τι έχω άν έχω?

[μελαγχολικη]

γεια σας!ειναι νεα εδω..σημερα σας ανακαλυψα και σας διαβαζα με τις ωρες και πολυ χαιρομαι που υπαρχει πληθωρα θεματων!
αποφασισα να γραψω γιατι νομιζα οτι ειναι ο χαρακτηρας μου ετσι..αλλα επειδη εχει επιδεινωθει η κατασταση μου τα τελευταια 2-3 χρονια αναρωτιεμμαι μηπως εχω καποιο προβλημα..και αν ναι να μου λεγατε απο τι πασχω..:-)

απο το γυμνασιο με θυμαμαι τη μερα να ειμαι καλα και το βραδακι να απομονωνομαι στο δωματιο ή στη βεραντα και να νιωθω πολυ λυπημενη.ή να παιζω πιανο και να κλαιω αθορυβα για να μην με καταλαβουν οι αλλοι..και το πετυχαινα μια χαρα..

ο πατερας μου ηταν λιγο αυστηρος αλλα νομιζω ειχε το στυλ των πατεραδων..πιο σοβαροι απο τις γυναικες..τπτ ιδιαιτερο..και τους δυο γονεις τους αγαπαω πολυ..
και ολες οι μερες μου ηταν πολυ χαρουμενες και ειχα χρονια σχολικα και φοιτητικα πολυ ευτυχισμενα..μες στην τρελη χαρα..τις μερες παντα..
μου συμβαινει πολυ συχνα ολα αυτα τα χρονια οταν βρισκομαι με αλλους να αλλαζω τη διαθεση μου και πραγματικα να ειμαι ευτυχισμενη (παρολο που το κανω για να μην με δουν σκεπτικη) και μολις ξαναχωριζουμε να ξαναπαιρνω το υφος το σοβαρο και να αλλαζω διαθεση.

πανω κατω μου αρεσε αυτη η μελαγχολια να το πω?αυτος ο χαρακτηρας που ειχα..μπορουσα να ζησω ετσι..και εβρισκα ενδιαφερων τον χαρακτηρα μου..
στο 5 ετος εχασα τον πατερα μου..στην αρχη δεν με επηρεασε..σαν να συνεβει σε αλλον..μετα απο μισο 1 χρονο επεσα πολυ και τον σκεφτομουν καθε μερα..δεν ειχα ορεξη κτλ..το καταλαβα οτι με επηρεασε..
και εκανα υπομονη για να περασει..οχι οτι το εχω δεχτει μεχρι τωρα αλλα οκ..σε πολλους συμβαινει αυτο..(εχουν περασει 5 χρονια)..με την ελλειψη του πατερα εχει χαθει η ισορροπια της οικογενειας..τσακωνομαστε συχνα..σαν να εχουμε παρεκτραπει ολοι και να συμπεριφερομαστε πιο εντονα..ποτε δεν τσακωνομασταν συχνα..σπανια τσακωνομασταν.και ειναι πολυ ψυχοφθοροι για μενα οι τσακωμοι.

επισης 2 χρονια μετα το χαμο του μπαμπα εχασα την εμπιστοσυνη της αδερφης μου και σαν αμυνα την εχω βγαλει απτην καρδια μου..τις ιδιες επιπολαιες αποφασεις θα παρω και για οποιον αλλο με πληγωσει..και το εχω ηδη κανει για φιλους..

δλδ πλεον χωριζω με τους ανθρωπους..δεν δινω 2η ευκαιρια και ειμαι πολυ αυστηρη..θελω καλους φιλους και οχι γνωστους..

τα τελευταια 2 χρονια βλεπω να μην στεκω καλα..και στη συμπεριφορα..και στο χαρακτηρα..ποτε δεν ημουν ιδιαιτερα ομιλητικος τυπος..ημουν ντροπαλη παντα..αλλα αυτα τα 2 χρονια δεν μιλαω..δεν κανω σκεψεις οπως παλια..που κοντευε να σπασει το κεφαλι μου και παρακαλουσα να μου φυγουν ολες οι σκεψεις..τελικα εγινε..δεν εχω πλεον σκεψεις..ειμαι μονιμα σοβαρη..πλεον τις εκφρασεις μου δεν τις κρυβω και μενω σοβαρη.δεν γελαω..ενω παντα γελουσα..δεν παιζω πιανο..δεν διαβαζω..
ενω παντα πιστευα στη φιλια και σε ολες τις αξιες σε μεγαλο βαθμο..ακομα πιστευω..αλλα πλεον δεν εχω ελπιδες οτι εχουν τις ιδιες αξιες και τα αλλα ατομα..εχω απομονωθει ,δεν εχω φιλους,δεν θελω να βγαινω γιατι δεν εχω τι να πω..μονο με ενα ή δυο καλους φιλους που συναντιεμαι που και που,γιατι μενουν μακρια..
στη δουλεια(μετα και απο μια υπουλη συμπεριφορα συνεταιρου) εχω αλλαξει τελειως υφος και δεν πολυμιλαω με κανεναν.δεν θελω να κανω τπτ αξιολογο στο θεμα δουλειας γιατι πιστευω οτι οσο πιο πολυ ανεβαινεις ή με οσους περισσοτερους συναναστρεφεσαι τοσο πληγωνεσαι και γινεσαι καχυποπτος.
επισης αυτα τα 2 χρονια νιωθω εντονα τυψεις καθημερινα για το παραμικρο ,κατακρινω τον εαυτο μου και πολλες φορες με απαξιωνω..πολλες φορες νιωθω πολυ πολυτιμη , αξια για πολλα.
πινω τα βραδια μισο μπουκαλι ουισκι..προσπαθω να μην πινω αλλα το παω ανα βδομαδα..οταν ειμαι εξω πινω πολυ..παντα προετοιμαζομαι απο το σπιτι..
απο τι πασχω ειναι η ερωτηση..και αν οντως εχω προβλημα..2 χρονια προκειται να ειναι κατι προσωρινο?ευχαριστω..

[μελαγχολικη]

επισης με εχουν επηρεασει πολυ σκεψεις του τι ειναι ο ανθρωπος..οτι λειτουργει πολυ εγωιστικα..και προσπαθησα να το διωξω απο μενα αυτο..το αποτελεσμα αυτο ηταν η απομονωση..απομονωθηκα και για να διωξω τον δικο μου εγωιστικο εαυτο..αλλα ειμαι χειροτερα..

[RainAndWind]

Γεια σου.
Δεν μπορώ να σου πω τι έχεις,γιατί δεν είμαι ειδικός,οπότε πάντα να ξέρεις πως πιθανολογώντας το πάμε όλοι,σύμφωνα με τις πληροφορίες που δίνει το κάθε μέλος που βάζει ένα θέμα που το απασχολεί.Αυτό που παρατηρώ είναι πως λίγο λίγο έχεις βρει δικαιολογίες για να θεωρείς πως οι άνθρωποι γύρω σου σε\"προδίδουν\",η αδερφή σου,ο συνέταιρος,οι φίλοι σου,για όλους έχεις κάτι να τους προσάψεις.Μπορεί να είναι φόβος για επικοινωνία,να μην έχεις αυτοπεποίθηση,να παίρνεις πολύ προσωπικά κάθε συμπεριφορά των άλλων,δίχως στην πραγματικότητα να γνωρίζεις τα γιατί.Έχεις ποτέ πάει σε κάποιον ψυχολόγο να ρωτήσεις όσα εδώ ρωτάς;Aν όχι,στο προτείνω,θα μάθεις πολλά για τον εαυτό σου και το πώς να διαχειρίζεσαι τις διαπροσωπικές σου σχέσεις.
Αυτή σου η άποψη για τον ανθρώπινο εγωισμό μπορεί επίσης να είναι μία άμυνα.Εξάλλου γιατί να θεωρήσουμε πως ο εγωισμός είναι πάντα μία αρνητική ανθρώπινη ιδιότητα;Aν τροποποιήσεις αυτή τη σκέψη,θα διαπιστώσεις πως υπάρχουν μορφές εγωισμού υγιέστατου.

[agkat]

καλημέρα κ από μένα
το γεγονός της παρατεταμένης θλίψης (από την εφηβική ηλικία από ότι κατάλαβα) είναι κάτι που θα έπρεπε να σε είχε απασχολήσει, καθότι το πιθανότερο να σε έχει φέρει σε μία \"δυσλειτουργική\" κατάσταση με τον κοινωνικό σου περίγυρο.
το σημαντικότερο για μένα όμως βρίσκεται στην τελευταία παράγραφο, που ουσιαστικά αναφέρεις την απομάκρυνση, την αδιαφορία, την απάθεια και ίσως την επιπέδωση του συναισθήματός σου μαζί με τις ιδέες αυτομομφής.
θα σου πρότεινα να κουβεντιάσεις με κάποιον ειδικό, γιατί τα 2 χρόνια δεν δείχνουν μία προσωρινή κατάσταση.
εύχομαι ό,τι καλύτερο

[dimitrios]

γεια σου, πιστευω και εγω πως δεν ειναι καλο τα 2 χρονια που εισαι ετσι και που διωχνεις τους αλλους απο κοντα σου με καχυποψια. αλλα ειναι φυσιολογικος ο παρατεταμενος θρηνος που νιωθεις για την απωλεια του πατερα σου, για το ποσο σημαντικο ρολο επαιξε για σενα και την οικογενεια σου. πιστευω πως σου λειπει πολυ ο πατερας σου και ολα τα καλα που εφερνε στην οικογενεια και δυσκολευεσαι να αναπληρωσεις το κενο και περιστρεφεσαι γυρω απο το τραυμα αυτο.ισως να εχασες την χαρα και την δημιουργηκοτητα σου σου επειδη δεν θρηνησες την απωλεια του ακομα ολοκληρωτικα και σε βαθος. αν συμβαινει αυτο για να το ξεπερασεις ειναι καλο νομιζω να αφησεις τον εαυτο σου να θρηνησει σε ολο το μεγεθος την απωλεια του. ετσι νομιζω πως θα βγει απο μεσα σου το πενθος και θα ξαναρθει η χαρα και η κοινωνικοτητα.

[path]

μισο μπουκαλι ουισκι καθε βραδυ ? αυτο μαλλον λεγεται αλκοολισμος (συν τις αλλης) ,,,,,,,,,,,,,,,,,,ΤΟ αλκοολ επιβαρυνει την καταθλιψη. ενοειται οτι προσωρινα νομιζεις σε χαλαρωνει κλπ κλπ ,,,αλλα δεν ειναι η λυση. ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, το ΤΙ ΕΧΩ ΑΝ ΕΧΩ ? δεν εχει και τοση σημασια , να ορισεις ακριβως τι εχεις . Το ξερεις τι εχεις , εχεις προβληματα και τα γνωριζεις, μπορεις να τα αναπτηξεις δηλαδη ,δεν ειναι αοριστα ,, , και αν δεν μπορεις να τα λυσεις μονη , τοτε απλως ΖΗΤΑς ΒΟΗΘΕΙΑ !

[Girl25]

Afou den paizeis piano filenada...Mazi sou..Panta afougrazomai tin psixologiki mou katastasi se sxesi me tis sinitheies mou sti mousiki..k idiaitera me to piano mou..

mia leptomereia vevaia ola auta apo to post sou..

[Konstantinoss]

πένθος με κατάθλιψη εμένα μου φένεται περισσότερο, πολλοι έχουμε κατάθλιψη για χρόνια που δεν την καταλάβαίνουμε μέχρι να γίνει πιο αισθητη, μιλα με εναν ψυχολόγο θα σου πεί αυτος