Απωθημένα

[Repressed]

Καλησπέρα σε όλους στο φόρουμ..

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να επιλέξω το section στο οποίο θα άνοιγα το θέμα, διότι έχει (λίγο ή πολύ) να κάνει με αρκετά διαφορετικά πράγματα. Αποφάσισα όμως να επικεντρωθώ στο αποτέλεσμα, εξ ου και ο τίτλος..

Απο μικρός λοιπόν, έχω ένα πρόβλημα τραυλισμού. Μικρό-μεγάλο, διέφερε κατά περιόδους από άποψη έντασης, αλλά μέχρι την ηλικία των 15 περίπου, δεν με πείραζε τόσο. Ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής, μπορεί να αισθανόμουν κάπως άβολα, αλλά δεν αποτελούσε κατασταλτικό παράγοντα για πράγματα που ήθελα να κάνω ως τότε. Τουναντίον, μπορώ να πω πως ασχολούμουν με περισσότερα πράγματα από τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου (όσο μπορούσα δηλαδή να συγκρίνω από συμμαθητές μου στο σχολείο). Από κει και πέρα όμως, παράλληλα με μια αλλαγή στις προτεραιότητές μου (στροφή περισσότερο προς τις κοινωνικές ανάγκες), άρχισε να με εμποδίζει από το να κάνω πράγματα \"της ηλικίας μου\". Δηλαδή, έμεινα σε φίλους που ήδη είχα από πιο μικρός, σπούδασα χωρίς να αναπτύξω σε μεγάλο βαθμό φιλίες με συμφοιτητές (αυτό το περιβόητο \"φοιτητική ζωή\" που ακούς από μικρός), σε αυτό βέβαια συνέβαλε και το ότι επέλεξα (για διάφορους λόγους) να σπουδάσω στην πόλη μου. Πέραν αυτού, πολύ περιορισμένες συναισθηματικές επαφές (θες λόγω ντροπαλότητας, υπερβολικής χαζορομαντικότητας, τον μεγάλο φόβο της απόρριψης και άλλων). Η μοναδική περίοδος που μπορώ να πω πως απόλαυσα όσον αφορά τον \"κοινωνικό\" τομέα, ήταν ένας χρόνος που πέρασα στο εξωτερικό όσο έκανα το μεταπτυχιακό μου. Βέβαια ήταν πολύ σύντομο το χρονικό διάστημα, καθώς και αρκετά φορτωμένο, μέχρι να παρακάμψω κάπως και τις αρχικές μου φοβίες πέρασαν μερικοί μήνες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, όσο σκέφτομαι εκείνη την περίοδο, να υπερνικά η μελαγχολική αίσθηση για αυτά που ΔΕΝ έκανα και να έρχεται να ενισχύσει ίσως ακόμα περισσότερο την ήδη υπάρχουσα αίσθηση για τα προηγούμενα χρόνια της ζωής μου.

Και μετά από αυτή την εισαγωγή/μίνι-βιογραφικό μου, έρχομαι στο δια ταύτα. Διαπιστώνω πως μου έχουν μείνει ΠΟΛΛΑ απωθημένα. Απωθημένα που τώρα πια, σε μια ηλικία κοντά στα 30, δεν μπορώ εξ ορισμού να πραγματοποιήσω. Δεν μπορώ να ξαναγίνω φοιτητής για να έχω μια δεύτερη ευκαιρία να κάνω κάποια πραγματα (χωρίς βέβαια να μπορώ να εγγυηθώ πως ακόμα και να είναι αυτή την 2η ευκαιρία δεν έκανα τα ίδια ακριβώς πράγματα, διακατεχόμενος από την ίδια δειλία, αναβλητικότητα, φοβία), αισθάνομαι σε πολλά πράγματα να έχω μείνει αρκετά πίσω από άποψη εμπειριών. Κάποια πράγματα αν τα κάνεις έξω από την ηλικία τους πιστεύω πως γελοιοποιήσαι περισσότερο.

