αγχος,αποφευγω φιλους,κοινωνικη φοβια???

[Jason]

Originally posted by blackdiamond
αν δηλαδη ειχες εμπειριες κ ιστοριες να τους διηγηθεις, θα ενιωθες ομορφα σε μια παρεα?
θα μου πεις,που να τις βρεις,που τα αποφευγεις ολα γιατι φοβασαι την κριτικη..ολα αυτα γινονται φαυλος κυκλος.

Σιγουρα θα ενιωθα καπως καλυτερα,δεν θα υπηρχε ξερεις αυτη η εκνευριστικη αμηχανια που νιωθεις οταν βρισκεσαι σε μια παρεα και εσυ εισαι ο μοναδικος που δεν εχεις να πεις κατι αξιοσημειωτο για τη ζωη σου.Τι θα πεις για παραδειγμα στους υπολοιπους οταν σε ρωτησουν τι κανεις,τι νεα,τι λεει,με τι ασχολεισαι,πηγες πουθενα διακοπες,σχεση εχεις η οχι,που συχναζεις,δουλευεις καπου κ αν ναι που κτλ.

Δεν γινεται λοιπον να απαντησεις εεε εγω παιδια να ξερετε δεν βγαινω κ πολυ, ε να λιωνω στο πισι,σκοτωνω την ωρα μου με μουσικη,περιμενω να τελειωσω την κολοσχολη και... αυτα.Απο την αλλη μερια και να θες σε αυτα τα ατομα να προποιηθεις,να πεις κανενα ψεμα για να ωραιοποιησεις καπως τα πραγματα,ε οσο καλος ηθοποιος να το παιξεις δεν θα γινεις πειστικος,μια,δυο,τρεις φορες,καποια στιγμη θα σε παρουν χαμπαρι οτι τους παραμυθιαζεις.

Και ποιο ειναι το αποτελεσμα,να απομονωνεσαι,αυτοι οι και καλα φιλοι θα απομακρυνονται σιγα σιγα απο σενα γιατι δεν θα τους εισαι ενδιαφερον ατομο,εσυ απο την μερια σου θα κανεις το ιδιο,δλδ θα απομακρυνθεις γιατι δεν θα μπορεις να εισαι μαζι με ατομα τα οποια απεναντι τους θα νιωθεις αμηχανια,αβολα,περιεργα,ντ� �οπη,γενικως οχι καλα για τον εαυτο σου.Eχουν υπαρξει στιγμες που οταν τυχαινει να δω στο δρομο ενα γνωστο προσωπο,πχ συμμαθητης απο το σχολειο η ανθρωπους που ξερω αλλα εχει χαθει χρονια η επαφη μαζι τους,λοιπον αλλαζω δρομο για να μην συναντηθουμε φατσα καρτα,η κοιταζω κατω προσπαθοντας να κανω πως δεν τον ειδα η δεν καταλαβα ποιος ειναι,η προσπαθω με καποιο τροπο τελοσπαντων να αποφυγω.


Οπως σωστα ειπες δεν ειναι ζωη αυτη, εναν τετοιο ατομο χαραμιζει τα χρονια του χωρις να το καταλαβαινει,θα φτασεις λοιπον σε μια ηλικια καποια στιγμη που δεν θα εχεις ζησει τιποτα,δεν θα εχεις εμπειριες και τα συναφη,θα βλεπεις συνομηλικους σου να εχουν κανει τοσα πραγματα στη ζωη τους κ εσυ να εχεις παραμεινει στασιμος,τοτε θα ειναι πολυ χειροτερα τα πραγματα.


Επισης για τους ειδικους,εμενα με ρωτησανε(η οποιονδηποτε εχει προβλημα) αν μου περισσευουν 50 και 60€ για να δινω στις συνεδριες διαρκειας μιας ωρας για να μου πει ο καθενας απο αυτους το μακρυ κ το κοντο του,οχι δεν ρωτησανε,μονο λενε πανε σε ψυχολογο,πανε σε ψυχιατρο λες και εχουν το μαγικο ραβδακι αυτοι.

Το να χαπακωθεις δεν ειναι λυση,κανενα χαπι ως δια μαγειας δεν βοηθαει ουτε μπορει να αλλαξει ενα ατομο που βιωνει μια κατασταση.

