Χρόνια υστερία
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 11 of 11
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2010
    Posts
    3

    Χρόνια υστερία

    Καλησπέρα σε όλους σας. Λέγομαι Αθηνά και ο λόγος που αποφάσισα να ανοιξω αυτο το θέμα συζήτησης έγινε με αφορμή....τη μαμά μου.
    Νομίζω στ' αλήθεια πως υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα και πιστέψτε με η κατάσταση είναι πραγματικά επείγουσα.
    Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι τη μητέρα μου να φωνάζει και να στριγλίζει συνέχεια για τα πάντα και πάντοτε χωρίς λόγο. Αλλα παρακάτω για να μπορέσω να σας κάνω να καταλάβετε λίγο καλύτερα, θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω το προφίλ της.
    Είναι 62 ετών, ο πατέρας μου είναι ένας ήρεμος και χαμηλών τόνων άνθρωπος ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει χάσει την ηρεμία του και αρχίζει να μεταλλάσεται σε άνρθρωπο αγχώδη.
    Η μητέρα μου έχει την τάση να μιλάει συνέχεια. Απο τη στιγμή που ξυπνά μέχρι το βράδυ που κοιμάται μιλάει ακατάπαυστα. Όταν είμαι εγώ σπίτι συνήθως αφήνει για λίγο ήσυχο τον πατέρα μου και ασχολείται μαζί μου μιλώντας και ρωτώντας με συνέχεια διάφορα πράγματα. Καμιά φορά μπορεί να επαναλαμβάνει και την ίδια ερώτηση αρκετές φορες, Για να καταλάβετε δεν μπορώ να πάω ούτε την τουαλέτα (με συγχωρείτε) μόνη μου. Ουτε εγώ αλλα ουτε και ο πατέρας μου. Μπαίνει ακόμα και εκει και μιλάει συνέχεια ή κάνει ερωτήσεις. Το πρόβλημα είναι πως δεν μιλάει ακριβώς σαν ήρεμος άνθρωπος που έχει την όρεξη για απλή κουβέντα αλλα φωνάζει. Φωνάζει δυνατά , με νεύρα και συνέχεια τόσο που η πολυκατοικία αρκετές φορες μας έχει φέρει την αστυνομία γιατι ενοχλούσε και διατέρασε τις ώρες κοινής ησυχίας. Όταν δεν είμαστε στο σπίτι εγώ και ο πατερας μου (όπως καταλάβατε δεν έχω αλλα αδέλφια δυστυχώς) τότε εκείνη έχοντας αυτή την ακατανίκητη δίψα να μιλήσει, αρχίζει τα τηλέφωνα σε συγγενείς και φίλους οι οποίοι την θεωρούν πολύ κουραστική. Αυτό βέβαια με τα τηλέφωνα είχε πολλές φορές ως αποτέλεσμα να έρθει ένας πολύ μεγάλος λογαριασμός και πολλές φορές αναγκαζόμασταν να το κόψουμε. Όταν γινόταν αυτό εκεινη απλά μίλαγε μόνη της μέσα στο σπίτι και πάλι ακατάπαυστα. Κατα τη διάρκεια της ημέρας πάντοτε βρίσκει αιτίες και αφορμές για να τσακώνεται πότε με τον πατέρα μου και πότε με εμένα έτσι απλά για να μπορεί να φωνάζει ακόμη περισσότερο. Για παράδειγμα μπορεί να εκνευριστει με κάτι προσωπικό της όπως το γιατί χάλασε ένα τηλεοπτικό κανάλι και βάζει τις φωνές στον πατέρα μου που εκείνος κάθεται στο καθιστικό σαν να ήταν εκεινος υπεύθυνος που εκεινη δεν θα καταφέρει να δει το αγαπημένο της σήριαλ. Αν για παράδειγμα της πέσει ένα ποτήρι στην κουζίνα κι εγώ κάθομαι στο σαλόνι το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να φωνάξει δυνατά προς τη μεριά μου και να πει: " Αμαν μωρέ Αθηνά με τη γρουσουζιά σου" και άλλα τετοια που θα διαρκέσουν το λιγότερο κανενα μισάωρο. Ησυχία στο σπίτι έχουμε μόνο όταν κοιμάται ή όταν λείπει και τοτε το μόνο που κάνουμε εγώ κι ο πατέρας μου ειναι να καθόμαστε αμίλητοι για να εκμεταλευτουμε την σιωπή που τόσο μας λείπει. Όσον αφορά της κοινωνικές της συναναστροφές δυστυχώς κι εκει υπάρχει πρόβλημα. Δεν έχει φίλους κι αυτό γιατι λειτουργει πολλές φορές αρκετά διπρόσωπα. Κατηγορεί όλο τον κόσμο και πολλές φορές μιλά με υπεροψία λες και κανεις δεν