ειναι η καταθλιψη χρησιμη η εστω η θλιψη;

[claire]

καλά σοφία, βαριέμαι τώρα να διαφωνήσω και να ψάχνω να βρω ποιος είπε τι... αλλά γενικά υπήρχε μια γραμμή του τύπου \"τα φάρμακα σκατά, η γιόγκα σκατά, όλα σκατά και για να τα λέτε αυτά απλά δεν ξέρετε τι λέτε\"

κατά τα άλλα, το μόνο που είναι σίγουρο και το έχουμε πει από την αρχή είναι ότι ο καθένας μιλάει με βάση τις δικές του εμπειρίες και το τι δούλεψε σε αυτόν.

επίσης είμαστε οφτόπικ, μιας και το θέμα είναι αν η κατάθλιψη είναι χρήσιμη. εγώ είπα την αποψή μου (ότι δεν είναι) δεν έχω να προσφέρω κάτι άλλο στο τόπικ αυτό (οπότε αν μου γράψεις κάτι και δεν σου απαντήσω, δεν είναι επειδή σε γράφω, αλλά επειδή δεν βλέπω νόημα στο να το κάνω.)

[Sofia]

Originally posted by claire
καλά σοφία, βαριέμαι τώρα να διαφωνήσω και να ψάχνω να βρω ποιος είπε τι...

δεν νομιζω να στο ζητησε κανεις. Απο τη στιγμη που βαριεσαι κακως μπηκες κ στη διαδικασια να απαντησεις.

Σαφως κ ο καθενας μιλαει για τις εμπειριες του.

Οσο για το αν ειμαστε εκτος ή εντος θεματος, εγω νομιζω πώς ειμαστε στο ζουμι του θεματος οταν μιλαμε για το πώς βιωσε κανεις την καταθλιψη του κ πώς ειδε οτι βοηθηθηκε ή οχι..

[Sofia]

Originally posted by eimaiok
Στην αρχή δε ρώτησα… γιατί δεν είχα χρόνο να ρωτήσω!!! Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να βρω μια όαση ανάσας γιατί πνιγόμουν και ο σκοπός της ζωής μου ήταν αυτός.
Κατά τη διάρκεια της θεραπείας μου όμως είχα την περιέργεια να ρωτήσω αλλά φοβόμουν γιατί ήμουν ευάλωτη σε κάθε λέξη σε κάθε σκέψη και νόμιζα ότι αν μου έλεγε τι είδους κατάθλιψη έχω θα με έπαιρνε από κάτω. Θα στεκόμουν στην επιστημονική ανάλυση(που συνήθως είναι δυσνόητες και μπερδεμένες) χωρίς να έβλεπα την ουσία.

Καμια φορα, εχει μεγαλυτερη σημασια να μπορεις να διαβασεις και να αναγνωριζεις τα σημαδια που σου δινει ο ιδιος σου ο εαυτος. Κι αυτο ειναι κ το πιο αξιοπιστο σημαδι προστασιας και φροντιδας. Κ πιο χρησιμο απο ολες τις επιστημονικες αναλυσεις που θα μπορουσες να διαβαζεις.

[researcher]

στο βιβλιο που διαβαζω


μια κοπελα λεει:


στο ζενιθ της καταθλιψης μου εαν καποιος μου ελεγε πως ολο αυτο που περναω εχει χρησιμοτητα θα τον χαστουκιζα. στην πορεια ομως ανακαλυψα πως ακριβως δημιουργηθηκε αυτο ποια ειμαι εγω μεσα σ αυτο και μπορω να μιληω και για καρπους της καταθλιψης. Ξερω πια που ειμαι ποια ειμαι που λειτουργω και που με χανω.


μαλλον συμφωνει με τη δικη μου εμπειρεια


και ξαναλεω δεν ειναι απαραιτητο να συμφωνει με ολων των ανθρωπων του φορουμ την εμπειρεια

απλα ισως μου ειναι δυσκολο να διαχειριστω καποιο θυμο που βγαινει σε καποια ποστ και το λεω εκ των προτερων

φυσικα οι ανθρωποι που θυμωνουν μπορουν να συνεχισουν να γραφουν και το πως θα το διαχειριστω ειναι δικο μου θεμα οσο δυσκολο και αν μου ειναι με εμπιστευομαι

ισως βεβαια να μην καλουμαι να διαχειριστω και τιποτα στην προκειμενη...


