...ολοι εσεις..κι εγω..

[weird]

Originally posted by Adzik
Anvnimi moy..

..πλεον εχω διστυχωσ αποδεχτει μεχρι ενος σημειου τον θυμο μου.. ειναι κατι σαν αυτο που ακουσα προσφατα να λεει καποιοσ \'\'πλεον δεν μου χρειαζεται να ειναι ..να κανω ολουσ οσοι ειναι γυρω μου ευτυχισμενους..παρα μοναχα τουσ σημαντικουσ για εμενα..\'\'

λεω ομωσ δυστυχωσ γιατι οταν αποδεχομαστε κατι κακο σε εμασ..δεν καταβαλουμε πλεον την ιδια μεγαλη προσπαθεια για να φυγει...και ειναι τρομερο αυτο..

πλεον απλοσ ειμαι λιγοτερο συμπαθητικη προσ τον αντρουλη μου ..εφοσων αρπαζομαι πολυ πιο ευκολα..και δεν το ελεγχω οταν συμβαινει κι απο πανω... εκεινοσ δοξα το θεο λεει πωσ δε επιρεαζεται καθολου και πωσ ειμαι η ιδια για εκεινον..αλλα..εγω νιωθω την διαφορετικοτητα μου..ειναι ενα πολυ ασχημο στοιχειο που τινει να γινει κομματι μου.. και ποτε δεν θα μου αρεσει...

σε κανενα δεν αρεσουν οι ανθρωποι που θυμωνουν ευκολα..ειδικα αν ειναι ειδη..υπερευαισθητοι..κυκλο θημικοι..κλαψιαριδεσ....καμι α φωρα παραπονιαριδεσ...καταθλυπτ� �κοι και ψωριασικοι απο πανω..

(μιλωντασ για τα αρνητικα).(οχι δεν ειμαι το τερασ του λοχνεσ..ευτυχωσ εχω κανα 2 πραγματικα πολυ καλα στοιχεια που αντισταθμιζουν ολο αυτο το κακο...) χεχεχεχ..

Εξακολουθω να μην ξερω πωσ να αντιμετοπιζω τον θυμο μου..και απλοσ τελικα μεταλλασεται σε ξενερωμα.. ξενερωνω εγκεφαλικα..αρα δυστυχωσ και ερωτικα...και τσουπ να τα αλλα προβληματαααα....ουφ...

Θα μάθεις να συνομιλείς με τον θυμό σου.
Και δεν θα το κάνεις για χάρη κανενός παρά για χάρη του εαυτού σου, γιατί αν αφήσεις τις ενοχές στην άκρη για λιγάκι, θα δεις οτι εσύ η ίδια μπορεί να βλάπτεσαι περισσότερο.

Οχι που θυμώνεις, αλλά που δεν το κατανοείς και μετά που δεν το επικοινωνείς όλο αυτό που φέρει μέσα του ο θυμός.

Είναι ένα κομμάτι σου, δες τον σαν πληροφοριοδότη.
Τόσα χρόνια ήταν σε άδεια και τώρα ξαφνικά έπιασε δουλεια ( μεγαλύτερη επαφή με τα συναισθήματα αυτού του είδους ) αλλά μιλάτε άλλες γλώσσες και δεν καταλαβαίνεις τι σου λέει.

Θα βρεις σιγά σιγά τον τρόπο να αποκωδικοποιείς τα μηνύματα που σου μεταφέρει ο αγγελιοφόρος σου και να τα μεταφέρεις με ένα πιο εποικοδομητικό τρόπο προς τα έξω, στους άλλους.
Να μεταφέρεις το μήνυμα, κι όχι απλά να εκδηλώνεις ( παρορμητικά) την έλευση του θυμού.

Αυτά λέω και στον εαυτό μου αν και για μένα προσωπικά, ξέρω οτι είναι κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας μου να θολωνω και να είμαι παρορμητική.
ίσως το αμβλύνω μέχρι ενός σημείου, δεν θέλω όμως και να αλλάξω τον χαρακτήρα μου...δεν θα μπορούσα άλλωστε.

Απλά να βελτιώσω κάπως την επικοινωνία του εαυτού μου με εμένα και με τους γύρω μου.

Λιγουλάκι )

[Adzik]

Originally posted by RainAndWind
Μάλιστα Adzik.Kαι ψωριασικοί από πάνω.Αυτό πού κολλάει anta,δεν κολλάει στο αυτομαστίγωμα;Το αισθάνεσαι ως μείον σου,το κολλάς στο θυμό,οπότε το υποσυνείδητο μήνυμα είναι\"βρε,δε φτάνει που σου κάνει τη χάρη να είναι μαζί σου,θυμώνεις κι από πάνω;\".Για δική σου πληροφόρηση,έχει ο καθένας μας δικαίωμα στο θυμό,δίχως να θεωρεί πως ο θυμός τον ασχημαίνει ή τον κάνει απωθητικό,λιγότερο ελκυστικό ή οτιδήποτε άλλο.Γίνε η τέλεια γυναίκα που δεν εκφράζει το θυμό της,για να μην είναι απωθητική και θα διαπιστώσεις πως ο θυμός που δεν εκφράζεται,γυρνάει σε μας.Είσαι σίγουρη πως ο σύντροφός σου προτιμά μία βολική από μία ισορροπημένη γυναίκα;Ρώτα το απλό:προτιμάς να εκφράζω το θυμό μου ή να αρρωσταίνω;Ως ενήλικας,που δεν τον φοβίζει ο θυμός σου,θα προτιμήσει να είσαι υγιής και να διεκδικείς το δικαίωμά σου να είσαι ισότιμη με τον σύντροφό σου στις εκφράσεις των συναισθημάτων σου.

Ρειν μου..τον εχω ρωτησει..φυσικα..γιατι πλεον οταν με κανει εξω φρενων υπερασπιζομαι πλεον το δικαιωμα μου να θυμωνω..να ειμαι πιο νευρικη..κλπ..

χεχεχ..χαμογελαω με αυτο το \'\'βολικη και ισσοροποιημενη\'\' μιασ και πριν τον θυμο...ουτε το ενα ημουν ουτε το αλλο./αναμφυσβητητα ειμαι πολυ περιπλοκο ενδιαφερων αλλα και δυσκολο ατομο..και ναι τον σαγινευει ,τον τραβαει και αγαπαει το ολο συνολο μου..αυτο..

ομωσ η αληθεια ειναι πωσ δεν ειμαι και πολυ συγουρη πωσ πιστευει πωσ οντως μετα απο εντονο θυμο..λυπη..κλπ..μπορω να πλησιασω σε καποια νοσηρη κατασταση..να νοσησω δηλαδη.. πχ. δεν με εχει δει ψωριασικη ποτε... και ισωσ γι αυτο καπως επαναπαυεται καπου καπου στηνσκεψη πωσ ειμαι σαν ολουσ τουσ αλλουσ.

