θανατοφοβια - Page 3
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 3 of 3 FirstFirst 123
Results 31 to 43 of 43
  1. #31
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Posts
    1,663
    Την καλησπέρα μου.
    Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για το θέμα μιας που είναι τόσο βαθύ και μας αφορά όλους. Υπάρχει άραγε κάποιος που να μην φοβάται τον θάνατο? Μάλλον όχι κατά την άποψή μου.
    Το ζήτημα είναι πώς θα μπορέσεις να ανακουφιστείς από τον έντονο φόβο που έχεις μέσα σου. Να ξέρεις κάτι, ότι ο φόβος του θανάτου ποτέ δεν πάυει να υπάρχει, αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι ο τρόπος που διαχειριζόμαστε τον φόβο μας. Μερικούς ανθρώπους το άγχος του θανάτου τους βυθίζει και άλλους τους απογειώνει. Είναι στο χέρι σου και είμαι σίγουρος ότι μπορείς να το καταφέρεις.

    Συμβουλη: Μην περιμένεις από τον άντρα σου να σε ανακουφίσει γιατί ακόμα και να θέλει είναι μάλλον δεδομένο ότι δεν γνωρίζει τον τρόπο για να το κάνει. Επίσης μπορεί αυτό να είναι ένα μεγάλο βάρος στις πλάτες του που ίσως δεν αντέξει. Το ίδιο ισχύει και για τους φίλους. Απεύθύνσου σε έναν ειδικό και μην κολάς στο πόσες συνεδρίες θα κάνεις απλά αφέσου διότι ο στόχος σου - στον οποίο θα πρέπει να μείνεις συγκεντωμένη - είναι να αρχίσεις να ζείς και πάλι και μάλιστα καλύτερα απο πρίν. Το οφείλεις εξ\' άλλου στον εαυτό σου.

    Παλαιότερα είχα κι εγώ κρίσεις πανικού προερχόμενες από έντονο άγχος θανάτου. Όλα αυτά ξεκίνησαν από έναν θάνατο ενός συγκενούς προσώπου. Αφυπνήστικαν έτσι οι φόβοι μου.

    Συμπτωματικά διαβάζω αυτή την περίοδο ένα βιβλίο που πραγματεύεται το ζήτημα αυτό και νομίζω ότι θα σε βοηθήσει.
    http://www.papasotiriou.gr/product.gbook.asp?pfid=1808628&prid=1062862&am p;deid=0

  2. #32
    Junior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Posts
    22
    Σε υχαριστω παρα πολυ για την απαντηση σου!!! μου φενεται ενδιαφερον το βιβλιο πραγματικα!!! θα το αγορασω!!! ξερω πως ισως κουρασω τους γυρω μου αλλα τους εχω αναγκη.....

  3. #33
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2005
    Posts
    4,999
    Αμπισαρετι...
    όλοι μας μπορεί να πεθάνουμε ανά πάσα στιγμή.
    Αυτό είναι ένα δεδομένο, δύσκολο, που καλούμαστε να αποδεχθούμε.
    Ωστόσο, σε τι ωφελεί το να φοβάσαι την πιθανότητα αυτή?
    Σε τίποτα.
    Οσο κι αν φοβηθείς, ο θάνατος κάποια στιγμη, θα έρθει.
    Μέχρι τότε, εσύ ίσως να έχεις περάσει όλη σου την ζωή, φοβούμενη.
    Ενώ εάν δεν φοβάσαι, και πάλι θα έρθει, αλλά θα έχεις προλάβει να ζήσεις.

    Πολλοί άνθρωποι, αρνούνται να πάρουν το δάνειο της ζωής, για να αποφύγουν το τίμημα του θανάτου.

    Ετσι όμως, πληρώνουνε πρόωρα ένα τίμημα που δεν οφείλουν ακόμα...

    Το καλύτερα που έχεις να κάνεις, είναι να ασχοληθείς με το χειροπιαστό παρόν.
    Αν ήξερες, οτι σου μένει λίγος χρόνος, τι θα έκανες?
    Φαντάζομαι, θα διάλεγες να κάνεις κάτι που είναι σημαντικό για σένα και όσους αγαπάς.
    Καντο, μην περιμένεις...

    Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν οτι έχουν ειτζ ή καρκίνο και αυτό δεν τους στερεί την ομορφιά και την χαρά απο την ζωή τους.

    Μην στερείς εσύ την ζωή σου απο εσένα, με σκέψεις για κάποιο επερχόμενο θάνατο που δεν μπορείς ούτε να ελέγξεις ούτε να σταματήσεις ούτε να ξέρεις ποτε θα είναι, και που οι σκέψεις σου ή οι φόβοι σου, δεν μπορούν να μεταβάλλουν.

    Αφού λοιπον, όσο και να φοβάσαι, τον θάνατο δεν τον γλυτώνεις, κάνε τον φόβο σου κίντητρο για ζωή.

    ΖΗΣΕ!
    Ο καθενας μας δινει σχημα στην Υπαρξη.

  4. #34
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2010
    Location
    ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
    Posts
    124
    ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΩ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΦΟΒΙΕΣ ΜΕ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΕΧΩ ΚΙ ΕΓΩ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ 7 ΕΤΩΝ , ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ
    ΦΟΒΟΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΠΑΘΕΙΣ ΚΑΤΙ ΕΣΥ..ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΟΥΛΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΟΥ ΜΕΤΑ.ΕΓΩ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΠΑΝ ΠΟΛΛΕΣ
    ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΑΥΥΤΕΣ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΟΥ ΠΟΥ ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΒΓΕΙ ΑΨΟΓΕΣ ΕΓΩ ΑΚΟΜΑ ΤΥΡΡΑΝΙΕΜΑΙ.ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΒΕΒΑΙΑ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 2,5 ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΑΣΑ ΤΗ ΚΟΛΛΗΤΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΛΑΘΟΣ ΒΕΒΑΙΑ, ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΑΦΗΣΕ ΠΙΣΩ ΤΗΣ ΚΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 2 ΦΟΤΕΣ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΝΙΚΗΣΩ ΤΟ ΦΟΒΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΡΥΜΕΝΟΣ ΚΑΠΟΥ ΣΤΟ ΠΙΣΩ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΝΙΚΑ...ΕΠΙΠΛΕΟΝ 1 ΜΗΝΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΕΠΑΘΑ ΕΓΩ ΣΥΓΧΩΡΕΘΗΚΕ ΜΙΑ ΓΝΩΣΤΗ ΚΟΠΕΛΙΤΣΑ 22 ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΟΞΥ ΕΜΦΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΥΟΚΑΡΔΙΟΥ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ 10 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΓΕΝΝΑ ΤΗΣ.ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΜΑΘΑ ΕΠΑΘΑ ΣΟΚ ΚΑΙ ΜΕΡΑ ΠΑΡΑ ΜΕΡΑ ΕΤΡΕΧΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ..ΒΛΕΠΕΙΣ ΕΙΧΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΑΦΝΙΚΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ.ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΤΣΙ ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ Η ΚΟΠΕΛΑ ΕΙΧΕ ΒΕΒΑΡΗΜΕΝΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ Η ΙΔΙΑ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΡΙΒΕ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ.ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ.ΓΙΆΥΤΟ ΚΙ ΕΣΥ ΠΗΓΕΝΕ ΚΑΝΕ ΤΙΣ ΑΠΑΡΕΤΗΤΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΒΓΟΥΝ ΟΛΕΣ ΚΑΘΑΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΑΡΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ-ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ.ΚΑΙ ΒΕΒΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΟΥ ΤΑ ΛΕΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΩ ΚΙ ΕΓΩ.

  5. #35
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2005
    Posts
    4,999
    Αυτή την ιστορία, την εμπνεύστηκα, διαβάζοντας την δική σου ιστορία.
    Έτσι λοιπόν, σου την χαρίζω...



    ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.


