Και πάλι εδώ..Να σας μιλήσω λιγάκι..

[Antouan89]

Γεια σας για μια ακόμα φορά που γράφω στο φόρουμ,
Η τρίτη φορά που ανοίγω δικό μου θέμα.
Ξέρω πως θα μου κάνει καλό αν μιλήσω σε άλλους, ξέρω πως θα μου κάνει καλό αν μιλήσω σε εσάς που καλώς η κακώς θα με νιώσετε παραπάνω.
Να σας θυμίσω λιγάκι για εμένα..
Είμαι ο Αντώνης του 89,
Προσπαθώ χρόνια τώρα να αλλάξω αυτή τη μιζέρια που με τρώει..
Αν με δεις στο δρόμο, σπάνιο θα είναι να γελάω.
Την βρίσκω μόνος μου πολλές φορές πράγα που δεν μου αρέσει.
Την μοναξιά την πάω,με πάει, και ταυτόχρονα την μισώ... Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω ακριβώς.
Πριν 1 χρόνο είχα πάει σε ψυχίατρο, έκανα μια αγωγή με seropram και zanax (έχω πρόβλημα και με το άγχος)
Πιστεύω πως η μεγαλύτερη κατάρα στον άνθρωπο είναι η κατάθλιψη.
Να γνωρίζουμε πως πάει κάτι στραβά με τον εαυτό μας, να ξέρουμε τι πάνω κάτω δεν είναι σωστό και όμως να μην μπορούμε να το αλλάξουμε.
Σωστά μαντέψατε, τα φάρμακα τα είχα πάρει για 2 μήνες (είχα δει τρομερή βελτίωση, την ζωή με άλλο μάτι)
Ο λόγος που δεν τα συνεχίζω ακόμα ?
Τα λεφτά, δεν είναι εύκολο για εμένα να δίνω 150 ευρώ τον μήνα σε επισκέψεις και φάρματα (το ταμείο μου , δίνει κάπου στο 10% πίσω τα λεφτά)
Τώρα θα μου πείτε δούλεψε να τα πληρώνεις.. Ναι συμφωνώ πως καλύτερα να έχεις ψυχική υγεία παρά τίποτα άλλο..Όμως βοηθάω και την μάνα μου όσο μπορώ και φοβάμαι πως δεν είναι εύκολο προς το παρόν να ξανα αρχήσω κάποια αγωγή.

Στο θέμα μου τώρα για το οποίο ξεκίνησα αυτό το θέμα..
Εδώ και 2 μήνες έχω μια σχέση με μια κοπέλα.
Την σέβομαι, την αγαπάω (αν μου επιτρέπετε να πω αυτή τη λέξη)
και είμαι πολύ ευχαριστημένος (σχεδόν δλδ)
Μπορώ να πω πως τα ίδια νιώθει και αυτή για εμένα.
Όμως,,,
δεν ξερω τι μου λείπει
Όταν γυρνάω σπίτι, νιώθω ένα κενό στην ψυχή μου,
νιώθω αυτό το γνωστό αίσθημα λύπης για το οποίο δεν ξέρω απο που προέρχεται.
Νιώθω λες και δεν είμαι ευχαριστημένος απο αυτή την κοπέλα, ενώ ξέρω πως δεν ζητάω τίποτα άλλο.
Νιώθω πως δεν της αξίζω,
Προσπαθώ να μην πέσω στην παγίδα που εγώ ο ίδιος έχω φτιάξει και της πώ να χωρίσουμε επειδή δεν της αξίζω,
Νιώθω πως δεν της αξίζει ένα αγόρι σαν και εμένα.
Εκείνη είναι χαρούμενη ψυχή, εγώ κάτι ανάποδο.
Νιώθω πως την εκμεταλεύομαι και μόνο παίρνω απο αυτήν και δεν μπορώ να το σκέφτομαι άλλο αυτό.
Ξέρω όπως είπα πως αυτό είναι παγίδα ώστε να βρεθώ πάλι στην θλιψη μου οριστικά και δεν νιώθω να το αντέχω αν γίνει κάτι τέτοιο..
Ενώ είμαι με μια κοπέλα θυσαυρός απο καρδιά..εγώ νιώθω ένα φόβο, άγχος και μια λύπη..
Συγνώμη αν σας κούρασα και ευχαριστώ όσα άτομα μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν όλα αυτά.

[weird]

Αντώνη, αν περιέγραφες τα συναισθήματά σου γι αυτήν την κοπέλα με λίγες λέξεις, ποιά θα ήταν αυτά?

[Antouan89]

Συμπάθεια, αγάπη, εμπιστοσύνη
Γενικά ειμαι ευχαριστημένος, χωρίς κανένα παράπονο απο αυτή..

[weird]

Originally posted by Antouan89
Συμπάθεια, αγάπη, εμπιστοσύνη
Γενικά ειμαι ευχαριστημένος, χωρίς κανένα παράπονο απο αυτή..

Ναι αλλά υπάρχει και όλο αυτό που σου βγαίνει όταν γυρνάς στο σπίτι...
Τα συναισθήματα οτι δεν είσαι ευχαριστημένος απο εκείνη.
Τελικά, αυτά τα συναισθήματα, αφορούν εκείνη ή εσένα τον ίδιο?

[γιώτα2]

Συνέχισε την αγωγή σου.Στην τελική πήγαινε σε δημόσιο νοσοκομείο αφου υπάρχει οικονομικό πρόβλημα.Είδες τόση διαφορά με την θεραπεία σου, για αυτό κάνε ότι μπορείς να την συνεχίσεις και να την ολοκληρώσεις.

[weird]

Πέρα απο την αγωγή, θα σου πρότεινα και την λύση της ψυχοθεραπείας.
Προσωπική μου άποψη είναι οτι μόνο μέσα απο το βαθύ σκάλισμα της ψυχής, έρχεται η ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος, αγαπητέ Αντώνη...

Έχω και εγώ περάσει και ξεπεράσει πολλά.

Κατα τα άλλα, είναι δύσκολο να είσαι σε σχέση με κάποιον, όταν δεν είσαι σε καλή σχέση με τον εαυτό σου.
Τα προβλήματά σου, τα βιώνεις εις διλπλούν: μία ως ο εαυτός σου και μια ως προβολές, πάνω στον άλλο.

Σου εύχομαι καλή τύχη και μεγάλη θέληση, αυτή, μαζί με την προσπάθειά σου, αρκεί.

[Antouan89]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας
γιώτα2 μάλλον αυτό θα κάνω..Αν και μένω σε επαρχία και είναι δύσκολο η λύση που είπες.
Προς το παρών θα αρχίσω την γυμναστική και το τρέξιμο,
ξέρω πως βοηθάει καλά (και απο προσωπική εμπειρία)

weird Δεν ξέρω αν αφορά εμένα αυτό το συναίσθημα η εκείνη..Μάλλον εμένα τον ίδιο,
και συμφωνώ μαζί σου πως αν δεν τα έχουμε βρει πρώτα με τον εαυτό μας δεν θα τα βρούμε εύκολα με τους άλλους..
Να είστε καλά,

[melissa]

Θα συμφωνήσω με την weird. Η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσει πάρα πολύ να καταλάβεις γιατί νιώθεις έτσι. Αυτό το κενό που νιώθεις τα βράδια δεν έχει να κάνει με την κοπέλα σου αλλά με σένα τον ίδιο και καμμιά κοπέλα δεν πρόκειται να το καλύψει αν δεν ανακαλύψεις σε τί οφείλεται. Το ένιωθα κι εγώ παλιότερα και με είχε οδηγήσει σε άσχημες καταστάσεις. Έψαχνα σε άλλους τη λύση, μέχρι που κατάλαβα ότι η λύση ήμουν εγώ. Φυσικά, όχι μόνη μου αλλά με τη βοήθεια ψυχοθεραπευτή...

[Antouan89]

Έτσι είναι ..
Πίστευα λανθασμένα πως θα αλλάξω / βρω τον εαυτό μου με τους άλλους..
(ήξερα πως ήταν λάθος )
H λύση όπως λες melissa είμαστε εμείς οι ίδιοι..
Η ρίζα είναι βαθιά κρυμένη, και πρέπει να φτάσω εκεί σιγά σιγά..
Το μόνο που δεν ξέρω είναι αν πρέπει να παω σε ψυχολόγο ή σε ψυχίατρο.. Ξέρω τις διαφορές τους καλά..
Αλλα επίσης ξέρω πως ο καθένας κάνει τη δουλειά του..αλλά δεν ξέρω εγώ σε τι καλό θα ήταν να παω.
Αν παω σε ψυχίατρο φαντάζομαι θα μου γράψει κανα αντικαταθλιπτικό και αυτό ήταν,
Αν πάλι παω σε ψυχολόγο θα αρχίσουμε το μπλα μπλα (δεν το υποβαθμίζω καθόλου)
Μάλλον ο καλύτερος συνδιασμός είναι και τα δύο και λογικά υπάρχουν γιατροί ψυχολόγοι που ασκούν και ψυχιατρική ταυτόχρονα..
Κάνω λάθος ?


(Το αγαπημένο μου ρητό: ελπίδα είναι η αίσθηση πως αυτό που σε βαραίνει τώρα, δεν θα κρατήσει για πάντα)

[RainAndWind]

Τα λεφτά,η μάνα σου,ότι δεν είσαι αρκετά καλός για την κοπέλα σου,ότι δεν της αξίζεις,ότι η μοναξιά σου αρέσει ουσιαστικά,όλα αυτά δεν είναι παρά ένα ατέλειωτο\"ναι μεν,αλλά\"γύρω σου.Και το έχεις στήσει εσύ φίλε μου,για να μείνεις εκεί που είσαι.Είναι οι δικαιολογίες του φόβου.Έχεις ζήσει τόσο μέσα σ\'αυτό,που φοβάσαι να βγεις εκτός του.Γιατί δεν αξίζεις ας πούμε;Γιατί έχεις κατάθλιψη;Αν είχες διαβήτη θα έλεγες δεν αξίζω γιατί έχω διαβήτη;Στην πραγματικότητα αξίζουμε όσο έχουμε αποφασίσει να αξίζουμε και όσο πολύτιμο νιώθουμε τον εαυτό μας.Ξέρεις ποια είναι η λύση.Κινητοποίηση.Δράση.Θε� �απεία.
Κάνε ό,τι χρειάζεται για να βγεις από αυτό.Αν το θες να βγεις that is.Θα γύρναγες τον κόσμο ανάποδα αν το είχες αποφασίσει να βγεις,αυτό δεν έχεις καταλάβει.

[Antouan89]

Originally posted by RainAndWind
όλα αυτά δεν είναι παρά ένα ατέλειωτο\"ναι μεν,αλλά\"γύρω σου.Και το έχεις στήσει εσύ φίλε μου,για να μείνεις εκεί που είσαι.Είναι οι δικαιολογίες του φόβου.Έχεις ζήσει τόσο μέσα σ\'αυτό,που φοβάσαι να βγεις εκτός του.Γιατί δεν αξίζεις ας πούμε;Γιατί έχεις κατάθλιψη;Αν είχες διαβήτη θα έλεγες δεν αξίζω γιατί έχω διαβήτη;Στην πραγματικότητα αξίζουμε όσο έχουμε αποφασίσει να αξίζουμε και όσο πολύτιμο νιώθουμε τον εαυτό μας.Ξέρεις ποια είναι η λύση.Κινητοποίηση.Δράση.Θε� �απεία.
Κάνε ό,τι χρειάζεται για να βγεις από αυτό.Αν το θες να βγεις that is.Θα γύρναγες τον κόσμο ανάποδα αν το είχες αποφασίσει να βγεις,αυτό δεν έχεις καταλάβει.

έτσι..Η πιο σωστή απάντηση RainAndWind ,
Αλλα το πιο κουφό είναι πως το έχω καταλάβει όσο και αν παράξενο μοιάζει αυτό.
Όπως έγραψα και έγραψες ξέρω πως όλες αυτές οι σκέψεις που θέτω στον εαυτό μου είναι παγίδες που εγώ ο ίδιος φτιάχνω.
Γνωρίζω πως το να βγω απο αυτή τη ζωή είναι δύσκολο, αυτή η αλλαγή στους εσωτερικούς μας χάρτες (όπως το γράφει ο σκοτ πεκ) είναι δύσκολη γιατί υπάρχει ο φόβος του \"αγνώστου\".
Θέλει θάρρος πιστεύω, και θάρρος δεν είναι η έλειψη φόβου.Αυτό είναι εγκεφαλική βλάβη. Θάρρος είναι το να προχωράς μπροστά παρά την αίσθηση φόβου..
Θα προχωρίσω μπροστά λοιπόν ότι και αν απαιτήσει αυτό.
Γιατί όπως πολύ σωστά το είπες και μου άρεσε \"αξίζουμε όσο έχουμε αποφασίσει να αξίζουμε και όσο πολύτιμο νιώθουμε τον εαυτό μας\"
Σε ευχαριστώ,

[RainAndWind]

Έτσι.Τό\'χεις λέμε.

[ste12]

Χαζομάρες Αντώνη(ας μου επιτραπεί η οικοιότητα).Τι βλακεία είναι αυτό το \"δεν της αξίζω\".
Ποιος είσαι εσύ που θα αποφασίσεις για αυτήν,χωρίς αυτη;;
Αν κάποτε σου πει να χωρίσετε θα της πεις,\"δεν σ\'αφήνω γιατί σου αξίζω\".Προφανώς και όχι γιατί είναι παράλογο.
Τότε πως θα της πεις να χωρίσετε αφού κατά την γνώμη σου και όχι προφανώς τη δικιά της,αφού είστε μαζί \"δεν της αξίζεις\".Εγώ σου προτείνω κάποια στιγμή να της πεις,οτι έχεις κατάθλιψη.Προσωπικά είμαι και εγώ με μια κοπέλα εδώ και λιγο, καιρό και ακόμη δεν της το έχω πει,αλλά σκέφτομαι να της το πω κάποια στιγμή αν περάσει κάποιος καιρός.Να της το πω,και όχι να της ζητήσω βοήθεια ή ελλεημοσύνη.
Δεν ξέρω αν βοηθαει ή οχι,αλλά στα σίγουρα δεν μπορω να υποκρίνομαι τον γελαστό όλη την ώρα.

[Antouan89]

ste12 να σαι καλά για την απάντηση σου..
Και καλά το είπες χωρίσαμε..
Αλλά όχι απο την δικιά μου πλευρά.. απο την δικιά της για πολλούς λόγους.
Θέλει να μείνουμε φίλοι, κλαίει,
λεει πως νιώθει για εμένα πράγματα, μου μιλάει δεν θέλει να χαθούμε
αλλά θέλει να χωρίσουμε γιατί είναι μπερδεμένη και δεν τα έχει καλά με τον εαυτό της..ίσως αφορμή αλλά νομίζω πως είναι η αλήθεια.
Εγώ τι να πω.. Όχι ότι θέλω εγώ..
Δεν γίνεται ότι θέλουμε εμείς να κάνουμε..
Προσπάθησα φυσικά να της αλλάξω γνώμη αλλά δεν..
και δεν βγάζεις άκρη αλλά δεν πειράζει..Η πρώτη μου σχέση, η καλύτερη φίλη μου,
Και μου φέρθηκε σωστά..
Αλλά νομίζω πως δεν μπορώ φιλία..
ξέρω πως θα έχω μέσα μου μια κρυφή ελπίδα και αυτο θα με σκοτώνει πιο πολύ.
Κανόνας της ζωής πιστεύω είναι το \"δεν υπάρχει δεν μπορώ παρά μονο δεν θέλω\"
Εδώ τον εξαιρώ για εμένα,, Θέλω αλλά φοβάμαι πως δεν το μπορώ αυτό.
Της το εξήγησα
Και ναι..της είχα μιλήσει για τα προβλήματα μου μήνες τώρα μιας και ειμάσταν φίλοι απο Β γυμνασίου.
Τέλος πάντων ίσως οι χειρότερες στιγμές είναι αυτές που περνάω τώρα..αλλά θα την παλέψουμε.
Τι να κάνουμε..