ειναι η καταθλιψη χρησιμη η εστω η θλιψη;

[arktos]

Originally posted by lucifer
άρκτε,

Κατ\' αρχήν με μπερδεύεις με κάποιο άλλο μέλος του forum. Δεν έχω ρωτήσει ποτέ πως να μη χαλάω πολλά χρήματα σε taxi. (Από ότι είδα στη λίστα με τα nick υπάρχει και lucifair100, δεν έχουμε σχέση, αν εννοείς αυτόν).

προφανώς δεν μπορώ να γνωρίζω και να έχω γνώμη για όλα τα είδη κατάθλιψης που υπάρχουν (είτε μιλάμε για γνώση από βιβλίο, είτε για γνώση από βιωματική εμπειρία).
sorry αν μίλησα για κάποια πράγματα από προσωπική εμπειρία και αυτό σε ενόχλησε.
όντως έχεις δίκιο για τις γενικεύσεις, κάλλιστα θα υπάρχουν και άλλα είδη με πιο ισχυρή τη βιολογική παράμετρο έναντι τις ψυχοκοινωνικής.

όσον αφορά την τελευταία σου ερώτηση, τώρα δεν νομίζω ότι πάσχω από κάτι. κάποια απλή κατάθλιψη θεωρώ ότι έχω περάσει στο παρελθόν (αλλα αρκετά παλιά)
επίσης έψαχνα πρόσφατα πληροφορίες για βελτίωση κοινωνικών σχέσεων. Γιατί κάτι δεν πήγαινε πολύ καλά με διάφορους κοντινούς μου, η τουλάχιστον εγώ δεν ήμουνα ευχαριστημένη.
Αυτά.

ναι, σε μπέρδεψα με το άλλο μέλος.

δεν υπάρχει λόγος να μου ζητήσεις συγγνώμη.
ίσως να μην υπήρχε λόγος να ποστάρω εδώ από την αρχή.

μια συναισθηματική κατάθλιψη μπορείς να την εκμεταλευτείς θετικά ( όπως τη δική σου ).
σε περίπτωση κλινικής κατάθλιψης είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποκομίσεις έστω και κάτι θετικό.
πρέπει να παλέψεις με χίλιους - δύο δαίμονες.
και για να μην σε κουράζω άλλο, θα σου πω ένα τελευταίο.
στη διπολική ένα από τα συμπτώματα είναι να καταφεύγεις στις ουσίες.
πριν 3 χρόνια περίπου ζήτησα από το ψυχίατρο μου να με βάλει σε πρόγραμμα.
μου απάντησε : μα δεν είσαι αλκοολική.
έπινα κάθε φορά που με έπιανε μανία ( είχα ανεβασμένη διάθεση ).
εγώ δεν το καταλάβαινα αυτό.

όπως δεν γνώριζα πως τόσα χρόνια έπασχα από μια ασθένεια και απέδιδα πολλές επιλογές μου στον χαρακτήρα μου.

[pelariry]

Originally posted by Paprika
Επίσης, το να αποδίδουμε αυτό που μας συμβαίνει στον εαυτό μας και στις συνθήκες μας φορτώνει με την ευθύνη από την οποία μας απαλλάσσει η βιολογική προσέγγιση.

υπάρχουν πράγματα που γιατρεύουν οι προσευχές και πράγματα που δεν τα γιατρεύουν. για τι από τα δύο μιλάμε;

[eimaiok]

Originally posted by researcher

Originally posted by eimaiok


όντως αυτό είναι ένα κολπάκι που ξεκίνησα να το κάνω τώρα τελευταία από μόνη μου αυτόματα και δεν έχω αυτή τη σκοτεινιά που με έπιανε πριν απλά σκεφτομαι κατευθείαν πράγματα που μου δίνουν χαρά. Αυτό το είναι ε-βιβλίο μπορώ να τ βρω στο νετ?

ειναι βιβλιο

andrew solomon

λεγεται ο συγγραφευς

ωσοσο ειναι καπως βαρυ

μεγαλο και αρκετα επισημονοπεριγραφικο με τροπο που εμενα μ αρεσει βεβαια

ειμαι φαν

σου ευχομαι να το βρεις και on line
αλλα δεν ξερω καθολου να σε καθοδηγησω


παντως η συγκεκριμενη ιδεα που και συ λες ακολουθησες αφ εαυτου


φαινεται να βοηθα πολυ!

θα προσπαθήσω να το βρω είτε έτσι είτε αλλιώς...σε ευχαριστώ παντως.

Θα ήθελα να διευκρινήσω κάτι προς αποφυγή παρεξηγήσεων...όλα αυτά τα βοηθήματα μπορούν έυκολα να εφαρμοστούν από τη στιγμή που έχει αρχίσει ξεκουράζεται το μυαλό από τις μαύρες σκέψεις και έχει χώρο και για τις θετικές.
Ποιό πριν ούτε συζήτηση για θετικές σκέψεις και φυσικά για συγκέντρωση στο να διαβασει κάποιος ένα βιβλίο.

[eimaiok]

Originally posted by researcher


ειναι χρησιμη η καταθλιψη?

και τώρα που το συνηδητοποιώ εσύ είσαι που προκάλεσες όλο αυτό το χαμό...με μιά ερώτηση.

Υπαρξιακή θα την χαρακτήριζα κιόλας γιατί αποδείχτηκε τελικά ότι υπάρχουν πολλές απαντήσεις αλλά κανείς δε μπορεί να το αποδείξει.


Για το λόγο αυτό σε συμβουλέυω να εφαρμόσεις αυτό κολπάκι που λέγαμε....άσε επιτέλους τη σκέψη να κυλήσει και μη κολάς εκεί!!!


Με διάθεση αστειυτική το λέω πάντα

[Arsi]

Originally posted by soft
Γιατι δεν μπορουμε να μιλαμε ετσι ??
Γιατι να μενω στις εννοιες των λεξεων ??

Εγώ προσωπικά κόλησα soft γιατί διάβαζα κάτι σχετικά με τη θετική πλευρά της κατάθλιψης,πως είναι μια εμπειρία που σε προχωράει και τα σχετικά
κι όλα αυτά με ένα γενικόλογο τρόπο σαν να είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.
Κ σε κάποιες περιπτώσεις καταθλίψεων είναι βαρύ και άδικο να κουβαλάει ο πάσχων τέτοιο φορτίο,ότι είναι στο χέρι του να βγει με τον τρόπο ζωής του και τη σκέψη του πράγμα που δεν ισχύει και χρειάζεται οπωσδήποτε φαρμακευτική θεραπεία και αποδοχή της ασθένειας του ώστε να μπορέσει να την αντιμετωπίσει.
Κάποιος μπορεί να πάσχει από χρόνια κατάθλιψη π.χ.διπολική πως μπορεί να μην αφηνιάσει ακούγοντας για τη χρησιμότητα της κατάθλιψης.Άλλο αποδοχή και συμβίωση κι άλλο χρησιμότητα.
Και εντάξει αν κατέθετε καθένας την προσωπική του εμπειρία μένοντας σ\'αυτήν χωρίς συμπεράσματα γενικά για την κατάθλιψη οκ,αλλά νομίζω πως έγιναν συγχύσεις(και για να είμαι ειλικρινής αυτή η εντύπωση μου δόθηκε χωρίς να θυμάμαι αυτή τη στιγμή ποιος-ποια κ δεν παίζει κ ρόλο)

Οπότε πιστεύω πως ένας διαχωρισμός ήταν χρήσιμος.

[arktos]

researcher, τί θέλεις να πεις με το \" επισημονοπεριγραφικο \" ?

[researcher]

Originally posted by arktos
researcher, τί θέλεις να πεις με το \" επισημονοπεριγραφικο \" ?

χμμμ....καπως αυτο....
εχει φοβερα πολλες επιστημονικες ερευνες μεσα και τις περιγραφει καθολου κουραστικα


βαζοντας προσωπικες εμπειρειες ανθρωπων που γνωρισε και εψαξε


γι αυτους

[researcher]

παιδια ειχα γραψει πολυ μεγαλο κειμενο και σβηστηκε

εαν μεσα απο δικα μου λογια


υποτιμηθηκε η σοβαροτητα της εμπειρειας καποιου ζητω ειλικρινα συγγνωμη


σε καμια περιπτωση δε θα ηθελα να κανω κατι τετοιο


ετσι διευκρινιστικα....


δεν θα ηθελα να νιωσει καποιος πληγωμενος η υποτιμημενος απο τα συγκεκριμενα ποστ

[eimaiok]

Originally posted by Arsi

Εγώ προσωπικά κόλησα soft γιατί διάβαζα κάτι σχετικά με τη θετική πλευρά της κατάθλιψης,πως είναι μια εμπειρία που σε προχωράει και τα σχετικά
κι όλα αυτά με ένα γενικόλογο τρόπο σαν να είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.


Κ σε κάποιες περιπτώσεις καταθλίψεων είναι βαρύ και άδικο να κουβαλάει ο πάσχων τέτοιο φορτίο,


και σε ποιές περιπτώσεις είναι δίκαιο αυτό το φορτίο?????


ότι είναι στο χέρι του να βγει με τον τρόπο ζωής του και τη σκέψη του πράγμα που δεν ισχύει


[color=Blue]δλδ κάποιος που ξέρει οτι πάσχει από κάτι, να περιμένει να γιατρευτεί από μόνος του???? δε πρέπει να κινητοποιηθεί?[/Textcolor]



και χρειάζεται οπωσδήποτε φαρμακευτική θεραπεία και αποδοχή της ασθένειας του ώστε να μπορέσει να την αντιμετωπίσει.

εδώ θα συμφωνήσω απόλυτα


Κάποιος μπορεί να πάσχει από χρόνια κατάθλιψη π.χ.διπολική πως μπορεί να μην αφηνιάσει ακούγοντας για τη χρησιμότητα της κατάθλιψης.Άλλο αποδοχή και συμβίωση κι άλλο χρησιμότητα.


για μένα αποδοχή σημαίνει ότι: κάθησα στο ίδίο τραπέζι με κάτι που με βαραίνει τόσο και με ενοχλεί σε απίστευτο σημείο, αλλά κατάφερα να το βάλω να καθήσει απέναντί μου και όχι πάνω μου.Έτσι πέτυχα να το κοιτάξω στα μάτια γιατί αν καθόταν πανω μου δε θα κατάφερνα τίποτα.Και από δω και στο εξής αυτό το κάτι υπάρχει (απένατί μου) αλλά δε με βαραίνει, αντίθετα με ενεργοποιεί στο να αντιδράω σε οτιδήποτε δε μου αρέσει. Αυτή είναι η μεγαλύτερη χρησημότητα που θα μπορούσε να μου δώσει αυτό το κάτι.




Και εντάξει αν κατέθετε καθένας την προσωπική του εμπειρία μένοντας σ\'αυτήν χωρίς συμπεράσματα γενικά για την κατάθλιψη οκ,αλλά νομίζω πως έγιναν συγχύσεις(και για να είμαι ειλικρινής αυτή η εντύπωση μου δόθηκε χωρίς να θυμάμαι αυτή τη στιγμή ποιος-ποια κ δεν παίζει κ ρόλο)


δεν νομίζω να είχε νόημα μια συζήτηση χωρίς συμπεράσματα,εξάλλου αυτή η ερώτηση ζητάει να πούμε τα συμπεράσματά μας μέσω των εμπειριών μας ή κάνω λάθος?

Οπότε πιστεύω πως ένας διαχωρισμός ήταν χρήσιμος.
[/quote]




Ποτέ δε ρώτησα τι είδους κατάθλιψη είχα.Δε με ενδιέφερε άλλωστε μιά ορολογία ή ένας επιστημονικός όρος, αυτό που με ενδιέφερε ήταν να ξεφύγω από την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν γιατί δεν άντεχα αλλο...και τα φαρμακάκια μου πήρα και κακό στον εαυτό μου πήγα να κάνω...

