αδιέξοδο..

[chris_M]

πραγματικά μέσα απο τις δοκιμασίες μαθαίνεις τον εαυτό σου.
μέχρι τώρα όλα στη ζωή μου είχαν μια ευκολη διαδρομή. σταθερή σχέση, εύκολο χτισιμο του νέου σπιτικού, βοήθεια απο γονείς, επαγγελματική αποκατάσταση απο νωρίς.
έπεσε η πρώτη μεγάλη σφαλιάρα και για τους δυο μας. Θα μας κάνει καλό. το πιστεύω πολύ μέσα μου. Θέλω να νιώθω αισιόδοξος για το αυριο και να περιορίζω στο ελάχιστο τις μελαγχολίες και την απαισιοδοξία που με διακατέχει εκ φύσεως.

[claire]

ελπίζω να μην παρεξηγηθείς, αλλά όπως έχεις περιγράψει την ιστορία σου, μου δίνεις την εντύπωση πως είσαι λίγο \"τραβάτε με κι ας κλαίω\", drama queen...(το λέω, γιατί κι εγώ το έχω λίγο αυτό, οπότε αναγνωρίζω τους ομοιοπαθείς :P)

μήπως περνάς κρίση ηλικίας?

την άλλη γυναίκα, θεωρώ πως την έχεις εξιδανικεύσει, και αν ήταν στη θέση της γυναίκας σου τα ίδια θα έλεγες και γι αυτήν.

[Θεοφανία]

Originally posted by chris_M

Originally posted by Θεοφανία
Κρις...με όλη την καλή διάθεση, πιστεύω πως σου αρέσει να τροφοδοτείς το δράμα. Πιστεύω πως έχεις βολευτεί στο γάμο σου και από κει και πέρα νιώθεις την ασφάλεια να \"ερωτευτείς\" να πέσεις, να ζήσεις το δράμα ενός χαμένου έρωτα.
Όμως, ζούμε στο 2010. Τα διαζύγια είναι πιο πολλά και απ τα ουαν ναιτ σταντ.Κατά την ταπεινή μου άποψη όλος αυτός ο έρωτας ήταν μια τιμωρία που σου βγήκε ασυνείδητα για τη γυναίκα σου.
Την τιμωρησες γι αυτά που δεν είναι και θα ήθελες να είναι. Τη ρώτησες εκείνη αν εσύ είσαι όπως οειρεύτηκε?
Γιατί άραγε της τα είπες? Γιατί δεν ακολούθησες τον έρωτα σου και να προχωρήσεις σε ένα αναίμακτο διαζύγιο όπου το παιδί θα ήταν σαφώς πιο ευτυχισμένο με δυο χωρισμένους αλλά υγιείς γονείς, παρά σε ένα γάμο που έχει πέσει μαύρο πέπλο?
Σου μιλάω με όλη την καλή διαθεση.

έχεις δίκιο. μπορεί όλο αυτό να ταν η \'τιμωρία\'.στο γεγονός ότι επαναπάυθηκε εδώ και πολλά χρόνια, στο ότι της χτυπαγα καμπανάκια και αυτή πέρα βρέχει. Και της τα πα καταρχάς για να ξαλαφρώσω και κατα δευτερον για να της ρίξω ένα ηχηρό χαστούκι. Ήδη έχει αλλάξει.
αλλά εγώ είμαι παγωμένος. Πήγα και ήρθα που λένε.
Και η ελπίδα μου, το θέλω μου, είναι να νιώσω μαζί της υπερήφανος όπως παλιά. Και αγάπη. Έχουμε κοινά, μας ενώνει μια ολόκληρη ζωή.
Συμφωνήσαμε πως αυτό τελικά θα μας βγει σε καλό. Ότι και να συμβεί. Θα ξεκαθαρίσουν τα πραγματα μεταξύ μας. Για ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί αλλά και τους εαυτούς μας.

Ωραία, οπότε τώρα μπαίνουμε στην πραγματική ουσία.
Το θέμα ήταν η γυναίκα σου που προφανώς μετά το παιδί απομακρύνθηκε, μετατόπισε την αγάπη και το ενδιαφέρον της και συ ένιωσες προδωμένος.
Θα σου πω μια ιστορία που βιώνει ένα φιλικο μου ζευγάρι.
Παντρεύτηκαν και αυτοί μες στην τρελλή χαρά, έκαναν ένα παιδάκι και κάποια στιγμή η γυναίκα άρχισε να ασχολείται περισσότερο με το παιδί και τα προβλήματα της. Κάπως έτσι ο άντρας της ένιωσε \"προδωμένος\", παραμελημένος και κάπου εκει έκανε μια εξωσυζυγική σχέση.
Αγάπες, λουλούδια, επανάσταση, μέχρι απο το σπίτι ήθελε να φύγει και να πάει να ζήσει τον ερωτα του. Έπεσαν όλοι πάνω του επανήλθε. Ξέραμε όμως πως κατά βάθος δεν είχε φύγει ποτέ.
Είχε και αυτός τα παραπονα του και αποφάσισαν από κοινού να κάνουν μια προσπάθεια. δυο χρόνια μετά η γυναίκα του, του ζήτησε διαζύγιο. Δεν άντεξε τελικά η γυναίκα του.
Θεωρησε πως η δική της προδοσία με το να τον παραμελεί δεν ήταν τίποτα μπροστά στη δική του που έβαλε στο σπίτι έναν τρίτο άνθρωπο.
Χώρισαν και αυτός φυσικά τώρα είναι χάλια.
Τι θέλω να σου πω με αυτό?
Προσπάθησε να την προσεγγίσεις και δες και τα δικα σου λάθη.
Σίγουρα και αυτή θα έχει λόγους που έχασε το ενδιαφέρον της.
Μη νιώθεις θύμα. Ο γάμος και η σχέση δεν είναι πόλεμος, είναι κοινη πορεία.

[Sofia]

Originally posted by claire
την άλλη γυναίκα, θεωρώ πως την έχεις εξιδανικεύσει, και αν ήταν στη θέση της γυναίκας σου τα ίδια θα έλεγες και γι αυτήν.

η αποσταση, ειναι ενας εξαιρετικος τροπος ωστε να εξιδανικευσουμε καποιον. Οποτε, ναι, πιστευω κι εγω πώς αν ειχες την ευκαιρια να αναπτυξεις μια κανονικη και οχι \"απαγορευμενη\" σχεση, μαλλον θα ανακαλυπτες τουλαχιστον μερικες πλευρες και αυτης της γυναικας που δεν θα ηταν τοσο \"τελειες\".

[γιώτα2]

Πολύ σωστό Σοφία αυτό που λες, όπως και κάθε άποψη φαίνεται λογική.Εαν δεν ζήσεις εναν άνθρωπο το πιθανότερο να δείς μόνο τα καλά του και να επικεντρωθείς σε αυτά.Απλά ειλικρινά αν ήμουν στην θέση της γυναίκα σου, θα είχα πολύ λιγότερους ενδοιασμούς να διαλύσω εναν γάμο που είχε φθαρεί.Εδώ αναφέρομαι σε μένα και τις αντικειμενικές δυσκολίες να χωρίσω.

[nature]

Chris καλησπέρα,
Πιστεύω ότι η ελληνική είναι μία από τις πιο συντηρητικές «δυτικές?» κοινωνίες και μας μεγαλώνουν με άπειρα «πρέπει».

Τόσο πολλά και με τόση ένταση, που καταλήγουμε να μπερδεύουμε το «θέλω» με το «πρέπει».

Η μάλλον να βαφτίζουμε το «πρέπει» «θέλω», για να καταπίνεται πιο εύκολα. Το κάνουμε δε, με τόση δεξιοτεχνία και τόση επιμονή, που στο τέλος, το πιστεύουμε. Μόνο που ένα κομμάτι του μυαλού μας, μένει εκεί, καθαρό και λογικό ν’ αναρωτιέται…. Και συχνά βγαίνει μια αντίδραση αργότερα με άλλους τρόπους. Είτε όψιμους χωρισμούς στα γεράματα, είτε ψυχοσωματικές αντιδράσεις είτε σκέτα ψυχολογικά προβλήματα.

Φυσικά, σαν κοινωνικά όντα, πιστεύω ότι δεν μπορούμε να καθοδηγούμαστε μόνο από τα θέλω. Αλλά σε θέματα και αποφάσεις που θα μας συντροφεύουν για μια ζωή, νοιώθω πως το «θέλω», αξίζει να έχει την προτεραιότητα και το σεβασμό μας..

Όσο για το παιδί, δεν συμφωνώ να παίρνει τον μοναδικό και κυρίαρχο ρόλο σε τέτοιες αποφάσεις. Δεν είσαι 60 χρονών, είσαι 30. Έχεις μια ζωή μπροστά σου και δεν μου φαίνεται εφικτό να τη θυσιάσεις για ένα ακόμα «πρέπει». Άλλωστε πάρα πολλά παιδιά, προτιμούν ευτυχισμένους γονείς και χώρια, παρά δυστυχείς γονείς και μαζί (μεταξύ αυτών των παιδιών, υπήρξα κάποτε και εγώ).

Η γνώμη μου λοιπόν είναι, να δώσεις λίγο χρόνο στη δοκιμή να «ξαναζεσταθεί το φαγητό», αλλά να μη διστάσεις να το παραδεχτείς, αν τελικά είναι άνοστο και …δύσπεπτο, και να προχωρήσεις στο αληθινό σου «θέλω».

[chris_M]

Σας ευχαριστώ όλους. Πραγματικά.
Και μένα η γνώμη μου είναι πως πρέπει να χωρίζει κάποιος αν δεν είναι καλά με τον άλλον. Πριν απο αυτό όμως αξίζει μια ειλικρινής προσπάθεια. Και απο τα 2 μέρη. Τα παιδιά όντως είναι ευτυχισμένα άμα βλέπουν ευτυχισμένους γονείς. Το χω δει σε γνωστούς.
Ήδη τα πραγματα είναι λιγο καλύτερα. τι να σας πω... Νιώθω πως ξεκινάμε κάτι απο την αρχή. Ξαναγνωριζόμαστε!

Και βεβαια σωστό αυτό περί εξιδανικευσης. Αλλά τις περισσότερες φορές το μυαλό παίζει παιχνίδια... Γιαυτό άλλωστε δεν θέλω να πάρω κάποια απόφαση έχοντας τη \"καβάντζα\" της άλλης σχέσης.

[researcher]

παρακαλουμε chris


δειχνει ωριμοτητα η αποφαση σου


πολυ ομορφα


ευχομαι τα καλυτερα για σενα και την οικογενεια σου


χαρα μας που μοιραστηκες τους προβληματισμους σου


η τουλαχιστον δικη μου χαρα


καλη συνεχεια και θα τα λεμε

[RainAndWind]

Νά\'σαι καλά Chris,εύχομαι όλα να σας πάνε πιο στρωτά από δω και μπρος,να βρείτε τις ισορροπίες σας.Έχεις δίκιο για το ότι τα παιδιά θέλουν ευτυχισμένους γονείς,γιατί το παράδειγμα είναι η μάθηση γι αυτά.Και δεν είναι κακό παράδειγμα ένας γονιός που συνειδητοποιεί λάθη και προσπαθεί να κάνει διορθωτικές κινήσεις,σημαίνει πως κι αυτά θα μάθουν πως δεν καταρρέουμε μπροστά σε προβλήματα,αλλά προσπαθούμε να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους σκέψης για να τα προσεγγίσουμε.;)

[chris_M]

τα παιδιά τα καταλαβαίνουν ΟΛΑ. η κορη μου είναι 2 και κάτι. Πριν ενα μήνα περιπου που είχα τα ψυχοσωματικά μου και είμασταν χάλια και οι 2, το παιδί ήταν μελαγχολικό με αποκορύφωση μερικούς εμετούς που έκανε.
Τώρα είναι πολύ καλύτερα, έχει διάθεση, χαιρεται που μας βλέπει μαζί να γελάμε κτλ. Με αποκορύφωμα τις τελευταίες μέρες που γύρισε και είπε πως είναι χαρουμενη. τι να λέμε...