω ότι θα το ζήσεις.

[krino]

φευγατε,
δεν ειναι παραμυθι, μονο που αυτο που γραφεις ειναι το δικο σου παραμυθι και οχι της Χ συντροφου σου (μου - του - μας)
Και εκει ειναι το προβλημα, πρεπει να βρεθουν δυο ανθρωποι που να ταιριαξουν καταρχην τα \"παραμυθια\" τους και κατα δευτερον να αντεξουν στο χρονο, να μην ειναι επιφανειακα δηλαδη.

Ενα στα τρια ζευγαρια σημερα χωριζει....
εκτιμω οτι οταν ορκιστηκαν οτι θα ειναι μαζι για παντα το εννοουσαν, δεν ηταν ψευτες.
Η ιστορια ομως τους εβγαλε παραμυθατζηδες.


Προτιμω να ειμαι πολυ επιφυλακτικος για το μελλον μου και για το μονο που μπορω να ειμαι σιγουρος ειναι το παρον μου.

[nature]

Γιατί κάνουμε παιδιά...
Χμ....

Κάποιοι κάνουν γιατί έσπασε το προφυλακτικό ή το σπιράλ.
Κάποιοι κάνουν για να \"δέσουν\" τον πλούσιο γαμπρό ή την πλούσια νύφη.
Κάποιοι κάνουν για να \"δέσουν\" ακόμα και τον φτωχό γαμπρό ή τη φτωχή νύφη (εννοώ να δέσουν το ταίρι τους, να μην τους φύγει ή μέσω αυτού να ασκούν έλεγχο στη σχέση τους.
Κάποιοι για να ζήσουν ένα όμορφο παραμύθι.
Πιστεύω όμως ότι η συντριπτική πλειοψηφία κάνει παιδιά από τον \"φόβο του θανάτου\", έστω και ασυνείδητα. Ο φόβος αυτός εκφράζεται με τη σκέψη \"να αφήσω τα ίχνη μου ή το DNA μου, όταν εγκαταλείψω τον μάταιο τούτο κόσμο\". Ο φόβος του θανάτου είναι ένας φόβος που έχουν όλοι οι άνθρωποι, είναι συνυφασμένος με τη ζωή μας.