γεια σας

[lill]

τελικά τίποτα ουσιαστικό!!!!

[stasa]

εχουν περασει 3 βδομαδες που ξεκινησα το ladose αλλα σκατα...καμια βελτιωση..στο μυαλο μου γυριζουν αυτοκαταστροφικες σκεψεις...για ωρες..Σημερα μου ρθε να καρφωθω αλλα δεν το εκανα γιατι δεν ηθελα να ντραπει ο συντροφος μου επειδη ηταν ενας φιλος μας σπιτι...ελεος..εχω χασει καθε επαφη με τον εαυτο μου...μεχρι που θα παει αυτο..ποιος θα νικησει τελικα???αυτο που θελω να ειμαι ή αυτο που πραγματικα ειμαι????πως εφτασα εδω????γιατι να γινεται αυτο???θελω πισω τη ζωη μου..θελω πισω εμενα..αλλα δεν μπορω να με βρω..νιωθω οτι ειμαι σ ενα δρομο σκοτεινο και δεν βλεπω που παω...μεσα μου πιστευω οτι καποια στιγμη θα ερθει το τελος..νωριτερα..η δυναμη μου λιγοστευει

[John11]

Originally posted by stasa
απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου μεχρι και τωρα ειμαι βουτηγμενη μες στη σιωπη..ειμαι κλειστη και απροσιτη..στην εφηβεια ανελαβα ευθυνες μεγαλυτερες απο μενα..οταν οι αλλοι ειχαν προβληματα ερχοντουσαν σε μενα και γω εδινα τα παντα..ποτε δεν ειπα τι με απασχολει,τι με φοβηζει,τι με ανχωνει σε κανεναν.δεν ηθελα να γινομαι βαρος..ειχα φτιαξει μια εικονα ενος σκληρου ανθρωπου χωρις να δειχνω τιποτα σε κανεναν..ακομα καο οταν ανακαλυψα οτι η μητερα μου ειναι αρρωστη δε ειπα τιποτα.δεν ηθελα να φερω τους δικους μου σε δυσκολη θεση κι ετσι εκανα υπομονη και περιμενα..απο κεινο το σημειο αρχησα να βουλιαζω..δεν μιλαγα για μενα επαιζα θεατρο οτι ημουν μια χαρα και μεσα μου εκαιγα..οταν εφτασε η ωρα να παω σε ψυχολογο ηταν πλεον δυσκολα τα πραγματα...η μητερα μου ειχε αρρωστησει για δευτερη φορα οπ το ιδιο πραγμα και γω ημουν αυτη που εμεινα διπλα της λεπτο προς λεπτο..ημουν μονη ο πατερας μου δεν ερχοταν γιατι δεν μπορουσε τα νοσοκομεια και η αδελφη μου ειχε επαναπαυτει γιατι ηξερε οτι ημουν εγω μπροστα..σαν τοιχος..ποσα ενα παιδα μπορει να αντεξει??ποση ευθυνη μπορει να σηκωσει??ειναι πολυ σκληρο να λες σ ενα παιδι οτι κινδυνευει η ζωη της μητερας του και μετα να πηγαινει στο δωματιο και να χαμογελα αλλα μεσα του να ζηταει βοηθεια..παλι ομως σιωπη..ολοι προφυλασαν τον εαυτο τους εκτος απο μενα..ολοι βαζαν εμενα μπροστα χωρις να μπουν στο κοπο να ρωτησουν μπορεις??ο πονος που ενιωθα ητν μεγαλοςκαι το χειροτερο οτι δεν μπορουσα να τον ελενξω..ετσι αρχισα να κλεινωμαι σπιτι,να κλαιω και να χασω τις φιλες μου..τοτε εμφανιστηκαν τα πρωτα σημαδια..ηθελα να καω,να κοπω..να δωσω τελος.δεν μπορουσα αλλο...το πολεμαω 2 χρονια με συνεδριες και φαρμακα..πολεμαω να αλλαξω αυτο που ειμαι..με φοβιζει ετσι που κανταντησα τον εαυτο μου..με χαλαει που μεγαλωσα και εχω μαθει να λειτουργω ετσι..με μισω που καταστρεψα τη ζωη μου...θελω μονο την ελευθερια μου

Βλέπω ότι η στάση σου ήταν ανθρώπινη. Πονάς σαν άνθρωπος, υπάρχει κάτι πιο φυσιολογικό απ\' αυτό; Δυστυχώς, μερικές φορές στη ζωή μας τυχαίνει να μην έρχονται τα πράγματα όπως θα περιμέναμε να έρθουν. Δυστυχώς, σε όλη αυτή την διαδικασία δεν είχεις φίλους ή ανθρώπους για να μην \"σκληρύνει\" ο πόνος και αυτά που πέρασες μέσα σου. Και η μεγάλη ευθύνη των καταστάσεων, σε συνδυασμό με την έλλειψη ανθρώπων ήταν μεγάλο φορτίο. Αν το φορτίο είναι μεγαλύτερο από αυτό που αντέχουμε, τότε με κάποιο τρόπο καταρρέουμε. Και η κατάρρευση, μας κάνει να καταλάβουμε την \"αδυναμία\" μας (η αδυναμία σε εισαγωγικά, γιατί δεν είναι αδυναμία, αλλά η ανθρώπινη φύση είναι εύθραυστη. Το καταλαβαίνουμε όταν μας τύχει κάτι). Αυτό που μας \"χαλάει\" δεν είναι η \"αδυναμία\" μας, αλλά ο τρόπος που την βλέπουν οι άλλοι. Οι άλλοι αν είναι στην \'τρελή χαρά\', δεν καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να καταλάβουν ούτε το 1/100 αυτών που εμείς περνάμε. Και η άποψή τους είναι που μας κάνει άσχημα, όχι η κατάσταση που περνάμε.
Και λες για την εφηβεία, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Σκέφτηκα πολλές φορές με τον ίδιο τρόπο με εσένα. Εφηβεία είναι ένας τίτλος μόνο. Η ζωή δεν χωρίζει καταστάσεις και δεν προσδιορίζεται από τίτλους. Αυτό που λες εφηβεία, είναι αυτά τα πράγματα που σου λείπουν.
Το πιο σημαντικό πράγμα που θέλω να πω είναι ότι δεν έχεις στην ουσία πρόβλημα (δεν εννοώ τα αποτελέσματα που είναι η ΙΨΔ και τα υπόλοιπα). Υπάρχει μόνο ένα ή δύο μικρότερα προβλήματα. Αυτό είναι οι άνθρωποι γύρω σου και η σκλήρυνση του πόνου.

[anwnimi]

Stasa μου,
μου λες να σου πω κάτι για μένα.
Σου λέω καλή μου ότι έχω νιώσει όπως εσύ.
Πολλές φορές.

Για να γίνεσαι τόσο αυτοκαταστροφική με τον εαυτό σου, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Θες να σου κάνεις κακό, σου είσαι θυμωμένη. Γιατί; Μήπως εξακολουθείς να αναλαμβάνεις ευθύνες περισσότερες από αυτές που σου αναλογούν; Όπως κάποτε;

Τι σε εμποδίζει να ζήσεις αυτά που έχασες;

[lill]

στάσα μου τί έγινε που έχεις χαθεί...??