ειναι Ρειν μου που ειμαι γυναικα..ειμαι και πολυ πιο εκδηλωτικη..κανω χειρονομιεσ και φωναζω πολυ πιο δυνατα απο εκεινον οταν θυμωνω..χεχεχε..με 2 λογια..φανταζω σχεδον υστερικια ωρεσ ωρεσ...οκ δεν συμβαινει συχνα να βγαινω τοσο απο τα ρουχα μου..αλλα μια φωρα τον μηνα..και δεν ειναι πωσ εκεινοσ δεν τον αντεχει...αλλα τα δικα μου νευρα..που ειναι συναιχωσ ετοιμοπολεμα....χεχεχεχ..και χανω και το δικιο μου με αυτο τον τροπο..

filia..

[Adzik]

Originally posted by anwnimi
Adzik
όταν από την αρχή λες ότι ο θυμός είναι κάτι κακό σε σένα, αυτόματα τον/σε καταδικάζεις. Και αυτόματα τον στρέφεις σε σένα.
Αν καταπιέζεσαι συνεχώς δεν θα καταφέρεις προπαντώς να κάνεις ευτυχισμένη εσένα και αφού δε θα είσαι ευτυχισμένη εσύ πως θα κάνεις τους γύρω σου ευτυχισμένους;
Δε σου λέω να αρχίσεις να σπας ότι βρεις μπροστά σου και να οδηγηθείς σε ανεξέλεγκτο θυμό για τα πάντα και για όλους. Να τον εκφράζεις αλλά και να ψάξεις...υπάρχει λόγος που υπάρχει... Αν αυτός ο λόγος εκλέιψει, θα εκλείψει και αυτός ο \"ακατανόητος\" θυμός.

εχεισ απολυτο δικιο και το θετεισ πολυ σωστα...ενασ απο τουσ λογουσ που με θυμωνουν τοσο και τον γνωριζω πλεον πολυ καλα ειναι κατι πολυ πολυ πρακτικο και που δεν αλλαζει..ειναι σαν να ζηταω πχ απο καποιον να γινει πιο κοντοσ..η πιο ψηλοσ..αδυνατο... και συγουρα η σκεψη πωσ θα ζω ετσι..ειναι το κερασακι στην τουρτα μου..

[Adzik]

Originally posted by Αφωτεινή
adzik,
ειναι λογικό να εχουν αλλαξει οι ρυθμοί σου με τον ερχομό του μωρού,ακόμα και η σχέση σου με τον άντρα σου θα αλλάξει.Αλλαζουν τα δεδομένα και εμεις ακολουθούμε..Ειναι στο χέρι σας η αλλαγή αυτή να σας κρατάει μαζί.
Να θυμάσαι πως εχεις ενα υγιές μωρακι (ειναι πολύ σημαντικό,γιατι δεν το εχουν ολοι αυτο)




ΕΥΓΝΩΜΟΝΩ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΓΙ ΑΥΤΟ..ΑΛΗΘΕΙΑ...

και να μην αποκοπείς απο τον αντρούλη σου.Να κάνετε τα του παιδιού μαζί,αυτό θα σε ξεκουράζει.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΙΣ 8 ΜΕ 10 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΛΥΠΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ..Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΗΔΗ ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΣΠΙΤΙ...ΑΝ ΤΟΝ ΠΕΤΥΧΕΙ 10 ΛΕΠΤΑ ΞΥΠΝΙΟ..ΦΥΣΙΚΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΕΥΤΥΧΩς ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΟΣΟ ΚΙ ΕΓΩ , ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΗΤΕΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΧΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ.


Επισης αν έβρισκες ενα τροπο να κάνεις κατι για σένα και να σου κρατούσε το μωρό κάποιος συγγενης?

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΛΟΓΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ (ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΜΩΤΟ) ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΩ ΠΟΥ ΕΚΕΙ ΕΠΕΝΔΥΑΜΕ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΟΜΑΣΤΑΝ ΟΙ ΠΑΠΟΥΔΕΣ ΛΟΥΦΑΡΑΝΕ , ΦΑΝΗΚΑΝ ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΥΘΥΝΟΦΟΒΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΠΟΥΘΕΝΑ.


Εγω επειδή δεν ειχα καποιον τα παίρνω μαζί μου.Στις αρχές δεν μπορούσα ,εκνευριζόμουν που δεν ειχα χρόνο για μένα,αλλα ειπα θα τα μπάσω στη ζωη μου σαν χαρά οχι σαν εμπόδιο.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟ ΕΦΑΡΜΩΖΩ ΑΥΤΟ ..ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ ΟΛΗ ΜΕΡΑ.. ΠΑΡ ΟΛΟ ΠΟΥ ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΕΜΠΗ...ΟΤΑΝ ΟΜΟΣ ΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΟΥΛΗ ΜΟΥ..ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ ..ΑΔΥΝΑΤΩ ΝΑ ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΖΩ...

Ειναι και θέμα να συνηθίσεις,θέλει λιγο χρόνο.

ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΠΝΗΓΕΙ...ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΥ...ΙΣΑ ΙΣΑ... ΟΜΩΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΟΥΣ ΤΣΑΚΩΜΟΥΣ...ΚΑΙ ΠΑΡ ΟΛΟ ΠΟΥ ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΠΟΥΜ ΤΑ ΒΡΗΣΚΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΗΜΑΣΤΕ ΣΟΥΠΕΡ ΖΕΥΓΑΡΙ ΚΑΙ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ ΑΛΗΘΗΝΑ...ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΠΩΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΥΛΗ ΜΑΣ ΙΣΩΣ ΤΩΡΑ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΧΩΡΙΣΕΙ..ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΙΑΦΩΝΕΙ ΚΑΘΕΤΑ...ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΜΑΛΩΝΟΥΝ ΤΟΣΟ ΣΥΧΝΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ...ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΠΩΣ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΕΙΧΕ ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΩ ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ... ...ΑΛΠΛΩΣ ΛΥΠΑΜΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΘΩΡΑ ΠΟΥ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ..ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ...
Τώρα για τον θυμό..οταν γεννηθηκε το παιδί το πρωτο ειχα σοβαρό προβλημα,δεν εξαρτιόταν απο μένα η λυση του,και ολο τον θυμό μου τον εκανα γαργάρα,(για να εκτονωθώ επρεπε να δείρω τους υπεύθυνους ομως αυτο δεν θα βοηθουσε),στο τέλος οταν εληξε αυτό και περασαν ολα,εγω ειχα κατάθλιψη..
Ολοι σου λενε ,καλα κάνεις και θυμώνεις ετσι εκτονώνεσαι,αλλα εσενα δεν σου αρεσει θελεις να εκτονωθεις αλλιως,σε καταλαβαίνω αλλα ουτε εγω ξερω την λύση..

[Adzik]

Originally posted by Sofia

Originally posted by Adzik
σε κανενα δεν αρεσουν οι ανθρωποι που θυμωνουν ευκολα..ειδικα αν ειναι ειδη..υπερευαισθητοι..κυκλο θημικοι..κλαψιαριδεσ....καμι α φωρα παραπονιαριδεσ...καταθλυπτ� �κοι και ψωριασικοι απο πανω..