    Κάποτε, στα πολύ παλιά χρόνια, σε ένα μακρινό βασίλειο στα πέρατα του κόσμου, γεννήθηκε μια πριγκίπισσα. Ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα της χώρας εκείνης, χάρηκαν τόσο με τον ερχομό του μωρού τους, που, σαν αυτό έγινε λίγων ημερών, διοργάνωσαν ένα μεγάλο χορό, για να μοιραστούν την χαρά τους με όλους τους υπηκόους τους.
    Οι ώρες, οι μέρες, οι νύχτες, οι μήνες και τα χρόνια, τα καλοκαίρια και οι χειμώνες, περνούσαν από το μακρινό βασίλειο και η μικρή πριγκίπισσα ολοένα άλλαζε, μεγάλωνε και άνθιζε σαν ένα σπάνιο λουλούδι.
    Κάποια στιγμή, η νεαρή κοπέλα, γνώρισε ένα Πρίγκιπα ενός γειτονικού βασιλείου που τον αγάπησε πολύ, κι εκείνος το ίδιο. Αποφάσισαν να ζήσουνε μαζί και απέκτησαν, τρία πριγκιπόπουλα μωρά, που γεννήθηκαν την ίδια ημέρα. Η πριγκίπισσα τα μεγάλωνε με πολλή χαρα.
    Ώσπου ένα απόγευμα μιας καλοκαιρινής ώρας, η νεαρή κοπέλα, αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στο μακρινό δάσος, που το χρώμα των δέντρων του πάντα την σαγήνευε. Περπατούσε χωμένη στα φυτά και το ψηλό χορτάρι, όταν ξαφνικά είδε μια φτωχοντυμένη γριά. Η γριούλα, της μίλησε ευγενικά και της ζήτησε να την αφήσει, αν θέλει, να κοιτάξει καλά μέσα στα μάτια της, έτσι θα μπορούσε να δει το μέλλον της και να της το πει. Έτσι και έγινε, η νεαρή πριγκίπισσα συμφώνησε αμέσως και σκύβοντας, άκουσε την γριούλα να της λέει \" Κάποτε θα εμφανιστεί ένας καβαλάρης ντυμένος στα μαύρα, τρομακτικά όμορφος, και θα σε πάρει μακριά από ότι αγαπάς. Θα σου πάρει τη ζωή. Το όνομά του, είναι Θάνατος.\"
    Στο άκουσμα αυτού, το φωτεινό πρόσωπο της πριγκίπισσας μεμιάς σκοτείνιασε. Τα λόγια αυτά την τρόμαξαν και μπήκαν πολύ βαθιά μέσα στην καρδιά της. Άρχισε να τρέχει κατατρομαγμένη πίσω στο βασίλειό της. Μα σαν έφτασε εκεί, σκέφτηκε ότι τούτο το κάστρο όπου ζούσε, δεν μπορούσε να την προστατέψει από τον μαύρο καβαλάρη, που έψαχνε να την βρει. Ο φόβος και η αγωνία ρίζωναν όλο και πιο βαθιά μέσα της. Τα μέχρι τότε ανάλαφρα και ανέμελα βράδια της, μετατράπηκαν σε δυσάρεστες νύχτες.
    Έτσι μια μέρα, αποφάσισε να φύγει μακριά, όσο πιο μακριά μπορούσε, ώστε κανείς να μην ξέρει πού. Σκεφτόταν πολύ τα αγαπημένα της πρόσωπα και στεναχωριόταν για το πώς θα ένιωθαν αν ερχόταν ο μαύρος καβαλάρης να την πάρει. Έπρεπε να γλυτώσει. Είπε στον υπηρέτη της να την οδηγήσει σε ένα απόμακρο κάστρο στην πλαγιά του πιο ψηλού και μακρινού βουνού σε όλο το βασίλειό της.
    Ταξίδευσαν δύο μέρες και έφτασαν στο κάστρο εκείνο, που ήταν καλά οχυρωμένο. Το περιτριγύριζε ένα ψηλό τείχος και η πριγκίπισσα δεν μπορούσε να δει κάτι άλλο πέρα από αυτό αλλά και κανένας από τον έξω κόσμο δεν μπορούσε να την δει. Σφάλισε την βαριά πόρτα του παλιού κάστρου με ένα σίδερο και κλειδαμπάρωσε όλα τα παράθυρα.
    Το βράδυ, το πέρασε κάπως πιο ήρεμη, αφού ήξερε ότι ο μαύρος καβαλάρης δεν θα την έβρισκε έτσι εύκολα, τόσο οχυρωμένη που ήταν. Ο καιρός περνούσε και η πριγκίπισσα, παρά το ότι βρισκόταν μέσα στο κάστρο, ένιωθε όλο μεγαλύτερο φόβο και αγωνία. Έβγαινε στον κήπο μόνο τα βράδια, για να πάρει νερό από το πηγάδι και να μαζέψει μανιτάρια και διάφορους καρπούς των δέντρων και γρήγορα γρήγορα, τρύπωνε πάλι μέσα.
    Μετά, άρχιζε να βηματίζει πάνω κάτω το μακρύ, πέτρινο διάδρομο του κάστρου, ουρλιάζοντας, όλο πόνο και αγωνία \"Φρίκη! Θάνατος! Γιατί σε μένα? Γιατί!\". Τραβούσε τα μαλλιά της, έκλαιγε και όλο αναρωτιόταν γιατί, ελπίζοντας μέσα της, να μην τη βρει ποτέ ο μαύρος καβαλάρης. Καθώς η ώρες περνούσαν πλησίαζε η αυγή και ακούγοντας τα τιτιβίσματα των πουλιών, η πριγκίπισσα ηρεμούσε κάπως και έκλεινε τα βασανισμένα μάτια της για να κοιμηθεί.
    Ο ύπνος της ήταν ανήσυχος και την ημέρα, δεν έβγαινε έξω, αφού το άπλετο φως θα την έκανε ορατή στον μαύρο καβαλάρη, αν εκείνος έβρισκε κάποιον τρόπο, να φτάσει μέχρι εκεί. Τα λογής λογής πουλιά που πετούσαν γύρω τριγύρω από το κάστρο, άκουγαν τις δυνατές φωνές και τα δάκρυα της πριγκίπισσας και έτσι, ονόμασαν το απομονωμένο κάστρο, το κάστρο της φρίκης και του θανάτου.
    Το νέο κυκλοφόρησε σε ολόκληρη την χώρα, ώσπου ο θλιμμένος πρίγκιπας και τα μικρά τρία πριγκιπόπουλα, που είχανε μείνει στο βασίλειο στα πέρατα του κόσμου, έμαθαν για την αγαπημένη τους πριγκίπισσα και η καρδιά τους βάρυνε πολύ. Οι ώρες, οι μέρες, οι νύχτες, οι μήνες και τα χρόνια, τα καλοκαίρια και οι χειμώνες, περνούσαν αλλά η πριγκίπισσα, βυθισμένη όπως ήταν στην αγωνία της, δεν το καταλάβαινε. Κάποια στιγμή όμως, ένιωσε την μέση και τα κόκαλά της να πονάνε πολύ καθώς βημάτιζε πέρα δώθε και τότε, σκόνταψε πάνω στο σάλι που σκέπαζε έναν παλιό, σκονισμένο καθρέπτη και το τράβηξε. Καθάρισε τον καθρέπτη με το τριμμένο της ρούχο και κοίταξε μέσα του πολύ πολύ πολύ βαθιά. Ξαφνικά, τρόμος παρέλυσε όλο της το σώμα, καθώς τα καταγάλανα μάτια της, έμοιαζαν τώρα πολύ θαμπά. Έντονες ρυτίδες όργωναν το δέρμα της, που είχε χάσει το ροδαλό του χρώμα και είχε γίνει χλωμό. Τα πλούσια μαύρα μαλλιά της, είχαν εξαφανιστεί και λίγες μόνο γκριζόασπρες τρίχες είχαν μείνει επάνω στο κεφάλι της. Η πριγκίπισσα απομακρύνθηκε από τον καθρέπτη και σιγά σιγά, κατάλαβε, οτι είχε αρχίσει να μην αγωνιά πια. Δεν της είχε μείνει τίποτα από την παλιά φρέσκια ομορφιά της και την νιότη της. Κατάλαβε ότι είχε κουραστεί πια να κάθεται εκεί κλεισμένη και να αναρωτιέται γιατί, αφού εξάλλου, δεν είχε και πολλά να χάσει. Θέλησε να βγει έξω απο τον κήπο. Και έτσι έκανε.
    Με το που την χτύπησαν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, η παγωμένη από τον φόβο καρδιά της, ζεστάθηκε και άρχισε να χτυπά όσο πιο δυνατά μπορούσε, μέσα στο γερασμένο σώμα της. Ένιωσε τότε, τί ήταν αυτό που βαθιά μέσα της λαχταρούσε και ξεκίνησε με την ελπίδα να το συναντήσει.
    Όταν η άμαξα σταμάτησε μπροστά στο κάστρο που είχε γεννηθεί και που μέσα του ζούσαν οι αγαπημένοι της, κατέβηκε αργά αργά και έσκυψε για να φιλήσει το χώμα. Περπάτησε προς τον δρόμο που οδηγούσε μπροστά στην είσοδό του, ενώ μύριζε τα τριαντάφυλλα, απόλαυσε το τραγούδι των αηδονιών, δροσίστηκε με το νερό του μικρού ρυακιού που ήταν εκεί δίπλα και έξαφνα, μια ζεστασιά την πλημμύρισε. Έκλαψε τότε με δάκρυα χαράς και νοσταλγίας σκεφτόμενη πόσα είχε στερηθεί, όλα αυτά τα χρόνια της αγωνίας της, που τα πέρασε μέσα στο κάστρο της φρίκης και του θανάτου.
    Πόσο μικρές ήταν οι μέρες, σκοτεινές οι νύχτες της και πόσο τεράστια της φαινόταν τώρα αυτή η στιγμή. Ξαφνικά, η στιγμή αυτή, άρχισε να γίνεται όλο και πιο μεγάλη, μέχρι που έγινε όλη της η ζωή και όλες οι άλλες στιγμές φαινόντουσαν ασήμαντες μπροστά της. Η γερασμένη πια πριγκίπισσα, για πρώτη φορά μετά απο πολύ πολυ πολύ καιρό, χαμογέλασε και ένιωσε ευτυχισμένη. Συνέχισε στον δρόμο για το κάστρο της, λάμποντας απο χαρά και ευτυχία. Ο Πρίγκιπας και τα πριγκιπόπουλα, που τώρα πια είχαν μεγαλώσει και είχανε γίνει άντρες ολόκληροι, την αναγνώρισαν αμέσως, παρά την αλλαγμένη και γερασμένη όψη της αλλά και εκείνη τους αναγνώρισε το ίδιο εύκολα.
    Έπεσαν αμέσως ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, κλαίγοντας σπαρακτικά από την λαχτάρα και την ευγνωμοσύνη που επιτέλους, ξανασυναντήθηκαν. Αυτή η στιγμή, φάνηκε σε όλους τους πολύ πολύ πολύ μεγάλη, σχεδόν ατελείωτη.
    Λίγο αργότερα, η πριγκίπισσα σήκωσε το βλέμμα, κοίταξε τον Ήλιο και σκέφτηκε \" Τώρα πια, βρήκα αυτό που λαχταρούσα και μου φτάνει. Δεν ελπίζω σε τίποτε άλλο και δεν φοβάμαι τίποτα άλλο\". Τότε, ο μαύρος καβαλάρης εμφανίστηκε έξαφνα από το πουθενά, μπροστά στην πριγκίπισσα, και εκείνη κοίταξε το τρομακτικά όμορφο και παγερό του πρόσωπο, του χαμογέλασε και ανέβηκε στο άλογό μαζί του.
    Οι αγαπημένοι της, ποτέ δεν ξέχασαν το χαμόγελό της, και, αφού την αποχαιρέτισαν, το κράτησαν για πάντα, μέσα στην καρδιά τους.
    Ο καθενας μας δινει σχημα στην Υπαρξη.

  6. #36
    Junior Member
    Join Date
    Mar 2010
    Posts
    22
    Πραγματικα ανατριχιασα, σε ευχαριστω που μπηκες στον κοπο να μου δειξεις αυτην την ιστορια!! ποσα χανουμε αραγε φοβουμενοι μην χαθουμε? θα ηθελα παρα πολυ να χαμογελασω να νιωσω ζεστασια και ηρεμια!! να παρω το παιδι μου αγκαλια και να μην φοβαμαι πως η στιγμη θα χαθει και ετσι αυτη η αγκαλια να χανει την ζεστασια της!!
    Πραγματικα θα μπενω και θα την διαβαζω καθε φορα που θα αισθανομαι φοβο, με εκανε να χαθω στην ιστορια της! Σε ευχαριστω πολυ weird!
    Mariavas πριν δυο χρονια ειχα υποβληθει σε εξετασεις, ο γιατρος μου δεν δεχεται να μου κανει εξετασεις που τις βρισκει παραλογες γιατι λεει απλα θα με βοηθησει να βυθιστω στον φοβο μου.... Τα παιδια μας ειναι οι πριγκιπες!Για αυτα και μονο πρεπει να το πολεμησουμε!

  7. #37
    Senior Member
    Join Date
    Dec 2005
    Posts
    4,999
    Originally posted by ampisareti
    Πραγματικα ανατριχιασα, σε ευχαριστω που μπηκες στον κοπο να μου δειξεις αυτην την ιστορια!! ποσα χανουμε αραγε φοβουμενοι μην χαθουμε? θα ηθελα παρα πολυ να χαμογελασω να νιωσω ζεστασια και ηρεμια!! να παρω το παιδι μου αγκαλια και να μην φοβαμαι πως η στιγμη θα χαθει και ετσι αυτη η αγκαλια να χανει την ζεστασια της!!
    Πραγματικα θα μπενω και θα την διαβαζω καθε φορα που θα αισθανομαι φοβο, με εκανε να χαθω στην ιστορια της! Σε ευχαριστω πολυ weird!
    Mariavas πριν δυο χρονια ειχα υποβληθει σε εξετασεις, ο γιατρος μου δεν δεχεται να μου κανει εξετασεις που τις βρισκει παραλογες γιατι λεει απλα θα με βοηθησει να βυθιστω στον φοβο μου.... Τα παιδια μας ειναι οι πριγκιπες!Για αυτα και μονο πρεπει να το πολεμησουμε!
    Γλυκιά μου, αν δεν ήσουν εσύ δεν θα την είχα γράψει αυτή την ιστορία, αλήθεια στο λέω..

    Ναι, χάρισε στα παιδιά σου κάθε σου στιγμούλα, όπως και σε όλους όσους αγαπάς.
    Μην αναβάλλεις ποτέ για αύριο, κάτι που μπορείς να κάνεις σήμερα.
    Εσύ κρατάς τα κλειδιά του εσωτερικού σου κάστρου της φρικης και του θανάτου, εσύ μπήκες εκεί, εσύ μπορείς να βγεις απο αυτή την αόρατη φυλακή της αγωνίας.
    Ετσι, θα είσαι πιο πολύ δοσμένη στο παρόν και στους δικούς σου ανθρώπους.

    Χαίρομαι που σε άγγιξε η ιστορία.

    :)))
    Ο καθενας μας δινει σχημα στην Υπαρξη.

  8. #38
    Junior Member
    Join Date
    Mar 2014
    Posts
    15
    Διαβάζοντας το πρόβλημα σου, νιώθω λες και βλέπω τον εαυτό μου, το δικό μου ακριβώς πρόβλημα. Περνάω τα ίδια ακριβώς αυτόν τον καιρό. Είχα λιποθυμήσει τον Αύγουστο 2013 και από τότε φοβάμαι συνέχεια. Στην αρχή ήμουν χάλια, φοβόμουν να κάνω μπάνιο, να βγω, να φάω, να καπνίσω, να σηκωθώ γενικώς από το κρεβάτι. Όμως από τον Οκτώβριο μέχρι τον Ιανουάριο ήμουν αρκετά καλύτερα. Έβγαινα, και άρχισα να καπνίζω και πάλι ( όχι όμως τον καφέ ). Ώσπου στα μέσα Ιανουαρίου είχα ένα τρομερό πονόδοντο και πήρα ένα Lonarid συν την αντιβίωση που έπαιρνα. Μετά από κάνα 10λεπτο πήρα ένα ακόμη Lonarid, ώσπου άρχισα να μην αισθάνομαι καλά ( ίσως ήταν φόβος ίσως όχι ) και από τότε μέχρι τώρα δεν μπορώ να συνέλθω. Μέχρι και από ένα μήνα πριν μια ήμουν καλά, μια όχι. Μια μέρα που με έπιασε κρίση πανικού, η γιατρός λέει πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθώ έναν ψυχίατρο. Πήγα στο νοσοκομείο γιατί δεν έχω την οικονομική άνεση να πάω σε κάποιον έξω. Μου είπε να ξεκινήσω θεραπεία με Ladose και να τον ξανά επισκεφθώ σε 25μέρες. Όμως δεν πήγα, γιατί στην 15μέρα περίπου της θεραπείας, και ενώ είχα βγει έξω με την μητέρα μου με έπιασε ταχυπαλμία και τρόμος, σε σημείο να λιποθυμήσω από τον φόβο. Από τότε δεν ξανά βγήκα έξω ( έχει 4 εβδομάδες ακριβώς ), φοβάμαι να μείνω μόνη μου και έχω δύο παιδιά ( 8χρονών και 6χρονών ) και είμαι μόνη στο σπίτι. Ο μικρός έχει χάσει πολλές μέρες στο σχολείο και αυτό εξαιτίας μου. Έχει 1εβδομάδα που ήρθε να με βοηθήσει λίγο η μητέρα μου αλλά δεν μπορεί να μείνει για πολύ. Μου είπε να πάμε στον ψυχίατρο και πάλι και να προσπαθήσω όσο μπορώ να το ξεπεράσω γιατί έχω τα παιδιά. Δεν ξέρει όμως ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να ξεπεραστεί. Ακόμη δεν έχω βγει, μα πρέπει. Έχω κουραστεί μένοντας σπίτι, μα φοβάμαι να βγω. Θα μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω? Νιώθω να αρχίζω να τρελαίνομαι, αφού κάθομαι και λέω ή σε τρελοκομείο θα καταλήξω ή σε τάφο. Δεν αντέχω. Άλλες φορές λέω θα τα καταφέρω, ότι θέλω να ξανά ζήσω όπως πριν ( βγαίνοντας έξω χωρίς φόβο, να ξεκινήσω πάλι το κάπνισμα, να πιω μία στο τόσο κάνα ποτήρι κρασί, να ..να .. να ) και άλλες φορές νιώθω τόσο αδύναμη και φοβισμένη και χωρίς ελπίδα. Τι πρέπει να κάνω????? Ειλικρινά δεν αντέχετε άλλο αυτή η κατάσταση.

  9. #39
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2019
    Posts
    235
    Ποσό καιρό πήρες το ladose και μετά από ποσό καιρό μετά την διακοπη εμφανίστηκαν ξανά τα προβλήματα;;

  10. #40
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2019
    Posts
    116
    Δεν νομιζω να σου απαντησει το θεμα εχει γραφτει απο το 2010

  11. #41
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2019
    Posts
    235
    Χαχαχαχχα δικαιο έχεις βρε kiss από το αγχος μου δεν βλεπω μπροστά μου

  12. #42
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2019
    Posts
    116
    Χαχα το παθαινωωωωω και εγω

  13. #43
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2019
    Posts
    710
    Δεν θα πεθάνεις. Καταλαβαίνω τη νοσοφοβια ειδικά αν υπάρχει πρόβλημα υγείας. Αλλά για το θάνατο, δεν υπάρχει λόγος. Κλείνουν τα μάτια και τέλος. Το τί θα απογινουν οι άλλοι δεν μας αφορά πλέον, δεν θα μπορούμε να κάνουμε κάτι. Όποτε ας απολαύσουμε τώρα την παρέα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και ότι άλλο μας αρέσει. Μην φοβάσαι

Page 3 of 3 FirstFirst 123

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •