ειναι η καταθλιψη χρησιμη η εστω η θλιψη;

[Sofia]

Originally posted by mariafound
Γιατι θελεις να εισαι ζωντανη χωρις ομως να ζεις?Τι κερδιζεις?

Μαρια, για μενα ο λογος που ηθελα να ζω, ηταν αυτος της ελπιδας, της αλλαγης. Βεβαια αγνοουσα τον τροπο, αλλα εστω κ μπλοκαρισμενη τον αναζητουσα.

Τί κερδιζεις ετσι? Χρονο για την ανακτηση δυναμεων. Ακομα κ η παυση λειτουργιων χρειαζεται για την ενισχυση τους κ για ενα νεο ξεκινημα.

ps. ξερω οτι απευθυνοσουν στην φοιβη, αλλα αυτα τα ερωτηματα νιωθω οτι με αφορουν κ στον δικο μου προβληματισμο κ αναζητηση. σ ευχαριστω γι αυτο

[mariafound]

Εχεις δικιο οτι ο καθενας βιωνει διαφορετικα την καταθλιψη.Σε μενα λειτουργησε διαφορετικα κ γιαυτο δεν μπορω να καταλαβω τελειως τι μου λες.Πιστευω ομως οτι σημαντικο ρολο παιζει η αιτια που την δημιουργησε.Προσωπικα ειχα πολυ θυμο,απελπισια,φοβο[παρα πολυ φοβο].Δεν ξερω αν με προστατεψε να τα βιωσω σε ολο τους το μεγαλειο αλλα το βρισκω λιγο αντιφατικο.

[mariafound]

Σοφια οταν επανερχεται η ελπιδα η καταθλιψη εχει ηδη αρχισει να φευγει.Μιλαω για την πρωτη φαση ,την πιο απελπιστικη κ φρικτη.
Μας κανει καλο να μιλαμε για την εμπειρια μας κ πως την βιωσαμε.

[Sofia]

Εγω Μαρια, οταν περνουσα την φαση της απελπισιας, νομιζω οτι με κρατησε στο βαθος ή εστω υποσυνειδητα (κοιττωντας το βεβαια κ εκ των υστερων) η ελπιδα.

Ναι συμφωνω πώς κανει καλο να καταθετουμε ο καθενας την ματια του.

Και κατι αλλο που θεωρω πολυ σημαντικο: μετα την καταθλιψη, δεν ενιωσα ποτε πια η ιδια. Σαν να αποχαιρετησα ενα κομματι του εαυτου που πλεον δεν μου ειναι οικειο. Σαν συμπεριφορα. Κι ολο αυτο να με διαφοροποιησε αναφορικα με το παρελθον κ τον τροπο που οριζα τον εαυτο μου.

Επιπλεον πιστευω πώς μετα απο μια τετοια εμπειρια υπάρχει ενα ακομα κερδος. Μπορω να αναγνωρισω, να νιωσω πιο γρηγορα την στεναχωρια και να προλάβω τα χειροτερα...Χωρις να χρειαστει να επιβαλλω στον εαυτο μου να αντεξει οτι δεν αντεχεται..

[researcher]

Originally posted by Sofia
Μπορω να αναγνωρισω, να νιωσω πιο γρηγορα την στεναχωρια και να προλάβω τα χειροτερα...Χωρις να χρειαστει να επιβαλλω στον εαυτο μου να αντεξει οτι δεν αντεχεται..

μερικες σκεψεις διατυπωνουν οσα και εγω ισως εχω σκεφτει αλλα οχι εκφρασει λεκτικα

οταν ειδα αυτες τις φρασεις κατι τετοιο συνεβη παλι

και αυτο εχει τη δυναμη να με χαροποιει

σε ευχαριστω Σοφια

αν και δεν εχω τη δυναμη ακριβως να βρισκω αλλα και να μη καταπατω το οριο μου ωστοσο με βοηθουν πολυ οι σκεψεις σου

μακαρι και γω να μπορεσω να το κανω

[Sofia]

Originally posted by mariafound
Εχεις δικιο οτι ο καθενας βιωνει διαφορετικα την καταθλιψη.Σε μενα λειτουργησε διαφορετικα κ γιαυτο δεν μπορω να καταλαβω τελειως τι μου λες.Πιστευω ομως οτι σημαντικο ρολο παιζει η αιτια που την δημιουργησε.Προσωπικα ειχα πολυ θυμο,απελπισια,φοβο[παρα πολυ φοβο].Δεν ξερω αν με προστατεψε να τα βιωσω σε ολο τους το μεγαλειο αλλα το βρισκω λιγο αντιφατικο.

Ξερεις Μαρια, νιωθω οτι αν κ ο καθενας μας μονος του γνωριζει πώς νιωθει κ πώς περναει, πιστευω πραγματικα πώς για τον καθενα ξεχωριστα υπάρχει ενας τουλαχιστον σημαντικος λογος για να οδηγηθει εκει. Ουτε τα αιτια ειναι τυχαια βεβαια, ουτε ο χρονος εκδηλωσης.

Τα συναισθηματα που περιγραφεις δεν μου ειναι αγνωστα.ισα ισα. Και φοβος κ θυμος. Κ μαλιστα ο δευτερος ηταν μπροστα μου, μεσα μου κι εγω τον αγνοουσα.

Ναι, πιστευω πώς κατα καποιο τροπο μπορει η καταθλιψη να βαζει ενα καποιο φρενο κ στα χειροτερα. Αλλα υπο προυποθεσεις...

[researcher]

σε τι αλλο με βοηθα η καταθλιψη


η καταθλιψη με βοηθα να ξαναξεχωρισω το ξεχωριστο της υπαρξης μου

και την αξια της υπαρξης μου

δηλαδη για να καταλαβουμε ολοι

απο μικρη ειχα μια αισθηση διαλυσης οτι αλλοι προσδιοριζουν και αποφασιζουν για τη ζωη μου

και οτι η δικη μου υπαρξη δεν εχει αξια ισχυ και δυναμη καμια

με το που παθαινω καταθλιψη

ειναι σαν να αναποδογυριζει η μπλουζα

εκει δηλαδη που τα θεωρω ολα αυτα

φτανω στον πατο και επαναπροσδιοριζομαι

απο το μηδεν στο ενα στο δυο στο τρια

καμωμενα απο μενα! απο μενα!

καταλαβατε;

εγω περιπου

πλησιαζω παντως....

[arktos]

Originally posted by researcher
βασικα το αναρωτιεμαι πολυ αυτο τελευταια και μαλλον καταληγω στο συμπερασμα οτι ειναι

οτι ειναι καπως χρησιμη η καταθλιψη

κι αν δεν ηταν πως επιβιωσε εξελικτικα τοσα χρονια; ε;

εννοω οτι για τον καθε ενα απο μας ξεχωριστα η καταθλιψη αποτελει ενα ξεχωριστο η ενσωματομενο κομματι της υπαρξης μας και εκφραζει ισως διαφορετικα πραγματα αλλα για να ειναι εκει σε κατι χρησιμευει

οχι απαραιτητα οπως ο πυρετος για να σκοτωσει τα μικροβια αλλα μπορει και ετσι

πλα μου περνανε απο το μυαλο καποιες τετοιες σκεψεις και θα ηθελα και τις δικες σας αν εχετε πανω σε αυτες

να υποθέσω πως δεν εννοείς την κλινική κατάθλιψη ?

[researcher]

Originally posted by arktos

Originally posted by researcher
βασικα το αναρωτιεμαι πολυ αυτο τελευταια και μαλλον καταληγω στο συμπερασμα οτι ειναι

οτι ειναι καπως χρησιμη η καταθλιψη

κι αν δεν ηταν πως επιβιωσε εξελικτικα τοσα χρονια; ε;

εννοω οτι για τον καθε ενα απο μας ξεχωριστα η καταθλιψη αποτελει ενα ξεχωριστο η ενσωματομενο κομματι της υπαρξης μας και εκφραζει ισως διαφορετικα πραγματα αλλα για να ειναι εκει σε κατι χρησιμευει

οχι απαραιτητα οπως ο πυρετος για να σκοτωσει τα μικροβια αλλα μπορει και ετσι

πλα μου περνανε απο το μυαλο καποιες τετοιες σκεψεις και θα ηθελα και τις δικες σας αν εχετε πανω σε αυτες

να υποθέσω πως δεν εννοείς την κλινική κατάθλιψη ?

αν κλινικη καταθλιψη ειναι αυτη που σε κανει να μπεις σε κλινικη ψυχιατρικη ναι εννοω και αυτη

[mariafound]

Διαβαζω τα μηνυματα σας κ σκεφτομαι οτι ηταν απαραιτητο να φτασουμε μεχρι τον πατο του γκρεμου για να καταλαβουμε οτι ειχαμε παρει λαθος δρομο?Για να δουμε τα παντα απο αλλη οπτικη γωνια?Για να αρχισουμε να εκτιμαμε κ να αγαπαμε τα παιδια μεσα μας?

[Φοίβη]

researcher θέλω να σε ευχαριστήσω για αυτό το θέμα.
Εμένα τουλάχιστον μου δίνει πολλά, όπως, αν έχω καταλάβει καλά, πολλά δίνει και σε σένα.
Εμένα προσωπικά η κατάθλιψη μου είχε δώσει τότε άλλα δυο ωφέλη.
Το ένα ήταν οτι με προστάτευε απο το ρίσκο...να ρισκάρω να βγω στην κοινωνία, με όλους τους κινδύνους που αυτό αντιπροσώπευε για μένα.
Το άλλο ήταν οτι ... όσο παράξενο και αν ακουστεί, ένιωθα ξεχωριστή, ιδιαίτερη. Ήταν ένα δικό μου, ολόδικό μου χαρακτηριστικό, και με κάποιο τρόπο με προσδιόριζε, μου έδινε αξία, με ξεχώριζε απο τον περίγυρό μου.

[Sofia]

Originally posted by mariafound
Διαβαζω τα μηνυματα σας κ σκεφτομαι οτι ηταν απαραιτητο να φτασουμε μεχρι τον πατο του γκρεμου για να καταλαβουμε οτι ειχαμε παρει λαθος δρομο?Για να δουμε τα παντα απο αλλη οπτικη γωνια?Για να αρχισουμε να εκτιμαμε κ να αγαπαμε τα παιδια μεσα μας?

για καποιους απο μας, προφανως κ ειναι Μαρια. Για μενα ηταν τουλαχιστον. Κ ξερεις τι? αυτη νομιζω ειναι η θετικη εκβαση...δεν ειναι δεδομενο οτι μετα την καταθλιψη ερχεται καποιου ειδους \"θεια φωτιση\" ή αλλαζουμε οπτικη γωνια. Μπορει να μην αλλαξουμε ποτε....κ να εμμενουμε στα ιδια κ στα ιδια. Σε μια πιο \"αυτιστικη\" κατασταση...

[researcher]

ακουω την Μαργαριτα Καραπανου που ειχε διπολικη καταθλιψη

να λεει πως η μητερα μου

αρχισε να παιζει το ρολο της ως μητερα

οταν αρρωστησα

πριν δηλαδη δεν μπορουσε η μητερα της να ειναι μητερα?

μαλλον οχι οπως λεει αυτη η ταλαντουχα συγγραφεας

αλλος ενας λογος να ειναι χρησιμη μια καταθλιψη

http://www.youtube.com/watch?v=Csqh50Ii7V0

[Sofia]

Originally posted by researcher


σε ευχαριστω Σοφια

αν και δεν εχω τη δυναμη ακριβως να βρισκω αλλα και να μη καταπατω το οριο μου ωστοσο με βοηθουν πολυ οι σκεψεις σου

μακαρι και γω να μπορεσω να το κανω

Nα σαι καλα res

μπορει κ να το κανεις ηδη, αλλα να μην το χεις δει καθαρα. Η δοκιμη νομιζω αρχικα τουλαχιστον μπορει να γινεται κ ασυνειδητα. Η παρατηρηση κ η ικανοτητα για παρατηρηση θελει κ αυτην το χρονο της

στο ευχομαι να ανακαλυψεις κ νεες επιθυμιες που τωρα μπορει να αγνοεις.

[researcher]

Originally posted by Φοίβη
researcher θέλω να σε ευχαριστήσω για αυτό το θέμα.
Εμένα τουλάχιστον μου δίνει πολλά, όπως, αν έχω καταλάβει καλά, πολλά δίνει και σε σένα.
Εμένα προσωπικά η κατάθλιψη μου είχε δώσει τότε άλλα δυο ωφέλη.
Το ένα ήταν οτι με προστάτευε απο το ρίσκο...να ρισκάρω να βγω στην κοινωνία, με όλους τους κινδύνους που αυτό αντιπροσώπευε για μένα.
Το άλλο ήταν οτι ... όσο παράξενο και αν ακουστεί, ένιωθα ξεχωριστή, ιδιαίτερη. Ήταν ένα δικό μου, ολόδικό μου χαρακτηριστικό, και με κάποιο τρόπο με προσδιόριζε, μου έδινε αξία, με ξεχώριζε απο τον περίγυρό μου.

και γω σε ευχαριστω Φοιβη

το μυνημα σου αυτο εχει ψυχη και συναισθημα

χαιρομαι που οταν μοιραζομαστε μερικες αναρωτησεις μας και αλλοι ανθρωποι βρισκουν δικα τους κομματια εκει

και προχωρουν με τον τροπο τους

ειναι πολυ σημαντικο!