Αντα,

αυτα που γραφεις θα μπορουσα να τα πω κι εγω πολλες φορες, μιλωντας με τον εαυτο μου για τον εαυτο μου (ασχετο που δεν ειμαι παντρεμενη με παιδι). Προσωπικα, εχω νιωσει πολλες φορες αβολα με αυτο που λες: τί τον κανω τον θυμο, κανεις δεν θα με θελει θυμωμενη κ τα σχετικα με ολο αυτο. Βγαλε τον θυμο και βαλε στη θεση του, την στεναχωρια, το κλαμα, την φορτιση και οτι αλλο θεωρεις βαρυ. Κ μετα σκεψου: θα θελες να εισαι και να φαινεσαι συνεχως χαρουμενη, γελαστη, αισιοδοξη...Αυτο ομως ποσο αληθινο μπορει να ειναι? Ποσο \"εσυ\" ολοκληρη θα ηταν αυτο? Θα θελες να κυκλοφορεις με μια μασκα, κρυβωντας αυτο που αισθανεσαι? Και αντιστροφα, θα ηθελες να κανουν το ιδιο σε εσενα τα αγαπημενα σου προσωπα?

Θα ηθελες τον αντρα σου, σε τοση αποσταση λοιπον? Σε ενα αλλο περιβαλλον, απο αυτο που βρισκεσαι πραγματικα καθε στιγμη? Ή πώς θα σε εκανε να νιωθεις, ο ιδιος ο αντρας σου, αν παριστανε τον ηρεμο κ χαρουμενο ενω στην πραγματικοτητα δεν ειναι? Ποσο καλυτερα νομιζεις οτι θα σας εδενε αυτο σαν ζευγαρι?

Τελικα, μηπως δεν αποδεχεσαι εσυ την θυμωμενη, στεναχωρημενη, κλαψιαρα Αντα κ βλεπεις αυτη την απορριψη στα ματια του αντρα σου (ενω ουσιαστικα υπαρχει μεσα σου)?

(Η αποδοχη, δεν εχει γκρινια νομιζω. Εχει αγαπη κ καταννοηση).

Επειδη ακριβωσ δεν μπορω τιποτα το ψευτικο,κι επειδη ακριβωσ ημαστε και οι δυο μαχητεσ στην ζωη..και σιγουρα δεν υπησξαμε πολυ δηλοι...να αντιμετοπιζουμε καταφατσα ολα αυτα.. ολα αυτα που μασ θυμωνουν που μασ χωριζουν..και επομιζωμαστε και το βαροσ τουσ... ακριβωσ επειδη προτιμουμε αν ποτε μα χωρισει κατι αυτο να ειναι οι αληθειεσ..

ομωσ..ειναι μεγαλη φθωρα ολο αυτο..για εμενα ειναι πολυ μεγαλη.Σαφωσ δεν κλαιγομαι εδω σε εσασ στουσ φιλουσ μου..κουβεντα κανουμε.. οπωσ θα εκανα με εναν δικο που ανθρωπο..

[Adzik]

Originally posted by weird

Originally posted by Adzik
αυτο νιωθω... ειμαι.. συναιχωσ ετοιμη για φωνεσ...

ειναι μια φρικτη κατασταση.. ο θυμοσ ερχετε ξαφνικα και χτυπαει..οτι βρει..

και μαζι του..και ο φοβοσ..μην παψει εκεινοσ να με αγαπαει...

..ο φοβοσ ...μην τυχων μετα την ψυχοθεραπεια..αυτοσ ο απαισιοσ οξυθημοσ ανθρωποσ που ειμαι τον τελευταιο καιρο..αποδηχθει πωσ ειναι κομματι του αληθινου χαρακτηρα μου..... και μεινει..παντοτινα...

και δεν τον θελω αυτον τον ανθρωπο..μου ειναι ξενοσ..

και κλαιω παλι...γιατι ...δεν μπορω να το ελεγξω...δεν ξερω τι να κανω..
δεν μπορω να ελεγξω τισ φωνεσ μου...
...την επιθετικοτητα...

θεε μου ..τι ηλιθια ιδεα να υπαρχει η επιθετικοτητα...ειναι κατι τοσο βρομικο...σαν να ριχνεισ μπουνιεσ με το συναισθημα... και το θυμα? ο αντρασ τησ ζωησ μου.. και υστερα εγω...

δεν αντεχω τον θυμο και χτυπαω το κεφαλι μου..με τα χερια..

προσπαθω να παρω αναπνοεσ..παλια βοηθουσε...τωρα τιποτα...

προσπαθω να φωναζω μεσα μου..\"ΗΡΕΕΕΜΙΣΕΕΕΕΕ\"...και δεν ηρεμω...

κανω κακο στον μονο ανθρωπο που αγαπω οσο τιποτα αλλο... και δεν το ελεγχω...οταν το προσπαθω...κλαιω.....ξανα..

To αρθρο που έβαλες είναι εξαιρετικό.

Εγώ θέμα με τον θυμό είχα μια ζωή, αλλά μόνο τελευταία έχω αρχίσει να το βλέπω και να μπορώ να αναλάβω πλέον την ευθύνη αυτού, παλιότερα όλα γίνονταν ανεπίγνωστα..

Όλα όσα γράφονται στο άρθρο μου φαίνονται πολύ γνώριμα.

Η έλλειψη ψυχραιμίας, η παρορμητικότητα, η έκφραση του θυμού ( φωνές, ουρλιαχτά, λόγια σκληρά, αλήθειες σκληρά ειπωμένες... )
με όποιον τρόπο μπορώ για να γλυτώσω, να το βγάλω απο μέσα μου, είναι για μένα κάτι πολύ συνηθισμένο.

Προσπάθησα να μην είμαι έτσι, αλλά αυτή είμαι.

Καταλαβαίνω πόσο άσχημα αισθάνεσαι, και τις ενοχές που ακολουθούν μετά, ειδικά αν έχεις πληγώσει κάποιους που αγαπάς...

Και φοβάσαι, πόσα αποθέματα υπομονής μπορεί να έχουν πια?
Και πώς θα σου βγάλουν εκείνη την αφοπλισμένη τρυφερότητα που σου έβγαζαν πριν αντιρκίσουν το \"τέρας\" του θυμού σου?

Αν μπορούσα να το παρομοιάσω με μια εικόνα, είναι σαν εκείνη την ώρα να βγαίνει ο Hulk απο μέσα μου, χαχαχαχα

Ορμή, οργή, κραυγή, φευγίο, να βαράω πόρτες, να λέω τέρμα, να βρίζω και.... όποιον πάρει ο χάρος.
Κι αν δεν έχω βασανιστεί με αυτό το πράγμα.
Κι αν δεν έχω χιλιοζητήσει συγνώμη μετά γι αυτά που έκανα ή είπα.

Αφήστε με να τα πάρω πίσω, ήμουν εν βρασμώ...

Αυτός ο βρασμός επιτέλους... σαν να βράζω είμαι.
Δεν με επιβαρύνει που έιμαι έτσι, σε περιόδους πίεσης και έντασης φυσικά έχω διακυμάνσεις προς το χειρότερο, αλλά, πλέον το βλέπω σαν στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας μου...

Δεν θέλω στην τελική να το αλλάξω.
Κι ας φοβάμαι μήπως, μετά απο το αντίκρισμα αυτής της πλευράς μου, θα με αγαπούν λιγότερο, θα ψυχρανθούν κτλ...

Αν το κάνουν, τότε δεν με άντεξαν. Δεν με άντεξαν ολόκληρη.
Αντεξαν τα θετικά μου μόνο, που είναι το πιο εύκολο...

Αλλά ξέρεις Αντούλα μου,
τις μέρες αυτές σκέφτηκα και κάτι άλλο.

Σταμάτησα να νιώθω ενοχές για τους άλλους και ένιωσα πόσο αδύναμη είμαι εγώ την ώρα του θυμού μου.
Πόσο δεν έχω βρει έναν τρόπο να μην τον αφήνω να ρέει ανεξέλεγκτα και να παίρνει και επιθετική μορφή για αυτούς που αγαπώ.

Εκείνη την ώρα, αν και νομίζω οτι \"εκφράζομαι\", ο ίδιος μου ο θυμός με φιμώνει, με ακινητοποιεί, σφετερίζεται την ανάσα μου και το στόμα μου και...

και τελικά, δεν μπορώ να επικοινωνήσω αυτό που νιώθω. Συχνά θα χαρακτηρίσω το πρόσωπο ή τις πράξεις του άλλου και θα εκτοξεύσω κατηγορώ.
Κουβέντα για το πόσο πονάω μέσα μου και φέρομαι έτσι.


Μα κατάλαβα, οτι αυτό είναι ο θυμός μου.

Μια αποτυχημένη προσπάθεια έκφρασης στον άλλο του συναισθηματικού μου πόνου ή αυτού που με ενοχλεί.

Γι αυτό λοιπόν, λέω.
Δώσε χρόνο. Κατανόησε τι κρύβεται πίσω απο τον θυμό σου.
Εξέφρασέ το με καθαρότητα και επιχειρήματα αφού πάρεις πρώτα μια ανάσα.

Εντάξει, άνθρωποι είμαστε και μάλιστα παθιασμένοι, γεμάτοι ζωντάνια και παρόρμηση. Που να το τιθασεύσεις εύκολα εκείνο το αμόκ που σε πιάνει. Εκείνη την ενέργεια που συσωρεύεται και ζητά επειγόντως να εκτοξευθεί.

Οπότε παράλληλα με την δική μου προσπάθεια, ζητώ την κατανόηση των γύρω μου και την αποδοχή τους.

Οι άνθρωποι΄μου το ξέρουν οτι προσπαθώ.
Και ένιωσα αφάνταστα όμορφα όταν σε συζήτηση με μια φίλη τις προάλλες γύρισε και μου είπε
\" Με μια σου συγνώμη τα ξεχνάω όλα και γενικά δεν σε παρεξηγώ. Σε ξέρω καλή μου οτι αυτός είναι ο δικός σου ο τρόπος, σε δέχομαι και σε αγαπώ έτσι όπως ακριβώς είσαι\".

ήταν υπέροχο να το ακούσω.
Άλλο ένα στήριγμα στον αγώνα μας να εκφράζουμε πιο εποικοδομητικά τον θυμό μας : Η αποδοχή των γύρω μας.

Αυτοί απο τους γύρω μου που τα είχαν πολύ καλά με τον εαυτό τους, ήταν εκείνοι που με αποδέχθηκαν με την μεγαλύτερη ευκολία.


Φιλιά αντούλα και δεν είσαι μόνη σου γλυκιά μου.
Να μας γράφεις εδώ πώς τα πηγαίνεις.

weird μου..σαν να λεσ για εμενα χεχεχε..

μονο στο τελευταιο κομματι διαφερουμε...εζησα μεχρι να φυγω απο το σπιτι ..σε περιβαλλον με φωνεσ..με ψυχολογικη βια..και οχι μονο..

η μητερα μου παρ ολη την δυνατη σχεση που εχουμε..εξακολουθει να ειναι ενασ μακρινοσ μου στην πραγματικα ανθρωποσ...και επειδη μαζι με τον συζηγο μου ειναι το νουμερο ενα ατομο που με εξωργιζει τοσο... τα ακουει ..απο εμενα..αλλα επεισεισ δεχεται και σχεδον οποτε την βλεπω πανω απο μιση ωρα..μια αρκετα ασχημη συμπεριφωρα μου..τησ μιλαω βαρια..με απροθημια..και γενικα..εινα σαν να μην την θελω εκει...ειναι και που οσο περναγα πραγματικα πολυ δυσκολα το πρωτο 4 μηνο τησ ζωησ του μωρου μου..κι εκεινη εμενε καθημερινα μαζι μασ...δεν ενιωσα καμια ουσιαστικη βοηθεια σε κανεναν τομεα..απο εκεινη ..ισα ισα μετα απο μηνεσ που σκοτονωμασταν με τον Μιχαλη.. και ημουν μεσ τα νευρα..με κατσαδιασε... μου μιλησε πολυ απαξιωτικα και ασχημα...για το ποια νομιζω πωσ ειμαι...και γενικα για ολο αυτο τον θυμο μου...με προσβαλε πολυ ασχημα..και για αλλη μια φωρα χωρισ να τησ εχω δωσει την αδια..με εκανε κομματια μεσα στο ιδιο μου το σπιτι.. ευτυχωσ εν μερη εχω μαθει να το αντιμετωπιζω πλεον ολο αυτο..αν καμια φωρα συμβει..



το συμπερασμα δηλαδη ειναι γενικα οτι ολο το περιβαλλον μου περαν του αντρα μου..με θελει χαμογελαστη , ηρεμη και τελεια...ευγενικη και ψευτικη..

δεν αντεχουν τιποτα αλλο...και δεν ειμαι ο ανθρωποσ που θελουν να ανιτκριζουν..οχι αυτον τον καιρο...ετσι..φουντωνω κι εγω ευκολα..με αποτελεσμα να με αποδοκιμαζουν ολοι...να με κανουν να νιωθω πωσ ειμαι ξενη για εκεινουσ..μονη μου.

[Adzik]

και στο τελοσ τελοσ.. προσπαθω να ειμαι ισσοροποιημενη και περαν την ολησ ημερασ ...πιεζομαι να μενω ηρεμη και τα βραδια..αν και δεν τα καταφερνω ακομη με μεγαλη επιτυχια...πιεζομαι γιατι το παιδακι μου θελω να μεγαλωσει σε ενα ηρεμο ευτυχισμενο σπιτι... ειναι το 80%..των παντων αυτο..του το χρωσταω οπωσ σαφωσ του χρωσταω μια ευτυχισμενη μαμα...ετσι διεκδικω τισ ελευθεριεσ και τισ ευτυχιεσ μου...και ..ξαναβρισκομαι μπροστα στην συγκρουση..χεχεχεχ...

[Adzik]

Originally posted by weird

Originally posted by Adzik
Anvnimi moy..

..πλεον εχω διστυχωσ αποδεχτει μεχρι ενος σημειου τον θυμο μου.. ειναι κατι σαν αυτο που ακουσα προσφατα να λεει καποιοσ \'\'πλεον δεν μου χρειαζεται να ειναι ..να κανω ολουσ οσοι ειναι γυρω μου ευτυχισμενους..παρα μοναχα τουσ σημαντικουσ για εμενα..\'\'

λεω ομωσ δυστυχωσ γιατι οταν αποδεχομαστε κατι κακο σε εμασ..δεν καταβαλουμε πλεον την ιδια μεγαλη προσπαθεια για να φυγει...και ειναι τρομερο αυτο..

