Τι μου συμβαίνει?

[vanessoula21]

Σίγουρα σου έχουν μείνει ψυχολογικά πιστεύω απο την παιδική σου ηλικία - απ την στιγμή που αναφέρεις ότι δεχόσουν κακοποίηση και ότι σε μείωναν οι δικοί σου- η ψυχή ενός παιδιού είναι ευάλωτη και στιγματίζεται πολύ εύκολα δυστυχώς, μπορώ να πω οτι σε καταλαβαίνω γιατί και εγώ δεν έχω ζήσει και τά καλύτερα παιδικά χρόνια, με αποτέλεσμα να νομίζω ότι είμαι διαφορετική απο όλο μου τον περίγυρο και να νιώθω διάφορα κολλήματα κατα καιρούς.
Δεν ξέρω για κατάθλιψη όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Προσωπικά όταν το πάθαινα όλα αυτά τα χρόνια ήταν φάσεις έξαρσης και ύφεσης στην συμπεριφορά μου, κοινώς με τις ώρες μου. Απλά μόνη μου έκατσα και τα σκέφτηκα όλα αυτά και είπα να προσπαθήσω για μένα, για τον εαυτό μου και την ψυχολογία μου. Γιατί να ξέρεις μια κακή ψυχολογία επιδρά στην υγεία και την κάνει άνω κάτω. Είμαι 21 ετών και τραβίεμαι με φαρμακευτική αγωγή εδώ και 4 χρόνια.
Προσπάθησε λοιπόν να κάνεις κάτι για σένα και να ξανα γίνεις όπως πριν, να μην σκέφτεσαι όλα αυτά που σε στιγμάτισαν κάποτε κ να μπορέσεις να τα αφήσεις πίσω σου, σκεπάζοντας τα και πηγαίνοντας παρακάτω. Τα χρόνια περνάνε και πρέπει να ζήσουμε ευχάριστα την κάθε μας στιγμή. Προβλήματα και κακές στιγμές πάντα θα υπάρχουν απλά ας μη τους δίνουμε τόσο χώρο για να μας καταβάλλουν.
Να είσαι καλά!

[missing_mile]

Originally posted by oboro
Καλη ερωτηση! Πως ειδες να αντεδρασες απεναντι του? Πριν φυγεις απο το ιατρειο-κολαστηριο, εννοω.

Βασικά εκνευρίστηκα με τις ερωτήσεις που μου έκανε. Κυρίως επειδή καταλάβαινα ότι προσπαθούσε να με κάνει να του πω πράγματα με \"ύπουλο\" τρόπο. Ήξερα από πριν σε κάθε ερώτηση που έκανε, γιατί την έκανε, και τι περίμενε να ακούσει.
Ωστόσο, δεν ήταν τόσο οι ερωτήσεις που με ενόχλησαν αλλά ο τρόπος του, ένιωθα πως υποτιμούσε τη νοημοσύνη μου.
Έχω συνηθίσει να με αντιμετωπίζουν ισότιμα και αυτός δεν το έκανε, οπότε το είχε χάσει το παιχνίδι από την αρχή.

[oboro]

Καταλαβα... Αν και αναρωτιωμουν περισσοτερο πως αντεδρασες απεναντι του, πως συμπεριφερθηκες. Γιατι νομιζω οτι για το πως ενιωσες ειχες ηδη γραψει καποια πραγματα.

[missing_mile]

Originally posted by oboro
Καταλαβα... Αν και αναρωτιωμουν περισσοτερο πως αντεδρασες απεναντι του, πως συμπεριφερθηκες. Γιατι νομιζω οτι για το πως ενιωσες ειχες ηδη γραψει καποια πραγματα.

ΟΚ
Δεν του είπα κάτι, ήμουν απλά τυπική και ψυχρή, τον πλήρωσα, είπα γεια σας και έφυγα...

[eimaiok]

Originally posted by missing_mile


Σε καταλαβαίνω vanessoula, κι εγώ για πολλά χρόνια πάλευα με τους \"δαίμονες\" από το παρελθόν (παιδική κακοποίηση κλπ.). Δεν είμαι άνθρωπος που επαναπαύεται και έψαχνα συνέχεια να βρω λύσεις. Τώρα έκοψα κάθε σχέση με τους ανθρώπους που με πλήγωσαν τότε και πραγματικά νιώθω πολύ καλύτερα... Παλιά ένιωθα πολύ θυμό για όλους και για όλα αλλά τώρα καθόλου, οπότε νομίζω πως κατάφερα να επουλώσω μόνη μου πολλές πληγές. Όταν έχεις να λύσεις πολλά θέματα μέσα σου χρειάζεται πολύ δουλειά, αλλά όπως κι εσύ, θα προσπαθήσω. Σου εύχομαι ότι καλύτερο!

Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι μην επαναπάυεσαι σε ορισμένες σκέψεις γιατί τα φαινόμενα απατούν...
Ετσι νόμιζα κι εγώ ότι με το να φύγω και να πάω αλλού θα έφευγα από τα προβλήματα...στην αρχή έτσι φάνηκε αλλά καθώς συνηδητοποιούσα την καταστασή μου κατάλαβα ότι όχι μόνο με έπνιγαν αλλά με είχαν κάνει άλλο άνθρωπο. Αυτό που είχα καταφέρει ήταν να να καταπιώ,να τα πνίξω μέσα μου, να συμπεριφέρομαι σα να μην υπάρχουν με συνέπεια να κάνω κακό στον εαυτό μου,να με υποτιμά ο άλλος ή να με εκμεταλέυεται κι εγώ έλεγα μέσα μου \"αστον δε πειράζει\"...όσο το σκέφτομαι αυτό τόσο τρελλένομαι...
Δε θέλω να σε αγχώσω αλλά μην επαναπάυεσαι σε αυτό, μερικές φορές το συναίσθημα μας από φυσιολογική αντίδραση και αμύνα του οργανισμού μας γίνεται κάπως \"ψέυτικο\" για να αντέξει στα γεγονότα, δε ξέρω αν καταλαβαίνεις αυτό.

[Χάιντι]

Originally posted by missing_mile
Γεια σας παιδιά,
γράφω εδώ γιατί νομίζω πως μόνο εσείς θα μπορέσετε να με καταλάβετε και ίσως μου δώσετε μια απάντηση στο τι μου συμβαίνει.
Είμαι σε μια σχέση από τα 20 μου και μένουμε μαζί. Πριν τη σχέση αυτή και στα πρώτα χρόνια της σχέσης μας ήμουν καλά, ανεξάρτητη, δυναμική, πολύ κοινωνική. Είχα μια καλή εμφάνιση και μια πολύ καλή δουλειά, έκανα πολλά ταξίδια, γνώριζα κόσμο (λόγω δουλειάς), γυμναζόμουν, έκανα πολλά σπορ και γενικά ήμουν ικανοποιημένη από τη ζωή μου.
Τα τελευταία χρόνια όμως κάτι δεν πάει καλά. Σταμάτησα τη δουλειά και κλείστηκα στο σπίτι. Σταμάτησα να βγαίνω εντελώς και δεν θέλω να βλέπω κόσμο. Μένω κλεισμένη στο σπίτι μέρες ή και βδομάδες, ακόμη και μήνες χωρίς να βγω καθόλου έξω. Ακόμα και στο σουπερ μάρκετ να πάω νιώθω τελείως ανίσχυρη να αντιμετωπίσω τον κόσμο γύρω μου. Ενώ θέλω να αλλάξω ζωή νιώθω αδυναμία να ξαναβγώ στην αγορά εργασίας. Νιώθω πως αν πιάσω κάπου δουλειά θα παγιδευτώ και δεν θα μπορώ να ξεφύγω. Αντίθετα όλη μέρα στο σπίτι κάνω δουλειές, δεν κάθομαι καθόλου παρά μόνο το βράδυ όταν πέφτω για ύπνο.
Ξέχασα να πω πως μικρή είχα δεχτεί κακοποιήση.
Λέτε να μου βγαίνουν όλα τώρα στην επιφάνεια?
Σε όποιον άλλο και να μιλήσω δεν θα καταλάβει...
Πιστεύουν πως δεν κάνω κάτι γιατί δεν θέλω, δεν καταλαβαίνουν ότι δεν μπορώ.
Δεν ξέρω τι να κάνω...

Ακριβώς το ίδιο έπαθα και εγώ και εγώ έτσι δεν ήξερα τι μου συμβαίνει.....

As μας έλεγε κάποιος τί θα μπορούσε να έχουμε

[Χάιντι]

Επίσης εγώ είχα και έντονες ζαλάδες και δεν μπορούσα να καθήσω ούτε σε ένα καφε

είχα έντονο άγχος και δυσφορία