Δεν αντέχω άλλα κλάματα!!
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 9 of 9
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Location
    ΑΘΗΝΑ
    Posts
    22

    Δεν αντέχω άλλα κλάματα!!

    Γειά σας και απο εμάς..
    Το πρόβλημά μου είναι -θέλω να πιστεύω- με ημερομηνία λήξης,αλλα παρόλ'αυτά,δεν παύει να είναι ανηπόφορο...
    Έχω 2 μωράκια,2 αγόρια...Το ένα 18 μηνών και το άλλο 3 μηνών...Εγώ φέτος κλείνω τα 32...Ζώ σ'ένα σπίτι μόνη μαζί τους,ο σύζυγός μου εργάζεται πολλές ώρες και είμαι εντελώς αβοήθητη και μόνη.
    Πρίν 2 χρόνια που παντρεύτηκα,ήμουν μαθημένη να τα βρίσκω όλα έτοιμα.Παρ'όλ'αυτά,μπήκα στο χορό και μιά χαρά τα κατάφερα και ως έγκυος,και μετά που γέννησα το πρώτο μωρό (με καισσαρική και τα 2),αντιμετώπισα δυσκολίες προσαρμογής,αλλα καταφέρνω να κρατάω το σπίτι μου σε μία υποφερτή κατάσταση...
    Εδώ και 3 μήνες έχω και το 2ο μωράκι μου πλέον,το οποίο ωσπου να γεννηθεί,πραγματικά ΜΑΡΤΗΡΗΣΑ!!
    Με τον άλλο μου μικρούλη να πρέπει να τον σηκώνω όλη την ημέρα,κι ένα σπίτι να πρέπει να το φέρω βόλτα,έφτασα στο σημείο να κουτσαίνω...
    Ήρθε η ευλογημένη στιγμή που γέννησα και γυρίζοντας απο το μαιευτήριο,αντί να καθήσω να περάσω τις λεχωνιές μου με τα μωρά μου,έτρεχα στο παίδων με το μεγάλο μωράκι μου γιατί τον κόλλησα την γρίπη των χοίρων και καθήσαμε μέσα 1 εβδομάδα.Εγώ δε,με 42 πυρετό 2 μέρες και σπασμούς και άλλες δύο μετά με υποθερμία...Παρόλ'αυτά,θήλα� �α το νεογέννητο γιατί νόμιζα οτι ήταν συμπτώματα απο την γέννα και δεν ήξερα τι είχα...Με το νεογέννητο ήρθε και κάθησε η μητέρα μου γιατί δεν ήθελα να την θέσω σε κίνδυνο να κολλήσει κι εκείνη,μεγάλη γυναίκα κ.τ.λ...Μόλις είδα οτι έκανε πυρετό και το παιδάκι μου κατάλαβα οτι κάτι δεν πάει καλά και αμέσως πήγαμε στο παίδων οπου εκεί μου είπαν οτι του το κόλλησα εγώ.
    (Ευτυχώς το μικρό δεν έπαθε τίποτα...)
    Απο τη στιγμή λοιπόν που βγήκαμε απο το μαιευτήριο,άρχισαν τα βάσσανα....
    Και απο τότε δεν έχουν σταματήσει...Τι να σας λέω,τα λέω και όλα μαζεμένα....Το πώς ένιωθα στο παίδων που μάζευα το γάλα με το θήλαστρο και το άδειαζα στο νεροχύτη 200 ml κάθε φορά?Η που γύρισα στο σπίτι και ήμουν σε καραντίνα απο το βρέφος,ακόμη δεν το είχα γεννήσει και το κοιτούσα απο μακρυά που έκλαιγε κι έκλαιγα κι εγώ μαζί ,που δε μπορούσα να το πλησιάσω...?
    Πέρασαν οι μέρες της καραντίνας και έφυγε και η μητέρα μου γιατί δεν έίναι και εύκολο να έρχεται συνέχεια μένει λίγο μακρυά....και άρχισε το πραγματικό μου μαρτήριο....
    Να κλαίνε ταυτόχρονα και τα 2 μωρά και να μην ξέρω ποιό να πρωτοπάρω αγκαλιά...Και άσε την τομή που κάποια στιγμή μάτωσε κι όλας,να με πιάνει η μέση μ και να σέρνομαι κυριολεκτικά...
    Μέσα σε όλα αυτά,το μεγάλο μου μωράκι,δε μιλάει ακόμη με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να συννενοηθούμε...λέει απλά ένα μαμά,ένα μπαμπά κι ένα μαμ που το χρισημοποιεί για όλα...
    και κατα τα άλλα,όλη την ημέρα έχουμε ένα ασταμάτητο μοιρολόϊ,λές και του πέθανα κούφια η ώρα και με κλαίει...