είναι τόσο καλός και ικανός να είναι άξιος με εκεινη. Θεωρει τον εαυτο της ως τον πιο άξιο άνθρωπο του κόσμου και όλοι οι άλλοι ειναι σαφώς κατώτεροι. Εχει την τάση να χρησιμοποιεί τους ανθρωπους της οικογένειας της. Για παράδειγμα έχει την απαίτηση απο τον πατέρα μου να την πάει με το αυτοκίνητο στην εκκλησία που βρίσκεται τρια οικοδομικά τετράγωνα παρακάτω και να την περιμένει να την πάρει αδιαφορώντας αν εκεινος εκεινη την στιγμη που του το ζητά τρώει ή κοιμάται ή έχει οποιαδήποτε άλλη δουλεια. Ο πατέρας μου γενικά ειναι σε χειρότερη μοίρα γιατι ειναι σε μόνιμο κατ'οικον περιορισμό. Δε θυμάμαι ποτέ τον πατέρα μου να βγαίνει ποτέ μόνος απο το σπίτι (όχι για δουλειες όπως πάντα) αλλα για προσωπική του ευχαρίστηση. Ο μπαμπάς τα κάνει όλα σχεδόν, μάρκετ, λαική αγορά, γενικές εξωτ. δουλειες, σκούπισμα, πλυντήριο και τα σχετικα. Εκεινη που κάνει όλημερις ειναι να ακουγεται σε ολόκληρη την γειτονια. Μάλιστα οι γειτονες όποτε τυχαίνει και με συναντάνε στο διάδρομο με κοιτούν και μου γνέφουν με συμπόνια και ξερετε αυτο με κάνει να νιώθω ακόμα πιο άσχημα. Οι φίλοι μου δεν έρχονται σπίτι μου σχεδον ποτέ εξαιτίας της. Ακόμα και στη δουλεία μου αντιμετωπίζω προβλήματα. Κάθε φορά που μιλάω με κάποια πελάτισσα στο τηλέφωνο εκεινη ερχεται διπλα μου και φωνάζει " Αντε κλειστο θελω να μιλήσω μπορει να με παιρνει και κανεις. Αντε ποια πελάτισσα ειναι? Δεν καταλαβάνει? Αι στο διαολο" Εχω γίνει ρεζίλει άπειρες φορές και δεν ξέρω πως να τα μπαλώσω τις περισσότερες φορές. Πρόσφατα αρραβωνιάτηκα και ο αρραβωνιαστικός μου δεν αντέχει λεπτό μέσα στο σπίτι μου. Μου έχει μάλιστα πει πολλές φορές ότι προσοαθει να αποφευγει να μένει πολλές ωρες μέσα στο σπίτι μου γιατί πάντα φεύγει με πονοκέφαλο. Λυπάμαι πολύ για την κατασταση αυτή. Ρώτησα τον πατέρα μου απο ποτε συμπεριφέρεται έτσι και μου είπε. Πάντα!!! εδώ και 50 χρόνια που είμαστε παντρεμένοι έτσι ήταν πάντα. Δεν δέχεται να πάμε σε ένα γιατρό που θα τη βοηθήσει γιατι δεν καταλαβαινει ότι υπάρχει προβλημα. Θεωρει τον εαυτό της νορμάλ και όλους εμάς προβληματικούς. Δε λέω όλοι μας έχουμε ψυχολογικά προβλήματα αλλά αυτό ειναι πολύ ακραίο. Και ανυπόφορο. Ουριάζει φωνάζει και βρίζει όλη μέρα. Μιλάει συνέχεια και κάνει ερωτήσεις κουραστικές και με επαναλήψεις. Και το χειρότερο ειναι πως δεν αγαπά τίποτα. Σιχαίνεται τα ζώα, τη φύση, τους ανθρώπους και κατηγορεί τα πάντα. Συχνά προφασίζεται προβλήματα υγείας για να μπορεί να κλέβει την προσοχή όλων μας (πάρόλο που οι εξετάσεις της ειναι καλές και οι γιατροί της λένε ότι δεν έχει τίποτα) εκεινη επιμένει και συχνά έχει την τάση να μεγαλοποιεί τα πάντα. Η κατασταση μέσα στο σπίτι είναι ανυπόφορη αφενος για εμάς που ζούμε μέσα σε αυτό, και αφετέρου για τους υπολοιπους ενοικους της πολυκατοικίας που συνεχώς μας κάνουν παράπονα. ΄Σε προσωπικό επίπεδο έχω χάσει την ηρεμία μου, λειτουργώ νευρικά και συχνά βρίσκω τον εαυτο μου μέσα στην ένταση. Νομίζω πως έχουν κουραστει τα νευρα μου και οι αντοχές μου αρχίζουν πια να με εγκαταλειπουν. Γι' αυτο και αποφάσισα να σας παραθέσω αυτη την ΄προσωπική μου υπόθεση μήπως και καποιος απο εσας έχει έστω κάποια αντίστοιχη εμπειρία και ίσως καταφέρω μέσα απο τις απαντήσεις σας ,σχετικά με το τι μπορώ να κάνω για να αλλάξω την καταστασή της, να βρω ίσως κάποια λύση σε αυτό το χρόνιο οικογενειακό μου πρόβλημα.
    Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας

  2. #2
    Αχ βρε Αθηνά!
    Αλήθεια είσαι σε δύσκολη θέση και καταλαβαίνω πως γίνεται δυσκολότερη όταν σκέφτεσαι πως φεύγοντας από το σπίτι λόγω γάμου, θα αφήσεις τον πατέρα σου μόνο, σε τέτοια κατάσταση.
    Πρεπει να βρείτε έναν τρόπο να την πείσετε να πάει σε έναν ειδικό. Προφανώς η γυναίκα έχει πρόβλημα με τα νεύρα της.
    Είχε και η μητέρα μου τέτοιες τάσεις, αλλά σε μικρότερο βαθμό και σε καταλαβαίνω. Είναι εκνευριστικό και σε φέρνει στα άκρα. Δεν έχεις όμως περιθώρια επιλογής.
    Δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό με θαύμα, εκτός και αν παίρνατε με τον πατέρα σου την σκληρή απόφαση να της δείξετε πως σας διώχνει με τη συμπεριφορά της?
    Μπορείτε όμως να το κάνετε?
    Μπορείς εσύ να φύγεις από το σπίτι και ο πατέρας σου να τη χωρίσει?
    Όχι.
    Οπότε?
    Ο μόνος που μπορεί να το λύσει είναι ένας ειδικός, αλλά πρέπει πρώτα να πειστεί να πάει.

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    May 2006
    Posts
    13,014
    Εχμ δεν ξερω τι να πω...ειναι 62 χρονων λιγο μεγαλη για αλλαγες.

    Ειναι ορισμενα πραγματα που δεν καταλαβαινω οπως οτι ρωτας τον πατερα σου απο ποτε ηταν ετσι γιατι εσυ δεν ζουσες στο ιδιο σπιτι?

    (Σιγουρα παντως δεν ειναι παντρεμενοι 50 χρονια οκ στο περιπου μπορει πες 40).

    Προφανως ο χαρακτηρας της ειναι αντιπαθης αλλα δεν νομιζω να μπορειτε να κανετε κατι για αυτο...δεν υπαρχει κατι για την κακη συμπεριφορα.

    Επισκεψη σε ειδικο ισως αλλα σε αυτο πρεπει να συμφωνησει και αυτη.

    Πραγματικα δεν ξερω και γιατι δεν το επισημανατε το προβλημα νωριτερα μηπως την πεισετε με καποιο τροπο να δει καποιον ειδικο για τα προβληματα της?