[researcher]

eimaiok


γενικα πολυ ωραιες διευκρινισεις


και πολυ μεστες οψεις κατ εμε

μπραβο σου!

[arktos]

Originally posted by eimaiok

Originally posted by Arsi

Εγώ προσωπικά κόλησα soft γιατί διάβαζα κάτι σχετικά με τη θετική πλευρά της κατάθλιψης,πως είναι μια εμπειρία που σε προχωράει και τα σχετικά
κι όλα αυτά με ένα γενικόλογο τρόπο σαν να είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.


Κ σε κάποιες περιπτώσεις καταθλίψεων είναι βαρύ και άδικο να κουβαλάει ο πάσχων τέτοιο φορτίο,


και σε ποιές περιπτώσεις είναι δίκαιο αυτό το φορτίο?????


ότι είναι στο χέρι του να βγει με τον τρόπο ζωής του και τη σκέψη του πράγμα που δεν ισχύει


[color=Blue]δλδ κάποιος που ξέρει οτι πάσχει από κάτι, να περιμένει να γιατρευτεί από μόνος του???? δε πρέπει να κινητοποιηθεί?[/Textcolor]



και χρειάζεται οπωσδήποτε φαρμακευτική θεραπεία και αποδοχή της ασθένειας του ώστε να μπορέσει να την αντιμετωπίσει.

εδώ θα συμφωνήσω απόλυτα


Κάποιος μπορεί να πάσχει από χρόνια κατάθλιψη π.χ.διπολική πως μπορεί να μην αφηνιάσει ακούγοντας για τη χρησιμότητα της κατάθλιψης.Άλλο αποδοχή και συμβίωση κι άλλο χρησιμότητα.


για μένα αποδοχή σημαίνει ότι: κάθησα στο ίδίο τραπέζι με κάτι που με βαραίνει τόσο και με ενοχλεί σε απίστευτο σημείο, αλλά κατάφερα να το βάλω να καθήσει απέναντί μου και όχι πάνω μου.Έτσι πέτυχα να το κοιτάξω στα μάτια γιατί αν καθόταν πανω μου δε θα κατάφερνα τίποτα.Και από δω και στο εξής αυτό το κάτι υπάρχει (απένατί μου) αλλά δε με βαραίνει, αντίθετα με ενεργοποιεί στο να αντιδράω σε οτιδήποτε δε μου αρέσει. Αυτή είναι η μεγαλύτερη χρησημότητα που θα μπορούσε να μου δώσει αυτό το κάτι.




Και εντάξει αν κατέθετε καθένας την προσωπική του εμπειρία μένοντας σ\'αυτήν χωρίς συμπεράσματα γενικά για την κατάθλιψη οκ,αλλά νομίζω πως έγιναν συγχύσεις(και για να είμαι ειλικρινής αυτή η εντύπωση μου δόθηκε χωρίς να θυμάμαι αυτή τη στιγμή ποιος-ποια κ δεν παίζει κ ρόλο)


δεν νομίζω να είχε νόημα μια συζήτηση χωρίς συμπεράσματα,εξάλλου αυτή η ερώτηση ζητάει να πούμε τα συμπεράσματά μας μέσω των εμπειριών μας ή κάνω λάθος?

Οπότε πιστεύω πως ένας διαχωρισμός ήταν χρήσιμος.

Ποτέ δε ρώτησα τι είδους κατάθλιψη είχα.Δε με ενδιέφερε άλλωστε μιά ορολογία ή ένας επιστημονικός όρος, αυτό που με ενδιέφερε ήταν να ξεφύγω από την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν γιατί δεν άντεχα αλλο...και τα φαρμακάκια μου πήρα και κακό στον εαυτό μου πήγα να κάνω... [/quote]



eimaiok, φυσικά και θα βάλεις απέναντι σου αυτό που σε βαραίνει ( την κατάθλιψη ).για να το κοιτάξεις στα μάτια, άρα για το γνωρίσεις.
τότε γιατί δεν θέλεις να μάθεις τί είδους κατάθλιψη έχεις ?
πώς θα αναγνωρίσεις τα συμπτώματα για την επόμενη φορά?