Πιστεύετε πως υπάρχει τρόπος να ξεπεράσεις κάποια απωθημένα, πέρα από το να τα πραγματοποιήσεις;

ΥΓ. Για να προλάβω κάποια σχετική ερώτηση, σαφώς και συμβουλεύτηκα πολλούς και διαφορετικών ειδικοτήτων ιατρούς για το πρόβλημά μου

[researcher]

για μενα εχει μεγαλη σημασια

η μελαγχολικη αισθηση ανεξαρτητα απο το που αναφερεται

ειναι μελαγχολικη αισθηση

εαν πιασει το παρελθον

ειναι δεν εκανα αρκετα

εαν πιασει το παρον

ειναι δεν αξιζω η δεν αξιζει τιποτα

και αν πιασει το μελλον

ειναι τιποτα καλο δεν θα γινει


αυτο το λεω επειδη αρχισα να μην πιστευω τοσο αυτα που σκεφτομαι οσο το να αφουγκραζομαι το συναισθημα που εχω οταν σκεφτομαι οτιδηποτε σκεφτομαι

για μενα αυτο ειναι ενας καλος οδηγος

στη ζωη μας κανουμε διαφορα πραγματα και αλλα δεν τα κανουμε

αυτη τη στιγμη που περνα εσυ σκεφτεσαι π.χ. τι δεν εκανες και σε δεκα χρονια απο τωρα τι?

θα σκεφτεσαι τι δεν εκανες πριν δεκα χρονια ενω σκεφτοσουν αυτα που δεν ειχες κανει πριν εικοσι?

δεν ξερω απλα μερικες σκεψεις

επισης ειναι πολυ λυπηρο που κρινουμε τοσο αυστηρα τον εαυτο μας

σε μια αλλη εκδοχη

εκανες αυτα που μπορουσες

με τα συναισθηματικα και τα φυσικα εργαλεια που ειχες

δεν μπορεσες παραπανω και υπαρχουν λογοι γι αυτο

ομως η καθε στιγμη εχει τις δικες της ευκαιριες

καθε στιγμη σου απλωνει το χερι της! πιαστο!

[claire]

είσαι πάρα πολύ νέος ακόμα, και μπορείς να κάνεις πράγματα της \"ηλικίας σου\".

με το θέμα του τραυλισμού τι έχεις κάνει?

[Repressed]

Researcher, το ξέρω πως συνήθως κρίνουμε σκληρά τον εαυτό μας, ή μας λείπουν αυτά που δεν έχουμε, αγνόντας αυτά που έχουμε. Τα θεωρούμε δεδομένα, ενώ λείπουν από άλλους. Αλλά... Μακάρι να μπορούσαμε με ένα κουμπί να ελέγχαμε τι και πως σκεφτόμασταν. Καμιά φορά το υποσυνείδητο δρα χωρίς να μας ρωτήσει...

claire, το \"πάρα πολύ νέος\" είναι σε μεγάλο βαθμό αντικειμενικό πιστεύω. Δηλαδή εξαρτάται κι από το τι ακριβώς έχεις κάνει στην ζωή σου. Κι εγώ βλέπω άλλους στην ηλικία μου να έχουν βάλει σε μεγάλο βαθμό την ζωή τους σε ένα δρόμο, να δουλεύουν για χρόνια, να ετοιμάζονται να κάνουν οικογένεια, ενώ εγώ ακόμα δεν έχω αρχίσει να δουλεύω.. Το ξέρω πως μπορώ να κάνω πράγματα της ηλικίας μου. Όμως δεν \"μπορώ\" να κάνω πράγματα της ηλικίας των 18. Και εκτός αυτού, κάποια πράγματα της ηλικίας των 30 \"προϋποθέτουν\" να\'χεις κάνει κάποια πράγματα απ\'τα 18 σου. Και εγώ αυτά δεν τα\'χω κάνει..

Για το θέμα του τραυλισμού έχω δοκιμάσει πάρα πολλά πράγματα. Από λογοθεραπείες, ψυχολογική υποστήριξη (και ατομική και οικογενειακή όταν ήμουν πιο μικρός), διάφορες θεραπείες, ομοιοπαθητική και άλλα..

[Paolo_1]

Δεν ωφελεί να κοιτάς το παρελθόν.Όσο το κάνεις θα απογοητεύεσαι περισσότερο.Ό,τι έγινε έγινε,τί να κάνουμε;Άλλοι ζούνε πολλά πράγματα στα νιάτα τους,άλλοι ελάχιστα ή άλλοι τα ζουν αργότερα.Είναι μια αδικία της ζωής που δυστυχώς υπάρχει και θα υπάρχει.Κι αυτό που λες ότι δεν μπορεις να κάνεις στα 30 αυτά που έπρεπε να γίνουν στα 18 δεν το καταλαβαίνω.Δηλαδή δεν μπορείς να ερωτευτείς στα 30;Δεν μπορείς να κάνεις οικογένεια;Υπάρχει κανένας νόμος που το απαγορεύει;Πέφτεις κι εσύ στην παγίδα της σύγκρισης ανάμεσα σε σένα και στους γύρω σου,θεωρώντας πως όλοι οι άλλοι είναι ευτυχισμένοι.Μη νομίζεις,κάθε σπίτι έχει τα προβλήματά του και το ότι δεν τα βγάζουν προς τα έξω δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.Κοίτα τον εαυτό σου και όχι τους άλλους.

[elis]

καταρχασ να ξερεισ οτι οταν εχουμε μια αδυναμια εξιδανικευουμε την φυσιολογικη κατασταση που ολοι οι αλλοι ζουν και νομιζουμε οτι δεν ξερω και γω ποιοι ειναι αλλα δε βλεπουμε οτι και μεισ ιδιοι στισ καθημερινεσ μασ συναλλαγεσ πετυχαινουμε σε μεγαλο βαθμο να μην φαινεται πολυ η αδυναμια μασ και στο λεω ωσ πασχων απο το ιδιο πραγμα που μαλλον εχεισ και εσυ κοινωνικη φοβια δηλαδη δευτερον ποιοσ οριζει ποσα πρεπει να ζησουμε μεχρι τα 18 μεχρι τα 30 τα 40 κλπ κοντα στα 30 ειμαι και εγω και σου λεω οτι τισ ιδιεσ μαλακιεσ που εκανα στα 18 κανω και τωρα το μονο που δεν κανω με την ιδια συχνοτητα ειναι να ξενυχταω και να πινω καθωσ και να γκομενιαζω μετα απο απειρεσ χυλοπιτεσ που χω φαει πλεον την μυριζω και δεν κανω κινηση εκτοσ κι αν σου λειπουν ακριβωσ αυτα οποτε ρωτα οποιον τα εζησε να σου πει οτι το μονο που κερδιζεισ ειναι να ψυχολογεισ καλυτερα αυτον που εχεισ απεναντι σου γιατι βγαινεισ γνωριζεισ κοσμο τον οποιο δεν ξαναβλεπεισ μετα απο 1-2 χρονια το πολυ και μενεισ με τα φιλαρακια σου που ξερεισ απο μικροσ και απλα μπαινοβγαινουν καποιοι κατα διαστηματα τα πραγματα ειναι απλα βγαινεισ τα βραδια; ξενυχτασ; γκομενιαζεισ ; δεν εχει σημασια σε τι βαθμο τα κανεισ κανενασ δεν οριζει σε τι βαθμο πρεπει να γινονται αυτα θελω να σου πω οτι εισαι πιο κοντα στο φυσιολογικο απο οτι νομιζεισ οτι εισαι και στο κατω κατω για τισ γυναικεσ η τελευταια μετραει δεν εχει σημασια τι εκανεσ πιο πριν

[melissa]

Νιώθεις ότι σου λείπουν πράγματα και καταστάσεις των 18 γιατί έχεις στο μυαλό σου τί ορίζει ο περισσότερος κόσμος ότι πρέπει να κάνουμε στα 18. Απο \'κει και πέρα όμως σκέψου ότι ο καθένας ζει μια διαφορετική ζωή που ο ίδιος τη διαμορφώνει και τη ζει μέσα στις αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει την εκάστοτε στιγμή. Η τρελή φοιτητική ζωή που φαντάζεσαι ότι περνάνε όλοι δεν είναι κανόνας ειδικά για άτομα που έχουν περάσει στην πόλη τους κι αυτό στο επιβεβαιώνω κι εγώ που πέρασα Αθήνα. Προσπάθησε να σκέφτεσαι τα πράγματα περισσότερο με κέντρο εσένα και κριτήριο το πόσο βελτίωσες τη ζωή σου μέσα στα χρόνια (το ότι πχ πέρασες μια πολύ ωραία περίοδο στο μεταπτυχιακό παρότι άργησες να υπερνικήσεις τον κλειστό σου χαρακτήρα αλλά στο τέλος τα κατάφερες) παρά το τι έκαναν οι άλλοι σε αυτό το διάστημα. Σημασία έχει να προχωράς μπροστά με σημείο αναφοράς εσένα και όχι τους υπόλοιπους.

[deleted-member141015]

Originally posted by Repressed
.................................................. .................
Δεν μπορώ να ξαναγίνω φοιτητής για να έχω μια δεύτερη ευκαιρία να κάνω κάποια πραγματα (χωρίς βέβαια να μπορώ να εγγυηθώ πως ακόμα και να είναι αυτή την 2η ευκαιρία δεν έκανα τα ίδια ακριβώς πράγματα, διακατεχόμενος από την ίδια δειλία, αναβλητικότητα, φοβία), αισθάνομαι σε πολλά πράγματα να έχω μείνει αρκετά πίσω από άποψη εμπειριών. Κάποια πράγματα αν τα κάνεις έξω από την ηλικία τους πιστεύω πως γελοιοποιήσαι περισσότερο.

Πιστεύετε πως υπάρχει τρόπος να ξεπεράσεις κάποια απωθημένα, πέρα από το να τα πραγματοποιήσεις;

Το θέμα δεν είναι να πραγματοποιείς απωθημένα, αλλά πώς θα ζεις το παρόν με βάση αυτό που είσαι, τις δυνατότητες που υπάρχουν, τις συνθήκες, τα θέλω σου. Αλλιώς συνεχώς δημιουργείς \'απωθημένα\', τα σκέφτεσαι και τρέφεις τα αρνητικά συναισθήματα.

Να αναβιώσεις γεγονότα και καταστάσεις που έζησες δεν γίνεται, να ξαναφέρεις τα 20 σου χρόνια δεν γίνεται, αλλά τη στάση και τον τρόπο σκέψης που έχεις στο τώρα μπορείς να την αλλάξεις. Εξάλλου, τι είναι αυτό που σε εμποδίζει? Τα νιάτα και οι ευκαιρίες που κάποτε δόθηκαν και τώρα δεν υπάρχουν? Ή αυτά που λες, δειλία, αναβλητικότητα, φοβίες. Στο οποίο προσθέτεις και το άγχος του \'έμεινα πίσω\'. Συν το φόβο της απόρριψης, της \'γελοιοποίησης\' και συν την πεποίθηση ότι κάθε ηλικία είναι για συγκεκριμένα πράγματα.

Αν σου πει κάποιος ότι η λύση ναι είναι να πραγματοποιήσεις τα απωθημένα σου και πεις \'μα τώρα στα 30 δεν μπορώ πια\', αμέσως κλείνεις τη διέξοδο αυτή. Αν σου πουν ξέχνα τα και κάνε νέα πράγματα, μπορεί να πεις \'μα όλα είναι αλυσίδα και τα νέα πράγματα προϋποθέτουν τα παλιά\'. Κλείνεις κι άλλη διέξοδο. Κι όμως και οι δύο διέξοδοι και ίσως κι άλλες, είναι ανοιχτές. Και δεν στις κλείνει η πραγματικότητα, αλλά οι φοβίες, τα άγχη, οι δικές σου πεποιθήσεις.

[deleted-member141015]

Originally posted by Repressed
.................................................. ........................
claire, το \"πάρα πολύ νέος\" είναι σε μεγάλο βαθμό αντικειμενικό πιστεύω. Δηλαδή εξαρτάται κι από το τι ακριβώς έχεις κάνει στην ζωή σου. Κι εγώ βλέπω άλλους στην ηλικία μου να έχουν βάλει σε μεγάλο βαθμό την ζωή τους σε ένα δρόμο, να δουλεύουν για χρόνια, να ετοιμάζονται να κάνουν οικογένεια, ενώ εγώ ακόμα δεν έχω αρχίσει να δουλεύω.. Το ξέρω πως μπορώ να κάνω πράγματα της ηλικίας μου. Όμως δεν \"μπορώ\" να κάνω πράγματα της ηλικίας των 18. Και εκτός αυτού, κάποια πράγματα της ηλικίας των 30 \"προϋποθέτουν\" να\'χεις κάνει κάποια πράγματα απ\'τα 18 σου. Και εγώ αυτά δεν τα\'χω κάνει..

Τα πράγματα \'της χ ηλικίας\' είναι ελάχιστα και έχουν σχέση μόνο με ξεκάθαρους οργανικούς-βιολογικούς περιορισμούς ή συγκεκριμένες περιβαλλοντικές συνθήκες. Αν δεν ξεφύγεις από το σκεπτικό του τι \'πρέπει να κάνει κανείς ως τα 30\', θα περιστρέφεσαι γύρω από το ίδιο σημείο. Ξεκίνα και κάνε αυτά που ήθελες, αυτά που θέλεις. Κι αν κάποια στοιχεία του εαυτού σου σε εμποδίζουν να κάνεις αυτά που θέλεις (π.χ. φόβος απόρριψης, δειλία, \'σύγκριση\' με τους άλλους, \'πρέπει\'), δες πώς μπορείς να τα δουλέψεις για να μην αποτελούν εμπόδιο.

[mavros]

Originally posted by Repressed
Πιστεύετε πως υπάρχει τρόπος να ξεπεράσεις κάποια απωθημένα, πέρα από το να τα πραγματοποιήσεις;

ΥΓ. Για να προλάβω κάποια σχετική ερώτηση, σαφώς και συμβουλεύτηκα πολλούς και διαφορετικών ειδικοτήτων ιατρούς για το πρόβλημά μου

Originally posted by marina38
.. αλλά τη στάση και τον τρόπο σκέψης που έχεις στο τώρα μπορείς να την αλλάξεις. ..

Συμφωνώ με τα λεγόμενα της marina38, αλλά προτού υιοθετήσεις την άποψη ότι για να γίνουν αυτά, θα πρέπει να ξοδέψεις ένα σωρό χρήματα και να απασχοληθείς για μία δεκαετία με αβέβαιο αποτέλεσμα, ποιος ξέρει σε πιανού χέρια:

α) Σκέψου ότι πολλοί δημόσιοι φορείς προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια, ακόμα και αλλαγής τρόπου ζωής, χωρίς να πληρώσεις, αρκεί να προσπαθήσεις πολύ για να τους εντοπίσεις,

β) Αν δεν τους εντοπίσεις και σκεφτείς να αφιερώσεις σε ορισμένους ανθρώπους τις οικονομίες σου ή τις οικονομίες του πατέρα σου, σκέψου τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις με αυτά τα χρήματα,

γ) Διάβασε προσεκτικά στο διαδίκτυο ή στο οικονομικό ένθετο της προχθεσινής Καθημερινής, λεπτομερώς τις δεσμεύσεις της Ελληνικής κυβέρνησης προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να εξοικονομήσει όλα αυτά τα δισεκατομύρια ευρώ, δεν δεσμεύτηκε να μειώσει απλά τις συντάξεις - αυτό σημαίνει ότι αύριο μπορεί να έχουμε και άλλα χειρότερα!)

δ) Δες στο http://www.larisaportal.gr/diafora/argentina.php τις κραυγές των απελπισμένων συναθρώπων σου στην Αργεντινή (με ... απωθημένα φαγητού), και σκέψου μήπως θα νιώθεις καλύτερα σε τρία χρόνια, αν πας τώρα με τα λεφτά αυτά που σου περισσεύουν να αγοράσεις ένα μικρό χτήμα να καλλιεργείς πατάτες, που θα τρώς, όταν οι άλλοι ...

[krino]

mavros

η υπογραφη σου εκτος του οτι ειναι σεντονι,
κατ εμε ειναι απωθητικη η και αηδιαστικη.


Εχει να κανει αν εχω πιει κανα κρασι οταν την βλεπω η οχι.
Παω να βαλω ενα καινουριο καλο σαντορινης που πηρα για να ισιωσω.

[aeolus74]

Από τον τρόπο που γράφεις και από αυτά που γράφεις καταλαβαίνω ότι είσαι ένας συγκροτημένος άνθρωπος, που προσπαθεί να αφουγκράζεται τον συναισθηματικό του κόσμο. Αυτό δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα προσωπικής δουλειάς που έχει γίνει και συνεχίζει να γίνεται. Μπορεί λοιπόν να μην έχεις ζήσει καταστάσεις όπως λες, αλλά έχεις επενδύσει στον εαυτό σου. Μια μεγάλη δυναμική περιμένει απλά να εκφραστεί.

Πάντως η προσωπική μου άποψη είναι ότι ίσως το θέμα που θίγεις να μην έχει να κάνει τόσο με απωθημένα όπως υποστηρίζεις, αλλά με στερεότυπα (μύθους) που έχουν ριζώσει μέσα σου για χρόνια. Γι’ αυτό και τα λένε στερεότυπα, δύσκολα φεύγουν. Εκτός εάν θεωρείς ότι το να θέλει ένας άνθρωπος να νιώθει ζωντανός αλληλεπιδρώντας με τους άλλους, ονομάζεται απωθημένο και όχι ανάγκη.

Η ανάγκη σου αυτή, απόλυτα ανθρώπινη κολλάει σε στερεότυπα του στυλ: «κάθε πράμα στον καιρό του» ή «τι θα πει ο κόσμος». Δίνεις πολύ μεγάλη σημασία στην κρίση των άλλων και αυτή ακριβώς είναι η προσωπική σου κόλαση. Ο Σαρτρ είχε πει ότι κόλαση είναι οι άλλοι άνθρωποι. Τα λόγια αυτά ενός μεγάλου διανοητή δεν είναι τυχαία και νομίζω ότι σε αφορούν άμεσα.

Κάθεσαι και σκέφτεσαι το ποιος είσαι σε σχέση με τους άλλους, λες και οι άλλοι είναι ευτυχισμένοι επειδή βρήκαν δουλειά ή έκαναν οικογένεια. Όμως αισθάνομαι ότι δεν τους ζηλεύεις, θέλεις κάτι άλλο, αλλά αφού αυτό το άλλο δεν το έκαναν αυτοί φοβάσαι μήπως σε κατακρίνουν. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνουν γιατί τότε, αυτοί θα είναι που θα σε ζηλεύουν.

[aeolus74]

Ερώτηση: Εάν ήσουν τώρα 18, τί θα έκανες που δεν μπορείς τώρα?

[Repressed]

Χμμμ.. Αν μπορούσα τώρα να γυρίσω στα 18 μου χρόνια, το πρώτο που θα έκανα, θα ήταν να φύγω για σπουδές μακρυά από το σπίτι μου. Ίσως και πάλι στην Αγγλία. Αλλά για περισσότερα χρόνια αυτή την φορά. Παρά τις όποιες δυσκολίες, είμαι σίγουρος πως το γεγονός ότι θα τις περνούσα μόνος θα με δυνάμωνε περισσότερο..

Συμφωνώ με αυτό που γράφτηκε πως καλώς ή κακώς (ή μάλλον σίγουρα κακώς) ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου λειτουργεί με βάση κάποια στερεότυπα. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι δυνατό να αποφευχθεί κάτι τέτοιο όταν ζούμε σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, όπου διαμορφώνονται τάσεις ανάλογα με το πως επιλέγει να πράξει η πλειοψηφία. Και δυστυχώς αναγνωρίζω πως ίσως το μεγαλύτερο \"πρόβλημα\" σχετικά με τον χαρακτήρα μου είναι πως μέσα από αυτήν την υπερβολική διάσταση που δίνω στην γνώμη των άλλων, έχω φτάσει σε σημείο να καταπιέζω τόσο την δική μου, ώσπου να την χάσω εντελώς. Με άλλα λόγια, θεωρώ θεμιτό να αρέσκεται ο καθένας στην επιδοκιμασία των άλλον, ακόμα και να την αποζητεί. Αλλά όταν φτάνει στο σημείο να εξαρτάται από αυτό, εκεί έχουμε πρόβλημα. Πρόβλημα φανερό, μιας και εξ ορισμού είναι φύσει αδύνατο να ικανοποιήσεις τις προσδοκίες των πάντων την στιγμή που αυτές μπορεί να είναι διαφορετικές, μέχρι και εκ διαμέτρου αντίθετες.

Η αλήθεια είναι πως έχω περάσει ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου κάνοντας ενδοσκόπηση. Το κακό είναι πως περιορίζομαι στο διαγνωστικό επίπεδο και στο τι κάνω λάθος. Όταν έρχεται η στιγμή να το αλλάξω στην πράξη, πάντα επικρατεί η συνήθεια.

[streidi]

Το να ξεπεράσεις τα όριά σου είναι ένας ωραίος τρόπος για να \'\'πάρεις το αίμα σου πίσω\'\' νομίζω! Και δεν εννοώ να κάνεις πολύ τραβηγμένα πράγματα, απλά κάτι που δεν είχες τα κότσια να το κάνεις μέχρι χθές, μια \'\'τρέλα\'\' που δίσταζες μέχρι τώρα. Απλά να πας τα όριά σου λίγο παρά πέρα! Είτε έχει να κάνει με κάποια δραστηριότητα, είτε στη σχέση με κάποιον άλλο άνθρωπο. Σίγουρα είσαι πολύ νέος ακόμα, αν από δω και πέρα ζήσεις μια γεμάτη ζωή, τότε δε θα σου μείνει χώρος για απωθημένα. Κοινώς, μην το σκέφτεσαι, ζήσε!!
(Στα λόγια όλοι καλοί είμαστε βέβαια... δε σημαίνει πως καταφέρνω να εφαρμόσω όσα προτείνω!)