πλεον απλοσ ειμαι λιγοτερο συμπαθητικη προσ τον αντρουλη μου ..εφοσων αρπαζομαι πολυ πιο ευκολα..και δεν το ελεγχω οταν συμβαινει κι απο πανω... εκεινοσ δοξα το θεο λεει πωσ δε επιρεαζεται καθολου και πωσ ειμαι η ιδια για εκεινον..αλλα..εγω νιωθω την διαφορετικοτητα μου..ειναι ενα πολυ ασχημο στοιχειο που τινει να γινει κομματι μου.. και ποτε δεν θα μου αρεσει...

σε κανενα δεν αρεσουν οι ανθρωποι που θυμωνουν ευκολα..ειδικα αν ειναι ειδη..υπερευαισθητοι..κυκλο θημικοι..κλαψιαριδεσ....καμι α φωρα παραπονιαριδεσ...καταθλυπτ� �κοι και ψωριασικοι απο πανω..

(μιλωντασ για τα αρνητικα).(οχι δεν ειμαι το τερασ του λοχνεσ..ευτυχωσ εχω κανα 2 πραγματικα πολυ καλα στοιχεια που αντισταθμιζουν ολο αυτο το κακο...) χεχεχεχ..

Εξακολουθω να μην ξερω πωσ να αντιμετοπιζω τον θυμο μου..και απλοσ τελικα μεταλλασεται σε ξενερωμα.. ξενερωνω εγκεφαλικα..αρα δυστυχωσ και ερωτικα...και τσουπ να τα αλλα προβληματαααα....ουφ...

Θα μάθεις να συνομιλείς με τον θυμό σου.
Και δεν θα το κάνεις για χάρη κανενός παρά για χάρη του εαυτού σου, γιατί αν αφήσεις τις ενοχές στην άκρη για λιγάκι, θα δεις οτι εσύ η ίδια μπορεί να βλάπτεσαι περισσότερο.

Οχι που θυμώνεις, αλλά που δεν το κατανοείς και μετά που δεν το επικοινωνείς όλο αυτό που φέρει μέσα του ο θυμός.

Είναι ένα κομμάτι σου, δες τον σαν πληροφοριοδότη.
Τόσα χρόνια ήταν σε άδεια και τώρα ξαφνικά έπιασε δουλεια ( μεγαλύτερη επαφή με τα συναισθήματα αυτού του είδους ) αλλά μιλάτε άλλες γλώσσες και δεν καταλαβαίνεις τι σου λέει.

Θα βρεις σιγά σιγά τον τρόπο να αποκωδικοποιείς τα μηνύματα που σου μεταφέρει ο αγγελιοφόρος σου και να τα μεταφέρεις με ένα πιο εποικοδομητικό τρόπο προς τα έξω, στους άλλους.
Να μεταφέρεις το μήνυμα, κι όχι απλά να εκδηλώνεις ( παρορμητικά) την έλευση του θυμού.

Αυτά λέω και στον εαυτό μου αν και για μένα προσωπικά, ξέρω οτι είναι κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας μου να θολωνω και να είμαι παρορμητική.
ίσως το αμβλύνω μέχρι ενός σημείου, δεν θέλω όμως και να αλλάξω τον χαρακτήρα μου...δεν θα μπορούσα άλλωστε.

Απλά να βελτιώσω κάπως την επικοινωνία του εαυτού μου με εμένα και με τους γύρω μου.

Λιγουλάκι )

ξερεισ..ειναι και που μου ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι μεσα σε ενα δευτερολεπτο το ατιμο..δεν μου δινει χρονο ..χεχεχ

[weird]

weird μου..σαν να λεσ για εμενα χεχεχε..

μονο στο τελευταιο κομματι διαφερουμε...εζησα μεχρι να φυγω απο το σπιτι ..σε περιβαλλον με φωνεσ..με ψυχολογικη βια..και οχι μονο..

η μητερα μου παρ ολη την δυνατη σχεση που εχουμε..εξακολουθει να ειναι ενασ μακρινοσ μου στην πραγματικα ανθρωποσ...και επειδη μαζι με τον συζηγο μου ειναι το νουμερο ενα ατομο που με εξωργιζει τοσο... τα ακουει ..απο εμενα..αλλα επεισεισ δεχεται και σχεδον οποτε την βλεπω πανω απο μιση ωρα..μια αρκετα ασχημη συμπεριφωρα μου..τησ μιλαω βαρια..με απροθημια..και γενικα..εινα σαν να μην την θελω εκει...ειναι και που οσο περναγα πραγματικα πολυ δυσκολα το πρωτο 4 μηνο τησ ζωησ του μωρου μου..κι εκεινη εμενε καθημερινα μαζι μασ...δεν ενιωσα καμια ουσιαστικη βοηθεια σε κανεναν τομεα..απο εκεινη ..ισα ισα μετα απο μηνεσ που σκοτονωμασταν με τον Μιχαλη.. και ημουν μεσ τα νευρα..με κατσαδιασε... μου μιλησε πολυ απαξιωτικα και ασχημα...για το ποια νομιζω πωσ ειμαι...και γενικα για ολο αυτο τον θυμο μου...με προσβαλε πολυ ασχημα..και για αλλη μια φωρα χωρισ να τησ εχω δωσει την αδια..με εκανε κομματια μεσα στο ιδιο μου το σπιτι.. ευτυχωσ εν μερη εχω μαθει να το αντιμετωπιζω πλεον ολο αυτο..αν καμια φωρα συμβει..



το συμπερασμα δηλαδη ειναι γενικα οτι ολο το περιβαλλον μου περαν του αντρα μου..με θελει χαμογελαστη , ηρεμη και τελεια...ευγενικη και ψευτικη..

δεν αντεχουν τιποτα αλλο...και δεν ειμαι ο ανθρωποσ που θελουν να ανιτκριζουν..οχι αυτον τον καιρο...ετσι..φουντωνω κι εγω ευκολα..με αποτελεσμα να με αποδοκιμαζουν ολοι...να με κανουν να νιωθω πωσ ειμαι ξενη για εκεινουσ..μονη μου.


Αντα μου,
μην νομίζεις ούτε κι εγώ μεγάλωσα σε υποστηρικτικό περιβάλλον.
Χαίρομαι που το θέμα της μητέρας το διευθετείς.


Εστιάζω λίγο στο θέμα του συζύγου σου.
Λες οτι το περιβάλλον δεν σε αποδέχεται, σε πνίγει και σε φουντώνει αυτό.
Ο άντρας σου απο τα λεγόμενά σου σε αποδέχεται.

Εχεις βρει ποιά λόγια κρύβονται πίσω απο τον θυμό σου ?
Είναι ένας θυμός με άλλες αιτίες, εξωτερικές, που τον ξεσπάς στον άντρα σου, ή μήπως είναι ένας θυμός που έχει αιτίες και στην σχέση σας?

Σου θέτω κάποια ερωτήματα που θα έθετα και στον εαυτό μου και όχι απαραίτητα για να απαντήσεις καλή μου )


Πάντως σε σχέση με το περιβάλλον νομίζω οτι ο θυμός σου έχει να κάνει με αυτό το πονεμένο συναίσθημα της μοναξιάς, της μη αποδοχής, του να αναγκάζεσαι να φοράς μάσκα για να τους είσαι αρεστή.
Και μοιάζει τόσο λογικός αυτός ο θυμός..
Μακάρι να βρεις τρόπους να σε προστατεύεις απο την έκθεση σε παραπάνω συναισθηματικό πόνο.

Δεν ξέρω βέβαια τι αποτέλεσμα θα είχε αν τους εξέφραζες αυτά που γράφεις εδώ άντα μου.

[weird]

Originally posted by Adzik

Originally posted by weird

Originally posted by Adzik
Anvnimi moy..

..πλεον εχω διστυχωσ αποδεχτει μεχρι ενος σημειου τον θυμο μου.. ειναι κατι σαν αυτο που ακουσα προσφατα να λεει καποιοσ \'\'πλεον δεν μου χρειαζεται να ειναι ..να κανω ολουσ οσοι ειναι γυρω μου ευτυχισμενους..παρα μοναχα τουσ σημαντικουσ για εμενα..\'\'

λεω ομωσ δυστυχωσ γιατι οταν αποδεχομαστε κατι κακο σε εμασ..δεν καταβαλουμε πλεον την ιδια μεγαλη προσπαθεια για να φυγει...και ειναι τρομερο αυτο..

πλεον απλοσ ειμαι λιγοτερο συμπαθητικη προσ τον αντρουλη μου ..εφοσων αρπαζομαι πολυ πιο ευκολα..και δεν το ελεγχω οταν συμβαινει κι απο πανω... εκεινοσ δοξα το θεο λεει πωσ δε επιρεαζεται καθολου και πωσ ειμαι η ιδια για εκεινον..αλλα..εγω νιωθω την διαφορετικοτητα μου..ειναι ενα πολυ ασχημο στοιχειο που τινει να γινει κομματι μου.. και ποτε δεν θα μου αρεσει...

σε κανενα δεν αρεσουν οι ανθρωποι που θυμωνουν ευκολα..ειδικα αν ειναι ειδη..υπερευαισθητοι..κυκλο θημικοι..κλαψιαριδεσ....καμι α φωρα παραπονιαριδεσ...καταθλυπτ� �κοι και ψωριασικοι απο πανω..

(μιλωντασ για τα αρνητικα).(οχι δεν ειμαι το τερασ του λοχνεσ..ευτυχωσ εχω κανα 2 πραγματικα πολυ καλα στοιχεια που αντισταθμιζουν ολο αυτο το κακο...) χεχεχεχ..

Εξακολουθω να μην ξερω πωσ να αντιμετοπιζω τον θυμο μου..και απλοσ τελικα μεταλλασεται σε ξενερωμα.. ξενερωνω εγκεφαλικα..αρα δυστυχωσ και ερωτικα...και τσουπ να τα αλλα προβληματαααα....ουφ...

Θα μάθεις να συνομιλείς με τον θυμό σου.
Και δεν θα το κάνεις για χάρη κανενός παρά για χάρη του εαυτού σου, γιατί αν αφήσεις τις ενοχές στην άκρη για λιγάκι, θα δεις οτι εσύ η ίδια μπορεί να βλάπτεσαι περισσότερο.

Οχι που θυμώνεις, αλλά που δεν το κατανοείς και μετά που δεν το επικοινωνείς όλο αυτό που φέρει μέσα του ο θυμός.

Είναι ένα κομμάτι σου, δες τον σαν πληροφοριοδότη.
Τόσα χρόνια ήταν σε άδεια και τώρα ξαφνικά έπιασε δουλεια ( μεγαλύτερη επαφή με τα συναισθήματα αυτού του είδους ) αλλά μιλάτε άλλες γλώσσες και δεν καταλαβαίνεις τι σου λέει.

Θα βρεις σιγά σιγά τον τρόπο να αποκωδικοποιείς τα μηνύματα που σου μεταφέρει ο αγγελιοφόρος σου και να τα μεταφέρεις με ένα πιο εποικοδομητικό τρόπο προς τα έξω, στους άλλους.
Να μεταφέρεις το μήνυμα, κι όχι απλά να εκδηλώνεις ( παρορμητικά) την έλευση του θυμού.

Αυτά λέω και στον εαυτό μου αν και για μένα προσωπικά, ξέρω οτι είναι κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας μου να θολωνω και να είμαι παρορμητική.
ίσως το αμβλύνω μέχρι ενός σημείου, δεν θέλω όμως και να αλλάξω τον χαρακτήρα μου...δεν θα μπορούσα άλλωστε.

Απλά να βελτιώσω κάπως την επικοινωνία του εαυτού μου με εμένα και με τους γύρω μου.

Λιγουλάκι )

ξερεισ..ειναι και που μου ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι μεσα σε ενα δευτερολεπτο το ατιμο..δεν μου δινει χρονο ..χεχεχ

Ξέρω πως δεν ξέρω!
Κι εμένα με καταλαμβάνει σε χρόνο dt.
Πιστεύω το θέμα είναι αυτή η περίφημη μικρή φράση, σε σχέση με την παρορμητικότητα : Να δίνει κανείς χρόνο..

Πριν απο την κάθε αντίδραση, ήρεμες ανάσες μπας και ξεκαθαρίσει το τοπίο ))

[weird]

Originally posted by Adzik
και στο τελοσ τελοσ.. προσπαθω να ειμαι ισσοροποιημενη και περαν την ολησ ημερασ ...πιεζομαι να μενω ηρεμη και τα βραδια..αν και δεν τα καταφερνω ακομη με μεγαλη επιτυχια...πιεζομαι γιατι το παιδακι μου θελω να μεγαλωσει σε ενα ηρεμο ευτυχισμενο σπιτι... ειναι το 80%..των παντων αυτο..του το χρωσταω οπωσ σαφωσ του χρωσταω μια ευτυχισμενη μαμα...ετσι διεκδικω τισ ελευθεριεσ και τισ ευτυχιεσ μου...και ..ξαναβρισκομαι μπροστα στην συγκρουση..χεχεχεχ...

Προσωπικά, πολλές φορές διεκδίκησα αλλά με λάθος τρόπο.
Με ένταση, βίαια, φουντωμένη απο τον θυμό μου και όχι ήρεμα, με ξεκάθαρες κουβέντες, με επιχειρήματα, με την στάση μου ( όχι μόνο με λόγια).

Αυτό σου λέω μόνο να κοιτάξεις καλή μου, αν σου λέει κάτι.

Πολλές φορές η σύγκρουση μπορεί να αποφευχθεί με τους κατάλληλους ελιγμους.