τέλος δεν χρειάζεται να πάθεις κατάθλιψη για να μάθεις να ενεργοποιείσαι απέναντι σε ό,τι δεν σου αρέσει.
εμένα δεν μου χρειάστηκε ποτέ, τουλάχιστον.
από παιδί το θυμάμαι.

[eimaiok]

Originally posted by arktos


eimaiok, φυσικά και θα βάλεις απέναντι σου αυτό που σε βαραίνει ( την κατάθλιψη ).για να το κοιτάξεις στα μάτια, άρα για το γνωρίσεις.
τότε γιατί δεν θέλεις να μάθεις τί είδους κατάθλιψη έχεις ?
πώς θα αναγνωρίσεις τα συμπτώματα για την επόμενη φορά?

τέλος δεν χρειάζεται να πάθεις κατάθλιψη για να μάθεις να ενεργοποιείσαι απέναντι σε ό,τι δεν σου αρέσει.
εμένα δεν μου χρειάστηκε ποτέ, τουλάχιστον.
από παιδί το θυμάμαι.

Στην αρχή δε ρώτησα… γιατί δεν είχα χρόνο να ρωτήσω!!! Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να βρω μια όαση ανάσας γιατί πνιγόμουν και ο σκοπός της ζωής μου ήταν αυτός.
Κατά τη διάρκεια της θεραπείας μου όμως είχα την περιέργεια να ρωτήσω αλλά φοβόμουν γιατί ήμουν ευάλωτη σε κάθε λέξη σε κάθε σκέψη και νόμιζα ότι αν μου έλεγε τι είδους κατάθλιψη έχω θα με έπαιρνε από κάτω. Θα στεκόμουν στην επιστημονική ανάλυση(που συνήθως είναι δυσνόητες και μπερδεμένες) χωρίς να έβλεπα την ουσία.
Και εδώ θέλω να πω ότι ναι υπάρχουν διαφορετικών ειδών καταθλίψεων επιστημονικά πάντα για να μπορούν οι ειδικοί να μιλήσουν με την επιστήμη και αυτό λίγο αφορά τους ασθενείς.
Έχω ξεχωρίσει κι εγώ την κατάθλιψη σε διάφορα είδη και να σας πως πόσα είναι?
Είναι τόσες όσοι και οι ασθενείς. Κάθε κατάθλιψη είναι ξεχωριστή για τον καθένα που όμως έχουν παρεμφερή συμπτώματα…οπότε όταν με το παραμικρό νιώσω πάλι ότι κάτι δεν πάει καλά θα τρέξω.


ARKTOS κι όμως για μένα αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αγκάθια που με οδήγησε στην κατάθλιψη δεν έλεγα όχι σε κανέναν, από παιδί ικανοποιούσα πάντα τους άλλους χωρίς να φροντίζω τις δικές μου ανάγκες. Και μου πήρε χρόνια να το καταλάβω αυτό.

[deleted-member141015]

Originally posted by eimaiok
ARKTOS κι όμως για μένα αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αγκάθια που με οδήγησε στην κατάθλιψη δεν έλεγα όχι σε κανέναν, από παιδί ικανοποιούσα πάντα τους άλλους χωρίς να φροντίζω τις δικές μου ανάγκες. Και μου πήρε χρόνια να το καταλάβω αυτό.

Σε αυτά που λες έχεις πολύ δίκιο eimaiok...Και μερικές φορές δεν είναι μόνο ότι παίρνει χρόνια να το καταλάβει κανείς αυτό, αλλά ότι οι συνέπειες δεν μοιάζουν να είναι τόσο σοβαρές. Οπότε, ενεργοποιείσαι μόνο όταν συνειδητοποιήσεις που σε οδήγησε η συνήθεια να αφήνεις στην άκρη τις ανάγκες σου.

Όσο για το βιολογικό-ψυχοκοινωνικό που τέθηκε στο θέμα εδώ, νομίζω απλά ότι καμιά μονοδιάστατη προσέγγιση δεν μπορεί να βοηθήσει, ειδικά αν αναφέρεται σαν \'αιτία\'.

[Sofia]

Originally posted by eimaiok


ARKTOS κι όμως για μένα αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αγκάθια που με οδήγησε στην κατάθλιψη δεν έλεγα όχι σε κανέναν, από παιδί ικανοποιούσα πάντα τους άλλους χωρίς να φροντίζω τις δικές μου ανάγκες. Και μου πήρε χρόνια να το καταλάβω αυτό.

Μοιαζει τοσο αθωο αυτο κ τοσο μικρο, κι ομως ειναι τοσο σημαντικο σε μια πορεια ζωης, που μοιαζει να μην ειναι η ζωη που τελικα σε αντιπροσωπευει κ σε αφορα....

Φανταζομαι ποσο σε βοηθησε η διαπιστωση αυτη, να καταλαβεις κ να καταννοησεις τον τροπο που λειτουργεις.

Οπως κ να χει, μπραβο σου που συνειδητοποιησες κατι τετοιο. Δεν ειναι δεδομενο οτι στην πορεια της ζωης μας, βλεπουμε τον τροπο συμπεριφορας μας ή σημαντικα στοιχεια του. Παντως νομιζω πώς καθε τετοια παρατηρηση, μας φερνει πιο κοντα σ αυτο που ειμαστε.

[Sofia]

Originally posted by claire
όταν είσαι στο πικ της μαυρίλας, όχι δεν μπορείς να πας για πιλάτες. όταν όμως βελτιωθείς με διάφορους τρόπους (και με φάρμακα, αν χρειαστεί!) επιλέγεις έναν τέτοιο τρόπο ζωής ΠΟΥ ΣΕ ΣΥΝΤΗΡΕΙ, σε κρατάει σε ισορροπία. χωρίς να χρειάζεται να παίρνεις φάρμακα για όλη σου τη ζωή!

Ο ιδιος ανθρωπος σε ολη τη διαρκεια της ζωης του δεν μπορει να συντηρηθει με τον ιδιο τροπο. Οποτε η γυμναστικη μπορει να βοηθαει καποτε, να μας κραταει σε ενα επιπεδο. Να βοηθησει το σωμα αρα και εμας. Οχι ομως αντικαθιστωντας τα φαρμακα. Ειναι αλλες οι φορες που τα φαρμακα ειναι απαραιτητα και αλλες οχι. Δεν ειναι δυνατον λοιπον, οταν ειναι απαραιτητο το φαρμακο, να συγκρινουμε το απαραιτητο με το επικουρικο.

Originally posted by claire
ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί υποτιματε τόσο το υγιές σώμα. και ο εγκέφαλος με όλες τις λειτουργίες του, είναι κομάτι του σωματός σας. δεν υπάρχει ξεχωριστό πνέυμα, που κατοικεί μέσα στο σώμα...

Δεν νομιζω να υποτιμηθηκε το υγιες σωμα κ η συμβολη του στην καλη μας ψυχικη κατασταση. Ειναι ομως φορες, οπως υποθετω γνωριζεις κ εσυ που δεν μπορει το σωμα, οπως δεν μπορει κ η ψυχη μας. Που θελει ξεκουραση το σωμα, οπως κ η ψυχη μας. Που θελει να μην πιεστει το σωμα, οπως κ η ψυχη μας. Κι αν το ακουμε το σωμα μας τοτε τα πραγματα, μπορουν πραγματι να πανε πολυ καλυτερα.

Originally posted by claireτέσπα, ειλικρινά λυπάμαι αν για σένα δεν έχει δουλέψει τίποτα και δεν μπορείς να βελτιωθείς. προφανώς και είμαστε ακόμα πολύ μακριά από την θεραπεία των ψυχικών νόσων.

Δεν ειδα να ειπωθηκε καπου απο την soft οτι δεν δουλεψε τιποτα και δεν βελτιωθηκε. Καποιες φορες ομως οι δικοι μας δρομοι βελτιωσης δεν συναντιουνται ποτε με τους δρομους βελτιωσης αλλων.