    Για την κακη συμπεριφορα δεν μπορεις να κανεις κατι σε γενικες γραμμες ή την ανεχεσαι ή φευγεις.
    [COLOR=#0000cd][SIGPIC][/SIGPIC]Εκφραζω προσωπικες αποψεις χωρις να ειμαι ειδικος.[/COLOR]

  4. #4
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2010
    Posts
    3
    Αχ καλή μου Θεοφανία δε φαντάζεσαι στ\' αλήθεια τι περνάω. Πολλές φορές με φτάνει στα άκρα. Εχω δοκιμάσει τα πάντα. Και απο το σπίτι δοκίμασα να φύγω στα 19 μου μπας και καταφέρω να ηρεμήσω απο αυτή της υστερία. Πήγα στην Αθηνα και τι κατάλαβα? Καθε τρεις και λίγο βουταγε τον πατέρα μου κι ερχόταν στο σπίτι μου και καθόταν καμια εβδομάδα? Πως αλλιώς θα μας μάθαινε όλη η Αχαρνών? Ηταν δυνατόν να μην ακουστει και σε μια νέα πολυκατοικία 42 διαμερισμάτων? Ευτυχώς που οι πιο πολλοί ήταν ξένοι και δεν καταλάβαιναν. (να κι ενα καλό) Αλλά και χώρια απο τις συχνές- πυκνές επισκέψεις της στο σπίτι μου καθημερινά μέτραγα δεκάδες τηλεφωνήματα για να μιλήσει μαζί μου. Μιλάγαμε, το έκλεινα και ξανάπαιρνε καπάκι. Δεν μπορούσα να βρω δουλεια ευκολα. Όπου και να εργαζόμουν μου έκαναν παρατήρηση γιατι το τηλέφωνό μου χτυπούσε κάθε πέντε λεπτά. Και όποτε το απενεργοποιούσα εκεινη έβρισκε το τηλ της δουλειας και με επαιρνε εκει. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πατερα μου. Μάλιστα πριν χρόνια, που δεν ειχαν ακόμη ανακαλυφθει τα κινητά τηλέφωνα είχε πάει ο κακομοίρης να δει έναν τοπικό αγώνα με κάτι συναδέλφους του απο το εργοστάσιο. Εκεινη απο το πάθος της να μιλήσει, να φωνάξει και να τσακωθεί με κάποιον μη έχοντας πολλές τηλεφωνικές επιλογές τηλεφώνησε στο γήπεδο και στο ημίχρονο φωνάζαν απο τα μεγάφωνα το όνομα του πατέρα μου να παει στη γραμματέια ειναι η γυναίκα του στο τηλέφωνο. Δεν φαντάζεστε τι καζούρα έφαγε την επομενη μέρα στο εργοστάσιο. Μοορεί να ακούγεται και λίγο αστειο ολο αυτο αλλα όταν το ζεις, πιστέψτε με ειναι τραγικο. ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ να μιλάει ΠΟΤΕ!!!! Απο τη στιγμή που ανοιγει τα μάτια της μιλάει συνέχεια. Δε σταματάει ούτε για 5\' Εχω μάλιστα δοκιμάσει πολλές φορές να χρονομετρήσω τις παύσεις της και καμία δεν διέρκησε παραπάνω απο 3\'. Δεν ξέρω τι να κάνω. Αφενός οι οικονομικές μου δυνατότητες δε μου επιτρέπουν να προβώ άμεσα σε γάμο ούτε καν να μετακομήσω προς το παρόν. Αλλά και κάτι τέτοιο να γίνει στο μέλλον σκέφτομαι τον έρμο τον πατέρα μου που ταλαιπωρείται πιο πολύ απο όλους μας. Ειναι 40 χρόνια μαζί και φυσικά δεν σκέφτεται να χωρίσει ειδικά τώρα μετα απο τοσα χρόνια. Εξάλλου την αγαπάει όπως όλοι μας και γι αυτό προσοαθώ έστω και μέσα απο δώ να βρώ μια λύση. Το ενδεχόμενο του γιατρου μήτε που να το ακουσει. ΔΕΝ καταλαβαινει το προβλημά της. Δεν ειναι μια απλή νευρωση. Δεν ειμαι βέβαια γιατρος αλλα πιθανολογώ ότι προκειται για κάποια μορφή ψύχωσης που σίγουρα χρήζει ιατρικής βοήθειας

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    May 2006
    Posts
    13,014
    Δεν ειμαι βέβαια γιατρος αλλα πιθανολογώ ότι προκειται για κάποια μορφή ψύχωσης που σίγουρα χρήζει ιατρικής βοήθειας
    Δεν ειμαι γιατρος αλλα πολυ αμφιβαλλω...οποτε δεν υπαρχουν ευκολες λυσεις.
    [COLOR=#0000cd][SIGPIC][/SIGPIC]Εκφραζω προσωπικες αποψεις χωρις να ειμαι ειδικος.[/COLOR]