[RainAndWind]

Μερικές μου σκέψεις Adzik πάνω σε μερικά από αυτά που έχεις γράψει.Γενικά χαίρομαι να σε διαβάζω,γιατί είσαι ένας χείμαρρος σε όσα γράφεις,αυτό δείχνει ικανή δυνατότητα προσέγγισης των όσων αισθάνεσαι,άλλο που κάποιες φορές τα \"ψιλοπαραποιείς\"(όλοι το κάνουμε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό)λόγω πρότερων βιωμάτων σου.
Μερικά από όσα παραποιείς δίχως να το γνωρίζεις είναι τα εξής.Γράφεις πως η σχέση σου με τη μητέρα σου είναι μία σχέση δυνατή.Αμέσως μετά,γράφεις πως είναι μακρινός σου άνθρωπος.Αυτό είναι σχέση εξάρτησης.Η δύναμη που έχει κάποιος πάνω μας,μέσω των συναισθημάτων που μας γεννά.Καθώς έχω αρχίσει να μπαίνω στο δικό μου κομμάτι του θυμού για τη μητέρα μου,το κατανοώ πλέον.Αλλά αν δεν αποδεχτείς το κομμάτι του θυμού σου,που είναι δίκαιος,δεν θα μπορέσεις να τον δουλέψεις.Αποδέξου τον.Είναι μέρος μίας απαραίτητης διαδικασίας να κανονίσεις τις συγκρούσεις μέσα σου.Τότε θα διαχειριστείς τον θυμό,στη ρίζα του,όχι στην έκφρασή του.Χάνεις το δάσος όταν δεν κοιτάς από πού προέρχεται αλλά πότε εκδηλώνεται και πώς.

Έπειτα,πλάθεις καθημερινά μία Adzik,που από φόβο μη δείξει στο παιδί της θυμό,καταπιέζει όλη μέρα τον εαυτό της,με αποτέλεσμα να βγάζει τον θυμό το βράδυ,εκεί που αυτό της \"επιτρέπεται\"περισσότερο,� �ηλαδή στον σύντροφό σου.Πιστεύεις πως είναι δυνατό να μη θυμώνεις ποτέ,να κρύβεις από κοντινά σου άτομα συναισθήματα που έτσι κι αλλιώς δεν είναι απειλητικά,ούτε δείχνουν ανισορροπία,εσύ το βλέπεις με τέτοιο τρόπο.Όλοι ενδέχεται να θυμώνουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας,άλλοτε λιγάκι,άλλοτε περισσότερο.Να σε ρωτήσω κάτι;Aν κάτι σε θυμώσει κατά τη διάρκεια της ημέρας,θα το κρατήσεις γιατί δεν επιτρέπεται,για να μην πληγώσεις δήθεν το παιδί σου με τη φωνή.Λοιπόν,τα παιδιά δεν τρομάζουν παρά με ό,τι τρομάζει εμάς.Παράδειγμα,μπορείς να δεις παιδιά που οι μητέρες τους είναι υγιείς αλλά φωνακλούδες,δηλαδή με δυνατή φωνή.Τα παιδιά αυτά δεν τα τρομάζει η φωνή,ούτε η κατά περίσταση θυμωμένη μητέρα,γιατί το θεωρούν άλλο ένα φυσικό μέρος της καθημερινότητας,αφού η ίδια η μητέρα δε φοβάται το θυμό της.Εσύ τρέμεις τον θυμό σου,γιατί η μητέρα σου σε τιμωρούσε και σε έκρινε γι αυτόν.Ενδεικτικό είναι ένα παλιό σου ποστ.Γράφεις το εξής σε ένα μέλος:\"...μην νευριάζεις...τρομάζω...\"Γιατ ί σε τρομάζει το νευρίασμα των άλλων Άντα;Σε τρομάζει γιατί σε τρόμαζε μικρή,γι αυτό.Και σε σένα σε τρομάζει το δικό σου νευρίασμα,από εκεί ξεκινά το θέμα σου,έτσι ψάξτο-προσωπική μου άποψη και κρίση.Δεν σημαίνει κακοποιώ ούτε τραυματίζω το παιδί μου αν υψώσω λίγο τη φωνή μου Άντα μου,εσύ το βλέπεις έτσι,από ανασφάλειές σου.

Γιατί έμεινες στο ίδιο σπίτι για τέσσερις μήνες με τη μητέρα σου;Mία μητέρα που άφησες να εισχωρήσει στην καθημερινότητά σου και όπως έγραψες \"να σε κάνει κομμάτια μέσα στο ίδιο σου το σπίτι\";Θα μου απαντήσεις\"μα Ρέιν,ήθελα βοήθεια\".Που αντί γι αυτήν,πήρες τι;Κριτική,κατακραυγή και εισχώρηση στην ζωή σου,στο τώρα της Άντας με τον Μιχάλη.Εσύ το άφησες καλό μου να γίνει,γιατί αισθανόσουν πάλι \"μικρή\"και αυτοτιμωρήθηκες,όπως έχεις μάθει να κάνεις.Σε καταλαβαίνω,το έκανα τόσες φορές στο παρελθόν.Διαχειρίσου τον άλυτο θυμό προς την μητέρα σου.Ενδέχεται η μητρότητα να σου φέρνει στην επιφάνεια όλα αυτά τα συναισθήματα τα δεμένα με πόνο προς την μητέρα σου.Νομίζεις πως διαχειρίζεσαι τη σχέση με τη μητέρα σου καλύτερα.Στην πραγματικότητα δεν το κάνεις,όσο αυτός ο θυμός μένει ανείπωτος,ανεξερεύνητος,μη ομολογημένος από φόβο,θα τον βγάζεις αλλού και θα αναρωτιέσαι πάντα\"μα γιατί,γιατί δεν τον ελέγχω\".Πώς να ελέγξεις κάτι που δεν έχεις αγγίξει καν;H σχέση σου επηρεάστηκε από αυτήν την εισχώρηση της μητέρας σου σε μορφή βοήθειας.Έγινε κοινωνός του θυμού ο σύντροφός σου,σε αυτόν εκφράζεις ελεύθερα ό,τι δεν μπορείς να εκφράσεις στη μητέρα σου.

[Sofia]

Originally posted by Adzik


Επειδη ακριβωσ δεν μπορω τιποτα το ψευτικο,κι επειδη ακριβωσ ημαστε και οι δυο μαχητεσ στην ζωη..και σιγουρα δεν υπησξαμε πολυ δηλοι...να αντιμετοπιζουμε καταφατσα ολα αυτα.. ολα αυτα που μασ θυμωνουν που μασ χωριζουν..και επομιζωμαστε και το βαροσ τουσ... ακριβωσ επειδη προτιμουμε αν ποτε μα χωρισει κατι αυτο να ειναι οι αληθειεσ..

ομωσ..ειναι μεγαλη φθωρα ολο αυτο..για εμενα ειναι πολυ μεγαλη.Σαφωσ δεν κλαιγομαι εδω σε εσασ στουσ φιλουσ μου..κουβεντα κανουμε.. οπωσ θα εκανα με εναν δικο που ανθρωπο..

Και να κλαιγοσουν τί θα γινοταν? Ολοι δεν κλαιγομαστε ποτε ποτε ή μηπως δεν εχουμε το δικαιωμα να το κανουμε? Ενταξει, μπορει να μην ειναι ευχαριστο, αλλα μπορει να ειναι ανακουφιστικο καποιες φορες.

Το να μην εκδηλωνεις την στεναχωρια σου για να μην επιβαρυνεις, δεν ξερω αν χαρακτηριζεται ψευτικο ή οχι. Αλλα πιστευω πως μακροπροθεσμα ολη αυτη η πιεση δεν βοηθαει. Αλλα συσσωρευεται.

[anwnimi]

Originally posted by Adzik

Originally posted by anwnimi
Adzik
όταν από την αρχή λες ότι ο θυμός είναι κάτι κακό σε σένα, αυτόματα τον/σε καταδικάζεις. Και αυτόματα τον στρέφεις σε σένα.
Αν καταπιέζεσαι συνεχώς δεν θα καταφέρεις προπαντώς να κάνεις ευτυχισμένη εσένα και αφού δε θα είσαι ευτυχισμένη εσύ πως θα κάνεις τους γύρω σου ευτυχισμένους;
Δε σου λέω να αρχίσεις να σπας ότι βρεις μπροστά σου και να οδηγηθείς σε ανεξέλεγκτο θυμό για τα πάντα και για όλους. Να τον εκφράζεις αλλά και να ψάξεις...υπάρχει λόγος που υπάρχει... Αν αυτός ο λόγος εκλέιψει, θα εκλείψει και αυτός ο \"ακατανόητος\" θυμός.

εχεισ απολυτο δικιο και το θετεισ πολυ σωστα...ενασ απο τουσ λογουσ που με θυμωνουν τοσο και τον γνωριζω πλεον πολυ καλα ειναι κατι πολυ πολυ πρακτικο και που δεν αλλαζει..ειναι σαν να ζηταω πχ απο καποιον να γινει πιο κοντοσ..η πιο ψηλοσ..αδυνατο... και συγουρα η σκεψη πωσ θα ζω ετσι..ειναι το κερασακι στην τουρτα μου..

Επομένως είναι ωφέλιμο να δεις Adzik από αυτά που σε ενοχλούν τι μπορεί και τι δεν μπορεί να αλλάξει.
Από αυτά που μπορούν να αλλάξουν, να εκφράσεις την επιθυμία και την ανάγκη σου για την αλλαγή.
Και από αυτά που είναι ανέφικτο να αλλάξουν μένει να τα αποδεκτείς...
Αλλά και απο αυτά που νομίζεις ότι είναι ανέφικτο να αλλάξεις, να δεις, αν όντως είναι έτσι ή απλά μοιάζουν πολύ δύσκολο να αλλάξουν.

[weird]

Originally posted by Adzik

Originally posted by RainAndWind
Adzik,όταν ενοχοποιούμε συνεχώς τον εαυτό μας,θα κλαίει και θα ξανακλαίει,θα χτυπιέται κάτω μέχρι να πάρουμε το μήνυμα.Ας δούμε τι λες,που θέλει αλλαγή για να πάψεις να νιώθεις ενοχές.Φωνάζω,κάνω κακό στον άνθρωπό μου και μετά κλαίω,μετανιώνω.Λοιπόν,για να το ξέρεις,κανένας ποτέ δεν πέθανε από τη φωνή ενός άλλου.Είναι ενήλικας ο σύντροφός σου,διαλέγει να είναι μαζί σου,με τις φωνές σου-προσωρινά-και με τα όλα σου.Είμαι λυπημένη και κουρασμένη.Να ξελυπηθείς και να αποφορτιστείς.Κάτσε και συζήτησε με τον εαυτό σου να δεις πού ακριβώς οφείλεται αυτός ο θυμός.Για να νιώθεις θυμωμένη,από κάπου έρχεται αυτό,δεν ξυπνάμε ένα πρωί και λέμε,τι καλά,ας θυμώσω λίγο πάλι σήμερα.Τι είναι άλυτο στη σχέση σας και σου βγαίνει σε επιθετικότητα;Προσωπική μου άποψη,ίσως έμαθες μια ζωή να φταίει η Adzik για όλα.Το δείχνει ακόμη και πως τον θυμό σου τον βλέπεις σαν ένα κακό συναίσθημα.Κανένα συναίσθημα δεν είναι κακό,όλα κάτι θέλουν να μας πουν και σε κάτι μας χρησιμεύουν.Χρησιμοποίησε αυτό που σου λέει ο θυμός σου,πως κάτι στη ζωή σου,στη σχέση σου,σε σένα,δεν πάει καλά και πως πρέπει να το φτιάξεις.Και απόδωσε ευθύνες,δίχως να φοβάσαι να το κάνεις.Μήπως παίζει αυτό το σκεπτικό\"πάλι εγώ φταίω,όλα εγώ τα κάνω\"μέσα σου τραμπολίνο;Kαι συζητήστε,ανοιχτά και ψύχραιμα,πώς μπορείτε να φτιάξετε πράγματα στη σχέση σας,ξανά.Αν υπάρχει κάποιο παρελθόν που σκοτεινιάζει,πρέπει να βγει ο θυμός,αν δε βγει,τότε η Adzik θα πρεσσαριστεί πέραν των ορίων της.Σοφό συναίσθημα ο θυμός.Βαλβίδα εκτόνωσης και φίλος μας αν τον δούμε έτσι.Δες τον θυμό σου σαν έναν άνθρωπο.Ρώτα τον,τι θέλεις να μου πεις φίλε;

...Ρειν μου.. τοτε ηταν απλοσ θυμοσ...τωρα ειναι η κουραση..στην οποια συναιβαλε ολοσ αυτοσ ο θυμοσ.. η πιεση αυτου...και δεκαδεσ αλλα πραγματα...

και ναι..δεν κανουμε αλλη δουλεια...τα συζηταμε......απλωσ στο τελοσ εγω εχω λυπη και θλιψη..ενω εκεινοσ θεωρει πωσ ολοι εχουν τετοια προβληματα..και τιποτα αλλο....και πωσ μετα απο 2 ωρεσ..ειναι σαν να μην εχει συμβει τιποτα..

..για εμενα ομωσ δεν ειναι ετσι..ακριβωσ..

Θα ήθελα να πω κάποια πραγματάκια πάνω σε αυτά που έχεις γράψει καλή μου Αντα.

Φαίνεται οτι προσπαθείτε να επικοινωνήσετε, αλλά μήπως νιώθεις οτι τελικά δεν ακούγεσαι?
Μήπως νιώθεις οτι μπορεί ο σύντροφος να αρνείται να δει πιο βαθιά, να μείνει πάνω απο το πρόβλημα, αλλά το εξορκίζει λέγοντας, \" αυτά συμβαίνουν\"?
Μήπως νιώθεις οτι κι εσύ με την σειρά σου δεν καταφέρνεις πάντα να εκφράσεις αυτό που θέλεις και με τον τρόπο που είναι κατάλληλος για να γίνει κατανοητό?

Κανένας θυμός δεν είναι κάτι κακό και κατακριτέο.
Συνήθως ο θυμός εχει μέσα του άλλα, βαθύτερα αίτια.
προσωπικά κάθε θυμός μου, όπως σου είπα, όταν τον εξιχνίασα, με οδήγησε ενα βημα πιο κοντά στην εσωτερική μου αληθεια...

Αναφέρεις επίσης οτι σταματησες να μιλάς.
Και για μένα η συνεδρία απο την οπτική της εξωτερίκευσης, του μοιράσματος, της ομιλίας, ήταν πολύ σημαντική και δεν συσσωρευόντουσαν τόσα μέσα μου.

Μέχρι να ξεκινήσεις πάλι ωστόσο, μπορείς να κάνεις κάποια βήματα για να έρθεις πιο κοντά, στα μηνύματα που σου στέλνει ο θυμός σου, στα αληθινά σου συναισθήματα, τις ανάγκες σου, σε εσένα.