    Ένα γρουσούζικο κλάμα,μιά γκρίνια που και σου παίρνει το κεφάλι αλλα και σου χαλάει κάθε διάθεση για οτιδήποτε...
    Όταν δε δεν του κάνω τα χατήρια,χτυπιέται και κλαίει λές και του τράβηξες το αυτί,αν τον ακούσει κανείς νομίζει οτι τον έχω χτυπήσει πολύ άσχημα για να κλαίει έτσι....
    Το σπίτι που μένω είναι αρκετά μεγάλο και ευρύχωρο..οπότε έχει ένα τεράστιο δωμάτιο ο μικρός και μέσα αμέτρητα παιχνίδια,διαμορφωμένο έτσι,που μοιάζει με νηπιαγωγείο...Έχω πολλή αγάπη για τα παιδάκια μου και ήθελα ο χώρος τους να είναι χαρούμενος,με πολλά,έντονα χρώματα και πολλά παιχνίδια...
    Τον οποίο όμως τόσο πολύ εύκολα βαριέται και γυρίζει στο υπόλοιπο σπίτι και τρέχω απο πίσω του γιατί μονίμως πάει και πειράζει οτι δεν πρέπει,όπως όλα τα μωρά της ηλικίας του...
    Έχω στην πόρτα του καγκελάκι προστατευτικό,αλλα δε μπορώ να τον απομονώνω συνεχώς,ειδικά όταν πηγαίνει μπροστά και κάθεται και κλαίει για να τον βγάλω,νιώθω πολύ άσχημα,το λυπάμαι το παιδί...Χώρια που η γειτονιά που ζούμε είναι σε βιομηχανική ζώνη οπότε σύν οτι έχω και το βρέφος,δεν μου επιτρέπεται να τα πάω ούτε για ένα περίπατο και το μωρό έχει μεγαλώσει στους 4 τοίχους.....
    αναγκαστηκά λοιπόν,το κάνω αυτό μόνο όταν είναι απόλυτη ανάγκη και αν δώ οτι έχει ξεχαστεί με τα παιχνίδια του ...
    Παράλληλλα και το νεογέννητο,θέλει την απόλυτη προσοχή μου...Επειδή θηλάζω,έχουμε όλα αυτά τα γνωστά θέματα,συνεχώς πεινάει γιατί ο θηλασμός δε μπαίνει εύκολα σε πρόγραμμα,συνεχώς πονάει η κοιλίτσα του,κάνει αναγωγές,και γενικά κλαίει σχεδόν όλη την ημέρα...Τη νύχτα αναγκάζομαι να το κοιμίζω δίπλα μου,τουλάχιστον όταν πεινάει να μην σηκώνομαι 2 και 3 φορές,αφού κοιμόμαστε μετά τις 12 ή στις 1-2 η ώρα,οπότε να έχω κουράγια και για τον μεγάλο το πρωϊ,να το ταϊσω,να το αλλάξω να παίξω λίγο μαζί του κτλ...
    Με όλα αυτά,όταν έρχεται ο σύζυγος το βράδι κουρασμένος κι εκείνος,να είμαι κι εγώ κομμάτια κυριολεκτικά καταπωνημένη,και πολλές φορές,τόσο πολύ που μου ζητάει το οτιδήποτε και μου ακούγεται σα να μου φορτώνεται κι εκείνος εκείνη τη στιγμή,ακόμη και για την επαφή μεταξύ μας,άσχετα που δεν υπάρχει χρόνος ούτε για να το σκεφτούμε πιά...Πάνω που με πλησιάζει,ξεκινάει κάποιο απο τα 2 να κλαίει,ξυπνάει και το άλλο,οπότε το ξεχνάμε και τρέχουμε και οι 2 σαν παλαβοί πάνω απο τα μωρά.....Μαζί με τον άντρα μου,ονειρευόμασταν την απόλυτα ευτυχισμένη οικογένεια,και τώρα μας έχουν καταπιεί όλα αυτά,και ούτε να μιλήσω δεν έχω κουράγιο όταν έρχεται,πόσο μάλλον για οτιδήποτε άλλο..Άσε που έχω κατασκηστεί στη ραγάδα και βλέπω την κοιλιά μου που είναι σαν σακούλα τσαλακωμένη και απελπίζομαι....Οκ,θεά ποτέ δεν ήμουν,αλλα δε ντρεπόμουν κι όλας για τον εαυτό μου,μιά χαρά ένιωθα με το σωματάκι που είχα!!Τώρα σκέφτομαι,αυτός ο άνθρωπος μ'αυτό που αντικρίζει,πώς έρχεται και κοντά μου??Εκείνος φυσικά προσπαθώντας να με ηρεμήσει λέει,εντάξει 2 παιδιά μου έκανες,τι περιμένω!!Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι καθησυχάζομαι κι οτι δεν πρέπει να νιώθω ανταγωνιστικά απέναντι σε γυναίκες με άψογα χαρακτηριστικά...