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Jan 2010
    Posts
    2,605
    Εγώ πάντως βλέπω μεγάλη ανοχή από τον πατέρα σου.
    Κάποιος άλλος σίγουρα στα τόσα χρόνια θα είχε κάνει κάτι πιο δραστικό.
    Σκέφτομαι για παράδειγμα εγώ τι θα έκανα σε μια ανάλογη περίπτωση.
    Προφανώς θα απαιτούσα να πάει σε κάποιον ειδικό αλλιώς θα χώριζα. Σίγουρα πάντως θα συμβουλευόμουνα κάποιον ειδικό.
    Μπορώ να σκεφτώ κι άλλα. Όπως ότι θα καλούσα πιθανόν κάποιες φορές η ίδια την αστυνομία. Πάντως δεν θα έμενα με σταυρωμένα χέρια.
    Συγνώμη αν το λέω χοντρά, αλλά αν τα πράγματα είναι όπως τα λες, εγώ βλέπω δύο ανθρώπους που επιτρέπουν σε μια \"τρελή\" να καθορίζει τις ζωές τους.

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Jul 2007
    Posts
    3,623
    Beautys η κατάσταση που περιγράφεις ακούγεται αρκετά σοβαρή. Αφού λες ότι έτσι ήταν πάντα τότε το πρόβλημα μάλλον σίγουρα είναι ψυχικής φύσεως γιατί όταν τέτοιες συμπεριφορές εμφανίζονται σε ένα άτομο κάποιας ηλικίας την στιγμή που πριν δεν ήταν έτσι μπορεί να υποδηλώνει και κάποιο νευρολογικό πρόβλημα (π.χ. κάποια είδη άνοιας)όμως αν ήταν έτσι πάντα τότε μιλάμε για ψυχολογικό.

    το μήνυμα τροποποιήθηκε από την ομάδα διαχείρισης για παραβίαση των όρων χρήσης. Παρακαλούμε να αποφεύγονται οι διαγνώσεις εντός του φόρουμ

    Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορούν να γίνουν μεγάλα πράγματα, όμως με κάποια φαρμακευτική αγωγή (κυρίως αγχολυτικά αλλά και αντικαταθλιπτικά η αντιψυχωτικά αν χρειαστεί) και κάποια είδη ψυχοθεραπείας μπορεί το άτομο να αρχίζει να γίνεται πιο λειτουργικό τόσο για τον/την εαυτό του όσο και για τους άλλους. Άποψη μου είναι να πάτε όλοι μαζί σε κάποιον ειδικό, μάλλον ψυχίατρο στην αρχή για διάγνωση και μετά παράλληλα με την φαρμακευτική αγωγή σε κάποιον έμπειρο ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή για να συμβουλεύσει και εσάς και αυτήν.

    Τώρα το δύσκολο από ότι καταλαβαίνω είναι να την πείσετε να πάτε στον γιατρό. Αυτό πιστεύω ότι ίσως είναι πολύ δύσκολο αλλά νομίζω ότι βαθειά μέσα σου ίσως ξέρεις κάποια κουμπιά να πατήσεις ώστε να την πείσεις να πάτε όλοι μαζί. Π.χ. όσο πιο πολύ μπορείς προσπάθησε να μην της το πεις επιθετικά η αντιδραστικά η με ύφος \"έτσι πρέπει\" γιατί το μόνο μάλλον που θα καταφέρεις είναι να την εξαγριώσεις ακόμη περισσότερο. Όσο και να φωνάζει και να ουρλιάζει η μαμά σου εσύ προσπάθησε να της μιλάς με καλό και όμορφο τρόπο και της τονίζεις ότι θα γίνει ότι θέλει αυτή και ότι χάρη θέλει αρκεί να πάτε όλοι μαζί. Φυσικά να μην καταντήσει να γίνεται ένα \"χαιδολόγημα\" χωρίς αποτέλεσμα, προσπάθησε να πεις \"ναι\" σε αυτά που θέλει αυτή (π.χ. έλα και ο μπαμπάς θα μας πάει εκεί με το αυτοκίνητο όπως σου αρέσει και θα σε πάει με το αμάξι όπου θες αν πει \"βαριέμαι\" πες \"τι θα ήθελες εσύ?\" αν πει \"δεν θέλω\" πες τι θέλεις? αν πει \"θέλω αυτό\" η \"δεν θέλω τίποτα\" προσπάθησε με κάποιο τρόπο να \"πας με τα νερά\" και να της το φέρεις να κάνει αυτό που επιθυμεί αλλά συμπεριλαμβάνοντας την επίσκεψη στον γιατρό σε όλο αυτό)