[ioannis2]

Το να μένεις με το στόμα κλειστό σε μια παρέα σίγουρα με τον καιρό θα απομονωθείς και θα διερωτάσαι γιατί είσαι μόνος.
Το να μιλάς και να λες δικές σου ιστορίες ή απόψεις βοηθά, αλλά δεν είναι και βέβαιο οτι θα γίνεις αποδεκτός. Μου έχει τύχει κι αυτό.

Τότε ποια είναι η λύση;
Μήπως είναι θέμα «χημείας» ή τρόπου με τον οποίο εκφράζεσαι - όχι απλά και μόνο το να μιλάς- αλλά το ύφος με το οποίο μιλάς, η σιγουριά και ο δυναμισμός που εκφράζεις;

[Jason]

Νομιζω οτι πρωτα απο ολα εχει να κανει με το πως αισθανεται καποιος με τον εαυτο του και μετα ολα τα υπολοιπα συμπληρωνουν το παζλ.

Θα ηταν θεμα χημειας εαν ενιωθες οτι δεν κολλας με καποια ατομα,οτι δεν εχεις τιποτα κοινο μαζι τους αλλα παραλληλα εχεις αλλες φιλιες,οταν απομονωνεσαι τελειως τοτε σιγουρα δεν μπορει να φταιει απλα οτι δεν υπαρχει χημεια αναμεσα σε μενα κ αυτα τα ατομα,ουτε ειναι δυνατον να μην εχεις χημεια με κανεναν,επομενως το προβλημα βρισκεται σε μενα(στον οποιονδηποτε εμενα).

Δεν γινεται δλδ παντα να μην σε γουσταρουν οι αλλοι,παντα να εισαι αντιπαθητικος σε ολους,να μην εισαι ενδιαφερων σε κανεναν,αρα κατι
λαθος γινεται απο τη μια πλευρα.

Αυτο που ανεφερα με το να μιλας στην παρεα,που θελω να καταληξω,οταν βγαινεις με μια παρεα υποτιθεται οτι θα μιλησετε για διαφορα θεματα,θα πειτε τα νεα που εχει ο καθενας,τις ασχολιες του,τα γκομενικα,γενικως ενδιαφεροντα κλπ,δεν ειναι λιγες οι φορες που οταν καποιος μου ελεγε να βγουμε για ενα καφε το εκανα με βαρια καρδια η εβρισκα διαφορες δικαιολογιες για να αποφυγω επειδη ηξερα οτι αν βγω θα καθομαι και θα κοιταω τον αλλον να λεει,να λεει και εγω απλα να μην εχω απολυτως τιποτα απο την πλευρα μου να αναφερω,ειναι απλο δεν εχω ζησει αναλογα πραγματα,η καθημερινοτητα μου ειναι πολυ φτωχη σε σχεση κ συγκριση με αυτο το χ ψ ατομο.

Ετσι μοιραια κλεινεσαι ολοενα κ περισσοτερο στον εαυτο σου,φτανει η στιγμη που λες,οκ,αφου δεν ειμαι αρεστος σε κανεναν,αφου ποτε δεν ηθελαν να με εχουν ως φιλο η αδιαφορουσαν για μενα,αφου με αντιμετωπιζαν παντα υποτιμητικα,περιεργα,η τελοσπαντων ημουν τοσο πια αντιπαθητικος,χαλιαφατσας κλπ,οκ τοτε δεν θα με ξαναδειτε ποτε,καμια επαφη με κανεναν και αντε γεια.

[keep_walking]

Originally posted by Jason
Νομιζω οτι πρωτα απο ολα εχει να κανει με το πως αισθανεται καποιος με τον εαυτο του και μετα ολα τα υπολοιπα συμπληρωνουν το παζλ.

Θα ηταν θεμα χημειας εαν ενιωθες οτι δεν κολλας με καποια ατομα,οτι δεν εχεις τιποτα κοινο μαζι τους αλλα παραλληλα εχεις αλλες φιλιες,οταν απομονωνεσαι τελειως τοτε σιγουρα δεν μπορει να φταιει απλα οτι δεν υπαρχει χημεια αναμεσα σε μενα κ αυτα τα ατομα,ουτε ειναι δυνατον να μην εχεις χημεια με κανεναν,επομενως το προβλημα βρισκεται σε μενα(στον οποιονδηποτε εμενα).

Δεν γινεται δλδ παντα να μην σε γουσταρουν οι αλλοι,παντα να εισαι αντιπαθητικος σε ολους,να μην εισαι ενδιαφερων σε κανεναν,αρα κατι
λαθος γινεται απο τη μια πλευρα.

Αυτο που ανεφερα με το να μιλας στην παρεα,που θελω να καταληξω,οταν βγαινεις με μια παρεα υποτιθεται οτι θα μιλησετε για διαφορα θεματα,θα πειτε τα νεα που εχει ο καθενας,τις ασχολιες του,τα γκομενικα,γενικως ενδιαφεροντα κλπ,δεν ειναι λιγες οι φορες που οταν καποιος μου ελεγε να βγουμε για ενα καφε το εκανα με βαρια καρδια η εβρισκα διαφορες δικαιολογιες για να αποφυγω επειδη ηξερα οτι αν βγω θα καθομαι και θα κοιταω τον αλλον να λεει,να λεει και εγω απλα να μην εχω απολυτως τιποτα απο την πλευρα μου να αναφερω,ειναι απλο δεν εχω ζησει αναλογα πραγματα,η καθημερινοτητα μου ειναι πολυ φτωχη.

Σκεψου καποιον αλλον που δεν μιλαει πολυ τοτε.
Υπαρχει καποιος αλλος που εχεις συναντησει που να ειναι λιγομιλητος κλπ κλπ.

Τι σκεψεις κανεις για αυτον?

Εγω προσωπικα εχω συναντησει λιγομιλητους και δεν με πειραζει καθολου να τους κανω παρεα.

Απλως και αυτοι με την δυναμικη τους προσθετουν στην ομαδα.


Σιγουρα εαν η ζωη σου ειναι \"φτωχη\" ή εχεις extreme ενδιαφεροντα δεν θα εχεις και πολλα να πεις...πχ εγω δεν αναφερω οτι τρωω πολυ χρονο σε ενα σαιτ ψυχολογιας

Ισως η διαθεση σου να μην ειναι πολυ καλη ...αλλα ειναι στο χερι σου να αλλαξεις ορισμενα πραγματα.

Εαν εχεις διαθεση να χαρεις μια ταινια,ενα βιβλιο , ενα μουσικο αλμπουμ αποκτας κατι να πεις αυτοματως οπως και το οτι εχεις καλη διαθεση σε βοηθαει να λες αυτα που λενε ολοι συνηθως , λογια του αερα , χιουμορ κλπ...δηλαδη τετοια πραγματα.

Οσο καλυτερα περνας τοσο περισσοτερα χρωματα θα αποκτας και τοσα περισσοτερα θα λες

Εαν δεν μπορεις να βγεις απο ενα τελμα δοκιμασε και την βοηθεια απο εναν ειδικο.

[blackdiamond]

Originally posted by Jason
Ετσι μοιραια κλεινεσαι ολοενα κ περισσοτερο στον εαυτο σου,φτανει η στιγμη που λες,οκ,αφου δεν ειμαι αρεστος σε κανεναν,αφου ποτε δεν ηθελαν να με εχουν ως φιλο η αδιαφορουσαν για μενα,αφου με αντιμετωπιζαν παντα υποτιμητικα,περιεργα,η τελοσπαντων ημουν τοσο πια αντιπαθητικος,χαλιαφατσας κλπ,οκ τοτε δεν θα με ξαναδειτε ποτε,καμια επαφη με κανεναν και αντε γεια.

που το ξερεις οτι δεν ηθελαν να σε εχουν φιλο?δε νομιζω οτι σκεφτονται ετσι...
απλα οταν εσυ απομονωνεσαι,επερχεται και μια ψυχροτητα απ τους αλλους,γιατι ισως δεν ξερουν πως να βοηθησουν...τα προβληματα μας αυτα,τους φερνουν αμηχανια νομιζω,δνε ξερουν πως να τα χειριστουν...σηκωνεισ αμυνα εσυ,τειχος,και αυτοι δυσκολευονται πολυ να δουν μεσα απο αυτο...ναι,ισως δεν προσπαθουν αρκετα...γιατι?γιατι φοβουνται,γιατι δεν ξερουν,ακομα και γιατι οντως μπορει να μη νοιαζονται..

τα χαπια και γω νομιζω οτι ειναι τοσο επιφανειακη θεραπεια...
προσωπικα σε ενα μηνα φευγω για δουλεια μακρυα απ το σπιτι μου.
ξεροκαταπινω ακομα.
τις προαλλες που βγηκα,μου μιλαγε ο αλλος,και εμενα ετρεμε κυριολεκτικα το στομα μου....σωματοποιηση και εκει τωρα...

νιωθω τοσο αβοηθητη και μονη....
νιωθω μονη μου σε ολο αυτο...
κανεις απ το περιβαλλον μου δε μπορει να με καταλαβει.δεν μπορουν να καταλαβουν ποσο δυσκολη ειναι η ζωη μου...
νομιζουν οτι γκρινιαζω απλα...

καθε πρωι λεω πως θα ξυπνησω να κλεισω ραντεβου για ειδικο,και καθε πρωι δεν το κανω.τα βραδυα νιωθω αβοηθητη.την ημερα αποσπαω την προσοχη μου με υπολογιστη και τιβι,ολη μερα μες στο σπιτι.και ξεχνιεμαι.
αλλα το προβλημα ειναι με τους ανθρωπους,και οταν βγαινω εκει εξω δε νιωθω ανετα...
θα θελα να μουν αορατη οταν κινουμαι αναμεσα τους,αληθεια...

[ioannis2]

[quote]Originally posted by blackdiamond
[quote]Originally posted by Jason

που το ξερεις οτι δεν ηθελαν να σε εχουν φιλο?δε νομιζω οτι σκεφτονται ετσι...
απλα οταν εσυ απομονωνεσαι,επερχεται και μια ψυχροτητα απ τους αλλους,γιατι ισως δεν ξερουν πως να βοηθησουν...τα προβληματα μας αυτα,τους φερνουν αμηχανια νομιζω,δνε ξερουν πως να τα χειριστουν...σηκωνεισ αμυνα εσυ,τειχος,και αυτοι δυσκολευονται πολυ να δουν μεσα απο αυτο...ναι,ισως δεν προσπαθουν αρκετα...γιατι?γιατι φοβουνται,γιατι δεν ξερουν,ακομα και γιατι οντως μπορει να μη νοιαζονται..

τα χαπια και γω νομιζω οτι ειναι τοσο επιφανειακη θεραπεια...
προσωπικα σε ενα μηνα φευγω για δουλεια μακρυα απ το σπιτι μου.
ξεροκαταπινω ακομα.
τις προαλλες που βγηκα,μου μιλαγε ο αλλος,και εμενα ετρεμε κυριολεκτικα το στομα μου....σωματοποιηση και εκει τωρα...

νιωθω τοσο αβοηθητη και μονη....
νιωθω μονη μου σε ολο αυτο...
κανεις απ το περιβαλλον μου δε μπορει να με καταλαβει.δεν μπορουν να καταλαβουν ποσο δυσκολη ειναι η ζωη μου...
νομιζουν οτι γκρινιαζω απλα...

αλλα το προβλημα ειναι με τους ανθρωπους,και οταν βγαινω εκει εξω δε νιωθω ανετα...
θα θελα να μουν αορατη οταν κινουμαι αναμεσα τους,αληθεια...




[
Συμφωνώ ότι το να κλείνεται κανείς στον εαυτό του και να απομωνόνεται με τον τρόπο αυτό από τους άλλους φέρνει την απομάκρυνση τους από αυτόν και στο τέλος μπορεί να δημιουργηθεί αποξένωση ακόμα και ψυχρότητα. Το άτομο που έχει το πρόβλημα ίσως στο τέλος να νοιώθει και ζήλια και αντιπάθεια προς αυτούς γιατί δεν τον κάνουν παρέα, γιατί τον παραγνωρίζουν γιατί αυτοί διασκεδάζουν τη ζωή τους ενώ αυτός λόγω της μη αποδοχής ζει στην απραξία κλπ.

Τα χάπια σίγουρα δεν αλλάζουν την κατάσταση.

Σίγουρα κανείς πρέπει να ανατρέξει σε βάθος χρόνου για να δει πως ξεκίνησε το πρόβλημα. στην παιδική ηλικία, ίσως και εκεί να ζούσε τέτοιες καταστάσεις οπότε από εκεί ξεκινά το κακό ή κάποιο γεγονός μετά που στηγμάτισε μ αυτό τον τρόπο τη ζωή του.

Φυσιολογικό είναι να απομακρύνεσαι , να μην ταιριάζεις, να υπάρχει ψυχρότητα με κάποια άτομα. όταν όμως πρόκειται για κατάσταση στις σχέσεις με τους πολλούς αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Εκεί πρέπει το άτομο να αλλάξει τη συμπεριφορά του. Να προσπαθήσει να ξανοιχτεί, να γίνει πιο εύχάριστος, πιο δυναμικός, να παίρνει πιο πολλές πρωτοβουλίες.

Και όμως δεν είναι και τόσο εύκολο αν τέτοια βιώματα έχουν τις ρίζες τους εκεί που ξεκίνησες να αντιλαμβάνεσαι τους γύρω σου στην παιδική ηλικία. Θα είναι μακροχρόνια και δύσκολη πάλη. Στη θεωρία τα λέμε εύκολα. Θέλει πολλή πείσμα και θέληση για να αλλάξεις τέτοια κατάσταση.]

[ioannis2]

Συμφωνώ ότι το να κλείνεται κανείς στον εαυτό του και να απομωνόνεται με τον τρόπο αυτό από τους άλλους φέρνει την απομάκρυνση τους από αυτόν και στο τέλος μπορεί να δημιουργηθεί αποξένωση ακόμα και ψυχρότητα. Το άτομο που έχει το πρόβλημα ίσως στο τέλος να νοιώθει και ζήλια και αντιπάθεια προς αυτούς γιατί δεν τον κάνουν παρέα, γιατί τον παραγνωρίζουν γιατί αυτοί διασκεδάζουν τη ζωή τους ενώ αυτός λόγω της μη αποδοχής ζει στην απραξία κλπ.

Τα χάπια σίγουρα δεν αλλάζουν την κατάσταση.

Σίγουρα κανείς πρέπει να ανατρέξει σε βάθος χρόνου για να δει πως ξεκίνησε το πρόβλημα. στην παιδική ηλικία, ίσως και εκεί να ζούσε τέτοιες καταστάσεις οπότε από εκεί ξεκινά το κακό ή κάποιο γεγονός μετά που στηγμάτισε μ αυτό τον τρόπο τη ζωή του.

Φυσιολογικό είναι να απομακρύνεσαι , να μην ταιριάζεις, να υπάρχει ψυχρότητα με κάποια άτομα. όταν όμως πρόκειται για κατάσταση στις σχέσεις με τους πολλούς αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Εκεί πρέπει το άτομο να αλλάξει τη συμπεριφορά του. Να προσπαθήσει να ξανοιχτεί, να γίνει πιο εύχάριστος, πιο δυναμικός, να παίρνει πιο πολλές πρωτοβουλίες.

Και όμως δεν είναι και τόσο εύκολο αν τέτοια βιώματα έχουν τις ρίζες τους εκεί που ξεκίνησες να αντιλαμβάνεσαι τους γύρω σου στην παιδική ηλικία. Θα είναι μακροχρόνια και δύσκολη πάλη. Στη θεωρία τα λέμε εύκολα. Θέλει πολλή πείσμα και θέληση για να αλλάξεις τέτοια κατάσταση.]

[RainAndWind]

Kαταπληκτική η πορεία του διαλόγου εδώ.Έξοχο δείγμα του πόσες πλευρές μπορούν να ανιχνευτούν όταν πάρουμε και τη γνώμη άλλων και αναζητήσουμε την άλλη οπτική.

[ioannis2]

Οπότε ποιες είναι οι λύσεις στο πρόβλημα;

Τι προτείνετε αφού υπάρχουν οι τόσες πολλές πλευρές στο θέμα που γράφτηκαν στα προηγούμενα ποστ;

[Jason]

που το ξερεις οτι δεν ηθελαν να σε εχουν φιλο?δε νομιζω οτι σκεφτονται ετσι...
απλα οταν εσυ απομονωνεσαι,επερχεται και μια ψυχροτητα απ τους αλλους,γιατι ισως δεν ξερουν πως να βοηθησουν...τα προβληματα μας αυτα,τους φερνουν αμηχανια νομιζω,δνε ξερουν πως να τα χειριστουν...σηκωνεισ αμυνα εσυ,τειχος,και αυτοι δυσκολευονται πολυ να δουν μεσα απο αυτο...ναι,ισως δεν προσπαθουν αρκετα...γιατι?γιατι φοβουνται,γιατι δεν ξερουν,ακομα και γιατι οντως μπορει να μη νοιαζονται..

Το καταλαβαινεις αυθορμητα δεν ειναι αναγκη να σου το πει καποιος φορα παρτιδα οτι δεν επιθυμει να σε εχει φιλο,αν κ προτιμω να ερθει ο αλλος να μου το πει παρα να υποκρινεται η να προσπαθει να με αποφυγει με διαφορους γελοιους τροπους.Αν καποιος δεν θελει φαινεται.


Πχ, δεν ειχα ποτε φιλους στη ζωη μου απο την εφηβεια μεχρι τωρα,δεν υπηρχε ο/η φιλος/φιλη που θα μου πει ρε συ παμε εκει να κανουμε αυτο,η θα παμε με τον νικο/χρηστο/γιωργο εκει θες να ερθεις κ συ,η οι φιλοι που θα ειμαστε κολλητοι,φιλοι που θα σε κανουν να νιωσεις οτι για αυτους εισαι σημαντικος,οτι σε υπολογιζουν,οτι τους εισαι ευχαριστος,αντιθετως ως συνηθως ημουν η τελευταια επιλογη για ολους αυτους η αδιαφορος η αορατος λες κ δεν υπηρχα.Δεν ηρθε ποτε καποιος οταν ηταν να πας 5ημερη ας πουμε να σου πει,ρε συ jason θες να μεινουμε μαζι στο ιδιο δωματιο,κανεις, μιλαμε τωρα για πραγματα απλα κ καθημερινα ετσι.


Η ησουν σε μια παρεα κ οταν ηθελες να πεις κατι κ συ βρε αδερφε ,μιλουσες κ οι υπολοιποι που μιλουσαν δεν σταματουσαν να σε ακουσουν αλλα συνεχιζαν σαν εσυ να μην μετραγες,εκει καταλαβαινα οτι..ξερεις μεγαλε δεν...υπαρχεις,σε αγνοουν,εισαι ανυπαρκτος για αυτους.

Αυτο το καταλαβαινα αμεσως, ετσι ενιωθα συνεχως μια απορια γιατι να γινεται ολο αυτο το πραγμα,αναρωτιομουν οτι ναι οκ ειναι φυσιολογικο να μην ταιριαζεις με καποια ατομα,αλλα την ιδια αντιμετωπιση απο ολους παει πολυ,προσπαθουσα να μπω στην δικη τους πλευρα κ να καταλαβω τι βλεπουν πανω μου που τους απωθει,που τους κανει τοσο απομακρους απο μενα,ποτε δεν βρηκα απαντηση.

Απο την αλλη εγω δεν εκανα καποια κινηση να προσεγγιζω καποιον για φιλια γιατι ενιωθα οτι ειναι τελειως ματαιο κ πως θα γινομουν βαρος αν θες η θα τους φορτωνομουν χωρις οι ιδιοι πραγματικα να θελουν, αν ηθελαν να με εχουν φιλο γιατι ποτε δεν ενδιαφερθηκαν να το δειξουν αρα συμπερασματικα δεν ηθελαν για χ ψ λογους κλπ κλπ.

Ολο αυτο γυρισε σε ενα μεγαλο μπουμερανγκ ,θυμωσα απιστευτα με το εγω μου,με μενα κ μετα με ολους τους αλλους που με αντιμετωπιζαν τοσο αδιαφορα με αποτελεσμα καποια στιγμη να πω οκ μεγαλε τελος,αφου ετσι ειναι το πραγμα δεν προκειται κανεις να σε ξαναδει ποτε των ποτων,πληρης απομονωση απο παντου κ τελος,θα εισαι μονος αλλα τουλαχιστον δεν θα υποκρινεσαι στον εαυτο σου οτι εισαι καποιος αλλος για να γινεσαι αρεστος.

κανεις απ το περιβαλλον μου δε μπορει να με καταλαβει.δεν μπορουν να καταλαβουν ποσο δυσκολη ειναι η ζωη μου...νομιζουν οτι γκρινιαζω απλα...

αλλα το προβλημα ειναι με τους ανθρωπους,και οταν βγαινω εκει εξω δε νιωθω ανετα...θα θελα να μουν αορατη οταν κινουμαι αναμεσα τους,αληθεια...

Δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα το ιδιο σου το περιβαλον,ποσο μαλλον μεσα στην οικογενεια να απαξιωνουν κ να υποβαθμιζουν το προβλημα που εχεις εσυ,εγω ο οποιοσδηποτε,"ελα μωρε αυτα ειναι βλακειες που μας λες,τιποτα δεν εχεις,σταματα να κλαιγεσαι κ κανε κατι", "ναι σιγα θα πας στο ψυχολογο κ τι θα σου πει,τις ιδιες βλακιες λενε σε ολους,τζαμπα θα δωσεις λεφτα" κοκ.

Οπότε ποιες είναι οι λύσεις στο πρόβλημα;

Oι λυσεις υποθετω οτι ειναι μεσα στον καθενα σε πρωτη φαση,κανενας ειδικος οτι κ να σου πει,οσα χρηματα κ να δωσεις δεν θα λυσει ως δια μαγειας τιποτα.Αυτη την εντυπωση εχω.

[ioannis2]

Νομίζω έχω πιάσει το νόημα των όσων λες και μεσα από δικά μου παρόμοια βιώματα. Το να μη γίνεσαι αποδεκτός από την παρέα, ακόμα και εκει που προσπαθείς ενεργητικά να γίνεις μέλος της παρέας, παίρνεις τις πρωτοβουλίες, μιλάς, κάνεις ότι κάνουν και οι άλλοι δηλαδή. Και όμως να καταλαβαίνεις ότι παρά την προσπάθεια σου αυτή τελικά δεν κατορθώνεις να δημιουργήσεις φιλία μαζί τους, απλά μένεις ένας γνωστος και τίποτε άλλο. Εκεί που δεν είσαι παθητικός, που είσαι ενεργητικός όπως το περιγράφω να παίρνεις ως «αντάλλαγμα» το να μη σε προσκαλούν, να μη σου δίνουν σημασία όταν μιλάς, αν εσύ δεν πάρεις την πρωτοβουλία να σαι κοντά τους με τον ένα ή το άλλο τρόπο αυτοί να σε ξεχνάνε, να μη γυρίζουν να σε δουν.
Και το αποτέλεσμα ειναι μια απογοήτευση, μίσος κάποιες φορές για τη συμπεριφορά τους αυτή και τελικά χαμηλή αυτοεκτίμηση που διαχέεται σε όλες τις όψεις της ζωής σου, ακόμα και στις επαγγελματικές, να θεωρείς τον εαυτό σου ακόμαι και άχρηστο κάποιες στιγμές. Και στο τέλος το αίσθημα της μοναξιάς, της απομόνωσης να νοιώθεις ότι σε πνίγει και επιζητάς διέξοδο.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι όταν βρεθείς σε κάποια παρέα δώσε τον καλήτερο σου εαυτό, μην μένεις ποτέ αδρανής, μάθε το σωστό τρόπο να επικοινωνείς, άσχετα αν τελικά θα μείνεις απλά γνωστός. Από την άλλη βρες τα άτομα με τα οποία μπορείς να κτίσεις φιλία και επένδυσε στη φιλία τους, σίγουρα έστω πολύ λίγα υπάρχουν.
Να είσαι δυναμικός, ενεργητικός, ομιλητικός στις σχέσεις σου με τους άλλους, φιλικός αλλά και δεικδικητικός, δείχνε το χαρούμενο σου πρόσωπο και πάντα μη ξεχνάς να σαι ο εαυτός σου.

[Jason]

Eδω μιλαμε οτι εχω τετοια φοβια και δειλια που αποφευγω να σηκωνω μεχρι και τηλεφωνα στο σπιτι η στο κινητο,δηλαδη μπορει να παρει τηλεφωνο καποιος συγγενης να δω το νουμερο και να κομπλαρω να μιλησω,η μπορει να βρω σε καποια αγγελια κατι που να με ενδιαφερει,δουλεια η οτιδηποτε,να παρω τηλεφωνο και μολις το σηκωσουν το κλεινω,γιατι τρωω κολλημα,σκαλωνω.

Ενταξει εχω τρομακτικες ανασφαλειες με τον εαυτο μου,γμστ,να βλεπω σε ενα μαγαζι οτι μου αρεσει κατι,και να το σκεφτομαι να μπω μεσα ας πουμε για να ρωτησω τιμη για παραδειγμα,να παω να μπω κ τελευταια στιγμη να λεω απο μεσα μου οχι ασε καλυτερα αλλη φορα...

Ειναι πολυ δυσκολο πραγματα απλα κ ευκολα να τα κανεις μονος σου να φαινονται βουνο.