απλα να ειμαι λιγο κουρασμενη

[oboro]

Θα συμφωνησω πως αλλο πραγμα η συναισθηματικη, αλλο η κλινικη καταθλιψη. Κατα τη γνωμη μου καλο θα ηταν να αναγνωριζουμε καμια φορα και καμια διακριση μεταξυ καταστασεων, εστω κι αν δεν αφορα αμεσα την περιπτωση τη δικη μας η δικων μας ανθρωπων.

Ετσι, αν και η δικη μου καταθλιψη ηταν συναισθηματικη και χρονια, θα ξεκινησω λεγοντας πως δεν θα μου ηταν και πολυ χρησιμη αν βασιζοταν σε οργανικα κυριως αιτια. Αν πχ ημουν καθηλωμενος και ψυχικα πολυτραυματιας για μερες, εβδομαδες η και μηνες κλαιγοντας ασταματητα, αν αυτο ειχε συμβει απροειδοποιητα χωρις οι συνθηκες η το παρελθον να το προμηνυουν, αν περιμενα απεγνωσμενα να πιασουν τα φαρμακα και οι γιατροι αναρωτιωντουσαν μηπως τελικα θα χρειαζομουν κατι πιο βαρυ, οχι δεν πιστευω οτι θα μου ειχε χρησιμεψει και πολυ σαν εμπειρια.

Τωρα στην μορφη που εγω τη βιωσα, μου ηταν παρα πολυ χρησιμη. Με απομακρυνε απο κακοηθεις ανθρωπους και προβληματικες καταστασεις, με αναγκασε αν δεχτω πως κατι δεν παει καλα με εμενα τον ιδιο, με εφερε σε επαφη με ψυχικο υλικο πρωτογνωρο και λειτουργησε σαν μεγας ψυχικος επιδεσμος, σαν κουκουλι απο συναισθηματα - προστατευτικος οσο και περιοριστικος (αλλα και αυτοκαταστροφικος). Η μεγαλυτερη ομως χρησιμοτητα ηταν η εμμεση παρακληση στους ακυρους της ζωης μου να παν να τον επιουνε: τοτε που δεν μπορουσα να τους το πω ο ιδιος. Κατι που θα μου λειψει αλλωστε ειναι οι αντιδρασεις του κοσμου στα συμπτωματα της καταθλιψης μου (ασχετα αν τα αναγνωριζαν, αφου εγω δεν τους το ελεγα ποτε) - αμηχανια, αυθαιρετα συμπερασματα για τον χαρακτηρα μου, επιβολη-επιθεση θετικης ενεργειας κλπ. Βασικα ειναι τοξικη προς την αναισθησια η καταθλιψη, αλλα και προς την επιλεκτικη ευαισθητοποιηση.

Αλλωστε ενα απο τα πιο βασικα μαθηματα που μου εδωσε η καταθλιψη μου ηταν η συνειδητοποιηση ακριβως οτι η επιλεκτικη ευαισθητοποιηση ειναι ενα φαινομενο πιο συχνο απο την επιμερους αναισθησια: τα λιγα ατομα που εδειξαν πραγματικη κατανοηση για το προβλημα μου ηταν κυριως ατομα που βιωναν οι ιδιοι την καταθλιψη εκεινη την περιοδο. Ειτε επροκειτο για αγνοια μαζι με αδυναμια ή ελλειψη θελησης για ενημερωση, ειτε για εμμεσες κατηγοριες οτι ειχα την εκνευριστικη καταθλιψη μου επειδη το ηθελα, μου κατεστη σαφες οτι σε ολους τους χωρους που αναζητησα υποστηριξη, οποιος ειναι εξω απ\' τον χορο πολλα τραγουδια ξερει (και ισως ακομη περισσοτερα ποστ να εχει κανει.)

[claire]

Originally posted by Sofia

Originally posted by claire
καλά σοφία, βαριέμαι τώρα να διαφωνήσω και να ψάχνω να βρω ποιος είπε τι...

δεν νομιζω να στο ζητησε κανεις. Απο τη στιγμη που βαριεσαι κακως μπηκες κ στη διαδικασια να απαντησεις.

Σαφως κ ο καθενας μιλαει για τις εμπειριες του.

Οσο για το αν ειμαστε εκτος ή εντος θεματος, εγω νομιζω πώς ειμαστε στο ζουμι του θεματος οταν μιλαμε για το πώς βιωσε κανεις την καταθλιψη του κ πώς ειδε οτι βοηθηθηκε ή οχι..

ωχ μωρέ σοφία την τρίχα τριχιά κάνεις τώρα. οκ, σοζ που σου απάντησα (βέβαια και τώρα απαντάω, σίριουσλυ κάτι πάει στραβά εδώ :P)

[claire]

Originally posted by oboro
Θα συμφωνησω πως αλλο πραγμα η συναισθηματικη, αλλο η κλινικη καταθλιψη. Κατα τη γνωμη μου καλο θα ηταν να αναγνωριζουμε καμια φορα και καμια διακριση μεταξυ καταστασεων, εστω κι αν δεν αφορα αμεσα την περιπτωση τη δικη μας η δικων μας ανθρωπων.
Ετσι, αν και η δικη μου καταθλιψη ηταν συναισθηματικη και χρονια, θα ξεκινησω λεγοντας πως δεν θα μου ηταν και πολυ χρησιμη αν βασιζοταν σε οργανικα κυριως αιτια. Αν πχ ημουν καθηλωμενος και ψυχικα πολυτραυματιας για μερες, εβδομαδες η και μηνες κλαιγοντας ασταματητα, αν αυτο ειχε συμβει απροειδοποιητα χωρις οι συνθηκες η το παρελθον να το προμηνυουν, αν περιμενα απεγνωσμενα να πιασουν τα φαρμακα και οι γιατροι αναρωτιωντουσαν μηπως τελικα θα χρειαζομουν κατι πιο βαρυ, οχι δεν πιστευω οτι θα μου ειχε χρησιμεψει και πολυ σαν εμπειρια.

Τωρα στην μορφη που εγω τη βιωσα, μου ηταν παρα πολυ χρησιμη. Με απομακρυνε απο κακοηθεις ανθρωπους και προβληματικες καταστασεις, με αναγκασε αν δεχτω πως κατι δεν παει καλα με εμενα τον ιδιο, με εφερε σε επαφη με ψυχικο υλικο πρωτογνωρο και λειτουργησε σαν μεγας ψυχικος επιδεσμος, σαν κουκουλι απο συναισθηματα - προστατευτικος οσο και περιοριστικος (αλλα και αυτοκαταστροφικος). Η μεγαλυτερη ομως χρησιμοτητα ηταν η εμμεση παρακληση στους ακυρους της ζωης μου να παν να τον επιουνε: τοτε που δεν μπορουσα να τους το πω ο ιδιος. Κατι που θα μου λειψει αλλωστε ειναι οι αντιδρασεις του κοσμου στα συμπτωματα της καταθλιψης μου (ασχετα αν τα αναγνωριζαν, αφου εγω δεν τους το ελεγα ποτε) - αμηχανια, αυθαιρετα συμπερασματα για τον χαρακτηρα μου, επιβολη-επιθεση θετικης ενεργειας κλπ. Βασικα ειναι τοξικη προς την αναισθησια η καταθλιψη, αλλα και προς την επιλεκτικη ευαισθητοποιηση.

Αλλωστε ενα απο τα πιο βασικα μαθηματα που μου εδωσε η καταθλιψη μου ηταν η συνειδητοποιηση ακριβως οτι η επιλεκτικη ευαισθητοποιηση ειναι ενα φαινομενο πιο συχνο απο την επιμερους αναισθησια: τα λιγα ατομα που εδειξαν πραγματικη κατανοηση για το προβλημα μου ηταν κυριως ατομα που βιωναν οι ιδιοι την καταθλιψη εκεινη την περιοδο. Ειτε επροκειτο για αγνοια μαζι με αδυναμια ή ελλειψη θελησης για ενημερωση, ειτε για εμμεσες κατηγοριες οτι ειχα την εκνευριστικη καταθλιψη μου επειδη το ηθελα, μου κατεστη σαφες οτι σε ολους τους χωρους που αναζητησα υποστηριξη, οποιος ειναι εξω απ\' τον χορο πολλα τραγουδια ξερει (και ισως ακομη περισσοτερα ποστ να εχει κανει.)

συνήθως έτσι ξεκινάει μια ανάλυση, δίνεις ορισμό και κάνεις διακρίσεις. αλλά πολύς κόσμος δεν το γουστάρει, το θεωρεί επιστημονικοφανές μάλλον....

συμφωνώ και με τα υπόλοιπα

[oboro]

Originally posted by claire
συνήθως έτσι ξεκινάει μια ανάλυση, δίνεις ορισμό και κάνεις διακρίσεις. αλλά πολύς κόσμος δεν το γουστάρει, το θεωρεί επιστημονικοφανές μάλλον....

Σκοπος μου δεν ηταν να ξεκινησω καποια αναλυση, αλλα ουτε και να απαιτησω να το δει ετσι καποιος που ανοιγει ενα τετοιο θεμα. αλλα να επισημανω κατι: οτι ειναι σημαντικο να κανουμε η εστω να αναγνωριζουμε καποιες διακρισεις που υπαρχουν, για να δειξουμε οτι σεβομαστε καταστασεις που ναι μεν δεν μας αφορουν αμεσα, μπορει ομως να αφορουν καποιους αλλους. Ποσο μαλλον οταν προκειται για πολυ σοβαρες, δυνητικα επικινδυνες καταστασεις οπως η κλινικη καταθλιψη. Ακομα πιο σημαντικο οταν αυτο επισημαινεται στην πορεια της συζητησεις να δειχνουμε και καποια αντανακλαστικα που αντιστοιχουν στην ευαισθησια μας. Καθαρα απο συναισθηματικη σκοπια το ειδα λοιπον και νομιζω οτι εχει τη σημασια της και αυτη.

Πολυ ωραιο θεμα παντως researcher, απ\' τα πιο ενδιαφεροντα που εχω διαβασει εδω μεσα

[RainAndWind]

Εμένα πάντως ήταν major depression.Θεωρείται κλινική δε θεωρείται;Και πάλι με τον ίδιο τρόπο τη βλέπω.Δηλαδή απομυθοποιητικά.Αυτό έχω βρει να λειτουργεί σε προσωπικό επίπεδο,για μας δε μιλάμε,για την προσωπική μας ματιά,ή για την ματιά των άλλων;Τα αυτονόητα.

Επίσης πιστεύω πως είναι μία από τις εξελικτικές προσαρμογές του ανθρώπινου οργανισμού,όχι ψυχική νόσος,όπως εξηγήθηκε θεωρητικά από τους Andrews και Τhomson.Πιστεύω πως ο εγκέφαλος εξελικτικά μέσα στο χρόνο βρήκε τρόπους να αυτοπροστατεύεται για να εξασφαλίζει την επιβίωση,όχι την αυτοκαταστροφή.

Δηλαδή βλέπω την κατάθλιψη σαν απαραίτητη βαλβίδα ασφαλείας,έναν σοφό μηχανισμό \"ψυχικής λιποθυμίας\"ή ένα είδος χειμερίας νάρκης,που ρίχνει τους ρυθμούς εξασφαλίζοντας τη λιγότερη δυνατή χασούρα δυνάμεων με τη μικρότερη έκθεση σε κινδύνους,ώστε να δώσει στον οργανισμό τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει σε ιδιαίτερα επίπονες και στρεσογόνες συνθήκες.

Το σύστημα ρίχνει τους ρυθμούς του ή και άλλες φορές ακόμη και κλείνει εντελώς για ένα διάστημα,ένα φαινόμενο ανάλογο με τις μεταβολές στο μεταβολικό σύστημα των θηλαστικών στις αντίξοες καιρικές συνθήκες του βαρύ χειμώνα.
Μία πολύ ευγενική χειρονομία από τη φύση για να προλάβουμε σοβαρές βλάβες.Είναι προστατευτικός μηχανισμός,ίσως σε σημείο κορυφωτικό,extreme,ωστόσο αυτό δεν αλλοιώνει τη χρησιμότητά του.

Είναι στρατηγική επιβίωσης και αμυντικός μηχανισμός ταυτόχρονα που με τον πόνο μας χτυπάει καμπανάκι πως κάτι έχει ξεφύγει,ένα σινιάλο να αποσυρθούμε και να προστατευτούμε μέχρι να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε ξανά.Εξυπηρετεί μέχρι να επανέλθει η ομοιοστατική ισορροπία.



@PETRAN,(αν πέσει στην αντίληψή του αυτό το thread),θα ήθελα να ρωτήσω εάν η κατάθλιψη έχει διαπιστωθεί επιστημονικά να ενδυμεί μόνο στο ανθρώπινο είδος,ή και σε άλλα θηλαστικά;Πχ η μελαγχολία των ζώων σε συνθήκες αιχμαλωσίας δε θα μπορούσε να θεωρηθεί μία μορφή της,ίσως διαφορετικής κλίμακας και με διαφορετικά χαρακτηριστικά;

[researcher]

Originally posted by oboro

Πολυ ωραιο θεμα παντως researcher, απ\' τα πιο ενδιαφεροντα που εχω διαβασει εδω μεσα

σε ευχαριστω

ειλικρινα χαιρομαι πολυ που το λες

[Sofia]

Originally posted by oboro
Ακομα πιο σημαντικο οταν αυτο επισημαινεται στην πορεια της συζητησεις να δειχνουμε και καποια αντανακλαστικα που αντιστοιχουν στην ευαισθησια μας. Καθαρα απο συναισθηματικη σκοπια το ειδα λοιπον και νομιζω οτι εχει τη σημασια της και αυτη.

Πολυ ωραιο θεμα παντως researcher, απ\' τα πιο ενδιαφεροντα που εχω διαβασει εδω μεσα

Φυσικα κ εχει σημασια κ η ευαισθησια κ τα αντανακλαστικα που αντιστοιχουν σ αυτη!
Εχεις δικιο λοιπον. ε...οσα εχει ο καθενας. Κι οσο αναδυονται καθε στιγμη ή σε καθε θεμα.

Και ναι, ειναι ενα απο τα πιο ενδιαφεροντα θεματα, νομιζω για οσους απο μας νιωθουμε οτι μας αφορα με τον εναν ή τον αλλο τροπο.

[researcher]

συμφωνω και γω Σοφια και Οboro

με οσα λετε

και φυσικα μου ειναι πολυ ενδιαφεροντα οσα γραφονται

ασχετα αλλα γενικα

τσιμπαω οταν βγαινει θυμος


μα γιατι βγαινει θυμος???????

το μιλατε χωρις να ξερετε που ακουγεται απο πολλους

και το οποιος ξερει καταλαβαινει

η το εξω απο το χωρο πολλα τραγουδια ξερω ειναι καπως ριψοκινδυνο να ειπωθει εδω σε αυτο το φορουμ
κανεις δεν γνωριζει ποιος γραφων εδω ειναι εξω απο το χορο και ποιος μεσα

οποιος νομιζει οτι ξερει κατι παραπανω αντι να βγαζει θυμο να βγαζει αποψη

ξερεις σε εμενα συμβαινει το και το

και δεν συμμεριζομαι καθολου την αποψη ταδε

και παλι τα δικα μου λεω

αλλα αφου εγω γραφω ποιανου θα λεω?

[oboro]

Originally posted by RainAndWind
Εμένα πάντως ήταν major depression.Θεωρείται κλινική δε θεωρείται;

Κι εγω μειζονα καταθλιψη ειχα. Απο οσο γνωριζω ομως, προκειται για διαγνωση που βασιζεται στη συμπτωματολογια περισσοτερο και οχι στους αιτιωδεις μηχανισμους η τη βαθυτερη φυση της διαταραχης αν θελεις. Ειναι πολυ γενικη κατηγορια και νομιζω οτι εμπεριεχει τοσο την κλινικη οσο και τη συναισθηματικη μορφη.

[εσωτερική_σήψη]

απλα ο καθενας τα βιωνει αυτα με διαφορετικη ενταση (χωρις να υποτιμω κανεναν)
και οι περιβαλλοντικες συνθηκες παιζουν ρολο και η στηριξη που δεχεται

[εσωτερική_σήψη]

Originally posted by oboro

Originally posted by RainAndWind
Εμένα πάντως ήταν major depression.Θεωρείται κλινική δε θεωρείται;

Κι εγω μειζονα καταθλιψη ειχα. Απο οσο γνωριζω ομως, προκειται για διαγνωση που βασιζεται στη συμπτωματολογια περισσοτερο και οχι στους αιτιωδεις μηχανισμους η τη βαθυτερη φυση της διαταραχης αν θελεις. Ειναι πολυ γενικη κατηγορια και νομιζω οτι εμπεριεχει τοσο την κλινικη οσο και τη συναισθηματικη μορφη.

παντως ειναι πολυ θετικο που λετε και οι δυο \"ειχα\"