    Αν δεν θέλει με τίποτα νομίζω beauty ότι κάποιοι ψυχίατροι κάνουν και επίσκεψη στο σπίτι. Ίσως αν δεν πάει με τίποτα τότε αυτό να είναι η μόνη λύση. Πες της ότι ο γιατρός ήρθε να μας δει όλους η κάτι τέτοιο πιστεύω ότι θα τα καταφέρεις στο τέλος και θα βρεις την άκρη. Αλλά είναι πολύ σημαντικό να γίνει αυτό έστω τώρα. Καλή τύχη και δύναμη στην προσπάθεια σου!

  8. #8
    Junior Member
    Join Date
    Apr 2010
    Posts
    3
    Καταρχάς οφείλω να σας ευχαριστήσω θερμά όλους σας για το ενδιαφέρον που δείχνετε. Για το θέμα του γιατρού που όλοι σας λίγο πολύ αναφέρεστε εχω να σας πω ότι παλαιότερα, όταν εγώ ήμουν μικρή είχε επισκεφθει έναν ψυχίατρο και μάλιστα της είχε γράψει να παίρνει τα lexotanil τα βαριά κιόλας. Τα πήρε αν θυμάμαι καλα ενα διάστημα αλλά και πάλι τίποτα. Πιστέψτε με έχω δοκιμάσει πολλές μεθόδους ( αλοίμονο 25 χρόνια δεν κάνω και τίποτα άλλο εδω μέσα απο το να ψάχνω λύσεις μπας και καταφέρουμε να ζήσουμε με ηρεμία )Την έχω πάρει με το καλό και με τα νερά της και με το άγριο μπας και φοβηθεί. Και έχω φωνάξει περισσότερο απο κεινη για να καταλάβει ότι όλοι έχουμε φωνή και δεν μπορεί πάντα να δειχνει την ισχύ της με αυτο τον τρόπο αλλά..... τίποτα. Ανθρακας ο θησαυρος!!! Δοκίμασα μάλιστα να ψάξω και λίγο πιο πίσω στο χρόνο μήπως και εντοπίσω έτσι τη ρίζα του προβλήματος. Ανακάλυψα λοιπόν σχετικά πρόσφατα ότι το όλο ζήτημα έχει ιστορικό. Η γιαγιά μου, η μητέρα της μητέρας μου δηλαδή, που είναι ακόμα εν ζωή, είχε νοσηλευτει στο παρελθόν, εγώ φυσικά ήμουν αγέννητη τότε, σε μια νευρολογική κλινική της περιοχής που λειτουργούσε τότε. Η γιαγιά έπασχε απο ένα είδος νευρασθένειας. Μάλιστα τοτε ειχε υποβληθει και σε ένα είδος θεραπείας με ηλεκτροσόκ που δεν γνωρίζω αν εφαρμόζεται τώρα πια, τότε πάντως απο όσο ειμαι σε θέση να γνωρίζω ήταν μια γνωστή μέθοδος. Με το ηλεκτροσοκ έσβηνε κατα κάποιο τρόπο ο γιατρός κάποια τμήματα του εγκεφάλου σαν να προγραμματίζουμε έναν ηλ. υπολογιστή. Το θέμα είναι ότι και στη γιαγιά μου όπως και στη μητέρα μου το πρόβλημα αυτό δεν παρουσιάστηκε μετά απο κάποια ηλικία ή μετά απο κάποιο βίωμα αλλα ήταν ένα εκ γενετής πρόβλημα, αν θέλετε, που παραμένει σταθερό και αμετάβλητο μέχρις ότου αντιμετωπιστει θεραπευτικά. Παρόλα αυτά ούτε η πολιτεία αλλά ούτε και οι αστυνομικές αρχές ειναι σε θέση να αποφασίσουν για έναν ενήλικα εκτός κι αν υπάρχουν καταγγελείες που να αφορούν στο συγκεκριμένο πρόβλημα. Αυτό που διάβασα απο τους περισσότερους απο εσας είναι η εύλογη απορία σας σχετικά με τη στάση που κρατά ο πατέρας μου όλα αυτά τα χρόνια. Πολλοί ρωτήσατε \"γιατί δεν τη χώρησε ή γιατί δεν τη χωρίζει ακόμα και τώρα\"? Η απάντηση κρύβεται.... στην καταγωγή του. Ο μπαμπάς μου καλώς ή κακώς κατάγεται απο χωριό με παλιές αρχές ήθη και εθιμα και ανατράφηκε μέσα σε ένα περιβάλλον οικογενιακό και τοπικό το οποίο στηρίζει ισχυρά τους θεσμούς της οικογένειας. Θα ήταν λοιπόν ενάντια στα πιστεύω και τις αρχές του ένας χωρισμός και μια διαλυση της οικογένειας με όποιοδήποτε τρόπο και για οποιοδήποτε λόγο. Θεωρεί πως ο καθένας μας ειναι απόλυτα υπεύθυνος για τις επιλογές του και πως μια οικογένεια θα πρέπει να μένει ενωμένη παρά τις όποιες αντιξοότητες για να μπορεί να έχει ισχύ. Οπως προανέφερα είναι πολύ χαμηλών τόνων και πολύ ευαίσθητος άνθρωπος με μεγάλες δόσης υπομονής και αντοχής. Ασε που τώρα όπως λέει τα χρόνια πέρασας και ένα διαζύγιο στα 65 θα αποτελέσει τον λόγο να γίνουν περίγελος συγγενών και φίλων. Και μεταξύ μας έχει και δίκιο. Αν γινόταν κάτι τέτοιο θα έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα. Σιγουρα θα μου πείτε όλοι σας \"ποτέ δεν είναι αργά\" αλλά για κάποιους ανθρώπους που έζησαν και μεγάλωσαν διαφορετικά και μέσα στη ναυθαλίνη μιας άλλης εποχής ακόμα και η σκέψη ενός διαζυγίου σε μια τέτοια ηλικία σίγουρα φαντάζει εξωπραγματική. Και για όσους αναρωτιέστε \" ωχ η γιαγιά τα ίδια και η μαμά κι εκείνη άρα... σόι πάει το βασίλειο¨\" θα ήθελα πάνω σε αυτό να σας διαβεβαιώσω ότι εγώ ευτυχώς τουλάχιστον πήρα γονίδια μόνο απο το άλλο ημισφαίριο, τον πατέρα μου. Δεν ειμαι βέβαια χαμηλών τόνων (σαν γνήσιος αιγόκερως :) ) αλλά γενικά ειμαι ήσυχος άνθρωπος που στο σπίτι δεν μιλάω πολύ. Μου αρέσει η ησυχία και την απολαμβάνω όποτε τουλάχιστον καταφέρνω να βρω ευκαιρία...!!!!

