ειναι η καταθλιψη χρησιμη η εστω η θλιψη;

[arktos]

Originally posted by εσωτερική_σήψη

Originally posted by arktos

τέλος να σου πω επειδή εγώ έχω νοσηλευτεί σε κλινινική, πως δεν σου αφήνει και τις καλύτερες αναμνήσεις.
κι όσο και αν προσπαθήσεις να τις μεταφέρεις στον άλλο, δεν θα τις νιώσει ποτέ, παρά μονό αν έχει βρεθεί κι αυτός εκεί.

ποσο δικιο εχεις...πραγματικα νιωθω πως θα αφησω τα κοκαλα μου εδω!πηρε εξιτηριο και η διπλανη μου και νιωθω τοσο μονη..

θα σου έχουν φέρει άλλη διπλανή, ε ?

[Sofia]

Originally posted by claire
εμένα να πω την αλήθεια, όλες αυτές οι καταστάσεις που ξεπερνάνε κάποια όρια (πχ. βαριά κατάθλιψη, διαταραχή άγχους) δεν μου φαίνεται ότι είναι χρήσιμες... είναι διαταραχές.

ξερεις claire,

ειναι διαταραχες ναι. Αλλα πέρα απο τα ορια? Καμια φορα, οι διαταραχες ειναι φυσικο επακολουθο ή συνεχεια τραυματικων καταστασεων που ζουμε.Γεγονοτων που μας σημαδεψαν με καποιο τροπο. Προσωπικα, θεωρω αναμενομενη μια καταθλιψη μετα απο ενα βαρυ γεγονος, μια απωλεια σε οποιο επιπεδο...Κ θεωρω παράλογη την απαιτηση που εχουμε απο τον εαυτο μας, να μη νιωθει \"αρνητικα\" συναισθηματα (φοβος, λυπη, πονος) αλλα μονο \"θετικα\" (χαρα, ευεξια)!

[researcher]

arktos

το οτι εχεις διπολικη διαταραχη ειναι ενα θεμα

το πως το αντιμετωπιζεις ειναι ενα αλλο θεμα


η κορη σου

εαν εχει μια μαμα δοτικη τις ωρες που μπορει

ευχαριστη τις ωρες που μπορει

ειλικρινης με τον εαυτο της και με τους αλλους

που λαμβανει στηριξει

που δινει στηριξη

που φροντιζεται και φροντιζει

δεν εχει τιποτε να ζηλεψει απο καμια αλλη μαμα και απο καμια αλλη οικογενεια

και αυτο το πιστευω απολυτα

ψαχνοντας στο τιουμπ βρηκα αυτο

bipolar disorder and parenting

http://www.youtube.com/watch?v=R4EoZ8hnLAg

ενας μπαμπας που αποφασισε να παψει να ασχολειται με τη διπολικη του και αρχισε να ασχολειται με το παιδι του


ξερεις ποσοι ταμπελικως φυσιολογικοι γονεις δεν το συνειδητοποιουν ποτε αυτο?

παρα πολλοι! πιο πολυ απο οσους φανταζομαστε!

για μενα ειναι πως τα βλεπει κανεις τα πραγματα το πιο σημαντικο απο ολα!

[Arsi]

Originally posted by RainAndWind

Η προσωπική μου στάση απέναντι στην κατάθλιψη είναι μία στάση απομυθοποίησης.

.....
Κάθε εμπειρία μας μπορεί να παρέχει και θετικό υλικό συνάμα με την αρνητική διάσταση που φέρει.
Αν ας πούμε πω πως έτυχε,υπήρξε μία ατυχής συγκυρία στη ζωή και πέρασα αυτό,πως κάποιοι παράγοντες οδήγησαν και συνεργατικά διαδραμάτισαν ένα ρόλο,μπορώ να απενοχοποιήσω τον εαυτό μου και να αισθανθώ καλύτερα.Αν πω πως ήταν μία εμπειρία που με σημάδεψε,που τα αποτελέσματά της ήταν επώδυνα,φριχτά και θα τα κουβαλώ για πάντα,το θεωρώ πιθανό να έχω φτιάξει μία παγίδα διανοητική για μένα που θα με φέρει στο μέλλον σε μπελάδες.:P

Aπομυθοποίηση.Πολύ σημαντικό όπλο να ξέρει κάποιος που πατάει και να διαλύει το μύθο...

Ξέρεις τι δε μ\'αρέσει όμως?Πως μάλλον την απομυθοποίηση την ταυτίζεις με την κατάρευση του ενός μύθου και το χτίσιμου ενός άλλου.Δλδ παρατηρώ μια ντε κ καλά με το ζόρι στροφή προς ένα δρόμο φτιαχτό για την ευκολότερη διάβαση πάνω απ\'την αλήθεια.Αυτό εννοείται πως μας κάνει να επιβιώνουμε πολύ πιο ανώδυνα αλλά κάποια στιγμή πάλι κάτι μας ξεφεύγει...

Η αλήθινή διάσταση ενός προβλήματος είναι τις περισσότερες φορές δύσκολο να γίνει αντιληπτή και πολύ περισσότερο αποδεκτή.Είτε είναι θετικότερη απ\'την ήδη υπάρχουσα αντίληψη,είτε αρνητικότερη.

Είναι άσχημο και καταστροφικό να δραματοποιούμε καταστάσεις αλλά επίσης άσχημο να κρυβόμαστε και να προσπαθούμε ωραιοποιούμε άσχημες καταστάσεις.
Γιατί όπως και να χει η επίλυση ενός προβλήματος απαιτεί την πραγματική γνώση του.

Η δικτατορία της ευτυχίας μπορεί να είναι η άλλη όψη του νομίσματος της δικτατορίας της δυστυχίας.

[claire]

Originally posted by Sofia

Originally posted by claire
εμένα να πω την αλήθεια, όλες αυτές οι καταστάσεις που ξεπερνάνε κάποια όρια (πχ. βαριά κατάθλιψη, διαταραχή άγχους) δεν μου φαίνεται ότι είναι χρήσιμες... είναι διαταραχές.

ξερεις claire,

ειναι διαταραχες ναι. Αλλα πέρα απο τα ορια? Καμια φορα, οι διαταραχες ειναι φυσικο επακολουθο ή συνεχεια τραυματικων καταστασεων που ζουμε.Γεγονοτων που μας σημαδεψαν με καποιο τροπο. Προσωπικα, θεωρω αναμενομενη μια καταθλιψη μετα απο ενα βαρυ γεγονος, μια απωλεια σε οποιο επιπεδο...Κ θεωρω παράλογη την απαιτηση που εχουμε απο τον εαυτο μας, να μη νιωθει \"αρνητικα\" συναισθηματα (φοβος, λυπη, πονος) αλλα μονο \"θετικα\" (χαρα, ευεξια)!

γι αυτό λέω πέρα από κάποια όρια. προσωπικά δεν έχω καμία απαίτηση από κανέναν να νιώθει πάντα θετικά συναισθήματα. προφανώς όλοι νιώθουμε θλιψη, άγχος, στενοχώρια.
και φυσικά αναμενόμενη η κατάθλιψη μετά από κάτι βαρύ... που όμως μετά από κάποιους μήνες θα υποχωρήσει και η ζωή θα συνεχιστεί.
συν ότι σε πολλές περιπτώσεις παθολογικής θλίψης και άγχους δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος που να τα προκαλεί.

[arktos]

Originally posted by researcher
arktos

το οτι εχεις διπολικη διαταραχη ειναι ενα θεμα

το πως το αντιμετωπιζεις ειναι ενα αλλο θεμα


η κορη σου

εαν εχει μια μαμα δοτικη τις ωρες που μπορει

ευχαριστη τις ωρες που μπορει

ειλικρινης με τον εαυτο της και με τους αλλους

που λαμβανει στηριξει

που δινει στηριξη

που φροντιζεται και φροντιζει

δεν εχει τιποτε να ζηλεψει απο καμια αλλη μαμα και απο καμια αλλη οικογενεια

και αυτο το πιστευω απολυτα

ψαχνοντας στο τιουμπ βρηκα αυτο

bipolar disorder and parenting

http://www.youtube.com/watch?v=R4EoZ8hnLAg

ενας μπαμπας που αποφασισε να παψει να ασχολειται με τη διπολικη του και αρχισε να ασχολειται με το παιδι του


ξερεις ποσοι ταμπελικως φυσιολογικοι γονεις δεν το συνειδητοποιουν ποτε αυτο?

παρα πολλοι! πιο πολυ απο οσους φανταζομαστε!

για μενα ειναι πως τα βλεπει κανεις τα πραγματα το πιο σημαντικο απο ολα!

ναι, μόνο που το θέμα σου είναι αν η κατάθλιψη είναι χρήσιμη ή όχι.

μάλλον δεν έχεις καταλάβει καλά.
δεν ζηλεύω τους υπόλοιπους ανθρώπους και δεν λέω αυτό στα ποστ μου.
αλλά υποστηρίζω απλά πως η κατάθλιψη δεν είναι χρήσιμη.
γιατί είναι αρρώστεια.

αν αποφασίσω να πάψω να ασχολούμαι με τη διπολική, θα χάσω τη μπάλα, ξέρεις.
αυτό δεν σημαίνει πως όταν κάνω λογκ-άουτ, δεν έχω ζωή.
αλλά θα ενημερωθώ για την ασθένεια.

όταν : << Το 10-15% των διπολικών ασθενών αυτοκτονούν >>, οφείλω να προστατεύσω τον ευατό μου για να μην με χάσει το παίδι μου.

http://www.prosarmogi.gr/mental-illnesses/depression.html

[Paolo_1]

Χωρίς να έχω διαβάσει όλες τις απαντήσεις θα πω κι εγώ την άποψή μου.Ε όχι ρε παιδιά και χρήσιμη η κατάθλιψη.Τουλάχιστον σε μένα είναι ένα βάρος που δε μ\'αφήνει να σηκωθώ και να ζήσω τη ζωή.Δηλαδή τί το χρήσιμο υπάρχει σε όλη αυτή τη μαυρίλα που νιώθουμε χωρίς να βλέπουμε ένα φως στο τούνελ της ψυχής μας;Η κατάθλιψη είναι η πρώτη αιτία αυτοκτονίας.Δε χρειάζεται να πει κανεις τίποτα άλλο μετά απ\'αυτό.

[Lou!]

εξερευνήτρια,

διάβασα μέσες άκρες αυτά που ειπώθηκαν μέχρι τώρα.
κι εγώ είμαι της γραμμής σκέψης ότι η κατάθλιψη είναι μια πολύ δυσάρεστη και μίζερη κατάσταση και σηματοδοτεί μια ανάγκη για αλλαγές νοοτροπίας και συμπεριφοράς.
οπότε ήταν κάτι χρήσιμο για μένα, γιατί έφερε την ανάγκη για τις αλλαγές! (που εγώ τουλάχιστον αποκλείεται να τις έκανα αν δεν πάθαινα αυτό το πακέτο).
οπότε δεν είναι χρήσιμη με την έννοια όπως πχ λέμε το σφυρί είναι χρήσιμο εργαλείο γιατί μπορώ να καρφώνω καρφιά πιο εύκολα, αλλά με την έννοια που προαναφέρθηκε.
επίσης συμφωνώ απόλυτα με αυτό που ειπώθηκε ήδη, ότι δεν φέρνει εγγυημένα την αλλαγή, την αλλαγή την φέρνει ο άνθρωπος αν το θέλει και το αποφασίσει και με αρκετή προσπάθεια.
πάντως για μένα τουλάχιστον δεν πιστεύω καθόλου ότι ήταν \"βιολογικών\" παραμέτρων, αλλά παρά πολύ θέμα νοοτροπίας (πολλή τελειομανία, πολύ άσπρο/μαύρο θεώρηση των πάντων, λάθος μέθοδοι στις διαπροσωπικές σχέσεις κλπ).
οπότε με βοήθησε πολύ η ψυχοθεραπεία, αλλά αργότερα και διάφορα βιβλία αυτοβοήθειας.
η γνώση επίσης πιστεύω ότι προστατεύει πάρα πολύ να ξαναπάθω στο μέλλον κάτι παρόμοιο αφού τώρα πια έχω κάποια εμπειρία. (και στη χειρότερη θα πάω πιο γρήγορα σε κάποιον ειδικό αν παρουσιαστεί κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω).
σε γενικές γραμμές πάντως προτιμώ την μετά κατάθλιψη εποχή από την π.κ. εποχή.

[RainAndWind]

Τό\'χεις lucifer,τό\'χεις λέμε!Ωραιότατη ανάλυση.Κάθε μας εμπειρία,ακόμη και μία διαταραχή ή μία ασθένεια δεν είναι απαραίτητο να την επεξεργαζόμαστε ως κάτι το αρνητικό,ούτε να τη θεωρούμε απειλητική.Τέτοιες οπτικές μονοσήμαντες δε με ενδιαφέρουν,επιθυμώ να αντλώ από τις εμπειρίες μου εφόδια και ένας τρόπος να το κάνω είναι να μην τις βαφτίζω ως καλές ή κακές μόνο,αλλά να πάω το μυαλό μου παραπέρα,να σκεφτώ σε τι μου χρησίμεψαν.
Σαν και σένα κι εγώ βρήκα μετά από επεξεργασία ανάλογη πως δεν είχα περάσει από τόσο αποκαλυπτικό δρόμο όσο αυτόν που μου άνοιξε η κατάθλιψη.Κυριολεκτικά έγινα άλλος άνθρωπος,γιατί είδα πράγματα και καταστάσεις που με κρατούσαν δέσμιά τους και δεν το συνειδητοποιούσα.

Τώρα,αν κάποιοι θέλουν να το βλέπουν οδυνολάγνα,no prob,δικαίωμά τους και καλά κάνουν.Για μένα to my bollocks,θα ζήσω όσο καλύτερα μπορώ και θα υιοθετώ τις ανάλογες τακτικές και απόψεις που θα στηρίζουν αυτόν ακριβώς τον σκοπό μου.Στο δρόμο μαθαίνουμε.

[Φωτεινη!]

Οπως ηδη εχει αναφερθεί,δεν μπορουν ολοι οσοι ζουν αυτη την τρομερή κατασταση,να αφυπνιστουν.
Η αναγκαιοτητα για αλλαγη πορειας,δεν ειναι σε ολους μια ολοφανερη απαντηση σε αυτό.
Κάποιοι πανε πιο βαθιά ακομα.
ανθρωποι που δεν εχουν χρηματα για ψυχοθεραπεια,που ειναι απαιδευτοι,που δεν εχουν ιδεα τι τους συμβαίνει...
Ειναι πολλοι παιδια και αυτοί...

[Paprika]

Καλημέρα,

έστειλα u2u

[Sofia]

Originally posted by claire

Originally posted by Sofia

Originally posted by claire
εμένα να πω την αλήθεια, όλες αυτές οι καταστάσεις που ξεπερνάνε κάποια όρια (πχ. βαριά κατάθλιψη, διαταραχή άγχους) δεν μου φαίνεται ότι είναι χρήσιμες... είναι διαταραχές.

ξερεις claire,

ειναι διαταραχες ναι. Αλλα πέρα απο τα ορια? Καμια φορα, οι διαταραχες ειναι φυσικο επακολουθο ή συνεχεια τραυματικων καταστασεων που ζουμε.Γεγονοτων που μας σημαδεψαν με καποιο τροπο. Προσωπικα, θεωρω αναμενομενη μια καταθλιψη μετα απο ενα βαρυ γεγονος, μια απωλεια σε οποιο επιπεδο...Κ θεωρω παράλογη την απαιτηση που εχουμε απο τον εαυτο μας, να μη νιωθει \"αρνητικα\" συναισθηματα (φοβος, λυπη, πονος) αλλα μονο \"θετικα\" (χαρα, ευεξια)!

γι αυτό λέω πέρα από κάποια όρια. προσωπικά δεν έχω καμία απαίτηση από κανέναν να νιώθει πάντα θετικά συναισθήματα. προφανώς όλοι νιώθουμε θλιψη, άγχος, στενοχώρια.
και φυσικά αναμενόμενη η κατάθλιψη μετά από κάτι βαρύ... που όμως μετά από κάποιους μήνες θα υποχωρήσει και η ζωή θα συνεχιστεί.
συν ότι σε πολλές περιπτώσεις παθολογικής θλίψης και άγχους δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος που να τα προκαλεί.

δεν μιλάω για το τι απαιτησεις εχουμε απο τους αλλους. Μονο για τον ιδιο μας τον εαυτο. Εμεις απο εμας. Ολοι νιωθουμε συναισθηματα οπως αυτα που αναφερεις. Αλλα αυτο δεν λεει τιποτα. Ο καθενας μας τα βιωνει με τον δικο του τροπο κ διαφορετικα. Αν κατι καταβαλλει εμενα, μπορει εσενα να μην σε ριξει κατω. Αυτο ομως δεν συνεπαγεται οτι αντικειμενικα αυτο το κατι θα πρεπε να ριξει καποιον ή οχι. Εχουμε διαφορετικη ευαισθησια, τροπο σκεψης, αντιληψης και τοσα άλλα.

Ετσι το \"ιδιαιτερος\" λογος ειναι κατι εξαιρετικα σχετικο. Για καθε ανθρωπο που πεφτει σε καταθλιψη προφανως κ υπάρχει ενας ιδιαιτερος λογος, ειτε θελει να το δεχτει ειτε οχι.

[arktos]

αν κάποιοι που έχετε απαντήσει σε αυτό το τόπικ, μπορείτε και χειρίζεστε την χημεία του εγκεφάλου σας, οκ προφανώς σας είναι χρήσιμη η κατάθλιψη.

[Φωτεινη!]

Originally posted by arktos
αν κάποιοι που έχετε απαντήσει σε αυτό το τόπικ, μπορείτε και χειρίζεστε την χημεία του εγκεφάλου σας, οκ προφανώς σας είναι χρήσιμη η κατάθλιψη.

αρκτος?
ισχυει αυτο με την χημικη ανισορροπία ή απλα θέμα λανθασμενου τροπου σκεψης και κατα συνεπεια αντιμετωπισης?

Εχω μεγαλη απορία..ειχα την εντυπωση οτι ειναι μυθος αυτο με τις βιολογικές παραμετρους στην καταθλιψη...

[Paprika]

Πιστεύω ότι είναι χρήσιμη κατά μία έννοια.

Κάθε σύμπτωμα κάτι εξυπηρετεί. Είναι ο τρόπος του καθενός μας να προσαρμόζεται σε αυτά που βιώνει. Από αυτή την άποψη, το σύμπτωμα μπορεί να θεωρηθεί η νορμαλ αντίδραση σε μια άρρωστη κατάσταση. Χρήσιμη είναι, και όπως είπες, αντέχει στο χρόνο και εξελίσσεται. Γιατί; Γιατί έτσι είναι η φύση του ανθρώπου, βασίζεται στη συνήθεια. Από τη μια έχω κατάθλιψη και δε τη θέλω, από την άλλη φοβάμαι για το πώς θα είμαι μετά χωρίς αυτήν.

Όμως, η κατάθλιψη είναι σίγουρα δυσάρεστη. Όπως όλα τα ψυχικά και ψυχοσωματικά χτυπά ένα καμπανάκι το οποίο πρέπει να ακούμε για λόγους επιβίωσης. Η ψυχή όπως και το σώμα θέλει φροντίδα. Ακόμα κι αν έχω πάρει απόφαση ότι θα ζήσω μια ζωή με την κατάθλιψη και ότι μπορώ να είμαι λειτουργική, η ψυχή μου εξακολουθεί να θέλει φροντίδα. Γιατί δεν αρκεί να ελέγχω το σύμπτωμα, αλλά πρέπει να δουλεύω και την αιτία.

Διπλής χρησιμότητας θα την έλεγα την κκατάθλιψη όπως όλες τις διαταραχές. Βοηθά στην προσαρμογή και στη διαχείριση της πραγματικότητας. Από την άλλη, χτυπά το καμπανάκι του κινδύνου και μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να φροντίσω τη ψυχή μου.