Σχεση πατερα-γιου

[marian_m]

Ο θυμός δεν εξατμίζεται ως δια μαγείας, απλά κρατώντας μια απόσταση.
Απωθείται μάλλον, και στρέφεται κατά κάποιου άλλου ή άλλων, συχνά κατά του ίδιου μας του εαυτού.
Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να βρει πιο χρήσιμες και δημιουργικές διεξόδους.

[Lef]

Ευχαριστω για τις απαντησεις ολους :)

η μητερα μου λεει οτι κανει σα γελοιος για να με πλησιασει.. τι να πω μια ζωη ειναι ενα ερωτηματικο αυτος ο ανθρωπος, ενα αινιγμα.. Ισως οντως να τον εχει πιασει οτι γερναει και τωρα να καταλαβαινει μερικα πραματα. εγω ημουν ενταξει στην προηγουμενη κατασταση του, κοιταζα τον εαυτο μου και δεν ειχαμε πολλα πολλα, τωρα ομως τι να πω.. και ναι 2-3 μηνες δεν ειναι πολυς καιρος αλλα φαινεται να τα νιωθει οσα κανει και λεει.. κοντευει 60 δε θελω κ να φυγει κ να του εχω κλεισει την πορτα.. κλαιω τωρα. δε ξερω αν ευχομαι να μην αλλαζε ( αν αλλαξε πραγματικα ) ή να εμενε οπως ηταν ωσπου να φυγει.. Μηπως ειναι μια 2η ευκαιρια? ειμαι σιγουρος οτι το σωμα μου και η ψυχη μου διαφωνουν στο να ανταποκριθω στο καλεσμα.. Ξερω οτι θελω και πρεπει να κοιταξω τον εαυτο μου και θα το κανω , δε μπορω να μη συγχωρω καποιον ομως ρε παιδια ..δε μπορω.. δε ξερω αν ειναι αδυναμια ή με κοροιδευω αλλα οτι κ αν μουχει κανει καποιος δε μπορω να του γυρισω την πλατη....;\'(

[RainAndWind]

Lef,τέτοιοι προβληματισμοί όλα τα κακοποιημένα παιδιά ως ενήλικες τα έχουν περάσει και όσα δεν τα έχουν περάσει θα τα περάσουν.Όμως το αποτέλεσμα είναι να περνάμε εμείς πίσσα και πούπουλα τους εαυτούς μας,να είμαστε τραγικά βολικοί για όσους μας πούλαγαν ευκολότατα από ελλείμματα και παπαριές τους,κι εμείς εκεί,τα ευαίσθητα πλάσματα που πάντα αναμένουν την πολυπόθητη αλλαγή για να προσφέρουν τη συγχώρεση,με λίγα λόγια να αγαπήσουν ξανά τον εαυτό τους μέσα από τους γονείς.Πάλι μπέρδεμα ορίων δεν είναι;Aγάπα τον εαυτό σου ανεξάρτητα από τη στάση του πατέρα σου,αν αλλάξει καλώς,αν δεν πάλι,έχασ\' η Βενετιά βελόνι.:P
Στα γράφω να τα διαβάζω κι εγώ,γιατί κι εγώ τιμωρός δε θέλω να γίνω,αλλά μου βγαίνει φυσικά ρε γαμώτο,λοολ.:P

[marian_m]

Εγώ θα έλεγα να μην πιέζεσαι, βρίσκεσαι σε μια πορεία που παλεύεις κι εσύ ακόμα.
Πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό η αλλαγή η δικιά σου έχει κάνει τον πατέρα σου να αλλάξει κι αυτός.
Κι εμένα μετά την ψυχοθεραπεία άλλαξαν οι σχέσεις με τους γονείς μου εντυπωσιακά.
Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι υπήρχαν τραγικά προβλήματα.
Μέχρι να γίνει αυτό πέρασαν από μύρια κύματα και πολλές εντάσεις.
Όταν αλλάζουμε εμείς και οι συμπεριφορές μας συμπαρασύρουμε και αυτούς που βρίσκονται κοντά μας.
Δεν ξεχνάω αυτό που έλεγε ο ψυχοθεραπευτής μου μισοαστεία μισοσοβαρά και τελικά διαπίστωσα πόσο αλήθεια είναι:
\"Ένας πληρώνει για την ψυχοθεραπεία, αλλά πολλοί θεραπεύονται\".

[krino]

Originally posted by Lef


η μητερα μου λεει οτι κανει σα γελοιος για να με πλησιασει..

φαινεται οτι η μητερα σου ειναι μια καλη γεφυρα διαλογου.


Μπορεις μεσω αυτης της γεφυρας λοιπον,
να περασεις καποια μυνηματα στο πως πιστευεις οτι η επαφη σας θα αποκατασταθει βημα βημα....
Σιγα σιγα λοιπον και χωρις πιεση θα την βρεις την ακρη.


Εκεινο που πρεπει να κανεις σαφες,
ειναι οτι πρεπει να εχετε συμφωνησει στον αμοιβαιο σεβασμο στις επιλογες του καθενος και στο πως θελεις να πορευτεις στη ζωη σου.

Πιστευω οτι οταν αντιληφθεις οτι ολα αυτα θα εχουν γινει κτημα και των δυο σας, θα εχετε ξεπερασει ενα μεγαλο σκοπελο.
Η εμπιστοσυνη ειναι κατι που χτιζεται με αργες ταχυτητες λευτερη αυτο να το θυμασαι.

[Sofia]

Originally posted by Lef
εγω ημουν ενταξει στην προηγουμενη κατασταση του, κοιταζα τον εαυτο μου και δεν ειχαμε πολλα πολλα, τωρα ομως τι να πω.. και ναι 2-3 μηνες δεν ειναι πολυς καιρος αλλα φαινεται να τα νιωθει οσα κανει και λεει.. κοντευει 60 δε θελω κ να φυγει κ να του εχω κλεισει την πορτα.. κλαιω τωρα. δε ξερω αν ευχομαι να μην αλλαζε ( αν αλλαξε πραγματικα ) ή να εμενε οπως ηταν ωσπου να φυγει.. Μηπως ειναι μια 2η ευκαιρια? ειμαι σιγουρος οτι το σωμα μου και η ψυχη μου διαφωνουν στο να ανταποκριθω στο καλεσμα.. Ξερω οτι θελω και πρεπει να κοιταξω τον εαυτο μου και θα το κανω , δε μπορω να μη συγχωρω καποιον ομως ρε παιδια ..δε μπορω.. δε ξερω αν ειναι αδυναμια ή με κοροιδευω αλλα οτι κ αν μουχει κανει καποιος δε μπορω να του γυρισω την πλατη....;\'(

Lef(....:)),

απο οσα λες, γραφεις κ νιωθω πώς νιωθεις μπορω να καταλαβω, πώς με την τοση σου προσπαθεια εντος κ εκτος ψυχοθεραπειας εχεις καταφερει διαφορα πραγματα. Ενα απο αυτα, ηταν στο να μαθεις να προσαρμοζεσαι και να παιρνεις αποστασεις απο τον πατερα σου. Αυτον τον πατέρα με τον προτερο τροπο συμπεριφορας. Τώρα ο πατερας σου, μοιαζει να κανει αλλαγες οπως λες. Κ ειναι σαν να εχεις μπροστα σου νέα δεδομενα, με τον ιδιο ανθρωπο. Και ισως ετσι να σου δημιουργειται μεσα σου μια κατασταση, του \"πριν\" κ \"μετα\".

Καταλαβαινω πολυ καλα, πώς θελουμε να αγαπησουμε τους γονεις μας κ να ξεπερασουμε ενα τραυματικο γεγονος που προερχεται απο αυτους. Ομως νομιζω πώς δεν μπορουμε να το κανουμε πάντα. Γιατι τετοια τραυματα, εχουν μια αλλη δυναμικη, ακριβως επειδη προερχονται απο αυτους. Πιστευω επισης πώς ολα τα συναισθηματα εχουν χρησιμοτητα. Εχοντας προσωπικα δουλεψει οσο μπορω με το θεμα του θυμου, πιστευω πολυ στην χρησιμοτητα του. Στις πληροφοριες που μπορει να μας δωσει αλλα και στην προστασια που μπορει να μας προσφερει, αν τον χειριστουμε καταλληλα.

Δεν εισαι λοιπον θεος, κ εχεις το δικαιωμα να γυρνας την πλατη, οταν καποιος σε βλαπτει. Εχεις μάλλον οχι το δικαιωμα, αλλα την υποχρεωση στον εαυτο σου να προστατευεσαι. Για να νιωσεις κ να προστατευσεις ολα οσα αισθανεσαι κ οσα μπορεις κ θελεις να δωσεις κ να παρεις:)

[Φωτεινη!]

Lef,
σε καταλαβαινω...ειμαι κι εγω στην ιδια φαση..εδω και λιγες μερες ο πατερας μου που ποτε δεν ειχαμε πολλα πολλα ,που εδω και 10 χρονια αδιαφορουσε εντελως ,ξαφνου με παιρνει και μου λεει ποσο του λειπω!!!!!!!!!!!!!ποσο με πεθυμησε!!!!!!!!!!!!!!!!!ποσο θελει να με δει!!!!!!!!!!!
Το συναισθημα σου και δικο μου φιλε μου..Οσες φορες εχει απλωσει το χερι του να με αγκαλιασει ενιωθα αυτο που περιγραφεις,ποτε δεν νιωθω ανετα κοντα του..δεν μου βγαίνει..με τιποτα..
Και οχι μονο αυτο..εγω πιεζομαι με την συμπεριφορα αυτη που \"απαιτει\" ανταποκριση..εχω ανοιξει και αναλογο θεμα,αλλα εκει εχουμε πιασει μονο ενα πλοκαμι.

[chr1986]

Συμφωνώ απόλυτα με olgaki82. Lef, και εγώ με τους γονείς μου προβλήματα έχω. Δε μου έχουν σταθεί καθόλου στο γολγοθά που περνάω, απεναντίας μου έχουν φερθεί με χλευασμό, αδιαφορία και απίστευτη σκληρότητα. Και φυσικά αρνούνται οποιαδήποτε ευθύνη. Εμένα κάνουν και το άλλο: όταν όλα πάνε καλά τότε ξαφνικά με αγαπούν, με χρειάζονται, είμαι η καλύτερη κόρη. Όταν φτάνω στον πάτο, τότε απλά δεν καταλαβαίνουν δήθεν τί μου συμβαίνει και τι έχω. Σκέφτομαι ειλικρινά σε λίγα χρόνια όταν μπορέσω να ορθοποδήσω να κόψω κάθε επικοινωνία μαζί τους. Γιατί κάθε φορά που πιστεύω στα δήθεν χάδια τους πληγώνομαι όταν μετά βλέπω την απόρριψη. Όχι, δε μπορώ να τους συγχωρήσω γι\' αυτά που με ανάγκασαν να ζήσω σαν παιδί ούτε για το γεγονός ότι δε μου στάθηκαν. Νιώθω απίστευτη πικρία. Γι\' αυτό παλεύω να ξεφύγω από όλα αυτά και μια μέρα να είμαι μακριά... Δεν αξίζει να νιώθουμε ενοχές, το λέω και στον εαυτό μου μπας και το πιστέψω..

[Thessalo]

Γεια σου βρε Lef παλιόφιλε :)

... κάποτε που ήταν δυνατός , μεγάλος , ψήλος με εξουσία και είχε τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης τότε που έπρεπε να ήταν πατέρας να πάρει τον πιτσιρίκι από το χέρι να τον σφίγγεις στον αγκαλιά του όλο αγάπη , στοργή και περηφάνια … φορούσε τη μάσκα του τύραννου και τίναζε το μεγάλο χοντρό κρύο χέρι … όλο δύναμη στο μικρό προσωπάκι … και το πιτσιρίκι έτρεμε … τώρα που γέρασε και ζητά αγάπη ,σεβασμό , αναγνώριση … ξεχνώντας ασφαλώς πως με τα χεράκια του τσαλάκωνε μέρα με την ημέρα την παιδική αθώα ψυχούλα, και ιδικά το μέρος που είχε την αγάπη για σένα … και ο πιτσιρικάς έγινε άντρας και ο πατέρας γέρος , και στο βλέμμα του δυστυχία που δεν αγαπήθηκε από το παιδί του και δεν πείρε την χαρά που θα έπρεπε να απολαμβάνει όπως άλλοι γονείς , που δεν έχει την αναγνώριση που θα έπρεπε να έχει … και το παιδί άντρας τώρα πλέον βουλιάζει ξανά στις τύψεις και τις ενοχές που ενώ θα ήθελε τόσο πολύ να ήταν διαφορετικά τα πράγματα και να μοιραστεί με το τον πατερά του τόσα μα τόσα πολλά νιώθει απλά ότι δεν …δεν μπορεί … το αποδέχτηκε το πείρε απόφαση, το συγχώρεσε λέγοντας απλά \'\'οι άνθρωποι δεν είναι τέλει και τελικα αυτό που παίρνουν, είναι ότι τους αξίζει … οπως και στη ζωή ... ότι σπείρεις θα θερίσεις …\'\'

[soft]

Originally posted by RainAndWind
τέτοιοι προβληματισμοί όλα τα κακοποιημένα παιδιά ως ενήλικες τα έχουν περάσει και όσα δεν τα έχουν περάσει θα τα περάσουν.

?? may be , mey be not, perhaps.
τιποτα δεν ειναι απολυτο
μπορει να φτασουμε στα βαθια γεραματα και να μην εχουμε κανει, και να εχουμε να λεμε για τις τις ψχθ τις ζωης μας,αλλα το αποτελεσμα να ειναι?
παντα εμεις τα κακοποιημενα παιδια,δεν νομιζεις??
Θελω λιγη βεντζινη,μερικες φορες για να βγαλω την κολλα,απο πανω μου,και μονο απο μενα,δεν μπορω να μιλησω για κανεναν αλλων,γιατι ολοι διαφορετικοι και με διαφορετικο τροπο σκεψεις
Σκεψεις δικες μου,ισως περιεργες

[Lef]

φαινεται οτι ειμαστε πολλοι σαυτην την κατασταση..
chr1986 πρεπει να εισαι πολυ δυνατη για να το αντεχεις αυτο..
Hey thessalo :) λυπητερη η ιστορια σου .. αλλα αληθινη

[Arsi]

Ναι,είμαστε πολλοί lef.κ εγώ σε καταλαβαίνω....

[Thessalo]

Το είχα διαβάσει σε ένα site και προσπάθησα να το αποδώσω όσο ποιο πιστά μπορούσα , όταν το είχα πρωτοδιαβάσει ανατρίχιασα ...

[alexandros3]

Μήπως είναι πιο βάλσαμο να είσαι με άνθρωπους που ξέρουν τι νοιώθεις παρά να κυνηγάς χείμερες?
Χωρίς αυτο να σημαίνει ότι κλείνεις καμία πόρτα.

[zinovia]

Αχ παιδιά, και έγω στην ίδια κατάσταση είμαι....Τον πατέρα μου από λύπη γιατί είναι γέρος τον ανέχομαι, τη μητέρα μου όμως, ΟΧΙ.Όταν κάνει κάτι ψευτοπροσπάθειες ξεκινώ να κάνω σκέψεις προσέγγισης αλλά ΟΧΙ.Με πάτησε αλύπητα όταν είχα ανάγκη από αγάπη.Τώρα τρέχω στους γιατρούς γιά να μάθω να μη φοβάμαι την αγάπη.Ίσως κάποτε τη συγχωρέσω όμως δε με ενδιαφέρει οποιαδήποτε προσέγγιση.Είναι πιά πολύ αργά.Σα να την ακούω...ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ.