ΑΥΤΟΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΜΜΟΝΕΣ

[Θεοφανία]

Αλις....δεν ξέρω τι να σου πρωτοπώ.
Το σίγουρο είναι πως έχεις υποφέρει πολύ στη ζωή σου, σου στέλνω ένα χαμόγελο συμπάθειας με την ευχή να το νιώσεις.
Διαβάζοντας τα ποστ σου, βλέπω πως μιλάς μόνο για το αποτέλεσμα. Λέγοντας αποτέλεσμα, εννοώ τα κοψίματα και τις διατροφικές διαταραχές. Κάποια στιγμή ανέφερες έναν χωρισμό που σε οδήγησε σε νευρικό κλονισμό.
Θες να μιλήσουμε γι\' αυτό? Όχι φυσικά επί της ουσίας, αλλά πόσα πράγματα περίμενες από μια σχέση, ώστε στην πορεία να θυσιάζεσαι στο βωμό της πληγής που σου άφησε.
Λες πως είχες ξεκινήσει τα κοψίματα από τα δέκα.
Το αναφέρω γιατί μερικές φορές δεν παίζουν τόσο ρόλο αυτά που έχουμε περάσει στη ζωή μας, όσο ο τρόπος που τα αντιλαμβανόμαστε και τα αντιμετωπίζουμε.

[rock]

Αυτο που βλεπω παντως απ\'αυτα που γραφεις ειναι μια διψα για ζωη, ενα αισθημα οτι θελεις να ενταχθεις σε οτι βλεπεις εκει εξω απλα δεν ξερεις τον τροπο. Οι δικες μου αποριες εξακολουθουν να υπαρχουν,οχι πως πρεπει απαραιτητα να πεις αλλα τι λογο μπορει να ειχες στα 10 σου για να αρχισεις να κοβεσαι? πως γινεται να μην το καταλαβε κανεις τοτε? κ ολα αυτα τα χρονια μεχρι να κανεις εκεινη τη σχεση που ειπες δεν ειχε τυχει να δεις καποιο γιατρο, η καποιος απο τους γυρω σου να σου πει κατι? σορρυ για τις απανωτες ερωτησεις αλλα πιστευω εχει μεγαλη σημασια ο λογος που ξεκιναει αυτο το πραγμα. Ειναι αλλο να πεις οτι απο τοσο μικρη ειχα θυμο , νευρα η οποιο αλλο συναισθημα κ αυτο μου εβγαινε με βια στον εαυτο μου,κατι που παλι θα ηθελε βοηθεια και ειδικο, κ αλλο τα κοψιματα.
Και το θεμα ειναι οτι οταν αρχισεις να το κανεις συστηματικα, δεν παλευεις μονο με την πραξη αυτη καθ\'αυτη αλλα με τη συνηθεια της. Ειναι κατι που μπορεις να το σταματησεις παρ\'ολα αυτα, οχι κατι που ειναι δεδομενο πως θα σ\'ακολουθει για παντα.

Το να ενταχθεις εκει εξω μπορεις να το ξεκινησεις με τις πιο απλες κινησεις, ενα χαμογελο παραπανω στα ατομα στη δουλεια σου, η τα ατομα που βλεπεις εξω, πιασε κουβεντα ακομα και με ατομα που δε γνωριζεις, ειτε αυτο ειναι η γνωμη καποιου για μια ταινια που θα δανειστεις απο βιντεο κλαμπ ειτε το να ρωτησεις καποιον στο δρομο τι ωρα ειναι, σπρωξε τον εαυτο σου να κανει πραγματα, βρες μια ασχολια κατι που να σ\'αρεσει εκτος δουλειας. Το σημαντικο ειναι να μας καλυπτει η ζωη μας, αν σε καλυψει αυτο που θα εχεις τοτε θα ξεφυγεις και απο την αναγκη να αυτοκαταστρεφεσαι. Η ζωη μας ειναι για να τη ζουμε, για ποιο λογο να μην τη ζησεις?

[aliceinhell]

Καλημερα rock!
Ηθελα να σου θυμισω κατι που ισως να αφηνεις τον εαυτο σου να ξεχνα και οχι απαραιτητα επιτηδες, οι ανθρωποι βλεπουν ο,τι θελουν να δουν. Δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι ικανοι να διαχειριστουν την αληθεια. Ειναι πιο ευκολο να γυρναμε το προσωπο στα πραγματα που μας πονανε, ειναι πολυ λιγοι οι ανθρωποι που μπορουν να δεχτουν οτι εχουν και εκεινοι μεριδιο ευθυνης σε μια κατασταση και οτι δεν γινονται ολα με γνωμονα εκεινους - δεν κανει μια μητερα ανικανη το γεγονος οτι το παιδι της εχει καποιους προβληματισμους ομως ο εγωισμος της θα την σπρωξει να ριξει το φταιξιμο επανω της χειροτερευοντας την κατασταση γεμιζοντας το παιδι της με τυψεις.
Ναι μπορω και γελαω μιλαω και συναναστρεφομαι κοσμο οπως ολοι οι αλλοι. Αυτο που βρισκω λιγο \"αβολο\" ειναι οτι δεν με αγγιζει τιποτα απο οσα βιωνω. Το μονο που μπορω να αισθανθω ειναι μια θλιψη για ολους αυτους που η ζωη (οπως και αν την αντιλαμβανεται κανεις) τους αφησε στην απεξω. Για ολους αυτους τους outsiders (το χοντρο παιδι στο σχολειο που ολοι κοροιδευουν, την κορη που δεν ειναι αρκετα καλη για την οικογενεια της, την εφηβη που προδιδει τις προσδοκιες των αλλων).
Ο θυμος μου μεγαλωνει οποτε αφηνω τον εαυτο μου να παρασυρθει και να πραξει χωρις προηγουμενη σκεψη και ελεγχο των πιθανων συνεπειων.

Οτι κατι υπαρχει εκει εξω για ολους καποιες φορες το πιστευω αλλα οπως λεω και στον γιατρο μου ειναι αρκετα καλα κρυμμενο για καποιους απο εμας.
Νευριαζω και θυμωνω με την υποκρισια και την αναισθησια αυτου του κοσμου.