Κατάθλιψη-Mήπως να μην τα πάρω αυτά τα χάπια για την κατάθλιψη?

[Kelly]

Γεια σας!
Εδώ και καιρό διαβάζω τα περισσότερα θέματα σε αυτό το forum και το βρήσκω πολύ ενδιαφέρον να βλέπω τι περνάνε και οι υπόλοιποι άνθρωποι. Τώρα θέλω να αρχίσω και γω σιγά σιγά να μπαίνω στο κλίμα του forum και να παίρνω συμβουλές ή να δίνω την άποψή μου.
Θα ήθελα να μάθω αν υπάρχει κάποιος από σας που έπαιρνε ή παίρνει χάπια για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης και να μου πει την εμπειρία του από αυτά. Αξίζει να προσπαθήσεις με αυτά ή δημιουργούνε μεγαλύτερο πρόβλημα? Εγώ πήγα στη γιατρό εχτές για δεύτερη φορά και απελπισμένα τους ζήτησα να μου γράψουν χάπια, δε μπορώ να συνεχίσω έτσι με αυτό το συναίσθημα... Μπορώ να πω ότι σέρνομαι από τη κατάθλιψη καμια φορά και έχω κουραστεί να νιώθω άσχημα και χάλια, να απογοητεύομαι και μετά να με παίρνει από κάτω, πάρα πολύ από κάτω όμως και για ασήμαντα σχεδόν πράγματα. Να μην μπορώ να κοιμηθώ, να συγκεντρωθώ, να σκέφτομαι ξανά και ξανά, να χάνω την όρεξή μου πολλές φορές... Γενικώς όπως βλέπω τα πράγματα στη ζωή μου, πάντα όταν συμβαίνει κάτι άσχημο, εγώ θα λιώνω από την στεναχώρια, μετά θα νιώσω δυνατή μέχρι να με ρίξει κάτι πάλι κάτω... Ναι, έτσι είναι στη ζωή, αλλά εγώ μιζεριάζω απίστευτα πολύ, έχω καταντήσει γελοία σε αυτό.. Φοβάμαι να πάρω τα χάπια, εχτές ξεκίνησα, πήρα ένα, και ξέρω ότι έχουν παρενέργειες και τις ένιωσα εχτές. Ενώ θέλω πάρα πολύ να νιώθω καλά και να μην γίνομαι καταθλιπτική, φοβάμαι να τα πάρω. Τι να κάνω? Εχω απογοητευτεί σε αυτή τη φάση της ζωής μου, ενώ δεν θα έπρεπε, σπουδάζω στην Αγγλία, δεύτερο χρόνο και τα έχω πάει καλά, όμως έχω μείνει καιρό εδώ στην εστία και αυτή η ρουτίνα με πέθανε, τα ίδια και τα ίδια, χωρίς τους ανθρώπους μου στην Ελλάδα, περιμένω μέχρι να πάω, στις 31 Μαρτίου, να έρθω και πιστεύω θα νιώσω καλύτερα, θα ανέβω ψυχολογικά...Να δούμε. Προς το παρόν, οι καταστάσεις εδώ με απογοητεύσανε αφάνταστα, πολλές φορές, να μην έχω κανέναν άνθρωπο να δω, μου έστριψε πραγματικά, και έτσι τώρα μου είναι δύσκολο να σηκωθώ πάλι, βλέπω τον ευατό μου να μιζεριάζει καθημερινά, πόσο ακόμα, δε μπορώ να συνεχίσω έτσι τη ζωή μου, είμαι νέα, ακόμα δεν έχω κλείσει τα 20, έχω μια ολόκληρη ζωή μπροστά μου, γιατί να με πιάνει κατάθλιψη από τώρα? Θα ήθελα τη γνώμη σας σε αυτά που είπα, αν είχατε κάτι παρόμοιο και επίσης όσον αφορά τα χάπια, τι να κάνω?

[tessa]

Καλημερα Kelly,
και καλως ηρθες στο e-psychology. Σε καταλαβαινω απολυτα σε οσα περιγραφεις γιατι ολοι οι φοιτητες στην Αγγλια σε καποια φαση νιωθουν καπως ετσι. Παρα μα παρα πολλοι παιρνουν σταδια καταθλιψης λογω πιεσης, αγχους, ελλειψη κοινωνικης και προσωπικης ζωης. Η χωρα ειναι δυσκολη, διαφορετικη απο αυτα που ειχες ως τωρα συνηθισει, αλλη κουλτουρα, πολυ τρεξιμο και ελαχιστος χρονος για να ασχοληθεις με τον εαυτο σου. Θα σου ελεγα λοιπον να παρεις τη φαρμακευτικη αγωγη που σου εδωσαν να ζητησεις ομως και μια συμβουλευτικη προσεγγιση απο τον αναλογο σταθμο που ειμαι σιγουρη πως υπαρχει στο πανεπιστημιο σου. Κανουν πολυ καλη δουλεια και θα σε βοηθησει πραγματικα. Να μη σε παιρνει απο κατω λοιπον δεν εχει να κανει με σενα τοσο οσο το οτι βρισκεσαι μακρια απο τους δικους σου. Αυτο ειναι κατι που πρεπει να το συνηθισεις αφου επελεξες να πας στην αγγλια να σπουδασεις. Δε θα ειναι για παντα ετσι κι αλλιως. Εισαι αρκετα μικρη ακομα αλλα σιγα σιγα θα ωριμασεις και θα αρχισεις να βλεπεις τα πραγματα και τις καταστασεις διαφορετικα. Οπως καναμε ολοι μας. Κι αν στεναχωριεσαι αν δεν εχεις ατομα να μιλησεις και να κανεις παρεα μπορεις να συμμετεχεις σε διαφορες δραστηριοτητες του πανεπιστημιου που θα γνωρισεις παρα πολλα ατομα. Δεν ξερω σε ποια πολη και σε ποιο πανεπιστημιο βρισκεσαι αλλα παντου υπαρχουν να κανεις πραγματα. Ανανεωσου λοιπον ψυχολογικα και οργανωσε τη ζωη σου γυρω απο τα ενδιαφεροντα σου. Κι εγω θα προτιμουσα να ημουνα στην ελλαδα και να περασω εκει τη φοιτητικη μου ζωη με τους φιλους μου και την καλοπεραση μου αλλα πανε πλεον εξι χρονια που ειμαι εδω περασα πολυ δυσκολα, αγχωθηκα, στεναχωρεθηκα μιζεριασα και αν γκρινιαζω συχνα πυκνα ακομα τα δυσκολα παιρνανε ευκολα με την καταλληλη υποστηριξη.
να σαι καλα
φιλικα
τεσσα

[Kelly]

Πριν λίγο πήγα να βρω τη γιατρό να ρωτήσω μήπως δεν κάνει να τα πάρω απ\'τη στιγμή που παίρνω και το αντισυλληπτικό χάπι. Μήπως τα αντικαταθλιπτικά έχουν αρνητική επίπτωση στο χάπι? Πραγματικά, λυπάμαι για τον ευατό μου που φτάνω στο σημείο αυτό, να πάρω αντικαταθλιπτικά!Πάντα αυτά τα θεωρούσα αηδίες, εγώ που πάντα είμαι δυνατή και τα αντιμετωπίζω τα πράγματα σχετικά ψύχραιμα. Και μόνο που σκέφτομαι ότι μπαίνουν μέσα στον οργανισμό μου, κάπως με κάνει να αισθάνομαι. Αλλά απ\'την άλλη είμαι σίγουρη πως η κατάθλιψη με περιμένει στην γωνία, και γω θα καταπέσω πάλι και ενώ θα θέλω να γίνω καλά, δεν θα έχω την δύναμη. Εχτές μίλησα με τον πατέρα μου και ενώ έκρυβα την κατάστασή μου, του τα είπα. Δεν θέλω να ξέρει ότι είμαι σε αυτή την κατάσταση, ξέρει πως δεν χαμπαριάζω και τα έχω καταφέρει μέχρι τώρα στη ζωή μου. Αλλά με έφαγε η μοναξιά και τα ασήμαντα πράγματα τα πήρα στα σοβαρά που άμα ήμουν καλά δεν θα τα έπαιρνα έτσι. Αλλά εγώ ξέσπαγα στα κλάματα, έριχνα τον ευατό μου για χάρη κάποιον ανθρώπων που δεν άξιζε να δίνω σημασία.
Οσον αφορά τις δραστηριότητες στο πανεπιστήμιο δεν μπορώ να πω ότι με συγκινούν ιδιαίτερα, πήγα σε councellor αλλά αυτό δεν με ικανοποίησε. Εχω ένα ραντεβού πάλι και μάλλον θα ξαναπάω... Πιστεύω είναι στο γονίδιο. Η μητέρα μου είναι καταθλιπτική από μικρή. Δεν θέλω όμως εμένα να με φάει η κατάθλιψη! Εχω αρχίσει και βλέπω άτομα, δεν με ικανοποιεί όμως να κάνω παρέα με όλους, μ\'αρέσει να είμαι με τους φίλους μου και να περνάμε τέλεια όπως εμείς ξέρουμε σε αυτή την ηλικία. Ομως δεν τους έχω εδώ, δυστυχώς. Δεν είμαι εσωστρεφής, μ\'αρέσει να γνωρίζω άτομα, να κάνω παρέες, όμως ενώ αρχικά εδώ στο πανεπιστήμιο είχε πολύ χαβαλέ το πράγμα, μετά άρχισε να σπάει το πράγμα, να σπάνε και οι παρέες, το παιδί με το οποίο έβγαινα τώρα με γράφει και αυτό με έχει πληγώσει βαθύτατα, ενώ πρώτα έπρεπε να έχω τη δύναμη να λήξω τη σχέση που είχα στην Ελλάδα, τώρα στο καπάκι περνάω πάλι από αυτό το πράγμα, όπου δυο άτομα, αποχωρίζονται, και πρέπει να το πάρω χαμπάρι και μην με πονάει άλλο. Αρχισε να με παρατάει και εγώ έμεινα στην απ\'έξω, έπρεπε να βρω άτομα να αρχίσω να βγαίνω. Και εγώ η χαζή περίμενα αυτόν και έμενα μέσα...Τώρα που μίλησα στον πατέρα μου, μου δίνει κουράγιο, και περιμένω επιτέλους να πάω στη πατρίδα! Εκλεισα εισήτηριο για λίγο καιρό και το μετάνιωσα. Θα έρθω πίσω αλλά θα πω στον αδερφό μου να με φιλοξενήσει για το υπόλοιπο των διακοπών (μένει και αυτός εδώ στην αγγλία) για να μην μου στρίψει πάλι.. Υπάρχουν χειρότερα, το κατανοώ, αλλά εγώ έχω ξεφύγει....

[Kelly]

Ναι σίγουρα υπάρχουν και χειρότερα Helena, αυτό προσπαθώ να το βάλω καλά στο μυαλό μου. Εμεινα καιρό έτσι μόνη, χωρίς κάποια ιδιαίτερη παρέα και αυτό με έριξε ψυχολογικά. Μετράω τις μέρες να πάω στην Ελλάδα, να αλλάξω παραστάσεις...Θα πάρω όμως τα πάνω μου κάποια στιγμή και το ξέρω, όμως η κατάθλιψη μία έρχεται και μία σε αφήνει, και φοβάμαι πως όταν γίνω καλά κάποια στιγμή θα ξαναέρθει. Δε θέλω να ζω έτσι στη ζωή μου...Δε θέλω να τα πάρω τα χάπια, μου φέρνουν τρομερή υπνηλία και αυτό δε με συμφέρει, έχω τα διαβάσματά μου.. Εχτές το απόγευμα που βγήκα με κάτι συμμαθητές, δε μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, κοιμόμουν στη διαδρομή στο αυτοκίνητο και μετά όταν πήγαμε στο σπίτι του ενός παιδιού, εγώ κοιμόμουνα στον καναπέ!Το πρωί δε μπορούσα, νύστα απίστευτη, έχω εργασία για την δευτέρα, δε μπορούσα να συγκεντρωθώ, και το βράδυ στον ύπνο μου εκτός από το ότι σκεφτόμουνα διάφορα και δε μπορούσα να καλοκοιμηθώ, ίδρωνα κιόλας, και αυτό παρενέργεια...
Ολοι συμφωνείτε για τα χάπια, εγώ όμως δεν αντέχω τις παρενέργειες, έχω το πανεπιστήμιο...Οσον αφορά τις αλληλεπιδράσεις με άλλα φάρμακα, ρώτησα τη γιατρό εχτές και μου είπε ότι δεν επηρεάζουν τα αντικαταθλιπτικά το συγκεκριμένο αντισυλληπτικό. Αυτό είναι καλό.. Τώρα δεν ξέρω... Θα δω αν θα το πάρω και το χάπι σήμερα..

[dr]

Γεια σου Kelly,
πραγματι και εγω τη βασικοτερη παρενεργεια που ειχα, οταν
επαιρνα αντικαταθλιπτικα, ηταν η νυστα.
Αλλα μετα απο καθημερινη χρηση, το συνηθισα και μονο σαν
το επαιρνα το βραδυ, πριν τον υπνο, μου εφερνε αυτη τη νυστα, κατι που δεν με πειραζει, φυσικα.
Η γνωμη μου ειναι απο τη στιγμη που το θεωρει απαραιτητο
η γιατρος σου, παρε το συστηματικα για ενα διαστημα, γιατι
αυτα τα χαπια θελουν το χρονο τους και για να δρασουν στην
καταθλιψη αλλα και για να δεις αν υποχωρουν οι παρενερ-
γειες. Αν συνεχιζει η νυστα, τοτε θα το ξαναπεις στη γιατρο
σου και θα αποφασισει εκ νεου.
Καταλαβαινω πως εισαι νεος και ζωντανος ανθρωπος, θελεις
να βγεις, να μπεις, και το πρωτο διαστημα αυτη η υπνηλια ειναι βασανο, ανασταλτικος παραγοντας. Ωστοσο, αν η
φαρμακευτικη αγωγη θεωρειται, οπως σου ειπα απαραιτητη και μαλλον θα ειναι για να στη δωσει η γιατρος, θα κανεις
υπομονη και θα παρεις το χαπι με συνεπεια για να δεις τι θα
κανεις με τις παρενεργειες αν συνεχιζουν απο εκει και περα.
Ευχομαι το καλυτερο και κουραγιο !

[Kelly]

Δεν θα το έλεγα αυτό. Οτι τα χάπια μου είναι απαραίτητα. Είναι όμως η τελευταία μου λύση. Και λένε πως έχουν αποτελέσματα. Κουράστηκα να περιμένω πότε θα γίνω καλά και αυτό να κρατήσει.. Σκέφτομαι μήπως οι γιατροί εδώ στην Αγγλία δίνουν τα χάπια για το τίποτα, το έχω ακούσει και αυτό. Εχτές δεν το πήρα το χάπι, κοιμόμουν για περίπου 15 ώρες...Απίστευτο για μένα. Ξέρω πως δεν πρέπει να τα παρατάω άμα αρχίσω, αλλά εντάξει είναι το τρίτο χάπι που έπρεπε να πάρω και θα το πάρω απόψε το βράδυ αν είναι. Πέρασε μια μέρα χωρίς..Αλλά θα το σκεφτώ απόψε το βράδυ αν είναι να συνεχίσω.Και μετά δεν θα ξανασταματήσω, θα συνεχίσω τη θεραπεία. Είναι φυσιολογικό, μέσα στην κατάθλιψη να υπάρχουν και στιγμές ευφορίας, έτσι δεν είναι; Στο σύνολο όμως εγώ αισθάνομαι μιζέρια.. Ευχαριστώ για το κουράγιο που μου δίνεται, βλέπω πως και σεις περάσατε τα ίδια.

[pops]

Η κατάθλιψη είναι πολύ συχνό φαινόμενο στις περιπτώσεις απότομης αλλαγής περιβάλλοντος. Ο ρυθμός και ο βαθμός προσαρμογής των ανθρώπων σε ένα καινούριο περιβάλλον ποικίλλει. Σε αρκετές περιπτώσεις εμφανίζονται τα προβλήματα αυτά αναδρομικά, μήνες μετά την αλλαγή περιβάλλοντος.

Ο βαθμός της κατάθλιψής σου είναι κάτι που δε μπορεί να διαπιστωθεί από το ίντερνετ. Η εμπιστοσύνη στον ψυχίατρο είναι ένα προσωπικό σου θέμα. Στην Αγγλία πάντως δεν ισχύει το να δίνουν με μεγάλη ευκολία φάρμακα, το αντίθετο θα έλεγα (περισσότερη φαρμακολαγνεία των ψυχιάτρων διαπιστώνω στην Ελλάδα από όλα όσα ακούω).

Αυτό που θα πρέπει να προσέξεις είναι μήπως ο μεγάλος σου φόβος για τα αντικαταθλιπτικά σου φέρει προβλήματα μέσω αυθυποβολής, που είναι ένας παράγοντας πάρα πολύ ισχυρός. Αν δηλαδή δεν αντιμετωπίσεις την ψυχολογική σου αναστάτωση και θλίψη ΚΑΙ ψυχοθεραπευτικά, τότε θα μείνεις προβληματισμένη και αγχωμένη, με αποτέλεσμα ακόμα κι αν δεν έχεις παρενέργειες σωματικές, να τις δημιουργήσεις μόνη σου.

Η ψυχοθεραπευτική σου εμπειρία γιατί δεν σε ικανοποίησε; Δε σου άρεσε προσωπικά ο/η σύμβουλος ή γενικά ένιωσες άβολα με το να μιλήσεις για τον εαυτό σου; Να ξέρεις πάντως ότι η ψυχοθεραπεία είναι κάτι που θέλει αρκετό χρόνο, μπορεί οι πρώτες επισκέψεις να μη σου είναι ευχάριστες, και να έχεις υπόψη ότι για να καταπολεμήσεις κάτι χρειάζεται χρόνο.

Γενικά προσπάθησε να χαλαρώσεις και να σταματήσεις να ασχολείσαι με εμμονή με την συμπτωματολογία σου. Τα χάπια έχουν λόγο ύπαρξης, επιφέρουν αποτέλεσμα όταν υπάρχει λόγος χορήγησής τους, από μόνα τους όμως δεν πρόκειται να φέρουν μια αυτόματη θεραπεία, αν δεν αποφασίσεις να μιλήσεις για τα συναισθήματά σου και αν δεν καλλιεργήσεις την αποφασιστικότητα και την ηρεμία σου. Η αγωνία είναι κακός σύμβουλος.

Η φοιτητική ζωή έχει μυθοποιηθεί αρκετά πάντως. Μην νομίζεις ότι είσαι η μόνη που νιώθει αυτή τη θλίψη και τη μοναξιά. Σε διαβεβαιώνω ότι είναι πολύ συχνό φαινόμενο, ιδίως για τους ξένους φοιτητές, που έχουν να αντιμετωπίσουν επιπρόσθετα και το πολιτισμικό σοκ, τη νοσταλγία, την μοναξιά, την απομόνωση. Ευτυχώς όμως τα αγγλικά πανεπιστήμια προσφέρουν πάρα πολλές ευκαιρίες κοινωνικοποίησης που αξίζει όντως να κοιτάξεις.

Παρόλο που η αλλαγή παραστάσεων βοηθάει, η λύση δεν είναι σε ένα ταξίδι στην Ελλάδα, ούτε πουθενά αλλού, παρά μόνο μέσα σου. Και να νιώθεις τυχερή που υπάρχουν διαθέσιμοι ειδικά εκπαιδευμένοι επαγγελματίες που μπορούν να σε διευκολύνουν να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να το αντιμετωπίσουν αλλά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν.

[Kelly]

Mάλιστα...Καταλαβαίνω όλα αυτά που μου λέτε, οι απόψεις σας είναι πολύτιμες για μένα. Οσον αφορά την ψυχοθεραπεία, και δεν το έλεγα ακριβώς ψυχοθεραπεία, δεν με ικανοποίησε λόγω προσώπου. Το άτομο στο οποίο μίλησα δεν με έκανε να αισθανθώ κάπως καλύτερα, απλά είπα αυτά που είχα να πω και αυτό ήταν όλο και μου είπε πράγματα που εγώ τα ήξερα ήδη και δεν περίμενα αυτή για να μου πει τα γνωστά. Τέλος πάντων, θα πάω στο ραντεβού μου, αυτή τη φορά είναι διαφορετικό άτομο, να δούμε πως θα είναι αυτή την φορά. Θα ακολουθήσω λοιπόν την συμβουλή σας και θα πάω και αυτή την φορά στον councellor. Το θέλω και γω η ίδια. Που ξέρεις, μπορεί να βγει κάτι θετικό. Σίγουρα τα χάπια, δεν βοηθάνε από μόνα τους. Χρειάζεται διάφορα πράγματα να γίνουν παράλληλα. Προσωπική προσπάθεια όπως αναφέρθηκε, συζήτηση με τον σύμβουλο, αλλαγή κλίματος..., ελπίζω πως θα τα καταφέρω. Θα τα καταφέρω σίγουρα, με ξέρω. Και σίγουρα δεν είναι πάντα μια κατάθλιψη στη ζωή, ξέρω πως είναι να περνάς και περιόδους χαράς και ότι άσχημο και αν συμβαίνει εμείς να το αντιμετωπίζουμε με την καλή μας διάθεση. Την καλή μου διάθεση, αυτή θέλω να ξαναβρώ!Το πιστεύω και αυτό, ότι η φοιτητική ζωή έχει μυθοποιηθεί και τα προβλήματα αλλαγής περιβάλλοντος εμφανίζονται μήνες μετά. Το ζω τώρα. Εχω ακούσει για απόπειρες αυτοκτονίας εδώ στο πανεπιστήμιο, απ΄ότι φαίνεται και άλλοι φοιτητές περάσανε παρόμοια προβλήματα..