  9. #9
    Μπι...τα λεξοτανιλ είναι ηρεμιστικά, αν δεν κάνω λάθος.
    Δεν έχουν καμία σχέση με θεραπεία.
    Συμφωνώ με όλα όσα σου λέει ο Πετράν, (καθώς είναι και ειδικός). Η μόνη λύση είναι να φέρεις έναν γιατρό στο σπίτι.

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    22,650
    το πιο εξτριμ που σκεφτηκα ειναι να πατε σε ενα νευρολογο και να τισ γραψει φαρμακα για ασχετο προβλημα υγειασ αλλα να σου δωσει εσενα αλλη συνταγη με αντιψυχωτικα και να τισ τα δινεισ εσυ σε ενα κουτακι η να τισ πει ο γιατροσ ψεματα οτι τα φαρμακα που τισ δινει ειναι για αλλο λογο τα κανουν αυτα οι γιατροι δεν εχει κανενα ψιλοπροβλημα υγειασ νευρολογικο κι αν δεν εχει θα τησ βρει ενα αρκει να ειναι νευρολογοσ για να μπορει να γραψει και ψυχοφαρμακα χωρισ να τον παρει χαμπαρι

  11. #11
    Member
    Join Date
    Mar 2010
    Posts
    36
    antipsixwsika oposdipote egw mono afto 8a pw kai meta 8a swpasw...

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •