Κακοποίηση για απόδοση στο σχολείο

[arktos]

Originally posted by DissolvedGirl
Τώρα που ξύπνησα για τα καλά, επανέρχομαι με ένα ακόμα γιγαντιαίο post :P

Δεν βρίσκω τίποτα μεμπτό στο να θέλει μια μητέρα να κάνουν τα παιδιά της ο,τι δεν έκανε η ίδια, εάν πρόκειται για κάτι καλο (hello υποκειμενικότητα). Το κάνουν όλοι ανεξαιρέτως, όχι μονο γονείς, και λέγεται \"μάθε από τα λάθη μου και τις ανεπάρκειες μου\". Σωστό Λάθος; Irrelevant. Μέχρι τα 12, οι γονείς αποφασίζουν για το παιδί τους, κατά προτίμηση λαμβάνοντας υπ\'όψιν τα θέλω του και τις δυνατότητες του. Μέχρι τα 18, το ιδανικό είναι έφηβος και γονιός να παίρνουν από κοινού τις αποφάσεις. Μετά την ενηλικίωση, ο γονιός πλέον έχει συμβουλευτικό ρολο και το παιδί λαμβάνει μονο του τις αποφάσεις της ζωής του.

Και έχω βαρεθεί να ακούω από παντού ότι ένα μικρό παιδί μιμείται και πράττει πάντα όπως έχει δει και μάθει από το περιβάλλον του. Η κάθε μας αντίδραση είναι ένα σύνολο, περιβάλλον+γονίδια+εμπειρί α+x, όπου x αυτό το κάτι που μας κάνει διαφορετικούς και δεν προέρχεται από πουθενά. Είναι αυτό το ίδιο κάτι που κάνει ένα παιδάκι που βλέπει πρώτη φορα στη ζωή του αράχνη να φοβάται, ένα άλλο να την λιώνει και ένα άλλο να τη σηκώνει στον αέρα και να την κοίτα εξερευνητικά. Και παραθέτω 2 παραδείγματα για να επιδείξω ότι τα πράγματα πράγματι δεν είναι τόσο απλά όσον αφορά τις παιδικές συμπεριφορές.

Παράδειγμα no1: Ο Νίκος Μπ. ήταν ένα εξαιρετικά ενεργητικό και δυνατό παιδί που χτύπαγε ανεξαιρέτως, αλλα είχε το πιο αγγελικό πρόσωπο (σύμφωνα με την μητέρα μου). Οι δάσκαλοι τον κρατούσαν τουλάχιστον μέσα τα μισά διαλείμματα μιλώντας του για να τον συμμορφώσουν, οι μητέρες φοβόντουσαν να τον καλέσουν στα party μας γιατί έκανε το σπίτι άνω κάτω, και μέσα σε 2 χρονια (1η και 2α δημοτικού) είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος σχεδόν όλου του σχολείου. Η μητέρα της καλύτερης μου φίλης και η μητέρα του ήταν συνάδελφοι, και από συζητήσεις με την μητέρα μου, η μητέρα του Νίκου στην αρχή αρνούνταν να πιστέψει ότι το παιδί της έκανε τόσο κακό στο σχολείο. Μετά από πάμπολλες παρατηρήσεις και ένα γονεϊκό συμβούλιο, ο πατέρας -εξίσου ήρεμος άνθρωπος- υποσχέθηκε σκληρότερη πειθαρχεία και η μητέρα ταράχτηκε και προβληματίστηκε πολύ. Και οι 2 έλεγαν πως ο Νίκος στο σπίτι φερόταν εξαίσια και όταν σπανια έκανε καμια αταξία η τσακωνόταν με την αδερφή του, δεχόταν την τιμωρία του αδιαμαρτύρητα. Δεν σήκωναν ποτε χέρι πάνω του, ακόμα και ο ίδιος ο Νίκος έλεγε με κάποια περηφάνια ότι \"δεν με χτυπάνε στο σπίτι, είμαι καλο παιδί, γιατί να φάω ξύλο; Αλλα εγώ χτυπάω άμα θέλω\".
Την είχα δει και εγώ τη μαμά του σε ένα party που έβαλε τον γιο της τιμωρία 3-4 φορες πριν να τον μαζέψει να φύγουν, και μου έκανε πολύ εντύπωση. Διότι συγκριτικά με την μητέρα μου και τις άλλες μαμάδες, ήταν φοβερή η διαφορα της κατσάδας που τρώγαμε εμείς που δεν κάναμε πολλές αταξίες, με τον ήρεμο και συγκροτημένο τρόπο που η μαμά του Νίκου του επέβαλε την τιμωρία του. Δεν ξέρω τι απέγινε τελικά αυτό το παιδί γιατί άλλαξα σχολείο μετά την 2α δημοτικού, αλλα για εμενα είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα παιδιού που ξυλοκοπούσε τους πάντες χωρίς κανένας ποτε (κατά πασα πιθανότητα και μέχρι τότε τουλάχιστον) να έχει υψώσει χέρι πάνω του.

Παράδειγμα no2: Όταν ήμουν μικρούλα, οι γονείς μου έλεγαν ότι δεν πρέπει να χτυπάμε τα αλλα παιδάκια για κανέναν λόγο. Μου έλεγαν επίσης όμως ότι είναι κακό πράγμα να είσαι μαρτυριάρης. Στο δικό μου, παιδικό μυαλό λοιπόν, αυτά τα 2 μπλέχτηκαν με αποτέλεσμα μέχρι μια ηλικία εμ να δέχομαι το ξύλο άλλων παιδιών χωρίς να τα χτυπάω πίσω, απλά να τρέχω να ξεφύγω, εμ να μην το λέω σε κανέναν για να μην θεωρηθώ μαρτυριάρα. Έπρεπε να μεγαλώσω αρκετά ώστε να διακρίνω μονη μου τη γραμμή μεταξύ του \"μαρτυρας\" και \"επιστατώ την προσοχή\", μεταξύ του \"χτυπάω\" και του \"υπερασπίζομαι τον εαυτό μου\".

Η αντίδραση του παιδιού δεν είναι πάντα απόρροια των όσων έχει μάθει η συνηθίσει στο σπίτι. Και λυπάμαι αλλα η οργή και η τιμωρία δεν συνιστούν κακοποίηση, γιατί νομίζω ότι βάλαμε ταμπέλα έναν ορο σε κάτι που μπορεί εν τέλη να μην είναι τόσο τραγικό όσο ο ορος υπονοεί. Κακομεταχείριση ναι, κακοποίηση όχι, εκτος αν δεχτούμε ότι υπάρχουν πάμπολλες βαθμίδες και είδη κακοποίησης, και χρειάζεται πολλή προσοχή διότι ήδη έχουν αρχίσει οι παρεξηγήσεις (η Remedy f.e. άρχισε να λέει πως η συγκεκριμένη μητέρα τα ξυλοφορτώνει/δέρνει ανεξαιρέτως, ενώ η RaW μίλησε για τράβηγμα μαλλιών σε συγκεκριμένες συνθήκες. Το ίδιο το κοριτσάκι είπε \"με χτυπάει πολύ\" ενώ τελικά εννοούσε ότι η μαμά της τραβάει τα μαλλιά όταν δεν φέρνει καλους βαθμούς). Συν τοις άλλοις, όπως είπε και ο keep, δεν υπάρχει τέλειος γονιός, όπως δεν υπάρχει και τέλειος άνθρωπος. Απόψεις του στυλ \"αν δεν μπορεί να σταματήσει να κακοποιεί τα παιδιά του, ας μην έκανε παιδιά\" είναι μάλλον αφελείς γιατί δεν μπορείς ΚΑΘΟΛΟΥ να προεξοφλήσεις πως θα φέρεσαι σαν γονιός, και δυστυχώς δεν υπάρχει και test drive σε αυτόν τον τομέα.

Τέλος, τα παιδιά κρατάνε στην ψυχή και την μνήμη τους διαφορετικά πράγματα. Η μητέρα μου και εγώ \"παίζαμε\" ξύλο συνεχεια όταν ήμουν μικρή επειδή δεν της άρεσε να χάνει όταν παίζαμε, το οποιο συνιστά πολλή περισσότερο \"κακοποίηση\" αν θέλετε από την ανηψιά της RaW, και αν με ρωτήσεις τώρα, δεν θυμάμαι συγκεκριμένα ούτε μια από τις φορες που να είχα φάει ξύλο. Αντίθετα, ο πατέρας μου μια φορα στη ζωή του ούτε καν με χτύπησε, απλά μου τράβηξε το αυτί και τα μαλλιά επειδή δεν πρόσεχα που μου εξηγούσε ένα πρόβλημα στα κλάσματα. Σας πληροφορώ πως έχω κρατήσει την εικόνα αυτή αυτούσια, θυμάμαι τι φορούσα, τι φορούσε, που καθόμασταν, τι μαγείρευε η μαμά μου, τι τραπεζομάντηλο είχε στρωμένο και ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες.

Κανένας σε αυτό τον κόσμο δεν έχει το υποκειμενικό αλάθητο, ούτε ο Παπας, ούτε τα παιδιά. Όλοι \"υποφέραμε\" σε κάποιον τομέα από τις απόψεις και τις συμπεριφορές των γονιών μας, όμως αυτό δεν είναι πρόβλημα για να χρειάζεται λύση. Έτσι είναι, status quo, και κανεις δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Όλοι οι γονείς κάποια στιγμή, οι περισσότεροι άθελα τους, θα κάνουν \"κακό\" στο παιδί τους, όπως και όλα τα παιδιά κάποια στιγμή θα δράσουν η θα αντιδράσουν σύμφωνα η αντίθετα με τα στάνταρ των γονιών τους. Κανεις μα κανεις δεν είναι τέλειος, και οποιος πραγματικά πιστεύει ότι η δικη του διαπαιδαγώγηση στο παιδί του είναι άμεμπτη και δεν θα έχει ποτε θέμα με τα τεκνα του γιατί είναι ο καλύτερος γονιός, sorry αλλα η αντίδραση μου πάντα ήταν και θα είναι \"XAXAXA, περίμενε να φτάσει το παιδί σου στην εφηβεία και τα ξαναλέμε\".

Συμφωνώ με τον keep ότι η RaW θα κάνει περισσότερο καλο αν μιλήσει με την μητέρα προτρείνοντάς την να ζητήσει βοήθεια και να αλλάξει, παρα αν παρέμβει η ίδια για την αλλαγή. Εάν επιλέξει να κάνει το οτιδήποτε βεβαια, ωφελεί να βεβαιωθεί πρωτα οτι όσα λένε τα παιδιά είναι αλήθεια και ακριβή, και όχι υπερβολές. Όμως RaW προς Θεού μην ονοματίζεις όλες τις διαφορετικές συμπεριφορές από τη δικη σου ως \"κακοποίηση\" σύμφωνα με τα δικά σου στάνταρ (γιατί ακόμα και εδώ στο forum υπάρχουν άνθρωποι που διαφωνούν επί του ορου) Κατά εμέ, όντας ενήλικη, θα στρέψεις την προσοχή σου στους ενήλικες, και να θυμάσαι πως μετά από αυτή σου την παρέμβαση, δεν πρέπει να χωθείς άλλο. Δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα αλλα εδώ στο Αμέρικα οι κοινωνικοί λειτουργοί βουτάνε παιδιά από τις οικογένειες τους για ψύλλου πήδημα, ένα σπρώξιμο η ένα απλό χαστούκι, και θα σε μισήσει το παιδί -hell, εδώ και εγώ θα σε μισήσω- αν η δικη σου παρέμβαση διαλύσει την οικογένεια.

ντισολβντ, χελοου.
καταρχήν αν η επιθυμία ήταν πάντα να γίνω γιατρός, αυτό δεν σημαίνει πως θα δέρνω, κλείνω στο μπάνιο το παιδί μου, τραβάω τα μαλλιά του μήπως και το πετύχω.
επίσης εκεί στην αμερική, η νομοθεσία είναι εντελώς διαφορετική από ότι προφανώς και γνωρίζεις.

[Sofia]

Originally posted by DissolvedGirl

Originally posted by Sofia
Mία μορφη βιας ειναι η σωματικη κακοποιηση.Αντικειμενικα. Ειτε αποφασιζεις εσυ να το αποδεχτεις ως τετοιο ειτε οχι. Απο κει κ περα, δεν μιλησα για χαστουκια μεσα στο ερωτικο παιχνιδι, ουτε σε περιπτωση εκτακτης αναγκης πχ. αν λιποθυμισεις κλπ.

Και ποιος σου είπε -η ακόμα καλύτερα, ποιος πιστεύεις πραγματικά ότι ζει τη ζωή του σύμφωνα με οτιδήποτε αντικειμενικό Λες δεν μίλησες για χαστούκια μέσα στο ερωτικό παιχνίδι η σε άλλες φάσεις, αλλα με το σκεπτικό σου, εφόσον ένα χαστούκι για εσένα είναι αντικειμενικά μια μορφή βίας, είτε το δέχομαι είτε όχι όπως λες, δεν έχει ούτε σημασία τα πλαίσια στο οποιο δίνεται και θα έπρεπε να έχω καταγγείλει τους μισους από τους μικρούς συμμαθητές μου. Εσύ η ίδια με τα λόγια σου βάζεις το υποκειμενικό στοιχειο μέσα στο τι συνιστά κακοποίηση, βία κτλ. Γιατί απλούστατα, δεν γίνεται να ζήσουμε τις ζωές μας αλλιώς.

Μαλλον δεν εγινα εγω καταννοητη. Το καθε τι σε ενα πλαισιο παιρνει αλλη μορφη. Ετσι δεν εννοουσα οτι ενα χαστουκι σε περιπτωση που λιποθυμισει καποιος ή στο σεξ μπορει να συγκριθει με ενα χαστουκι σε εναν καβγα ή σαν τιμωρια σε ενα παιδι και σε εναν ενηλικα.

Ετσι λοιπον αντικειμενικα ειπα οτι το χαστουκι ειναι βια εκτος των παραδειγματων που ανεφερες (σεξ κλπ). Κ φυσικα δεν εχει το ιδιο βαρος το χαστουκι (και οποια αλλη πραξη) απο εναν ανηλικο με εναν ενηλικα. Ειτε ειναι ο αποδεκτης ειτε αυτος που το δινει....Γι αυτο κ σε ρωτησα αν θεωρεις αν εισαι η ιδια στα 5 κ στα 22.

[Sofia]

Originally posted by keep_walking
Η τελειοτητα που περιγραφουν πολλοι ειναι απιαστη και δεν ξερω αν ζουμε τελικα σε διαφορετικο συμπαν...απο που πηγαζει αυτο θεωρουμε τους εαυτους μας υπερβολικα τελειους οποτε ολοι οι αλλοι ειναι ατελεις?

Συγγνωμη: ειναι ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ να μαθεις να διαχειριζεσαι τα νευρα σου, χωρις να ξεσπας σε ατομα που ειναι ανυπερασπιστα?????

[arktos]

Originally posted by DissolvedGirl

Originally posted by Sofia
Δλδ το χαστουκι, δεν ειναι βία! σωστα?

Αντικειμενικά, ναι. Υποκειμενικά, για εμενα, δεν είναι βία γιατί έχω τα δικά μου στάνταρ. Η κακοποίηση έχει παρα μα παρα πολλές διαβαθμίσεις, και ο κάθε άνθρωπος έχει ένα όριο ανοχής. Η κακοποίηση δεν είναι πάντα βία όμως, και κακώς ταυτίζεις τις έννοιες.

Για να το εξηγήσω καλύτερα, αν κάποιος μου ρίξει χαστούκι, θα πω \"μου έριξε χαστούκι\". Αν κάποιος μου ρίξει μπουνια, θα πω \"με χτύπησε\". Υπάρχουν και καλά χαστούκια π.χ. \"χαστούκισε με για να ξυπνήσω\" τα σεξουαλικά χαστουκάκια στα οπίσθια. Τίποτα από αυτά όμως για εμενα δεν συνιστά ούτε βία ούτε κακοποίηση.

οκ.
όταν κάποιος σου ρίξει μπουνιά και σου έχει μαυρίσει το πρόσωπο και σου έχει σπάσει κι ένα δόντι, εσύ έλα να μας πεις \"με χτύπησε \".

[Sofia]

Originally posted by DissolvedGirl
Είπα όμως και το ξαναλέω, ότι ο ορος \"κακοποίηση\" έχει τόσες μα τόσες διαβαθμίσεις που οφείλεις να ξέρεις 100% για ποια από όλες μιλάς. Γιατί νομίζεις υπάρχουν διαφορετικές ποινές στα δικαστήρια; Δεν είναι ούτε η κάθε μορφή βίας ίδια, ούτε κακοποίηση.

Σαφως κ υπάρχουν διαβαθμισεις. Ομως δεν χρειαζεται η super hard core βια για να κανεις κακο σε ενα παιδι. Ουτε η light βια κάνει καλό ή περναει στο ντουκου. Μιλαμε για εναν ζωντανο ευθραυστο ζωντανο οργανισμο. Που εχουμε ευθυνη γι αυτον κ υποτιθεται τον αγαπαμε.

Κι αντε και ξερω οτι η βια που ασκω δεν ειναι και η χειροτερη...εμενα αυτο ως μανα, σε τί με βοηθάει? Οτι υπάρχουν κ χειροτερες? Ή μου διασφαλιζει, οτι δεν μπορουν να με πανε στα δικαστηρια?

Originally posted by DissolvedGirl

Η διαφορα μας είναι ότι εσύ το έχεις δέσει κόμπο ότι τα παιδιά λένε την πλήρη αλήθεια, ότι η μητέρα είναι ένας κακός άνθρωπος από τον οποιο χρειάζονται προστασία και ότι αυτή η συμπεριφορά θα χαράξει βαθύτατα τις ψυχούλες τους. Εγώ από την άλλη που είμαι πιο κοντά στην παιδική ηλικία, αφήνω ένα τεράστιο ενδεχόμενο τα παιδιά να υπερβάλλουν όπως είθισται, και επειδή δεν έχουμε ιδέα στο τι συγκρατεί η ψυχολογία του κάθε ενός, σε 10 χρονια από σήμερα να έχουν ξεχάσει τα μισά από όσα λένε ότι/η περνάνε τώρα.

Η διαφορα μας ειναι οτι προτιμω να ακουσω τα παιδια σκέτο. Απλα να τα ακουσω χωρις να τα βγαλω ανισορροπα ή υπερβολικα. Γιατι ακομα κι αν ειναι υπερβολικα, καποιο λογο θα εχουν. Κ καλυτερο ειναι να τους δωσω προσοχη απο το να μεινω αδιαφορη σ αυτα που υποστηριζουν.

Οσο για τις μνημες, ναι. Τις περισσοτερες φορες απωθουμε αυτα που μας πονουν περισσοτερο. Το βιωμα ομως με καποιο τροπο μενει μεσα μας.

Τελος δεν ειπα ποτε οτι η μανα ειναι ενας κακος ανθρωπος. Ουτε αυτος που χτυπαει. Ειναι ομως σιγουρα προβληματικος. Κι αυτο φτανει κ περισσευει για να κανει εναν γονιο κακο.

[arktos]

Originally posted by DissolvedGirl

Εγώ από την άλλη που είμαι πιο κοντά στην παιδική ηλικία, αφήνω ένα τεράστιο ενδεχόμενο τα παιδιά να υπερβάλλουν όπως είθισται, και επειδή δεν έχουμε ιδέα στο τι συγκρατεί η ψυχολογία του κάθε ενός, σε 10 χρονια από σήμερα να έχουν ξεχάσει τα μισά από όσα λένε ότι/η περνάνε τώρα.

κι εγώ από την άλλη που είμαι 20 χρόνια μεγαλύτερη σου, σε διαβεβαιώ πως δεν ξεχνάνε.

[DissolvedGirl]

Originally posted by arktos
οκ.
όταν κάποιος σου ρίξει μπουνιά και σου έχει μαυρίσει το πρόσωπο και σου έχει σπάσει κι ένα δόντι, εσύ έλα να μας πεις \"με χτύπησε \".

E τι άλλο θα μπορούσα να πω βρε άρκτος; Μου χόρεψε βαλς;

Originally posted by Sofia
Σαφως κ υπάρχουν διαβαθμισεις. Ομως δεν χρειαζεται η super hard core βια για να κανεις κακο σε ενα παιδι. Ουτε η light βια κάνει καλό. Κι αντε και ξερω οτι η βια που ασκω δεν ειναι και η χειροτερη...εμενα αυτο ως μανα, σε τί με βοηθάει? Οτι υπάρχουν κ χειροτερες? Ή μου διασφαλιζει, οτι δεν μπορουν να με πανε στα δικαστηρια?

Εγώ όμως αυτό που σου λέω είναι ότι, όταν αυτό η το οποιοδήποτε παιδί μεγαλώσει, μπορεί κάτι που εσύ θεωρείς βία, κάτι που εσύ πιστεύεις ότι θα το τραυματίσει και θα το θυμάται για πάντα, το ίδιο να μην το απασχολεί καν. Αυτό δεν σημαίνει άντε ας δοκιμάσουμε να δούμε τι θα του μείνει, αλλα επίσης δεν σημαίνει ότι κάτι που εσύ θεωρείς ουδέτερο η θετικό, το ίδιο να το βλέπει με τελείως άλλη ματια. Γιατί ακόμα και τα παιδιά έχουν τη δικη τους αλήθεια και υποκειμενικότητα.

Originally posted by SofiaΗ διαφορα μας ειναι οτι προτιμω να ακουσω τα παιδια σκέτο. Απλα να τα ακουσω χωρις να τα βγαλω ανισορροπα ή υπερβολικα. Γιατι ακομα κι αν ειναι υπερβολικα, καποιο λογο θα εχουν. Κ καλυτερο ειναι να τους δωσω προσοχη απο το να μεινω αδιαφορη σ αυτα που υποστηριζουν.

Εγώ όμως που δεν είμαι μάνα αλλα παιδί, και δεν με πιάνει το μητρικό μου κατιτίς όταν ακούω για κακοποίηση παιδιών γιατί δεν ταυτίζω τα δικά μου που δεν έχω με αυτά που μου περιγράφονται, ούτε με πιάνουν τα ενοχικά μου ως γονιό, προτιμώ να έχω τα ματια και τα αφτιά μου ανοιχτά και τις κεραίες μου στραμμένες πρώτα στο να εντοπίσω το πραγματικό επίπεδο του προβλήματος χωρίς να ταχθώ ούτε με τα παιδιά ούτε με τη μητέρα. Επειδή θυμάμαι και εγώ κάτι περιστάσεις που η περιγραφή μου όταν ήμουν μικρή ήταν το λιγότερο τραβηγμένη από τα μαλλιά, κρατάω μια πισινή. Και κατ\'εμέ δεν υπάρχουν βαθείς και ύποπτοι λόγοι για τα πάντα. Τα μικρά παιδιά μερικές φορες είναι υπερβολικά, λένε ψεματάκια, είναι ατρόμητα η κάνουν αταξίες επειδή απλούστατα, είναι παιδιά.

Originally posted by SofiaΟσο για τις μνημες, ναι. Τις περισσοτερες φορες απωθουμε αυτα που μας πονουν περισσοτερο. Το βιωμα ομως με καποιο τροπο μενει μεσα μας.

Όλα τα βιώματα μένουν μέσα μας, αυτό δεν σημαίνει ότι μας επηρεάζουν εσαεί. Και μερικοί δεν απωθούν τις μνήμες που τους πονάνε περισσότερο. Τις βγάζουν στην επιφάνεια και τις πολεμάνε μέχρι να μην τους πονάνε πια. Το μονο πάντα που θα πω περί ψυχολογίας, είναι πως τα πάντα είναι υποκειμενικά.

Originally posted by SofiaΤελος δεν ειπα ποτε οτι η μανα ειναι ενας κακος ανθρωπος. Ουτε αυτος που χτυπαει. Ειναι ομως σιγουρα προβληματικος. Κι αυτο φτανει κ περισσευει για να κανει εναν γονιο κακο.

Εάν ρωτήσεις τα παιδιά τους, ολοι οι γονείς είναι κακοί σε κάποια φάση η σε κάποιο επίπεδο. Όλοι έχουν υπάρξει προβληματικοί σε κάποιους τομείς, και είμαι σίγουρη πως και εγώ μια από τα ίδια θα είμαι. Είναι μια αδιαμφισβήτητη και αέναη αλήθεια.

Originally posted by arktos
κι εγώ από την άλλη που είμαι 20 χρόνια μεγαλύτερη σου, σε διαβεβαιώ πως δεν ξεχνάνε.

Και εγώ από την άλλη, που έχω φάει ξύλο στη ζωή μου και ξέρω ότι δεν θυμάμαι τίποτα, σε διαβεβαιώ ότι αυτή σου η άποψη είναι τελείως υποκειμενική, ότι το ξέρεις ήδη χωρίς να στο πω εγώ, και ότι δεν μπορείς να προεξοφλήσεις πως θα αντιδράσει ο κάθε ένας, ενήλικας, παιδί ή παππούς, ούτε από δικη σου εμπειρία, ούτε σύμφωνα με τον νομο των πιθανοτήτων :)

[soft]

Oταν μιλαμε για κακοποιησεις που σε εχουν πονεσει και σε εχουν πληγωσει,εκει για μενα δεν γινεται κανενας λογος για καμια διαβαθμηση,ουτε μετρα συγρισεις..Δεν υπαρχει λιγο χαστουκι,λιγο μαλλι,λιγο ξυλο,λιγη φωνη,λιγη απειλη
Υπαρχει κακοποιηση λεκτικη ,σωματικη και δεν ειναι μετρησημη
οσο αναφορα αν σε 10 χρονια ξεχνας ,απο προσωπικη μου εμπειρια μιλαω,οχι δεν ξεχνας ποτε,αλλα μαθαινεις να τα διαχειριζεσαι

[Sofia]

Originally posted by DissolvedGirl
Εγώ όμως αυτό που σου λέω είναι ότι, όταν αυτό η το οποιοδήποτε παιδί μεγαλώσει, μπορεί κάτι που εσύ θεωρείς βία, κάτι που εσύ πιστεύεις ότι θα το τραυματίσει και θα το θυμάται για πάντα, το ίδιο να μην το απασχολεί καν. Αυτό δεν σημαίνει άντε ας δοκιμάσουμε να δούμε τι θα του μείνει, αλλα επίσης δεν σημαίνει ότι κάτι που εσύ θεωρείς ουδέτερο η θετικό, το ίδιο να το βλέπει με τελείως άλλη ματια. Γιατί ακόμα και τα παιδιά έχουν τη δικη τους αλήθεια και υποκειμενικότητα.

Το ξυλο ως πραξη ειναι απο μονη της κακοποιητικη. Το πώς θα την δει το καθε παιδι κ πώς θα την μεταβάλει στο περασμα των χρονων για να την διαχειριστει εξαρταται απο πολλους παραγοντες. Και σ αυτο το φορουμ μπορουμε ολοι να διαβασουμε το πώς το χει \"δεχτει\" το καθε παιδι το βιωμα του. Αν το θυμαται, πώς το θυμάται, πώς το εχει εξηγησει, ποσο εχει κατηγορησει τον εαυτο του κ ποσο εχει κατηγορησει τους γονεις του.

Υποκειμενικος ειναι ο τροπος που βιωνουμε ο καθενας τη ζωη μας σιγουρα. Αλλα κανενα παιδι δεν θυμαται το ξυλο που εφαγε με νοσταλγια και σε κανενα παιδι δεν κανει καλο. Αυτο ειναι μια αληθεια ακλονητη. Το ποσο κακο κανει στον καθενα μας ή ποσο κακο θα κανει, δεν μειωνει το βαρος της πραξης. Ουτε την δικαιολογει, ουτε δινει αλλοθι.

[Sofia]

Originally posted by DissolvedGirl
Εάν ρωτήσεις τα παιδιά τους, ολοι οι γονείς είναι κακοί σε κάποια φάση η σε κάποιο επίπεδο. Όλοι έχουν υπάρξει προβληματικοί σε κάποιους τομείς, και είμαι σίγουρη πως και εγώ μια από τα ίδια θα είμαι. Είναι μια αδιαμφισβήτητη και αέναη αλήθεια.

Εαν ρωτησεις τα παιδια, θα δεις οτι 9 στα 10, θα σου πουν:
\"ημουν διαολος\",
\"εκανα πολλες αταξιες\",
\" οι γονεις μου ηταν αυστηροι αλλα ειχαν δικιο γιατι.....\",
\" οι γονεις μου ειχαν νευρα γιατι ειχαν πολλα στο κεφαλι τους κ εγω δεν ακουγα....\",
\"δεν ημουν καλος μαθητης....\"

και άπειρες ακομα δικαιολογιες για να καταληξουν στην ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ κ ακλονητη αληθεια οτι

\" οι γονεις μας μας αγαπουν πιο πολυ απο τον καθενα στη γη και οτι κ αν κανουν ειναι για το καλο μας\". Αρα και να φας κ ξυλο δεν τρεχει κ τίποτα...Ολα καλα.

[gus1973]

Δεν διάβασα όλα τα μηνύματα παρά τα τελευταία και ιδιάιτερα το διάλογο μεταξύ sofias και DissolvedGirl... να προσθέσω (στα όσα γράφει η sofia) ότι πέρα από το ότι έχουμε την τάση να υποβαθμίζουμε ως μη σημαντικά τα περιστατικά (οποιασδήποτε μορφής) κακοποίησης κατά την παιδική μας ηλικία, έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε γονείς και περίοδο παιδικών μας χρόνων περιγράφοντας τα ώς τα καλύτερα. Έως το τέλος του δημοτικού ο πατέρας μου μου είχε ρίξει κάποιες σφαλιάρες και παντοφλιές. Έως κάποιο σημείο τόσο εγώ όσο και αυτός υποστηρίζαμε ότι δεν το θυμόμαστε καν. Δεν ξέρω αν με σημάδεψε και πόσο αλλά είναι αξιοσημείωτο ότι δεν ήθελα να θυμάμαι...

[Φωτεινη!]

Originally posted by DissolvedGirl

Originally posted by SofiaΗ διαφορα μας ειναι οτι προτιμω να ακουσω τα παιδια σκέτο. Απλα να τα ακουσω χωρις να τα βγαλω ανισορροπα ή υπερβολικα. Γιατι ακομα κι αν ειναι υπερβολικα, καποιο λογο θα εχουν. Κ καλυτερο ειναι να τους δωσω προσοχη απο το να μεινω αδιαφορη σ αυτα που υποστηριζουν.

Εγώ όμως που δεν είμαι μάνα αλλα παιδί, και δεν με πιάνει το μητρικό μου κατιτίς όταν ακούω για κακοποίηση παιδιών γιατί δεν ταυτίζω τα δικά μου που δεν έχω με αυτά που μου περιγράφονται, ούτε με πιάνουν τα ενοχικά μου ως γονιό, προτιμώ να έχω τα ματια και τα αφτιά μου ανοιχτά και τις κεραίες μου στραμμένες πρώτα στο να εντοπίσω το πραγματικό επίπεδο του προβλήματος χωρίς να ταχθώ ούτε με τα παιδιά ούτε με τη μητέρα. Επειδή θυμάμαι και εγώ κάτι περιστάσεις που η περιγραφή μου όταν ήμουν μικρή ήταν το λιγότερο τραβηγμένη από τα μαλλιά, κρατάω μια πισινή. Και κατ\'εμέ δεν υπάρχουν βαθείς και ύποπτοι λόγοι για τα πάντα. Τα μικρά παιδιά μερικές φορες είναι υπερβολικά, λένε ψεματάκια, είναι ατρόμητα η κάνουν αταξίες επειδή απλούστατα, είναι παιδιά.

Ισως όμως να ταυτίζεσαι με τα \"υπερβολικά\" παιδάκια και να πιστευεις οτι επειδη ησουν τετοιο και ελεγες και ψεματάκια,το ξυλο ειναι η φυσική συνεπεια των πραξεων σου .Απολύτως φυσιολογικό..

[nature]

Κάποτε βρέθηκα στην γενική αστυνομική διεύθυνση, στην εισαγγελία ανηλίκων, διαμαρτυρόμενη με άλλους γονείς, για έναν δάσκαλο που ασκούσε βία στα παιδιά. Είχαμε ήδη απηυδήσει από τη συγκάλυψη αυτής της βίας, εκ μέρους της διεύθυνσης του σχολείου και των λοιπών παραγόντων της γραφειοκρατείας του υπουργείου Παιδείας....
Ξέρετε τώρα, κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει που λένε.

Ε, λοιπόν, μάθαμε από την εισαγγελία ανηλίκων, ότι θεωρείται βία και κακοποίηση ακόμα και αν ο δάσκαλος, σκίσει το γραπτό του παιδιού σε ένδειξη αποδοκιμασίας!!!! Γιατί είναι καταστροφή της ιδιοκτησίας του παιδιού. Δεν το ήξερα μέχρι τότε.
Μας είπαν ότι αν αντιληφθούμε κάτι τέτοιο, μπορούμε να κάνουμε άμεσα μήνυση και να πάει ο δάσκαλος αυτόφωρο!
Αυτά, για τον ορισμό της κακοποίησης και της βίας......

[DissolvedGirl]

Originally posted by Αφωτεινή
Ισως όμως να ταυτίζεσαι με τα \"υπερβολικά\" παιδάκια και να πιστευεις οτι επειδη ησουν τετοιο και ελεγες και ψεματάκια,το ξυλο ειναι η φυσική συνεπεια των πραξεων σου .Απολύτως φυσιολογικό..

Απολύτως λάθος συμπέρασμα :D Δεν ταυτίζομαι με κανέναν, παιδάκι η γονέα, εξού και είπα ότι κρατάω πισινή. Μερικά πράγματα όμως είναι συνηθισμένα με όλα τα παιδάκια, και δεν έχω πρόβλημα να το παραδεχτώ. Τέλος, το ξύλο δεν είναι η φυσική κατάληξη του τίποτα.

Originally posted by Sofia
Εαν ρωτησεις τα παιδια, θα δεις οτι 9 στα 10, θα σου πουν:
\"ημουν διαολος\",
\"εκανα πολλες αταξιες\",
\" οι γονεις μου ηταν αυστηροι αλλα ειχαν δικιο γιατι.....\",
\" οι γονεις μου ειχαν νευρα γιατι ειχαν πολλα στο κεφαλι τους κ εγω δεν ακουγα....\",
\"δεν ημουν καλος μαθητης....\"

και άπειρες ακομα δικαιολογιες για να καταληξουν στην ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ κ ακλονητη αληθεια οτι

\" οι γονεις μας μας αγαπουν πιο πολυ απο τον καθενα στη γη και οτι κ αν κανουν ειναι για το καλο μας\". Αρα και να φας κ ξυλο δεν τρεχει κ τίποτα...Ολα καλα.

Σοφια, τίποτα από όσα ανέφερες για εμενα δεν συνιστούν δικαιολογία, τα λένε τόσο τα παιδιά που τρώνε ξύλο όσο και αυτά που δεν τα έχει χτυπήσει ποτε κανένας.. Αν ήσουν διάολος και έκανες πολλές αταξίες, θεωρείς ότι ήσουν διάολος και έκανες πολλές αταξίες. Αν οι γονείς σου ήταν αυστηροί, ε καί; Εάν είχαν νεύρα και εσύ δεν άκουγες, τώρα ξέρεις πως θα αισθάνονταν. Και αν δεν ήσουν καλός μαθητής, δεν ήσουν καλός μαθητής. Προσωπικά, όσα άτομα ξέρω, κανένας δεν υποστηρίζει αυτήν την ακλόνητη αλήθεια όπως λες.

Η μητέρα μου είναι ένας πολύ σκληρός άνθρωπος. Η μητέρα της είναι τρισχειρότερα. Και από τις ιστορίες που μου λέει για την παιδική της ηλικία, θα παραθέσω μονο μια:
Όταν ήταν παιδιά, η παρέα της έπαιζε στις γραμμές του τρένου. Όταν το πήραν χαμπάρι οι γονείς, τους είπαν να βρούν να παίξουν αλλου (ο παππούς μου μάλιστα έχτισε και καλύβα για τα παιδιά) αλλα η μαμά μου και η λοιπή κομπανία τίποτα. Μετά από λίγο καιρό άρχισαν οι απαγορεύσεις και οι τιμωρίες, αλλα κλασσικά όταν δεν επέβλεπαν οι γονείς, τσούπ όλη η παρέα ξανά στις γραμμές. Μια μέρα την πέτυχε η γιαγιά μου τη μαμά μου και την τραβολόγησε στο σπίτι όπου της έδωσε ένα φοβερό χαστούκι και την έκλεισε μέσα για το απόγευμα. 2 μέρες μετά, ένα τρένο πάτησε ένα από τα παιδιά, το έκοψε στα 2. Η μαμά μου είναι ακόμα ευγνώμων στη γιαγιά μου για εκείνο το χαστούκι.

Για τελευταία φορα, το αν θα τρέξει τίποτα η όχι, είναι υποκειμενικό, και όσο μεγαλώνεις το αποφασίζεις εσύ. Εγώ ξέρω ότι έχω φάει ξύλο στη ζωή μου, και δεν βρίσκω κανέναν λόγο, εφόσον δεν θυμάμαι από μονη μου κάτι το συγκλονιστικό, να το ξεθάψω από τη μνήμη μου με τη βία για να δω αν και ποσο θα με επηρεάσει.

[Φωτεινη!]

Originally posted by DissolvedGirl

Originally posted by Αφωτεινή
Ισως όμως να ταυτίζεσαι με τα \"υπερβολικά\" παιδάκια και να πιστευεις οτι επειδη ησουν τετοιο και ελεγες και ψεματάκια,το ξυλο ειναι η φυσική συνεπεια των πραξεων σου .Απολύτως φυσιολογικό..

Απολύτως λάθος συμπέρασμα :D Δεν ταυτίζομαι με κανέναν, παιδάκι η γονέα, εξού και είπα ότι κρατάω πισινή. Μερικά πράγματα όμως είναι συνηθισμένα με όλα τα παιδάκια, και δεν έχω πρόβλημα να το παραδεχτώ. Τέλος, το ξύλο δεν είναι η φυσική κατάληξη του τίποτα.

Για τελευταία φορα, το αν θα τρέξει τίποτα η όχι, είναι υποκειμενικό, και όσο μεγαλώνεις το αποφασίζεις εσύ. Εγώ ξέρω ότι έχω φάει ξύλο στη ζωή μου, και δεν βρίσκω κανέναν λόγο, εφόσον δεν θυμάμαι από μονη μου κάτι το συγκλονιστικό, να το ξεθάψω από τη μνήμη μου με τη βία για να δω αν και ποσο θα με επηρεάσει.

Συμπέρασμα δεν ηταν, \"ισως \" σου εγραψα,τωρα το τι νιωθεις η οχι το ξερεις μονο εσυ και εγω δεν θελω να σε πεισω για το αντιθετο...
Τα υπολοιπα που γράφεις ειναι τα ευκόλως εννοουμενα..