    Κάτι άλλο.........Φανταστείτε οτι πρίν παντρευτώ,ήμουν ένας άνθρωπος που έλλειπα όλη την ημέρα απο το σπίτι,καθώς είχα πολύ γεμάτη μέρα και επίσης δεν άντεχα τις φασαρίες που υπήρχαν στο οικογενειακό μου περιβάλλον,οπότε αν το θέλετε,το επιδίωκα κι όλας,και είχα βρεί διάφορα πράγματα που με γέμιζαν,τα οποία τώρα στερούμαι...
    Αλλα πές οτι αυτό δεν είναι και κάτι σοβαρό,άλλωστε πάνω απο τα μωρά μου δεν βάζω τίποτα.Το χειρότερο είναι οτι όλη την ημέρα πονάω κάπου,τρέχω σαν την παλαβή απο το ένα μωρό στο άλλο,παράλληλλα να περιποιηθώ λίγο και το σπίτι,τα ρούχα κτλ που δεν προλαβαίνονται και απο οικονομικής άποψης δεν υπάρχει δυνατότητα να φέρνω γυναίκα να βοηθάει,ΣΕ ΣΤΑΘΜΟ ΔΕΝ ΒΑΖΩ ΤΑ ΜΩΡΑ ΜΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ,προτιμώ να πεινάω(αλλα αυτό είναι άλλο κεφάλαιο)
    και με όλα αυτά,αυτό που με τσακίζει,με βγάζει απο τα ρούχα μου ,με τρελλαίνει,πολλές φορές απελπίζομαι και κλαίω σα μωρό,είναι όταν κλαίνε,και μάλιστα και τα 2 μαζί......

    ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΓΚΡΙΝΙΑ ΤΟΥΣ...

    Μπορώ να κάνω όλη την ημέρα όλα αυτά που σας περιέγραψα,να ανεχτώ οτι χάλασε το σώμα μου,οτι έχω χάσει την ανεμελιά και την ηρεμία μου,αλλα αυτή η αναστάτωση που μου προκαλείται,με κάνει να παραφέρομαι και ν'αντιδρώ άσχημα στα μωρά μου,όπως ας πούμε να τους μιλάω απότομα,η να φωνάξω
    'ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ,ΣΤΑΜΑΤΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ'
    και άλλα τέτοια,κάτι που ξέρω πως είναι πολύ κακό για ένα μωρό και αμέσως μετανιώνω και νιώθω άχρηστη μάνα...άχρηστη συζυγος,αχρηστη νοικοκυρά,
    και κυρίως,ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΗ....

    Ξέρω πως όλα αυτά μόλις ξεπεταχτεί και το μικράκι μου θα χαληναγωγηθούν και θ'αποκτήσω μεγαλύτερο έλενχο της κατάστασης,συνεπώς καλύτερη ψυχολογία-καλύτερη ζωή...
    Μέχρι τότε όμως,τί κάνουμε?
    Πώς θα καταφέρω να κρατάω τον έλενχο στον εαυτό μου που βγαίνει εκτός ορίων,και πιστεύω δικαιολογημένα(θα ήθελα τη γνώμη σας επάνω σ'αυτό)...Πιστεύω οτι και μόνο απο τον τρόπο που εκφράζομαι στον γραπτό λόγο,καταλαβαίνει κανείς σε τι σύνχιση βρίσκομαι...


    Συγνώμη που δεν κατάφερα με λίγα λόγια να πώ αυτά που νιώθω,αλλα και μόνο που κάποιοι απο εσάς θα μπούν στον κόπο να με διαβάσουν και να μου απαντήσουν,ΗΔΗ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!

  2. #2
    Να σε ρωτήσω κάτι?
    Η δυνατότητα να πάρετε μια γυναίκα για βοήθεια στο σπίτι, υπάρχει?

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2010
    Posts
    817
    Πόσο γνώριμα μου φαίνοναται όλα όσα λές.Εγώ δεν είχα ούτε το μεγάλο σπίτι ούτε τον πατέρα τους.Θυμάμαι οχι απλά μια μόνιμη γκρίνια αλλά ένα μόνιμο δυνατό κλάμα, ενα ατελείωτο ξενύχτι.Αλήθεια οι αντοχές του ανθρώπου είναι μεγάλες.Και σαν μοναχοπαίδι είχα και εγώ τα πάντα έτοιμα.Βρέθηκα λοιπόν και εγώ ξαφνικά με δυο μωρά και μια κατάσταση απερίγραπτη.Μετά απο 3 χρόνια άρχισα να κοιμάμαι κάποιες ωρίτσες.Πολλές φορές είχα αποκοιμηθεί νανουρίζοντας το μωρό και ξυπνούσα τρομαγμένη γιατί θα μου έπεφτε απο τα χέρια.Για έξοδο ή μια απλή βόλτα δεν γινόταν λόγος καν.Το μόνο που μπορεί να κάνεις είναι πολύ υπομονή και πρακτικά να πάρεις έστω και αν στερηθείς κάτι άλλο μια γυναίκα να σε βοηθά έστω στις δουλειές.Σε κανένα χρόνο θα έχουν ξεπεταχτεί και θα είναι όλα καλύτερα.

  4. #4
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2009
    Posts
    16
    Καλησπέρα από εμένα!

    Καταρχάς να χαίρεσαι τα παιδάκια σου! Από όσο καταλαβαίνω είναι ζωηρά! Όπως όλα τα παιδάκια άλλωστε.
    Θα προσπαθήσω να μην σου πω πολλά λόγια, αλλά το έξης... έχεις κάνει μια υπέροχη οικογένεια και ο άντρας σου, από όσα λες σε αγαπάει. Του έχεις μιλήσει για όλα αυτά που νοιώθεις; Ξέρεις, πολλές φορές αυτά που σκεφτόμαστε μας φαίνονται πολύ μεγάλα και υπερβολικά. Όταν τα μοιραζόμαστε με κάποιον ίσως και να μας φύγει αν όχι όλο το βάρος, το μισό, και να μας πουν και κάτι που δεν το έχουμε σκεφτεί! Όπως και να το κάνεις όταν έχεις μία αγκαλιά μέσα σε όλο αυτό το τρέξιμο είναι μεγάλη υπόθεση!

    Λοιπόν, τί θα σου έλεγα... το παιδί δεν μπορείς να το στρημώξεις σε ένα δωμάτιο όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό και όσα παιχνίδια κι αν έχει μέσα. Μάζεψε ό,τι έχεις στο σπίτι όλο που δεν πρέπει να πιάνει, δηλαδή γυαλικά, σεμεδάκια, βάλε ασφάλειες στα ντουλάπια και στα συρτάρια (δεν ξέρω πού μένεις αλλά στο ΙΚΕΑ βρήκα πολύ εύκολα στην τοποθέτηση ασφάλειες για τέτοιο λόγο). Άσε τα παιδάκια σου να είναι σε όλο το σπίτι γιατί όταν στριμώχνονται βγάζουν μεγαλύτερο άγχος και νευρικότητα! Το σπίτι και να μην το κάνεις κάθε μέρα δεν χάθηκε ο κόσμος! Βάλε πρωτεραιότητες! Ένα πρόγραμμα. Όσο δύσκολο κι αν σου ακούγεται, όταν κάτσεις και σκεφτείς τί έχει πρωτεραιότητα τώρα να κάνεις και τί μετά και τί για ακόμη πιό μετά, θα σου φανεί πιό εύκολη η καθημερινότητα! Φαγητό κάνε για 2 ημέρες, και όχι κάθε ημέρα. Αγκαλιά τα παιδιά να μην τα πέρνεις, μιας και έχεις τις ενοχλήσεις που λες. Θα τους είναι δύσκολο στην αρχή αλλά θα συνηθίσουν, θα μάθουν. Δεν λέω τόσο για το μικρό αλλά για το μεγάλο.
    Δεν ξέρω τί άλλο να σου προτείνω... θέλω να πιστεύω ότι σου έδωσα μία ιδέα. Εσύ ξέρεις πώς είναι η καθημερινότητά σου και σιγά σιγά θα μπει μια σειρά. Αλλά εάν δεν την ξεκινήσεις δεν πρόκειτε να έρθει ποτέ! Βρες τρόπους να γίνεται πιό εύκολη η ημέρα για εσένα και για τα παιδιά σου.
    Να ξέρεις ότι όλες οι καινούριες μανούλες που δεν μπορούν να έχουν βοήθεια, περνάνε από μία τέτοια δύσκολη φάση στην αρχή. Και ο άντρας σου όταν κάτσεις και του μιλήσεις και του πεις όλα αυτά που μας έγραψες εδώ, θα σε βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορεί! Το ότι σε θέλει δίπλα του, να σε αγγίζει, σημαίνει ότι σε αγαπάει! Και καλά θα κάνεις τις ανασφάλειές σου (που πίστεψέ με όλες είχαμε στην αρχή) θα σου τις εξαφανίσει!!

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2009
    Posts
    2,077
    καλή μου,
    ηρέμησε..
    το εζησα και εγω ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ.
    Με μια μεγάλη διαφορά.ΑΠΑΙΤΗΣΑ απο τον αντρα μου να περνάει καποιες ωρες με τα παιδιά.Δεν μπορουσε ελεγε, η δουλεια,κουράζεται κτλ.ΣΚΑΣΙΛΑ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΠΑΠΑΓΑΛΟΙ.Στησαμε χωρο τσακωμων ,και δεν ειχαμε ποτε τσακωθει ως τοτε.Αν δεν γινόταν αυτό ,εγω θα ημουν στα επειγοντα.
    Πες του να παρει αδεια 1 μήμα,ορίστε ποιες ωρες θα ειναι μονο δικές του,δωστου ευθυνες,μη τα κανεις ολα μόνη σου.Εκεινες τις ωρες θα βγαίνεις εξω ,θα λιαζεσαι και θα μαζευεις ενεργεια για να γινεις καλά..Θα επιστρεφεις αλλος ανθρωπος και θα αντιμετωπιζεις τη γκρινια και τα κλαμματα ΑΛΛΙΩΣ.Τα παιδάκια σου ΔΙΑΙΣΘΆΝΟΝΤΑΙ την πίεσή σου και για αυτο ειναι ανησυχα.
    Εμενα τα γάγγλια απο τα χερια δεν εχουν περάσει ακόμα.Η μέση μου πονούσε μεχρι προσφατα.
    Εσυ γεννησες και με καισαρική που κανονικά πρεπει να προσέχεις ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ..εγω που γεννησα φυσιολογικα, επανηλθα σε χρονο 3 ημερων και πάλι ζοριζόμουν..μονο να φανταστω μπορω ποσο πονάς..
    Να προσέχεις..

  6. #6
    Junior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Location
    ΑΘΗΝΑ
    Posts
    22
    Σας ευχαριστώ όλες που μου απαντήσατε...Όχι,δυνατότητα για βοήθεια στο σπίτι δεν υπάρχει.Ο άντρας μου έχει δική του δουλειά,που όπως πολλές άλλες αυτό τον καιρό,έτσι κι αυτή δεν πάει καλά.Οπότε,δε μπορεί να μην πάει στη δουλειά,αφού δεν έχει υπαλλήλους και την κρατάει μόνος του...απο ποιόν θα πάρει άδεια?Παρ\'όλ\'αυτά,το βράδυ όταν επιστρέφει,θα μου κάνει μπάνιο τοι μεγάλο,θα του κάνει γαλατάκι,θα το βάλει για νάνι,δεν έχω παράπονο..
    Το καλό είναι οτι απο την ημέρα που σας έγραψα και 2 μέρες μετά,μπήκαμε πλέον στον 3ο μήνα για τα καλά,και έχουμε αρχίσει να ηρεμούμε κάπως...κοιμάται πλέον στο λίκνο του ο μικρούλης και την ημέρα είναι λίγο πιό ήσυχος,οπότε έχω λιγότερη πίεση και ασχολούμαι και με το άλλο με την ησυχία μου,(που σκάνε κι εκεινού του καημενούλη όλα μαζί τα δοντάκια του καθηστερημένα)με συνέπεια να είναι κι εκείνο πιό ήρεμο...κάνω και καμιά δουλειά...
    Πραγματικά,ξέρω οτι είναι θέμα χρόνου το πότε θα στρώσει η κατάσταση..
    Εδώ και 2 μέρες δεν πονάνε τόσο πολύ τα πλευρά μου πιά και γενικά επικρατεί μιά πιό νορμάλ κατάσταση..
    Μου φαίνεται θα τα γλυτώσω τα ψυχοφάρμακα τελικά!!

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2006
    Location
    athina
    Posts
    3,863
    Originally posted by Αφωτεινή
    καλή μου,
    ηρέμησε..
    το εζησα και εγω ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ.
    Με μια μεγάλη διαφορά.ΑΠΑΙΤΗΣΑ απο τον αντρα μου να περνάει καποιες ωρες με τα παιδιά.Δεν μπορουσε ελεγε, η δουλεια,κουράζεται κτλ.ΣΚΑΣΙΛΑ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΠΑΠΑΓΑΛΟΙ.Στησαμε χωρο τσακωμων ,και δεν ειχαμε ποτε τσακωθει ως τοτε.Αν δεν γινόταν αυτό ,εγω θα ημουν στα επειγοντα.
    Πες του να παρει αδεια 1 μήμα,ορίστε ποιες ωρες θα ειναι μονο δικές του,δωστου ευθυνες,μη τα κανεις ολα μόνη σου.Εκεινες τις ωρες θα βγαίνεις εξω ,θα λιαζεσαι και θα μαζευεις ενεργεια για να γινεις καλά..Θα επιστρεφεις αλλος ανθρωπος και θα αντιμετωπιζεις τη γκρινια και τα κλαμματα ΑΛΛΙΩΣ.Τα παιδάκια σου ΔΙΑΙΣΘΆΝΟΝΤΑΙ την πίεσή σου και για αυτο ειναι ανησυχα.
    Εμενα τα γάγγλια απο τα χερια δεν εχουν περάσει ακόμα.Η μέση μου πονούσε μεχρι προσφατα.
    Εσυ γεννησες και με καισαρική που κανονικά πρεπει να προσέχεις ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ..εγω που γεννησα φυσιολογικα, επανηλθα σε χρονο 3 ημερων και πάλι ζοριζόμουν..μονο να φανταστω μπορω ποσο πονάς..
    Να προσέχεις..
    Πολυυυ καλα σου λεει η Φωτεινη..

    ναι Πεσ του να παρει 2- 3 εβδομαδεσ εστω αδεια..ΟΠΟΣΔΗΠΟΤΕ..

    δεν ειχεσ χρονο να ηρμησει απο την ταλαιπωρεια την γριπησ και αμεσωσ επεσεσ στα βαθια... ε δεν εισαι και ο θεοσ.. ποσα να αντεξεισ ?

    ΜΠΡΑΒΟ που τα καταφερνεισ τοσο καλα και τοσο γενναια..1000 μπραβο..

    και ναι ενα προγραμμα... εκεινοσ να αναλαμβανει τα νυχτερινα..τι να κανουμε..εσυ εισαι πολυυυυ ταλαιπωριμενη ακομη..δεν θα παθει τιποτα αν για 2-3 μηνεσ σηκωνετε 2-3 φωρεσ την νυχτα αν χρειαστει για τα παιδια... το χρειαζεσαι..

    ΟΠΟΣΔΗΠΩΤΕ να βγαινεισ εστω και 10 λεπτα εξω απο το σπιτι καθε μερα...να περνεισ αερα...

    εγω τουσ πρωτουσ 2 μηνεσ πηγενα μεχρι απεναντι στον φουρνο...και ομωσ εκανε την αλλαγη...οταν εκεινοσ θα ερχετε απο την δουλεια...δεινε το μικρο παιδακι στον μπαμπα... και πχ...πηγενε στον μεγαλο..φανταζομαι εκεινη την ωρα καπου πηγαινει για υπνο..παρε το αγκαλια στο κρεβατι του..διαβασε του ενα παραμυθι... να νιωσει πωσ εκεινη την ωρα εισαι δικ του μαμα..θυμησου πωσ ο μεγαλοσ ζηλευει ..ολα ηρθαν αναποδα..ξαφφνικα σε μειραζεται με κατι ξενο...εχει αγχωθει το παιδι και σε διεκδικει με κλαμμαα και φωνεσ..αταξειεσ...θα συνηθησει..αλλα μεχρι τοτε..αφιερωνε του πχ 10 λεπτα αποκληστικα ...να σε νιωσει και λιγο ..ΜΟΝΟ δικη του..

    ΜΙλα στον αντρα σου..σε αγαπαει..ξεσπασε..καλψε στην αγκαλια του αν το χρειαζεσαι, κανει δεν περιμενει πωσ πρεπει να εισαι τελεια, η δυνατη...

    σκεψου πωσ ακομη για 6 μηνεσ τουλαχιστον θα σε ταλαιπωτουν ναισθηματικα οι ορμονεσ..και δεν θα εισαι ισοροποιημενη συναισθηματικα..

    εγω τουσ πρωτουσ 3 μηνεσ εκλεγα καθημερινα..και τσακονωμουν καθημερινα...ολα μαζι..
    ειχα παρατησει εντελωσ επι 3 μηνεσ το σπιτι..δεν ενατεχα να κανω δουλειεσ..μονο τα ρουχαλακια του μωρου επλενα..και μαζευα πανω πανω το σπιτι...ζητα απο την μαμα σου εστω να σου φτιαχνει ενα πιατο φαι..για 2 μερεσ..θα ειναι μεγαααλη ξεκουραση..

    Ερωτικα πουυυυυυυυυυ να βρεισ κουραγιο , αντοχη και ΔΙΑΘΕΣΗ? πεσ μου που?...ειναι απολυτοσ φυσικο να μην μπορεισ...και να μην θελεισ.. οχι μονο λογο κουρασησ αλλα και ορμονων..εγω θελησα να κανω ερωτα μολισ 4μηνεσ...μετα την γεννα..νομιζα πωσ δεν θα θελησω ποτε...το ελεγα στον παιδιατρο και εκλαιγα.. γελαγε και με παρηγορουσε..πωσ ειναι ΠΟΛΥΤΩΣ ΦΥΣΙΚΟ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΓΙΑ 6 ΜΗΝΕΣ...να μην θελεισ καθολου μετα...Πεσ το στον αντρουλη σου..θα καταλαβει...λιγο υπομονη..θα ερθει και η διαθεση..αν περιμενει να εχεισ και διαθεση ειναιπαραλογοσ..

    ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ... θα δεισ..

    εμενα ο μικροσ μου ειναι 9 μηνων πια..ημουν κι εγω εργενησα πριν..ελευθερη.. μου ηταν δισκολο να προσαρμοστω..ακομη προσαρμοζομαι..ομωσ θα δεισ πωσ μολισ ο μικροσ γινει 6 μηνων ..λιγο ακομη διλαδη...ΟΟΟΛΑ θα γινουν καλητερα..

    πιστεψε με.. θα αρχισετε να πηγαινετε βολτεσ...αρχισε απο τωρα...να παιρνετε και αερα..φτιαχνει και ο καιροσ...

    Πρεπει να βγαινετε..εστω και στο παρκακι την γητονιασ..τισ κουνιεσ..εστω για 20 λεπτα..

    επισεισ σκεψου..σε 6 μινεσ ο μεγαλοσ ισωσ μπορεσει να παει παιδικο σταθμο.. θα ειναι σε καλη ηλικεια..ξερω πωσ δεν θελεισ..αλλα αν βρεισ ενα καλο μεροσ που θα εμπιστευεσαι, θα περναει πολυ καλα εκει και θα ερχετε χαρουμενο και εκτονωμενο το παιδακι στο σπιτι..για φαγητο, αγκαλιεσ, μπανακι παραμυθακι και νανι..

    Oλα θα πανε καλα..να ξεκουραζεσαι οσο μπορεισ..οταν κοιματε ο μικροσ..παρατα τα ολα..εστω για 20 λεπτα..παρε στο κρεβατι τον μεγαλο...απο διπλα και τον μικρο.. καντε ακγαλιτσι και ξαπλωστε παρεα...διξε του ενα βιβλιαρακι...αστο να παιξει διπλα σου..απλωσ ωντασ διπλα σου..κι ασ κοιμηθεισ..

    ετσι κι αλιωσ λαγοκοιμασαι..το ξερεισ και το ξερω..

    πρεπει να τα δινουμε αυτα να τα διαβαζουν οι αντρεσ...γιατι πραγματικα δεν εχουν ιδεσ...χεχεχε

    Καλη δυναμη καλη μου..θα δεισ θα φτιαξουν ολα
    ...Η μονη μας υποχρεωση..... ειναι να σωσουμε τα ονειρα μας...


    ..ελπιδα ειναι η αισθηση που εχεισ οτι αυτο που νιωθεισ να σε βαραινει τωρα,δεν θα κρατησει για παντα....

    ..Μονο στα ηρεμα νερα καθρεφτιζεται κατι χωρις ν αλλαζει μορφη.
    Μονο σ ενα ηρεμο μυαλο υπαρχει η καθαρη αντιληψη του κοσμου...

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2006
    Location
    athina
    Posts
    3,863
    οσο για το κορμι...επανερχετε...εγω ειμουν χοντρελο..εκλεγα σου λεω καθε μερα και γι αυτο...ειμαι 50 κιλα παλι τωρα χωρισ να κανω κατι..μου καπηκε και το γαλα 6 μηνων και χαλαρωσα ακομη περισσοτερο....και ακομη επανερχομαι...

    ..αλλαξε το στηθοσ μου..αλλαξε η περιφερεια μου..αλλαξε το σεξαπιλ μου...αλλαξε η κοιλια μου..κι εγω καισαρικη εκανα..και ακομη εχω λιπακι που δεν φευγει στην κοιλιτσα...αλλα το βλεπω..ολα στρωνουν λιγο λιγο..
    ...Η μονη μας υποχρεωση..... ειναι να σωσουμε τα ονειρα μας...


    ..ελπιδα ειναι η αισθηση που εχεισ οτι αυτο που νιωθεισ να σε βαραινει τωρα,δεν θα κρατησει για παντα....

    ..Μονο στα ηρεμα νερα καθρεφτιζεται κατι χωρις ν αλλαζει μορφη.
    Μονο σ ενα ηρεμο μυαλο υπαρχει η καθαρη αντιληψη του κοσμου...

  9. #9
    Junior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Location
    ΑΘΗΝΑ
    Posts
    22
    Λοιπόν,θα σας γράψω και πάλι μετά απο 1,5 χρόνο,και δε μπορώ να πώ οτι είμαστε πολύυυυυυυ καλύτερα απο την τελευταία φορά που έγραψα εδώ.Αν σκεφτεί κανείς οτι κάναμε 3 μετακομίσεις,ο άντρας μου έκλεισε το μαγαζί του γτ δεν πήγαινε καλά,μείναμε σ'ένα 2άρι μαζί με τους γονείς μου και μάλιστα μικρό για 8 μήνες και με τα μωρά να κοιμούνται μαζί μας αναγκαστικά,και εδώ και ένα 4μηνο έχουμε μπεί σε δικό μας χώρο πλέον,με τον σύζυγο να μην ξέρει για πόσο ακόμη θα έχει τη νέα του δουλειά,εγώ να μΗ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΡΩ δουλεια με τιποτα,να μην έχω ΚΑΝΕΝΑΝ να μου κρατήσει τα μωρά για να δουλέψω ακόμη κι αν την βρώ,το θέμα με τον παιδικό το ξεπέρασα,αλλα δεν μου τα παίρνουν επειδή δεν εργάζομαι,(αν δεν τα πάρουν πώς θα εργαστώ,σας ρωτώ??)..ο μεγάλος μου μικρός όσο πάει χειροτερεύει,έχει μείνει πίσω στο θέμα της ανάπτυξής του σχετικά με την ηλικία του,π.χ έχει κλείσει τα 3 και ακόμη ουρλιάζει όταν θέλει κάτι,μόνο εγώ καταλαβαίνω τι λέει κι αυτό όχι πάντα,πλέον εκδηλώνει άσχημα τη ζήλεια του στο μικρό που είναι τώρα 2 σχεδόν,το σπρώχνει,του φωνάζει χωρίς λόγο,και μόνο που τον βλέπει δυσφορεί!!Το μικρό απο την άλλη έχει αναπτυξει ανασφάλειες και συνεχώς θέλει αγκαλίτσα (λογικό αφού ζεί υπο καθεστώς τρομοκρατίας) και το αποκορύφωμα ποιό είναι?Πήρα στο ΙΚΑ να ζητήσω βοήθεια για παιδιψυχολόγους κτλ και μου είπαν οτι ΘΑ με πάρουν πίσω,σε κανα 2μηνο,ίσως και αργότερα για να μου πούν ΠΟΤΕ θα δούν το μεγάλο μου παιδάκι προκειμένου να μας παραπέμψουν στις όποιες λογο-εργοθεραπείες ίσως να χρειάζεται.
    Κακά τα ψέματα.Το παιδί έχει πρόβλημα επικοινωνίας.Ίσως να υποφέρει απο αυτισμό.Τι θα κάνω εγώ 2-3 μήνες με τα μωράκια μου?Θα περιμένω πότε θα πνίξει το ένα το άλλο?Καλώς η κακώς,αδυνατώ να το χειριστώ πλέον!Τα έχω δοκιμάσει όλα.Απο τιμωρίες,απο ξυλιές στον ποπό,απο αυτοκολλητάκια απιβράβευσης,ΤΑ ΠΑΝΤΑ!Το παιδάκι μου (και εγω μαζι του) χρειάζεται βοήθεια απο ειδεικό!
    Ξεκίνησα να τον πάω για μιά πρώτη αξιολόγηση στο ΔΙ.ΚΕ.Ψ.Υ αν το ξέρετε,και έχω ραντεβού απο βδομάδα για να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε με το παιδί...ωστόσο θα πρέπει να πληρώνω απο αυτά που ΔΕΝ ΕΧΩ για να βοηθήσω τα παιδάκια μου επειδήτο κωλοκράτος σέρνεται σαν χελώνα!Η γιατρός εκεί μου είπε βέβαια,οτι θα πρέπει να δούν και το μικρό παιδάκι μου φανταστείτε ένα 2χρονο που όλο του το λεξιλόγιο είναι 5 λεξούλες....
    Ε,ρε,δεν τελειώνουν ποτε τα προβληματα!!!!!!!!!!!!

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •